mobile.ir - مرجع موبایل ایران

از سری One شرکت موتورولا تا به امروز گوشی‌های متعددی به بازار عرضه شده‌اند که هریک کاربری خاص و طیف ویژه‌ای از افراد را هدف قرار داده‌اند. از این سری پیش از این دو گوشی One Action و One Macro را بررسی کرده‌ایم و این بار به سراغ نمونه پیشرفته‌تری از این خانواده با نام One Hyper رفته‌ایم.

One Hyper‌ که در اواخر سال 2019 به بازار عرضه شد در بسیاری از جهات با دیگر اعضای این خانواده تفاوت داشته و نه‌تنها از لحاظ طراحی و شکل ظاهری، بلکه در زمینه پردازشی و گزینه‌های مولتی‌مدیایی، نیز نمونه ویژه‌ای در این سری به حساب می‌آید و می‌توان از آن به‌عنوان یکی از پیشرفته‌ترین اعضای خانواده وان یاد کرد. دیگر عضو پیشرفته این خانواده یعنی Morotola One Zoom حداقل از لحاظ تعداد دوربین، روی کاغذ شرایط بهتری را نسبت به وان هایپر ارائه می‌دهد و صفحه‌نمایش OLED آن نیز جایگاه مناسب‌تری را برای این مدل به همراه می‌آورد اما در دیگر سو، One Hyper در برخی جنبه‌های دیگر بر رقیب خود برتری دارد که از آن جمله باید به صفحه‌نمایش فول اسکرین بدون ناچ، دوربین 64 مگاپیکسلی اصلی، دوربین سلفی پاپ‌آپ و پشتیبانی از شارژ سریع 45 واتی اشاره کرد که همه موارد برای اولین بار در یک گوشی موتورولا در این رده دیده می‌شوند.

وان هایپر بدین‌ترتیب یکی از سنت‌شکن‌ترین اسمارت‌فون‌های رده میانی شرکت موتورولا به حساب می‌آید که آینده درخشان‌تری را برای این خانواده نوید می‌دهد. این گوشی البته برخلاف انتظار در دسته گوشی‌های اندروید وان این برند قرار نداشته و صحبتی در مورد امکان ارتقاء آن به نسخه‌های بالاتر اندروید منتشر نشده است. وان هایپر با صفحه‌نمایش بزرگ 6.5 اینچی، دوربین اصلی 64 مگاپیکسلی، حافظه داخلی 128 گیگابایت و پردازنده 11 نانومتری Snapdragon 675 اسمارت‌فون جالب‌توجه‌ای در رده میانی به حساب می‌آید که خواه ناخواه در مقابل رقبای بزرگی مثل Redmi Note 8 Pro و Samsung Galaxy A51 قرار می‌گیرد.

موضوع بررسی این نوبت به موتورولا One Hyper با نام مدل XT-2027 تعلق دارد. این گوشی را شرکت هما تلکام برای بررسی در اختیار ما قرار داده است.

جعبه محتویات

جعبه بنفش‌رنگ وان هایپر را پیش از این در دیگر اعضای این خانواده نیز دیده‌ایم با این تفاوت که این بار با توجه به سایز گوشی، با جعبه بزرگ‌تری روبرو می‌شویم. در بخش رویی این باکس تنها به نشان موتورولا و نام مدل بر می‌خوریم و در بخش پشتی نیز تصویری از قابلیت اصلی دستگاه یعنی دوربین سلفی پاپ‌آپ دیده می‌شود. برخلاف وان اکشن در این باکس نشانی از لوگوی اندروید وان گوگل دیده نمی‌شود و از این رو بر تعلق نداشتن این گوشی به خانواده اندروید وان بار دیگر تأکید شده است.

موارد حاضر درون این جعبه به‌جز خود گوشی و نوشته‌های راهنما،‌ شامل یک شارژر، یک هدست سیمی، کابل USB، ‌قاب شفاف انعطاف‌پذیر و سوزن دسترسی به درگاه سیم‌کارت می‌شود و به‌جز این موارد به نکته خاص دیگری نمی‌توان اشاره کرد.

شارژ سریع 45 واتی وان هایپر یکی از جذابیت‌های اصلی و برجسته این گوشی به حساب می‌آید این شارژر البته درون باکس استاندارد گوشی (حداقل در نسخه در اختیار ما) ارائه نشده و در این‌جا به یک شارژ 18 واتی (12 ولت، 1.5 آمپر یا 9 ولت، 2 آمپر) بر می‌خوریم که نشان Turbo Power روی آن به چشم می‌خورد. قدرت و توان این شارژر را در بخش باتری بررسی خواهیم کرد.

هدست سیمی این مدل را در وان اکشن نیز دیده‌ایم و در اینجا نیز از طرحی مشابه پرچمداران سال‌های دور LG و نمونه‌ای مثل LG G3 استفاده شده است. این شباهت البته به نوع سیم‌های هدست (تخت در مدل LG و معمولی در وان هایپر) ادامه پیدا نکرده و بخش کنترلی روی سیم‌ها نیز تنها یک دکمه برای قطع و وصل کردن تماس ارائه می‌کند. از این هدست به عنوان یک نمونه درون-جعبه‌ای، حداقل به لحاظ ظاهری نمی‌توان ناراضی بود اما از لحاظ کیفیت نگفته پیداست که با نمونه فوق‌العاده‌ای روبرو نیستیم.

طراحی ظاهری

One Hyper‌ گوشی بزرگ و حجیمی‌ست که از همان ابتدا حساب خود را از اکثر دیگر گوشی‌های سری وان موتورولا جدا می‌کند. صفحه‌نمایش دستگاه برای اولین بار در این خانواده بدون هیچ‌گونه بریدگی یا ناچی طراحی شده و تمام‌صفحه بودن جلوه دو چندانی را به این مجموعه بخشیده است. حاشیه‌های پیرامون صفحه‌نمایش (به‌خصوص در بالا و پایین)، البته اندکی بیشتر از حد انتظار بوده و از این لحاظ با نمونه‌های پرچمدار تفاوت دارد.

تفاوت‌های مشهود نسبت به مدل‌های پیشین این سری در بخش پشتی دستگاه برجسته‌تر شده و در این قسمت نه‌تنها از فرم ویژه‌ای برای دوربین‌های دوگانه کناره سمت چپ استفاده شده بلکه برای اولین بار از قرار دادن نشان موتورولا درون سنسور اثر انگشت نیز صرفنظر شده است.

بخش پشتی گوشی از پلاستیک براق و جاذب اثر انگشتی ساخته شده که مثل دیگر نمونه‌های مشابه در چشم بر هم زدنی با اثرات انگشت متعدد پوشیده می‌شود. به همین ترتیب پس از مدتی استفاده ظاهر شدن خراشیدگی در این قسمت نیز دور از انتظار به نظر نمی‌رسد از این رو استفاده از قاب محافظ برای این بخش تصمیمی منطقی به نظر می‌رسد. طرح این قاب در امتداد محوطه دوربین به صورت نقطه‌نقطه طراحی شده و در حاشیه پایینی آن نیز به نشان و عنوان موتورولا بر می‌خوریم.

یکی از تصمیمات عجیب در طراحی این گوشی به جایگاه دوربین‌های آن باز می‌گردد که در دو مرحله از کف فاصله پیدا کرده‌اند؛ دو دوربین حاضر در این بخش درون یک قاب بیضی‌شکل کوچک جای گرفته‌اند که این قاب، از پایه خود نزدیک به 1 میلی‌متر فاصله دارد و جالب‌ است بدانید که این پایه نیز خود از سطح گوشی در حدود یک میلی‌متر دیگر بالاتر قرار می‌گیرد؛ به بیان دیگر دوربین‌های دوگانه بخش پشتی موتورولا وان هایپر در یک طراحی نچندان دلچسب در حدود دو میلی‌متر برجسته‌تر از کف بخش پشتی بوده و موجبات لق خوردن نسبتا زیاد گوشی در هنگام قرار گرفتن روی میز را فراهم می‌کنند.

این طراحی البته به‌کل نیز منفی به حساب نمی‌آید و در یک راستا بودن مجموعه دوربین‌های بخش پشتی با دوربین سلفی خارج شونده از بدنه (سلفی پاپ‌آپ) هارمونی جالب‌توجه‌ای را ایجاد کرده است. سلفی پاپ‌آپ با سرعت نسبتا مناسبی از جای خود خارج می‌شود و نقش مهمی در مدرن‌تر به نظر رسیدن دستگاه ایفا می‌کند.

با گردش در المان‌های پیرامونی به نکته خاصی بر نمی‌خوریم و حضور جک 3.5 میلی‌متری هدست المان دل‌گرم‌کننده‌ای در این میان به حساب می‌آید.

دکمه‌های جانبی گوشی تقریبا در جای مناسبی قرار دارند و تقریبا با هر دو دوست امکان لمس و فشردن دکمه پاور و ولوم پایین به‌سادگی وجود دارد البته اغلب افراد برای فشردن دکمه ولوم بالا به جابجا کردن گوشی در دست یا استفاده از دست دوم نیاز دارند. طرح برجسته روی دکمه پاور نیز از دیگر نکات مثبت طراحی این گوشی به حساب می‌آید.

وان هایپر در مجموع از طراحی نسبتا راضی‌کننده‌ای برخوردار است و با وجود آن‌که بدنه پلاستیکی آسیب‌پذیر جاذب اثر انگشت و دوربین‌های برجسته بخش پشتی از جذابیت آن کاسته‌اند و در زمینه وزن و ابعاد نیز چندان فوق‌العاده عمل نمی‌کند اما در دیگر سو با تکیه بر یک صفحه‌نمایش بزرگ و بدون ناچ، طراحی جدید بخش پشتی و رنگ‌آمیزی بدنه، نگاه‌های فراوانی را به خود جلب خواهد کرد.

ابعاد و وزن

وان هایپر از ابعاد 8.9×76.6×161.8 میلی‌متری بهره می‌برد که نسبت به دیگر 6.5 اینچی‌های نزدیک به این رده گوشی نسبتا بزرگی به حساب می‌‌آید؛ برای مقایسه، Redmi Note 8 Pro‌ با صفحه‌نمایش 6.53 اینچی و ابعاد 8.79×76.4×161.35 در هر سه مورد گوشی کوچک‌تری‌ست و با این‌که اختلاف مابین این دو بسیار ناچیز است اما با توجه به این نکته ‌که نوت 8 پرو از صفحه‌نمایش بزرگ‌تری بهره می‌برد و به جای سلفی پاپ‌آپ، دوربین سلفی را بر بالای صفحه‌نمایش جای داده است این اختلاف‌ها برجسته‌تر می‌شود. مثال دیگری در این زمینه، سامسونگ گلکسی A51 است که با همین اندازه 6.5 اینچی صفحه‌نمایش از ابعاد 7.9×73.6×158.5 میلی‌متر بهره می‌برد که دیوایس کامل کوچک‌تری به نسبت وان هایپر به حساب می‌آید.

One Hyper از لحاظ وزن نیز نسبت به رقبای خود عملکرد بهتری ندارد و وزن 200 گرمی آن با این‌که تقریبا مشابه ردمی نوت 8 پروست اما با در نظر گرفتن این‌که حریف آسیایی این مدل به باتری حجیم‌تری با ظرفیت 4,500 میلی آمپر ساعت مجهز شده است، تشابه وزن این دو به ضرر وان هایپر تمام خواهد شد. برای نزدیک کردن شرایط مقایسه وزنی این گوشی به دیگر رقبا بار دیگر بهتر است به سراغ A51 با صفحه‌نمایش یک اندازه و ظرفیت مشابه باتری برویم که با وزن 172 گرمی اختلاف شدیدی را به نمایش می‌گذارد.

صفحه‌نمایش

وان هایپر به یک صفحه‌نمایش 6.5 اینچی IPS LCD با وضوح 1080×2340 پیکسل مجهز شده که شرکت سازنده از آن با نام Total Vision یاد می‌کند و اولین تجربه موتورولا در ارائه یک پنل تمام‌صفحه با حاشیه‌های اندک بدون حضور دوربین سلفی در دورتادور آن به حساب می‌آید. روشنایی این پنل در سطح متوسطی قرار دارد اما در اغلب محیط‌های نوری مشکل خاصی برای استفاده ‌ندارد. از سوی دیگر حداقل روشنایی این صفحه‌نمایش نیز همچنان با سطح ایده‌آل فاصله داشته و با این‌که در ترکیب با حالت تاریک صفحه‌نمایش یا Dark Theme تقریبا به راحتی می‌توان از آن در تاریکی کامل نیز استفاده کرد اما اختلاف مشخصی با نمونه‌های برتر در این زمینه دارد.

در منوی Display و در گزینه Colors‌، سه حالت برای نمایش رنگ در این پنل در نظر گرفته شده که شامل Natural یا طبیعی، Boosted یا تقویت شده و Saturated یا اشباع‌شده می‌شود که گزینه سوم به‌صورت پیش‌فرض انتخاب شده و نگفته پیداست ضمن پر رنگ‌تر نشان‌ دادن رنگ‌ها، دقت پایینی را ارائه می‌کند.

در مجموع با وجود آن‌که جا برای بهبود کیفیت این صفحه‌نمایش در مواردی مثل حداقل و حداکثر نور و دقت رنگ وجود دارد اما می‌توان از آن به‌عنوان گامی در جهت مثبت برای بهبود کیفیت محصولات رده میانی موتورولا یاد کرد.

زیر صفحه‌نمایش حاشیه‌ نسبتا ضخیمی به اندازه نزدیک به 4 میلی‌متر دیده می‌شود و در بالا و کناره‌ها نیز این حاشیه به حوالی 2 میلی‌متر می‌رسد. برای مقایسه در گلکسی A51 تقریبا شرایط بر همین منوال است و حاشیه پایینی 4 میلی‌متری و حاشیه‌های بالا و جانبی 2 میلی‌متری در اینجا نیز تکرار شده است. در لبه بالایی گوشی شکاف ناپیدای کوچکی برای قرارگیری اسپیکر تماس در نظر گرفته شده و سنسورهای ناپیدای تغییر نور و Proximity نیز در همین قسمت حضور دارند.

اجزای جانبی

اسلات جای‌گذاری سیم‌کارت و کارت حافظه وان هایپر در کناره سمت چپ به صورت ترکیبی بوده و امکان دریافت همزمان دو سیم‌کارت و یک کارت حافظه را ندارد؛‌ به بیان ‌دیگر دو حالت ممکن قابل استفاده برای این بخش شامل دو سیم‌کارت بدون کارت حافظه یا یک سیم‌کارت و یک کارت حافظه است.

دکمه پاور در کناره سمت راست گوشی به‌صورت برجسته و طرح‌دار ساخته شده و به خوبی در زیر انگشتان هر دو دست جای می‌گیرد. در مورد دکمه تغییر صدای این بخش البته این شرایط برقرار نیست و با این‌که ولوم پایین آن را تقریبا به راحتی می‌توان با یک دست لمس نمود اما برای دسترسی به ولوم بالا نیاز به جابجایی گوشی یا استفاده از دست دوم خواهد بود.

اجزای حاضر در پایین گوشی شامل پورت USB-C، میکروفون تماس و اسپیکر اصلی می‌شود و جالب این‌که نوشته‌های ناپیدای مربوط به نام مدل و کشور سازنده که اغلب در پشت گوشی‌ها دیده می‌شود این بار به بخش پایینی منتقل شده‌اند.

در بالا به میکروفون دوم، جک هدست و محل دوربین سلفی پاپ‌آپ گوشی بر می‌خوریم که در حالت عادی تقریبا هم‌سطح با بدنه و درون آن قرار دارد اما با انتخاب دوربین سلفی از منوی تصویربرداری، ظرف مدت نسبتا کوتاهی از جای خود خارج می‌شود. در مورد این قسمت، در ادامه در بخش دوربین بیشتر سخن خواهیم گفت.

بخش پشتی

کاور براق بخش پشتی طبق انتظار هر آلودگی و اثر انگشتی را در کوتاه‌ترین زمان به خود جذب کرده و با توجه به جنس ظاهرا پلاستیکی آن نیز امکان خراشیده شدن این بخش، دور از ذهن به نظر نمی‌رسد. رنگ‌آمیزی متفاوت این قسمت جلوه زیبایی را به آن بخشیده و تغییراتی مثل حذف لوگوی موتورولا از روی سنسور اثر انگشت و انتقال آن به یک نوار عمودی نقطه‌نقطه در امتداد مجموعه دوربین نیز در ایجاد یک تجربه جدید در این بخش بی‌تأثیر نبوده‌اند. یک نکته پنهان در این بخش چراغ LED هشدار گوشی‌ست که در دورتادور سنسور اثر انگشت قرار دارد. در مورد تنظیمات این LED در ادامه در بخش رابط کاربری سخن می‌گوییم.

از جمله نکات نچندان دلچسب در هنگام مشاهده بخش پشتی وان‌ هایپر باید به تعداد دوربین‌های این قسمت اشاره کرد؛ در این مدل در حالی از تنها دو دوربین در این بخش استفاده شده که خود شرکت موتورولا نیز به‌جز نمونه‌های ارزان‌قیمت سری Moto E در اغلب دیگر گوشی‌های خود از حداقل سه دوربین در بخش پشتی استفاده کرده است. دوربین‌‌های سه و چهارگانه در گوشی‌های رده پایین و میانی (که اغلب از نوع دوربین ماکرو و سنسور عمق میدان هستند) با وجود آن‌که اغلب کارایی چندانی در تصویربرداری ندارند اما معمولا در جلب توجه خریداران موفق عمل می‌کنند. بر همین منوال انتقاد به حضور تنها 2 دوربین در بخش پشتی وان هایپر نیز بیش از از آن‌که با تجربه تصویربرداری دستگاه در ارتباط باشد با علاقه کاربران به دیدن تعداد لنزهای دوربین بیشتر در بخش پشتی و در نتیجه ترجیح دادن این مدل به رقبای آن مرتبط است.

دوربین‌های اصلی

دوربین اصلی وان هایپر یک نمونه 64 مگاپیکسلی (ظاهرا از نوع Samsung ISOCELL Bright GW1) با پیکسل‌های 0.8 میکرونی‌ست که با قابلیت ترکیب پیکسل‌ها، روی کاغد امکان ارائه تصاویر بهتری را در وضوح پیش‌فرض 16 مگاپیکسلی در محیط‌های کم‌نورتر دارد. گشودگی لنز این دوربین f/1.9 اعلام شده (هرچند همانطور که در ادامه خواهیم دید در اطلاعات عکس‌های این دوربین، عدد دیافراگم f/1.8 ثبت می‌شود) و فوکوس خودکار آن نیز به جز فناوری تشخیص فاز از طریق ماژول جداگانه فوکوس لیزری که در مجاورت مجموعه دوربین و در زیر فلش LED قرار دارد صورت می‌پذیرد. دوربین دوم این گوشی 8 مگاپیکسلی التراواید واید با گشودگی دیافراگم f/2.2 است که محدوده‌ای به وسعت 118 درجه را به تصویر می‌کشد. این دوربین ظاهرا فاقد فوکوس خودکار است.

رابط کاربری دوربین تقریبا همانی‌ست که در دیگر گوشی‌های سری One موتورولا دیده‌ایم و در مقایسه با رابط کاربری ساده گوشی مبتنی بر اندروید خام، تنظیمات فراوان و متعددی را ارائه می‌دهد. در این قسمت در ستون سمت راست جدا از شاتر دوربین، نمای آخرین عکس گرفته شده و میانبر سوییچ بین دوربین‌های اصلی و سلفی، یک گزینه دیگر برای دسترسی مستقیم به Google Lens در بالا و گزینه دیگری برای انتقال از دوربین اصلی به دوربین التراواید نظر گرفته شده است. یک خط جلوتر، دکمه تعویض بین عکاسی و فیلم‌برداری و دکمه حالت‌های دوربین دیده می‌شود و آخرین گزینه انتخاب شده در این بخش نیز در زیر میانبر دوربین عکاسی به چشم می‌خورد.

بخش حالت‌های دوربین به دو قسمت مجزا برای عکاسی و فیلم‌برداری تفکیک شده که در اولی جدا از مواردی مثل پرتره، پانوراما و فیلترهای زنده، چند گزینه جالب توجه دیگر از جمله Cutout (بریدن تصویر یک شخص و چسباندن آن در بک‌گراند دلخواه)، Spot Color (انتخاب و حفظ یک رنگ از عکس و حذف سایر رنگ‌ها) و Cinemegraph (گرفتن عکس‌های پیاپی برای ایجاد حس حرکت در سوژه‌های متحرک) نیز به چشم می‌خورد و امکان برداشت تصویر با وضوح کامل دوربین اصلی (64 مگاپیکسل) نیز در همین بخش وجود دارد. در بخش حالت‌های ویدئویی نیز دو گزینه تایم‌لپس و اسلوموشن حضور دارند.

موارد حاضر در ستون سمت چپ رابط کاربری دوربین به ترتیب از پایین به بالا شامل تنظیمات HDR، فلش و تایمر، گزینه Active Photos (برای برداشت چند ثانیه ویدئو قبل از گرفتن عکس)، انتخاب حالت دوربین روی دستی یا اتوماتیک و دکمه دسترسی به سایر تنظیمات می‌شوند.

در بخش تنظیمات با لیست بلندبالای دیگری روبرو می‌شویم که کمی نسبت به وان‌اکشن با تغییر روبرو شده است. در این منو مواردی مثل وضوح تصویر و ویدئو در دوربین اصلی و دوربین سلفی همراه با وضوح و نرخ برداشت فریم در حالت اسلوموشن این دو دوربین، گزینه HDR برای دوربین سلفی، صدای شاتر، خطوط راهنمای کادربندی، تراز صافی تصویر (leveler)، تصویربرداری خودکار با تشخیص لبخند، تنظیمات مکان و Google Lens می‌شوند. یک تغییر دیگر در این بخش حذف گزینه فرمت ذخیره عکس (JPEG یا DNG در حالت RAW و یا هر دو) از قسمت تنظیمات و انتقال آن به نوار بالای صفحه در حالت برداشت دستی یا Manual است که تغییر مثبتی به نظر می‌رسد.

در بخش عکاسی حرفه‌ای یا Manual در دوربین اصلی گوشی امکان تغییر دستی فوکوس، وایت‌بالانس، سرعت شاتر (از 1/6,000 تا 1/8 ثانیه)، ISO (از 100 تا 3,200) و میزان نورگیری (از Ev-2 تا Ev+2) وجود دارد و در دوربین واید نیز به‌جز گزینه اول (که طبیعتا در نبود فوکوس خودکار در این دوربین جایی ندارد)، بقیه موارد به همین صورت در دسترس قرار دارند البته حداقل سرعت شاتر در این دوربین بازهم کمتر شده و به 1/2 ثانیه می‌رسد.

تصویربرداری با وان هایپر را در یک روز نسبتا آفتابی و روشن بهاری آغاز می‌کنیم؛ در اولین سوژه ابتدا از وضوح پیش‌فرض 16 مگاپیکسلی دوربین اصلی آغاز می‌کنیم جایی‌که با تصویری نسبتا رضایت‌بخش با اندکی اغراق در رنگ روبرو می‌شویم که در صفحه‌نمایش خود گوشی با کیفیت به نظر می‌رسد. برش اندازه واقعی این تصویر نیز همچنان کیفیت خود را حفظ می‌کند و کنتراست بالا و کنترل مناسب نویز در آن دیده می‌شود. یک نکته جالب در این میان درج f/1.8 در اطلاعات تصویر برای دیافراگم لنز دوربین اصلی‌ست که در سایت موتورولا، f/1.9 درج شده است!

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در سوژه بعدی نیز این مورد تکرار می‌شود و به‌جز اندکی نور کمتر و رنگ‌های اشباع‌شده‌تر، از بقیه موارد می‌توان رضایت داشت و سطح جزییات نیز در حد راضی‌کننده‌ای قرار دارند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

این دو سوژه را با دوربین التراواید تکرار می‌کنیم در این حالت با وجود با وجود بسته‌تر بودن دیافراگم، از روی خود دوربین هنوز با نور مناسبی در صحنه روبرو می‌شویم و از کنتراست نیز رضایت داشتیم. با برش اندازه واقعی البته داستان تغییر کرده و همانطور که به‌روشنی مشخص است سطح جزییات و شارپ‌نس به شدت افت کرده و با کیفیت بسیار پایین‌تری در تصاویر روبرو می‌شویم. یک نکته جالب در این میان این‌که با وجود 8 مگاپیکسلی دوربین التراواید، وضوح تصویر نهایی آن به نوعی اورسمپل شده و به 16 مگاپیکسل ارتقاء پیدا کرده است.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین التراواید - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین التراواید - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

همانطور که در توضیحات نیز اشاره شد، دوربین اصلی وان هایپر امکان عکاسی با حداکثر وضوح یعنی 64 مگاپیکسل را نیز ارائه می‌دهد در این حالت از قابلیت pixel binning یعنی ترکیب چهار پیکسل مجاور هم برای ساخت یک پیکسل بزرگ‌تر 1.6 میکرونی خبری نیست و انتظار عملکرد کاملا ضعیف‌تری را از آن در مسئله جذب نور داریم. این انتظار در عمل نیز به وقوع پیوسته و همانطور که در دو تصویر زیر قابل مشاهده است حتی در یک روز آفتابی و روشن نیز کادر تصویر کاملا تیره و تار می‌شود البته به شرط در اختیار داشتن نور کافی از لحاظ جزییات با نمونه کاملا مناسبی روبرو می‌شویم و از کراپ اندازه واقعی می‌توان به‌عنوان یک زوم دیجیتال استفاده کرد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 64 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 64 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

مجموعه تصویری وان هایپر از لحاظ دقت رنگ مثل اکثر دیگر گوشی‌های رده میانی چندان فوق‌العاده عمل نمی‌کند و اغلب رنگ‌های کاملا اغراق‌شده‌‌ای را به تصویر می‌کشد. این روند در دوربین التراواید اندکی بهتر است اما در این مورد نیز همچنان تفاوت محسوسی با دنیای واقعی وجود دارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین التراواید - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

وان هایپر در برداشت ماکرو با دوربین اصلی نسبتا موفق عمل می‌کند و با وجود آن‌که از لحاظ سرعت و دقت فوکوس هنوز جای بهبود وجود دارد اما از نتیجه نهایی نمی‌‌توان ناراضی بود.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 16 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در محیط‌های داخلی به شرط حضور نور کافی از نتیجه دوربین اصلی می‌توان تا حدودی زیادی رضایت داشت اما در دوربین التراواید طبق انتظار با نتیجه ضعیف‌تری روبرو می‌شویم. این وضعیت در محیط‌های تاریک و در شب تشدید شده و با وجود آن‌که دوربین به‌صورت خودکار وضعیت شب را پیشنهاد می‌دهد اما عملا حتی فعال کردن گزینه شب نیز تأثیر بزرگی بر نتیجه نهایی باقی نمی‌گذارد؛ این حالت برخلاف انتظار تأثیری در سرعت شاتر نداشته و تنها در محیط‌های کم‌نورتر، عدد حساسیت یا ISO را اندکی افزایش می‌دهد.

فیلم‌برداری دوربین اصلی گوشی حداکثر با وضوح 4K با 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریت ویدئویی 50 مگابیت بر ثانیه انجام شده و امکان برداشت ویدئو در وضوح 1080p با 30 و 60 فریم در ثانیه (هر دو با بیت‌ریت نزدیک به 20 مگابیت بر ثانیه) نیز وجود دارد. در نبود لرزه‌گیر اپتیکال (OIS)، از نتیجه نهایی ویدئوهای این دوربین رضایت چندانی نداشتیم و جدا از انتقال لرزش‌های دست به ویدئو از لحاظ میزان جزییات و روشنایی نیز شرایط دشواری برای راضی بودن از نتیجه نهایی دیده می‌شود. با فعال کردن گزینه لرزه‌گیر نتیجه نسبتا بهتری را در حین برداشت ویدئو به دست ‌آوردیم اما کادر تصویر جمع‌تر می‌شود و ممکن است کناره‌های سوژه مورد نظر از کادر خارج شود. البته با انتقال از حالت عکاسی به فیلم‌برداری با دوربین اصلی، کادر عکس خودبه‌خود کوچک‌تر می‌شود. این شرایط نامطلوب حتی در وضوح فول اچ‌دی با 60 فریم در ثانیه که معمولا در دوربین‌های موبایلی کیفیت بالاتری را ارائه می‌کند نیز به روشنی به چشم می‌خورد. حین فیلم‌برداری در هر سه حالت امکان برداشت عکس‌های 12 مگاپیکسلی (2610×4640 پیکسل) نیز وجود دارد که نسبتا به عکس‌های معمول دوربین عکاسی، کیفیت پایین‌تری را ارائه می‌کنند.

دوربین سلفی

یکی از جذابیت‌های وان هایپر، دوربین سلفی پاپ‌آپ آن است که در زمانی نزدیک به 1.5 ثانیه از جای خود حارج شده و در حوالی 1 ثانیه به جای خود باز می‌گردد؛ سرعت این باز و بسته شدن (که البته ظاهرا راهی برای غیر فعال کردن صدای همراه آن نیز وجود ندارد) نسبت به نمونه مشابه‌ای مثل آنر 9X تفاوت چندانی ندارد و در اینجا نیز مثل 9X با تشخیص در حال سقوط بودن دستگاه، این دوربین به صورت خودکار به جای خود باز می‌گردد. دوربین سلفی وان هایپر به عنوان یک دوربین 32 مگاپیکسلی معرفی می‌شود اما وضوح پیش‌فرض آن در نسبت 4:3 همانطور که می‌توان حدس زد، 8 مگاپیکسل است. گشودگی دیافراگم لنز این دوربین f/2.0 بوده و فاقد فوکوس خودکار است. با این دوربین نیز البته مثل دوربین اصلی می‌توان با وضوح اصلی اقدام به عکاسی کرد و رزولوشن‌های دیگر در دو نسبت 16:9 (24 و 6 مگاپیکسل) و 19.5:9 (19.7 و 4.9 مگاپیکسل) نیز برای آن در نظر گرفته شده است.

از نتیجه به‌دست آمده از دوربین سلفی به میزان زیادی می‌توان رضایت داشت و در محیط‌های با نور مناسب نیز با تفاوت بزرگی مابین وضوح 8 و 32 مگاپیکسلی (و رزولوشن‌های متناظر با آن در دیگر نسبت‌ها) روبرو نشدیم. برگ برنده اصلی این دوربین، پشتیبانی آن از HDR است که در حالت اتوماتیک در همه نسبت‌ها و رزولوشن‌ها در دسترس قرار دارد. حالت پرتره با تشخیص خودکار سوژه اصلی از پس‌زمینه، تا حدود زیادی به خوبی انجام می‌شود و به‌جز برخی موارد مشکل‌آفرین مثل تارهای مو، در بقیه موارد به مشکل خاصی بر نمی‌خوریم. در مجموعه از کیفیت دوربین سلفی این گوشی می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت.

باتری

وان هایپر با یک باتری داخلی 4 هزار میلی آمپر ساعتی ارائه می‌شود که با توجه به سایز صفحه‌نمایش و حضور رقیب بزرگی مثل ردمی نوت 8 پرو با باتری 4,500mAh چندان فوق‌العاده به نظر نمی‌رسد. شرکت سازنده در مورد دوام این باتری تنها به عدد 38 ساعتی برای کارکرد آن اشاره کرده که نگفته پیداست که در شرایط آزمایشگاهی اندازه‌گیری شده و نمی‌توان چندان روی آن تکیه نمود. در دنیای واقعی در یک استفاده متوسط رو به بالا شاید بتوان تا اواسط روز دوم نیز با یک شارژ به استفاده از وان هایپر ادامه اما با شدیدتر شدن نوع استفاده این دوام نیز کاهش پیدا می‌کند.

برای مشخص شدن دوام این باتری طبق معمول به سراغ تست Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark رفتیم در این تست اما به دلیل حضور اندروید خام که امکان اجرای فول‌اسکرین برنامه‌ها را به کاربران نمی‌دهد حاشیه‌های بسیار ضخیمی در بالا و پایین صفحه‌نمایش ایجاد می‌شود که در نتیجه نهایی این تست تأثیر مشهودی برجای می‌گذارد و نگفته پیداست که عدد به دست آمده از این تست بازتابی از دنیای واقعی نخواهد بود.

وان هایپر برای اولین بار در تاریخ موتورولا از شارژ سریع 45 واتی پشتیبانی می‌کند که با وجود آن‌که درون جعبه قرار نداشته و باید آن را جداگانه تهیه کرد، گام مهم و مثبتی به حساب می‌آید. شارژر ارائه شده در نسخه در اختیار ما یک نمونه نچندان کم‌سرعت با توان خروجی حداکثر 18 واتی (9 ولت و 2 آمپر و یا 12 ولت و 1.5 آمپر) است که به عملکرد آن در شارژ سریع باتری اشاره‌ای نشده است. این شارژر البته در عمل نیز مناسب و پر سرعت ظاهر می‌شود و می‌توان از عملکرد آن کاملا راضی بود. طبق معمول، روند شارژ گوشی را از صفر درصد و در حالت خاموش آغاز می‌کنیم؛ باتری وان‌هایپر در این تست پس از گذشت 10 دقیقه تا 11 درصد شارژ شد و پس از گذشت 20 و 30 دقیقه نیز شارژ باتری به خوبی تا 25 و 39 درصد افزایش پیدا کرد. برای مقایسه، گلکسی A51 با باتری مشابه و شارژر 15 واتی پس از 30 دقیقه تنها تا 29 درصد شارژ می‌شود. شارژ وان هایپر پس از یک ساعت به 76 درصد رسید که اختلاف پر رنگ‌تری را نسبت به A51 که در این لحظه تنها 59 درصد شارژ دارد به نمایش می‌گذارد. در نهایت باتری گوشی در حوالی دقیقه 93 و 94 به طور کامل شارژ شد و این در حالی‌ست که A51 برای پر کردن باتری خود به نزدیک به 20 دقیقه دیگر زمان نیاز دارد.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

وان هایپر با سیستم‌عامل اندروید 10 و رابط کاربری کاملا نزدیک به اندروید خام ارائه می‌شود که این آخری را در دیگر مدل‌های این خانواده نیز پیش از این دیده‌ایم. زمان بوت گوشی نزدیک به 22 ثانیه بود که برای یک مدل رده میانی نسبتا مناسب به نظر می‌رسد اما چند ثانیه‌ای کندتر از One Action است.

منوهای گوشی در قیاس با آنچه پیش از این در وان اکشن دیده‌ایم حداقل از لحاظ ظاهری تفاوت بزرگی نکرده‌اند اما در عمل به لطف حضور اندروید 10 تقریبا همه‌چیز با برخی تغییرات کوچک و بزرگ همراه شده است. صفحه قفل برخلاف اندروید 9 حالا یک نمونه کاملا ساده‌تر بوده و با وجود آن‌که زمان و تاریخ و نوتیفیکیشن برنامه‌ها در مرکز آن به نمایش در می‌‌آید اما میانبرهای دوربین و دستیار صوتی از پایین آن حذف شده و ظاهری مینیمالیستی به خود گرفته است.

شرایط صفحه هوم نیز با تغییر بزرگی روبرو نشده و در اینجا نیز جدا از موارد همیشگی مثل پنج میانبر پایین صفحه و سرچ گوگل حاضر در همین قسمت، در پایین‌ترین بخش به جای دکمه‌های معمول back، هوم و تسک‌سوییچر تنها به یک خط سفیدرنگ نسبتا بزرگ بر می‌خوریم که در مقایسه با اندروید 9، اندازه آن بزرگ‌تر شده است. دسک‌تاپ سمت چپ در این منو نیز به اپلیکیشن گوگل تعلق دارد.

با حرکت دادن خط پایین صفحه‌نمایش در رابط کاربری و کشیدن آن تنها چند میلی‌متر به بالا، پنج آیکون جدید (که در حقیقت ردیف اول آیکون‌های منوی اصلی هستند) ظاهر شده و در مرکز نیز صفحات و برنامه‌های جدیدا استفاده به نمایش گذاشته می‌شود یک تفاوت این قسمت با آنچه در اندروید 9 دیده‌ایم، حذف شدن باکس جست‌وجوی گوگل از این قسمت است که بالای پنج آیکون مذکور ظاهر می‌شد. با کشیدن هریک از برنامه‌‌های حاضر در مرکز این صفحه رو به سمت بالا می‌توان آنها را به صورت تک‌تک بست یا با اسکرول افقی به سمت چپ از گزینه Clear All برای بستن همه آنها استفاده کرد.

با ادامه اسکرول دکمه بیضی‌شکل رو به بالا، منوی اصلی (app drawer) از پایین به بالا پدیدار می‌‌شود و برخلاف اندروید 9 برای دسترسی به دکمه back یا بازگشت به جای اختصاص یک ایکون جداگانه در کنار خط پایین صفحه، تنها کافی‌ست هریک از کناره‌های چپ یا راست صفحه‌نمایش‌ را رو به داخل اسکرول کرد.

یک آیکون جدید در این بخش، گزینه‌ای تحت عنوان Moto با نشان موتورولاست که توضیحاتی در مورد دو ویژگی نرم‌افزاری اختصاصی این گوشی یعنی Moto Actions و Moto Display و مواردی مثل Fast Flashlight (روشن کردن سریع چراغ‌قوه) و Pick up to silence (خاموش کردن صدای زنگ با برداشت گوشی) ارائه می‌دهد. در ادامه و در بخش تنظیمات، بیشتر با این موارد آشنا خواهیم شد.

نزدیک کردن دو انگشت روی صفحه هوم برخلاف انتظار به نکته خاصی ختم نمی‌شود و برای دسترسی به ویجت‌ها، تغییر والپیپر و تنظیمات صفحه هوم باید یک انگشت را روی صفحه نگه داشت.

در تنظیمات صفحه هوم گزینه‌های ساده‌ای نظیر پیشنهادهایی برای برنامه‌های جدید در منوی اصلی (App suggestion) فعال و غیر فعال کردن Notification dots، افزودن خودکار آیکون برنامه‌های جدید به صفحه‌ هوم، چرخش خودکار هوم اسکرین و غیر فعال کردن اپلیکیشن گوگل حاضر در سمت چپ صفحه هوم (Swipe Access) ارائه می‌شود و در مقایسه با قبل گزینه جدید Home screen layout برای تعیین چینش ماتریسی آیکون‌های صفحه هوم از بین سه حالت 4×4، 5×4 و 5×5 نیز به موارد حاضر در این بخش افزوده شده‌اند.

بخش کشویی Notification Shade بالای صفحه با یک بار پایین کشیدن، جدا از نوتیفیکیشن برنامه‌ها در پایین، شش آیکون وای‌فای، بلوتوث، چراغ‌قوه، Do not disturb، چرخش اتوماتیک و گزینه Dolby را ارائه می‌دهد که این آخری در هنگام پخش موسیقی از اسپیکر اصلی گوشی همواره به صورت فعال باقی می‌ماند. در این قسمت بار دیگر خبری از دکمه Setting نیست و برای دسترسی به آن باید این منو را کامل به سمت پایین کشید

با کشیدن کامل منوی نوتیفیکیشن رو به پایین، اسلایدر تنظیم روشنایی (بدون گزینه‌ای برای غیر فعال کردن روشنانی خودکار) در بالا ظاهر شده و گزینه‌های دیگر شامل Battery Saver، موبایل دیتا، Airplane mode، حالت شب، آپدیت سیستم، Cast و فیدبک به این جمع افزوده می‌شوند. یک قابلیت جدید در این بخش، گزینه Selfie است که با لمس آن می‌توان مستقیما تصاویر سلفی را برداشت نمود.

با لمس گزینه Edit از پایین این بخش، 7 گزینه دیگر از جمله Location، هات‌اسپات و تم تاریک برای انتخاب در دسترس قرار گرفته و امکان جابجایی آیکون‌های اصلی این قسمت با یکدیگر نیز از این طریق وجود دارد.

در منوی اصلی نواری برای جست‌وجو در میان اپلیکیشن‌ها در بالا در نظر گرفته شده و یک ردیف پایین‌تر از آن به 5 برنامه پر استفاده کاربران بر می‌خوریم. در زیر این بخش لیستی از کل اپلیکیشن‌های حاضر در گوشی به صورت الفبایی با اسکرول عمودی دیده می‌شود که با گرفتن زبانه حاضر در ستون سمت راست می‌توان به سرعت از روی حروف الفبا به اپلیکیشن مورد نظر دست یافت.

با نگه داشتن دست روی برخی آیکون‌های این منو می‌توان به امکانات اصلی آنها دسترسی سریع پیدا کرد و در صورت وجود ویجت جداگانه‌ای مرتبط با اپلیکیشن مذکور، آیکونی بالای این منو ظاهر می‌شود که لمس آن همه ویجت‌های مرتبط با آن اپلیکیشن را به نمایش می‌گذارد.

ترکیب و تعداد آیکون‌های حاضر در منوی تنظیمات گوشی به‌جز برخی موارد تفاوت خاصی با گذشته نداشته و در اینجا نیز در بالاترین قسمت گزینه‌ای برای جست‌وجو در بین گزینه‌های مختلف این منو در نظر گرفته شده است.

یک گزینه جدید در این قسمت، افزوده شدن عبارت lights به منوی صدا یا Sound است که از طریق آن می‌توان یکی از جذابیت‌های پنهان وان هایپر را کنترل نمود. دورتادور سنسور اثر انگشت در بخش پشتی وان هایپر همانطور که پیش از این نیز اشاره شد، چراغ LED ناپیدایی‌ست که از طریق این منوی می‌توان آن را کنترل کرد؛ در این بخش، امکان روشن و خاموش کردن این چراغ هشدار در چهار مورد یعنی در هنگام مکالمه،‌ شارژ باتری، دریافت نوتیفیکیشن و هشدارهای WEA (یا Wireless emergency alerts سیستمی‌ست که در آمریکا و ظاهرا کانادا برای اعلام هشدار در مواقع بحران مثلا در زمان طوفان جهت اطلاع به‌ کاربران به کار گرفت می‌شود. اطلاعات بیشتر) وجود دارد. در همین بخش می‌توان میزان نور این چراغ هشدار را (از بین چهارگزینه زیاد، ‌متوسط، کم و یا اتوماتیک) تنظیم کرد و آن را به‌کل در مواقع روشن بودن گزینه Do Not Disturb غیر فعال کرد.

یک گزینه جدید در این بخش، زیر منوی تازه‌ای به نام Privacy است که در آن موارد مرتبط با حریم خصوصی افراد از مدیریت دسترسی‌ها تا ارسال اطلاعات بازاریابی و عیب‌یابی به شرکت سازنده و اطلاعات و فعالیت‌های به اشتراک گذاشته شده با گوگل در دسترس قرار دارد. این مورد در دیگر گوشی‌های دارای اندروید 10 نیز ظاهرا حضور دارد.

منوی Location یا مسیریابی به صورت یک گزینه مستقل در پایین گزینه Privacy افزوده شده که در آن جزییات بیشتری در مورد مکان کاربر در دسترس قرار می‌گیرد.

گزینه Moto در صفحه هوم که پیش از این به آن اشاره کردیم در بخش تنظیمات نیز حضور دارد و در آن دو گزینه Moto Actions و Moto Display حضور دارد. بخش Moto Actions در حقیقت راه‌کارهای متفاوت موتورولا برای کنترل گوشی با ژست‌های حرکتی‌ست که از آن جمله باید به Quick capture (فعال کردن دوربین با دو بار چرخان سریع دستگاه در دست)، Fast flashlight (روشن کردن چراغ قوه با دو حرکت سریع دست)، Three finger screenshot (لمس کردن صفحه با سه‌ انگشت برای گرفتن اسکرین‌شات)، Lift to unlock (باز شدن قفل با برداشتن گوشی و نگاه کردن به آن) و چندین مورد دیگر اشاره کرد.

بخش Moto Display در این منو این بار تنها شامل گزینه Peek Display می‌شود که در آن با برداشتن گوشی اطلاعاتی مثل زمان و نوتیفیکیشن برنامه‌ها بدون روشن شدن صفحه‌نمایش، به تصویر کشیده می‌شود. گزینه Alternative Display که پیش از این در منو حضور داشت و وظیفه آن روشن نگه‌داشتن صفحه‌نمایش تا زمان نگاه کردن کاربر به آن بود حالا از این منو حذف شده است.

یک نکته منفی و حتی تا حدودی آزاردهنده در رابط کاربری این گوشی که پیش از این در وان ماکرو نیز آن را دیده بودیم، در زمان گرفتن اسکرین‌شات پدیدار می‌شود جایی‌که برخلاف انتظار پس از گرفتن یک اسکرین‌شات، تصویر برداشت شده به صورت خودکار ذخیره نشده و با وجود این‌که مزیت ویرایش و اشتراک‌گذاری بلافاصله را از منوی پدیدار شده در زیر اسکرین‌شات ارائه می‌کند اما عملا تا قبل از لمس گزینه Save از بالای گوشی، اسکرین‌شات گرفته شده، ذخیره نمی‌شود. برای حل این مشکل باید امنوی Moto Actions گزینه Screenshot editor را غیر فعال کرد.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

وان هایپر با پروسسور نسبتا پیشرفته رده میانی شرکت کوالکام یعنی Snapdragon 675 ارائه می‌شود که در اکتبر 2018 عرضه شد و در زمان خود اولین چیپ‌ست کوالکام با هسته‌های جدید Cortex-A76 به حساب می‌آمد؛ SD675 بدین‌ترتیب از چیپ‌ست‌های هم‌عصر خود در سری 7 کوالکام یعنی Snapdragon 710‌ و Snapdragon 712 نیز به لحاظ پردازشی شرایط بهتری را ارائه می‌داد هرچند در بخش گرافیکی داستان به کل متفاوت بود و Adreno 612 حاضر در این چیپ‌ست به وضوح در جایگاه پایین‌تری نسبت به Adreno 616 سری 710 و 712 قرار می‌گرفت.

وان هایپر اما با تکیه بر این پروسسور 11 نانومتری روی کاغذ نمونه نسبتا مناسب و راضی‌کننده‌ای به نظر می‌رسد که به خصوص در زمینه پردازشی شرایط متعادلی در آن به چشم می‌خورد. در ساختار اسنپ‌دراگون 675 از 2 هسته 2 گیگاهرتزی Cortex-A76 همراه با 6 هسته 1.6 گیگاهرتزی Cortex-A55 استفاده شده و گرافیک Adreno 612 آن نیز از فرکانس 845 مگاهرتزی بهره می‌برد. حافظه رم این مدل 4 گیگابایت در نظر گرفته شده که با توجه به‌این‌که اغلب رقبای آن از حداقل 6 گیگابایت رم بهره می‌برند، شرایط ایده‌الی برای این گوشی در این زمینه به چشم نمی‌خورد. این میزان رم البته در استفاده عادی دستگاه خللی ایجاد نمی‌کند اما احتمالا در شرایط دشواری مثل انجام بازی‌های سنگین گرافیکی، به ضرر کاربر تمام خواهد شد.

در این مدل از 128 گیگابایت حافظه داخلی استفاده شده که در اولین بوت تنها 13.38 گیگابایت آن به سیستم‌عامل تعلق پیدا کرده و بیش از 114 گیگابایت آن در دسترس قرار دارد. این مقدار با این‌که اندکی نسبت به 116 گیگابایتی که در نوت 8 پرو در همین لحظه ارائه می‌شود کمتر است اما کافی‌ست آن را با حافظه تنها 107 گیگابایتی حاضر در A51 در اولین بوت، مقایسه کنیم تا شرایط کاملا به نفع وان هایپر تغییر کند.

نوع حافظه داخلی وان هایپر با ثبت سرعتی نزدیک به 500 مگابایت بر ثانیه در خوانش ترتیبی تست AndroBench از نوع UFS 2.0 تعیین می‌شود که تقریبا به همین صورت در Galaxy A51 و Note 8 Pro نیز تکرار شده بود. از سرعت این حافظه در این رده قیمتی می‌توان کاملا رضایت داشت و در مقایسه با نمونه‌ای چون Nokia 7.2 با حافظه کم‌سرعت eMMC 5.1 شرایط بسیار بهتری دارد.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با حضور SD675 انتظار عملکرد متوسط رو به بالایی را در تست‌های مرتبط با هسته‌های پردازشی داریم هرچند در مقایسه با دیگر مدل‌های دارای هسته‌های A76 مثل Redmi Note 8 Pro‌ به دلیل فرکانس پایین‌تر هسته‌ها، شاید اندکی با شرایط نازل‌تری روبرو شویم. این وضعیت اما وقتی صحبت از گرافیک در میان باشد کاملا تغییر کرده و GPU دستگاه همانطور که در بالا نیز اشاره شد در سطح چندان فوق‌العاده‌ای در مقایسه با رقبای اصلی آن قرار ندارد.

طبق معمول اولین تست پردازشی گوشی که به‌عنوان معیاری برای مقایسه وان هایپر با نمونه‌های قدیمی‌تر به‌کار می‌رود به Geekbench در نسخه 4.4.2 تعلق دارد؛ ردمی نوت 8 پرو در این تست در دو حالت تک و چند هسته‌ای به ترتیب به امتیازهای 2,474 و 7,641 دست پیدا کرد و در وان هایپر نیز به دلیل یکسان بوده هسته‌ها، نتیجه‌ای مشابه و البته اندکی کمتر (به دلیل فرکانس کمتر هسته‌ها) را انتظار می‌کشیم؛ وان هایپر در این تست به امتیازهای 2,319 و 6,041 دست پیدا کرد که با انتظار پیشین در این مورد منطبق است. برای مشخص شده میزان بزرگی این امتیاز ثبت شد که هر دو مورد کمتر از وان هایپر هستند.

این شرایط در نسخه 5.1.1 این تست نیز تکرار شده و وان هایپر در حالی به امتیازهای 500 و 1,602 در این آزمون دست یافت که ردمی نوت 8 پرو نیز تقریبا همین امتیازها را با 488 و 1,621 تکرار کرده است. برای مقایسه با یک نمونه پیشرفته و پرچمدار، کافی‌ست بدانید نسخه Exynos 990 گلکسی S20+ سامسونگ در این آزمون به امتیازهای 869 و 2,738‌ واحدی می‌رسد.

در آزمون کلی AnTuTu v8.3.2 جدا از پردازنده، بخش گرافیک و حافظه دستگاه نیز مورد بررسی قرار می‌گیرد که به‌‌خصوص در زمینه گرافیکی همانطور که می‌توان حدس زد اختلاف بزرگی با نوت 8 پرو ایجاد می‌شود. امتیاز کلی وان هایپر در این تست به 224 هزار واحد می‌رسد که با وجود آن‌که امتیاز مناسبی در رده میانی‌ست اما مقایسه بخش‌بخش آن با امتیاز 284 هزار واحدی ردمی نوت 8 پرو، بیش از همه چیز به قدرت پایین‌تر GPU دستگاه اشاره دارد. گرافیک نوت 8 پرو در این تست امتیازی حوالی 80 هزار واحد کسب کرده است و این در حالی‌ست که این امتیاز در وان هایپر تنها اندکی بیش از 38 هزار واحد است.

در تست نهایی گرافیکی Sling Shot Extreme – OpenGL ES 3.1 از مجموعه 3DMark عملکرد بخش گرافیکی به صورت مشخص و منفرد مورد بررسی قرار می‌گیرد. گوشی‌های بزرگ و پرچمدار از امتیاز 6 هزار واحدی در این تست فراتر می‌روند و بهترین‌های رده میانی نیز به 3 هزار واحد در آن نزدیک می‌شوند. در وان هایپر با توجه به امتیاز 2,376 واحدی ردمی نوت 8 پرو با گرافیک پیشرفته Mali-G76 MC4 انتظار رقمی بسیار پایین‌تر را در این تست داریم؛ امری‌که در عمل نیز کاملا به وقوع پیوسته و امتیاز تنها 1,172 واحدی این گوشی به روشنی از کیفیت بخش گرافیکی آن سخن می‌گوید. این رقم پایین البته به معنای عملکرد ضعیف وان هایپر در اجرای بازی‌های معمول و حتی پیشرفته نبوده و تنها معیاری برای مقایسه بخش گرافیکی آن با دیگر گوشی‌های رقیب است.

ارتباطات

مودم ارتباطی Snapdragon X12 حاضر در پروسسور SD675 این مدل، حداکثر سرعت 4G LTE وان هایپر در دانلود را به 600 مگابیت در ثانیه محدود کرده و حداکثر سرعت آپلود نیز 150Mbps است. وای‌فای دو باند ac، بلوتوث 5، اتصال NFC و مسیریاب‌های GPS/GLONASS/Galileo سایر راه‌های ارتباطی این مدل را تشکیل می‌دهند. جک 3.5 میلی‌‌متری هدست در این گوشی فراموش نشده و ارتباطات سیمی آن نیز از طریق درگاه USB-C تأمین می‌شود.

کلام آخر

Motorola One Hyper اسمارت‌فونی متفاوت در رده میانی‌ست که در چندین مورد عنوان «اولین» را در خانواده موتورولا به خود اختصاص می‌دهد؛ صفحه‌نمایش فول‌اسکرین بدون ناچ و بریدگی، دوربین اصلی 64 مگاپیکسلی، سلفی 32 مگاپیکسلی و ساختار پاپ آن و شارژر سریع 45 واتی از جمله این اولین‌ها به شمار می‌روند. از طراحی و شکل ظاهری گوشی به‌خصوص با توجه به کامل بودن صفحه‌نمایش و در نظر گرفته نشدن ناچ برای آن رضایت داشتیم و با وجود آن‌که بدنه پلاستیکی و براق گوشی در برابر اثرات انگشت و خراشیدگی چندان مقاوم به نظر نمی‌رسند اما این به معنای فراموش کردن زیبایی‌های ظاهری آن نخواهد بود.

از کیفیت صفحه‌نمایش در میزان روشنایی و کنتراست می‌توان رضایت داشت اما دقت رنگ بالایی نداشته و ظاهرا از شیشه‌های محافظ معمول (مثل گوریلاگلس) روی آن استفاده نشده است. دوربین 64 مگاپیکسلی اصلی در نور مناسب و در وضوح پیش‌فرض (16 مگاپیکسل)، عملکرد مطلوبی را ارائه می‌کند و از عملکرد دوربین التراواید 8 مگاپیکسلی آن نیز با وجود پشتیبانی نکردن از فوکوس خودکار، در نور کامل می‌توان رضایت داشت. امکان برداشت تصویر با وضوح کامل 64 مگاپیکسلی نیز در این مجموعه وجود دارد اما در عمل از روشنایی تصویر بسیار کاسته شده و به جز در نور شدید و کامل، استفاده از آن چندان منطقی به نظر نمی‌رسد. فیلم‌برداری دوربین اصلی این مجموعه نیز در غیاب OIS، چنگی به دل نمی‌زند و لرزه‌گیر دیجیتال آن نیز نقش خاصی را در بهبود این وضعیف ایفا نمی‌کند.

دوربین سلفی گوشی کیفیت کاملا مناسب و قابل قبولی داشته و با وجود نبود فوکوس خودکار، می‌توان از آن به‌عنوان یکی از بهترین نمونه‌های این یاد کرد. سرعت حرکت مکانیزم کشویی این گوشی نسبتا مناسب بوده و با تشخیص در حال سقوط بودن گوشی نیز به صورت خودکار به جای خود باز می‌گردد.

پروسسور دستگاه به خصوص در بخش هسته‌های پردازشی سرعت و کیفیت قابل‌قبولی را ارائه می‌‌دهد اما در زمینه گرافیکی، در شرایط پایین‌تری نسبت به رقبای اصلی آن به سر می‌برد. حافظه داخلی 128 گیگابایتی گوشی از نوع UFS 2.0 با سرعت مناسب بوده اما رم 4 گیگابایتی آن اندک به نظر می‌رسد. از کیفیت و دوام باتری دستگاه می‌توان نسبتا راضی بود و با وجود آن‌که شارژر 45 واتی تبلیغ شده برای این گوشی همراه آن ارائه نمی‌شود اما شارژر 18 واتی پیش‌فرض نیز کم‌توان نبوده و تنها به زمانی نزدیک به یک ساعت و نیم برای پر کردن کامل باتری نیاز دارد.

سیستم‌عامل اندروید 10 و گزینه‌های ارتباطی نسبتا مناسب، دیگر نکات مثبت این گوشی را تشکیل می‌دهند. طبق معمول البته همه چیز نیز در مورد وان هایپر مثبت نبوده و انتقادهای مشخصی به قسمت‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری آن وارد است؛ بدنه پلاستیکی آسیب‌پذیر دستگاه که شاسی آن را نیز در بر می‌‌گیرد در صدر این موارد قرار داشته و اندکی بیش از اندازه گرم شدن آن در حین انجام موارد متداولی همچون استفاده از دوربین نیز در این لیست حضور دارند. در بخش نرم‌افزاری،‌ تعلق نداشتن این مدل به سری اندروید وان گوگل، بیش از سایر موارد به چشم می‌آید؛ امری‌که برخلاف اکثر دیگر اعضای سری وان موتورولا، امکان آپدیت این گوشی به نسخه‌های بالاتر اندروید را در هاله‌ای از ابهام قرار می‌دهد.

یک انتقاد دیگر به وان هایپر به در نظر گرفتن تنها دو لنز دوربین در بخش پشتی باز می‌گردد؛ این امر با اینکه ارتباط چندانی با کارایی دستگاه ندارد اما در نگاه کاربرانی که در یکی دو سال اخیر به دیدن سه، چهار و حتی پنج دوربین در این قسمت (فارغ از کاربردی یا تزیینی بودن این دوربین‌ها) عادت کرده‌اند می‌تواند تأثیری منفی بر بازار این مدل برجای بگذارد.