واحد خبر mobile.ir : افزایش بی رویه حافظه RAM یکی از رویکردهای پر طرفدار در بین سازندگان گوشی‌های اندرویدی در چند سال اخیر به حساب می‌آید که در طی آن تقریبا همه سازندگان بزرگ با گذر از حافظه‌های معمول 3 و 4 گیگابایتی، به سراغ حافظه‌های 6 و 8 گیگابایتی رفته و حالا در طی چند ماه اخیر گوشی‌هایی مثل شیائومی Mi Mix 3 و گلکسی S10+ با 10 و 12 گیگابایت رم معرفی شدند. این میزان رم با اینکه هیجان‌انگیز به نظر رسیده و روی کاغذ به معنای قدرت بالاتر و عملکرد روان‌تر گوشی خواهد بود اما آیا عملا می‌تواند تأثیری در کارکرد بهتر یک گوشی اندرویدی داشته باشند؟ در مطلب پیش‌رو با نگاهی به عملکرد سیستم‌عامل اندروید به نقش رم در این پلتفرم خواهیم پرداخت.

عملکرد متفاوت RAM در اندروید و ویندوز

خاطره کامپیوترهای ویندوزی و نقش حافظه جانبی در کارکرد بی‌نقض آنها، شاید پر رنگ‌ترین تجربه کاربران امروزی در برخورد با پدیده‌ای به اسم حافظه با دسترسی تصادفی یا RAM بوده باشد؛ حافظه‌های رم در کامپیوترهای ویندوزی نقشی کاملا حیاتی و مهم ایفا کرده و رم بیشتر همواره معادل مستقیمی برای اجرای پر سرعت برنامه‌های مختلف بوده است. در اندروید اما با شرایط کاملا متفاوتی روبرو هستیم و در یک کلام رم بیشتر در این سیستم‌عامل معنائی جز رم اضافی و بدون استفاده ندارد! به بیان دیگر در این سیستم‌عامل در صورت تأمین مقدار مشخص و از پیش تعیین‌شده‌ای از RAM، در اغلب سناریوها، نیازی به رم اضافه دیگری نبوده و در صورت اضافه شدن آن نیز تأثیری در عملکرد عادی دستگاه دیده نمی‌شود. علت این ماجرا را باید در هسته لینوکسی سیستم‌عامل اندروید جست‌وجو کرد که به همین صورت در دیگر گونه‌های لینوکس نیز به چشم می‌خورد.

یک راه‌حل عمومی به هنگام کند شدن ویندوز در زمان اجرای چندین برنامه در کنار هم، خالی کردن حافظه رم از طریق برنامه‌های در حال اجرا در پس‌زمینه است؛ در اندروید اما به این عمل نیازی نیست چرا که این کار در اینجا به صورت خودکار و اتوماتیک انجام شده و برنامه‌های پیش از این اجرا شده، تا زمان احضار نشدن مجدد حافظه چندانی را از رم را اشغال نمی‌کنند. البته نگفته پیداست که در زمینه حافظه رم مورد نیاز، همواره حداقل‌های وجود داشته و حافظه رم بیش از اندازه کوچک نیز مانع بزرگی بر سر راه عملکرد روان یک گوشی اندرویدی به حساب می‌آید. کوچک بودن بیش از اندازه رم در سیستم‌عامل اندروید به معنای بسته شدن برنامه‌های در حال اجرا در پس‌زمینه خواهد بود که مهم‌ترین نمود آن در سال‌های گذشته را باید در شرایطی که پس از ارائه نسخه پنجم اندروید یعنی Lollipop رخ داد جست‌وجو کرد.

نسخه پنجم اندروید نسبت به نسخه‌های پیشین، روند تهاجمی‌تری در رابطه با مدیریت حافظه در پیش گرفته و در حالی‌که گوشی‌های اندرویدی در آن زمان در بهترین حالت تنها 2 گیگابایت رم داشتند، مشکلاتی را برای کاربران ایجاد نمود. برای نمونه در صورتی که از گوشی اندرویدی مجهز به این سیستم‌عامل برای اجرای همزمان موسیقی در پس‌زمینه و نرم‌افزار مسیریابی در پیش‌زمینه استفاده می‌شد، به احتمال بسیار بالا، برای اختصاص حافظه رم به اپلیکیشن مسیریابی، پخش موسیقی در پس‌زمینه متوقف می‌شد و در صورت جابجا کردن این دو مورد (موسیقی در پیش‌زمینه و مسیریابی در پس‌زمینه) این مسئله به صورت معکوس با بسته شدن نرم‌افزار مسیریابی رخ می‌نمود. در این شرایط جدا از بهینه‌سازی‌های صورت گرفته در نسخه‌های بعدی اندروید، چاره کار اختصاص حافظه رم بیشتر بود.

رم بیش از اندازه مشکل‌ساز نیست ولی به آن نیازی هم نیست

در حالی‌که لپ‌تاپ‌های پیشرفته معمولی (جدا از نمونه‌های خاص و گیمینگ) هنوز با رم 8 گیگابایتی (و حتی 4 گیگابایتی) به بازار عرضه شده و آیفون XS و آیفون XS Max نیز هر دو با 4 گیگابایت رم به بازار ارائه شده‌اند، اصولا چه نیازی به یک گوشی اندرویدی با 10 یا 12 گیگابایت رم است؟ پاسخ البته ساده است: هیچ!

این افزایش، بیش از آنکه ریشه در واقعیت و نیاز واقعی یک گوشی پیشرفته به این میزان حافظه جانبی داشته باشد ظاهرا برای جلب توجه هر چه بیشتر خریداران و به‌عنوان جایگزینی برای یک تغییر واقعی در دنیای اسمارت‌فون مطرح شده و می‌توان آن را همچون مسابقه افزایش رزولوشن دوربین‌های موبایلی که این روزها به خصوص در گوشی‌های چینی بازار و نمونه‌هائی چون آنر View 20، ویوو X27، هواوی Nova 4 و اوپو F11 Pro (همگی با دوربین‌های 48 مگاپیکسلی) دیده می‌شود تلقی نمود. از این منظر تقریبا در تمامی گوشی‌های مجهز به رم‌های بیش از اندازه بالا، حداقل تا به امروز حتی در کاربری‌های سنگین گیمینگ نیز، نیازی به این میزان رم وجود نداشته است.

Google Pixel 3 XL

از جنبه‌ای دیگر البته نیاز گوشی‌های مختلف اندرویدی به حافظه رم با یکدیگر متفاوت است و ممکن است برخی برای اجرای روان‌تر سیستم‌عامل به حافظه رم بیشتری نیاز داشته باشند؛ مثال روشن در این زمینه گوشی‌های اندرویدی دارای پوسته‌های کاستوم هستند که معمولا امکانات و اضافات متعددی را به همراه داشته و از این رو به رم بیشتری برای اجرا احتیاج دارند. بر پایه همین استدلال، اسمارت‌فون‌های سامسونگ، هواوی و شیائومی در قیاس با پیکسل‌های گوگل و دیگر دیوایس‌های مبتنی بر اندروید خام، نیاز بیشتری به حافظه رم بالاتر خواهند داشت. گوگل همچنین در طی دو سال گذشته از پلتفرم اندروید Go برای اجرا در گوشی‌های با حداکثر حافظه رم 1 گیگابایتی رونمائی کرده که دیوایس‌های ساده‌تر و ارزان‌قیمت‌تری بوده و از برنامه‌های خاص خود در پلی‌استور بهره می‌برند.

چه میزان رم کافی خواهد بود؟

بدین‌ترتیب با نگاهی به موارد اشاره شده می‌توان از نقش مهم اما نا متناظر حافظه رم در سیستم‌عامل اندروید نسبت به ویندوز سخن گفت؛ جائی‌که با وجود نیاز به یک حافظه حداقلی برای اجرای روان و بدون تأخیر المان‌های اندرویدی، عملا در اکثر قریب به اتفاق موارد احتیاجی به ارتقاء این حافظه در مقیاس‌های کنونی، 12، 10 و یا حتی 8 گیگابایتی وجود ندارد. در این میان البته برخی از گوشی‌های اندرویدی مجهز به پوسته‌های رنگارنگ و سنگین، حافظه رم بیشتری را برای اجرای بی‌نقص خود طلب می‌کنند اما این میزان افزایش معمولا از حد یکی دو گیگابایت فراتر نمی‌رود. در طی چند سال اخیر حافظه رم مناسب برای اجرای بی عیب و نقص سیستم‌عامل اندروید، حتی در گوشی های پرچمدار، 4 گیگابایت بوده و این رقم حالا به 6 گیگابایت افزایش پیدا کرده است. این میزان RAM که در حال تبدیل به استاندارد جدیدی در گوشی‌های رده میانی‌ست در گوشی‌های پرچمدار به 8 گیگابایت ارتقاء یافته و نمونه‌هایی چون Samsung Galaxy S10 و Huawei P30 Pro با حداکثر 8 گیگابایت حافظه رم عرضه شده‌اند هر چند در نیاز این گوشی‌های پیشرفته به این میزان رم، حتی در سخت‌ترین و پیچیده‌ترین شرایط نیز، (حداقل در آینده نزدیک) شک و تردیدهایی وجود دارد.