mobile.ir - مرجع موبایل ایران

سری وان موتورولا که در تابستان سال 2018 با معرفی One Power پای در عرصه وجود گذاشت، در ابتدا ایده جالب‌توجه‌‌ای برای معرفی میان‌رده‌های ارزشمندی در پلتفرم Android One گوگل بود که با وجود آن‌که پس از One Action ،One Vision و One Zoom، بی‌ سروصدا عنوان اندروید وان از آن حذف شد اما رویکرد اولیه این سری در معرفی میان‌رده‌های خوش‌قیمت و ارزشمند با تغییر خاصی روبرو نشد و مدل‌هایی مثل One Macro ،One Hyper ،One Fusion و One Fusion Plus هریک حداقل روی کاغذ در رده قیمتی خود مشخصات راضی‌کننده‌ای را ارائه کرده‌اند.

Motorola One Hyper

One Vision Plus یکی از جدیدترین محصولات این خانواده است که چندی پیش در جولای 2020 به صورت رسمی معرفی شد و همانطور که از نام گوشی به راحتی مشخص است به‌عنوان آپدیتی برای One Vision سال گذشته مطرح می‌شود. امکانات و قابلیت‌های Vision Plus نسبت به One Vision در بسیاری از موارد با تغییر بزرگی روبرو نشده و این بار نیز با میان‌رده رو به پایین روبرو می‌شویم که برخی مشخصات آن مثل دوربین اکشن‌کم، حافظه 128 گیگابایتی و اسپیکر استریو جالب‌توجه به نظر می‌رسند.

سه تغییر بزرگ مدل پلاس نسبت به One Vision‌ را باید در تعداد و نوع دوربین‌ها، پردازنده و ظرفیت باتری جست‌وجو کرد که در هر سه مورد جایگاه به نسبت بالاتری را برای این مدل فراهم می‌کند. همه تغییرات در مورد این گوشی البته در سمت مثبت ماجرا قرار نمی‌‌گیرد که در این میان برای نمونه می‌توان به تغییر نسبت تصویر صفحه‌نمایش از 21:9 به 19:9 اشاره کرد که از آن به‌عنوان یکی از نکات مثبت طراحی One Vision یاد می‌شد. حضور نداشتن در پلتفرم Android One و بدین‌ترتیب نبود تضمین برای آپدیت گوشی به ورژن‌های بالاتر اندروید دیگر نکته منفی ویژن پلاس نسبت به همنام سال گذشته آن به حساب می‌آید.

موتورولا وان ویژن پلاس با نام مدل XT2019-1 موضوع بررسی این نوبت است. One Vision Plus‌ را شرکت هما تلکام برای بررسی در اختیار ما قرار داده است.

جعبه محتویات

جعبه ویژن پلاس طبق انتظار همان باکس بنفش رنگ پیشین این سری با نشان M خفاشی موتورولا و نام مدل است که نمایی از دوربین‌های اصلی را نیز در بخش پشتی به تصویر کشیده است.

درون این باکس تقریبا با هیچ نکته غافلگیرانه‌ای روبرو نمی‌شویم و به‌جز خود دستگاه به قاب محافظ، کابل USB، شارژر، هدست و نوشته‌های راهنما بر می‌‌خوریم.

شارژر گوشی یک نمونه 18 واتی (12 ولت،‌ 1.5 آمپر یا 9 ولت، 2 آمپر) با نشان Turbo Power است که همه توان آن در ویژن پلاس مورد استفاده قرار نمی‌گیرد چرا که طبق اطلاعات صفحه مشخصات این مدل، توان مورد پشتیبانی در باتری این گوشی، 15 وات است. به این شارژر و توان آن در بخش باتری باز خواهیم گشت.

هدست گوشی را پیش از این در موتورولاهای مشابه‌ای مثل One Hyper دیده‌ایم و در این‌جا نیز از طرحی مشابه هدست‌های سال‌های دور LG با شکل خاص خروجی‌های ‌صدا استفاده شده و بخش کنترلی روی سیم‌ها نیز تنها یک دکمه برای قطع و وصل کردن تماس ارائه می‌کند.

طراحی ظاهری

ویژن پلاس در اولین برخورد حس یک گوشی کلاسیک عریض با ظاهری نزدیک به نمونه‌های ارائه شده در سال‌های گذشته را منتقل می‌کند؛ امری‌که کاملا مدیون نسبت تصویر نچندان مدرن 19:9 صفحه‌نمایش دستگاه است؛ جایی‌که از ارتفاع کاسته شده و به عرض گوشی افزوده می‌شود. لبه‌های 2.5D صفحه‌نمایش در زیر دست کاملا نرم و مطبوع بوده و حس مثبتی را از لمس کناره‌ها ایجاد می‌کنند.

شکل اسپیکر تماس در بخش بالایی خبر از مجموعه صوتی توانمندی در این گوشی می‌دهد امری‌که در ادامه نیز به آن خواهیم پرداخت و یکی از جذابیت های ویژن پلاس به حساب می‌آید. این اسپیکر فضایی نزدیک به 33 میلی‌متر از شیشه روی صفحه‌نمایش در این قسمت را نیز به خود اختصاص می‌‌دهد.

پشت گوشی با کاور پلاستیکی براقی پوشیده شده که رنگ‌آمیزی پلکانی جالب‌توجه آن در نمونه در اختیار ما از سرمه‌ای تیره در بالا آغاز شده و به‌تدریج با رسیدن به پایین گوشی‌،‌ روشن‌تر می‌شود. این ترکیب در نسخه قرمز دستگاه نیز به‌همین صورت تکرار شده است. در نسل پیشین این خانواده یعنی One Vision، از شیشه سه‌بعدی گوریلاگلس در این قسمت استفاده شده بود و بازگشت به پلاستیک در بخش پشتی ویژن پلاس عقب‌گرد مشهودی به حساب می‌آید.

جنس براق این قاب طبق انتظار بیش از اندازه جاذب اثرات انگشت و البته احتمالا خراشیدگی‌ست و همانطور که خود موتورولا نیز گوشی را به‌صورت پیش‌فرض در قاب حاضر در باکس قرار داده شاید بهتر باشد برای جلوگیری از هرگونه آسیب همواره از این قاب، یا قاب مناسب دیگری در این زمینه استفاده شود.

مجموعه دوربین‌های دستگاه همراه با سنسور عمق میدان، فوکوس لیزری و فلش LED در دو قسمت مجزا با اندکی برآمدگی در کناره سمت چپ قرار دارند و سنسور انگشت نیز درون نشان موتورولا جا خوش کرده است.

لبه‌های جانبی گوشی در بخش پشتی تا حدودی خمیده طراحی شده‌اند که با وجود آن‌که در خوش‌دستی بهتر دستگاه نقش موثری ایفا می‌کنند اما این خمیده‌گی به اندازه‌ای نیست که در کمتر به‌نظر رسیدن ضخامت این مدل تأثیر بزرگی بر جای بگذارد.

روی دکمه پاور در کناره سمت راست از خطوط برجسته‌ای استفاده شده که پیدا کردن آن را در زیر دست به امر آسانی بدل می‌کند. این دکمه در ارتفاع کاملا مناسبی قرار گرفته که به راحتی در زیر انگشت شست دست راست و اشاره دست چپ قرار می‌گیرد اما در سوی دیگر دکمه‌های تغییر صدا به اندازه بالاتر از حد عادی قرار گرفته‌اند که برای دسترسی به آن‌ها یا باید از دست دوم استفاده کرد یا گوشی را در دست جابجا نمود.

به نکته خاص دیگری در دورتادور این مدل نمی‌توان اشاره کرد و البته در این میان نباید از حضور جک هدست در بخش بالایی غافل شد که خبر دلگرم‌کننده‌ای برای علاقه‌مندان به موسیقی به‌شمار می‌رود.

در مجموع با این‌که بدنه پلاستیکی براق Vision Plus دست رد به سینه هیچ آلودگی و اثر اتگشتی نمی‌زد و انتظار چندانی از آن در مقاومت در برابر خراشیدگی نیز نمی‌رود اما در کل می‌توان از انتقال یک حس مثبت در هنگام در دست‌گیری این مدل سخن گفت؛ امری که نسبت کلاسیک صفحه‌نمایش با عرض بیشتر و ارتفاع کمتر از یک سو و لبه‌های گرد و نیم‌دایره پنل از سوی دیگر در آن بی‌تأثیر نبوده‌‌اند.

ابعاد و وزن

در حالی‌که ویژن پلاس از لحاظ ابعاد صفحه‌نمایش تفاوتی با One Vision سال گذشته این برند ندارد اما متفاوت بودن نسبت صفحه‌نمایش در این دو گوشی به اختلاف مشهودی در ابعاد آن‌ها منجر شده است. در وان ویژن با یک پنل 6.3 اینچی با نسبت 21:9 روبرو بودیم که عملا سیمای یک گوشی کشیده و باریک را به تصویر می‌کشید، در ویژن پلاس اما با این‌که سایز صفحه‌نمایش هنوز همان 6.3 اینچ است اما نسبت تصویر به 19:9 کاهش پیدا کرده و طبیعتا با کم شدن از ارتفاع، به عرض گوشی افزوده شده است. برای مشخص شده این اختلاف کافی‌ست به طول و عرض 158.35 و 75.83 میلی‌متری ویژن پلاس در مقایسه با ابعاد متناظر آن در ویژن سال قبل یعنی 160.1 و 71.2 میلی‌متری نگاهی بیندازیم که انتظار اولیه در این زمینه را به خوبی برآورده می‌سازند. بدین‌ترتیب همانطور که اشاره شد ویژن پلاس با تغییر نسبت صفحه‌نمایش به 19:9 ظاهری مثل گوشی کلاسیک سال‌های قبل را به خود گرفته که بزرگ‌تر شدن صفحه‌نمایش تأثیر کمتری در ارتفاع آن بر جای گذاشته و در عوض نمونه‌ای کاملا عریض‌تر به حساب می‌آید. عریض‌تر شدن گوشی اندکی در استفاده از آن با یک دست تأثیر منفی داشته اما تقریبا به همان نسبت از ارتفاع دستگاه کاسته و شاید بتوان از ارگونومی بالاتری در آن سخن گفت.

ضخامت این 9.09 میلی‌متر است که در مقایسه با 8.7 میلی‌متر سال قبل با نزدیک به 0.31 میلی‌متر افزایش روبرو شده است. این افزایش به دلیل خمیدگی اندک لبه‌های بخش پشتی و تحت بودن شیشه روی صفحه‌نمایش تا حدودی احساس می‌شود و عملا با نمونه چندان Slim و نازکی روبرو نمی‌شویم.

ویژن پلاس در زمینه وزن حداقل در مقایسه با نسل قبلی خود گوشی چندان ناموفقی به‌نظر نمی‌رسد؛ وزن این مدل 188 گرم اعلام شده که تنها 8 گرم بیش از وان ویژن بوده و این در حالی‌ست که ظرفیت باتری از 3,500mAh به 4,000mAh افزایش یافته است. این وزن البته با توجه به سایز صفحه‌نمایش و ظرفیت باتری چندان نیز سبک نیست و مثلا برای نمونه، هواوی P Smart S با صفحه‌نمایش یک‌اندازه و باتری مشابه 4 هزار میلی امپر ساعتی، 25 گرم سبک‌تر بوده و تنها 163 گرم وزن دارد.

صفحه‌نمایش

در ویژن پلاس از یک صفحه‌نمایش 6.3 اینچی IPS LCD با وضوح 1080×2280 پیکسل یا فول اچ‌دی پلاس در نسبت 19:9 استفاده شده که تراکمی معادل 400 پیکسل در هر اینچ را به‌دست می‌دهد. از میزان روشنایی و کنتراست این پنل می‌توان رضایت داشت و با این‌که مشخصا به نمونه‌های بهتری در این زمینه می‌توان اشاره نمود اما در این‌جا نیز با نمونه چندان بدی روبرو نمی‌شویم.

از لحاظ زاویه دید طبق انتظار از یک پنل IPS اوضاع کاملا راضی‌کننده‌ای برقرار است و از تندترین زوایا نیز مشکلی در مشاهده محتوای صفحه دیده نمی‌شود.

در بخش Colors از منوی تنظیمات Display، سه گزینه برای تنظیم رنگ ارائه شده که به‌صورت پیش‌فرض روی اشباع‌شده‌ترین حالت ممکن یعنی Saturated قرار دارد که طبیعتا رنگ‌های غیر واقعی‌تر اما جذاب‌تری را تولید می‌کند. میزان این اغراق‌شده‌گی در رنگ با انتخاب Boosted اندکی کمتر می‌شود و در حالت Natural‌ نیز با رنگ‌های سردتر و نزدیک‌تر به واقعیت‌ روبرو می‌شویم.

زیر صفحه‌نمایش حاشیه‌ای نزدیک به 6 تا 7 میلی‌‌‌‌متر دیده می‌شود که این رقم در کناره‌ها به حوالی 3 میلی‌متر و در بالا نیز به حول و حوش 4 میلی‌‌متر می‌رسد. در بخش بالایی جدا از میکروفون تماس که نقش اسپیکر دوم استریوی دستگاه را نیز ایفا می‌کند به حسگرهای ناپیدای این قسمت و البته دوربین سلفی گوشی بر می‌خوریم که درون یک ناچ قطره‌ای در مرکز جای دارد.

اجزای جانبی

اسلات سیم‌‌کارت و کارت‌ حافظه در سمت چپ گوشی از نوع ترکیبی در نظر گرفته شده بدین‌معنا که از بین دو سیم‌کارت بدون کارت حافظه یا یک سیم‌کارت و یک کارت حافظه microSD تنها باید یکی را انتخاب کرد.

در سمت راست همانطور که پیش‌تر اشاره شد به دکمه دوگانه تغییر صدا و کلید پاور بر می‌خوریم که این آخری طرح‌دار و برجسته طراحی شده و یافتن آن در زیر دست امر آسانی خواهد بود.

بالای گوشی محل جک هدست و میکروفون دوم گوشی‌ست و در پایین نیز به‌جز پورت USB-C در مرکز، به اسپیکر اصلی دستگاه و میکروفون تماس بر می‌خوریم.

اسپیکرهای استریو

یکی از جذابیت‌های Vision Plus، اسپیکرهای استریوی آن است در کمتر نمونه میان‌رده‌ای به چشم می‌خورد؛ در ساختار این مدل از دو اسپیکر، یکی در پایین در کنار پورت USB-C و دیگری بر بالای صفحه‌نمایش استفاده شده که این آخری نقش اسپیکر تماس را نیز بر عهد دارد. نوع صدای خارج شده از این دو اسپیکر طبق انتظار متفاوت بوده و صداهای بم‌تر با فرکانس پایین‌تر از اسپیکر پایینی و صداهای زیر با فرکانس بالا از اسپیکر بالای صفحه‌نمایش خارج می‌شوند. قدرت و شدت صدای خروجی از اسپیکر پایینی نیز به‌طرز مشهودی بیش از اسپیکر دوم است. در عمل از صدای خروجی از اسپیکرهای استریوی ویژن پلاس می‌توان به‌طور کامل رضایت داشت و چه به لحاظ میزان شدت و بلندی و چه از نظر کیفیت، امتیاز مناسبی را به‌خصوص در این رده قیمتی کسب می‌کند.

بخش پشتی

جنس پلاستیکی بخش پشتی گوشی همان‌طور که اشاره شد در کوتاه‌ترین زمان ممکن با انبوهی از اثرات انگشت پوشیده می‌شود و منظره زیبای اولیه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. طراحی این قسمت تا حدودی به ویژن سال قبل شباهت دارد اما تفاوت‌های بعضا مهمی نیز در آن به چشم می‌خورد که بی‌شک مهم‌ترین آن‌ها حذف نشان Android One از بخش پایینی دستگاه است. در نبود این عنوان طبیعتا تضمینی برای آپدیت دستگاه به نسخه‌های بالاتر اندروید وجود ندارد.

در کناره سمت چپ بالا به مجموعه دوربین‌های دستگاه بر می‌‌خوریم که در دو بخش مجزا از هم قرار دارند و سنسور اثر انگشت درون نشان موتورولا نیز موارد قابل اشاره در این قسمت را تکمیل می‌کند.

دوربین‌های اصلی

در حالی‌که در وان ویژن سال قبل از یک دوربین 48 مگاپیکسلی و یک سنسور عمق میدان در بخش پشتی استفاده شده بود در ویژن پلاس یک دوربین دیگر نیز به این مجموعه افزوده شده که لنز بزرگ آن جدا از دیگر اجزای دوربین، در بالا قرار گرفته است. دوربین اصلی گوشی همچنان 48 مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم f/1.7 و ابعاد پیکسل 0.8 میکرونی‌ست که با ترکیب پیکسل‌های چهارگانه با یکدیگر، واحد‌های دریافت نور 1.6 میکرونی را در وضوح 12 مگاپیکسل ارائه می‌کند. این دوربین با این‌که به فوکوس تشخیص فاز و مکانیزم فوکوس لیزری مجهز است اما در یک نکته مهم و تعیین‌کننده یعنی حذف لرزه‌گیر OIS نسبت به وان ‌ویژن با عقب‌گرد روبرو شده که این موضوع در فیلم‌برداری در حرکت به‌خصوص در محیط‌های با نور کمتر احتمالا تأثیر بزرگی را بر جای خواهد گذاشت. یک نکته عجیب دیگر در مورد این دوربین در دسترس نبودن وضوح کامل 48 مگاپیکسلی در آن است که با وجود آن‌که در عملا برتری خاصی بر وضوح بیش‌فرض 12 مگاپیکسلی ندارد اما حذف آن از رزولوشن‌های مورد پشتیبانی این دوربین نیز نکته بی‌سابقه‌ای به نظر می‌رسد.

دوربین دوم دستگاه که تقریبا به همین صورت در One Action نیز حضور داشت، دوربین متفاوتی برای برداشت ویدئو با زاویه باز است که موتورولا از آن با نام Action Cam یاد می‌کند و به صورت اختصاصی تنها برای فیلم‌برداری مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دوربین ویدئوهایی حداکثر با وضوح فول اچ‌دی با 30 یا 60 فریم در ثانیه را برداشت می‌کند. این دوربین 16 مگاپیکسلی که میدان دید عریضی برابر با 117 درجه‌ای دارد به پیکسل‌هایی ظاهرا با ابعاد 2 میکرون مجهز بوده و دیافراگم لنز آن نیز تا f/2.2 گشوده است. یک جذابیت متفاوت این دوربین چرخش 90 درجه‌ای سنسور آن است که امکان برداشت ویدئوی افقی بدون نیاز به چرخش دستگاه و به همان صورتی که گوشی را به‌صورت عمودی در دست دارید، فراهم می‌کند. سومین ماژول حاضر در این بخش نیز یک سنسور 5 مگاپیکسلی تعیین عمق میدان است که به همین صورت در ویژن سال قبل نیز حضور داشت و طبیعتا امکان برداشت عکس به‌صورت مستقل را ندارد. بدین‌ترتیب با وجود افزوده شدن یک لنز دوربین به بخش پشتی وان ویژن پلاس، این گوشی عملا همچنان تنها از یک دوربین برای برداشت عکس بهره می‌برد و دوربین دوم تنها برای ویدئو قابل استفاده است.

منوی دوربین برخلاف رابط کاربری اندروید خام دستگاه، یک مجموعه پر و پیمان با تنظیمات متعدد و امکانات فراوان است که نمونه آن را پیش از این در دیگر نمونه‌های مشابه موتورولا نیز دیده‌ایم. در این قسمت در ستون سمت راست جدا از شاتر دوربین، نمای آخرین عکس گرفته شده و میانبر سوییچ بین دوربین‌های اصلی و سلفی، یک گزینه دیگر برای دسترسی مستقیم به Google Lens در نظر گرفته شده که از این طریق می‌توان مستقیما به آن دسترسی داشت. یک خط جلوتر، دکمه تعویض بین عکاسی و فیلم‌برداری و دکمه حالت‌های دوربین دیده می‌شود و آخرین گزینه انتخاب شده در این بخش نیز در زیر میانبر دوربین عکاسی به چشم می‌خورد.

موارد حاضر در ستون سمت چپ رابط کاربری دوربین به ترتیب از پایین به بالا شامل تنظیمات HDR، فلش و تایمر، گزینه Active Photos (برای برداشت چند ثانیه ویدئو قبل از گرفتن عکس)، انتخاب حالت دوربین روی دستی یا اتوماتیک و دکمه دسترسی به سایر تنظیمات می‌شوند.

بخش حالت‌های دوربین به دو قسمت مجزا برای عکاسی و فیلم‌برداری تفکیک شده که در اولی جدا از مواردی مثل پرتره، پانوراما و فیلترهای زنده، چند گزینه جالب توجه دیگر از جمله Cutout (بریدن تصویر یک شخص و چسباندن آن در بک‌گراند دلخواه)، Spot Color (انتخاب و حفظ یک رنگ از عکس و حذف سایر رنگ‌ها) و Cinemegraph (گرفتن عکس‌های پیاپی برای ایجاد حس حرکت در سوژه‌های متحرک) نیز به چشم می‌خورد. در بخش حالت‌های ویدئویی نیز استیکرهای واقعیت افزوده، تایم‌لپس و اسلوموشن حضور دارند. یک تفاوت بخش عکاسی این قسمت با نمونه‌ای که در وان اکشن دیده بودیم به افزوده شدن گزینه عکاسی در شب با Night Vision باز می‌گردد که نتیجه تصویربرداری با آن را در ادامه بررسی خواهیم کرد.

در بخش تنظیمات با لیست بلندبالای دیگری روبرو می‌شویم که مواردی مثل وضوح تصویر و ویدئو در دوربین اصلی، اکشن‌کم و دوربین سلفی، گزینه HDR، صدای شاتر، خطوط راهنمای کادربندی، تراز صافی تصویر (leveler)، تصویربرداری خودکار با تشخیص لبخند و تنظیمات مکان ذخیره عکس را شامل می‌شوند. در این قسمت نیز با چند تغییر کوچک روبرو می‌شویم که از آن جمله باید به امکان تنظیم سایز ویدئوی اسلوموشن (HD با 240 فریم در ثانیه یا فول اچ‌دی با 120 فریم در ثانیه)، افزوده گزینه Gesture Selfie (نشان دادن کف دست برای گرفتن خودکار عکس سلفی) و حذف شدن گزینه برداشت RAW و انتقال آن به ستون سمت چپ بخش اصلی رابط کاربری دوربین در مد Manual اشاره کرد.

در بخش عکاسی حرفه‌ای یا Manual در این دوربین امکان تغییر دستی فوکوس، وایت‌بالانس، سرعت شاتر (از 1/6,000 تا 1/3 ثانیه)، ISO (از 100 تا 3,200) و میزان نورگیری (از Ev-2 تا Ev+2) وجود دارد که با توجه به رده قیمتی دستگاه،‌ نسبتا مناسب به نظر می‌رسند.

عکاسی با دوربین ویژن پلاس را در یک نیم‌روز اواخر تابستان آغاز می‌کنیم و در اولین گام به سراغ دوربین اصلی دستگاه می‌رویم که به‌صورت پیش فرض با وضوح 12 مگاپیکسلی عکاسی می‌کند. میزان جزییات تصویر در این حالت با حضور نور کامل روز به میزان زیادی رضایت‌بخش بوده و با توجه به گشودگی مناسب دیافراگم دوربین، نور مناسبی در اختیار سنسور قرار گرفته است. رنگ‌ها اندکی از واقعیت فاصله دارند و با بزرگ‌ کردن تصویر در ابعاد واقعی، اندکی نویز نیز در تصویر برداشت شده به چشم می‌‌خورد. البته در کل با توجه به رده قیمتی دستگاه نمی‌توان از نتیجه به‌دست آمده چندان ناراضی بود و می‌‌توان از آن رضایت داشت.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

رنگ‌های تصویر در این دوربین اندکی سیرتر از حالت عادی برداشت می‌شوند که البته امری طبیعی در اکثر گوشی‌های موبایلی حتی در رده پرچمداران به حساب می‌آید و از این لحاظ نمی‌توان امتیاز منفی خاصی را به این گوشی اختصاص داد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

ویژن پلاس با حضور فوکوس لیزری معمولا مشکل خاصی برای فوکوس روی سوژه‌های معمول ندارد اما با پیچیده‌تر شدن سوژه‌ها و نزدیک‌تر شدن آن‌ها به دوربین با شرایط متفاوتی روبرو می‌شویم. از نتیجه این دوربین در برداشت تصاویر از فاصله نزدیک نمی‌‌توان چندان ناراضی بود اما در نبود یک دوربین ماکروی اختصاصی، امکان نزدیک شدن بیش از اندازه به سوژه وجود ندارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

یک نکته منفی در مورد بخش عکاسی ویژن پلاس که تقریبا در همه حالت‌ها (اعم از برداشت خودکار و دستی و حتی پانوراما) وجود دارد تأخیر مشهود شاتر است که تأخیر غیر قابل قبولی را در حد چند دهم ثانیه از لحظه لمس شاتر تا ثبت عکس ایجاد می‌کند. دوربین به‌صورت خودکار روی حالت HDR اتوماتیک قرار دارد اما می‌توان آن را به‌صورت دستی روی روشن یا خاموش نیز قرار داد. دو حالت HDR اتوماتیک و روشن تقریبا به یک نتیجه مشابه و مشترک ختم می‌شوند که هر دو شرایط بسیار بهتری را نسبت به HDR خاموش ارائه می‌‌دهند.

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

تصویر پانورامای برداشت شده با این دوربین از لحاظ کیفیت اجرا و نمایش ندادن خطوط اتصال کاملا موفق عمل می‌کند و با این‌که از لحاظ جزییات همچنان می‌توان به نتیجه‌های بهتری اشاره کرد اما در کل می‌توان از این نمونه نیز تا حد زیادی رضایت داشت چرا که حتی از برخی نمونه‌های کاملا گران‌قیمت‌تر رده میانی نیز عملکرد بهتری دارد.

برداشت تصور پانوراما با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در شب، طبق انتظار تغییر محسوسی در کیفیت تصویر ایجاد شده و با این‌که در صفحه‌نمایش خود گوشی با نمونه چندان بدی روبرو نیستیم اما با بزرگ‌ کردن تصویر در ابعاد واقعی، تأثیرات نویز بالا و جزییات کم به‌‌خوبی به چشم می‌خورند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

فعال کردن حالت شب نیز تغییر خاصی در این وضعیت ایجاد نمی‌کند چرا که الگوریتم حالت شب در این گوشی برخلاف نمونه‌های موفقی مثل اکثر گوشی‌های هواوی و آنر، تغییری در سرعت شاتر ایجاد نکرده و تنها به افزایش حساسیت یا ISO متکی‌ست؛ امری که با وجود روشن کردن کادر، تأثیری در جزییات نداشته و در زمینه نویز اغلب با تأثیر منفی نیز همراه است. برای نمونه تصویر اتوماتیک بالا از ISO3,104 و سرعت شاتر 1/14 ثانیه بهره می‌برد و در تصویر زیر که در حالت شب برداشت شده نیز سرعت شاتر همان 1/14 ثانیه است اما حساسیت بیشتر شده و به ISO4,752 رسیده است. این تغییر همانطور که در برش اندازه واقعی این دو تصویر نیز به روشنی مشخص است، تأثیر خاصی در جزییات نداشته و تنها تصویر دوم را اندکی روشن‌تر کرده است.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با حضور اکشن کم جداگانه در ویژن پلاس، بخش فیلم‌برداری این گوشی نیز جذابیت بالایی را حداقل روی کاغذ ارائه می‌دهد. فیلم‌برداری با اکشن‌کم با توجه به چرخش سنسور آن نسبت به دوربین اصلی به‌صورت عمودی انجام می‌پذیرد اما نتیجه آن مثل یک ویدئوی عادی افقی ثبت می‌شود به بیان دیگر برای فیلم‌برداری عادی و افقی با این دوربین، نیازی به چرخاندن گوشی نیست و با عمودی گرفتن آن می‌توان یک ویدئوی عریض افقی را برداشت کرد. میدان دید این دوربین کاملا وسیع‌تر از دوربین اصلی بوده و حداکثر وضوح فیلم‌برداری آن نیز فول اچ‌دی با 30 یا 60 فریم در ثانیه است. نکته جالب در این میان این‌که بیت‌ریت ویدئویی این دوربین در وضوح 1080p‌ در هر دو نرخ 30 و 60 فریم در ثانیه نزدیک به 20Mbps است که با وجود آن‌که برای اولی رقم مناسبی به نظر می‌رسد اما برای دومی در کدک H.264 (حداقل روی کاغذ) چندان فوق‌العاده نحواهد بود.

دوربین اصلی گوشی اما علاوه بر دو نرخ 30 و 60 فریم در ثانیه در وضوح فول اچ‌دی، از برداشت 4K با 30 فریم در ثانیه نیز پشتیبانی می‌کند. بیت‌ریت ویدئوهای 1080p این گوشی در دو نرخ 30 و 60 فریم در ثانیه بازهم بدون تغییر مابین 18 تا 20 مگابیت بر ثانیه است و در برداشت 4K نیز به بیت‌ریتی در حدود 52 مگابیت بر ثانیه می‌رسد. صدای هر دو دوربین فارغ از وضوح و نرخ فریم بر ثانیه با کیفیت بالا و با بیت‌ریتی در حدود 300 کیلوبیت بر ثانیه برداشت می‌شود.

یک نکته قابل توجه در این میان به نبود لرزه‌گیر اپتیکال در این دو دوربین باز می‌گردد که عقب‌گرد بزرگی برای دوربین اصلی دستگاه به حساب می‌آید. لرزه‌گیر دیجیتال یا EIS در هر دو دوربین نیز تنها در وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه فعال بوده و با تغییر این مقدار در هر دو دوربین، امکان دسترسی به این ویژگی وجود ندارد.

ویدئوهای برداشت شده با دوربین اصلی از لحاظ کیفیت رنگ اندکی به سردی گرایش دارند اما از نظر جزییات شرایط نسبتا مناسبی را به تصویر می‌کشند. در اکشن‌کم اما این شرایط کاملا تغییر کرده و در حالی‌که رنگ‌ها به‌صورت اشباع‌شده به نمایش گذاشته می‌شوند اما از جزییات کاسته شده است. روند لرزه‌گیری در اکشن‌کم به دلیل کادر گسترده آن ظاهرا بهتر انجام می‌شود اما در دوربین اصلی نیز با شرایط چندان بدی روبرو نمی‌شویم. در حین فیلم‌برداری با اکشن کم می‌توان یک کادر تصویر را با وضوح 3 مگاپیکسل 1312×2336 پیکسل به‌صورت عکس ذخیره کرد که این میزان در دوربین اصلی (فارغ از وضوح و نرخ انتخاب شده) به 9 مگاپیکسل یا 2250×4000 پیکسل می‌رسد.

دوربین سلفی

در ویژن پلاس از یک دوربین سلفی 25 مگاپیکسلی f/2.0 استفاده شده که مثل دوربین اصلی از امکان ترکیب پیکسل‌های چهارگانه برخوردار بوده و وضوح تصویر پیش‌فرض آن به 6 مگاپیکسل می‌رسد. برخلاف دوربین اصلی البته امکان عکاسی با وضوح کامل 25 مگاپیکسلی در این دوربین وجود دارد که طبیعتا به‌دلیل پیکسل‌های کوچک‌تر، نتیجه ضعیف‌تری را ایجاد می‌کند. از نتیجه به‌دست آمده از این دوربین در وضوح پیش‌فرض 6 مگاپیکسلی مثل اغلب دیگر نمونه‌های مشابه در حضور نور کافی می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت اما در نور کم و در محیط‌های داخلی از کیفیت آن کاسته می‌شود.

باتری

در ویژن پلاس از یک باتری 4 هزار میلی آمپر ساعتی استفاده شده که با وجود آن‌که نسبت به وان‌ ویژن و باتری 3,500mAh آن با افزایش ظرفیت روبرو شده اما مزیت و برتری خاصی نسبت به گوشی‌های هم‌رده خود نداشته و توان استانداردی را ارائه می‌کند. موتورولا از این باتری به‌عنوان یک باتری 40 ساعته یاد می‌کند که البته صحت این ادعا به‌طور کامل به نوع استفاده افراد وابسته است. در دنیای واقعی با یک استفاده متوسط رو به بالا می‌توان به سادگی با یک بار شارژ به اواسط روز دوم نیز رسید؛ امری‌که تقریبا منطبق با ادعای شرکت سازنده است.

برای تست دوام این باتری به سراغ بنچ‌مارک Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark رفتیم که طبق معمول با غیر فعال کردن روشنایی خودکار و قراردادن نور صفحه‌نمایش روی 50 درصد انجام می‌شود. در این تست اما برخلاف دیگر گوشی‌های مجهز به پوسته‌های کاستومایز شده اندروید، امکان فول‌اسکرین کردن اپلیکیشن وجود نداشته و بدین‌ترتیب بخش بزرگی از زیر صفحه‌نمایش و قسمتی از بالای آن به‌عنوان فضای فعال شناخته نشده و بدین‌ترتیب نتیجه به‌دست آمده از این آزمون چندان قابل اتکا نخواهد بود. امتیاز ویژن پلاس در این تست به عدد بسیار مناسب 17 ساعت و 32 دقیقه‌ای می‌رسد اما همانطور که گفته شده این رقم با نمونه‌های دیگری که این تست را در حالت فول‌اسکرین اجرا می‌کنند قابل مقایسه نبوده و نمی‌توان از آن به‌عنوان معیار دقیقی استفاده کرد.

همراه گوشی شارژری با حداکثر توان خروجی 18 وات ارائه می‌شود که البته همانطور که پیش از این اشاره شد همه این توان در این مدل پشتیبانی نمی‌شود و باتری دستگاه تنها از 15 وات آن بهره می‌برد. تست شارژ این باتری را مثل همیشه در هنگام خاموش بودن گوشی انجام می‌دهیم. شارژ باتری ویژن پلاس پس از 10 دقیقه از 2 به 14 درصد می‌رسد و پس از 20 و 30 دقیقه نیز به ترتیب به شارژهای 25 و 34 درصد دست پیدا می‌کنیم. برای مقایسه، اسمارت‌فون نسبتا مشابهی مثل Samsung Galaxy A30 با باتری 4 هزار میلی آمپر ساعتی و شارژر 15 واتی پس از 30 دقیقه به شارژر 30 درصدی می‌‌رسد. گوشی پس از یک ساعت به شارژ 65 درصدی رسیده و پس از 75 و 90 دقیقه نیز به ترتیب 79 و 89 درصد شارژ دارد. A30 در حالی‌که در تمامی دقایق چند درصدی از ویزن پلاس در شارژ عقب‌تر بود بالاخره در دقیقه 90 با رسیدن به شارژ 90 درصدی از حریف خود پیشی می‌گیرد. روند شارژ از این لحظه به‌طرز مشهودی کند شده و تا کامل شدن شارژ به بیش از نیم ساعت دیگر نیاز است. شارژ این باتری در حالی در دقیقه 126 یعنی اندکی بیش از 2 ساعت تکمیل می‌شود که A30 نزدیک به 20 دقیقه زودتر شارژ خود را پایان داده است.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

موتورولا وان ویژن پلاس به صورت پیش‌فرض با سیستم‌عامل اندروید 9 و پوسته اندروید خام عرضه شده و در این میان تنها برخی گزینه‌های جدید از سوی موتورولا به این رابط کاربری افزوده شده‌اند. زمان بوت 24 ثانیه‌ای دستگاه برای یک گوشی رده میانی نسبتا سریع به حساب می‌آید اما از وان اکشن با بوت 18 ثانیه‌ای هنوز کندتر است.

ساختار منویی این گوشی را تقریبا به طور کامل در وان اکشن دیده‌ایم و تنها برخی تفاوت‌های معدود مابین آن‌ها دیده می‌شود. در صفحه قفل به دو میانبر دوربین و دستیار صوتی در پایین همراه با زمان و تاریخ و نوتیفیکیشن برنامه‌ها در مرکز بر می‌خوریم که تغییری نسبت به آنچه در دیگر نمونه‌های مجهز به اندروید خام دیده‌ایم، نداشته‌اند.

در صفحه هوم به موارد همیشگی مثل پنج میانبر پایین صفحه و سرچ گوگل بر می‌خوریم اما در پایین برخلاف وان اکشن از همان دکمه‌های کنترلی سه‌‌گانه کلاسیک استفاده شده است.

با زدن دکمه Recent در این رابط کاربری که در کناره سمت راست قرار دارد جدا از برنامه‌های اخیرا اجرا شده، پنج آیکون (که در حقیقت ردیف اول آیکون‌های منوی اصلی هستند) در پایین ظاهر می‌شوند و باکس سرچ نیز برخلاف وان اکشن از این قسمت حذف شده است. با کشیدن هریک از این برنامه‌های اخیر اجرا شده حاضر در این لیست رو به سمت بالا می‌توان آنها را به صورت تک‌تک بست یا با اسکرول افقی به سمت چپ از گزینه Clear All برای بستن همه آنها استفاده کرد.

با کشیدن این منو رو به بالا، منوی اصلی (app drawer) از پایین به بالا پدیدار می‌‌شود.

یک آیکون جدید در این بخش، گزینه‌ای تحت عنوان Moto با نشان موتورولاست که توضیحاتی در مورد دو ویژگی نرم‌افزاری اختصاصی این گوشی یعنی Moto Actions و Moto Display ارائه می‌دهد که در ادامه و در بخش تنظیمات، بیشتر با آن‌ها آشنا خواهیم شد.

در بالای صفحه هوم به صورت پیش‌فرض تاریخ همراه با وضعیت آب و هوا به نمایش گذاشته می‌شود اما این بار از گزینه At A Glace خبری نیست. نزدیک کردن دو انگشت روی صفحه هوم برخلاف انتظار به نکته خاصی ختم نمی‌شود و برای دسترسی به ویجت‌ها، تغییر والپیپر و تنظیمات صفحه هوم باید یک انگشت را روی صفحه نگه داشت.

در تنظیمات صفحه هوم گزینه‌های ساده‌ای نظیر فعال و غیر فعال کردن Notification dots، افزودن خودکار آیکون برنامه‌های جدید به صفحه‌ هوم، ارائه پیشنهادهایی برای برنامه‌های جدید در منوی اصلی، غیر فعال کردن اپلیکیشن گوگل حاضر در سمت چپ صفحه هوم (با عنوان جدید Swipe Access) و امکان چرخش خودکار صفحه هوم با چرخاندن دستگاه در دسترس قرار می‌گیرد. و گزینه At A Glance از آن حذف شده است. گزینه Notification dots در این بخش به نقطه‌های آبی رنگی اطلاق می‌شود که به گوشه آیکون برنامه‌هایی که اتفاق جدیدی در آنها رخ داده (مثلا دریافت پیغام جدید در یک اپ پیام‌رسان) افزوده می‌شود و این بار برخلاف گذشته تعداد اعلان‌های هر برنامه در آن ذکر نمی‌شود و تنها به وجود اتفاقی تازه در اپ مورد نظر بسنده شده است.

بخش کشویی Notification Shade بالای صفحه با یک بار پایین کشیدن، جدا از نوتیفیکیشن برنامه‌ها در پایین، شش آیکون وای‌فای، بلوتوث، چراغ‌قوه، Do not disturb، چرخش اتوماتیک و گزینه Dolby را به نمایش می‌گذارد که این آخری در هنگام پخش موسیقی از اسپیکر اصلی گوشی همواره به صورت فعال باقی می‌ماند. در این قسمت بار دیگر خبری از دکمه Setting نیست و برای دسترسی به آن باید این منو را کامل به سمت پایین کشید.

با کشیدن کامل منوی نوتیفیکیشن رو به پایین، اسلایدر تنظیم روشنایی (بدون گزینه‌ای برای غیر فعال کردن روشنانی خودکار) در بالا ظاهر شده و 7 گزینه دیگر شامل Battery Saver، موبایل دیتا، Airplane mode، حالت شب، آپدیت سیستم، Cast و فیدبک به این جمع افزوده می‌شوند.

با لمس گزینه Edit از پایین این بخش، 9 انتخاب دیگر در دسترس قرار می‌گیرند که از جمله آن‌ها می‌توان به هات‌اسپات، لوکیشن، Nearby Share و حالت تمرکز یا Focus mode‌ اشاره کرد. همه 22 میانبر ارائه شده در این بخش را می‌توان به‌صورت همزمان در صفحات مختلف منوی نوتیفیکیشن جای داد.

منوی اصلی یا app drawer اندکی تغییر کرده و حالا پنج برنامه پر استفاده کاربران بدون فاصله و در ردیف اول آیکون‌های این قسمت قرار دارند و عبارت All apps نیز از این بخش حذف شده به‌جز این دو مورد شرایط به قرار گذشته است و همچنان در بالا باکسی برای جست‌وجو در میان اپلیکیشن‌ها در نظر گرفته شده و با کشیدن و حرکت دادن نشانگر سبزرنگ کناره گوشی می‌توان به‌صورت الفبایی به دنبال برنامه مورد نظر گشت.

با نگه داشتن دست روی برخی آیکون‌های این منو می‌توان به امکانات اصلی آنها دسترسی سریع پیدا کرد و در صورت وجود ویجت جداگانه‌ای مرتبط با اپلیکیشن مذکور آیکونی بر بالای این منو ظاهر می‌شود که لمس آن همه ویجت‌های مرتبط با آن اپلیکیشن را به نمایش می‌گذارد.

ترکیب و تعداد آیکون‌های حاضر در منوی تنظیمات گوشی نسبت به وان اکشن کاملا بدون تغییر بوده و در اینجا نیز در بالاترین قسمت گزینه‌ای برای جست‌وجو در بین گزینه‌های مختلف این منو در نظر گرفته شده و در زیر آن هر بار اطلاعاتی در مورد یکی از قسمت‌های Setting به نمایش گذاشته می‌شود. برخی از اتفاقات خودکار و تأثیرگذار در عملکرد گوشی (همچون فعال شدن گزینه Battery Saver با کاهش شارژ باتری) نیز بر بالای این بخش به کاربران یادآوری می‌شود.

گزینه Moto در صفحه هوم که پیش از این به آن اشاره کردیم در بخش تنظیمات نیز حضور دارد و در آن دو گزینه Moto Actions و Moto Display حضور دارد. بخش Moto Actions در حقیقت راه‌کارهای متفاوت موتورولا برای کنترل گوشی با ژست‌های حرکتی‌ست که کمی نسبت به قبل مفصل‌تر شده و حالا به‌جز مواردی مثل از آن جمله باید به Quick capture (فعال کردن دوربین با دو بار چرخان سریع دستگاه در دست)، Fast flashlight (روشن کردن چراغ قوه با دو حرکت سریع دست)، Three finger screenshot (لمس کردن صفحه با سه‌ انگشت برای گرفتن اسکرین‌شات) و Lift to unlock (باز شدن قفل با برداشتن گوشی و نگاه کردن به آن) چند گزینه دیگر نیز به این قسمت افزوده شده که شامل Flip for DND (برگرداندن گوشی برای فعال کردن حالت Do Not Disturb)، گزینه Pick up to silence (برداشتن گوشی برای قطع صدای زنگ)، Media controls (استفاده از دکمه‌های ولوم برای تغییر تِرَک آهنگ در حال پخش در زمان خاموش بودن صفحه) Swipe to shrink (برای کوچک‌تر کردن محتوای به‌نمایش درآمده روی صفحه‌نمایش) و بالاخره Screenshit editor اشاره کرد که این آخری که به‌صورت پیش‌فرض نیز فعال است امکان ادیت بلافاصله اسکرین‌شات گرفته‌شده را فراهم می‌آورد اما بیشتر می‌توان از آن به‌عنوان عاملی مزاحم یاد کرد چرا که تا قبل از زدن دکمه Save، اسکرین‌شات برداشت شده در این حالت در حافظه گوشی ذخیره نخواهد شد.

بخش Moto Display در این منو نیز شامل دو گزینه Peek Display و Attentive Display می‌شود که در اولی با برداشتن گوشی اطلاعاتی مثل زمان و نوتیفیکیشن برنامه‌ها بدون روشن شدن صفحه‌نمایش، به تصویر کشیده می‌شود و دومی برای روشن نگه‌داشته شدن صفحه‌نمایش تا زمانی‌که کاربر به صفحه‌، نگاه می‌کند کاربرد دارد.

یکی از ویژگی‌های ساده و در عین حال کاربردی قابل اشاره در این قسمت در بخش Apps & notifications دیده می‌شود جایی‌که پنج برنامه آخر استفاده شده توسط کاربران به صورت جداگانه در بالا به نمایش گذاشته می‌شود و با لمس آیکونی در پایین می‌توان به لیست کل برنامه‌ها دسترسی پیدا کرد. نمایش برنامه‌های جدیدا استفاده شده در این بخش به خصوص در هنگام ایجاد مشکل برای یک برنامه‌ در حال اجرا، امکان دسترسی سریع به تنظیمات آن را فراهم می‌آورد.

گزینه ژست‌های حرکتی دست یا Gestures در ویژن پلاس محدودتر از گذشته است شده و تنها سه گزینه شامل کشیدن انگشت روی سنسور اثر انگشت برای نمایش منوی اعلان‌ها (Swipe fingerprint for notifications)، دوبار فشردن دکمه پاور برای دسترسی به دوربین (Double press power key) و فشردن همزمان ولوم بالا و دکمه پاور برای بی‌صدا کردن زنگ و فعال کردن ویبره (Prevent ringing) در آن حضور دارند.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

پردازش در ویژن پلاس با پروسسور 11 نانومتری Snapdragon 665 شرکت کوالکام انجام می‌پذیرد که نزدیک به یک سال و نیم پیش به‌عنوان آپدیتی بر پروسسور سه ساله Snapdragon 660 ارائه شد؛ SD665 با این‌که تغییری در ماهیت هسته‌های پردازشی SD660 نداده (البته فارغ از کمتر شدن کلاک هسته‌های قوی‌تر)، در زمینه گرافیک با بهبود مشخصی روبرو شده و گرافیک Adreno 610 آن در سطح بالاتری از Adreno 512 کهنسال قرار می‌گیرد. کاهش لیتوگرافی ساخت از 14 به 11 نانومتر نیز تغییر مهم دیگری‌ست که به‌خصوص در مصرف انرژی دستگاه تأثیر محسوسی بر جای خواهد گذاشت. در ساختار این پردازنده از 4 هسته 2 گیگاهرتزی A73 و 4 هسته 1.8 گیگاهرتزی A53 استفاده شده است.

حافظه رم گوشی تنها 4 گیگابایت است که حتی در این رده قیمتی نیز نسبتا در سطح پایینی قرار می‌گیرد و می‌توان به رقبای دیگری با رم حداقل 6 گیگابایتی در این سطح اشاره نمود. حافظه داخلی ویژن پلاس 128 گیگابایت است که از این میزان پیش از انجام هرگونه تغییر روی حافظه (آپدیت یا نصب برنامه جدید یا انتقال فایل به حافظه) نزدیک به 15 گیگابایت آن از سوی سیستم‌عامل اشغال شده و اندکی بیش از 113 گیگابایت آن در اختیار کاربران قرار دارد. این مقدار در نمونه‌ای مثل وان‌ اکشن اندکی بیشتر بود و در اولین بوت حوالی 116 گیگابایت به کاربران اختصاص پیدا می‌کرد.

حافظه داخلی دستگاه برخلاف انتظار از نوع کم‌سرعت eMMC انتخاب شده که این با توجه به حضور حافظه‌های UFS 2.0 در نمونه‌هایی مثل وان اکشن و وان هایپر علامت سوال بزرگی را ایجاد می‌کند. حضور حافظه eMMC به کندی نسبتا محسوسی در این گوشی در برخی موارد منجر شده و تجربه کاربری ضعیف‌تر از حد انتظاری را ارائه می‌کند. برای اطمینان از این مسئله طبق معمول از تست AndroBench استفاده می‌کنیم که با رسیدن به سرعتی در حدود 290MB/s در بخش خوانش ترتیبی، ادعای اولیه در این زمینه را اثبات می‌کند.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با توجه به حضور هسته‌های پردازشی A73 و A53 در بخش پردازشی دستگاه، انتظار عملکرد متوسط رو به پایینی را از این مجموعه داریم و کاهش فرکانس هسته‌های قوی‌تر A73 نسبت به نمونه‌های مشابه حاضر در Snapdragon 660 نیز عملکرد ضعیف‌تری را از آن در تست‌های پردازشی نوید می‌دهد. از سوی دیگر ارتقاء GPU در این چیپ‌ست در برخی تست‌های گرافیکی به‌نفع این مدل تمام می‌شود اما به‌دلیل پر سرعت نبودن حافظه داخلی احتمالا این برتری کم‌رنگ شده یا حتی کاملا از میان می‌رود.

در تست نخست طبق معمول به سراغ آزمون Geekbench 4.4.2 می‌رویم که صرفا برای آزمایش کیفیت و فرکانس هسته‌های پردازشی طراحی شده است. Vision Plus در حالت‌های تک و چند هسته‌ای به‌ترتیب به امتیازهای 1,529 و 5,707 دست پیدا می‌کند که دقیقا مطابق انتظار عمل کرده و مقایسه آن با نمونه‌ای مثل Redmi Note 7‌ با پروسسور Snapdragon 660‌ و امتیازهای 1,618 و 5,847 به روشنی از تأثیر فرکانس کمتر در کاهش امتیازهای ویژن پلاس در این تست سخن می‌گوید.

در نسخه جدیدتر این تست یعنی ورژن 5.2.0 نیز این شرایط برقرار است و امتیازهای 312 و 1,377 ویژن پلاس در حالت‌های تک هسته‌ای و چند هسته‌ای هنوز در رده متوسط رو به پایین قرار می‌گیرد. برای مقایسه، می‌توان به سراغ گوشی محبوب گلکسی A51 سامسونگ رفت که چهار هسته قوی‌تر A73 آن از فرکانس 2.3 گیگاهرتزی برخوردارند و به همین علت امتیاز تک هسته‌ای 342 واحدی آن به راحتی از ویژن پلاس فراتر می‌رود اما در حالت چند هسته‌ای به دلیل فرکانس تنها 1.6 گیگاهرتزی هسته‌های A53 (در مقابل 1.8 گیگاهرتزی در ویژن پلاس)، امتیاز آن افت کرده و به 1,285 واحد می‌رسد.

در تست کلی AnTuTu v8.4.3، دیگر اجزای سخت‌افزاری دستگاه از جمله گرافیک و حافظه نیز به محاسبه وارد شده و در نتیجه نهایی تأثیر مشهودی را برجای می‌گذارند. امتیاز ویژن پلاس در این تست به 172,378 واحد رسید که با این‌که امتیاز گرافیکی مناسبی را ثبت می‌کند اما به دلیل رم تنها 4 گیگابایتی و حافظه داخلی کم‌سرعت eMMC با شرایط متفاوتی از دیگر رقبا روبرو می‌شویم برای نمونه باید به گلکسی A51 با حافظه UFS و رم 6 گیگابایتی اشاره کرد که امتیاز بالاتر 187 هزار واحدی را برای این گوشی به همراه می‌آورد.

تست نهایی در این بخش طبق معمول به آزمون Sling Shot Extreme – OpenGL ES 3.1 از بنچ‌مارک 3DMark تعلق دارد که مستقیما توان گرافیکی این مجموعه را مورد سنجش قرار می‌دهد. وان ویژن در این مورد نیز با امتیاز 1,143 واحدی عملکرد فوق‌العاده‌ای نداشته و سطح پایین رده میانی را ترک نمی‌گوید. برای مشخص شدن میزان بزرگی این رقم کافی‌ست آن را با امتیاز 1,584 واحدی گلکسی A51 و 2,507 واحدی ردمی Note 9S به‌ترتیب در سطح متوسط و بالای رده میانی مقایسه کرد.

ارتباطات

حداکثر سرعت ارتباطات تحت شبکه در One Vision Plus از سوی شرکت سازنده در دانلود آپلود به ‌ترتیب در حوزه LTE Cat.13 و LTE Cat.5 اعلام شده که به معنای سرعت دانلود 390 و آپلود 75 مگابیت بر ثانیه است. این دو سرعت هر دو نسبت به حداکثر نرخ تبادل قابل دسترسی در مودم X12 LTE پروسسور SD665 کاهش پیدا کرده‌اند چرا که در این مودم حداکثر سرعت دانلود تحت LTE Cat.12 به 600 مگابیت بر ثانیه رسیده و سرعت آپلود نیز با پشتیبانی از Cat.13 روی کاغذ 150Mbps خواهد بود. بدین‌ترتیب ظاهرا شرکت سازنده به‌دلیلی اعلام نشده تصمیم به محدود کردن هر دو سرعت آپلود و دانلود 4G این مدل گرفته است. بلوتوث دستگاه نسخه 5.0 با پشتیبانی از aptX بوده و وای‌فای دو باند ac و اتصال NFC نیز در آن پیش‌بینی شده‌اند. جک هدست، پورت USB-C و مسیریاب‌های GPS/GLONASS/Galileo دیگر مشخصات ارتباطی این مدل را تشکیل می‌دهند.

کلام آخر

Motorola One Vision Plus محصولی در رده میانی رو به پایین بازار بوده که از صفحه‌نمایش بزرگ با کیفیت و دوربین اصلی نسبتا راضی‌کننده‌ای بهره می‌برد و با حافظه داخلی بالا، پشتیبانی از جک هدست و اسپیکرهای استریو توجه علاقه‌مندان به موسیقی را به خود جلب می‌کند. این گوشی از بدنه‌ای تمام‌پلاستیکی بهره می‌برد که نه‌تنها در برابر خراشیدگی و صدمات فیزیکی مقاومت چندانی از خود نشان نمی‌دهد بلکه در کسری از ثانیه با انبوهی از اثرات انگشت و آلودگی نیز پوشیده می‌شود. نکته جالب‌توجه در این میان این است که وان ویژن سال قبل از شیشه گوریلاگلس در بخش پشتی بهره می‌برد که در این مدل به پلاستیک تبدیل شده است.

در بخش تصویربرداری این گوشی در پشت دستگاه تنها یک دوربین با قابلیت عکاسی دیده می‌شود و دوربین دوم یا اکشن کم تنها برای فیلم‌برداری در نظر گرفته شده است. دوربین 48 مگاپیکسلی این مدل با وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسلی عکاسی می‌کند و برخلاف نمونه‌های معمول این رده امکان برداشت با وضوح کامل 48 مگاپیکسلی را به کاربران نمی‌دهد. از کیفیت تصاویر این دوربین در حضور نور کافی روز می‌توان تا حدودی نسبتا زیادی رضایت داشت و با این‌که رنگ‌های آن سیرتر و اغراق‌شده‌تر از حالت عادی به‌نظر می‌رسند اما در کل شرایط مناسبی و راضی‌کننده‌ای را ارائه می‌دهند. مکانیزم فوکوس لیزری در این دوربین به دقت فوکوس آن افزوده اما در سوی مقابل تأخیر شاتر مشهودی تقریبا در همه موارد برداشت تصویر دیده می‌شود. از کیفیت این دوربین در محیط‌های با نور کم و در شب به میزان زیادی کاسته شده و حالت اختصاصی شب نیز تغییر بزرگی را در این شرایط ایجاد نمی‌کند.

اکشن کم یا دوربین مخصوص فیلم‌برداری این مدل یکی از نقاط قوت اصلی آن به حساب می‌‌آید؛ جایی‌که برخلاف همه دیگر رقبا، با گرفتن گوشی به صورت عادی و عمودی می‌توان ویدئوهای وایدی را به صورت افقی برداشت کرد. لرزه‌گیر دیجیتال در هر دو دوربین گوشی حضور دارد اما تأثیر بهتری را در دوربین مخصوص فیلم‌برداری یا اکشن‌کم برجای می‌گذارد. نکته منفی در این میان فعال بودن EIS یا لرزه‌گیر دیجیتال هر دو دوربین تنها در وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه است و در وضوح‌های بالاتر امکان استفاده از آن وجود ندارد.

چیپ‌ست پردازشی با این‌که‌ از هسته‌های پردازشی قدیمی و نچندان فوق‌العاده‌ای بهره می‌برد اما در دیگر سو در زمینه گرافیکی و لیتوگرافی ساخت (موثر در مصرف انرژی) تقریبا در سطح دیگر رقبا عمل می‌کند. حافظه رم گوشی تنها 4 گیگابایت است که می‌توان از آن به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نکات منفی این مدل یاد کرد و حافظه داخلی 128 گیگابایتی آن نیز از نوع کم‌سرعت eMMC انتخاب شد که در برخی موارد به کندی مشهودی در عملکرد دستگاه می‌انجامد.

ظرفیت 4 هزار میلی امپر ساعتی باتری گوشی در سطح متوسط و نسبتا راضی‌کننده‌ای قرار دارد اما در زمینه شارژ، با پشتیبانی از توان تنها 15 واتی (با وجود 18 واتی بودن شارژر) سرعت چندان بالایی نداشته و برای یک شارژ کامل، اندکی بیش از 2 ساعت شما را به انتظار می‌گذارد.

حذف لرزه‌گیر اپتیکال (OIS) از مجموعه دوربین، ترکیبی بودن اسلات حافظه جانبی، حضور نداشتن در پلتفرم اندروید وان گوگل و ارائه با سیستم‌عامل قدیمی اندروید 9، کاهش سرعت ارتباطات 4G LTE از حد استاندارد پلتفرم Snapdragon 665 و رابط کاربری ساده و نسبتا غیر user friendly از دیگر نکات منفی موتورولا وان ویژن به حساب می‌آیند.