mobile.ir - مرجع موبایل ایران

از معرفی اولین گوشی خانواده پوکو یعنی Pocophone F1 در تابستان 2018 حالا دقیقاً پنج سال می‌گذارد؛ خانواده‌ای که ارائه مشخصات پردازشی بالا و قیمت رقابتی را هدف قرار داده و در طی این سال‌ها از این رویکرد فاصله چندانی نگرفته است. پوکوهای شیائومی را می‌توان به سه دسته M در رده پایین، X در سطح متوسط میانی و F در رده پیشرفته‌تر تقسیم‌بندی کرد که برخی از امکانات سخت‌افزاری این آخری یعنی سری F گه‌گاه به گوشی‌های پرچمدار بازار نزدیک می‌شود. پسوند GT در مقابل مدل‌های این خانواده در طی یکی دو سال اخیر به تولد گوشی‌های گیمینگ خوش‌قیمتی منجر شده که از آن جمله می‌توان به Poco F3 GT و Poco F4 GT اشاره کرد.

Poco F4 GT

کلاس F خانواده پوکوی شرکت شیائومی چندی پیش شاهد معرفی دو مدل Poco F5 و Poco F5 Pro بود که طبق انتظار ارائه‌کننده بالاترین مشخصات در بین تمامی گوشی‌های پوکو تا به امروز بوده و علاوه بر پردازنده‌های پر قدرت،‌ در زمینه صفحه‌نمایش، دوربین اصلی، حافظه رم و حافظه داخلی، ظرفیت باتری و سرعت شارژ در جایگاه بالایی قرار می‌گیرند. بالاترین وضوح صفحه‌نمایش در بین دیگر گوشی‌های سری پوکو به Poco F5 Pro تعلق داشته و عنوان اولین گوشی دارای شارژ بی‌سیم در این خانواده نیز به این مدل اختصاص پیدا می‌کند. Poco F5 نیز از جنبه‌های دیگر حائز اهمیت است؛ این مدل (همراه با Poco X5 Pro) سبک‌ترین گوشی 5G خانواده پوکو تا به امروز بوده و با تکیه بر پروسسور Snapdragon 7+ Gen 2 روی کاغذ قدرت پردازشی و گرافیکی بسیار بالایی را ارائه می‌‌کند.

Xiaomi Poco F5 البته طبق معمول یک گوشی مستقل و جدید نبوده و باید آن را نسخه تغییر نام یافته‌ای از Redmi Note 12 Turbo نامید که در اواخر مارچ 2023 به‌صورت اختصاصی برای بازار چین معرفی شد. پوکو F5 در نسخه‌های روشن‌تر از رنگ‌آمیزی جذابی بهره می‌برد که در کنار وزن پایین و حجم پایین نگاه خریداران را به‌خود جلب می‌‌کند. صفحه‌نمایش امولد 120 هرتزی، پردازنده SD 7+ Gen 2، رم 12 گیگابایتی، دوربین اصلی مجهز به OIS و شارژ سریع 67 واتی دیگر گزینه‌های جالب توجه این گوشی را تشکیل می‌دهند که شانس انتخاب آن را در بین دیگر رقبای (عمدتاً وطنی این گوشی) این کلاس قیمتی افزایش می‌دهد.

Xiaomi Poco F5 با نام مدل 23049PCD8G موضوع بررسی این نوبت است. بالاترین نسخه Poco F5 با رم 12 گیگابایتی و حافظه داخلی 256 گیگابایتی از طرف سایت تکنولایف برای بررسی در اختیار ما قرار گرفته است.

جعبه محتویات

ترکیب رنگ طلایی برند پوکو روی جعبه مشکی دستگاه ظاهر جذابی را به این باکس بخشیده و تا حدودی حس روبرو شدن با یک گوشی پیشرفته و پریمیوم را در ذهن ایجاد می‌کند.

درون این جعبه نسبتاً بزرگ به‌جز خود گوشی با کابل USB-C به USB-A، شارژر، قاب شفاف انعطاف‌پذیر، پین دسترسی به اسلات سیم‌کارت و نوشته‌های راهنما روبرو می‌شویم که لیست قابل‌قبولی به‌نظر می‌رسد.

شارژر بزرگ 67 واتی گوشی برخلاف انتظار چندان سنگین نبوده و حجم چندان بالایی نیز ندارد. حضور این شارژر قدرتمند در جعبه گوشی نکته کاملاً مثبتی برای پوکو F5 به‌حساب می‌آید چرا که برخی دیگر از برندها (به‌طور مشخص سامسونگ!) به‌کل از شارژر همراه گوشی صرفنظر کرده و باید آن را به‌صورت جداگانه تهیه کرد. به این شارژر در ادامه در بخش باتری باز خواهیم گشت.

طراحی و شکل ظاهری

اولین نکته مشهود بعد از در دست گرفتن Poco F5 به وزن آن تعلق دارد که از حد انتظار برای یک گوشی پیشرفته و نسبتاً بزرگ پایین‌تر است. شیشه روی صفحه‌نمایش کاملاً تخت و بدون خمیدگی‌ست اما اصطلاحا لبه به لبه نبوده و با نوار دورتادور دستگاه اندکی فاصله دارد.

حاشیه‌های اندک دورتادور صفحه‌نمایش دیگر نکته مثبت قابل اشاره در مورد طراحی دستگاه است که معمولاً تنها در گوشی‌های پیشرفته‌تر و خانواده پرچمداران دیده می‌شود. این حاشیه‌های کم در کاهش ارتفاع و عرض دستگاه نیز موثر بوده و ارگونومی بالاتری را ارائه کرده است. روی صفحه‌نمایش پوشش پلاستیکی محافظی قرار دارد که با توجه به قدیمی بودن شیشه Gorilla Glass 5 روی صفحه‌نمایش بهتر است در اسرع وقت با یک گلس مناسب جایگزین شود.

نوار دورتادور گوشی که ظاهراً از جنس پلاستیک ساخته شده صاف و بدون انحناست که ضخامت دستگاه را کاملاً کم‌تر از اندازه واقعی آن نشان می‌دهد. این نوار هم‌رنگ بخش پشتی بوده و با این‌که در برابر ماندن اثرات انگشت مقاوم نیست اما در برابر سطح کاملاً براق پشت دستگاه، مات به حساب می‌آید!

پلاستیک براق بخش پشتی بی‌شک اولین و شاید مهم‌ترین انتقاد وارد به طراحی Poco F5 باشد که فقط با یک بار در دست گرفتن در کسری از ثانیه با اثرات انگشت متعدد و آلودگی‌های فراتر از حد انتظار پوشیده می‌شود و حس یک گوشی ارزان‌قیمت را به‌کاربر منتقل می‌کند. این طراحی که این روزها در کم‌تر گوشی گران‌قیمتی به‌کار گرفته می‌شود در نسخه مشکی گوشی بیش از پیش مشهود است و در هر لحظه با پوشیده شدن آن با حجم وسیعی از اثرات انگشت تنها چند ثانیه کوتاه فاصله خواهید داشت. این کاور براق در نسخه سفید گوشی نیز تکرار شده هرچند اثرات انگشت در آن به‌دلیل روشن بودن این رنگ چندان مشهود نیست. نسخه آبی این مدل البته به‌صورت مات طراحی شده است.

لبه‌های کاور بخش پشتی برخلاف شیشه روی صفحه‌نمایش صاف و بدون انحنا نبوده و در هر چهار طرف با خمیدگی اندکی به نوار دورتادور گوشی منتهی می‌شود.

لنزهای دوربین در بخش پشتی به‌صورت مجزا از کف فاصله گرفته‌اند و در این میان دوربین اصلی و اولتراواید با حاشیه بزرگ‌تر و برجستگی بیش‌تری همراه شده‌اند که طبیعتاً لق‌خردگی گوشی هنگام قرارگیری روی سطوح صاف را نیز در پی خواهند داشت.

دکمه پاور و ولوم پایین در کناره سمت راست درست در زیر انگشتان هر دو دست قرار می‌گیرند و برای دسترسی به آن‌ها نیاز به دست دوم یا جابجایی گوشی نیست. ولوم بالا اما همچنان دور از دسترس بوده و ارگونومی مناسبی را ارائه نمی‌کند.

اجزای جانبی دستگاه در محل مورد انتظار خود جای گرفته‌اند و جک 3.5 میلی‌متری هدست و اسپیکرهای استریو در بالا و پایین به جذابیت‌های F5 افزوده‌اند.

Poco F5 فاقد استاندارد IP غوطه‌وری در آب است و از این لحاظ امتیاز پایین‌تری را در مقایسه با برخی از رقبای خود مثل سامسونگ گلکسی A54 کسب می‌کند.

از طراحی پوکو F5 در یک نگاه با توجه به وزن و حجم پایین آن می‌توان تا حدودی زیادی رضایت داشت و صفحه‌نمایش و نوار پیرامونی تخت و بدون خمیدگی نیز در کم‌تر نشان دادن ضخامت دستگاه موثر واقع می‌شوند. دایره‌های بزرگ در برگیرنده لنزهای دوربین و مجزا بودن دوربین‌ها از یکدیگر نگاه خریداران را به‌خود جلب می‌کند و حاشیه‌های اندک دورتادور صفحه‌نمایش نیز از کلاس قیمتی دستگاه فراتر است. در سمت نکات منفی بی‌شک باید به بدنه براق گوشی در دو نسخه سفید و مشکی اشاره کرد که به‌خصوص در نسخه مشکی حجم آزاردهنده‌ای از اثرات انگشت و آلودگی را به‌خود جذب می‌‌کند.

ابعاد و وزن

پوکو F5 در دست گوشی سبک و نسبتاً کوچکی به‌نظر می‌رسد و از این رو می‌توان انتظار داشت که این احساس اولیه با اعداد و ارقام نیز تأیید شود؛ طول و عرض گوشی به‌ترتیب نزدیک به 161.11 و 74.95 میلی‌متر اعلام شده که برای یک گوشی 6.67 اینچی با نسبت 20:9 صفحه‌نمایش ابعاد کاملاً مناسبی به‌حساب می‌آیند. برای مقایسه بد نیست به‌سراغ گوشی جدیداً معرفی شده شیائومی یعنی Redmi K60 Ultra برویم که با همین اندازه و نسبت صفحه‌نمایش از طول و عرض 162.15 و 75.7 میلی‌متری برخوردار است و بدین‌ترتیب می‌توان به روشنی از نقش حاشیه‌های اندک پیرامون صفحه‌نمایش F5 در کاهش طول و عرض آن یاد کرد. Poco F4 سال گذشته این برند (که در اندازه و نسبت صفحه‌نمایش تفاوتی با F5 فعلی ندارد) نیز همچنان با طول و عرض 163.2 و 75.95 میلی‌متری گوشی بزرگ‌تری‌ست.

Poco F5 با ضخامت 7.9 میلی‌متری کمی از پوکو F4 با ضخامت 7.7 میلی‌متر بزرگ‌تر شده اما این ضخامت بیش‌تر در عمل چندان به چشم نمی‌آید و به‌لطف حاشیه تخت پیرامونی حس در دست گرفتن یک گوشی Slim و باریک به کاربر منتقل می‌شود.

وزن گوشی تنها 181 گرم است که همراه با Poco X5 Pro سبک‌ترین گوشی 5G خانواده پوکوی شیائومی به‌حساب می‌آید. F5 در اندازه‌گیری ما نزدیک به 1 گرم سنگین‌تر بود.

صفحه‌نمایش

با مرور مشخصات صفحه‌نمایش Poco F5 با پنل توانمند و پیشرفته‌ای روبرو می‌شویم که برای مدلی در سطح میانی کاملاً کفایت می‌کند؛ پنل 6.67 اینچی AMOLED دستگاه از وضوح 1080×2400 پیکسل برخوردار است که تراکمی برابر با 395ppi را به‌دست می‌دهد. این پنل 2+10 بیتی به‌گفته شیائومی قادر به نمایش 68 میلیارد رنگ بوده و محدوده رنگی DCI-P3 را نیز پوشش می‌دهد. کنتراست 5,000,000:1، روشنایی متوسط و نقطه‌ای به‌ترتیب 500 و 1,000 نیتی و فرکانس 1,920 هرتزی کاهش نور PWM دیگر مشخصات اعلام شده برای این صفحه‌نمایش را تشکیل می‌دهند. F5 از نمایش محتوای HDR10+ و دالبی ویژن نیز پشتیبانی می‌کند و بدین‌ترتیب می‌توان از تماشای کیفیت بالای این نوع از محتوا در پلتفرم‌های مختلف همچون یوتوب یا نت‌فلیکس لذت برد.

کیفیت و خوانایی این صفحه‌نمایش در تست عملی در سطح فوق‌العاده‌ای قرار نداشته و در زیر نور مستقیم خورشید با وجود تنظیم نور روی حداکثر و فعال کردن روشنایی خودکار نیز هنوز با سطح ایده‌ال فاصله مشخصی وجود دارد. میزان روشنایی این پنل را می‌توان تا حدودی با گلکسی A34 مقایسه کرد اما تا حدودی به‌دلیل سطح براق شیشه روی صفحه‌نمایش از خوانایی آن در زیر نور خورشید کم شده است. از سوی دیگر کیفیت تاچ این پنل و تا حدودی کنتراست آن در سطح بالاتری نسبت به رقیب سامسونگی قرار دارند.

رنگ صفحه‌نمایش در حالت پیش‌فرض در قسمت Color scheme روی گزینه Vivid (پوشش محدوده DCI-P3) قرار دارد که از دقت چندان بالایی برخوردار نیست و رنگ سفید در آن اندکی به آبی تمایل دارد. گزینه Saturated یا اشباع‌شده تغییر چندانی در این وضعیت ایجاد نمی‌کند و همچنان با رنگ‌های غیر دقیق و اشباع‌شده روبرو هستیم. بهترین حالت رنگ در این بخش با گزینه Standard به‌دست می‌آید که به محدوده رنگی sRGB تعلق داشته و از تمایل رنگ سفید به آبی در آن کاملاً کاسته شده است.

در این بخش همچنین گزینه دیگری به‌نام تنظیمات پیشرفته یا Advanced settings نیز قرار گرفته که با انتخاب آن و لمس فلش مقابل این گزینه می‌توان گستره رنگ‌های پنل را از بین P3 و sRGB انتخاب کرده و با نوار پایین صفحه نه‌تنها هرکدام از رنگ‌های قرمز، سبز یا آبی را مستقل از هم تغییر داد بلکه به تنظیمات دیگر المان‌های حرفه‌ای‌تر پنل مثل اشباع، Hue، کنتراست، گاما و آن‌چه Value نامیده شده نیز دسترسی پیدا کرد. البته نگفته پیداست که کاربران عادی شاید هیچ‌گاه اقدام به تغییر گزینه‌های این قسمت نکنند اما حضور آن‌ها در این قسمت امکان بالا بردن هرچه بیش‌تر دقت رنگ‌ها را برای کاربران حرفه‌ای‌تر فراهم آورده است.

حاشیه بالا و پایین صفحه‌نمایش مثل کناره‌های چپ و راست چیزی نزدیک به 2 میلی‌متر است که برای یک گوشی میان‌رده رقم بسیار مناسبی به‌حساب می‌آید و همانطور که پیش از این نیز اشاره شد در کاهش طول و عرض دستگاه نقشی اساسی ایفا کرده‌اند. سنسور اثر انگشت در این گوشی با وجود OLED بودن پنل جایی در صفحه‌نمایش ندارد و در کناره دستگاه روی دکمه پاور قرار گرفته است.

نرخ رفرش 120 هرتزی

نرخ رفرش این صفحه‌نمایش حداکثر 120 هرتز است و در هر ثانیه 240 بار سطح پنل را برای تشخیص لمس انگشت جست‌وجو می‌کند. در منوی تنظیمات صفحه‌نمایش نرخ رفرش روی گزینه Default یا پیش‌فرض قرار دارد که در توضیح آن به «تنظیم اتوماتیک سرعت به‌روزرسانی بسته به سناریوی استفاده برای متعادل کردن پرفورمنس با مصرف انرژی» اشاره شده است. دیگر گزینه این قسمت Custom نام دارد که با کمک آن می‌توان نرخ رفرش را در همه لحظات، 60 یا 120 هرتز انتخاب کرد. در تست عملی گزینه اول یعنی Default، نرخ رفرش بازهم تقریباً در تمامی لحظات روی 120 هرتز باقی می‌ماند و لمس نکردن صفحه‌نمایش برای مدت طولانی نیز تغییری در این نرخ ایجاد نمی‌کند.

تنها تفاوت این گزینه با حالت کاستوم و انتخاب 120 هرتز به‌صورت دستی در هنگام استفاده از برخی برنامه‌ها مثل اپلیکیشن یوتوب اتفاق می‌افتد که در حالت Default یا پیش‌فرض به‌محض ورود به این اپ، نرخ رفرش به 60 کاهش پیدا می‌کند اما در حالت کاستوم و انتخاب دستی، در این موارد نیز سرعت به‌روزرسانی همچنان 120 هرتز است. در صورت انتخاب حالت کاستوم و تنظیم دستی نرخ رفرش روی 120 هرتز اتفاق جالبی در اپ یوتوب در حین پخش ویدئو رخ می‌دهد که در طی آن هر چند ثانیه یک بار نرخ رفرش به 60 باز می‌گردد اما بلافاصله به 120 هرتز تصحیح می‌شود! بدین‌‌ترتیب نگفته پیداست که صفحه‌نمایش Poco F5 از نرخ رفرش تطبیقی پشتیبانی نمی‌کند و تنها می‌توان با فعال نگه‌داشتن گزینه Default در برخی مواقع نرخ رفرش را برای کاهش مصرف باتری به 60 هرتز کاهش داد. در مورد تأثیر نرخ رفرش بالا در مصرف باتری گوشی در ادامه بیش‌تر سخن خواهیم گفت.

اسپیکرهای استریو

پوکو F5 به دو اسپیکر استریو یکی در پایین و دیگری بر بالای صفحه‌نمایش مجهز شده که صدای این دومی از حفره‌ای در بالای گوشی نیز خارج می‌شود. صدای به‌گوش رسیده از این دو اسپیکر از لحاظ بلندی در سطح بالایی قرار دارد و در مقام مقایسه می‌توان آن را کمی بلندتر از Galaxy A34 قرار داد. صدای بم و باس به‌گوش رسیده از این مجموعه اما چندان مناسب نیست و از این لحاظ امتیاز بالایی را کسب نمی‌کند.

اجزای جانبی

در سمت چپ گوشی با نکته خاصی روبرو نمی‌شویم و این قسمت کاملاً خالی از هر مورد قابل ذکری‌ست. در سمت راست دکمه پاور و کلید دوگانه تغییر صدا دیده می‌شود که از این جمع همانطور که پیش از این نیز اشاره کلید پاور و ولوم پایین به‌خوبی در زیر انگشتان هر دو دست قرار می‌گیرند اما برای دسترسی به ولوم بالا یا باید به دست دوم متوسل شد یا گوشی را در دست جابه‌جا کرد.

در بالا به جک 3.5 میلی‌متری هدست، میکروفون دوم، درگاه اینفرارد و دریچه دوم خروج صدا بر می‌خوریم. شیائومی در دو نسل قبلی این کلاس یعنی Poco F3 و Poco F4 از جک 3.5 میلی‌متری هدست صرفنظر کرده بود اما در Poco F5 بار دیگر شاهد بازگشت آن هستیم. جک 3.5 میلی‌متری هدست به‌خصوص در کاربری‌های گیم برای پرهیز از هرگونه تأخیر در انتقال صدا و در شرایطی که پورت USB با کابل شارژر اشغال شده اهمیت بسیار بالایی دارد.

پایین گوشی به اسپیکر اصلی، درگاه USB-C، میکروفون تماس و اسلات سیم‌کارت تعلق دارد که این آخری تنها دو سیم‌کارت نانو را می‌پذیرد و از امکان ارتقاء حافظه داخلی با کمک کارت microSD در آن خبری نیست.

بخش پشتی

کاور پلاستیکی بخش پشتی در نسخه مشکی‌رنگ در اختیار ما کاملاً براق و جاذب اثر انگشت بوده و جلوه اولیه آن در کسری از ثانیه از دست می‌رود. در این قسمت نشان پوکو و نوشته‌های کوچکی در پایین دیده می شوند و در بالا به لنزهای سه‌گانه دوربین بر می‌خوریم. دایره پیرامون لنز دوربین اصلی و اولتراواید بزرگ‌تر بوده و فاصله بیش‌تری از کف دارند اما دوربین ماکرو در دایره کوچک‌تری قرار گرفته و از حاشیه برجسته دو لنز دیگر در آن خبری نیست.

دوربین‌های بخش پشتی

دوربین اصلی Poco F5 که بالاتر از دو دوربین دیگر در کناره سمت چپ قرار گرفته است یک نمونه 64 مگاپیکسلی با پیکسل‌های نسبتاً کوچک 0.7 میکرونی‌ست که با ترکیب چهارگانه سلول‌های نوری مجاور هم به اندازه 1.4 میکرون در وضوح 16 مگاپیکسل دست پیدا می‌کند. سنسور این دوربین ظاهراً نسبت به Poco F4 قبلی تغییری نکرده و همان OV64B40 شرکت آمنی‌ویژن با اندازه یک دوم اینچی‌ست اما با حضور پروسسور جدید Sapdragon 7+ Gen 2 و ارتقاء ISP احتمالاً می‌توان به نتایج بهتری با آن دست پیدا کرد. لرزه‌گیر اپتیکال ویژگی برجسته قابل اشاره در این دوربین است که تفاوتی نسبت به Poco F4 قبلی ندارد اما حداکثر وضوح برداشت ویدئو در F5 از 4K/60fps به 4K/30fps کاهش پیدا کرده است. این دوربین البته همچنان در وضوح 1080p با هر دو سرعت 30 و 60 فریم در ثانیه قادر به فیلم‌برداری‌ست. دو دوربین دیگر حاضر در این قسمت نیز تغییری نکرده‌اند و شامل یک 8 مگاپیکسلی با لنز اولتراواید f/2.2 با میدان دید 119 درجه‌ای و یک 2 مگاپیکسلی f/2.4 می‌شود که هر دو بدون فوکوس خودکار ارائه شده‌اند.

رابط‌ کاربری دوربین را پیش از این در گوشی‌های متعدد شیائومی دیده‌ایم و در این‌جا نیز تقریبا با هیچ نکته جدیدی روبرو نمی‌شویم. در این بخش در حالت پیش‌فرضِ برداشت 4:3، نوار مشکی بزرگی در سمت راست و نوار مشکی دیگری در سمت چپ حضور دارند که با تغییر نسبت به 16:9 باریک‌تر شده و با انتخاب گزینه فول‌اسکرین کاملا شفاف و ناپیدا می‌شوند. شاتر دوربین، سوییچ تعویض بین دوربین‌های اصلی و سلفی و نمایی از آخرین عکس گرفته شده، اولین ستون این نوار مشکی در کناره سمت راست را تشکیل می‌دهند و یک ردیف جلوتر نیز به حالت‌های مختلف دوربین شامل عکاسی و فیلم‌برداری، برداشت پرتره، حالت Pro و گزینه More بر می‌خوریم که حالا دو گزینه حالت شب و عکاسی از اسناد یا Documents نیز به آن افزوده شده‌اند.

با لمس آیکون کوچک دیگری در مقابل این قسمت می‌توان مابین دوربین اصلی، نمای زوم‌شده‌ای از این دوربین با بزرگ‌نمایی دیجیتال 2 برابر و دوربین اولتراواید جابجا شد. گزینه فیلترهای رنگی یا زیباسازی که پیش از این در ستون سمت چپ قرار داشته حالا به‌صورت یک آیکون مجزا در سمت راست جای گرفته است. المان‌های حاضر در سوی دیگر نیز لیستی نسبتا آشنا را تشکیل می‌دهند که شامل برداشت HDR، گزینه هوش‌ مصنوعی یا AI برای تشخیص خودکار صحنه‌ها، تنظیمات فلش وGoogle Lens می‌شوند.

با لمس آیکون سه‌خط این قسمت امکان تغییر نسبت تصویر از 4:3 پیش‌فرض به 1:1، 16:9 یا فول وجود داشته و یک پله پایین‌تر نیز تایمر عکاسی اتوماتیک به چشم می‌خورد. در پایین‌ترین قسمت این بخش گزینه‌هایی مثل محو کردن پیرامون کادر (Tilt-shift)، ‌خطوط راهنمای گرفتن صحیح عکس،‌ برداشت ماکرو، فریم سینمایی (سیاه شدن بالا و پایین کادر در نسبت 16:9) و Timed burst قرار دارند که نسبت به قبل گزینه Voice shutter یا گرفتن عکس با گفتن cheese نیز به آن افزوده شده است.

گزینه برداشت زمان‌بندی‌شده یا Timed burst در این قسمت امکان برداشت تعداد عکس‌های مشخص در فواصل زمانی منظم را فراهم می‌کند برای نمونه می‌توان مثلا هر 5 یا 10 ثانیه یک عکس برداشت کرد و این عمل را تا رسیدن تعداد عکس‌ها به 100 عکس ادامه داد. حداقل و حداکثر فاصله زمانی بین عکس‌ها در این حالت 1 تا 60 ثانیه است و تعداد عکس‌ها نیز از 10 عکس تا پر شدن حافظه با فواصل 10 تایی قابل انتخاب است. تعداد عکس‌های قابل برداشت در این قسمت پیش از این به 600 عکس محدود بود.

این منو در حالت ویدئو تغییر کرده و در بالای آن به‌جز وضوح پیش‌فرض 1080p/30fps امکان انتخاب سه وضوح دیگر یعنی 1080p/60fps، 720p/30fps و 4K/30fps نیز وجود دارد. دوربین اصلی پوکو F5 همانطور که اشاره شد امکان برداشت ویدئوی 4K/60fps را ارائه نمی‌کند. در پایین این بخش علاوه بر Settings گزینه‌هایی برای دسترسی به خطوط راهنمای تصویر، برداشت ماکرو و فریم سینمایی نیز در نظر گرفته شده است.

بخش More از رابط کاربری دوربین نسبت به پوکو F4 گزینه‌های کم‌تری را ارائه می‌کند و به‌جز گزینه‌های آشنایی همچون برداشت اسلوموشن، تایم‌لپس، برداشت پانوراما، برخی موارد معدود دیگر مثل برداشت عکس با وضوح کامل 64 مگاپیکسلی، Long exposure یا نورگیری طولانی‌مدت، ویدئوی کوتاه یا Short video و VLOG در آن حضور دارند. گزینه‌های عکاسی از اسناد یا Documents و برداشت شب از این منو به صفحه اصلی منتقل شده‌اند و Dual video و Clone نیز جایی در آن ندارند. با لمس گزینه Edit از این بخش علاوه بر جابه‌جایی موارد حاضر در منوی More می‌توان لیبل‌های مقابل شاتر دوربین را نیز ویرایش کرد.

Long exposure یا نورگیری طولانی‌مدت از جمله قابلیت‌های جالب این قسمت است که در طی آن با باز گذاشتن دیافراگم برای زمانی طولانی‌تر می‌توان تصاویر متمایزی را تهیه کرد. حرکت ستارگان، نقاشی با نور و گرفتن عکس‌های بدیع از جمعیت در حال حرکت از جمله گزینه‌هایی‌ست که در این بخش دیده می‌شوند. نگفته پیداست که برای استفاده از این قابلیت احتیاج به ثابت نگه‌داشتن دوربین مثلا روی یک سه‌پایه است.

گزینه Short video در این بخش امکان تهیه ویدئوهای 15 ثانیه‌ای (با وضوح 720p/30fps یا 1080p/30fps) را با هر دو دوربین اصلی و سلفی فراهم می‌کند. در این بخش سرعت برداشت ویدئو از بین دو پله کندتر و دو پله سریع‌تر قابل انتخاب بوده و پس از تهیه آن نیز گزینه‌ای برای آپلود مستقیم در شبکه‌های اجتماعی در نظر گرفته شده است.

به این ویدئوها می‌توان موزیک پس‌زمینه نیز افزود که گزینه‌ای برای آن جهت دسترسی به موارد پیش‌فرض و انتخاب موزیک دلخواه در بالا در نظر گرفته شده است. موزیک‌های پیش‌فرض در این قسمت همگی 15 ثانیه‌ای انتخاب شده‌اند اما می‌توان هر موزیک دیگری از حافظه داخلی را نیز انتخاب کرده و سپس با لمس گزینه ادیت در مقابل آن، 15 ثانیه دلخواه از آن موسیقی را برای ویدئوهای کوتاه خود برگزید.

گزینه VLOG همانطور که از نام آن مشخص است امکاناتی را در اختیار ولاگرها جهت ثبت وقایع ویدئویی در موقعیت‌های مختلف قرار می‌دهد و از طریق آن می‌توان ویدئوهای کوتاه چند ثانیه‌ای را برای انتشار در شبکه‌های اجتماعی در کنار هم قرار داد.

در حالت حرفه‌ای یا Pro که برای دوربین‌های اصلی و اولتراواید در دسترس قرار دارد می‌توان پنج گزینه وایت‌بالانس، فوکوس، سرعت شاتر (از 1/4000 ثانیه تا 30 ثانیه در دوربین اصلی و از 1/4000 ثانیه تا 25 ثانیه در دوربین اولتراواید)، عدد ISO (از 50 تا 6,400 در دوربین اصلی و از 50 تا تا 4000 در دوربین اولتراواید) و میزان نورگیری را به صورت مستقل تغییر داد و به نتایج متنوعی در هر حالت دست یافت. ‌در دوربین‌های التراواید طبیعتا گزینه فوکوس دستی غیر فعال است اما سایر گزینه‌ها برای همه دوربین‌ها در دسترس قرار دارند.

گزینه عکاسی در حالت RAW که پیش از این در Poco F4 در این قسمت حضور داشت حالا از آن حذف شده اما سایر گزینه‌ها مثل تنظیماتMetering و گزینه‌ای برای تغییر سه کمیت شارپ‌نس، کنتراست و درجه اشباع سر جای خود باقی مانده‌‌اند. از قابلیت‌های ارائه شده در منویی که با لمس آیکون سه‌خط بالای صفحه‌نمایش ظاهر می‌شود باید به Exposure verificationاشاره کرد که با فعال کردن آن مناطقی از تصویر با نورگیری بیش از اندازه (overexposure) با هاشورهای قرمز و مناطق با نورگیری کم‌تر از اندازه (underexposure) به رنگ آبی در می‌آیند و بدین‌ترتیب پیش از گرفتن عکس می‌توان تنظیم نور صحیح‌تری را انجام داد.

منوی تنظیمات دوربین یا Camera settings با برخی تغییرات نسبت به قبل روبرو شده که از آن جمله باید به افزوده شدن گزینه پیشنهادهای هوشمندانه یا Smart suggestions اشاره کرد که در آن کاربر از وجود متن یا QR Code در عکس آگاه می‌شود. حالت خودکار شب یا Auto night mode و آگاه ساخت کاربر از میزان تراز دوربین (هنگامی که دوربین موازی با زمین است) دیگر نکات جدید این منو به‌حساب می‌آید. دیگر گزینه‌های این بخش مثل تنظیم کیفیت عکس (بالا، استاندارد و پایین)، تغییر وظیفه دکمه ولوم و قطع صدای شاتر تغییری نسبت به قبل نداشته‌اند.

عکاسی با Poco F5 را در یک روز نیمه ابری اما کاملاً روشن و پر نور تابستانی آغاز می‌کنیم و در ابتدا به‌سراغ دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 16 مگاپیکسلی (3472×4624 پیکسل) آن می‌رویم.

دوربین اصلی پوکو F5 در سوژه اول جزییات بالا و طیف دینامیکی نسبتاً گسترده‌ای را ارائه می‌کند؛ کنتراست در سطح قابل‌قبولی قرار دارد اما رنگ‌ها کمی به سمت اشباع حرکت کرده‌‌اند. میزان جزییات این تصویر همانطور که در دو برش اندازه واقعی در زیر مشهود است، هم در جلوی کادر و هم در کناره‌های آن برای دوربینی با سنسور نچندان بزرگ رضایت‌بخش به‌نظر می‌رسد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در سوژه‌ای با نور کم‌تر همچنان از توانایی دوربین در به‌تصویر کشیدن جزییات ریز مثل شاخ و برگ درختان کاسته شده و با وجود آن‌که کنتراست کمی از حد معمول بیش‌تر است اما اثر چندانی از نویز نمی‌توان سراغ گرفت.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در برخی سوژه‌های رو به نور مثل عکس زیر از کنتراست کاسته شده و طیف دینامیکی نیز محدوده کوچک‌تری را به‌نمایش می‌گذارد. رنگ‌ها در این سوژه نیز کمی با واقعیت فاصله دارند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

کیفیت ثبت رنگ دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 16 مگاپیکسلی همانطور که در بالا اشاره شد در سطح فوق‌‌العاده‌ای نبوده و درجه اشباع رنگ‌ها معمولاً کمی بیش از اندازه است؛ برای نمونه رنگ واقعی سوژه اصلی در تصویر زیر نه رنگ نارنجی بلکه بیش‌تر به قرمز تمایل دارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اصلی در حالت پرتره عملکرد قابل‌قبولی داشته و تفکیک سوژه اصلی از پس‌زمینه به‌خوبی صورت می‌گیرد.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت پرتره - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

حالت پرتره در یک سوژه دشوارتر مثل تصویر زیر کمی به چالش کشیده می‌شود و با این‌که هنوز می‌توان از نتیجه نهایی با توجه به کلاس دوربین رضایت داشت اما در آن بخشی از سوژه اصلی نیز همراه با پس‌زمینه حذف شده است.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت پرتره - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با تنظیم وضوح روی حداکثر مقدار ممکن یعنی 64 مگاپیکسل با کوچک‌تر شدن پیکسل‌ها میزان جذب نور کاهش پیدا می‌کند و به‌تبع آن حتی در این نور کامل نیز با تصویر تیره‌تری روبرو می‌شویم. میزان جزییات این تصویر نیز همانطور که در دو برش اندازه واقعی زیر مشهود است با افت روبرو شده و به‌تدریج سر و کله نویز نیز در سوژه‌های کم‌نورتر ظاهر می‌شود.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح 64 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

دوربین 8 مگاپیکسلی اولتراواید با سنسور کوچک‌تر و دیافراگم بسته‌تر طبق انتظار جزییات بسیار کم‌تری را ثبت کرده و طیف دینامیکی کوچک‌تر و کنتراست پایین‌تری را به‌تصویر می‌کشد. در مجموع اما به‌شرط فراهم بودن نور کافی هنوز می‌توان از این دوربین برای گرفتن یک عکس زاویه باز سود جست و نتیجه نهایی چندان نیز بدون استفاده و غیر قابل قبول نیست. جزییات عکس‌های دوربین اولتراواید حتی در مرکز کادر تصویر نیز فوق‌العاده نیست و در کناره‌ها نیز کمی با اعوجاج همراه می‌شود.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح 8 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

رنگ‌های دوربین اولتراواید به‌عنوان یک نکته مثبت چندان متفاوت از دوربین اصلی نیست اما این ویژگی قابل تقدیر تلویحاً به دقیق نبودن رنگ‌ها نیز اشاره دارد که البته برای دوربینی در این سطح امری طبیعی به‌نظر می‌رسد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح 8 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

گزینه HDR در دوربین‌های پوکو F5 به‌صورت پیش‌فرض فعال است اما غیر فعال کردن آن همانطور که در دو تصویر زیر به‌خوبی مشخص است تغییر بزرگی را در رویه این دوربین‌ها ایجاد نمی‌کند.

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR‌ غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR‌ فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اولتراواید با HDR‌ غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اولتراواید با HDR‌ فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

قرار دادن سوژه در ناحیه فوکوس و گرفتن عکس قابل‌قبول با دوربین 2 مگاپیکسلی ماکروی گوشی به‌دلیل نبود فوکوس خودکار کار آسانی نبوده و این امر به‌خصوص زیر نور خورشید به‌دلیل خوانا نبودن صفحه‌نمایش از یک سو و سایه انداختن روی سوژه اصلی از سوی دیگر کاملاً تشدید می‌شود. عکس‌های این دوربین اما حتی بعد از تلاش‌های متعدد و گرفتن چندین و چند عکس و انتخاب بهترین آن‌ها نیز از سطح قابل‌قبول این کلاس پایین‌تر است و با این‌که در روشنایی کامل روز بعضا به نتایج متوسطی ختم می‌شود اما در محیط‌های داخلی و شرایط نوری ضعیف‌تر به‌دلیل وضوح پایین جزییات بالایی نداشته و نویز مشهودی را می‌توان در آن‌ها مشاهده کرد.

برداشت تصویر با دوربین 2 مگاپیکسلی ماکرو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین 2 مگاپیکسلی ماکرو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین 2 مگاپیکسلی ماکرو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

عکس‌های اتوماتیک دوربین اصلی در شب به‌شرط فراهم بودن درصد قابل‌قبولی از نور برای دوربینی با سنسور نچندان بزرگ 1/2 اینچی نسبتاً مطلوب و رضایت‌بخش بوده و هنوز می‌توان به جزییات مناسبی در آن‌ها اشاره کرد. فعال کردن حالت شب به‌عنوان یک نکته کاملاً مثبت به تغییر مصنوعی بزرگی در این تصاویر (که مثل برخی گوشی‌ها شب را به روز بدل می‌کند) منجر نمی‌شود اما از سوی دیگر بسیاری از سوژه‌های تیره را از تاریکی خارج کرده و جزییات بیش‌تری را نمایان می‌کند. حالت شب در دوربین اصلی F5 مثل اکثر دیگر همتایان آن اغلب بدون تغییر در فاکتور مهم سرعت شاتر صورت گرفته و تنها با افزایش عدد ISO تصویر روشن‌تری را به‌نمایش می‌گذارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

عکس‌های اتوماتیک دوربین اولتراواید در شب کاربرد چندانی ندارد و با کمی تیره‌تر بودن سوژه عملاً با تصویری کاملاً سیاه و بدون جزییات روبرو می‌شویم. حالت شب نقش نجات‌دهنده این تصاویر را ایفا می‌کند و برخلاف دوربین اصلی اکثراً به‌جز افزایش عدد ISO سرعت شاتر نیز در این حالت تغییر می‌کند. جزییات این عکس‌ها البته هنوز فوق‌العاده نیست و حداکثر در صفحه‌نمایش خود گوشی و شاید در برخی سوژه‌ها برای اشتراک در شبکه‌های اجتماعی قابل‌قبول باشد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح 8 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 8 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اصلی با یک پله تنزل نسبت به Poco F4 سال قبل حداکثر با وضوح 4K با 30 فریم در ثانیه فیلم‌برداری می‌کند و خبری از سرعت 60 فریمی در این وضوح نیست. بیت‌ریت ویدئویی برداشت 4K/30fps این دوربین نزدیک به 57 مگابیت بر ثانیه بوده و صدا را نیز با بیت‌ریتی حوالی 100Kbps به‌صورت دوکاناله برداشت می‌کند. ویدئوهای 4K این دوربین جزییات کاملاً بالایی را به‌تصویر کشیده و ظاهراً به‌لطف OIS لرزش‌های چندانی نیز در آن‌ها دیده نمی‌شود. رنگ‌های این دوربین کمی اشباع‌شده بوده و کنتراستی بالاتر از حد طبیعی ارائه می‌کنند.

با کاهش وضوح به 1080p بیت‌ریت ویدئویی در دو نرخ 30 و 60 فریم در ثانیه به‌ترتیب به 22 و 20 مگابیت بر ثانیه می‌رسد اما صدا هنوز در همان حوالی 100 کیلوبیت بر ثانیه برداشت می‌شود. ویدئوهای فول اچ‌دی این دوربین هنوز از لحاظ تثبیت و لرزه‌گیری شرایط مطلوبی را ارائه می‌‌کنند و در زمینه جزییات نیز با این‌که با وضوح 4K فاصله داریم اما هنوز می‌توان از آن‌ها رضایت داشت. مسئله کنتراست بالاتر و سیرتر بودن رنگ‌ها نسبت به دنیای واقعی هنوز در این ویدئوها نیز قابل مشاهده است. یک نکته مثبت در ویدئوهای دوربین اصلی Poco F5 برش نخوردن کادر تصویر حین سوییچ بین وضوح 4K و 1080p است که بعضاً در برخی مدل‌های مشابه دیده می‌شود.

دوربین اولتراواید حداکثر با وضوح 1080p/30fps فیلم‌برداری می‌کند که طبق انتظار جزییات پایینی داشته و با محدود بودن طیف دینامیکی تصویر فلت و کم‌کیفیتی را ارائه می‌کند. این دوربین البته همچنان به‌شرط کامل بودن نور می‌تواند شرایط نسبتاً رضایت‌بخشی را برای به‌تصویر کشیدن محدوده بیش‌تری از فضای پیش‌رو ارائه کند.

دوربین سلفی

Poco F5 مثل F4 سال قبل به یک دوربین 16 مگاپیکسلی سلفی با گشودگی دیافراگم f/2.45 (عملاً f/2.5) مجهز شده که فوکوس خودکار جایی در آن ندارد و عکس‌های با وضوح 3456×4608 پیکسل برداشت می‌کند. این دوربین در حالت پیش‌فرض گونه‌ای از زیباسازی چهره (!) را به ‌عکس اعمال می‌کند که به‌دلیل ایجاد ظاهر غیر طبیعی بهتر است آن را از همان ابتدا غیر فعال کنید. عکس‌های گرفته شده با این دوربین از نظر جزییات و تنظیم فاصله فوکوس (به اندازه تقریبی یک دست) در سطح مطلوبی قرار دارند اما رنگ‌های آن مثل دوربین اصلی کمی اشباع‌شده بوده و توناژ پوست نیز کمی تیره‌تر از حد عادی‌ست. در دسترس بودن HDR‌ در این دوربین گزینه مطلوبی‌ست که در مواقع شدید بودن نور پس‌زمینه، کیفیت تصویر را ارتقاء می‌دهد.

کیفیت عکس‌های پرتره این دوربین نسبت به عکس‌های عادی آن کمی افت کرده و در برخی قسمت‌ها تفکیک پس‌زمینه از سوژه اصلی به‌خوبی صورت نمی‌گیرد. گزینه HDR نیز در این حالت در دسترس نیست.

باتری و شارژر

پوکو F5 به یک باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی مجهز شده که این روزها تقریباً در تمامی سطوح به استاندارد نانوشته‌ای در دنیای موبایل بدل شده است؛ با یک بار شارژ این باتری به‌گفته شیائومی (تحت شرایط خاص آزمایشگاهی) می‌توان تا 155 ساعت به موسیقی گوش فرا داد، تا 14.8 ساعت به تماشای ویدئو نشست و 30 ساعت تماس برقرار کرد. ظرفیت این باتری در مقایسه با Poco F4‌ با باتری 4,500mAh بیش‌تر شده و با لیتوگرافی پایین‌تر و مصرف کم‌تر پردازنده انتظار دوام بالاتری از باتری گوشی می‌رود. باتری پوکو F5 در دنیای واقعی تحت شرایط سنگین نیز مشکلی برای به‌پایان بردن روز اول نداشته و با کم‌تر کردن استفاده شاید بتوان به پایان روز دوم نیز نزدیک شد.

برای مشخص شدن میزان دوام باتری در دنیای واقعی مثل قبل به سراغ بنچ‌مارک PCMark و تست Work 3.0 آن می‌رویم و این تست را در دو حالت، یک بار با نرخ رفرش 120 هرتزی ثابت و بار دیگر با نرخ رفرش 60 هرتزی ثابت اجرا می‌کنیم. شرایط تست در این دو حالت یکسان بوده و با تنظیم نور صفحه‌نمایش روی 50 درصد و غیر فعال کردن دارک مد و روشنایی خودکار، زمان مورد نیاز برای رسیدن ذخیره باتری از 100 به زیر 20 درصد اندازه‌گیری می‌شود. پوکو F5 در حالت اول یعنی با نرخ رفرش 120 هرتزی موفق به ادامه دادن تست Work 3.0 برای 14 ساعت و 27 دقیقه شد که در مقایسه با گلکسی A34 با تایم 13 ساعت و 5 دقیقه‌ای زمان بالاتری محسوب می‌شود.

با تغییر نرخ رفرش به 60 هرتز این زمان طبق انتظار کاملاً بیش‌تر شده و به 19 ساعت و 2 دقیقه می‌رسد. این تغییری به معنای بیش از 30 درصد دوام بالاتر باتری با به‌کارگیری نرخ 60 هرتزی صفحه‌نمایش است و نگفته پیداست که تنظیم رفرش روی 60 هرتز چه تأثیر بزرگی بر مصرف باتری باقی می‌گذارد. برای مقایسه بد نیست بدانیم که این تغییر در گلکسی A34 کمی بیش از 24 درصد بود. ذکر این نکته نیز اهمیت دارد که گزینه پیش‌فرض که روی کاغذ برای سوییچ کردن خودکار بین دو گزینه 60 و 120 هرتز به‌کار می‌رود به‌دلیل ثابت باقی ماندن نرخ رفرش در تمامی لحظات اجرای تست Work 3.0 روی 120 هرتز تفاوتی با گزینه اول و 120 هرتز ثابت ندارد.

شارژر 67 واتی Poco F5 همانطور که پیش از این نیز اشاره شد از حجم و وزن نسبتاً پایینی برخوردار است و حضور آن در جعبه دستگاه یکی از نکات مثبت مهم این گوشی به حساب می‌آید. فرایند تست شارژ باتری در پوکو F5 را طبق معمول با خاموش کردن گوشی و این بار با شارژ 1 درصد آغاز می‌کنیم؛ جایی‌که پس از گذشت تنها 3 دقیقه از آغاز این فرایند، شارژ باتری به 11 درصد رسید و پس از 5، 10 و 15 دقیقه، به‌ترتیب به 17، 30 و 43 درصد افزایش پیدا کرد. برای مقایسه بد نیست بدانیم که گلکسی A34 با شارژر 25 واتی سامسونگ (که باید به‌صورت جداگانه تهیه شود) پس از 15 دقیقه تنها به شارژ 26 درصدی رسیده بود. ذخیره باتری پوکو F5‌ پس از 30 دقیقه اتصال به شارژر به 76 درصد می‌رسد و پس از 40 دقیقه 93 درصد از ظرفیت باتری پر می‌شود. فرایند شارژ این گوشی در نهایت در دقیقه پنجاهم به پایان می‌رسد و این در حالی‌ست که A34 به نزدیک به 40 دقیقه دیگر برای پر شدن باتری نیاز دارد.

سیستم‌عامل - رابط کاربری

پوکو F5 با سیستم‌عامل اندروید 13 و رابط کاربری MIUI 14 ارائه می‌شود و شرکت سازنده ظاهراً 2 آپدیت بعدی اندروید و سه سال به‌روزرسانی امنیتی را برای این گوشی تضمین کرده است. برای مقایسه شرایط کاربران گوشی‌های اخیر سری A‌ سامسونگ مثل A34 و A54 کاملاً بهتر بوده و 4 آپدیت اندروید و 5 سال به‌روزرسانی‌های امنیتی را دریافت خواهند کرد. زمان بوت دستگاه حوالی 16 ثانیه است که برای یک میان‌رده عدد بسیار قابل‌قبولی به‌نظر می‌رسد. شیائومی همچنان حجم وسیعی از bloatware و اپلیکیشن‌های پیش‌فرض را روی رابط کاربری MIUI‌ ارائه کرده که با وجود آن‌که برخی از آن‌ها قابلیت حذف و uninstall شدن دارند اما نمونه‌های آزاردهنده و پر تبلیغاتی مثل مرورگر Mi Browser، پخش‌کننده‌های ویدئو و موسیقی، گزینه انتخاب تم، مرورگر فایل و Cleaner هنوز بدون امکان uninstall‌ و غیر فعال کردن سر جای خود باقی مانده‌اند.

شکل ظاهری بخش نرم‌افزاری و رابط کاربری گوشی به تجارب قبلی این خانواده شباهت دارد اما این‌جا و آن‌جا به برخی تفاوت‌های ظاهری ناشی از تعلق به برند پوکو دیده می‌شود. . صفحه قفل در حالت پیش‌فرض، زمان و تاریخ را در بالا به نمایش گذاشته و نوتیفیکیشن برنامه‌ها نیز در مرکز آن حضور پیدا خواهند کرد. در پایین این قسمت دو میانبر در نظر گرفته شده که با لمس سمت راستی، دوربین فعال می‌شود و با کشیدن سمت چپی به راست می‌توان به Mi Remote و چراغ‌قوه دست پیدا کرد.

شکل آیکون‌های هوم اسکرین همچنان دایره‌ای و مشابه اندروید خام است و در هر سطر پنج آیکون به‌نمایش در می‌آید. سمت چپ‌ترین دسک‌تاپ در این بخش به Google Discover تعلق دارد که در آن جدا از برخی خبرها، گزینه‌ای برای سرچ مستقیم در گوگل نیز در نظر گرفته شده است.

یک گزینه دیگر در این قسمت که بار دیگر تجربه‌ای نزدیک به اندروید خام را ارائه می‌کند، حضور پیش‌فرض منوی اصلی یا app drawer است که با بالا کشیدن صفحه هوم ظاهر شده و طبق انتظار آیکون تمامی برنامه‌ها و تنظیمات گوشی در آن جای دارد؛ در بالای این منو tabهای متعددی برای دسته‌بندی خودکار برنامه‌ها در نظر گرفته شده و در پایین نیز باکسی برای جست‌وجوی اپلیکیشن‌ها دیده می‌شود.

با نگه داشتن دست روی صفحه هوم یا نزدیک کردن دو انگشت به هم وارد مد ویرایشی این قسمت می‌شویم که از طریق آن جدا از تغییر تصویر پس‌زمینه و ویجت‌ها می‌توان اقدام به گروه‌بندی برنامه‌ها یا uninstall کردن دسته‌جمعی یا تکی اپلیکیشن‌ها کرد. شکل آیکون‌های زیر این بخش تغییر کرده و گزینه Widgets کاملاً بزرگ‌تر از قبل شده است. با انتخاب هر برنامه در این حالت پیش‌نمایشی از صفحات مختلف دسک‌تاپ در پایین به نمایش گذاشته می‌شود.

لمس گزینه Settings در این حالت، تنظیمات دیگری را به تصویر می‌کشد که شامل تغییر افکت حرکت بین صفحات، انتخاب صفحه دسک‌تاپ پیش‌فرض، پر کردن خودکار جای خالی برنامه‌های حذف شده، قفل کردن چیدمان (layout) صفحه‌ هوم و تغییر چیدمان آیکون برنامه‌های هوم اسکرین (از بین دو گزینه 6×5 و 6×4) می‌شوند.

با انتخاب گزینه More از این منو تنظیمات دیگری ظاهر می‌شود که از طریق آن‌ها تغییر لانچر (در صورت نصب لانچری دیگر به‌صورت جداگانه)، تنظیمات تکمیلی صفحه هوم و app drawer، تعیین محتوا یا حذف دسک‌تاپ سمت چپ، سرعت انیمیشن حرکت بین صفحات، انتخاب گزینه‌‌های کنترلی (دکمه‌های سه‌گانه پیش‌فرض زیر صفحه‌نمایش و یا کشیدن دست از کناره‌ها و پایین صفحه رو به داخل) و چندین و چند موارد دیگر به‌چشم می‌‌خورد که نسبت به لانچر قبلی پوکو در MIUI 13 لیست کاملاً پر و پیمان‌تری را به‌نمایش می‌گذارد.

با لمس دکمه recent در سمت چپ پایین صفحه‌نمایش، برنامه‌های جدیدا اجرا شده در یک لیست عمودی قابل اسکرول به نمایش گذاشته می‌شوند که با زدن دکمه × پایینی، همه آنها به صورت یک‌جا بسته می‌شوند؛ برای بستن تکی هر برنامه نیز کشیدن آن به کناره‌های گوشی کفایت می‌کند.

با لمس کردن و نگه‌داشتن انگشت روی برنامه‌های باز شده در این قسمت چند گزینه در دسترس قرار می‌گیرد که از آن جمله می‌توان به آیکون جدیدی به شکل دو مستطیل درون هم برای شناور کردن صفحه اشاره کرد.

گزینه split screen برای اجرای همزمان دو برنامه روی صفحه (یکی در بالا و دیگری در پایین) نیز در همین بخش در دسترس قرار می‌گیرد که اولی را با drag کردن به سمت بالا و برنامه دوم را با انتخاب از لیست برنامه‌ها، می‌توان در این قسمت جای داد. این قابلیت برای اکثر برنامه‌ها در دسترس قرار دارد اما در برخی از آن‌ها نیز پشتیبانی نمی‌شود.

منوی نوتیفیکیشن که با اسکرول صفحه‌نمایش از بالا به پایین نمایان می‌شود کمی نسبت به MIUI 13 تغییر کرده اما همچنان با اسکرول کردن از سمت راست صفحه‌نمایش رو به پایین، آن‌چه Control Center نامیده می‌شود و مجموعه‌ای از تنظیمات و تاگل‌ها را در خود جای داده، نمایان می‌شود و کشیدن سمت چپ صفحه‌نمایش از بالا به پایین نیز به نمایش اعلان‌های گوشی می‌انجامد برای جابجایی مابین این دو صفحه به راحتی می‌توان دست را در بالای آن به چپ و راست کشید.

در Control Center جدید همچنان در بخش بالایی زمان و تاریخ، میان‌بر دسترسی به Settings و ویرایشگر این قسمت به نمایش در می‌آید اما آیکون‌های زیر آن کمی تغییر کرده و این بار به‌جز دو گزینه بزرگ برای خاموش و روشن کردن وای‌فای و دیتای موبایلی دو اسلایدر عمودی برای تغییر روشنایی و پروفایل صوتی در نظر گرفته شده است. دیگر گزینه‌های این بخش مثل بلوتوث، حالت هواپیما، تنظیم خودکار روشنایی، چراغ‌قوه و برداشت اسکرین‌شات در ردیف پایین جای دارند و با اسکرول افقی می‌توان به سایر تاگل‌های این بخش دسترسی پیدا کرد.

با لمس گزینه Edit از بالای این صفحه می‌توان آیکون‌های کوچک‌تر این بخش را جابجا یا حذف و اضافه کرد اما آیکون‌های بزرگ بالایی غیر قابل تغییر باقی می‌مانند.

این قسمت همانطور که اشاره شد از منوی تنظیمات گوشی قابل تغییر بوده و با انتخاب Old vesion از بخش Control center style می‌توان آن را به حالت آشنای همیشگی باز گرداند که در آن تنظیمات و میان‌برها و نوتیفیکیشن برنامه‌ها همگی در یک صفحه مشترک قرار دارند.

در منوی Notifications & Control center گزینه‌ای به نام Notification effect دیده می‌شود که در آن می‌توان افکت‌هایی را به‌هنگام دریافت یک اعلان جدید در کناره‌های نمایشگر مشاهده کرد.

در ساختار MIUI 14 مثل قبل از برنامه‌های پیش‌فرض متعددی استفاده شده که از آن جمله می‌توان به پخش‌‌کننده موسیقی و ویدئو، اپلیکیشن نوت‌برداری، ShareMe و Mi Remote، ریکورد ضبط صدا، قطب‌نما، ماشین حساب و تعدادی دیگر اشاره کرد. MIUI 14 مثل قبل هنگام نصب برنامه‌های مختلف آن‌ها را برای یافتن بدافزارهای احتمالی جست‌وجو می‌کند که روی کاغذ قابلیت جالب‌توجه‌ای به نظر می‌رسد (به‌خصوص وقتی از منابعی غیر از Google Play برای نصب برنامه استفاده شده است) اما این ویژگی در عمل (مثل تقریبا تمامی اپلیکیشن‌های پیش‌فرض گوشی) در بعضی موارد به محلی برای نمایش تبلیغات آزاردهنده بدل شده است.

در برخی برنامه‌های پیش‌فرض و سیستمی دستگاه مثل مرورگر فایل می‌توان با مراجعه به صفحه تنظیمات اپلیکیشن و غیر فعال کردن گزینه recommendations نمایش تبلیغات را متوقف کرد اما این رویه برای همه برنامه‌ها امکان‌پذیر نبوده و برخی دیگر در هر حال نمایش تبلیغات اغلب غیر مرتبط آزاردهنده را ادامه می‌دهند.

یک راه‌حل دیگر برای کمتر کردن حجم تبلیغات حاضر در این رابط کاربری غیر فعال کردن گزینه msa (مخفف MIUI System Ads) است که در بخش Authorization & revocation در منوی Password & security قرار دارد.

شیائومی سیاست خود در زمینه نمایش تبلیغات را از این نیز فراتر برده و در منوی Password & security در قسمت Privacy و سپس Ad services با وجود آن‌که امکان غیر فعال کردن توصیه‌های تبلیغات شخصی‌سازی‌شده (Personalized ad recommendation) را فراهم کرده اما در ذیل آن توضیح داده است که با غیر فعال کردن این گزینه نیز همچنان همان حجم تبلیغات پیشین را دریافت خواهید کرد اما این تبلیغات دیگر شخصی‌سازی‌شده و مرتبط با شما نخواهند بود!

منظره منوی تنظیمات گوشی دقیقا همانی‌ست که انتظار آن را داریم: لیستی بلند بالا و پر پیمان با منوهای تو در تو و المان‌های متعدد که جایگاه آنها بعضا هیچ شباهتی با اندروید خام نداشته و به همین علت ممکن است اندکی گیج‌کننده به نظر برسند. بالاترین قسمت در این رابط کاربری (جدا از نوار جست‌وجو) به اطلاعات دستگاه و نرم‌افزار و آپدیت سیستم‌عامل تعلق دارد و پس از آن به تنظیمات شبکه‌ای، گزینه‌های شخصی‌سازی (تنظیمات صفحه‌نمایش، صفحه قفل، صدا، ویبره و نوتیفیکیشن‌ها)، تنظیمات امنیتی و عملکردی، بخش Digital Wellbebing و ویژگی‌های خاص و بالاخره تنظیمات حساب‌های کاربری می‌رسیم.

Saftey & emergency در این رابط کاربری مجموعه‌ای از تنظیمات عملکردی و امنیتی را ارائه می‌کند؛ این بخش همانطور که از نام آن می‌توان حدس زد گزینه‌هایی متنوعی را در مواقع اورژانسی و خطرناک ارائه می‌کند که از آن جمله می‌توان به نمایش اطلاعات اورژانسی در صفحه قفل، امکان ارسال پیغام اورژانسی با پنج بار فشردن پیاپی دکمه پاور، ارسال موقعیت در هنگام تماس اورژانسی (نیازمند پشتیبانی شدن این گزینه در شبکه)، ارسال اطلاعات زلزله و مواردی از این اشاره کرد. بخش Mediacal information در این منو گزینه جدیدی به‌حساب می‌آید که در آن می‌توان اطلاعات پزشکی مثل گروه خونی، نوع حساسیت، نوع داروهای در حال استفاده، ‌وضعیت اهدای عضو و برخی موارد دیگر را برای استفاده در شرایط اضطراری وارد کرد.

منوی Privacy protection‌ در این قسمت برنامه‌هایی که به موارد حساسی نظیر مکان، دفترچه تلفن، لیست تماس‌ها و میکروفون دسترسی دارند را لیست کرده و از طریق گزینه همه دسترسی‌ها (All permissions) نیز می‌توان سایر اپلیکیشن‌های دارای دسترسی به قسمت‌های مختلف گوشی را مشاهده کرد.

منوی ویژگی‌های خاص یا Special features که حالا به زیر منوی تنظیمات اضافی یا Additional settings‌ افزوده شده تفاوت مشهودی نسبت به قبل کرده و برخی موارد از آن حذف شده و بعضی دیگر به آن افزوده شده‌اند. دو قسمت تکراری این بخش شامل پنجره‌های شناور یا Floating windows (گرفتن و نگه داشتن اعلان برنامه‌ها و سپس پایین کشیدن آن برای نمایش اطلاعات) و فضای دوم یا Second space (برای تعریف یک فضای کاملا جدا از پوسته اصلی گوشی) می‌شوند و دو گزینه دیگر یعنی گسترش حافظه و دستیار دوربین جلو بخش‌های جدید آن را تشکیل می‌دهند.

بخش Memory extension یا گسترش حافظه همانطور که از نام آن مشخص است امکان ارتقاء حافظه رم با کمک گرفتن از حافظه داخلی از بین سه گزینه 3، 5 و یا 7 گیگابایت را فراهم می‌کند و دستیار دوربین جلویی یا Front camera assistant نیز امکان استفاده از روشنایی صفحه برای نور بیش‌تر دوربین جلویی و نمایشگر گزینه زیباسازی چهره برای ویدئوکال را فراهم می‌کند.

در Poco F5 گرفتن و نگه‌داشتن دکمه پاور برای 0.5 ثانیه منجر به احضار دستیار Google Assistant می‌شود اما با نگه داشتن این دکمه برای زمانی طولانی‌تر می‌‌توان طبق معمول به منوی خاموش و روشن کردن دستگاه دسترسی پیدا کرد. گزینه احضار گوگل اسیستنت از این طریق را می‌توان از طریق منوی تنظیمات گوشی غیر فعال کرد.

چیپ‌ست پردازشی - حافظه

درخشان‌ترین قابلیت Poco F5 در بین تمامی دیگر مشخصات گوشی بی‌شک به پروسسور قدرتمند Snapdragon 7+ Gen 2 آن تعلق دارد که در مقایسه با دیگر چیپ‌های موبایلی رده میانی گزینه‌ای بی‌نظیر و متفاوت است؛ در ساختار این چیپ‌ست برای اولین بار در یک پروسسور رده میانی کوالکام از هسته پیشرفته‌ای از خانواده Cortex-X استفاده شده که پیش از این تنها در سری 8 کوالکام به‌کار گرفته می‌شد. SD 7+ Gen 2 به یک هسته Cortex-X2 با فرکانس 2.95 گیگاهرتزی برای انجام پردازش‌های سنگین مجهز شده و سه هسته Cortex-A710 با فرکانس 2.49 گیگاهرتزی در رده میانی و چهار هسته 1.8 گیگاهرتزی A510 در سطح پایین برای انجام کارهای ساده‌تر در اختیار دارد. F5 نسبت به همتای سال قبل آن بسیار قوی‌تر بوده و هسته‌های سطح بالاتر آن سه نسل پیشرفته‌تر از هسته‌های A77 حاضر در Snapdragon 870‌ پوکو F4 هستند.

کوالکام در زمان معرفی این چیپ‌ست اشاره‌‌ای به نام GPU یا واحد گرافیکی SD7+ Gen 2‌ نکرد اما دو برابر قدرت بیش‌تر آن نسبت به گرافیک حاضر در Snapdragon 7 Gen 1 نشان از حضور یک GPU بسیار کارآمد و مدرن می‌داد. گرافیک این چیپ‌ست مطابق داده‌های نرم‌افزاری Adreno 725 نامیده می‌شود که حداقل از روی اعداد و ارقام از Adreno 650 حاضر در Snapdragon 870 نیز بسیار پیشرفته‌تر به‌نظر می‌رسد.

رم گوشی 8 یا 12 گیگابایت از نوع LPDDR5 بوده و 256 گیگابایت حافظه داخلی UFS 3.1 دارد که این دومی با تکیه بر نتایج تست AndroBench نیز به خوبی تأیید می‌شد. رم گوشی را می‌توان با کمک حافظه داخلی تا 3، 5 یا 7 گیگابایت بالا برد که انتخاب هریک مستلزم راه‌اندازی مجدد گوشی‌ست.

در بوت اولیه دستگاه و قبل از ایجاد هرگونه تغییری روی حافظه (نصب یا آپدیت برنامه‌ها و نقل و انتقال فایل)، 26.5 گیگابایت از فضای داخلی گوشی به فایل‌های سیستمی تعلق دارد که به‌جز خود سیستم‌عامل 2.41 گیگابایت مربوط به اپلیکیشن‌های نصب شده و دیتای آن‌هاست. بدین‌ترتیب 229.5 گیگابایت از فضای 256 گیگابایتی گوشی در اختیار کاربران خواهد بود.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با توجه به حضور تک هسته Cortex-X2‌ در پروسسور دستگاه از یک سو و به‌کارگیری گرافیکی به‌ظاهر قدرتمند ادرنو 725 انتظار نتایج بسیار مطلوبی را از این گوشی در تست‌های مختلف پردازشی و گرافیکی داریم که با همتایان آن فاصله فراوانی را نشان خواهد داد.

تست پردازشی گیک‌بنچ بدون دخالت فاکتورهای دیگری مثل گرافیک و حافظه، کیفیت و سرعت هسته‌های پردازشی چیپ‌ست را مورد بررسی قرار می‌دهد و نگاهی به اعداد به‌دست آمده از این طریق برای تعیین هویت هسته‌های پردازشی کافی‌ست؛ Poco F5 در نسخه قدیمی‌تر 5.5.1 این تست در دو حالت تک و چند هسته‌ای به‌ترتیب به امتیارهای 1,225 و 3,887 واحد دست پیدا کرد که برای یک میان‌رده اعداد فوق‌العاده‌ای به‌حساب می‌آیند. برای مقایسه بد نیست بدانیم که عبور از امتیار هزار واحد در حالت تک هسته‌ای این تست اغلب تنها در ید طولای گوشی‌های پرچمدار بوده و میان‌رده‌های بازار حتی در بهترین حالت نیز به این رقم نزدیک نمی‌شوند. (مقایسه کنید با امتیاز 777 گلکسی A34 و 1,190 واحد پوکو F4 GT با پروسسور Snapdragon 8 Gen 1)

Poco F5 در حالی در نسخه جدیدتر 6.1.0 این آزمون به امتیازهای 1,685 و 4,416 واحدی در حالت‌های تک و چند هسته‌ای دست پیدا می‌کند که بازهم اختلافی نجومی با امتیازهای نزدیک به 1,000 و 2,800‌ واحدی گلکسی A54 در همین تست پیدا کرده و تا حدودی زیادی به گوشی‌های پرچمدار نزدیک است.

Poco F5 در تست AnTuTu نسخه دهم به امتیاز 1,114,000 واحدی می‌رسد و با انجام این تست با نسخه قبلی AnTuTu v9.5.9 به امتیاز 950 هزار واحدی می‌رسیم. برای مقایسه بد نیست بدانیم که گوشی‌های پرچمدار مجهز به پروسسور پیشرفته Snapdragon 8 Gen 2 در این تست امتیازهایی نزدیک به 1,200,000 واحد را ثبت می‌کنند و مدلی مثل گلکسی A54 از حوالی 500 هزار واحد فراتر نمی‌رود. بدین‌ترتیب نگفته پیداست که Poco F5 به گواه این تست از حد یک گوشی متوسط کاملاً فراتر بوده و با این‌که هنوز با یک پرچمدار واقعی فاصله دارد اما در سطح میانی نیز کاملاً بی‌رقیب به‌نظر می‌رسد. افزایش حافظه رم به‌صورت مجازی تا 7 گیگابایت تأثیری در تغییر نتیجه این تست نداشت.

برای مشخص شدن توان گرافیکی این گوشی طبق معمول از تست Wild Life از مجموعه 3DMark کمک می‌گیریم که مدل‌هایی مثل Nothing Phone (1) و گلکسی A54 با گرافیک‌های به‌ترتیب Adreno 619 و Mali-G68 پنج هسته‌ای آن را با امتیازهایی نزدیک به 2,800 ‌واحد و متوسط فریم در ثانیه 17 تا 18 پشت سر می‌گذارند. با توجه به کلاس چیپ‌ست پردازشی گوشی اما انتظار نتیجه بسیار بالاتری را در این قسمت داریم. Poco F5 طبق انتظار با ثبت امتیاز 7,600‌ واحدی و متوسط سرعت فریم بیش از 45fps به‌راحتی رقبای هم‌قیمت خود را پشت سر گذاشته و استاندارد جدیدی را برای رده میانی تعریف می‌کند.

Poco F5‌ در حین انجام این تست‌ها در سطح قابل چشم‌پوشی و اندکی گرم شد و از لحاظ سیستم خنک‌کننده نیز امتیاز بالایی را به‌خود اختصاص داد.

تجربه بازی

با توجه به حضور پردازنده و گرافیک قدرتمند همراه با رم و حافظه داخلی پر سرعت LPDDR5 و UFS 3.1 از یک سو و صفحه‌نمایش OLED با کیفیت و اسپیکرهای استریو از سوی دیگر، Poco F5 روی کاغذ پتانسیل بسیار بالایی برای ارائه تجربه لذت‌بخش بازی‌های موبایل داشته و داغ نشدن آن در حین انجام بازی و پشتیبانی از جک 3.5 میلی‌متری هدست برای دریافت صدای بدون تأخیر نیز به این تجربه کمک فراوانی خواهند کرد. در عمل و حین اجرای بازی‌های مختلف از پایین‌ترین سطح تا بازی‌های پیشرفته با گرافیک سنگین و دیتای حجیم با مشکل خاصی در پوکو F5 روبرو نشدیم و می‌توان از یکی از ناب‌ترین و بهترین تجارب گیم موبایلی روی این گوشی سخن گفت. بخش Game Turbo پوکو F5‌ محلی برای مشاهده بازی‌های نصب شده در حافظه داخلی و برقراری توازن مابین مصرف انرژی و کیفیت بازی در بخش GPU‌ همراه با حساسیت صفحه‌نمایش، دقت در تاچ و مواردی از این دست است.

ارتباطات

پوکو F5 از اتصال 5G روی هر دو سیم‌کارت در شبکه sub-6GHz پشتیبانی می‌کند و طبیعتاً امکان دریافت دیتا در نسل‌های پایین‌تر 3G و 4G را نیز خواهد داشت. وای‌فای دو باند نسخه 6، بلوتوث 5.3، NFC و اینفرارد در لیست مشخصات این مدل حضور دارند اما ارتباط آن با ماهواره‌های مسیریابی به‌صورت تک فرکانسی صورت می‌پذیرد. جک 3.5 میلی‌متری هدست و پورت USB-C اتصالات سیمی دستگاه را تشکیل می‌دهند که در مورد این آخری اشاره نشدن به استاندارد سرعت در مشخصات گوشی ظن USB 2.0 بودن درگاه اتصالات سیمی را کاملاً تقویت می‌کند.

رقبای هم‌قیمت

از جمله رقبای قابل ذکر برای Poco F5 در این رده قیمتی بی‌شک در ابتدا باید از گلکسی A54 سامسونگ یاد کرد که با وجود صفحه‌نمایش کوچک‌تر، پردازنده ضعیف‌تر و توان شارژر پایین‌تر (که باید با صرف هزینه به‌صورت جداگانه تهیه شود)، از بدنه‌ای مستحکم‌تر با پوشش شیشه‌ای در بخش پشتی و استاندارد غوطه‌وری IP67 بهره می‌برد و دوربین اصلی بهتر و تا حدودی دوربین اولتراواید و ماکروی قابل اتکا‌تری را ارائه می‌کند. کیفیت دوربین سلفی نیز تا حدودی در حریف سامسونگی بالاتر است و از کارت حافظه microSD نیز پشتیبانی می‌کند. رابط کاربری فوق‌العاده One UI سامسونگ و قول 4 آپدیت اندروید از یک سو و قیمت تا حدودی پایین‌تر دیگر برتری‌های A54 نسبت به Poco F5 را تشکیل می‌دهند. از سوی دیگر رم F5 بیش‌تر بوده و پردازنده آن دنیایی از تفاوت را رقم می‌زند.

Samsung Galaxy A54

با این‌که Nothing Phone (2) چندی‌ست به بازار راه پیدا کرده اما هنوز Nothing Phone (1) رقیب شایسته احترامی در این کلاس قیمتی به‌حساب می‌آید و همچنان در مقایسه با Poco F5 ممکن است خریداران متفاوتی را به‌سمت خود جلب کند؛ از جمله نکات برتری Nothing Phone (1) بر پوکو F5 باید به طراحی متفاوت و LEDهای بزرگ بخش پشتی گوشی، ساخت با کیفیت با پشت و روی شیشه‌ای و فریم آلومینیومی، دوربین اصلی با سنسور بزرگ‌تر و دوربین اولتراواید با پشتیبانی از فوکوس خودکار و شارژ وایرلس برای باتری اشاره کرد. در سوی دیگر پوکو F5 به پردازنده کاملاً قدرتمندتر، باتری حجیم‌تر و شارژر سیمی سریع‌تری مجهز است که برخلاف رقیب خود در جعبه گوشی ارائه شده است. Nothing Phone (1)‌ در زمینه نرم‌افزاری نیز بر رقیب خود برتری دارد و با این‌که تضمین 3 آپدیت اندروید آن با توجه به ارائه اولیه با اندروید 12 تفاوتی با F5 نخواهد کرد اما در عوض با رابط کاربری شسته‌رفته‌تری تقریباً بدون نرم‌افزارهای اضافی ارائه شده است.

Nothing Phone (1)

کلام آخر

Xiaomi Poco F5 گوشی پیشرفته و قدرتمندی در رده میانی بازار است که روی کاغذ با تجهیز به نمایشگر 12 بیتی 120 هرتزی OLED، دوربین اصلی مجهز به OIS، پیشرفته‌ترین پردازنده حال حاضر در رده میانی، رم و حافظه داخلی حجیم و پر سرعت و شارژ سریع 67 واتی انتخابی کاملاً با ارزش به‌نظر می‌رسد. این گوشی به‌لطف حاشیه‌های اندک بالا و پایین صفحه‌نمایش از طول و عرض کمی برخوردار بوده و در زمینه وزن نیز سبک‌ترین گوشی 5G خانواده پوکوی شیائومی به‌حساب می‌آید. جنس پلاستیکی بدنه چندان فوق‌العاده نیست و جذب اثر انگشت در دو نسخه سفید و مشکی آن بسیار بالا و آزاردهنده است.

صفحه‌نمایش دستگاه در محیط‌های داخلی بسیار با کیفیت و ارزنده بوده و کنتراست بالا و سرعت تاچ بسیار مناسبی را عرضه می‌کند. این نمایشگر اما در زیر نور مستقیم خورشید با توجه به کلاس قیمتی گوشی عملکرد مناسبی نداشته و حتی با فعال کردن روشنایی خودکار نیز هنوز با نمونه‌های برتر این رده فاصله مشهودی دیده می‌شود. نرخ رفرش 120 هرتزی صفحه‌نمایش ثابت و غیر تطبیقی‌ست و عملاً به‌جز انتخاب دو گزینه 60 یا 120 هرتزی پیشنهاد دیگری را مطرح نمی‌کند.

از کیفیت دوربین اصلی در نور کامل روز می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت و در شب نیز با این‌که از بهترین‌های این رده فاصله دارد اما می‌توان از آن راضی بود. دوربین اولتراواید حداکثر در سطح میانی رو به پایین قرار دارد و به‌‌دلیل سنسور کوچک و دیافراگم بسته لنز نه در روز و نه در شب عملکرد فوق‌العاده‌ای ندارد. دوربین 2 مگاپیکسلی ماکرو در نبود فوکوس خودکار در حد یک دوربین تزیینی باقی می‌ماند و احتمالا استفاده چندانی از آن نخواهد شد. دوربین 16 مگاپیکسلی سلفی گوشی کیفیت بالایی دارد و به‌لطف HDR می‌توان عکس‌های قابل‌قبولی را با آن در حضور نور پس‌زمینه شدید برداشت کرد.

پردازنده گوشی جذاب‌ترین نکته قابل اشاره در مورد Poco F5 است که رقبای این کلاس را در حجم عظیمی از گرد و غبار پشت سر می‌گذارد. کیفیت پردازش و گرافیک این چیپ‌ست را به میزان زیادی می‌توان با پرچمداران مقایسه کرد و رم و حافظه داخلی حجیم و پر سرعت نیز به شیرین‌تر شدن این معامله کمک فراوانی کرده‌اند. باتری گوشی در سخت‌ترین شرایط نیز زیر 1 روز از تأمین انرژی دستگاه شانه خالی نمی‌کند و شارژر 67 واتی پر سرعت آن نیز تنها به 50 دقیقه زمان برای پر کردن باتری نیاز دارد.

نکات مثبت و منفی شیائومی Poco F5 را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد:

+ طول و عرض کم، وزن اندک

+ طراحی قابل‌قبول به‌خصوص در رنگ‌های روشن‌تر

+ صفحه‌نمایش با کیفیت و با حساسیت لمس بالا

+ حاشیه‌های اندک اطراف صفحه‌نمایش

+ پوشش پلاستیکی محافظ اولیه روی صفحه‌نمایش

+ کیفیت راضی‌کننده دوربین اصلی

+ لرزه‌گیر اپتیکال دوربین اصلی

+ رم و حافظه داخلی سریع و حجیم

+ پردازنده‌ای مافوق رده میانی

+ گرم نشدن گوشی در زیر بار

+ ظرفیت مناسب باتری و شارژ سریع

+ جک 3.5 میلی‌متری هدست

+ گزینه‌های ارتباطی متنوع

- بدنه براق جاذب اثر انگشت

- جنس تمام پلاستیکی بدنه

- نبود استاندارد IP برای غوطه‌وری در آب

- نطبیقی نبودن نرخ رفرش

- استفاده از شیشه قدیمی Gorilla Glass 5 روی صفحه‌نمایش

- روشنایی نچندان بالای صفحه‌نمایش زیر نور مستقیم خورشید

- حذف وضوح 4K/60fps از گزینه‌های فیلم‌برداری دوربین اصلی

- نبود فوکوس خودکار برای دوربین اولتراواید

- کیفیت پایین دوربین اولتراواید و تزیینی بودن دوربین ماکرو

- پشتیبانی نکردن از حافظه جانبی

- رابط کاربری شلوغ، مملو از bloatware و پر از تبلیغ MIUI

- تضمین تنها 2 آپدیت برای سیستم‌عامل اندروید

- تک فرکانسی بودن مسیریاب‌های ماهواره‌ای