mobile.ir - مرجع موبایل ایران

شرکت موتورولا به‌عنوان کمپانی دیرپا و شناخته‌شده‌ای که ساخت اولین موبایل جهان در دهه 70 میلادی را نیز در لیست افتخارات خود دارد در سال‌های نخست فراگیری تلفن‌های همراه، با ارائه مجموعه‌ای از ایده‌های جذاب و نوآورانه، نقش محوری و تعیین‌کننده‌ای را در آینده این صنعت ایفا کرد. با ظهور و اوج‌‌گیری یک‌باره غول‌های امروزی دنیای موبایل و در رأس آن‌ها شرکت اپل، ستاره اقبال موتورولا در بازار اصلی آن یعنی آمریکا اندک‌اندک رو به افول گذاشت و خرید بخش موبایل این شرکت در سال 2012 از سوی گوگل (عمدتا برای استفاده از حقوق ثبت اختراع موتورولا) منجر به تسریع هر چه بیشتر این روند شد تا جایی‌که با ادامه سیاست‌های محافظه‌کارانه گوگل در قبال این کمپانی، موتورولا در این سال‌ها، عملا در حاشیه قرار گرفت.

واگذاری Motorola Mobility در سال 2014 به شرکت لنوو، با توجه به رویکرد متفاوت این کمپانی چینی در مقایسه با گوگل، نشانه امیدوارکننده‌ای برای علاقه‌مندان به این برند بود که از مسیر روشن‌تر موتورولا در آینده نزدیک خبر می‌داد. شرکت موتورولا با این‌ وجود در سال‌های اخیر و بعد از ارائه پرچمداران سری Z معمولا بر رده میانی رو به پایین متمرکز شده و معمولا علاقه چندانی به نزدیک شدن به بالاترین سطح بازار از خود نشان نداده است. این کمپانی اما چندی پیش در آوریل 2020 از اسمارت‌فون مدرن و پیشرفته‌ای با نام Edge+ رونمایی کرد که از هر لحاظ با روند معمول این مجموعه در سال‌های اخیر در تضاد بوده و مجموعه‌ای از برترین فناوری‌های موجود را برای برپا ساختن یک پرچمدار متفاوت به‌کار گرفته است.

Edge+ که همراه نسخه ساده‌تری به نام Edge رونمایی شد، نخستین محصول 5G مستقل این کمپانی نیز به حساب می‌آیند که با حضور امکاناتی مثل صفحه‌نمایش OLED خمیده 90 هرتزی، دوربین اصلی 108 مگاپیکسلی، رم LPDDR5 و باتری حجیم 5 هزار میلی آمپر ساعتی، حداقل روی کاغذ در سطح برترین پرچمداران اندرویدی قرار می‌گیرد. لیست جذابیت‌های Edge+ به این موارد نیز ختم نشده و نکات دیگری مثل طراحی شیشه و فلز بدنه، اسپیکرهای استریو، جک 3.5 میلی‌متری هدست، میکروفن‌‌های سه‌‌گانه، دوربین سلفی با وضوح بالا و تغییرات رابط کاربری متناسب با لبه‌های خمیده صفحه‌نمایش نیز از دیگر ویژگی‌های برجسته این مدل به حساب می‌آیند.

Motorola Edge+ با نام مدل XT2061-3 موضوع بررسی این نوبت است. اج پلاس را شرکت هما تلکام برای بررسی در اختیار ما قرار داده است.

جعبه محتویات

Edge+ در شکل ظاهری جعبه نیز متفاوت از روند معمول و متداول موتورولا عمل کرده و باکس مشکی جذاب آن تنها با نشان موتورولا و مدل گوشی مزین شده است.

درون این جعبه به‌جز خود دستگاه به شارژر، هدست سیمی، کابل USB، قاب انعطاف‌پذیر شفاف و نوشته‌های راهنما بر می‌خوریم که پیش از این به همین صورت در گوشی‌های عادی این کمپانی نیز ارائه شده بودند.

هدست همراه گوشی همانی‌ست که در سری One و نمونه‌هایی مثل Vision Plus نیز دیده بودیم و با این‌که شکل ظاهری خروجی‌های صدای آن جالب توجه به نظر می‌رسد اما از لحاظ کیفیت در سطح فوق‌العاده‌ای نبوده و حضور تنها یک دکمه کنترلی روی سیم نیز از جذابیت آن کاسته است.

توان خروجی شارژر ارائه شده همراه اج پلاس، حداکثر 18 وات (9 ولت، 2 آمپر یا 12 ولت، 1.5 آمپر) است که برای یک گوشی پرچمدار به‌خصوص با نیم‌نگاهی به ظرفیت بالای 5 هزار میلی آمپر ساعتی باتری چندان فوق‌العاده به‌نظر نمی‌رسد. در مورد عملکرد این شارژر در ادامه در بخش باتری بیشتر سخن خواهیم گفت.

طراحی ظاهری

مهم‌ترین نکته متفاوت در مورد اج پلاس به شکل ظاهری دستگاه و طراحی جالب‌توجه آن باز می‌گردد؛ امری‌که این مدل را مقایسه با تقریبا تمامی تجربه‌های پیشین موتورولا به نمونه‌ای خاص و منحصر به فرد بدل می‌سازد. Edge+ در برخورد اول گوشی بسیار کم‌عرضی به نظر می‌رسد که صفحه‌نمایش آن از لبه‌هایی کاملا خمیده به فرم گوشی‌های Edge سال‌های دور سامسونگ برخوردار است؛ این فرم صفحه‌نمایش حس کاملا مثبتی را در دست ایجاد کرده و ضمن کاهش هرچه بیشتر عرض، درکمتر به‌نظر رسیدن ضخامت گوشی نیز کاملا موثر است.

بالا و پایین صفحه‌نمایش حاشیه‌های اندکی در نظر گرفته شده و دوربین سلفی نیز در کناره سمت چپ و درون حفره صفحه‌نمایش جای دارد.

خمیدگی کناره‌های صفحه‌نمایش در Edge+ که موتورولا از آن‌ها با عنوان Endless Edge یاد می‌کند از حد معمول و متداول گوشی‌های امروزی فراتر رفته و با زاویه‌ای نزدیک به 90 درجه خمیده شده‌اند؛ این خمیدگی به‌اندازه‌ای‌ست که می‌توان آن را نمونه کاملی از فرم موسوم به آبشاری یا waterfall دانست که پیش از این در نمونه‌‌های معدودی مثل Vivo NEX 3 و هواوی Mate 30 Pro به‌کار گرفته شده بود؛ این طراحی با وجود زیبایی غیر قابل انکار، عملا به آسیب‌پذیرتر کردن صفحه‌نمایش در هنگام سقوط از ارتقاع کمک فراوانی کرده و حداقل روی کاغذ انتظار مشکلاتی نظیر تاچ تصادفی صفحه‌نمایش را افزایش می‌دهد.

شاسی پیرامونی گوشی از جنس آلومینیوم 6000 بوده و در لبه‌ها به‌دلیل خمیدگی صفحه‌نمایش و بخش پشتی،‌ بسیار باریک و در بالا و پایین به‌صورت تخت با اندکی فرو رفته‌گی طراحی شده است؛ از این طراحی به‌جهت جلوگیری از سایش قطعات حاضر در بالا و پایین گوشی می‌توان به‌عنوان یک نکته مثبت در ساختار+Edge یاد کرد.

یک نکته جالب در این میان این‌که می‌توان Edge+‌ را روی دو لبه بالایی و پایینی آن روی میز، ایستاده نگه ‌داشت.

جذابیت اج پلاس با برگرداندن گوشی کاملا ادامه یافته و شیشه براق این قسمت با وجود جذب بالای اثرات انگشت جلوه متفاوتی را از آن‌چه تا به‌حال از موتورولا سراغ داشته‌ایم به تصویر می‌کشد. دوربین‌های اصلی گوشی در کناره سمت چپ بالای این بخش درون یک قاب بیضی‌شکل نسبتا برجسته قرار دارند و نامتقارن بودن لنزهای آن‌ها ترکیب منحصر به فرد و البته نچندان چشم‌نوازی را ایجاد کرده است. نشان موتورولا در این قسمت، بدون برجستگی در زیر لایه شیشه‌ای این قسمت قرار گرفته و ظاهرا یک‌دست‌تری را ایجاد کرده است. لایه شیشه‌ای بخش پشتی از جنس Gorilla Glass 5 ساخته شده که با وجود آن‌که آخرین ورژن شیشه‌های مقاوم شرکت کورنینگ به‌حساب نمی‌آید هنوز مقاومت قابل‌قبولی را عرضه می‌کند. در بالا و پایین این قسمت دو حفره میکروفون دیده می‌شود که همواره با نمونه جای گرفته در پایین گوشی، مجموعا سه میکروفون Edge+ را تشکیل می‌دهند.

طراحی Edge+ در یک نگاه کلی نقطه درخشانی در کارنامه تیم طراحی این شرکت به حساب می‌آید و با این‌که مواردی مثل جذب بالای اثرات انگشت، آسیب‌پذیری در برابر افتادن از دست و شکل نامتقارن دوربین‌های اصلی اندکی تأثیر منفی در این تجربه برجای می‌گذارند اما در کل با نمونه زیبا و چشم‌نوازی روبرو می‌شویم که حس یک گوشی پرچمدار و پیشرفته را به خوبی منتقل می‌کند.

ابعاد و وزن

با این‌که Edge+ روی کاغذ به یک صفحه‌نمایش 6.7 اینچی مجهز شده اما با توجه به خمیدگی بیش از اندازه این پنل در کناره‌ها، سطح مستطیل‌شکل قابل استفاده صفحه‌نمایش (بدون احتساب کناره‌های خمیده) بسیار کمتر بوده و از این رو می‌توان انتظار اختلاف عرض بزرگی را در این گوشی نسبت به دیگر 6.7 اینچی‌های بازار داشت. این خمیدگی طبیعتا در ارتفاع گوشی تأثیرگذار نبوده است. طول و عرض گوشی به ترتیب 161.07 و 71.38 میلی‌متر است که مقایسه آن با یک 6.7 اینچی عادی (بدون صفحه‌نمایش با لبه‌های خمیده) مثل گلکسی Note20 با طول و عرض 161.6 و 75.2 میلی‌متری، انتظار اولیه در مورد کاهش عرض را به‌خوبی اثبات می‌کند. به‌عنوان نمونه جالب دیگری برای مقایسه در این زمینه می‌توان از One Vision خود شرکت موتورولا سخن گفت که با وجود آن‌که تنها از یک صفحه‌نمایش 6.3 اینچی بهره می‌برد اما حتی با وجود نسبت کاملا کشیده‌تر 21:9 (در مقابل 19.5:9 در اج پلاس) به‌دلیل تخت بودن صفحه‌نمایش هنوز با عرض 71.2 میلی‌متری فقط چند صدم میلی‌‌متر از برادر بزرگ‌تر خود فاصله دارد.

ضخامت گوشی 9.6 میلی‌متر اعلام شده که باتری حجیم داخلی توجیه مناسبی را برای آن ایجاد کرده است. این ضخامت بالا البته به‌دلیل خمیده بودن صفحه‌نمایش و لبه‌های شیشه بخش پشتی، چندان در دست احساس نمی‌شود.

اج پلاس، 203 گرم وزن دارد که با وجود آن‌که در مقایسه با نمونه‌های هم‌سایزی مثل S20+ و Note20 با وزن‌های 186 و 194 گرمی سنگین‌تر است اما حضور یک باتری حجیم‌تر نسبت به هردوی این مدل‌ها، به‌خوبی این وزن بالا را توجیه می‌کند.

صفحه‌نمایش

اچ پلاس با یک صفحه‌نمایش 6.7 اینچی با فناوری ساخت OLED و پشتیبانی از نرخ به‌رزورسانی 90 هرتزی ارائه می‌شود که از وضوح 1080×2340 پیکسلی (فول اچ‌دی در نسبت 19.5:9) و تراکم 385 پیکسل در هر اینچ بهره می‌برد. این صفحه‌نمایش به گفته شرکت سازنده از فضای رنگی DCI-P3 پشتیبانی کرده و محتوای HDR10+ نیز در آن قابل نمایش است. لبه‌های این صفحه‌نمایش همانطور که پیش از این اشاره شد کاملا به کناره‌ها خمیده بوده و این موضوع با وجود زیبایی ظاهری، محدودیت‌هایی را در استفاده ایجاد می‌کند که تاچ تصادفی از آن جمله است.

OLED بودن این صفحه‌نمایش کنتراست فوق‌العاده و زاویه دید بسیار مناسبی را ایجاد می‌کند اما در زمینه حداکثر نور با وجود آن‌که با نمونه چندان بدی روبرو نمی‌شویم اما هنوز فاصله مشخصی با برترین پرچمداران در این زمینه وجود دارد.

در بخش Colors از منوی Display، حالت رنگ گوشی روی گزینه پیش‌فرض اشباع یا Saturated قرار گرفته که رنگ‌های سیرتر و البته غیر طبیعی‌تری را به نمایش می‌گذارد. دو گزینه دیگر در این بخش شامل Boosted و Natural می‌شوند که اولی با وجود ارائه دقت رنگ بالاتر هنوز اشباع‌شده به نظر می‌رسد و بالاترین دقت رنگ نیز به Natural تعلق دارد.

کیفیت استفاده از این صفحه‌نمایش در عمل تا حدودی تحت تأثیر خمیدگی‌های کناری آن بوده و معمولا شرایط ایده‌آلی را ارائه نمی‌کند. در این رابطه بیشتر در بخش رابط کاربری و موارد مرتبط با خمیدگی صفحه‌نمایش سخن خواهیم گفت. در کناره سمت چپ بالای این صفحه‌نمایش، حفره دوربین سلفی دستگاه جای دارد که قطری نزدیک به 4 میلی‌متر داشته و نسبتا کوچک به‌نظر می‌رسد.

زیر صفحه‌نمایش حاشیه باریکی نزدیک به 3.5 میلی‌‌متر وجود داشته و حاشیه بالایی نیز به اندکی بیش از 2.5 میلی‌متر می‌رسد. در حاشیه بالایی به‌جز حسگرهای ناپیدای این قسمت به اسپیکر تماس گوشی بر می خوریم که نقش دومین اسپیکر دستگاه در ساختاری استریوی گوشی را نیز ایفا می‌کند.

سنسور اثر انگشت

حسگر اثر انگشت در اج پلاس از نوع اپتیکال بوده و درون صفحه‌نمایش جای دارد؛‌ فرایند ثبت اثر انگشت در این گوشی با سرعت مناسبی انجام شده و تشخیص و بازگشایی قفل صفحه‌نمایش از طریق آن نیز (با وجود فاصله بسیار زیاد با حسگرهای خازنی عادی) مثل دیگر نمونه‌های مشابه سرعت نسبتا قابل‌قبولی دارد.

گزینه Peek Display که مثل Always on Display، محلی برای نمایش اعلان برنامه‌ها و برخی گزینه‌های تعاملی دیگر در هنگام خاموش بودن صفحه‌نمایش است، به‌صورت پیش‌فرض در اج پلاس نیز فعال بوده و در این حالت بدون نیاز به روشن کردن صفحه‌نمایش به‌راحتی با قرار دادن انگشت روی محل سنسور می‌توان اقدام به بازگشایی قفل صفحه‌نمایش کرد.

با غیر فعال کردن Peek Display‌ برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی، محل سنسور اثر انگشت در هنگام خاموش بودن صفحه‌نمایش نیز دیگر به نمایش گذاشته نشده و تنها راه باز کردن قفل از طریق سنسور اثر انگشت روشن کردن دستی صفحه‌نمایش با دکمه پاور است. برای حل این مشکل گزینه دیگری برای نمایش محل سنسور اثر انگشت حتی در صورت غیر فعال بودن Peek Display‌ ارائه می‌شود که بهینه‌ترین راه‌حل در این میان به نظر می‌رسد.

اسپیکرهای استریو

یکی از جذابیت‌های Edge+ برای کاربران علاقه‌مند به موسیقی به‌جز حضور جک 3.5 میلی‌متری هدست (به عنوان قابلیتی کم‌یاب در گوشی‌های پرچمدار) به اسپیکرهای استریوی آن تعلق دارد که یکی در پایین و دیگری در بالا در محل اسپیکر تماس قرار دارد. کیفیت صدای خارج شده از این دو اسپیکر متفاوت بوده و طبق انتظار صدای قوی‌تر و بم‌تری از اسپیکر پایینی و صدای‌های زیرتر با فرکانس بالاتر از اسپیکر بالای صفحه‌نمایش خارج می‌شود. از لحاظ کیفیت صدا امتیاز قابل‌قبولی را به این دو اسپیکر می‌توان نسبت داد اما از لحاظ میزان بلندی صدا با نمونه متوسط رو به بالایی روبرو می‌شویم که برای نمونه در مقایسه با One Vision Plus از بلندی کمتری برخوردار است.

اجزای جانبی

با توجه به امتداد لبه‌های صفحه‌نمایش در کناره‌های گوشی، فضای چندانی در دو طرف برای قرارگیری المان‌های جداگانه وجود نداشته و بدین‌ترتیب کناره سمت چپ به‌کل خالی از هر المان قابل‌ذکری‌ست و در کناره سمت راست نیز به دکمه پاور و کلید دوگانه تغییر صدا بر می‌خوریم. دسترسی به کلید پاور که به صورت برجسته طراحی شده همراه با ولوم پایین تقریبا به آسانی صورت می‌پذیرد اما برای فشردن ولوم بالا نیاز به جابجایی گوشی یا استفاده از دست دوم خواهد بود.

تنها عضو قابل اشاره در بالای گوشی، جک 3.5 میلی‌متری هدست است که در کمتر گوشی پرچمدار بزرگی از برندهای اصلی بازار دیده می‌شود.

در پایین به پورت USB-C در مرکز، میکروفون تماس، اسپیکر اصلی و درگاه جای‌گذاری سیم‌کارت بر می‌خوریم که این آخری نه‌تنها از جای‌گذاری سیم‌کارت دوم پشتیبانی نمی‌کند بلکه کارت حافظه نیز جایی در آن ندارد.

بخش پشتی

بخش پشتی اج پلاس همانطور که اشاره شد از شیشه‌ خمیده Gorilla Glass 5 ساخته شده که البته تردیدی در جذب اثرات انگشت جدید به خود راه نداده و فاصله مابین یک سطح صیقلی کامل تا پوشیده شدن با آلودگی و اثرات انگشت متعدد را در چند ثانیه طی می‌کند. دوربین‌های سه‌گانه این قسمت در قاب بیضی‌شکلی قرار گرفته‌اند که نزدیک به 1 میلی‌متر از سطح فاصله داشته و طبیعتا به لق‌خوردگی مشهودی در هنگام قرارگیری گوشی روی میز منجر می‌شوند. در کناره این دوربین‌ها به دو فلش LED‌ و سنسور ToF بر می‌خوریم و نشان موتورولا نیز اندکی پایین‌تر جای دارد. در این قسمت همچنین دو میکروفون دیگر نیز در نظر گرفته شده است.

دوربین‌های اصلی

یکی از دیگر از نکات مثبت اج پلاس در مطرح کردن این گوشی به‌عنوان یک پرچمدار واقعی در دوربین‌های بخش پشتی دستگاه نهفته است؛ دوربین اصلی دستگاه یک نمونه 108 مگاپیکسلی‌ از نوع Samsung ISOCELL Bright HMX با اندازه حسگر 1/1.33 اینچی‌ است که در حالت پیش‌فرض تصاویری با وضوح 27 مگاپیکسلی را با ترکیب چهار پیکسل در یک پیکسل ارائه می‌کند اما طبق انتظار امکان تهیه عکس با وضوح کامل 108 مگاپیکسلی نیز در آن وجود دارد. گشودگی دیافراگم لنز این دوربین f/1.8 بوده و از لرزه‌گیر اپتیکال یا OIS نیز پشتیبانی می‌کند. حداکثر وضوح فیلم‌برداری مورد پشتیبانی این دوربین 6K با 30 فریم در ثانیه است و برخلاف نمونه‌هایی مثل سری S20 سامسونگ، گزینه برداشت 8K و 4K با 60 فریم در ثانیه برای آن‌ در نظر گرفته نشده است.

دوربین دوم این مجموعه 16 مگاپیکسلی التراواید با اندازه پیکسل 1 میکرونی، فاصله کانونی 13 میلی‌‌متری و دیافراگم f/2.2 است که میدان دید 117 درجه‌ای را به تصویر می‌کشد و با پشتیبانی از فوکوس خودکار وظیفه برداشت تصاویر ماکرو را نیز بر عهده دارد. حداکثر وضوح فیلم‌برداری مورد پشتیبانی این دوربین، 1080p با 30 فریم در ثانیه است و از برداشت 4K و حتی فول اچ‌دی با 60 فریم در ثانیه نیز پشتیبانی نمی‌کند. در نهایت سومین و آخرین عضو این مجموعه یک دوربین 8 مگاپیکسلی تله‌فتو با پیکسل‌های 1 میکرونی و f/2.4 است که با فاصله کانونی متفاوت،‌ تصویری معادل 3 برابر زوم اپتیکال را به نمایش می‌گذارد. این دوربین نیز از لرزه‌گیر نوری یا OIS پشتیبانی می‌کند. فیلم‌برداری با این دوربین نیز حداکثر با وضوح فول اچ‌دی با 30 فریم در ثانیه انجام می‌شود.

سنسور زمان پرواز یا ToF و دو فلش LED‌ با توناژ رنگی متفاوت دیگر موارد قابل اشاره در بخش دوربین‌های اصلی Edge+‌ را تشکیل می‌دهند.

رابط کاربری دوربین را پیش از این در دیوایس‌های اخیر این شرکت مثل Vision Plus دیده‌ایم و حداقل در نگاه اول تغییر چندانی در آن مشاهده نمی‌شود در این رابط کاربری در ستون سمت راست جدا از شاتر دوربین، نمای آخرین عکس گرفته شده و میانبر سوییچ بین دوربین‌های اصلی و سلفی، یک گزینه دیگر برای Google Lens در نظر گرفته شده که از این طریق می‌توان مستقیما به آن دسترسی داشت. یک خط جلوتر، دکمه تعویض بین عکاسی و فیلم‌برداری و دکمه حالت‌های دوربین دیده می‌شود و آخرین گزینه انتخاب شده در این بخش نیز در زیر میانبر دوربین عکاسی ظاهر می‌شود.

موارد حاضر در ستون سمت چپ رابط کاربری دوربین به ترتیب از پایین به بالا شامل تنظیمات HDR، فلش و تایمر، گزینه Active Photos (برای برداشت چند ثانیه ویدئو قبل از گرفتن عکس)، انتخاب حالت دوربین روی دستی یا اتوماتیک و دکمه دسترسی به سایر تنظیمات می‌شوند. در سوی دیگر این رابط کاربری نواری برای سوییچ بین دوربین‌های مختلف واید، التراواید و تله‌فتو در نظر گرفته شده و با کشیدن دست روی هر دو لبه خمیده چپ و راست صفحه‌نمایش نیز می‌توان میزان زوم را به‌صورت دستی تغییر داد روی دقت این قابلیت البته نمی‌توان چندان حساب کرد چراکه نه‌تنها پله‌های ثابت 1X ،0.5X و 3X در آن به‌سادگی در دسترس نیستند بلکه به‌دلیل تاچ تصادفی و ناگزیر صفحه‌نمایش، این نوع زوم گه‌گاه با اختلال همراه می‌شود.

بخش حالت‌های دوربین به دو قسمت مجزا برای عکاسی و فیلم‌برداری تفکیک شده که در اولی جدا از مواردی مثل پرتره، پانوراما و فیلترهای زنده، چند گزینه جالب توجه دیگر از جمله Cutout (بریدن تصویر یک شخص و چسباندن آن در بک‌گراند دلخواه)، Spot Color (انتخاب و حفظ یک رنگ از عکس و حذف سایر رنگ‌ها) و Cinemegraph (گرفتن عکس‌های پیاپی برای ایجاد حس حرکت در سوژه‌های متحرک) نیز به چشم می‌خورد و گزینه‌های برداشت ماکرو و وضوح 108 مگاپیکسلی نیز به این قسمت منتقل شده‌اند. در بخش حالت‌های ویدئویی نیز برداشت تایم‌لپس و اسلوموشن همراه با برداشت ویدئوی ماکرو و پرتره حضور دارند.

در بخش تنظیمات با لیست بلندبالای دیگری روبرو می‌شویم که مواردی مثل وضوح تصویر و ویدئو در دوربین اصلی و دوربین سلفی، گزینه HDR، صدای شاتر، خطوط راهنمای کادربندی، تراز صافی تصویر (leveler) و تصویربرداری خودکار با تشخیص لبخند را شامل می‌شوند. در این قسمت نیز با چند تغییر کوچک روبرو می‌شویم که از آن جمله باید به امکان تنظیم سایز ویدئوی اسلوموشن (HD با 240 فریم در ثانیه یا فول اچ‌دی با 120 فریم در ثانیه) و حذف شدن گزینه برداشت RAW و انتقال آن به ستون سمت چپ بخش اصلی رابط کاربری دوربین در مد Manual اشاره کرد.

یک نکته جدید در این بخش فعال بودن پیش‌فرض برداشت ویدئو در کدک H.265 است که تقریبا در هیچ گوشی دیگری نمونه‌ای برای آن نمی‌توان یافت. فعال بودن پیش‌فرض این کدک با این‌که منجر به پایین‌تر آمدن حجم فایل ذخیره شده نهایی می‌شود اما عملا به معنای پشتیبانی نشدن از ویدئوی برداشت شده در پخش‌کننده‌های قدیمی‌تر نیز خواهد بود و اتخاذ این تصمیم از سوی طراحان موتورولا کاملا سوال‌برانگیز به نظر می‌رسد.

با این‌که وضوح پیش‌فرض دوربین‌های اصلی،‌ التراواید و تله‌فتو در Edge+ به‌ترتیب 27، 16 و 8 مگاپیکسل است،‌ تصاویر برداشت شده با این سه‌ دوربین فارغ از نوع انتخاب شما همواره با 27 مگاپیکسل (4512×6016 پیکسل) ثبت می‌شوند و تصاویر دوربین‌های التراواید و تله‌فتو به 27 مگاپیکسل اصطلاحا upscale‌ می‌شوند در ادامه بیشتر به این موضوع می‌پردازیم.

در بخش Manual‌ یا تنظیمات دستی از یک هیستوگرام لایو در پایین استفاده شده و در گزینه‌های پنج‌گانه این قسمت نیز امکان تغییر دستی فوکوس، وایت‌بالانس، سرعت شاتر (از 1/6,000تا 32 ثانیه)، ISO (از 100 تا 3,200) و میزان نورگیری (از Ev-2 تا Ev+2) وجود دارد.

عکاسی با اج پلاس را در یک روز نسبتا روشن پاییزی آغاز کرده و در پله نخست از حالت اتوماتیک دوربین تصاویری را با هر سه دوربین برداشت می‌کنیم. اولین نکته در مورد این تصاویر حتی قبل از بررسی فاکتورهای سنجش کیفیت آن‌ها، به وضوح این تصاویر تعلق دارد که در کمال تعجب هر سه 27 مگاپیکسلی هستند! به بیان دیگر جدا از دوربین اصلی که به‌صورت پیش‌فرض با وضوح 27 مگاپیکسل عکاسی می‌کند، موتورولا ترجیح داده تا تصویر 16 مگاپیکسلی دوربین التراواید و 8 مگاپیکسلی تله‌فتو را نیز به‌صورت دیجیتالی به 27 مگاپیکسل ارتقاء دهد. نکته عجیب دیگر به دوربین تله‌فتوی دستگاه تعلق دارد که با وجود نمایش عبارت 3X در کناره رابط کاربری، زومی بسیار فراتر از سه برابر داشته و نزدیک به 6 برابر در سوژه زوم می‌کند. برای حل این دو مسئله تنها راه ممکن استفاده از حالت Manual یا دستی دوربین است که با قرار دادن همه حالت‌ها روی اتوماتیک می‌توان با وضوح پیش‌فرض دوربین‌ها عکاسی کرد. در این حالت البته کیفیت پردازش تصویر با تغییر روبرو شده و در نبود HDR به‌صورت مشخص با طیف دینامیکی محدودتری روبرو می‌شویم.

از کیفیت تصویر دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی می‌توان به میزان زیادی رضایت داشت؛‌ جایی‌که علاوه بر جزییات بالا و رنگ‌های قابل‌قبول، داینامیک رنج گسترده و کنتراست مناسبی را نیز می‌توان در آن‌ها سراغ گرفت.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با انتخاب وضوح 108 مگاپیکسلی لزوما با تغییر بزرگی در کیفیت روبرو نمی‌شویم و به‌خصوص جزییات به میزان مشهودی تحت تأثیر قرار می‌گیرند. تصاویر 108 مگاپیکسلی نزدیک به 3 برابر حجم بالاتری را به خود اختصاص می‌دهند و حتی در شرایط نوری ایده‌آل نیز همچون تصویر زیر همانطور که در برش‌های اندازه واقعی می‌توان مشاهده کرد با کیفیت بالاتری روبرو نمی‌شویم.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح 108 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در مجموع از کیفیت تصاویر دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض و در نور کافی می‌توان به میزان زیادی رضایت داشت و تأثیر سنسور بزرگ و ترکیب پیکسل‌های چهارگانه در آن را به روشنی می‌توان مشاهده کرد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین 16 مگاپیکسلی التراواید همانطور که اشاره شد در حالت پیش‌فرض برخلاف انتظار به وضوح 27 مگاپیکسلی اصطلاحا upscale شده و رنگ و لعاب بیشتری نیز به آن افزوده می‌شود. این افزایش وضوح البته چندان به نفع افزایش جزییات نبوده و همانطور که در برش اندازه واقعی تصویر زیر می‌توان مشاهده کرد در سوژه‌های مشکل‌آفرینی مثل شاخ و برگ درختان نتیجه ضعیف‌تری را از وضوح عادی 16 مگاپیکسلی به‌دست می‌دهد. در وضوح 16 مگاپیکسلی که در حالت Manual دوربین برداشت شده البته با رنگ‌های سردتری روبرو می‌شویم و ضعیف‌تر بودن طیف دینامیکی در نبود HDR در آن به خوبی مشهود است.

برداشت تصویر با دوربین التراواید Upscale‌ شده به وضوح 27 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر با دوربین التراواید با وضوح اصلی 16 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

جدا از این مسئله از کیفیت تصاویر دوربین التراواید می‌توان در نور کافی به میزان زیادی رضایت داشت و رنگ‌های مناسب و جزییات مطلوبی در آن به چشم می‌‌خورند.

جالب‌ترین وضعیت در هنگام برداشت تصویر در حالت اتوماتیک در دوربین‌های Edge+ در دوربین تله‌فتوی دستگاه رخ می‌دهد که با حرکت دادن لغزاننده کنار صفحه روی گزینه 3X زوم بسیار بیشتری را از حد انتظار ایجاد می‌کند و افزایش غیر واقعی وضوح تصویر از 8 به 27 مگاپیکسل نیز شرایط را بیش از پیش پیچیده می‌کند. برای نمونه اولین تصویر زیر در حالت اتوماتیک برداشت شده که وضوحی برابر با 27 مگاپیکسل دارد و تصویر دوم همان سوژه را در حالت Manual یا تنظیمات دستی با زوم 3 برابری واقعی و با وضوح اصلی دوربین یعنی 8 مگاپیکسل نشان می‌دهد.

برداشت تصویر با دوربین تله‌فتو upscale شده به 27 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین تله‌فتو با وضوح اصلی 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

نتیجه نهایی البته همانطور که مشخص است در زوم گسترده‌تر حالت اتوماتیک چندان ضعیف به‌نظر نمی‌رسد اما در سوژه‌های با نور کمتر شاید بهتر باشد از همان وضوح پیش‌فرض 8 مگاپیکسلی در حالت دستی استفاده شود. این وضعیت را در دو تصویر زیر می‌توان بهتر مشاهده کرد جایی‌که زوم بالاتر و وضوح غیر واقعی بیشتر، لزوما به معنای کیفیت بالاتر نخواهد بود.

برداشت تصویر با دوربین تله‌فتو upscale شده به 27 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین تله‌فتو با وضوح اصلی 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

از کیفیت رنگ‌های به‌ثبت رسیده در دوربین اصلی Edge+ می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت و با این‌که هنوز تمایل مشخصی به اشباع رنگ در آن دیده می‌شود اما شرایط نسبتا مناسبی را به تصویر می‌کشد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

گزینه HDR در دوربین اصلی به‌صورت پیش‌فرض فعال است و غیر فعال کردن آن‌ نیز همانطور که در تصاویر زیر می‌توان مشاهده در برخی شرایط تلثیر منفی مشخصی را بر جای می‌گذارد.

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در حالت پرتره از نتیجه نهایی می‌توان تا حدودی رضایت داشت هرچند کناره‌های سوژه اصلی نیز در برخی موارد همراه با پس‌زمینه محو می‌شود.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت پرتره - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت پانوراما در دوربین اصلی نتیجه نسبتا رضایت‌بخشی را بر جای می‌گذارد هرچند در برخی قسمت‌ها با کاهش کیفیت و اختلال در تصویر روبرو می‌شویم.

برداشت تصویر در دوربین اصلی در حالت پانوراما - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

عملکرد دوربین اصلی در شب حتی قبل از فعال کردن حالت شب نیز تا حدودی در زمینه کنترل نویز و میزان جزییات، رضایت‌بخش به نظر می‌رسد و با فعال کردن حالت شب نیز اندکی با شرایط بهتری روبرو می‌شویم هرچند هنوز سوژه‌های درون سایه،‌ روشنایی چندانی را دریافت نمی‌کنند. حالت شب در این دوربین تغییری در زمان برداشت عکس ایجاد نکرده و تنها بر عدد ISO تأثیر می‌گذارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر 27 مگاپیکسلی با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

حالت شب برای دو دوربین التراواید و تله‌فتو فعال نیست و از نتیجه نهایی این دو دوربین در حالت شب به‌خصوص در نمونه التراواید نمی‌توان رضایت داشت.

حداکثر وضوح فیلم‌برداری دوربین اصلی دستگاه 6K با 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریت ویدئویی 53 مگابیت بر ثانیه و بیت‌ریت صوتی 230 کیلوبایت بر ثانیه در حالت استریوی دو کاناله است و 4K با 30 فریم در ثانیه و فول اچ‌دی با 30 و 60 فریم در ثانیه نیز دیگر گزینه‌های برداشت ویدئو در آن را تشکیل می‌دهند. دوربین‌های التراواید و تله‌فتو البته تنها با وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه فیلم‌برداری می‌کنند و وضوح‌های بالاتر برای آن‌ها در دسترس نیست. بیت‌ریت‌های مذکور در کدک H.265 به دست می‌آید و با انتخاب H.264 با بیت‌ریت‌های بالاتری روبرو می‌شویم. فعال بودن پیش‌فرض کدک HEVC یا H.265 همانطور که پیش از این نیز اشاره شد یکی دیگر از تصمیمات عجیب موتورولا برای این گوشی به حساب می‌آید.

بالاترین میزان جزییات و کیفیت تصویر در ویدئوهای Edge+، طبیعتا در وضوح 6K رخ می‌دهد اما در این حالت گزینه لرزه‌گیر دست غیر فعال بوده و علاوه بر این پخش‌کننده‌های کمتری نیز برای پشتیبانی از این وضوح در دسترس قرار دارند. با انتخاب وضوح 4K همچنان با جزییات بالایی روبرو می‌شویم و طیف دینامیکی تصویر نیز شرایط مناسبی را ارائه می‌کند. در دسترس بودن لرزه‌گیر در این حالت به‌خوبی لرزش‌های اندک دست را مهار کرده و با تصویر روان‌تری روبرو می‌شویم. از کیفیت تصاویر 1080p به‌لحاظ رنگ و کنتراست می‌توان تا حدودی رضایت داشت اما برخلاف انتظار در وضوح 1080p با 60 فریم در ثانیه با افت محسوسی در نتیجه نهایی روبرو می‌شویم امری‌که از بیت‌ریت ویدئویی اندک 18Mbps در این وضوح نیز به‌خوبی قابل حدس است.

دوربین سلفی

Edge+ از یک دوربین سلفی 25 مگاپیکسلی با فناوری ترکیب پیکسل‌های چهارگانه بهره می‌برد که وضوح پیش‌فرض 6 مگاپیکسلی را ارائه می‌کند. در مقابل سنسور این دوربین لنزی با گشودگی f/2.0 جای گرفته و از فوکوس خودکار نیز در آن خبری نیست. کیفیت تصاویر این دوربین اما در نور مناسب و به شرط رعایت فاصله مناسب فوکوس (نزدیک به یک دست) در سطح قابل‌قبولی قرار گرفته و می‌توان امتیاز قابل‌قبولی را به آن از نظر کیفیت رنگ و جزییات اختصاص داد.

باتری

در اج پلاس از یک باتری حجیم 5 هزار میلی آمپر ساعتی استفاده شده که در حضور پروسسور کم‌مصرف Snapdragon 865 انتظار دوام بسیار بالایی را ایجاد می‌کند. این باتری که بخشی از حجم و وزن نسبتا بالای دستگاه نیز مستقیما به آن مربوط می‌شود به‌گفته موتورولا «بزرگ‌ترین باتری در بین همه گوشی‌های 5G» به حساب می‌آید و آن را یک باتری دو روزه می‌نامد. در دنیای واقعی از کیفیت و دوام این باتری می‌توان کاملا رضایت داشت و با یک بار شارژ در یک استفاده متوسط رو به بالا به سادگی می‌توان به دوام دو روزه ادعا شده از سوی شرکت سازنده دست یافت. نرخ رفرش صفحه‌نمایش در حالت پیش‌فرض 90 هرتز بوده که ضمن ایجاد افکتی روان در هنگام حرکت در بین منوها، تأثیر منفی بزرگی نیز روی دوام باتری برجای نمی‌گذارد.

برای تست عملی دوام باتری Edge+، طبق معمول به سراغ بنچ‌مارک Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark‌ می‌رویم که این بار بالاخره با ایجاد تغییرات در رابط کاربری موتورولا امکان اجرای فول‌اسکرین را داشته و می‌توان نتایج آن را با دیگر نمونه‌ها مقایسه کرد. این تست را مثل قبل با غیر فعال کردن روشنایی خودکار و قرار دادن نور صفحه‌نمایش روی 50 درصد انجام می‌دهیم و دوام باتری از شارژ 100 درصد تا رسیدن به زیر 20 درصد را اندازه‌گیری می‌کنیم. Edge+ در این تست به دوام بسیار مناسب 20 ساعت و 29 دقیقه‌ای دست پیدا می‌کند که با توجه به نرخ رفرش پیش‌فرض 90 هرتزی، نتیجه فوق‌العاده‌ای به نظر می‌رسد. برای مشخص شدن میزان بزرگی این رقم کافی‌ست بدانید نمونه‌ای مثل گلکسی S20 پلاس با صفحه‌‌نمایش 6.7 اینچی و باتری 4,500 میلی آمپر ساعتی با نرخ رفرش 120 هرتزی در تست ما به دوام تنها 10 ساعت و 38 دقیقه‌ای دست پیدا کرده بود و در وضوح فول اچ‌دی و نرخ 60 هرتزی نیز دوام آن از 11 ساعت و 30 دقیقه فراتر نرفته بود.

شارژر همراه این گوشی یک نمونه نچندان قدرتمند 18 واتی‌ست که نه‌تنها با کلاس کاری و رده پرچمداری Edge+ چندان هماهنگ به نظر نمی‌رسد بلکه تناسبی با ظرفیت 5 هزار میلی آمپر ساعتی باتری نیز ندارد. تست شارژ گوشی را با رسیدن باتری به صفر درصد آغاز می‌کنیم جایی‌که پس از 5، 10 و 15 دقیقه به شارژهای 5، 10 و 15 درصدی دست پیدا می‌کنیم و از این‌جا تا یک‌ ساعت اول تقریبا هر 5 دقیقه، 5 درصد به شارژ باتری افزوده می‌شود. باتری Edge+ رأس یک ساعت به شارژ 58 درصدی رسید و پس از 90 دقیقه نیز تا 82 درصد شارژ شد. پس از دو ساعت به شارژ 93 درصدی دست یافتیم و نزدیک به 40 دقیقه دیگر مصروف پر شدن 7 درصد پایانی شد تا جایی‌که نهایتا در دقیقه 161، باتری گوشی به‌طور کامل پر شد. این زمان شارژ بسیار کندتر از حد قابل انتظار برای یک پرچمدار است و نمی‌توان از آن به‌عنوان نکته مثبتی برای Edge+ یاد کرد. برای مقایسه می‌توان به سامسونگ گلکسی S20 Ultra‌ با باتری مشابه 5,000mAh و شارژر پیش‌فرض 25 واتی آن اشاره کرد که تنها در عرض 68 دقیقه شارژ خود را کامل می‌کند.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

Edge+ با سیستم‌عامل اندروید 10 و رابط کاربری مشابه اندروید خام ارائه می‌شود که پیش از این نیز در تمامی گوشی‌های اخیر شرکت موتورولا به‌کار شده است. زمان بوت دستگاه بسیار سریع و درخور نام و جایگاه یک پرچمدار است و تنها حدود 16 ثانیه به‌طول می‌انجامد.

منوهای گوشی تغییر بزرگی را در قیاس با آنچه پیش از این در وان هایپر دیده‌ایم نداشته اما این‌جا و آن‌جا با برخی نکات جدید روبرو می‌شویم. صفحه قفل منظره آشنایی را به نمایش می‌گذارد و همچنان زمان و تاریخ و نوتیفیکیشن برنامه‌ها در مرکز و میانبرهای دوربین و دستیار صوتی در پایین آن حضور دارند.

شرایط صفحه هوم نیز با تغییر بزرگی روبرو نشده و در اینجا نیز جدا از موارد همیشگی مثل پنج میانبر پایین صفحه و سرچ گوگل حاضر در همین قسمت، در پایین‌ترین بخش به جای دکمه‌های معمول back، هوم و تسک‌سوییچر تنها به یک خط سفیدرنگ نسبتا بزرگ بر می‌خوریم که در مقایسه با اندروید 9، اندازه آن بزرگ‌تر شده است. دسک‌تاپ سمت چپ در این منو نیز به اپلیکیشن گوگل تعلق دارد.

با حرکت دادن خط پایین صفحه‌نمایش در رابط کاربری و کشیدن آن تنها چند میلی‌متر به بالا، پنج آیکون جدید (که در حقیقت ردیف اول آیکون‌های منوی اصلی هستند) ظاهر شده و در مرکز نیز صفحات و برنامه‌های جدیدا استفاده به نمایش گذاشته می‌شود. با کشیدن هریک از برنامه‌‌های حاضر در مرکز این صفحه رو به سمت بالا می‌توان آنها را به صورت تک‌تک بست یا با اسکرول افقی به سمت چپ از گزینه Clear All برای بستن همه آنها استفاده کرد.

با ادامه اسکرول دکمه بیضی‌شکل رو به بالا، منوی اصلی (app drawer) از پایین به بالا پدیدار می‌‌شود و برخلاف اندروید 9 برای دسترسی به دکمه back یا بازگشت به جای اختصاص یک ایکون جداگانه در کنار خط پایین صفحه، تنها کافی‌ست هریک از کناره‌های چپ یا راست صفحه‌نمایش‌ را رو به داخل اسکرول کرد.

یک نکته بسیار منفی در Edge+ در این حالت به خمیدگی بیش از اندازه کناره‌ها باز می‌گردد که استفاده از این ژست حرکتی یعنی کشیدن دست از خارج صفحه به داحل برای انجام عمل back‌ را به امر دشواری بدل کرده و تقریبا در اکثر موارد به‌جای عمل back، صفحه به چپ یا راست اسکرول می‌شود! بدین‌ترتیب شاید بهتر باشد به‌عنوان اولین تغییر در این رابط کاربری از بخش System navigation، گزینه کلاسیک دکمه‌های سه‌گانه زیر صفحه‌نمایش یا 3-button navigation را برگزید.

یک آیکون نسبتا جدید در این بخش، گزینه‌ای تحت عنوان Moto با نشان موتورولاست که توضیحاتی در مورد دو ویژگی نرم‌افزاری اختصاصی این گوشی یعنی Moto Actions و Moto Display و مواردی مثل Fast Flashlight (روشن کردن سریع چراغ‌قوه) و Pick up to silence (خاموش کردن صدای زنگ با برداشت گوشی) ارائه می‌دهد.

بخش Moto Actions در این منو در حقیقت راه‌کارهای متفاوت موتورولا برای کنترل گوشی با ژست‌های حرکتی‌ست که از جمله آن‌ها باید به Quick capture (فعال کردن دوربین با دو بار چرخان سریع دستگاه در دست)، Fast flashlight (روشن کردن چراغ قوه با دو حرکت سریع دست)، Three finger screenshot (لمس کردن صفحه با سه‌ انگشت برای گرفتن اسکرین‌شات)، Media controls (استفادهاز کلیدهای ولوم برای عوض کردن آهنگ در حال پخش به‌هنگام خاموش بودن صفحه‌‌نمایش) و چندین مورد دیگر اشاره کرد.

بخش Moto Display در این منو جدا از گزینه‌های آشنایی مثل Peek Display (نمایش اطلاعاتی مثل زمان و نوتیفیکیشن برنامه‌ها با برداشتن گوشی بدون روشن شدن صفحه‌نمایش) و Alternative Display (روشن نگه‌داشتن صفحه‌نمایش تا زمان نگاه کردن کاربر به آن)، حالا دو گزینه مختص این گوشی یعنی Edge touch (دو بار ضربه روی حاشیه صفحه‌نمایش برای نمایش میانبرهای سودمند) و Edge lights (نمایش نور در کناره‌ها در هنگام دریافت اعلان برنامه‌ها، آلرت ساعت و مواردی از این دست) می‌شود. با فعال کردن اج تاچ از این منو، آیکون کوچکی در کناره سمت راست صفحه‌نمایش ظاهر می‌شود که با دو بار ضربه زدن روی آن در برخی اپلیکیشن‌ها می‌توان بخش خمیده کناره‌های صفحه‌نمایش را خاموش کرد و ظاهری عادی‌تر به گوشی بخشید. این ویژگی در همه قسمت‌ها فعال نیست و برای مثال امکان استفاده از آن در هوم اسکرین و منوی دوربین وجود ندارد.

نزدیک کردن دو انگشت روی صفحه هوم برخلاف انتظار به نکته خاصی ختم نمی‌شود و برای دسترسی به ویجت‌ها، تغییر والپیپر و تنظیمات صفحه هوم باید یک انگشت را روی صفحه نگه داشت.

یک گزینه جدید در این بخش، Styles نام دارد که از طریق آن می‌توان با تغییر دادن فونت، شکل آیکون‌ها و چینش ماتریسی آیکون برنامه‌ها، یک تم اختصاصی با نام دلخواه را ایجاد کرد.

در تنظیمات صفحه هوم گزینه‌های ساده‌ای نظیر پیشنهادهایی برای برنامه‌های جدید در منوی اصلی (App suggestion)، فعال و غیر فعال کردن Notification dots، افزودن خودکار آیکون برنامه‌های جدید به صفحه‌ هوم، چرخش خودکار هوم اسکرین و غیر فعال کردن اپلیکیشن گوگل حاضر در سمت چپ صفحه هوم (Swipe Access) ارائه می‌شود و Home screen layout در مقایسه با وان هایپر از آن حذف شده است.

بخش کشویی Notification Shade بالای صفحه با یک بار پایین کشیدن، جدا از نوتیفیکیشن برنامه‌ها در پایین، شش آیکون وای‌فای، بلوتوث، چراغ‌قوه، Do not disturb، چرخش اتوماتیک و گزینه Battery Saver را ارائه می‌دهد. در این قسمت بار دیگر خبری از دکمه Setting نیست و برای دسترسی به آن باید این منو را کامل به سمت پایین کشید.

با کشیدن کامل منوی نوتیفیکیشن رو به پایین، اسلایدر تنظیم روشنایی (بدون گزینه‌ای برای غیر فعال کردن روشنانی خودکار) در بالا ظاهر شده و گزینه‌های دیگری شامل موبایل دیتا، Airplane mode، حالت شب، آپدیت سیستم، اسکرین کست، فیدبک و Power sharing به این جمع افزوده می‌شوند که از طریق این آخری می‌توان شارژ بی‌سیم معکوس را برای دیوایس‌های منطبق با این فناوری با قرار دادن آن‌ها روی بخش پشتی گوشی فراهم کرد.

با لمس گزینه Edit از پایین این بخش، 11 گزینه دیگر از جمله Location، هات‌اسپات و تم تاریک برای انتخاب در دسترس قرار گرفته و امکان جابجایی آیکون‌های اصلی این قسمت با یکدیگر نیز از این طریق وجود دارد.

یک گزینه قابل اشاره در این قسمت Moto Audio نام دارد که به‌گفته موتورولا با تشخیض محتوای صوتی تنظیماتی را به‌صورت اتوماتیک برای بهبود کیفیت صدا اعمال می‌کند. این گزینه در هنگام پخش صدا از اسپیکرهای دستگاه همواره فعال بوده و امکان خاموش کردن آن وجود ندارد اما با اتصال هدست می‌توان آن را غیر فعال نمود. در این منو چهار گزینه اتوماتیک، موزیک، فیلم و بازی حضور دارد که هریک بخش متناظر با خود را برجسته می‌کنند. در تست عملی این گزینه حداقل در هنگام پخش موسیقی با تغییر بزرگی با روشن یا خاموش کردن Moto Audio احساس نکردیم اما در دو بخش دیگر یعنی فیلم و بازی تغییراتی هرچند جزیی قابل تشخیص است.

در منوی اصلی نواری برای جست‌وجو در میان اپلیکیشن‌ها در بالا در نظر گرفته شده و یک ردیف پایین‌تر از آن به 5 برنامه پر استفاده کاربران بر می‌خوریم. در زیر این بخش لیستی از کل اپلیکیشن‌های حاضر در گوشی به صورت الفبایی با اسکرول عمودی دیده می‌شود که با گرفتن زبانه حاضر در ستون سمت راست می‌توان به سرعت از روی حروف الفبا به اپلیکیشن مورد نظر دست یافت.

با نگه داشتن دست روی برخی آیکون‌های این منو می‌توان به امکانات اصلی آنها دسترسی سریع پیدا کرد و در صورت وجود ویجت جداگانه‌ای مرتبط با اپلیکیشن مذکور، آیکونی بالای این منو ظاهر می‌شود که لمس آن همه ویجت‌های مرتبط با آن اپلیکیشن را به نمایش می‌گذارد.

ترکیب و تعداد آیکون‌های حاضر در منوی تنظیمات گوشی به‌جز برخی موارد تفاوت خاصی با گذشته نداشته و در اینجا نیز در بالاترین قسمت گزینه‌ای برای جست‌وجو در بین گزینه‌های مختلف این منو در نظر گرفته شده است.

یک گزینه جدید در این بخش، زیر منوی تازه‌ای به نام Privacy است که در آن موارد مرتبط با حریم خصوصی افراد از مدیریت دسترسی‌ها تا ارسال اطلاعات بازاریابی و عیب‌یابی به شرکت سازنده و اطلاعات و فعالیت‌های به اشتراک گذاشته شده با گوگل در دسترس قرار دارد. این مورد در دیگر گوشی‌های دارای اندروید 10 نیز ظاهرا حضور دارد.

منوی Location یا مسیریابی به صورت یک گزینه مستقل در پایین گزینه Privacy افزوده شده که در آن جزییات بیشتری در مورد مکان کاربر در دسترس قرار می‌گیرد.

در منوی تنظیمات گوشی در بخش Display برخی گزینه‌های اختصاصی مرتبط با خمیدگی کناره‌های تصویر یا Edge در نظر گرفته شده که از آن جمله می‌توان به Edge lights اشاره کرد. این ویژگی که مشابه آن را پیش از این در گلکسی Sهای خمیده سال‌های دور سامسونگ نیز دیده بودیم امکان روشن شدن لبه صفحه‌نمایش در زمان شارژ ‌باتری، دریافت نوتیفیکیشن یا تماس را فراهم می‌کند که به‌صورت پیش‌فرض فعال بوده و کاربر را از شرایط مورد اشاره بدون برگرداندن گوشی آگاه می‌سازد. شدت نور در این حالت قابل تنظیم بوده و امکان محدود کردن آن به شرایطی که گوشی به پشت قرار گرفته است نیز وجود دارد.

Edge display گزینه سودمند دیگری در این منو به حساب می‌آید که پیش از آن به آن اشاره شد و با فعال بودن آن آیکون ناپیدایی در کناره تصویر ظاهر می‌شود که با دوبار ضربه زدن روی آن می‌توان محدوده نمایش برخی برنامه‌های اصلی و نصب شده را از کناره‌های خمیده به بخش رویی صفحه‌نمایش محدود کرد. این حالت به‌خصوص در جهت جلوگیری از لمس ناخواسته صفحه‌نمایش، کاربردی به نظر می‌رسد.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

پردازش در Edge+ با پروسسور 7 نانومتری توانمند Snapdragon 865 انجام می‌پذیرد که بدون در نظر گرفتن نسخه پلاس آن همچنان قوی‌ترین و پر سرعت‌ترین پروسسور موبایلی در دنیای اندروید به حساب می‌آید. در ساختار این پردازنده از 1 هسته ARM Cortex-A77 با فرکانس 2.84 گیگاهرتز در بالاترین سطح، 3 هسته مشابه دیگر با کش پایین‌تر و فرکانس 2.42 گیگاهرتز در کلاستر دوم و بالاخره 4 هسته Cortex-A55 با فرکانس 1.8 گیگاهرتز در کلاستر سوم استفاده شده و پردازش گرافیکی آن نیز بر عهده Adreno 650 است.

حافظه رم گوشی 12 گیگابایت از نوع پر سرعت LPDDR5 انتخاب شده و از 256 گیگابایت حافظه داخلی آن در اولین بوت و قبل از اعمال هرگونه تغییر روی حافظه (نصب یا آپدیت برنامه‌ها و انتقال فایل به حافظه داخلی) نزدیک 238 گیگابایت در اختیار کاربران قرار دارد.

نوع حافظه داخلی همانطور که از کلاس کاری دستگاه انتظار می‌رود، UFS 3.1‌ است؛ امری که با به‌دست آمدن سرعتی فراتر از 1,700MB/s در تست خوانش ترتیبی بنچ‌مارک AndroBench به خوبی اثبات می‌شود.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با توجه به حضور Snapdragon 865 حافظه رم حجیم و پر سرعت 12 گیگابایتی و سرعت بالای حافظه داخلی انتظار نتایج درخشانی را از Edge+ در تست‌های پردازشی و گرافیکی داریم و شرایط احتمالا به بهترین‌های این رده کاملا نزدیک خواهد بود.

در اولین تست طبق معمول به سراغ Geekbench 4.4.2 می‌رویم که معیاری برای کیفیت هسته‌های پردازشی ارائه می‌کند. Galaxy Note20 Ultra از سامسونگ به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین پرچمداران فعلی بازار، در این تست به امتیازهای 4,900 و 12,500 واحد به‌ترتیب در حالت‌های تک هسته‌ای و چند هسته‌ای دست پیدا کرد و از Edge+ نیز انتظار نتیجه مشابهی را داریم. امتیازهای Edge+ در این تست طبق انتظار به 4,257 و 12,749 واحد رسید که علت پایین‌تر بودن امتیازهای تک‌هسته‌ای را باید در فرکانس کمتر هسته‌های قوی‌تر SD865 در مقایسه با Exynos 990 جست‌وجو کرد.

در نسخه جدیدتر این تست یعنی Geekbench 5.2.0 این شرایط بار دیگر تکرار می‌شود و Edge+ در حالی به امتیازهای تک و چند هسته 914 و 3,213 واحدی دست می‌یابد که Note20 Utra بار دیگر با امتیازهای 916 و 2,813 در حالت تک هسته‌ای از Edge+ عملکرد بهتری دارد اما در حالت چند هسته‌ای از آن عقب می‌ماند. به‌عنوان نمونه‌ای دیگر در این زمینه می‌توان به S20 Ultra اشاره کرد که در این تست به امتیازهای 930 و 2,825 واحدی رسید که شرایط مشابه‌ای را به تصویر می‌کشد.

در تست کلی AnTuTu v8.4.3 نتایج حضور رم بالا و پر سرعت و گرافیک برتر Adreno 650 حاضر در SD865 نمایان شده و در حالی در Edge+ به امتیاز بسیار بالای 588,658‌ واحدی دست پیدا می‌‌کنیم که نسخه Exynos 990 گلکسی Note20 Ultra در این تست تنها به امتیازی حوالی 526 هزار واحد بسنده می‌کند. Edge+ با این امتیاز در سطح بهترین‌های بازار قرار می‌گیرد.

برای مشخص شدن میزان قدرت گرافیک Adreno 650 ‌حاضر در Snapdragon 865 طبق معمول به‌سراغ تست Slink Shot Extreme OpenGL ES 3.1 از مجموعه 3DMark می‌رویم جایی‌که پیش از این نسخه‌های دارای پروسسور Exynos 990 گلکسی S20 Ultra‌ و Note20 Ultra امتیازهایی را حوالی 6,500 تا 6,800‌ واحد ثبت کرده‌اند و انتظار نتیجه کاملا بهتری را از Edge+ در این تست داریم؛ انتظاری که در عمل نیز به وقوع پیوسته و با کسب امتیاز 7,429 با یکی از بهتری نتایج این آزمون روبرو می‌شویم.

ارتباطات

همانطور که از یک پرچمدار پیشرفته می‌توان انتظار داشت لیست گزینه‌های ارتباطی حاضر در Edge+ در سطح بهترین نمونه‌های بازار قرار دارد. ارتباطات 5G در این گوشی در هر دو حالت mmWave و sub-6GHz انجام شده و در شبکه 4G LTE نیز با سرعت 2,500Mbps در دانلود تحت LTE Cat.22 و 211Mbps در آپلود تحت LTE Cat.18 روبرو می‌شویم. بلوتوث دستگاه نسخه 5.1 بوده و وای‌فای دو باند نسخه 6 یا ax تجربه فوق‌العاده‌ای از بالاترین سرعت تبادل دیتا بر این بستر را ارائه می‌کند. مسیریاب‌های ماهواره‌ای GPS/GLONASS/Galileo و اتصال NFC دیگر گزینه‌های حاضر در این بخش ارتباطی این مدل را تشکیل می‌دهند. Edge+ یکی از معدود پرچمداران بزرگ بازار با جک 3.5 میلی‌متری هدست به حساب می‌آید که در کنار اسپیکرهای استریو، انتخاب ایده‌آلی برای طرفداران موسیقی به شمار می‌رود. این گوشی به‌صورت تک سیم‌کارت ارائه شده و از کارت حافظه جانبی نیز پشتیبانی نمی‌کند.

کلام آخر

Motorola Edge+ پرچمداری خاص و متفاوت با نکات مثبت و منفی مشخصی‌ست که بسته به سلیقه و نیاز کاربران تأثیر مهمی بر انتخاب نهایی آن‌ها باقی می‌گذارد؛ طراحی گوشی با صفحه‌نمایش آبشاری و لبه‌های بیش از اندازه خمیده در هر دو طرف زیبایی غیر قابل انکاری را ایجاد کرده که با کاهش هر چه بیشتر عرض دستگاه به بهتر در دست گرفته شدن گوشی و کمتر به‌نظر رسیدن ضخامت آن نیز کمک فراوانی کرده است؛ رنگ‌آمیزی بخش پشتی و دو لبه تخت در بالا و پایین دیگر موارد مثبت در طراحی Edge+ به‌شمار می‌روند و ظاهر غیر متقارن دوربین‌های بخش پشتی نیز با این‌که ممکن است چندان جذاب به‌نظر نرسد اما ترکیب متفاوتی را عرضه می‌کند.

طراحی Edge+ در یک نگاه کلی بدون در نظر گرفتن مواردی مثل جذب بالای اثرات انگشت و در معرض آسیب قرار داشتن صفحه‌نمایش به دلیل لبه‌های خمیده آن، یکی از مهم‌ترین برگ‌های برگ این گوشی در جذب مخاطب به حساب می‌آید و در مقایسه با اکثر دیگر پرچمداران هم‌رده شرایط متفاوتی را عرضه می‌کند. البته مقاوم نبودن گوشی در برابر نفوذ آب و گرد و خاک به سبک دیگر پرچمداران بزرگ، نکته منفی مشخصی در بخش طراحی به‌حساب می‌آید.

از کیفیت صفحه‌نمایش دستگاه در زمینه کنتراست و زاویه دید می‌توان رضایت کامل داشت اما از لحاظ دقت رنگ با نمونه متوسطی روبرو می‌شویم و حداکثر میزان روشنایی آن نیز در سطح میانی جای می‌گیرد. 90 هرتزی بودن این پنل تجربه لذت‌بخشی را در حین اسکرول منوهای داخلی و بازی‌های پشتیبانی‌کننده از نرخ رفرش بالا ارائه می‌کند و تأثیر منفی چندانی نیز بر توان باتری برجای نمی‌گذارد.

از تصاویر برداشت شده با دوربین اصلی گوشی در وضوح پیش‌فرض 27 مگاپیکسلی در نور کامل به میزان بسیار زیادی رضایت داشتیم و دوربین‌های التراواید و تله‌فتو نیز در این شرایط عملکرد مناسبی را از خود نشان می‌دهند. در شب اما ماجرا متفاوت بوده و با آن‌که می‌توان تا حدودی از دوربین اصلی با فعال کردن گزینه Night mode رضایت داشت اما دو دوربین دیگر امکان برداشت تصویر در حالت شب را نداشته و از نتیجه نهایی آن‌ها نمی‌توان چندان به نیکی یاد کرد. نکته منفی اصلی در بخش دوربین‌های دستگاه به برخی تصمیمات عجیب طراحان گوشی باز می‌گردد که برای نمونه در حالت اتوماتیک وضوح 16 و 8 مگاپیکسلی دوربین‌های التراواید و تله‌فتو نیز به‌صورت دیجیتالی و غیر واقعی به 27 مگاپیکسل ارتقاء داده شده و تنها راه برداشت عکس با وضوح اصلی این دوربین‌ها مراجعه به حالت Manual یا دستی‌ست که منجر به غیر فعال شدن گزینه HDR می‌شود.

فعال بودن پیش‌فرض برداشت ویدئو در کدک H.265 دیگر نکته عجیب و کاملا بی‌سابقه در رابط کاربری دوربین است که در صورت تغییر ندادن آن احتمالا منجر به پخش نشدن محتوای برداشت شده در پلیرهای قدیمی‌تر خواهد شد. حداکثر وضوح برداشت ویدئو در این گوشی 6K‌ با 30 فریم در ثانیه است که جدا از مشکلات یافتن پخش‌کننده متناسب با این وضوح، لرزه‌گیر نیز در آن غیر فعال است و ویدئوهای لرزانی را بر جای می‌‌گذارد. وضوح 4K در دوربین اصلی از نرخ 60 فریم بر ثانیه پشتیبانی نمی‌کند و دو دوربین التراواید و تله‌فتو نیز از وضوح 1080p در فیلم‌برداری فراتر نمی‌روند. پایین بودن کیفیت ویدئوهای 1080p با 60 فریم در ثانیه دوربین اصلی یکی دیگر از انتقادهای وارد بر این مجموعه است.

خمیده بودن صفحه‌نمایش با وجود شکل ظاهری جذاب و قابل توجه، تا حدود زیادی، تأثیری منفی بر تجربه کاربری استفاده از دستگاه برجای می‌گذارد و موارد ساده‌ای مثل زدن دکمه back (که در شیوه جدید با کشیدن دست از لبه‌های خارجی به سمت داخل انجام می‌شود) چندان آسان و سرراست نخواهد بود. تاچ تصادفی در این پنل با وجود خمیدگی بیش از اندازه چندان معمول و آزاردهنده نیست اما گاه و بیگاه سر و کله این مورد نیز در رابط کاربری پدیدار می‌شود. کناره‌های خمیده این صفحه‌نمایش البته تنها به دلیل شکل ظاهری زیبا به گوشی افزوده نشده‌اند و برخی قابلیت‌های کاربردی مثل اطلاع‌رسانی به کاربر در هنگام دریافت تماس یا نوتیفیکیشن به هنگام به‌پشت قرار گرفتن صفحه‌نمایش نیز از این طریق انجام می‌شود. عملا اما با قرار دادن فاکتورهایی مثل زیبایی ظاهری و کیفیت اجرای قابلیت‌های مرتبط با خمیدگی صفحه‌نمایش در یک سمت و موارد دیگری مثل افزایش آسیب‌پذیری صفحه‌نمایش و محدودیت‌های نرم‌افزاری ایجاد شده از این طریق در سمت دیگر، کفه ترازو (حداقل به‌عنوان یک نظر شخصی) به سمت محدودیت‌ها و ریسک آسیب‌پذیری گوشی سنگینی می‌کند.

باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی دستگاه یکی از نکات مثبت اصلی در رابطه با Edge+ به حساب می‌آید که دوام بسیار بالایی را ارائه کرده و 90 هرتزی بودن پنل نیز همانطور که اشاره شد تأثیر خاصی بر کاهش دوام آن ندارد. این باتری اما در زمینه شارژینگ از حد قابل انتظار برای یک پرچمدار و حتی یک گوشی میانی پیشرفته نیز ضعیف‌تر عمل کرده و شارژر 18 واتی همراه آن نزدیک به 2 ساعت و 40 دقیقه زمان برای شارژ کامل نیاز دارد.

رابط کاربری گوشی کاملا به اندروید خام نزدیک است و باکنار گذاشتن برخی تصمیمات عجیب موتورولا (که به یکی دو نمونه آن را در رابط کاربری دوربین اشاره شد)، تجربه ساده و سر راستی را ارائه می‌کند.

Edge+ در زمینه گزینه‌های ارتباطی نمونه موفق و پیشگامی به حساب می‌آید و با این‌که تک سیم‌کارته بودن آن و پشتیبانی نکردن از کارت حافظه ممکن است در تصمیم برخی خریداران تأثیرگذار باشد اما در سوی دیگر لیست بلندبالایی از راه‌های ارتباطی از 5G و 4G پر سرعت گرفته تا وای‌فای 6، اتصال NFC‌ و جک هدست، نام این مدل را در سطح یک پرچمدار بزرگ مطرح می‌کنند.

در بخش پردازشی و حافظه با حضور Snapdragon 865، رم 12 گیگابایتی LPDDR5‌ و حافظه داخلی 256 گیگابایتی UFS 3.1‌ همه‌چیز طبق انتظار از یک پرچمدار پیش می‌رود و هیچ انتقاد مشخصی را نمی‌توان به آن وارد نمود.