mobile.ir - مرجع موبایل ایران

برند iQOO (با تلفظ آی‌کوو) شرکت ویوو در ماه مارچ سال 2019 با معرفی اولین عضو این خانواده یعنی vivo iQOO با مشخصاتی فراتر از انتظار پای در عرصه وجود گذاشت؛ این گوشی از همان ابتدا با تکیه بر امکاناتی همچون صفحه‌نمایش ‌OLED، پروسسور سری 8 کوالکام، رم و حافظه داخلی حجیم و پر سرعت و شارژ سریع باتری به‌عنوان یک گیمینگ‌فون پیشرفته مطرح شد و پس از چندی با ادامه این ایده در iQOO Neo توجه خریداران را به‌سمت خود جلب کرد.

vivo iQOO

از خانواده iQOO Neo در طی پنج سال گذشته نسل‌های مختلفی به‌بازار عرضه شده که به‌جز چند استثنای معدود همگی به چیپ‌ست‌های پیشرفته و پرچمدار (عمدتاً از نوع سری 8 کوالکام)، صفحه‌نمایش‌‌های AMOLED و شارژرهای پر سرعت مجهز شده و در سال‌های اخیر پنل‌های با نرخ رفرش بالا و دوربین‌های مجهز به OIS نیز به لیست مشخصات اکثر این مدل‌ها افزوده شده‌اند. شرکت سازنده اما در این میان با وجود ارتقاء دائمی مشخصات سری iQOO فاصله مابین این گوشی‌ها و پرچمداران اصلی سری‌های عددی و X این برند را حفظ کرده و مواردی مثل شاسی فلزی و استاندارد IP، صفحه‌نمایش LTPO، دوربین‌های غیر اصلی پیشرفته‌تر، و شارژ بی‌سیم باتری را همچنان تنها در پرچمدارانی مثل iQOO 12 Pro و X200 Pro ارائه کرده است.

iQOO Neo8 Pro

این نقصان تا حدودی در نسل جدید iQOO Neo بهبود یافته و با ‌این‌که هنوز نمی‌توان از یک تغییر بزرگ سخن گفت اما بالاخره برخی از ویژگی‌های اصلی پرچمداران سری X در مدل‌‌هایی همچون iQOO Neo9s Pro و Neo9s Pro+ حضور پیدا کرده‌اندکه از آن جمله باید به گزینه LTPO صفحه‌نمایش برای ارائه نرخ رفرش متغیر وابسته به محتوا، دوربین دوم 50 مگاپیکسلی با لنز اولتراواید مجهز به فوکوس خودکار و سنسور اثر انگشت اولتراسونیک اشاره کرد که جذابیت‌های سری Neo برای حضور در جمع گوشی‌های پرچمدار سطح بالا را به‌میزان زیادی ارتقاء بخشیده‌اند.

iQOO Neo9s Pro Plus

iQOO Neo9s Pro+ به‌عنوان جدیدترین محصول این خانواده علاوه بر صفحه‌نمایش پیشرفته LTPO، دوربین‌های اصلی و اولتراواید 50 مگاپیکسلی و سنسور اثر انگشت اولتراسونیک به چیپ‌ست پرچمدار Snapdragon 8 Gen 3، رم LPDDR5X با ظرفیت حداکثر 16 گیگابایت و حافظه حداکثر 1 ترابایتی UFS 4.0‌ مجهز شده و گزینه‌های ارتباطی متعدد همراه با باتری حجیم 5,500mAh و شارژر 120 واتی را ارائه می‌کند. این گوشی البته همچنان در غیاب شاسی فلزی مقاوم در برابر نفوذ آب، دوربین مجزای تله‌فتو، پورت پر سرعت USB 3.2 و شارژ بی‌سیم در جایگاه پایین‌تری نسبت به گوشی پرچمدار vivo X200 Pro قرار می‌گیرد اما با توجه به رده قیمتی دستگاه و امکانات ارائه شده در این مدل، انتخاب ارزنده و قابل احترامی به‌نظر می‌رسد.

vivo iQOO Neo9s Pro+ با نام مدل V2403A موضوع بررسی این نوبت است. Neo9s Pro+ با رم 16 گیگابایتی و حافظه داخلی 256 گیگابایتی از طرف فروشگاه آی‌سی موبایل برای بررسی در اختیار ما قرار گرفته است.

جعبه محتویات

در جعبه مشکی نسبتاً بزرگ گوشی که عدد 9 همراه با نشان Neo روی آن نقش بسته، به‌جز خود گوشی به شارژر، کابل USB با دو سر تایپ C، پین دسترسی به سیم‌کارت و یک قاب شفاف انعطاف‌پذیر بر می‌خوریم که حضور شارژر در آن نکته کاملاً مثبتی محسوب می‌شود.

شارژر گوشی یک نمونه 120 واتی نسبتاً حجیم است که علاوه بر خروجی اصلی 120 واتی امکان ارائه خروجی‌های دیگر 15 واتی (5 ولت و 3 آمپر)، 18 واتی (9 ولت و 2 آمپر) و 66 واتی (11 ولت و 6 آمپر) را نیز دارد. این شارژر به‌گفته شرکت سازنده ظرف 17 دقیقه شارژ باتری را به 70 درصد رسانده و کل پروسه شارژ باتری از این طریق نیز تنها 28 دقیقه به‌طول می‌انجامد. در مورد این شارژر و ادعاهای ویوو در این زمینه در بخش باتری و شارژر بیش‌تر سخن خواهیم گفت.

طراحی ظاهری

Neo9s Pro+‌ در برخورد اول حس گوشی کلاسیک و استانداردی را به‌ذهن منتقل می‌کند که با رویکردی نسبتاً محافظه‌کارانه طراحی ساده و سرراستی را پیش روی کاربران قرار می‌دهد و این موضوع به‌خصوص در دو رنگ مشکی و سفید به‌وضوح قابل مشاهده است. لنزهای مستقل دوربین در بخش پشتی ظاهراً در تلاش برای توجیه غیبت لنز سوم اندکی از حد انتظار بزرگ‌تر طراحی شده و بخش بزرگی از نیمه بالایی گوشی را به‌خود اختصاص داده‌اند.

لنزهای دوربین نزدیک به یک میلی‌متر از کف فاصله دارند و در هنگام قرارگیری گوشی روی میز لق‌خردگی نسبتاً زیادی را ایجاد می‌کنند.

لبه‌های کاور بخش پشتی به‌صورت نیم‌دایره و گرد طراحی شده اما این خمیدگی به کناره دستگاه ادامه پیدا نکرده و شاسی پیرامونی کاملاً صاف به‌نظر می‌رسد. شاسی دستگاه به‌عنوان یک تفاوت مهم با گوشی‌های پرچمدار پلاستیکی‌ست و همانطور که اشاره شد به استاندارد IP ‌خاصی نیز در زمان معرفی این گوشی اشاره نشده است.

اجزای پیرامونی گوشی تقریباً همگی در همان قسمت‌های مورد انتظار قرار داشته و دکمه پاور در کناره سمت راست نیز به‌خوبی در زیر انگشتان هر دو دست قرار می‌گیرد. دکمه‌های تغییر صدا اما طبق معمول اندکی بالاتر قرار داشته و برای دسترسی به‌ آن‌ها به دست دوم یا حرکت دادن دستگاه نیاز است.

جنس کاور بخش پشتی در نسخه سفید در اختیار ما براق و جاذب اثر انگشت است و در زیر نور افکت‌های مربع‌شکلی را به‌نمایش می‌گذارد. اثرات انگشت در این رنگ گوشی البته چندان مشهود نبوده و نمی‌توان از آن به‌عنوان یک نکته منفی مهم یاد کرد. نسخه مشکی گوشی البته ظاهراً مات و مقاوم در برابر ماندن اثرات انگشت است.

صفحه‌نمایش گوشی نیز کاملاً صاف و تخت بوده و در زیر دست لبه‌های تیزی ایجاد می‌کند. حاشیه‌های دورتادور این صفحه‌نمایش در چپ و راست و بالا اندک و قابل چشم‌پوشی‌ست و در پایین نیز هنوز می‌توان از اندازه آن رضایت داشت.

در مجموع از طراحی Neo9s Pro+ تا حدود زیادی رضایت داشتیم و با این‌که غیبت استاندارد IP‌ و فلزی نبودن شاسی از کلاس کاری گوشی در مقایسه با نمونه‌های پرچمدار کاسته است اما طراحی ساده و کلاسیکی را به‌نمایش می‌گذارد که تنها با تکیه بر فاکتور رنگ‌آمیزی سعی در جلب توجه خریداران مختلف کرده است.

ابعاد و وزن

در بررسی ابعاد و وزن گوشی بیش از هر چیز باید اندازه و نسبت صفحه‌نمایش را از یک سو و توان و ظرفیت باتری را از سوی دیگر مورد توجه قرار داد؛ بر همین منوال Neo9s Pro+ با پنل تخت 6.78 اینچی 20:9 و طول و عرض نزدیک به 163.5 و 75.7 میلی‌متری به‌واسطه حاشیه پایین صفحه‌نمایش اندکی ارتفاع بیش‌تری در مقایسه با پرچمداران رده بالاتر دارد اما از عرض دستگاه می‌توان رضایت داشت.

ضخامت گوشی در دو رنگ سفید و مشکی تقریباً 8 میلی‌متر است که با توجه به ظرفیت باتری عدد رضایت‌بخشی به‌نظر می‌رسد. در نسخه دو رنگ آبی و سفید این ضخامت به 8.3 میلی‌متر افزایش می‌یابد که هنوز از حد مورد انتظار فراتر نمی‌رود.

ویوو با وجود به‌‌کارگیری یک صفحه‌نمایش بزرگ و باتری نسبتاً حجیم هنوز وزن دستگاه را در محدوده زیر 200 گرم حفظ کرده است؛ امری‌که البته به‌قیمت حذف شیشه و فلز و استاندارد IP از این مدل تمام شده است. وزن نسخه ترکیبی آبی رنگ این مدل 193 گرم بوده و دو رنگ سفید و مشکی آن نیز 198 گرم وزن دارند. (نسخه در اختیار ما یکی دو گرمی وزن بیش‌تری داشت)

صفحه‌نمایش

صفحه‌نمایش 9s Pro+ یک نمونه 6.78 اینچی AMOLED از نوع 10 بیتی با پشتیبانی از نمایش 1 میلیارد رنگ و کنتراست 8,000,000:1 بوده و روشنایی (ظاهراً نقطه‌ای) آن به 1,400 نیت می‌رسد.

رزولوشن این صفحه‌نمایش در منوی تنظیمات این بخش به‌صورت پیش‌فرض 1260×2800 پیکسل است اما برای کاهش مصرف انرژی امکان تغییر آن به 1080×2400 پیکسل نیز وجود دارد.

در بخش اسکرین کالرز یا رنگ‌های نمایشگر، حالت رنگ به‌صورت پیش‌فرض روی گزینه استاندارد قرار دارد که رنگ‌های اشباع‌شده‌ای را به‌نمایش می‌گذارد. با انتخاب گزینه Bright همین حالت رنگ کمی روشن‌تر می‌شود اما گزینه حرفه‌ای یا Professional رنگ‌های دقیق‌تری را به‌تصویر می‌کشد. در پایین این قسمت نیز امکان تنظیم دستی حرارت رنگ و سردتر و گرم‌تر کردن رنگ فعلی تصویر وجود دارد.

زیر صفحه‌نمایش حاشیه‌ای نزدیک به 2 میلی‌متری دیده می‌شود که نسبت به حاشیه نزدیک به 1.5 میلی‌متری کناره‌های چپ و راست اندکی بیش‌تر است اما هنوز به‌خوبی خود را از یک گوشی میان‌رده حتی در سطح پیشرفته‌تر این کلاس تفکیک می‌کند.

نرخ رفرش متغیر پنل

سری Neo‌ در برند iQOO ویوو با حضور صفحه‌نمایش‌های امولد 120 هرتزی بیگانه نبوده و عملاً از iQOO Neo5 (معرفی‌شده در سال 2021) به‌این سو همواره از این نمایشگرهای با کیفیت برای این خانواده استفاده شده است. صفحه‌نمایش‌های نسل نهم این سری اما برای اولین بار با یک تغییر مهم روبرو شده که آن‌ها را هم‌سطح یک گوشی پرچمدار گران‌قیمت قرار می‌دهد؛ iQOO Neo9s Pro+ همچون Neo9s ،Neo9 و Neo 9s Pro از فناوری LTPO بهره می‌برند و بدین‌ترتیب امکان تغییر گسترده نرخ رفرش را فراهم می‌کنند. گزینه پیش‌فرض نرخ رفرش در این صفحه‌نمایش، Smart adaptation نام دارد که در آن بسته به نوع استفاده نرخ رفرش متغیر از 1 تا 120 هرتز تغییر می‌کند. گزینه استاندارد همین وضعیت را با حداکثر نرخ رفرش 60 هرتز تکرار می‌کند و گزینه High نیز عملاً همان گزینه اول با امکان ارتقاء نرخ رفرش بسته به سناریوی استفاده تا 120 هرتز است.

در معرفی این گوشی به نرخ رفرش 144 هرتزی اشاره شده اما این گزینه در حالت عادی ظاهراً تنها در برخی اپلیکیشن‌ها و بازی‌ها به‌دست می‌آید و بیشینه نرخ رفرش در اکثر دیگر موارد همان 120 هرتز است.

سنسور اثر انگشت

از دیگر نکات جدید و نقاط برتری مهم Neo9s Pro+ در قیاس با همتایان پیشین خود باید به سنسور اثر انگشت اولتراسونیک درون صفحه‌نمایش اشاره کرد که نه‌تنها در مقایسه با نمونه‌های نوری معمول سرعت و دقت بالاتری را ارائه می‌کند بلکه رطوبت و خیسی انگشت تأثیری در عملکرد آن نداشته و در زیر نور مستقیم خورشید نیز به‌همان خوبی محیط‌های داخلی عمل می‌کند. این سنسور تا امروز تنها در برخی گوشی پرچمداران از جمله سری Galaxy S24 سامسونگ و خانواده Pixel 9 گوگل حضور داشته و ویوو نیز آن را تنها در گوشی‌های پرچمدارن مدرن خود از جمله X200 Pro‌ و iQOO 12 Pro به‌کار گرفته است.

این سنسور تا حدودی بالاتر از انتظار و در فاصله نزدیک به 4 سانتی‌متری لبه پایینی گوشی قرار دارد که از نگاه ویوو جایگاه مناسبی‌ست اما در عمل حداقل برای انگشت شست هر دو دست ارگونومی فوق‌العاده‌ای را ارائه نمی‌کند. سرعت ثبت اثر انگشت در این حسگر در سطح بسیار بالایی قرار دارد و بازگشایی را نیز با سرعت مطلوبی انجام می‌دهد هرچند به‌ظاهر در مقایسه با S24+ اندکی کندتر است. روی صفحه‌نمایش گوشی در حالت پیش‌فرض یک پوشش پلاستیکی محافظ قرار دارد که به‌گفته ویوو مشکلی در عملکرد سنسور اثر انگشت ایجاد نمی‌کند اما در صورت استفاده از محافظ‌های دیگر به‌خصوص انواع ضخیم شیشه‌ای ممکن است در سرعت و دقت این بخش با اختلال روبرو شویم.

اجزای جانبی

در کناره سمت راست دکمه‌های پاور و تغییر صدا جای دارند که همان‌گونه که اشاره شد حداقل در مورد کلید پاور و ولوم پایین در جایگاه نسبتاً مناسبی قرار دارند و به‌خوبی در زیر انگشتان هر دو دست پیدا می‌شوند. در سمت چپ گوشی به نکته خاصی برنمی‌خوریم.

بخش بالایی محل میکروفون دوم و درگاه اینفرارد بوده و در پایین دستگاه نیز به‌جز پورت USB-C‌ مرکزی، میکروفون تماس، اسپیکر اصلی و درگاه سیم‌کارت گوشی به‌چشم می‌خورند که این آخری از دو سیم‌کارت نانو پشتیبانی کرده و امکان ارتقاء حافظه ذخیره‌سازی از این طریق وجود ندارد.

بخش پشتی

کاور پلاستیکی بخش پشتی از نشان iQOO در پایین و Neo در بالا و مقابل لنزهای دوربین بهره می‌برد که جایگاه آن‌ها در نسخه دو رنگ گوشی متفاوت بوده و به‌کناره سمت چپ منتقل شده‌اند. لنزهای دوگانه دوربین در کناره سمت چپ در دو مرحله از کف فاصله گرفته و از حد معمول اندکی بزرگ‌تر طراحی شده‌اند فلش LED و یک بخش تیره (که ظاهراً برای تشخیص نور محیط یا فرایند فوکوس به‌کار گرفته می‌شود) دیگر اجزای قابل اشاره این قسمت را تشکیل می‌دهند.

دوربین‌های بخش پشتی

برخلاف گوشی‌های پرچمدار اصلی شرکت ویوو از جمله مدل‌های عددی و سری X از دوربین تله‌فتو در مجموعه iQOO Neo خبری نیست و تمامی مدل‌های این خانواده تا به امروز بدون این دوربین ارائه شده‌‌اند. در Neo9s Pro+ نیز این شرایط تکرار شده و بار دیگر به یک دوربین اصلی و یک دوربین اولتراواید بسنده شده با این تفاوت که برای اولین بار وضوح دوربین اولتراواید از حداکثر 13 مگاپیکسل به 50 مگاپیکسل ارتقاء یافته است. دوربین اصلی گوشی یک نمونه 50 مگاپیکسلی با سنسور 1/1.56 اینچی IMX921 شرکت سونی‌ست که در گوشی‌های متعددی از شرکت ویوو از جمله X200 به‌کار گرفته شده و پیکسل‌های 1 میکرونی آن در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسلی به اندازه 2 میکرون دست پیدا می‌کنند. لنز مقابل این دوربین از دیافراگم 1.9 برخوردار است که در مقایسه با دوربین اصلی X200 با دیافراگم 1.6 سه پله بسته‌تر است.

دوربین دوم یک 50 مگاپیکسلی دیگر با سنسور 1/2 اینچی ISOCELL JN1 شرکت سامسونگ است که یک لنز f/2.0 اولتراواید با پوشش 119 درجه‌ای در مقابل آن قرار دارد. این دوربین از فوکوس خودکار پشتیبانی کرده و از آن برای گرفتن عکس‌های ماکرو (از فاصله بسیار نزدیک) نیز می‌توان سود جست.

رابط کاربری دوربین در حالت افقی مشابه اکثر تجربه‌های دیگر در این قسمت به‌نظر می‌رسد و در سمت راست دکمه‌های تعویض بین دوربین‌های پشت و جلو و نمایی از آخرین تصویر گرفته شده را بر بالا و پایین دکمه شاتر به‌تصویر می‌کشد و اندکی جلوتر نیز حالت‌های مختلف دوربین (از جمله عکس، ویدئو، پرتره و حالت شب) به‌چشم می‌خورند. یک خط آن‌سو‌تر دکمه تعویض بین دوربین‌های اولتراواید و اصلی و نمای زوم‌شده‌ای از دوربین اصلی حضور دارند و با انتخاب یک چوب جادو بر بالای این قسمت نیز می‌توان استایل‌های و فیلترهای متفاوتی را به‌تصویر افزود. حالت اتوماتیک تشخیص سوژه بسته پیش رو نیز در پایین این بخش به‌نمایش در می‌آید.

در سوی دیگر در سمت چپ دکمه دسترسی به منوی تنظیمات دوربین، حالت برداشت تصویر ماکرو، استایل‌های رنگی (شامل vivid‌ پیش‌فرض، بافت و برداشت طبیعی) و تنظیمات فلش قرار دارند.

با لمس چرخ‌دنده تنظیمات در این قسمت برخی گزینه‌های دیگر در دسترس قرار می‌گیرند که از آن جمله می‌توان به تنظیم نسبت تصویر، تایمر عکاسی، نمایش خطوط راهنما و تراز، فعال و غیر فعال کردن فوکوس دنبال کننده و فوکوس دستی قفل‌شو، HDR و واترمارک اشاره کرد.

با لمس گزینه More settings از بالای این قسمت وارد بخش سایر تنظیمات دوربین می‌شوبم که به‌ سه قسمت تنظیمات عمومی، عکس و ویدئو تقسیم شده‌اند. در بخش تنظیمات عمومی مواردی مثل واترمارک، صدای شاتر، تگ مکانی و اصطلاح کناره‌های تصویر در عکس دوربین اولتراواید دیده می‌شود، در تنظیمات مربوط به عکس گزینه مد نظر برای شاتر (لمس صفحه، استفاده از صدا یا نمایش کف دست)، تصویربرداری بهتر از آسمان شب و ماه و یکی دو مورد کم‌اهمیت دیگر حضور دارند و در بخش ویدئو نیز تنظیم وضوح و نرخ فریم پیش‌فرض مد نظر کاربران، کدک مورد استفاده در برداشت ویدئو، تنظیم بیت‌ریت در حالت حرفه‌ای و برخی موارد دیگر دیده می‌شوند.

در بخش More از این رابط کاربری امکان برداشت عکس با وضوح کامل 50 مگاپیکسلی برای هر دو دوربین، برداشت پانوراما، اسلوموشن، تایم‌لپس، عکاسی با زمان طولانی‌تر (Long Exposure) و یکی دو گزینه دیگر در دسترس قرار می‌گیرد. یک گزینه جالب در این بخش Supermoon نام دارد که در زمان کامل بودن ماه امکان عکاسی از آن را با نوردهی بالاتر و 10 برابر زوم فراهم می‌کند.

گزینه Pro یا عکاسی حرفه‌ای در این دوربین که به‌صورت مستقل برای هر دو دوربین اصلی و اولتراواید در دسترس است امکان تغییر شش گزینه Metering، فوکوس خودکار، وایت‌بالانس، سرعت شاتر (از 1/20,000 تا 30 ثانیه)، عدد ISO (از 50 تا 3,200 در دوربین اولتراواید و از 72 تا 3,200 در دوربین اصلی) و بالاخره درجه نورگیری را فراهم می‌کند و از طریق گزینه‌ای بر بالای این بخش می‌توان علاوه بر تصویر JPG عکسی در حالت RAW با فرمت dng نیز برداشت کرد. این عکس نزدیک به 4 تا 5 برابر حجم بیش‌تری نسبت به عکس عادی JPG دارد اما تقریباً تمامی تنظیمات آن (به‌جز فوکوس) بعد از برداشت عکس در نرم‌افزارهای ویرایشی قابل تغییر است.

Horizon correction از جمله دیگر گزینه‌های کاربردی این قسمت است که با فعال کردن آن می‌توان از صاف بودن تصویر در هر دو حالت افقی و عمودی اطمینان حاصل کرد.

عکاسی با Neo9s Pro+ را در یک روز پاییزی با وضوح پیش‌فرض دوربین اصلی آغاز می‌کنیم و در نخستین گام به‌سراغ یک سوژه روشن و پر نور می‌رویم؛ دوربین اصلی در این سوژه جزییات فراوان و طیف دینامیکی وسیعی را به‌نمایش می‌گذارد و رنگ‌های جذاب (و البته نچندان دقیقی) را به‌تصویر می‌کشد. برش اندازه واقعی این تصاویر نیز از جزییات بالای تصاویر خبر می‌دهد. وضوح این تصاویر 3072×4096 پیکسل یا 12.58 مگاپیکسل است.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در یک سوژه کم‌نورتر نیز هنوز جزییات تصویر در حد بسیار بالایی قرار داشته و از کنتراست و کنترل نویز نیز می‌توان راضی بود.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

از نتیجه دوربین اصلی Neo9S Pro+ در سوژه آسمان که معمولاً در دوربین‌های رده پایین‌تر با نقطه‌های نویز همراه است هنوز می‌توان راضی بود و با وجود طیف دینامیکی محدودتر هنوز اثری از نویز در آن دیده نمی‌شود.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

رنگ‌های دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسلی سیرتر از حالت واقعی بوده و با وجود جذابیت بیش‌تر، دقت فوق‌العاده‌ای در آن‌ها دیده نمی‌شود. برای نمونه رنگ زرد در تصویر اول در زیر در دنیای واقعی کاملاً باز و روشن بوده و رنگ گل‌ها در تصویر دوم نیز به همین صورت باز و روشن است.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اصلی طبیعتاً امکان برداشت عکس با وضوح کامل 50 مگاپیکسلی را نیز دارد که در سوژه زیر تقریباً دو برابر حجم بیش‌تری از حافظه را اشغال کرده است. عکس 50 مگاپیکسلی این دوربین پردازش رنگ کم‌تری دارد و این موضوع را به‌خوبی با نگاهی با مقایسه آسمان در دو تصویر زیر می‌توان تشخیص داد. این عکس 50 مگاپیکسلی اما عملاً از لحاظ جزییات بهتر از عکس پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسلی نیست و حتی در این سوژه پر نور و روشن نیز با کاهش دستی وضوح به 12.5 مگاپیکسل به جزییات کم‌تری در این عکس دست پیدا می‌کنیم.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 50 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

کاهش دستی وضوح به 12.5 مگاپیکسل و برش اندازه واقعی تصویر اول

برش اندازه واقعی تصویر اتوماتیک 12.5 مگاپیکسلی

از تصویر پرتره دوربین اصلی در حالت پیش‌فرض 2x رضایت داشتیم و به‌شرط بیش از اندازه پیچیده نبودن سوژه به‌خوبی از پس تفکیک سوژه اصلی از پس‌زمینه بر می‌آید.

برداشت تصویر پرتره با دوربین اصلی در وضوح 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر پرتره با دوربین اصلی در وضوح 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

حالت HDR در دوربین اصلی به‌صورت پیش‌فرض در دوربین اصلی فعال است اما در اغلب موارد غیر فعال کردن این گزینه نیز تأثیر خاصی بر نتیجه نهایی ندارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با HDR‌ فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اولتراواید نیز در حالت پیش‌فرض عکس‌های 12.5 مگاپیکسلی برداشت می‌کند اما وضوح 3072×4080 پیکسل آن اندکی با دوربین اصلی متفاوت است. این دوربین در سوژه پر نور و روشن اولیه عکس پر زرق و برقی را برداشت می‌کند که در صفحه‌نمایش خود گوشی با کیفیت به‌نظر می‌رسد با دقت در این تصویر و برش اندازه واقعی آن اما اوضاع تغییر کرده و با توجه به نور صحنه و وضوح سنسور، جزییات چندان بالایی حتی در مرکز کادر آن به‌چشم نمی‌خورد. اوضاع در کناره‌‌ها بدتر بوده و جدا از اندکی کشیدگی تصویر، اختلالات رنگی نیز به‌تدریج نمایان می‌شوند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در یک سوژه تیره‌تر طبق انتظار همان شرایط نچندان مطلوب پیشین تکرار شده و رنگ‌های غیر واقعی و جزییات نسبتاً اندکی به‌نمایش گذاشته می‌شوند اما به‌عنوان یک نکته مثبت هنوز اثر چندانی از نویز در آن‌ها دیده نمی‌شود.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

دوربین اولتراواید از فوکوس خودکار پشتیبانی می‌کند و از این رو می‌توان از آن برای گرفتن عکس‌های از فاصله بسیار نزدیک استفاده کرد؛ بدین‌منظور گزینه‌ای تحت عنوان Super Macro در رابط کاربری دوربین در نظر گرفته شده است. عکس‌های فاصله نزدیک این دوربین هنوز از نظر رنگ امتیاز بالایی را کسب نمی‌کنند اما جزییات فراوان آن‌ها در این سطح نکته کاملاً مثبتی محسوب می‌شود.

برداشت تصویر ماکرو با دوربین اولتراواید در وضوح 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر ماکرو با دوربین اولتراواید در وضوح 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در شب با تشخیص اتوماتیک میزان نور صحنه پیش رو گزینه‌ای در پایین صفحه برای اعمال حالت شب به تصویر ظاهر می‌شود که می‌توان آن را به‌دلخواه غیر فعال کرد. عکس‌های اتوماتیک دوربین اصلی با غیر فعال کردن این گزینه همچنان جزییات مناسب و کیفیت قابل‌قبولی را در بر دارند و مثل عکس‌های روز آن اثر چندانی نیز از نویز در آن‌ها دیده نمی‌شود با فعال کردن حالت شب دستی که معمولاً با افزایش نزدیک به سه‌برابری زمان باز ماندن شاتر و ارتقاء یکی دو برابری عدد ISO صورت می‌پذیرد، به‌لطف نور بیش‌تر وارد شده به سنسور جزییات جدیدی را می‌توان مشاهده کرد (به‌ستاره‌های در آسمان در عکس زیر دقت کنید) اما از آن‌سو دانه‌های نویز نیز در نقاط روشن‌تر پدیدار می‌شوند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب دستی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

ارتقاء نور صحنه و نمایش جزییات بیش‌تر در حالت شب در سوژه دوم به‌خوبی مشهود است و این بار به‌دلیل نور کم‌تر صحنه به‌بهبود نویز نیز کمک کرده است.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب دستی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

عکس‌های اتوماتیک شب دوربین اولتراواید مبهم و کم‌جزییات تحت تأثیر شدید مکانیزم کاهش نویز ثبت می‌شوند و تا قبل از استفاده از حالت شب حرف خاصی برای گفتن ندارند. حالت شب نجات‌بخش این دوربین است و ضمن ارتقاء نور در بهبود جزییات نیز نقش موثری ایفا می‌کند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اولتراواید در حالت شب دستی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

هر دو دوربین اصلی و اولتراواید از فیلم‌برداری 4K با 30 و 60 فریم در ثانیه پشتیبانی می‌کنند و در هر دو مورد به‌صورت خودکار از کدک HEVC H.265 برای ثبت ویدئوها استفاده می‌شود؛ این کدک حجم پایین‌تری را بدون تأثیر در کیفیت نهایی تصویر ایجاد می‌کند اما از آن سو در همه پلیرها امکان پخش ندارد. بیت‌ریت ویدئویی وضوح 4K هر دو دوربین در هر دو سرعت 30 و 60 فریم در ثانیه چیزی مابین 48 تا 52 مگابیت بر ثانیه است و صدای دوکاناله استریوی آن نیز با بیت‌ریت 240 تا 260 کیلوبیت بر ثانیه برداشت می‌شود. دوربین اصلی از وضوح 8K/30fps نیز پشتیبانی می‌کند.

از کیفیت ویدئوی 4K دوربین اصلی در هر دو نرخ 30 و 60 فریم در ثانیه از لحاظ دقت رنگ رضایت بیش‌تری نسبت به عکس‌های این دوربین داشتیم اما در مقایسه با یک دوربین پرچمدار، به‌نسبت جزییات کم‌تری را ارائه می‌کند. مکانیزم لرزه‌گیری این دوربین نیز امتیاز قابل‌قبولی را به‌خود اختصاص می‌دهد. ویدئوهای 4K دوربین اولتراواید در ثبات و روانی تصویر موفق عمل می‌کنند اما رنگ‌های آن‌ها از واقعیت فاصله دارد و از لحاظ جزییات در جایگاه پایین‌تری نسبت به دوربین اصلی قرار دارند. یک نکته جالب در مورد تنظیمات فیلم‌برداری این دوربین امکان تغییر گزینه میکروفون در حین فیلم‌برداری‌ست که به‌جز میکروفون خود گوشی امکان اتصال به میکروفون‌های بلوتوث و میکروفون تجهیزات دیگر مثل هدست‌ها را نیز دارد. این مورد را پیش از این در گوشی‌های پرچمدار گلکسی S سامسونگ و جدیداً Galaxy A55 دیده بودیم.

دوربین سلفی

Neo9s Pro+ با یک دوربین سلفی 16 مگاپیکسلی با لنز f/2.5 و بدون فوکوس خودکار ارائه می‌شود که در حالت پیش‌فرض، عکس‌هایی با وضوح 3456×4608 پیکسل را برداشت می‌کند. گزینه زیباسازی! چهره در حالت پیش‌فرض در این دوربین فعال است که تصویری نسبتاً غیر واقعی از چهره را برداشت می‌کند. دو گزینه دیگر شامل Makeup و Postures نیز در همین قسمت در دسترسند که دومی نیاز به تأیید دسترسی سیستم به‌موارد عجیبی مثل موقعیت مکانی عکس دارد!

از کیفیت عکس‌های این دوربین از لحاظ جزییات می‌توان تا حدودی رضایت داشت هرچند با بهترین‌های این رده فاصله مشخصی دارد. گزینه HDR در این دوربین به‌صورت پیش‌فرض فعال است و به‌خوبی از پس حذف نور شدید پس‌زمینه بر می‌آید. حداکثر وضوح برداشت ویدئوی این دوربین 1080p/30fps است و ظاهراً از اسلوموشن نیز پشتیبانی نمی‌کند.

باتری و شارژر

Neo9s Pro+ از باتری حجیمی با ظرفیت 5,500mAh بهره می‌برد که البته عملاً از دو واحد مجزای 2,750 میلی آمپر ساعتی تشکیل شده است. این مجموعه با ولتاژ 3.91 ولتی به انرژی 21.51 وات ساعت دست پیدا می‌کند و در مقایسه با Neo9 Pro با 340 میلی آمپر ساعت افزایش ظرفیت روبرو شده است. ویوو به زمان‌های رسمی این باتری اشاره نکرده اما با توجه به فناوری LTPO صفحه‌نمایش از یک سو و پروسسور کم‌مصرف 4 نانومتری Snapdragon 8 Gen 3 انتظار دوام کاملاً بالایی از آن می‌رود. در دنیای واقعی از دوام این باتری کاملاً رضایت داشتیم و در یک استفاده متوسط رو به بالا نیز به‌راحتی تا 2 روز انرژی مورد نظر کاربران را تأمین می‌کند. این دوام البته طبیعتاً به نوع استفاده از گوشی وابسته است و در شرایط مختلف می‌تواند به 1.5 روز کاهش یافته یا به 2.5 روز افزایش پیدا کند. ویوو در رابطه با دوام باتری دستگاه به حفظ بیش از 80 درصد ظرفیت باتری پس از 1,600 سیکل شارژ اشاره کرده که در صورت شارژ روزانه دستگاه نیز به‌معنای بیش از 4 سال کارکرد باتری‌ست!

برای تست دوام باتری در دنیای واقعی طبق معمول از آزمون Work 3.0 از بنچ‌مارک PCMark بهره گرفتیم و یک بار آن را با نرخ رفرش حداکثر 120 هرتزی و بار دیگر با نرخ رفرش استاندارد حداکثر 60 هرتزی اجرا کردیم. شرایط تست نیز به‌روال گذشته بوده و با غیر فعال کردن روشنایی خودکار پنل، نور صفحه را روی 50 درصد قرار دادیم. Neo9s Pro+ با ثبتی رکوردی فوق‌العاده تست اول یعنی با نرخ رفرش حداکثر 120 هرتزی را برای 21 ساعت و 23 دقیقه ادامه داد و با تغییر رفرش روی حداکثر 60 هرتز نیز این عدد تغییر خاصی نکرد و به 21 ساعت و 13 دقیقه رسید. بدین‌ترتیب به‌لطف صفحه‌نمایش مجهز به LTPO تفاوت خاصی در میزان دوام باتری در هیچ‌یک از این دو حالت دیده نمی‌شود و بدین‌ترتیب می‌توان بدون نگرانی از مصرف بیش از اندازه باتری همواره از حالت 120 هرتزی استفاده کرد.

باتری Neo9s Pro+ را یک شارژر سیمی 120 واتی تغذیه می‌کند که به‌عنوان نکته‌ای کاملاً مثبت همراه گوشی ارائه شده است؛ این شارژر به‌گفته ویوو در حالتی‌که دمای گوشی 25±1 درجه سانتی‌گراد است و تمامی سرویس‌ها و عملگرهای گوشی به‌جز تماس غیر فعال شده است می‌تواند ظرف 17 دقیقه باتری را از 1 تا 70 درصد شارژ کرده و شارژ کامل باتری نیز به 28 دقیقه زمان نیاز خواهد داشت. برای دستیابی به این سرعت البته باید از منوی باتری گزینه Ultra Fast Mode (که در حالت پیش‌فرض غیر فعال است) را فعال کرد. در عمل مطابق دستورالعمل ویوو برای شارژ، باتری گوشی پس از 3 دقیقه از شارژ 1 به 19 درصد رسید و پس از 5 دقیقه تا 28 درصد شارژ شد. شارژ گوشی در دقیقه 10 به 48 درصد رسید و در اواسط همین دقیقه 50 درصد باتری پر شد. پس از 15 دقیقه باتری به شارژ 64 درصد رسیده و در حالی‌که به‌گفته ویوو شارژ 70 درصدی در دقیقه 17 رخ می‌دهد گوشی در دقیقه هفدهم 71 درصد شارژ داشت. Neo9s Pro+ پس از 20 دقیقه به شارژ 81 درصد رسید و سه دقیقه زودتر از آن‌چه ویوو اعلام کرده یعنی ظرف 25 دقیقه شارژ آن کامل شد! برای مقایسه بد نیست بدانیم که K70 Ultra با همین شارژر 120 واتی و همین ظرفیت 5,500mAh باتری حداقل به 30 دقیقه زمان برای شارژ نیاز داشت.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

iQOO Neo9S Pro+ از سیستم‌عامل اندروید 14 و رابط کاربری چینی OriginOS 14 بهره می‌برد و با این‌که رده کاری دستگاه از آپدیت قریب به یقین گوشی به نسخه‌های بالاتر اندروید خبر می‌دهد اما ظاهراً شرکت سازنده به برنامه خود در جهت مشخص کردن تعداد آپدیت سیستم‌عامل این گوشی اشاره‌ای نکرده است. زمان بوت دستگاه نزدیک به 22 ثانیه است که همچنان زمان نسبتاً اندکی به‌حساب می‌آید.

رابط کاربری OriginOS 14 از همان ابتدای انجام تنظیمات برای بوت اولیه با درخواست دسترسی‌های متعدد و برنا‌مه‌های پیش‌فرض فراوان سمت و سوی چینی این رابط کاربری را به‌نمایش می‌گذارد و حتی در یک مورد دسترسی بحث‌برانگیزی را با نام Device Management Service Notes را درخواست می‌کند که در آن به‌صراحت به ارسال مداوم و منظم داده‌های کاربران شامل اطلاعات دستگاه (IMEI، مک‌آدرس، MEID و...)، لیست اپلیکیشن‌ها، اطلاعات سخت‌افزاری، پیامک‌ها، اطلاعات مرتبط با نرم‌افزارها و اطلاعات مکانی کاربران به «ارائه‌کنندگان منتخب خدمات» اشاره شده است. ویوو البته ادعا می‌کند که از این اطلاعات تنها برای بهبود کیفیت سرویس یا فناوری‌های شخصی‌سازی‌شده استفاده شده و داده‌های آن هیچگاه برای شناسایی شما به‌کار گرفته نمی‌شوند. جالب‌ترین نکته در این میان این است که بدون موافقت با تمامی این موارد امکان ادامه پروسه نصب گوشی و استفاده از آن را نخواهید داشت!

صفحه قفل از طراحی ساده و استانداردی برخوردار است که در حالت پیش‌فرض زمان و تاریخ را در بالا، نشانگر اثر انگشت را در مرکز و دو میانبر دسترسی به دوربین و شماره‌گیر را در پایین ارائه می‌کند که از طریق منوی لاک اسکرین امکان ایجاد تغییرات گسترده‌ای در آن وجود دارد. با اسکرول این صفحه به‌سمت راست به‌سبک دیگر پوسته‌های چینی اندروید وال‌پیپرهای متعددی در دسترس قرار می‌گیرد که چندان عاری از تبلیغات نیز به‌نظر نمی‌رسند.

در صفحه هوم در حالت پیش‌فرض در بالا باکسی برای دسترسی به موتور جست‌وجوی Baidu چینی در نظر گرفته شده و آیکون‌های چهارگانه پایین صفحه را نیز می‌توان به پنج عدد تغییر داد. در سمت چپ صفحه هوم دسک‌تاپ جداگانه موسوم به Smart Launcher برای نمایش خدمات شرکت ویوو و دیگر شرکت‌های طرف قرارداد این مجموعه در نظر گرفته شده البته عملاً محلی برای نمایش تبلیغات گسترده در این سیستم‌عامل است و از منوی تنظیمات هوم‌اسکرین امکان غیر فعال کردن آن وجود دارد.

با نزدیک کردن دو انگشت به‌هم یا نگه‌داشتن انگشت روی صفحه‌نمایش وارد بخش ویرایشی صفحه هوم می‌شویم که نسبت به انتظار اولیه گزینه‌های بیش‌تری را ارائه می‌کند. در این صفحه جدا از امکان دسترسی به منوی تنظیمات هوم‌اسکرین می‌توان به‌طور جداگانه پیش‌نمایشی از هریک از صفحات دسک‌تاپ (با جایگاه‌های قابل اشغال شدن با برنامه‌های مختلف) را مشاهده کرد و در پایین نیز سه‌گزینه نا آشنا به‌نام‌های Moode Cube ،Interaction و Kit دیده می‌شوند. گزینه Interaction لبه‌های صفحه‌نمایش را به شش قسمت مجزا تقسیم می‌کند که به‌جز بخش بالایی که به کنترل سنتر اختصاص دارد می‌توان میانبرهای دیگری را به هریک اختصاص داد.

گزینه Mood Cube در این بخش برای ایجاد تغییرات ظاهری در شکل آیکون‌ها و پنجره‌ها، وال‌پیپر و تم رنگی برنامه‌ها در نظر گرفته شده است که با وجود جذابیت ظاهری اندکی بیش از حد انتظار پیچیده و تو در تو به‌نظر می‌رسد.

در نهایت گزینه Kit در این بخش نیز ظاهراً همان بخش ویجت‌هاست و از طریق آن می‌توان برنامک‌های مختلفی را به صفحات دلخواه دسک‌تاپ افزود.

طبق انتظار رابط کاربری OriginOS نیز مثل دیگر همتایان خود در بازار چین مملو از اپلیکیشن‌های اضافه و اصطلاحاً Bloatware است که البته تقریباً تمامی آن‌ها را می‌توان uninstall‌ و حذف کرد. دیگر نکته نگران‌کننده در این رابط کاربری لیست بلندبالای برنامه‌های پیش‌فرض سیستم‌عامل است که مواردی مثل آلبوم تصویر، پخش‌کننده موسیقی، وضعیت آب‌وهوا، تقویم، ماشین‌حساب، وویس ریکوردر قطب‌نما و چند مورد دیگر را در بر می‌گیرد و اکثریت قریب به‌اتفاق آن‌ها در اولین بازگشایی شما را مجبور به زدن گزینه Agree می‌کنند و از این طریق اغلب دسترسی‌های گسترده و نچندان معقولی را دریافت می‌کنند و بدون این دسترسی‌ها امکان استفاده از اغلب این سرویس‌ها وجود ندارد! کورسوی امید در این میان امکان حذف اغلب این برنامه‌هاست و به‌جز یکی دو مورد مثل مرورگر فایل و دفترچه تلفن تقریباً همگی این برنامه‌ها امکان unistall شدن دارند.

منوی Control Center یا بخش کشویی بالای صفحه‌نمایش در حالت پیش‌فرض با کشیدن از سمت چپ پنل رو به پایین اعلان برنامه‌ها را به‌نمایش می‌گذارد و با تکرار همین کار از سمت راست به تاگل‌ها و تنظیمات سریع دست پیدا می‌کنیم. این بخش که با همان اسکرول کوچک اولیه به‌طور کامل باز می‌شود هفت گزینه وای‌فای، ارتباطات سیم‌کارتی، حالت هواپیما، کنترل موزیک در حال پخش، تنظیمات پروفایل صوتی، میزان روشنایی و حجم صدا را در بالا قرار داده و تنظیمات دیگر با آیکون‌های مربعی در پایین جای دارند.

با لمس گزینه ادیت می‌توان موارد دیگری را به‌این قسمت افزود که به‌صورت عمودی در انتهای لیست قبلی قرار می‌گیرند. از جمله نکات قابل اشاره در این قسمت حضور دو گزینه Microphone access و Camera access است که آن را پیش از این در رابط کاربری One UI گوشی‌های پرچمدار سامسونگ برای قطع سریع دسترسی به میکروفون و دوربین دیده بودیم.

شکل ظاهری منوی Control Center از طریق گزینه‌ای در تنظیمات قابل تغییر است و با فعال کردن آن با اولین اسکرول شش آیکون پر استفاده همراه با اعلان برنامه‌ها به‌نمایش گذاشته می‌شود و با ادامه اسکرول به‌ بقیه آیکون‌ها با اسکرول افقی دست پیدا می‌کنیم.

منوی تنظیمات ظاهر نسبتاً ساده‌ای را ارائه می‌کند که تقریباً همه چیز آن سر جای خود و در محل مورد انتظار است. در بالای این منو گزینه‌ای برای جست‌وجو و ورود به حساب کاربری vivo در نظر گرفته شده و بقیه آیکون‌ها در پنج قسمت مجزا گرد هم آمده‌اند. زیرمنوهای این قسمت برخلاف فضای اصلی آن مملو از تنظیمات متعدد و بعضاً گیج‌کننده است که کاربر را در دریایی از تنظیمات غرق می‌کنند.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

یکی از جذابیت‌های اصلی این مدل بی‌شک به بخش پردازشی دستگاه و پروسسور 4 نانومتری Snapdragon 8 Gen 3 آن تعلق دارد که Neo9s Pro+ را در کنار دیگر پرچمداران بزرگ اندرویدی قرار می‌دهد. در ساختار این چیپ‌ست از یک هسته Cortex-X4، پنج هسته A720 و دو هسته A520 استفاده شده و گرافیک توانمند آن نیز از نوع Adreno 750 است.

Neo9s Pro+ با دو رم 12 یا 16 گیگابایتی از نوع پر سرعت LPDDR5X ارائه می‌شود که نسخه در اختیار ما به 16 گیگابایت رم مجهز بود. حافظه داخلی دستگاه نیز به‌جز دو گزینه 256 و 512 گیگابایتی در یک نسخه حجیم 1 ترابایتی نیز در دسترس قرار دارد. در نسخه 256 گیگابایتی در اختیار ما در بوت اولیه و پیش از اعمال هرگونه تغییری روی حافظه 30.4 گیگابایت در اختیار سیستم‌عامل قرار دارد که از آن میان بیش از 6 گیگابایت فضای اپلیکیشن‌های پیش‌فرض در نوع خود جالب‌توجه به‌نظر می‌رسد.

حافظه داخلی گوشی از نوع UFS 4.0 انتخاب شده و از لحاظ امتیاز و سرعت خواندن و نوشتن تفاوت چندانی با گلکسی S24+ ندارد.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با حضور SD 8 Gen 3 از یک سو و 16 گیگابایت رم پر سرعت LPDDR5X از سوی دیگر انتظار نتایج درخشانی از Neo9s Pro+ در تست‌های پردازشی و گرافیکی می‌رود و روی کاغذ تمامی رقبای کوچک و بزرگ این گوشی به‌چالش کشیده خواهند شد. گوشی زیر بار تا حد قابل‌قبولی گرم شده و در شدیدترین حالت نیز با حرارتی که از آن با عنوان «داغ» یاد می‌شود فاصله دارد. ویوو این کنترل حرارت را مدیون محفظه VC بزرگ 6 هزار میلی‌متر مربعی خود است که دمای این مجموعه را به‌خوبی کنترل می‌کند.

در تست نخست طبق معمول از Geekbench 6 بهره می‌گیریم که به‌بررسی نوع و فرکانس هسته‌های پردازشی در هر دو حالت تک و چند هسته‌ای می‌پردازد. Neo9s Pro+ در این تست به امتیازهای تک‌هسته‌ای و چند هسته‌ای به‌ترتیب 2,276 و 6,208 واحد دست پیدا کرد که اولی به‌خوبی هم‌راستا با نمونه‌ای مثل K70 Ultra با پروسسور دیمنسیتی 9300 پلاس است اما در حالت چند هسته‌ای به‌دلیل هسته‌های X4 بیش‌تر حاضر در K70 Ultra نزدیک به 15 درصد امتیاز کم‌تری را ثبت می‌کند. این امتیاز البته در قیاس با دیگر نمونه‌های مجهز به اسنپ‌دراگون 8 جن 3 نیز کم‌تر است و حتی با امتیاز 6,600‌ گلکسی S24+ مجهز به Exynos 2400 نیز فاصله محسوسی دارد.

در تست AnTuTu V10.3.6 پس از چند بار اجرای بنچ‌مارک به امتیاز 2,136,461 واحدی دست پیدا کردیم که از برترین پرچمداران بازار و نمونه‌هایی مثل آنر مجیک 6 پرو با امتیاز 2 میلیون واحدی و K70 Ultra با امتیاز 1,940,000 واحدی عبور کرده و مقایسه آن با S24+ با چیپ‌ست Exynos 2400‌ و امتیاز 1,700,000 واحدی اختلاف بزرگی را نشان می‌دهد.

در تست گرافیکی Wild Life Extreme از مجموعه 3DMark به امتیاز کلی 5,140 واحد و متوسط فریم نزدیک به 31fps دست پیدا کردیم که کاملاً مشابه آنر مجیک 6 پرو بوده و از K70 Ultra و S24+ نسخه اکزینوس هر دو با امتیاز 4,300 و متوسط 26 فریم در ثانیه نتیجه کاملاً بهتری را ثبت می‌کند.

Neo9s Pro+ در تست استرس پردازشی عملکرد کاملاً راضی‌کننده‌ای را از خود برجای گذاشت و در پس از 15 دقیقه قرارگیری تحت فشار مداوم 87 درصد از توان خود را بدون گلوگاه شدن حفظ کرد. در تست استرس گرافیکی Wild Life Exterme نیز از نتیجه نهایی رضایت داشتیم و پس از اجرای این تست برای 20 بار پیاپی، 78.7 درصد از توان اولیه حفظ شد. گوشی در این دو حالت به‌میزان نسبتاً زیادی گرم شد اما این گرما هنوز از حد غیر قابل تحمل خارج نبود. برای مقایسه بد نیست بدانیم که K70 Ultra در تست پردازشی و گرافیکی به‌ترتیب فقط 51 و 67 درصد از توان خود را حفظ کرده و به‌حدی داغ شد که گرفتن آن در دست کار آسانی به‌نظر نمی‌رسید. ذکر این نکته البته ضروری به‌نظر می‌رسد که سناریوهایی از این دست به‌ندرت در دنیای واقعی رخ می‌دهند و هدف از آن‌ها شبیه‌سازی سخت‌ترین شرایط پردازشی و گرافیکی‌ست.

رقبای هم‌قیمت

با وجود اختلاف قیمت دلاری گوشی‌های مختلف، در حال حاضر امکان تهیه Neo9s Pro+ با قیمتی در حدود دو گوشی محبوب دیگر این رده یعنی گلکسی S24 FE از سامسونگ و Redmi K70 Ultra شرکت شیائومی وجود دارد. از این رو مقایسه این سه مدل و برشمردن نقاط ضعف و قوت آن‌ها در این قسمت برای خریداران راه‌گشا خواهد بود.

Samsung Galaxy S24 FE

فن‌ادیشن جدید سامسونگ از لحاظ طراحی با ارائه شاسی فلزی و دو بخش شیشه Victus+‌ در پشت و روی گوشی و البته استاندارد مقاومت IP68 به‌راحتی حریف چینی خود را به‌چالش می‌کشد اما از آن سو 15 تا 20 گرم سنگین‌تر است و حاشیه‌های بسیار بزرگ‌تری پیرامون صفحه‌نمایش به‌خصوص در پایین آن دیده می‌شود که حس گوشی ارزان‌تری را در مقایسه با Neo9s Pro+ منتقل می‌کنند. در اندازه صفحه‌نمایش اختلاف چندانی بین این دو رقیب وجود ندارد اما Neo9s Pro+ با پنل 10 بیتی با وضوح و تراکم کاملاً بالاتر و فناوری LTPO‌ با نرخ رفرش متغیر حرفی برای S24 FE باقی نمی‌گذارد.

دوربین‌های اصلی روی کاغذ در این دو مدل کاملاً به هم نزدیکند اما Neo9s Pro+ در دوربین اولتراواید مجهز به فوکوس خودکار حریف خود را پشت سر می‌گذارد و دوربین تله‌فتو/پرتره 3X گلکسی S24 FE نیز جایی در حریف چینی این رقابت ندارد. دوربین‌های سلفی نیز از لحاظ کیفیت تفاوت بزرگی با هم ندارند اما حریف سامسونگ امکان برداشت ویدئوی 4K/60fps را ارائه می‌دهد حال آن‌که حداکثر وضوح برداشت ویدئو در دوربین سلفی Neo9s Pro+ به 1080p/30fps‌ محدود است.

در پردازنده برتری تا حدودی با Neo9s Pro+ است هرچند Exynos 2400e گلکسی S24 FE نیز فاصله چندانی با رقیب خود ندارد. در زمینه مموری S24 FE با فقط 8 گیگابایت چاره‌ای جز تسلیم در برابر رم 12 تا 16 گیگابایتی رقیب ندارد و در ظرفیت باتری و توان شارژر سیمی نیز اختلاف Neo9s Pro+ با حریف از زمین تا آسمان است. S24 FE اما به شارژ بی‌سیم مجهز است که جایی در رقیب آن ندارد. در بخش ارتباطات با اختلاف بزرگی روبرو نمی‌شویم هرچند حریف چینی به‌جای وای‌فای 6E و بلوتوث 5.3، وای‌فای 7 و بلوتوث 5.4 دارد و سنسور اثر انگشت آن نیز اولتراسونیک است. تک برتری S24 FE بر حریف خود در این قسمت به پورت USB-C آن تعلق دارد که از استاندارد USB 3.2 پشتیبانی می‌کند.

با کنار گذاشتن همه این موارد S24 FE در یک زمینه برتری مطلق و بی‌چون‌وچرایی را به‌نمایش می‌گذارد؛ جایی‌که رابط کاربری One UI 6.1 در مقایسه با پوسته پر از تبلیغ با دسترسی‌های نچندان منطقی OriginOS 14 نه‌تنها به‌روشنی برنده میدان است بلکه تضمین 7 سال آپدیت اندروید (فارغ از امکان و منطقی بودن آن!) توانایی به‌چالش کشیدن همه رقبای این کلاس را دارد.

Redmi K70 Ultra

اولتراهای سری K برند ردمی شیائومی از جمله خوش‌قیمت‌ترین و خوش‌امکانات‌ترین میان‌رده‌های بازار در طی چند سال گذشته بوده و جدیدترین آن‌ها یعنی Redmi K70 Ultra نیز طبیعتاً از این قاعده مستثنی نیست؛ K70 Ultra بار دیگر با شاسی آلومینیومی و استاندارد IP68 به‌خوبی از حریف خود در مسابقه استحکام بدنه پیشی می‌گیرد اما با وزن 211 گرمی هنوز گوشی سنگینی‌ست که از هم‌وطن خود 13 تا 18 گرم سنگین‌تر است. صفحه‌نمایش 6.67 اینچی گوشی در وضوح و حداکثر نرخ رفرش تفاوتی با حریف خود ندارد و به‌ظاهر اندکی روشنایی بیش‌تری را نیز ارائه می‌کند این پنل اما فاقد LTPO بوده و امکان تغییر گسترده در نرخ رفرش را ندارد؛ امری‌که در عمل در مصرف انرژی گوشی نتایج منفی بعضاً بزرگی را برجای می‌گذارد. سنسور اثر انگشت اولتراسونیک یکی از برتری‌های Neo9s Pro+ به حریف آن است.

دو رقیب در دوربین اصلی و سلفی تفاوت چندانی با هم ندارند اما در دوربین ثانویه برتری کامل با Neo9s Pro+ با دوربین اولتراواید 50 مگاپیکسلی مجهز به فوکوس خودکار است. دو گوشی در پردازش نیز به هم نزدیکند و با این‌که دیمنسیتی 9300 پلاس هسته‌های X4 بیش‌تری دارد اما SD 8 Gen 3 نیز حریف دست و پا بسته‌ای نیست و به‌خصوص در زمینه گرافیک حریف خود را به‌راحتی به‌چالش می‌‌کشد. در زمینه کنترل حرارت بی‌شک برتری بی‌چون و چرا با Neo9s Pro+ است چرا که این گوشی در زیر بار شدید پردازشی و گرافیکی نیز به مرحله داغی نزدیک نشد اما K70 Ultra در این شرایط به‌معنای واقعی کلمه داغ می‌شود.

در گزینه‌های ارتباطی، ظرفیت باتری و توان شارژر تفاوت خاصی بین این دو مدل نیست و هر دو نیز شارژر را همراه گوشی ارائه می‌‌کنند. در نهایت در زمینه سیستم‌عامل و رابط کاربری (در صورت مبنا قرار دادن نسخه چینی هر دو گوشی) نیز شرایط این دو مدل به هم نزدیک است و هر دو یکی از ضعیف‌ترین و آزاردهنده‌ترین شرایط از لحاظ نمایش تبلیغات و موارد امنیتی را ارائه می‌‌کنند.

ارتباطات

با حضور اسنپ‌دراگون 8 جن 3 گزینه‌های ارتباطی مدرنی همچون وای‌فای 7 و بلوتوث نسخه 5.4 در Neo9s Pro+ حضور پیدا می‌کنند. NFC، و مسیریابی ماهواره‌ای دو فرکانسی نیز در این گوشی حضور داشته و درگاه اینفرارد نیز برای استفاده از گوشی به‌عنوان ریموت‌کنترل این جمع را تکمیل می‌کند. جک 3.5 میلی‌متری هدست طبیعتاً جایی در یک گوشی مدرن ندارد و برای اتصال هدست سیمی باید از درگاه USB استفاده کرد. استاندارد سرعتی این پورت اما از نوع USB 2.0 بوده و بدین‌ترتیب اختلاف مشهودی را با یک گوشی پرچمدار واقعی ارائه می‌کند.

کلام آخر

vivo iQOO Neo9s Pro+ مجموعه‌ای از نکات مثبت در بخش‌های کلیدی و مهمی همچون صفحه‌‌نمایش، پردازنده، دوربین، حافظه، باتری و شارژر است که بسیاری از آن‌ها را تنها در گوشی‌های بسیار گران‌قیمت‌تر رده پرچمداران می‌توان سراغ گرفت. از جمله نکات مثبت طراحی گوشی باید به رنگ‌آمیزی جذاب و سطوح صاف در پشت رو اشاره کرد اما از سوی دیگر پلاستیکی بودن شاسی، استفاده نشدن از شیشه گوریلاگلس در پشت و رو و نبود استاندارد IP به‌خوبی حساب Neo9s Pro+ را از یک گوشی پرچمدار واقعی جدا کرده‌اند.

از صفحه‌نمایش گوشی در میزان روشنایی و فاکتورهای سنجش کاملاً رضایت داشتیم و حضور LTPO‌ و امکان کاهش نرخ رفرش به 1 هرتز نیز کلاس کاری دستگاه را کاملاً ارتقاء بخشیده است. دوربین اصلی در نور کامل روز رضایت‌بخش و با کیفیت بوده و در شب نیز عملکرد مطلوبی را به‌نمایش می‌گذارد. از ویدئوهای این دوربین اما چندان رضایت نداشتیم و امکان بهبود آن‌ها وجود دارد. دوربین اولتراواید در نور کامل روز نتیجه متوسط رو به پایینی را ارائه می‌کند و در شب نیز بدون استفاده از نایت‌مد کارایی چندانی ندارد. ویدئوهای این دوربین اما برای یک اولتراواید حاضر در یک گوشی غیر پرچمدار تا حدود زیادی راضی‌کننده به‌نظر می‌رسند و استفاده از آن برای گرفتن عکس از فاصله بسیار نزدیک نیز نتایج جالب‌توجه‌ای را ایجاد می‌کند. کیفیت دوربین سلفی گوشی در سطح متوسطی قرار دارد و فیلم‌برداری آن نیز به وضوح 1080p/30fps محدود شده است.

کیفیت پردازش در این مجموعه با حضور پروسسور توانمند Snapdragon 8 Gen 3 از یک سو و رم پر سرعت LPDDR5X از سوی دیگر در سطح ایده‌آلی قرار دارد و با سیستم خنک‌کننده VC با مساحت 6 هزار میلی‌متر مربع نیز به‌خوبی در برابر گرمای بیش از حد مقاومت می‌کند. دوام باتری گوشی با ثبت یک رکورد دست‌نیافتنی در سطح ایده‌آلی قرار دارد و شارژر سریع آن نیز در زمانی نزدیک به 25 دقیقه قادر به پر کردن این باتری‌ست. پشتیبانی نکردن از شارژ بی‌سیم یکی از نکات منفی این بخش در مقایسه با برخی گوشی‌های هم‌رده است. در بخش ارتباطات با شرایط ایده‌آلی روبرو می‌شویم و تنها نکته منفی به USB 2.0 بودن درگاه USB-C تعلق دارد.

در نهایت در حالی‌که از لحاظ سخت‌افزاری شرایط به‌خوبی برای تحسین Neo9s Pro+ فراهم است بخش نرم‌افزاری این گوشی ماجرا را دگرگون کرده و حتی قبل از بالا آمدن دستگاه برای اولین بار نیز با درخواست‌های دسترسی متعدد و غیر منطقی شرایط دشواری را برای کنار آمدن با این مجموعه فراهم می‌کند. رابط کاربری OriginOS نئو 9 اس پرو پلاس مملو از اپلیکیشن‌ها و برنامه‌های اضافی (Bloatware) است و اغلب برنامه‌های پیش‌فرض و عادی آن نیز هریک در نخستین بازگشایی کاربر را مجبور به موافقت با دستورالعمل‌هایی می‌کنند که بعضاً می‌توان از حضور برخی دسترسی‌های غیر منطقی در آن‌ها سخن گفت. این پوسته نرم‌افزاری همچنین طبق انتظار حجم وسیعی از تبلیغات متنی، تصویری و حتی ویدئویی را در جای‌جای سیستم‌عامل به‌نمایش می‌گذارد که آن‌ها را پیش از این در دیگر اینترفیس‌های مخصوص بازار چین نیز دیده بودیم.

به‌عنوان یک نکته مثبت امکان حذف اغلب برنامه‌های اضافی این مجموعه وجود دارد اما مسئله نمایش تبلیغات همچنان سرجای خود باقی‌ست. پوسته OriginOS جدا از درخواست‌های دسترسی و نمایش تبلیغات، رابط کاربری پیچیده و تو در تویی‌ست که کشف تمامی نکات ریز و درشت آن احتمالاً از حوصله اکثر کاربران خارج است. بسته گوگل مثل دیگر گوشی‌های مخصوص بازار چین به‌صورت پیش‌فرض در Neo9s Pro+ نصب نشده اما به‌راحتی می‌توان همه برنامه‌های این مجموعه را به‌صورت دستی نصب کرد. این رابط کاربری امکان ترجمه کامل به فارسی را ندارد اما فارسی‌نویسی در آن با مشکلی روبرو نیست.

نکات مثبت و منفی iQOO Neo9s Pro+ در یک نگاه شامل موارد زیر می‌شوند:

+ رنگ‌آمیزی جالب و چشم‌نواز (سلیقه شخصی)

+ ابعاد و وزن قابل‌قبول

+ صفحه‌نمایش AMOLED پر نور

+ نرخ رفرش متغیر با حضور LTPO

+ کیفیت قابل‌قبول عکس‌های دوربین اصلی در شب و روز

+ فوکوس خودکار دوربین اولتراواید و عملکرد مطلوب در برداشت عکس از فاصله نزدیک

+ پردازنده Snapdragon 8 Gen 3، رم LPDDR5X و حافظه UFS 4.0

+ کنترل مطلوب حرارت و گرم نشدن بیش از اندازه گوشی

+ ثبات پردازشی و گرافیکی زیر بار

+ دوام بالای باتری و شارژ سریع 120 واتی

+ گزینه‌های ارتباطی متعدد و مسیریابی دو فرکانسی

+ سنسور اثر انگشت اولتراسونیک

+ اسپیکرهای استریو پر توان

- بدنه و شاسی پلاستیکی

- نبود استاندارد IP

- کیفیت متوسط دوربین سلفی

- کیفیت نچندان فوق‌العاده عکس‌های شب و روز دوربین اولتراواید

- ویدئوهای نچندان درخشان دوربین اصلی

- پشتیبانی نکردن از شارژ بی‌سیم

- اتصال USB 2.0 پورت اتصالات سیمی

- رابط کاربری پر از تبلیغ و دسترسی‌های غیر منطقی OriginOS