mobile.ir - مرجع موبایل ایران

سری G در محصولات موتورولا از زمان تولد آن در سال‌های دور و زمان مالکیت گوگل بر این برند تا به امروز همواره از جمله پر مخاطب‌ترین و محبوب‌ترین گوشی‌های رده میانی به حساب آمده و امکانات متناسب و قابل‌قبولی در آن به‌کار گرفته شده است. این خانواده که جدیدا با پیوستن Moto G 5G و Moto G 5G Plus از مرزهای رده میانی تا حدودی فراتر نیز رفته‌ است به‌تازگی شاهد پیوستن عضو جدیدی به نام Moto G9 Plus‌ بوده که با وجود غیبت 5G هنوز به‌عنوان یک میان‌رده متوسط و قابل‌قبول لیستی از امکانات جالب‌توجه و جذاب را ارائه می‌کند.

Motorola Moto G 5G Plus

Moto G9 Plus اسمارت‌فونی با صفحه‌نمایش بزرگی با نسبت 20:9، دوربین سلفی پانچی، دوربین اصلی با وضوح بالا، حافظه حجیم داخلی و باتری پر ظرفیت است که ظاهرا برای اولین بار در این خانواده به یک شارژر پر سرعت 30 واتی مجهز شده است. بدین‌ترتیب در یک نگاه با قرار دادن امکانات G9 Plus‌ در یک سمت و قیمت آن در سمت دیگر شرایط برای رضایت از این مجموعه کاملا برقرار است.

موتو جی 9 پلاس البته از همین ابتدا و با نگاهی به لیست مشخصات آن با برخی نکات منفی نیز همراه می‌شود که مهم‌ترین آن‌ها برای اغلب کاربران احتمالا به حجم و وزن بالای گوشی تعلق خواهد داشت. جی 9 پلاس در این رده با رقبای متعددی از سایر برندها روبروست که از آن جمله شاید بتوان به سامسونگ گلکسی A31 و به‌خصوص شیائومی Poco X3 NFC اشاره کرد که هریک روی کاغذ نقط ضعف و قوت مشخصی را در مقایسه با Moto G9 Plus ارائه می‌کنند. برگ برنده G9 Plus در این میان به ابعاد بزرگ صفحه‌نمایش و شارژ سریع آن تعلق دارد که در این رده قیمتی امکاناتی کمیاب به حساب می‌آید.

Poco X3 NFC

موتورولا Moto G9 Plus با نام مدل XT2087-2 با حافظه رم 6 گیگابایتی موضوع بررسی این نوبت است. Moto G9 Plus از طرف مجموعه هماتلکام برای بررسی در اختیار ما قرار گرفت. 

جعبه محتویات

Moto G9 Plus در جعبه سورمه‌ای‌رنگ آشنایی با نشان موتورولا و نام مدل ارائه می‌شود که در پشت آن تصویری از دوربین‌های اصلی گوشی و امکانات اصلی دستگاه ارائه شده است.

درون این باکس به‌جز خود دستگاه که مثل تجربه‌های قبلی موتورولا به‌صورت پیش‌فرض درون قاب پلاستیکی شفافی قرار گرفته، به شارژر، هدست، کابل USB، پین دسترسی به سیم‌کارت و کارت حافظه و نوشته‌های راهنما بر می‌خوریم.

هدست همراه گوشی همانی‌ست که همراه موتو جی 5 جی پلاس نیز ارائه شده بود جایی‌که درایورهای بیضی‌شکل خروجی صدا در آن متفاوت از نمونه‌های درون گوشی‌ست و روی سیم نیز تنها یک دکمه دیده می‌شود.

شارژر این مدل اما متفاوت از تقریبا تمامی گوشی‌های رده میانی موتورولاست و با خروجی 30 واتی نوید یک تجربه لذت‌بخش در شارژینگ را ارائه می‌دهد. خروجی جریان این شارژر به‌صورت ثابت، ‌3 آمپر است اما ولتاژ آن بسته به شرایط، 5، 9 و یا 10 ولت در نظر گرفته شده که در نهایت توان 30 واتی را ارائه می‌دهد. نکته جالب در این میان، این‌که حتی Moto G 5G Plus نیز با شارژر 20 واتی آن از این لحاظ در جایگاه پایین‌تری نسبت G9 Plus‌ قرار می‌گیرد.

طراحی ظاهری

G9 Plus دستگاه کاملا بزرگ و سنگینی‌ست که این جنبه آن احتمالا بیش از هر نکته دیگری در اولین برخورد جلب نظر می‌کند؛ صفحه‌نمایش کاملا بزرگ گوشی از ابعاد معمول و متداول این روزها برای گوشی‌های میان‌رده فراتر رفته و فضای گسترده‌تری را در اختیار کاربران قرار می‌دهد. حاشیه‌های پیرامون این صفحه‌نمایش البته به‌روشنی، رده قیمتی آن را متذکر می‌شوند و به‌خصوص در کناره‌های چپ و راست به افزایش عرض گوشی منجر می‌شوند.

دوربین سلفی پانچی در کناره سمت چپ صفحه‌نمایش قرار دارد و نسبت به Moto G 5G Plus با دوربین‌های سلفی دوگانه مزاحمت کمتری را برای کاربران ایجاد می‌کنند.

بخش پشتی و شاسی دستگاه به‌طور کامل از پلاستیک براق ساخته شده که کوچک‌ترین آلودگی و اثرات انگشت را به‌طور کامل به‌ خود جذب می‌کند و علت قرارگیری گوشی به‌صورت پیش‌فرض درون قاب همراه آن را نیز باید در همین راستا ارزیابی کرد. نسخه طلایی دستگاه از این لحاظ در شرایط بهتری به‌سر می‌برد و اثرات انگشت در آن کمتر به چشم می‌آیند.

کناره‌های دستگاه برخلاف Moto G 5G Plus از جنسی مشابه بخش پشتی ساخته شده و اثرات انگشت در این قسمت نیز به‌روشنی به چشم می‌خورند. سنسور اثر انگشت و دکمه اختصاصی Google Assistant در این قسمت همانی‌ست که پیش از این نیز در گوشی‌های دیگری از این برند دیده بودیم. دکمه‌های جانبی تغییر صدا کاملا بالاتر از حد انتظار قرار داشته و با یک دست امکان دسترسی به آن‌ها وجود ندارد. دکمه پاور و کلید Google Assistant البته در جایگاه مناسبی قرار دارند.

دوربین‌های بخش پشتی از طراحی مدرن‌تری نسبت به گذشته برخوردار بوده و همراه یک فلش LED همگی درون یک محوطه مستطیل‌شکل در کناره سمت چپ قرار دارند. نشان موتورولا در این قسمت بخشی از بدنه و بدون برجستگی بوده و همانطور که اشاره شد سنسور اثر انگشت، به‌جای این لوگو حالا روی دکمه پاور در کناره گوشی جای گرفته است.

برجستگی محوطه دوربین این بخش اندکی کمتر از Moto G 5G Plus بوده و این برجستگی با استفاده از قاب نیز تقریبا به‌طور کامل حذف می‌شود.

ضخامت گوشی همانطور که اشاره شد از حد نرمال و متداول فراتر رفته و با این‌که با طراحی خمیده لبه‌های بخش پشتی سعی در کوچک‌تر جلوه دادن دستگاه شده است اما به‌دلیل تحت بودن شیشه روی صفحه‌نمایش، این تلاش چندان موفق نبوده و همچنان از ضخامت بالای این مدل می‌توان به‌عنوان نکته منفی اصلی در ساختار آن یاد کرد.

Moto G9 Plus در زمینه طراحی گوشی استاندارد و نسبتا ساده‌ای به نظر می‌رسد که نمونه آن را پیش از این در دیگر گوشی‌های این برند نیز می‌توان سراغ گرفت. نکته منفی اصلی در طراحی این مدل بی‌شک به ابعاد و وزن بالای آن تعلق دارد که کاربران با دست‌های کوچک‌تر را در طولانی‌مدت به‌زحمت خواهد انداخت. بدنه پلاستیکی مستعد خراشیدگی و جذب بالای اثرات انگشت نیز در این تجربه منفی نقش موثری ایفا می‌کنند.

ابعاد و وزن

افزایش ابعاد صفحه‌نمایش به 6.8 اینچ، تأثیر کاملا مشهودی در بزرگ‌تر شدن بیش از اندازه دستگاه در هر سه مورد طول، عرض و ضخامت داشته و تأثیر آن در زمینه وزن را نیز آشکارا می‌توان احساس کرد؛ طول دستگاه 170 میلی‌متر (به‌طور دقیق 169.98 میلی‌متر) اعلام شده که باوجودی‌که هنوز بلندقامت‌ترین میان‌رده 6.8 اینچی بازار نیست و نمونه‌ پیشرفته‌تری مثل HTC U20 5G با ارتفاع 171.2 میلی‌متری حتی از آن نیز بلندتر است اما در زمینه ارگونومی و راحتی استفاده حرف چندانی برای گفتن ندارد. این شرایط در عرض 78.1 میلی‌متری دستگاه نیز برقرار است و در این‌جا نیز به‌لطف حاشیه‌های دو سمت صفحه‌نمایش، با عرض نسبتا بالایی روبرو می‌شویم.

ضخامت 9.69 میلی‌متری G9 Plus آن را به یکی از ضخیم‌ترین گوشی‌های رده میانی بازار در سال 2020 بدل می‌کند و در مقایسه با رقیب برجسته‌ای مثل Poco X3 NFC با ضخامت 9.4 میلی‌متری نیز هنوز اختلاف مشخصی را به‌نمایش می‌گذارد.

وزن این مدل 223.3 گرم اعلام شده که وزن بسیار بالایی برای یک گوشی میان‌رده رو به پایین به حساب می‌آید و مقایسه آن با نمونه‌ای مثل Poco X3 NFC با باتری حجیم‌تر 5,160mAh و وزن 215 گرمی نیز جایگاه پایین‌تری را برای این مدل به همراه دارد.

صفحه‌نمایش

G9 Plus از یک صفحه‌نمایش بسیار بزرگ 6.8 اینچی با فناوری ساخت LTPS بهره می‌برد که از وضوح 1080×2400 پیکسل (فول اچ‌دی پلاس در نسبت 20:9) برخوردار بوده و به‌ تراکم 386ppi دست پیدا می‌کند. این صفحه‌نمایش به‌گفته شرکت سازنده، 89.4 درصد از روی دستگاه را پوشانده و اشاره نشدن به نوع شیشه محافظ روی پنل به‌روشنی از نبود Gorilla Glass در این قسمت حکایت دارد. نرخ رفرش این پنل همان نرخ استاندارد 60 هرتز است و از این لحاظ در جایگاه پایین‌تری نسبت به رقبا قرار می‌گیرد. برای مقایسه بار دیگر باید از Poco X3 NFC سخن به میان آورد که تقریبا در همین رده قیمتی روی کاغذ شرایط بهتری را ارائه می‌کند. پنل 6.67 اینچی X3 با این‌که کوچک‌تر از G9 Plus است اما نرخ رفرش 120 هرتزی و نرخ نمونه‌برداری تاچ 240 هرتزی را ارائه کرده و شیشه Gorilla Glass 5 نیز تا حدودی از آن در برابر خراشیدگی محافظت می‌کند.

روشنایی این صفحه‌نمایش در سطح متوسطی قرار دارد که تقریبا هیچ تفاوتی با Moto G 5G Plus‌ نداشته و با وجود فاصله مشهود نسبت به پرچمداران و برترین‌های رده میانی هنوز کاملا قابل‌قبول بوده و در زیر نور خورشید نیز امکان استفاده از آن تا حدودی فراهم است.

دقت رنگ این پنل طبق انتظار در مد پیش‌فرض اشباع یا Saturated در سطح فوق‌العاده‌ای قرار ندارد و با رنگ‌هایی غیر واقعی روبرو می‌شویم. با تغییر این حالت به Natural با شرایط بهتری روبرو می‌شویم و رنگ‌ها به حالت طبیعی و عادی خود نزدیک‌تر خواهند بود.

زاویه دید و کنتراست این پنل نیز در شرایط مناسبی قرار دارد و با این‌که از نمونه‌های OLED فاصله مشخصی را نشان می‌دهد اما در حد یک پنل LCD قابل‌قبول به‌نظر می‌رسد.

زیر صفحه‌نمایش با حاشیه‌ای نزدیک به 5 میلی‌متر روبرو می‌شویم و در بالا و کناره‌ها نیز به‌ترتیب 3 و 2 میلی‌متر حاشیه در نظر گرفته شده است. در لبه بالایی گوشی و در مرکز به اسپیکر تماس بر می‌خوریم و حسگرهای ناپیدای تنظیم نور و Proximity نیز در همین قسمت قرار دارند.

اجزای جانبی

تعداد و نوع اجزای پیرامونی در G9 Plus نسبت به Moto G 5G Plus تغییری نداشته اما جایگاه متفاوتی برای برخی از آن‌ها در نظر گرفته شده است. در سمت چپ دستگاه بار دیگر با همان دکمه Google Assistant و اسلات جای‌گذاری کارت حافظه و سیم‌کارت بر می‌خوریم اما این بار دکمه برجسته دستیار هوشمند گوگل در زیر اسلات سیم‌کارت قرار دارد و دسترسی آسان‌تری را ارائه می‌کند.

در سمت دیگر مثل قبل به کلید دوگانه تغییر صدا و دکمه پاور بر می‌خوریم که این آخری همچنان فرو رفته طراحی شده و سنسور اثر انگشت را نیز در خود جای داده است. دکمه پاور در Moto G 5G Plus‌ اندکی متمایل به بخش پشتی بود که این موضوع دسترسی به آن را اندکی مشکل‌ می‌ساخت این مشکل در G9 Plus برطرف شده و جایگاه مناسبی برای این حسگر در نظر گرفته شده است.

بالای گوشی محل جک 3.5 میلی‌متری هدست و میکروفون دوم گوشی‌ست و در پایین نیز به‌جز پورت USB-C در مرکز به اسپیکر اصلی و میکروفون تماس بر می‌خوریم.

بخش پشتی

کاور پلاستیکی بخش پشتی کاملا براق و جاذب اثر انگشت است و الگوی نقطه‌دار آن نسبت به Moto G 5G Plus و الگوی خطوط موازی آن با تغییر روبرو شده است. رنگ‌آمیزی این قسمت نیز متفاوت بوده و به‌جای یک ترکیب پلکانی از تیره به روشن در حرکت از پایین به بالا، یک رنگ ثابت آبی یا طلایی در آن به‌کار گرفته شده است. جایگاه لنزهای دوربین در این قسمت بدون تغییر بوده اما طراحی آن، به‌روز شده و فرم مدرن‌تری را به خود گرفته است. طراحی فلش LED که حالا به محوطه دوربین‌ها منتقل شده به سبک گذشته بوده و با این‌که این بار تنها با یک فلش LED روبرو می‌شویم اما همچنان همان طراحی جالب و کشیده را ارائه می‌دهد.

لبه‌های کناری کاور بخش پشتی خمیدگی ملایمی را ارائه می‌کنند که به بهتر در دست گرفته شدن گوشی کمک کرده و اندکی نیز ضخامت آن را کمتر از میزان واقعی نشان می‌دهند.

دوربین‌های اصلی

ترکیب دوربین‌های G9 Plus مثل اکثریت قریب به اتفاق دیگر گوشی‌های میان‌رده از یک دوربین اصلی، یک دوربین التراواید، یک دوربین ماکرو و یک سنسور عمق میدان تشکیل شده و از این لحاظ تفاوت معناداری با دیگر رقبا ندارد. دوربین اصلی دستگاه 64 مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم f/1.8 است که به‌صورت پیش‌فرض با وضوح 16 مگاپیکسلی عکاسی می‌کند. دوربین التراواید 8 مگاپیکسلی از دیافراگمی با گشودگی f/2.2 برخوردار بوده و لنز مقابل آن نیز میدان دید گسترده‌ 118 درجه‌ای را به تصویر می‌کشد. دوربین ماکرو همچنان از گشودگی دیافراگم f/2.2 برخوردار بوده و به فوکوس خودکار نیز مجهز است. ابعاد پیکسل این دوربین 1.75 میکرون اعلام شده که نسبت به Moto G 5G Plus اندکی بیشتر است. چهارمین و آخرین عضو مجموعه تصویری G9 Plus نیز طبق انتظار به یک سنسور عمق میدان تعلق دارد که از وضوح 2 مگاپیکسلی بهره می‌برد.

رابط کاربری دوربین تقریبا هیچ تفاوتی با Moto G 5G Plus ندارد و تنها تغییرات در این میان از کلاس کاری متفاوت و نوع دوربین‌های این دو مدل نشأت می‌گیرد؛ در این رابط کاربری در ستون سمت راست جدا از شاتر دوربین، نمای آخرین عکس گرفته شده و میانبر سوییچ بین دوربین‌های اصلی و سلفی، یک گزینه دیگر برای Google Lens در نظر گرفته شده که از این طریق می‌توان مستقیما به آن دسترسی داشت. یک خط جلوتر، دکمه تعویض بین عکاسی و فیلم‌برداری و دکمه حالت‌های دوربین دیده می‌شود و آخرین گزینه انتخاب شده در این بخش نیز در زیر میانبر دوربین عکاسی ظاهر می‌شود.

موارد حاضر در ستون سمت چپ رابط کاربری دوربین به ترتیب از پایین به بالا شامل تنظیمات HDR، فلش و تایمر، گزینه Active Photos (برای برداشت چند ثانیه ویدئو قبل از گرفتن عکس)، انتخاب حالت دوربین روی دستی یا اتوماتیک و دکمه دسترسی به سایر تنظیمات می‌شوند. در سوی دیگر این رابط کاربری گزینه‌ای برای سوییچ بین دوربین اصلی و دوربین التراواید در نظر گرفته شده که با لمس آن می‌توان بین دو گزینه 1X و 0.5X سوییچ کرد.

بخش حالت‌های دوربین به دو قسمت مجزا برای عکاسی و فیلم‌برداری تفکیک شده که در اولی جدا از مواردی مثل پرتره، پانوراما و فیلترهای زنده، چند گزینه جالب توجه دیگر از جمله Cutout (بریدن تصویر یک شخص و چسباندن آن در بک‌گراند دلخواه)، Spot Color (انتخاب و حفظ یک رنگ از عکس و حذف سایر رنگ‌ها) و Cinemegraph (گرفتن عکس‌های پیاپی برای ایجاد حس حرکت در سوژه‌های متحرک) نیز به چشم می‌خورد. از این قسمت می‌توان برای سوییچ به دوربین ماکرو استفاده کرد و گزینه Ultra-Res نیز برای گرفتن عکس با وضوح native دوربین یعنی 64 مگاپیکسل نیز در همین قسمت قرار دارد.

در بخش تنظیمات با لیست بلندبالای دیگری روبرو می‌شویم که مواردی مثل وضوح تصویر و ویدئو در دوربین اصلی و دوربین سلفی، گزینه HDR، صدای شاتر، خطوط راهنمای کادربندی، تراز صافی تصویر (leveler) و تصویربرداری خودکار با تشخیص لبخند را شامل می‌شوند. در این قسمت نیز با چند تغییر کوچک روبرو می‌شویم که از آن جمله باید به امکان تنظیم سایز ویدئوی اسلوموشن (HD با 240 فریم در ثانیه یا فول اچ‌دی با 120 فریم در ثانیه) و حذف شدن گزینه برداشت RAW و انتقال آن به ستون سمت چپ بخش اصلی رابط کاربری دوربین در مد Manual اشاره کرد.

یک نکته جدید در این بخش فعال بودن پیش‌فرض برداشت ویدئو در کدک H.265 است که تقریبا در هیچ گوشی دیگری نمونه‌ای برای آن نمی‌توان یافت. فعال بودن پیش‌فرض این کدک با این‌که منجر به پایین‌تر آمدن حجم فایل ذخیره شده نهایی می‌شود اما عملا به معنای پشتیبانی نشدن از ویدئوی برداشت شده در پخش‌کننده‌های قدیمی‌تر نیز خواهد بود و اتخاذ این تصمیم از سوی طراحان موتورولا کاملا سوال‌برانگیز به نظر می‌رسد.

برخلاف Edge+ و Moto G 5G Plus در Moto G9 Plus بالاخره امکان امکان تنظیم وضوح روی حداکثر میزان ممکن یعنی 64 مگاپیکسل در نظر گرفته نشده و با این‌‌که این گزینه در منوی Photo size در دسترس نیست اما می‌توان آن را از بخش حالت‌های دوربین و با انتخاب گزینه Ultra-Res برگزید.

در بخش Manual‌ یا تنظیمات دستی از یک هیستوگرام لایو در پایین استفاده شده و در گزینه‌های پنج‌گانه این قسمت نیز امکان تغییر دستی فوکوس، وایت‌بالانس، سرعت شاتر (از 1/6,000 تا 32 ثانیه)، ISO (از 100 تا 3,200) و میزان نورگیری (از Ev-2 تا Ev+2) وجود دارد.

از همین بخش و از نوار کناره صفحه‌ می‌توان فرمت تصاویر را تغییر داد و عکس‌هایی در حالت RAW با فرمت DNG برداشت نمود امکان ایجاد تغییرات گسترده روی این تصاویر پس از برداشت عکس در نرم‌افزارهای ویرایشی وجود دارد و عملا به‌جز فوکوس تقریبا همه تنظیماتی که قبل از گرفتن عکس روی دوربین قابل تغییر است را حالا می‌توان در نرم‌افزارهای ویرایشی روی عکس اعمال نمود. با انتخاب گزینه RAW البته امکان تغییر نسبت و رزولوشن تصویر وجود ندارد و همه تصاویر این حالت در وضوح 16 مگاپیکسلی و نسبت 4:3 برداشت می‌شوند. حجم این تصاویر نسبت به تصاویر عادی طبیعتا بسیار بالاتر بوده و در حالی‌که حالت اتوماتیک دوربین اصلی، تصاویری مابین 3 تا 6 مگابایت را ایجاد می‌کند، با انتخاب حالت RAW و فرمت DNG این میزان به بیش از 30 تا 32 مگابایت افزایش می‌یابد.

در یک صبح آفتابی زمستانی عکاسی با Moro G9 Plus را آغاز می‌کنیم و در ابتدا به‌سراغ برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 16 مگاپیکسلی می‌رویم. خروجی دوربین در این حالت از لحاظ میزان جزییات در سطح مناسب و راضی‌کننده‌ای قرار داشته و نویز نیز به‌خوبی تحت کنترل قرار دارد. امکان افزایش کنتراست البته تا حدودی وجود دارد و رنگ‌ها نیز اندکی با واقعیت فاصله دارند اما در مجموع با تصویر راضی‌کننده‌ای روبرو می‌شویم.

برداشت اتوماتیک تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

این شرایط در سه تصویر زیر نیز تکرار شده و به‌رغم جزییات مناسب، کنتراست کمتر از حد انتظار و دقت نچندان بالای رنگ‌ها در آن‌ها نیز مشهود است.

برداشت اتوماتیک تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت اتوماتیک تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت اتوماتیک تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

فعال و غیر فعال کردن HDR هنگام برداشت تصویر در فضای داخلی تأثیر نسبتا مشهودی را بر جای می‌‌گذارد و سوژه‌های حاضر در سایه نور مناسبی را دریافت می‌کنند.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل در حالت HDR اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل در حالت HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل در حالت HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

این حالت در فضای خارجی نیز تکرار شده و در هر دو حالت HDR اتوماتیک و روشن جزییات بسیار بیشتری نسبت به هنگام خاموش بودن این گزینه در دسترس قرار می‌گیرد.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل در حالت HDR اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل در حالت HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل در حالت HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در زمینه دقت رنگ با این‌که همچنان می‌توان از دقیق نبودن کامل آن‌ها سخن گفت اما در مقام یک گوشی نسبتا ارزان‌قیمت‌تر رده میانی شرایط برای رضایت این خروجی دوربین اصلی فراهم است.

برداشت اتوماتیک تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت اتوماتیک تصویر با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اولتراواید طبق انتظار با سنسور کوچک‌تر، دیافراگم بسته‌تر لنز و در نبود فوکوس خودکار در شرایط ضعیف‌تری نسبت به دوربین اصلی قرار دارد و با وجود پوشش گسترده فضای پیش رو، از لحاظ میزان جزییات و کیفیت کلی تصویر در جایگاه پایین‌تری قرار می‌گیرد. دقت رنگ این دوربین نیز طبیعتا در جایگاه پایین‌تری قرار دارد و نویز بیشتری نیز در آن به چشم می‌خورد. یک نکته قابل توجه در این قسمت، افزایش اتوماتیک وضوح یا اصطلاحا upscale شدن وضوح 8 مگاپیکسلی دوربین التراواید به 16 مگاپیکسل است.

برداشت اتوماتیک تصویر با با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر با با دوربین اولتراواید در وضوح upscale ‌شده - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

این شرایط را در فضای خارجی نیز به‌خوبی می‌توان تجربه کرد جایی‌که حتی بدون در نظر گرفتن کشیدگی غیر طبیعی کناره‌های تصویر، تفاوت‌های بزرگی از لحاظ رنگ و جزییات مابین دوربین اصلی و اولتراواید قابل مشاهده است.

برداشت اتوماتیک تصویر با با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با با دوربین اولتراواید - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت اتوماتیک تصویر با با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با با دوربین اولتراواید - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برگ برنده دوربین 2 مگاپیکسلی ماکروی دستگاه به فوکوس خودکار آن تعلق دارد که پیش از این در Moto G 5G Plus نیز نمونه آن را دیده بودیم. این دوربین با این‌که از لحاظ جزییات و رنگ در جایگاه پایینی قرار می‌گیرد اما با تکیه بر فوکوس خودکار، برداشت تصویر از سوژه‌های بسیار نزدیک را تسهیل کرده است.

برداشت تصویر با دوربین ماکرو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین ماکرو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اصلی در شب در هنگام برداشت اتوماتیکِ تصویر، کیفیت چندانی نداشته و به‌زحمت می‌توان برخی جزییات را در آن تشخیص داد. با فعال کردن حالت شب با تصویر کاملا بهتری روبرو می‌شویم که نتیجه اندکی تغییر سرعت شاتر و عدد ISO است. برای نمونه در تصویر زیر عکس اول در حالت اتوماتیک با ISO16,416 و سرعت شاتر 1/20 ثانیه برداشت شده اما در حالت شب عدد ISO به 6,464 رسیده و شاتر با سرعت 1/9 ثانیه پلک زده است. در همین حالت استفاده از وضوح کامل 64 مگاپیکسلی همانطور که در عکس سوم قابل مشاهده است نتیجه‌ای جز سیاهی تصویر در بر ندارد.

برداشت اتوماتیک تصویر با با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت اتوماتیک تصویر با با دوربین اصلی در وضوح 64 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اصلی بسته به سوژه با فعال کردن حالت شب می‌تواند نتایج بهتری را نیز ایجاد کند که تصویر زیر از آن جمله است.

برداشت تصویر با با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

فیلم‌برداری دوربین اصلی گوشی حداکثر با وضوح 4K با 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریت ویدئویی 33 مگابیت بر ثانیه و بیت‌ریت صوتی 300 کیلوبیت بر ثانیه به‌صورت دو کاناله استریو انجام می‌شود که البته این مقادیر در حالت پیش‌فرض کدک H.265 به‌دست آمده و شاید به‌عنوان اولین حرکت پیش از لمس دکمه ریکورد در این دوربین باید کدک H.265 را به حالت معمول H.264 تغییر داد چرا که در غیر این‌صورت با وجود حجم کمتر فایل ویدئویی تولید شده، شانس کمی برای پخش شدن آن در پلیرهای قدیمی‌تر وجود دارد. بیت‌ریت ویدئویی این دوربین در وضوح 1080p با 60 فریم در ثانیه به 20Mbps و با 30 فریم در ثانیه به حوالی 18Mbps می‌رسد.

از کیفیت ویدئوهای 4K این دوربین به‌لحاظ میزان جزییات و شارپ‌نس رضایت بالایی نداشتیم و با انتخاب گزینه 1080p با 60 فریم در ثانیه نیز با وجود روان‌تر شدن حرکت تصویر، از جزییات به‌میزان مشهودی کاسته می‌شود. در وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه نیز همچنان از حد قابل‌قبول برای این رده فاصله داریم. یک نکته مثبت در این میان فعال بودن لرزه‌گیر دیجیتال در هر سه وضوح است که به‌خوبی از پس لرزش‌های خفیف دست بر می‌آید. حین فیلم‌برداری در هر سه وضوح می‌توان یک کادر تصویر را با وضوح 12.1 مگاپیکسل (2610×4640 پیکسل) به‌صورت عکس ذخیره کرد.

وضوح دوربین التراواید حداکثر 1080p با 30 فریم در ثانیه است و مقایسه آن با دوربین اصلی به‌روشنی به کیفیت پایین‌تر آن از لحاظ جزییات و میزان نور گواهی می‌دهد.

دوربین سلفی

دوربین 16 مگاپیکسلی سلفی گوشی در حالت پیش‌فرض با ترکیب چهار پیکسل در یک پیکسل با وضوح 4MP عکاسی می‌کند اما می‌توان مثل دوربین اصلی با وضوح کامل 16 مگاپیکسلی نیز با آن عکاسی پرداخت. یک نکته مثبت در مورد این دوربین خاموش بودن پیش‌فرض گزینه زیباسازی چهره در آن است که تصویر طبیعی‌تر را به دست می‌دهد. در دسترس بودن گزینه HDR در این دوربین نکته کاملا مثبتی به حساب می‌اید و امکان برداشت ویدئوی اسلوموشن 120 یا 240 فریم در ثانیه‌ای (به‌ترتیب در وضوح فول اچ‌دی و اچ‌دی) به جذابیت‌های آن افزوده است.

از تصاویر برداشت شده با این دوربین به‌میزان زیادی در این رده قیمتی رضایت داشتیم و جزییات مناسب و کیفیت مطلوبی در آن‌ها به‌چشم می‌خورد.

باتری و شارژر

G9 Plus به یک باتری حجیم 5 هزار میلی آمپر ساعتی مجهز شده که موتورولا از آن با عنوان یک باتری 48 ساعته یاد می‌کند. روی کاغذ از این باتری با توجه به پردازنده کم‌مصرف دستگاه می‌توان انتظار دوام بالایی را داشت و در دنیای واقعی نیز بسته به شرایط استفاده، می‌توان به دوام 2 روزه اشاره شده از سوی موتورولا دسترسی داشت.

برای مشخص شدن میزان دوام باتری، بار دیگر با غیر فعال کردن روشنایی خودکار صفحه‌نمایش و تنظیم میزان نور روی 50 درصد، به‌سراغ تست باتری Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark می‌رویم. این تست را Moto G 5G Plus با همین حجم 5 هزار میلی آمپر ساعتی باتری با نرخ رفرش 90 هرتزی صفحه‌نمایش تا 20 ساعت و 3 دقیقه ادامه داد و با تغییر نرخ رفرش به 60 هرتز نیز این دوام به 21 ساعت و 3 دقیقه رسید. در Moto G9 Plus اما با دوام 22 ساعت و 7 دقیقه‌ای با نتیجه بهتری روبرو می‌شویم که بخشی از آن را باید به اندکی وضوح کمتر صفحه‌نمایش (1080×2400 در مقابل 1080×2520 پیکسل) مرتبط دانست.

یکی دیگر از جذابیت‌های G9 Plus به شارژر 30 واتی آن تعلق دارد که نشان چندانی از آن حتی در گوشی‌های پیشرفته‌تر این برند در سال‌های اخیر نیز نمی‌بینیم. توان بالای این شارژر با توجه به باتری حجیم دستگاه نکته کاملا مثبتی به حساب آمده و انتظار کاربر برای پر شدن باتری را بسیار کاهش می‌دهد. تست شارژ این باتری را از 2 درصد و در هنگام خاموش بودن دستگاه آغاز می‌کنیم. باتری G9 Plus پس از گذشت 5، 10 و 20 دقیقه به‌ترتیب به شارژهای 12، 21 و 36 درصدی دست پیدا کرد که از همین ابتدا حساب خود را از Moto G 5G Plus با باتری مشابه اما با شارژر 20 واتی که پس از 20 دقیقه تنها تا 24 درصد شارژ شده جدا می‌کند. باتری گوشی پس از 30 و 40 دقیقه به شارژهای 48 و 60 درصد می‌رسد که برای یک باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی در قالب یک میان‌‌‌رده نسبتا ارزان‌قیمت دستاورد بسیار رضایت‌بخشی محسوب می‌شود. باتری G9 Plus برای رسیدن به شارژ 83 درصدی فقط به یک ساعت زمان نیاز دارد و این در حالی‌ست که Moto G 5G Plus بعد از گذشت یک ساعت، 20 درصد عقب‌تر از G9 Plus است. شارژ گوشی نهایتا بعد از 83 دقیقه کامل شد حال آن‌که Moto G 5G Plus، نزدیک به 47 دقیقه دیگر برای پر کردن باقی مانده ظرفیت باتری به زمان نیاز دارد.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

Moto G9 Plus با سیستم‌عامل اندروید 10 و رابط کاربری مشابه اندروید خام ارائه می‌شود که پیش از این نیز در دیگر گوشی‌های اخیر شرکت موتورولا به‌کار شده است. زمان بوت دستگاه بسیار سریع و تنها حدود 19 ثانیه است که از حد مورد انتظار برای یک میان‌رده ارزان‌قیمت کاملا فراتر می‌رود.

منوهای گوشی تغییر بزرگی را در قیاس با آنچه پیش از این در Moto G 5G Plus دیده‌ایم نداشته اما با این‌حال برخی نکات جدید نیز در آن به چشم می‌خورد. صفحه قفل منظره آشنایی را به نمایش می‌گذارد و همچنان زمان و تاریخ و نوتیفیکیشن برنامه‌ها در مرکز و میانبرهای دوربین و دستیار صوتی در پایین آن حضور دارند.

شرایط صفحه هوم نیز با تغییر بزرگی روبرو نشده و در اینجا نیز جدا از موارد همیشگی مثل پنج میانبر پایین صفحه و سرچ گوگل حاضر در همین قسمت، در پایین‌ترین بخش به جای دکمه‌های معمول back، هوم و تسک‌سوییچر تنها به یک خط سفیدرنگ نسبتا بزرگ بر می‌خوریم که در مقایسه با اندروید 9، اندازه آن بزرگ‌تر شده است. دسک‌تاپ سمت چپ در این منو نیز به اپلیکیشن گوگل تعلق دارد.

با حرکت دادن خط پایین صفحه‌نمایش در رابط کاربری و کشیدن آن تنها چند میلی‌متر به بالا، پنج آیکون جدید (که در حقیقت ردیف اول آیکون‌های منوی اصلی هستند) ظاهر شده و در مرکز نیز صفحات و برنامه‌های جدیدا استفاده به نمایش گذاشته می‌شود. با کشیدن هریک از برنامه‌‌های حاضر در مرکز این صفحه رو به سمت بالا می‌توان آن‌ها را به صورت تک‌تک بست یا با اسکرول افقی به سمت چپ از گزینه Clear All برای بستن همه آنها استفاده کرد.

با ادامه اسکرول دکمه بیضی‌شکل رو به بالا، منوی اصلی (app drawer) از پایین به بالا پدیدار می‌‌شود و برخلاف اندروید 9 برای دسترسی به دکمه back یا بازگشت به جای اختصاص یک ایکون جداگانه در کنار خط پایین صفحه، تنها کافی‌ست هریک از کناره‌های چپ یا راست صفحه‌نمایش‌ را رو به داخل اسکرول کرد.

یک نکته منفی در این میان، دقت نچندان بالای این ژست حرکتی‌ست که در برخی موارد به‌جای عمل back منجر به اسکرول صفحه رو به سمت چپ و راست می‌شود و در هنگام نمایش صفحه‌کلید نیز عملا امکان استفاده از آن وجود ندارد! بدین‌ترتیب شاید بهتر باشد به‌عنوان اولین تغییر در این رابط کاربری از بخش System navigation، گزینه کلاسیک دکمه‌های سه‌گانه زیر صفحه‌نمایش یا 3-button navigation را برگزید.

گزینه Moto با نشان موتورولا یکی از موارد نام‌‌‌آشنای حاضر در صفحه هوم این رابط کاربری‌ست که محلی برای دسترسی به تغییرات مرتبط با شکل ظاهری و شخصی‌سازی دو ویژگی نرم‌افزاری اختصاصی این گوشی یعنی Gestures و Display و مواردی مثل Fast Flashlight (روشن کردن سریع چراغ‌قوه) و Pick up to silence (خاموش کردن صدای زنگ با برداشت گوشی) است.

بخش Gestures که پیش از این Moto Actions نامیده می‌شد در حقیقت راه‌کارهای متفاوت موتورولا برای کنترل گوشی با ژست‌های حرکتی‌ست که از جمله آن‌ها باید به Quick capture (فعال کردن دوربین با دو بار چرخان سریع دستگاه در دست)، Fast flashlight (روشن کردن چراغ قوه با دو حرکت سریع دست)، Three finger screenshot (لمس کردن صفحه با سه‌ انگشت برای گرفتن اسکرین‌شات)، Lift tounlock (بلند کردن گوشی و نگاه کردن به صفحه‌‌نمایش برای بازگشایی قفل آن) و چندین مورد دیگر اشاره کرد. تفاوت این بخش با Moto G 5G Plus به حذف شدن گزینه Swipe to split تعلق دارد که در آن اپلیکیشن‌ها در کنار یکدیگر در صفحه‌ای که به دو قسمت تقسیم شده است به نمایش در می‌آیند.

بخش Display که این یکی نیز پیش از این Moto Display نام داشت جدا از گزینه‌های آشنایی مثل Peek Display (نمایش اطلاعاتی مثل زمان و نوتیفیکیشن برنامه‌ها با برداشتن گوشی بدون روشن شدن صفحه‌نمایش) و Alternative Display (روشن نگه‌داشتن صفحه‌نمایش تا زمان نگاه کردن کاربر به آن)، گزینه دیگری به نام Screenshot toolkit را ارائه می‌دهد که با فعال بودن آن پس از گرفتن اسکرین‌شات با یک بار لمس پیش‌نمایش اسکرین‌شات گرفته شده می‌توان وارد حالت ویرایشی تصویر شد.

نزدیک کردن دو انگشت روی صفحه هوم برخلاف انتظار به نکته خاصی ختم نمی‌شود و برای دسترسی به ویجت‌ها، تغییر والپیپر و تنظیمات صفحه هوم باید یک انگشت را روی صفحه نگه داشت.

یک گزینه جدید در این بخش، Styles نام دارد که از طریق آن می‌توان با تغییر دادن فونت، شکل آیکون‌ها و چینش ماتریسی آیکون برنامه‌ها، یک تم اختصاصی با نام دلخواه را ایجاد کرد.

در تنظیمات صفحه هوم گزینه‌های ساده‌ای نظیر پیشنهادهایی برای برنامه‌های جدید در منوی اصلی (App suggestion)، فعال و غیر فعال کردن Notification dots، افزودن خودکار آیکون برنامه‌های جدید به صفحه‌ هوم، چرخش خودکار هوم اسکرین و غیر فعال کردن اپلیکیشن گوگل حاضر در سمت چپ صفحه هوم (Swipe Access) ارائه می‌شود.

بخش کشویی Notification Shade بالای صفحه با یک بار پایین کشیدن، جدا از نوتیفیکیشن برنامه‌ها در پایین، شش آیکون وای‌فای، بلوتوث، چراغ‌قوه، Do not disturb، چرخش اتوماتیک و گزینه Battery Saver را ارائه می‌دهد. در این قسمت بار دیگر خبری از دکمه Setting نیست و برای دسترسی به آن باید این منو را کامل به سمت پایین کشید.

با کشیدن کامل منوی نوتیفیکیشن رو به پایین، اسلایدر تنظیم روشنایی (بدون گزینه‌ای برای غیر فعال کردن روشنانی خودکار) در بالا ظاهر شده و گزینه‌های موبایل دیتا، Airplane mode، حالت شب، آپدیت سیستم، اسکرین کست، فیدبک و NFC به این جمع افزوده می‌شوند.

با لمس گزینه Edit از پایین این بخش، 11 گزینه دیگر از جمله Location، هات‌اسپات و تم تاریک برای انتخاب در دسترس قرار گرفته و امکان جابجایی آیکون‌های اصلی این قسمت با یکدیگر نیز از این طریق وجود دارد.

یک تغییر قابل اشاره این قسمت نسبت به Moto G 5G Plus به گزینه جدید Audio effects تعلق دارد که ظاهرا جایگزین Moto Audio شده و مثل گذشته امکان تغییر در نوع و جنس صدای خروجی را در اختیار کاربران قرار می‌دهد. یک تفاوت محسوس این قسمت نسبت به گذشته امکان غیر فعال کردن آن هنگام پخش صدا از اسپیکرهای دستگاه است که پیش از این در Moto Audio امکان‌پذیر نبود و تنها با اتصال هدست این گزینه در دسترس قرار می‌گرفت.

در منوی اصلی نواری برای جست‌وجو در میان اپلیکیشن‌ها در بالا در نظر گرفته شده و یک ردیف پایین‌تر از آن به 5 برنامه پر استفاده کاربران بر می‌خوریم. در زیر این بخش لیستی از کل اپلیکیشن‌های حاضر در گوشی به صورت الفبایی با اسکرول عمودی دیده می‌شود که با گرفتن زبانه حاضر در ستون سمت راست می‌توان به سرعت از روی حروف الفبا به اپلیکیشن مورد نظر دست یافت.

با نگه داشتن دست روی برخی آیکون‌های این منو می‌توان به امکانات اصلی آنها دسترسی سریع پیدا کرد و در صورت وجود ویجت جداگانه‌ای مرتبط با اپلیکیشن مذکور، آیکونی بالای این منو ظاهر می‌شود که لمس آن همه ویجت‌های مرتبط با آن اپلیکیشن را به نمایش می‌گذارد.

ترکیب و تعداد آیکون‌های حاضر در منوی تنظیمات گوشی تفاوتی با گذشته نداشته و در اینجا نیز در بالاترین قسمت گزینه‌ای برای جست‌وجو در بین گزینه‌های مختلف این منو در نظر گرفته شده است.

یک گزینه جالب توجه دیگر در ساختار نرم‌افزاری این مدل،‌ قابلیتی تحت عنوان Power touch است که با فعال کردن آن از طریق منوی Gestures در منوی Moto می‌توان با دوبار لمس کردن و ضربه زدن (tap کردن) پیاپی روی دکمه پاور یک منوی کوچک برای دسترسی سریع به برخی میانبرها را در اختیار داشت. این منو تقریبا در همان حوالی دکمه پاور نیز ظاهر می‌شود شش میانبر پیش‌فرض را برای نوشتن ایمیل، دسترسی به یوتوب، افزودن یادآور به تقویم، نمایش ساعت، سرویس نقشه Maps و ماشین حساب را ارائه می‌کند اما با زدن دکمه setting‌ بخش پایینی این قسمت می‌توان هریک از برنامه‌های داخلی و برخی تنظیمات را جایگزین این میانبرها کرده و یا کنتاکت‌های دلخواه دفترچه تلفن را مستقیما به این منو افزود.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

Moto G9 Plus‌ با وجود آن‌که برخلاف برادر بزرگ‌تر آن یک گوشی نسل چهارمی به حساب می‌آید اما پروسسور Snapdragon 730G آن در رده میانی رو به پایین انتخاب مناسب و پر سرعتی به‌نظر می‌رسد. این چیپ‌ست 8 نانومتری که از زمان معرفی آن در آوریل 2019 حالا چیزی نزدیک به 2 سال می‌گذرد از 2 هسته 2.2 گیگاهرتزی Kryo 470 (مبتنی بر Arm Cortex-A76) بهره گرفته و 6 هسته رده پایین A55 آن نیز حداکثر 1.8 گیگاهرتزی هستند. پردازش گرافیکی این پروسسور با Adreno 618 صورت می‌پذیرد که نسبت به گرافیک مشابه حاضر در SD730 عادی با 15 درصد ارتقاء روبرو شده است. حافظه رم گوشی 6 گیگابایت بوده و 128 گیگابایت حافظه داخلی آن نیز از طریق اسلات ترکیبی MicroSD تا 512 گیگابایت دیگر امکان ارتقاء دارد.

از 128 گیگابایت حافظه داخلی دستگاه در بوت اولیه و پیش از ایجاد هرگونه تغییری روی حافظه (نصب یا آپدیت برنامه‌ها یا آپگرید سیستم‌عامل)، نزدیک به 114.7 گیگابایت در دسترس کاربران قرار دارد که این رقم برای Moto G 5G Plus‌ اندکی کمتر و برابر 113.9 گیگابایت بود.

در تست نوع حافظه داخلی دستگاه یعنی AndroBench به سرعت 484 مگابایت بر ثانیه در خوانش ترتیبی (Sequential Read) دست پیدا کردیم که نشان از UFS 2.0 بودن حافظه دارد؛ این سرعت حافظه با این‌که نسبت به نمونه‌های UFS 2.1 سرعت کمتری دارد اما همچنان برای یک گوشی ارزان‌قیمت رده میانی، امتیاز قابل قبولی محسوب می‌شود.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

باتوجه به نوع پروسسور دستگاه انتظار دستیابی به نتایج متوسطی را در تست‌های پردازشی و گرافیکی این گوشی داریم و در این میان با نگاهی به فرکانس هسته‌های قوی‌تر در تست‌های پردازشی احتمالا با نتایج نزدیکی نسبت به نمونه‌ای مثل Redmi Note 8 Pro‌ و ضعیف‌تر از Moto G 5G Plus روبرو می‌شویم.

در نسخه 4.4.2 بنچ‌مارک Geekbench که به‌عنوان معیاری برای مقایسه این گوشی با اسمارت‌فون‌های قدیمی‌تر عمل می‌کند و تنها کیفیت و نوع هسته‌های پردازشی را به بوته آزمایش می‌گذارد، G9 Plus به امتیازهای به‌ترتیب 2,550 و 6,943 واحد در حالت‌های تک و چند هسته‌ای دست پیدا می‌کند که شرایط نزدیکی نسبت به نوت 8 پرو با امتیازهای 2,474 و 7,641 واحد دارد. بالاتر بودن امتیاز تک هسته‌ای به‌دلیل فرکانس بالاتر هسته‌های قوی‌تر و پایین‌تر بودن امتیاز چند هسته‌ای به دلیل فرکانس پایین‌تر هسته‌های ضعیف‌تر رخ داده است. برای مقایسه بد نیست بدانید که Moto G 5G Plus در این تست به امتیازهای 2,738 و 7.712 واحدی می‌رسد که هر دوطبق انتظار امتیازهای بالاتری نسبت به G9 Plus محسوب می‌شوند.

در نسخه 5.2.5 این تست اثر فرکانس بالاتر هسته‌های قوی‌تر بار دیگر خود را در امتیاز بیشتر این تست نسبت به نوت 8 پرو نشان می‌دهد؛ جایی‌که با ثبت امتیاز 544 واحدی از امتیاز 488 واحدی رقیب چینی خود فراتر می‌رود و فاصله چندانی نیز با Moto G 5G Plus با امتیاز 593 واحدی ندارد. ذکر این توضیح لازم به نظر می‌رسد که گوشی‌های پرچمدار در این تست در حالت تک هسته‌ای از 1000 واحد فراتر می‌روند. امتیاز G9 Plus در حالت چند هسته‌ای این تست به 1,747 واحد می‌رسد که با وجود آن‌که از نوت 8 پرو بیشتر است اما اختلاف خود را با Moto G 5G Plus‌ با امتیاز 1,900‌ واحدی حفظ می‌کند.

G9 Plus در حالی در تست کلی AnTuTu v8.5.2 به امتیاز 277 هزار واحدی دست می‌یابد که در Moto G 5G Plus این امتیاز به 309 هزار واحد می‌رسد. برای مقایسه بد نیست بدانید که بهترین پرچمداران بازار در این تست از 600 و 700 هزار واحد فراتر می‌روند و کسب امتیازی در حوالی 300 هزار نشانگر روبرو بودن با یک گوشی میان‌رده قابل‌قبول است.

در نهایت در تست Sling Shot Extreme OpenGL ES 3.1 از مجموعه 3DMark امتیاز G9 Plus به 2,470 واحد می‌رسد که نسبت به Moto G 5G Plus با گرافیک Adreno 620 و امتیاز 3 هزار واحدی اندکی ضعیف‌تر است اما هنوز گرافیک توانمندی را به نمایش می‌گذارد که ردمی نوت 8 پرو با گرافیک Mali-G76 MC4 و امتیاز 2,376 واحدی را نیز به چالش می‌کشد.

گزینه‌های ارتباطی

G9 Plus همانطور که اشاره شد یک گوشی 4G LTE و فاقد گزینه‌های ارتباطی 5G ست که در این قیمت جای تعجب چندانی نیز ندارد؛ شرکت سازنده به حداکثر سرعت تبادلات دیتا در این مدل اشاره‌ای نکرده اما با توجه به حضور مودم Snapdragon X15 LTE در پروسسور دستگاه، حداکثر سرعت دانلود و آپلود LTE در آن به‌ترتیب به 800 و 150‌ مگابیت بر ثانیه محدود است. این سرعت‌ها البته لزوما حداکثر نرخ تبادل دیتا در مودم داخلی این گوشی بوده و ممکن است شرکت سازنده بار دیگر از این سرعت کاسته باشد.

بلوتوث نسخه 5.0، وای‌فای ac دو باند، اتصال NFC و مسیریاب‌های (ظاهرا تک فرکانس) GPS/GLONASS/Galileo دیگر گزینه‌های ارتباطی دستگاه را تشکیل می‌دهند. این گوشی به درگاه USB-C و جک 3.5 میلی‌متری هدست نیز مجهز است.

کلام آخر

موتورولا Moto G 5G Plus میان‌رده‌ای خوش‌ترکیب با امکاناتی قابل‌قبول و قیمتی رقابتی‌ست که برای کاربران مولتی‌مدیایی جذابیت‌هایی بالایی را ارائه می‌کند. صفحه‌نمایش بزرگ 6.81 اینچی دستگاه را در کمتر میان‌‌رده‌ای در این قیمت می‌توان یافت اما از سوی دیگر ثابت ماندن نرخ رفرش صفحه‌نمایش روی 60 هرتز در مقایسه با رقیب بزرگی مثل Poco X3 NFC با پنل 90 هرتزی نقطه‌ضعف این صفحه‌نمایش حداقل از نگاه برخی کاربران است. نبود پوشش گوریلاگلس روی این صفحه‌نمایش بازهم در مقایسه با Poco X3 NFC نکته منفی دیگری را به حساب این مدل واریز می‌کند.

بدنه دستگاه به‌صورت کامل از پلاستیک براق ساخته شده که علاوه بر جذب اثر انگشت، مقاومت بالایی نیز در برابر خراشیدگی ندارد. حضور پلاستیک برخلاف انتظار تأثیر مثبتی در وزن نداشته و با وزن 223 گرمی با یکی از سنگین‌ترین میان‌رده‌های بازار روبرو می‌شویم. این وضعیت در مورد ضخامت 9.69 میلی‌متری گوشی نیز صادق بوده و آن را در دست نیز بزرگ‌تر از حد انتظار جلوه می‌دهد.

از کیفیت دوربین اصلی گوشی به میزان زیادی رضایت داشتیم و به‌جز فیلم‌برداری که از حد انتظار کیفیت پایین‌تری را ارائه می‌کند، در نور کافی، شرایط برای رضایت از G9 Plus‌ فراهم است. دوربین اولتراواید در نبود فوکوس خودکار چندان فوق‌العاده نیست اما دوربین ماکرو به لطف حضور فوکوس خودکار در حد یک دوربین 2 مگاپیکسلی، موفق عمل می‌کند. پیش‌فرض بودن گزینه فشرده‌سازی H.265 در فیلم‌برداری این گوشی نکته منفی دیگری برای G9 Plus است و تغییر آن در اولین فرصت ضرورتی انکارناپذیر به‌نظر می‌رسد. دوربین سلفی گوشی نیز کیفیت مناسبی داشته و با پشتیبانی از HDR و اسلوموشن 120 و 240 فریم در ثانیه‌ای موفق عمل می‌کند.

G9 Plus در بخش پردازشی نیز گوشی موفقی بوده و به‌لطف پروسسور SD730G بالاتر از رده قیمتی خود عمل می‌کند. حافظه رم 6 گیگابایتی گوشی برای این کلاس مناسب به نظر می‌رسد و حافظه 128 گیگابایتی UFS 2.0 آن شرایط مطلوبی را ارائه می‌کند.

از دوام باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی دستگاه کاملا رضایت داشتیم و شارژر 30 واتی سریع آن نیز تنها در عرض 83 دقیقه این باتری حجیم را پر می‌کند. با اتصال تنها 30 دقیقه‌ای این شارژر به گوشی، می‌توان باتری را تا نزدیک به 50 درصد شارژ کرد که این با توجه به حجم بالای باتری (و البته رده قیمتی دستگاه)، موفقیت بزرگی به حساب می‌آید.

در مجموع با در کنار هم قرار دادن جمیع موارد ذکر شده، از G9 Plus می‌توان به‌عنوان انتخاب مناسبی برای کاربران علاقه‌مند به صفحه‌نمایش‌های بسیار بزرگ یاد کرد و از این لحاظ در مقایسه با Poco X3 NFC که تقریبا با همین قیمت در بازار حضور دارد برتری مشهودی را ارائه می‌دهد. با کنار گذاشتن این برتری اما این دو مدل شباهت‌های فراوانی را به یکدیگر ارائه می‌دهند و در مواردی مثل ابعاد و وزن و ظرفیت باتری، کفه ترازو حتی تا حدودی به سمت حریف چینی‌تر! این رقابت سنگینی می‌کند.