mobile.ir - مرجع موبایل ایران

پروژه نکسوس که در مجموعه گوگل از ابتدای سال 2010 تا اواسط سال 2015 به مرحله اجرا درآمد و در آن در مجموع 8 گوشی و 3 تبلت مجزا از 6 برند مختلف به بازار عرضه شد، به باور بسیاری از کاربران علاقه‌مند به فناوری یکی از موفق‌ترین و خاطره‌انگیزترین تجارب گوشی‌های هوشمند بود که امکان دستیابی به آخرین تجارب نرم‌افزاری گوگل را در قالب دیوایسی با قیمت اقتصادی در اختیار کاربران قرار می‌داد. نکسوس‌های گوگل آخرین بار در قالب نکسوس 5X و نکسوس 6P به ترتیب از ال‌جی و هواوی ظاهر شدند و با رونمائی از نسل اول پیکسل در اکتبر 2016 نه‌تنها خانواده نکسوس بلکه ایده گوشی‌های ارزان‌قیمتی که آپدیت‌های اندروید را زودتر از سایرین دریافت می‌‌کردند نیز به طور کامل به دست فراموشی سپرده شد.

نکسوس 5X در سمت چپ و نکسوس 6P در سمت راست

نگفته پیداست که پیکسل‌های گوگل نیز همچنان اولین اسمارت‌فون‌های دریافت‌کننده آپدیت‌های اندروید به حساب می‌آمدند اما در مقایسه با سری نکسوس با یک تفاوت بزرگ و تعیین‌کننده روبرو شدند که چیزی جز قیمت تمام‌شده دستگاه نبود؛ قیمت نسل اول Google Pixel در نسخه پایه در حالی 649 دلار تعیین شد که نکسوس 6P پیش از آن که یکی از گران‌قیمت‌ترین نکسوس‌ها در کلاس خود به حساب می‌آمد تنها 499 دلار قیمت داشت. Google Pixel XL حتی از این نیز فراتر رفته و با قیمت پایه 769 دلاری در سطح پرچمداران اندرویدی قرار گرفت. یک سال بعد، پیکسل 2 در نسخه پایه 64 گیگابایتی همچنان قیمت پایه 649 دلاری خود را حفظ کرد اما Pixel 2 XL با دیگر با افزایش قیمت روبرو شده و با قیمت پایه 849 دلار در دسترس قرار گرفت. گوگل امسال نیز روند افزایش قیمت خود را حفظ نموده و نسخه‌های پایه Pixel 3 و Pixel 3 XL را به ترتیب با قیمت 799 و 899 دلار عرضه کرد.

Google Pixel 3 XL 

با نگاهی به قیمت‌های در نظر گرفته شده برای سری پیکسل (که تقریبا به دو برابر قیمت معمول نکسوس‌های پیش از خود افزایش یافته‌اند) به روشنی می‌توان از خارج شدن گوشی‌های پیشرفته گوگل از سبد خرید طیف وسیعی از کاربران سخن گفت. در این شرایط با وجود آنکه فروش گوشی گران‌قیمت‌تر طبیعتا درآمد و سود بالاتری را نصیب شرکت سازنده خواهد کرد (و اپل سال‌هاست به اثبات این ایده مشغول است) اما از سوی دیگر معنایی جز از دست رفتن درآمد عظیم کاربران با بودجه محدود نیز نخواهد داشت. گوگل در سال 2014 و یک سال پیش از معرفی آخرین نسل نکسوس برنامه‌ای را تحت عنوان Android One برای ارائه آخرین آپدیت‌های امنیتی عرضه کرد که روی گوشی‌های ارزان‌قیمت اختصاصی برای کشور‌های خاص و بازارهای نوظهور متمرکز بود. نسل اول این سری در کشورهای هند، پاکستان، بنگلادش، نپال، اندونزی، فیلیپین، سریلانکا و میانمار عرضه شد و پس از آن، کشورهای آفریقایی نظیر نیجریه، مصر، غنا، ساحل عاج، مراکش، کنیا، کامرون و اوگاندا نیز به این لیست افزوده شدند.

گوشی اندروید وان i-mobile IQ II مخصوص بازار تایلند

از سال 2016 به این سو، رویه و شکل ارائه اندروید وان با تغییر مشخصی روبرو شده و کشورهای توسعه‌یافته نظیر ژاپن، هلند و ایتالیا نیز به جمع کشورهای ارائه‌کننده این پلتفرم پیوستند. سری اندروید وان با حضور برندهای معروفی نظیر شیائومی، موتورولا، اچ‌تی‌سی، شارپ و نوکیا و عرضه در سطح جهانی با تغییرات مهمی روبرو شد و با ارائه امکاناتی نظیر اندروید خام (بدون دست‌کاری و تغییرات شرکت‌های سازنده)، دسترسی به آخرین آپدیت‌های امنیتی و سیستمی اندروید و از همه مهم‌تر قیمت مناسب، می‌توان گفت که تا حدودی جایگزین سری خاطره‌انگیز نکسوس شده است. گوگل حتی پائین‌ترین رده قیمتی و امکاناتی بازار را نیز فراموش نکرده و با ارائه پروژه Android Go به کسب درآمد در این رده نیز مشغول است.

Xiaomi Mi A2

پروژه اندروید وان توسط چندین برند مختلف در حال اجراست که نوکیا در حال حاضر با نزدیک به 11 مدل بیشترین سهم را در آن دارد؛ نوکیا پس از تجدید حیات موفقیت‌آمیز با HMD در اواخر سال 2016 به تدریج در حال دستیابی به جایگاه مناسب و قابل‌قبولی در بازار است و ظاهرا از اندروید وان برای کسب محبوبیت بیشتر در این بازار بهره گرفته است؛ امری‌که با توجه به مشخصات راضی‌کننده و قیمت مناسب گوشی‌های این رده، تا حدود زیادی محقق شده است. دیگر نکته جالب‌توجه در مورد اندروید وان‌های شرکت نوکیا حضور آنها در رده‌های قیمتی مختلف از نمونه‌های ارزان‌قیمتی مثل نوکیا 2.1 و نوکیا 3.1 گرفته تا نمونه‌های میانی همچون نوکیا 6.1 و 6.1 پلاس و مدل‌های پیشرفته‌ای چون نوکیا 7.1 و نوکیا 8.1 است که دست خریداران را برای یک انتخاب متناسب با نیاز و البته قیمت کاملا باز می‌گذارد.

نوکیا 3.1 یکی از ارزان‌قیمت‌ترین اندروید وان‌های حال حاضر بازار با نام مدل دقیق TA-1063 موضوع بررسی این نوبت است.

جعبه محتویات

نوکیا 3.1 طبق معمول در جعبه کوچک و کم‌ارتفاعی با تصویری از گوشی و نشان نوکیا عرضه می‌شود که در طی سال‌های گذشته با تغییر خاصی روبرو نشده است.

درون این جعبه به جز خود گوشی به شارژر، هدست، کابل USB، دفترچه‌های راهنما و آچار دسترسی به سیم‌کارت بر می‌خوریم که با توجه به رده قیمتی دستگاه، لیست مناسب و راضی‌کننده‌ای به حساب می‌آید.

با توجه به پشتیبانی نکردن گوشی از شارژ سریع، توان 5 واتی (5 ولت و 1 آمپر) شارژر گوشی نکته خاصی را در بر ندارد و همانطور که در ادامه خواهیم دید سرعت بالائی را در شارژ باتری ارائه نمی‌کند.

هدست سیمی پیش‌فرض نوکیا 3.1 طراحی ساده‌ای داشته و از کیفیت بالائی برخوردار نیست. روی سیم اتصال این هدست، دکمه‌ای برای کنترل موسیقی وجود نداشته و تنها دارای میکروفونی برای تماس است.

طراحی ظاهری

با توجه به رده کاربری و قیمت دستگاه،‌ انتظار چندانی از ظاهر و طراحی نوکیا 3.1 پیش از در دست گرفتن آن در ذهن ایجاد نمی‌شود؛ تجربه واقعی برخورد با این مدل اما کاملا فراتر از انتظار اولیه است. نوکیا در توصیف مدل 3.1 از ظاهر و حس پریمیومی سخن گفته که در عمل نیز تا حدود زیادی به وقوع پیوسته است. فریم فلزی پیرامونی دستگاه یکی از اصلی‌ترین عوامل جذابیت طراحی این گوشی‌ست که در لبه‌های خارجی آن در هر دو طرف، نوار باریکی هم‌رنگ با لوگوی نوکیا و حاشیه دوربین اصلی به چشم می‌‌خورد.

روی صفحه‌نمایش با شیشه محافظ برجسته‌ای پوشیده شده که کل قسمت روئی را در بر گرفته و تنها شکاف آن در بخش اسپیکر تماس است. لبه‌های این شیشه گرد و اصطلاحا 2.5D طراحی شده که در زیر دست حس خوشایندی را ایجاد می‌کنند. حاشیه پیرامونی صفحه‌نمایش در دو نسخه تیره نوکیا 3.1 به رنگ مشکی‌ست اما در ورژن سفید، این حاشیه نیز کاملا سفید رنگ است.

جنس بخش پشتی نوکیا 3.1 از پلی‌کربنات (نوعی پلاستیک) مات و مقاومت در برابر اثرات انگشت ساخته شده که با این وجود در دو نسخه تیره دستگاه تا حدودی اثرات انگشت و آلودگی را به نمایش می‌گذارد اما در نسخه سفید رنگ این اثرات انگشت حداقل در نگاه اول به چشم نمی‌آیند.

دوربین اصلی بخش پشتی همراه با فلش LED آن برآمدگی ملایمی کمتر از یک میلی‌متر داشته که هنگام قرارگیری گوشی روی میز اندکی باعث لق خوردن و البته در معرض آسیب قرار گرفتن احتمالی لنز می‌شود.

در مجموع همانطور که از برند خوشنام نوکیا می‌توان انتظار داشت، کیفیت ساخت و ثبات گوشی در دست، اصلی‌ترین نقاط قوت قابل ذکر در مورد طراحی Nokia 3.1 به حساب می‌آیند و در دیگر سو نبود سنسور اثر انگشت و استفاده از پورت microUSB رده قیمتی و کاربری این گوشی را به خوبی متذکر می‌شوند.

ایعاد و وزن

نوکیا 3.1 ظاهرا تنها گوشی هوشمند حال حاضر بازار با صفحه‌نمایش 5.2 اینچی دارای نسبت 18:9 بوده و به همین علت حداقل از لحاظ عرض نیز شاید بتوان آن را کوچک‌ترین و باریک‌ترین نمونه موجود در بازار با این سایز صفحه‌نمایش نامید. عرض این مدل تنها 68.65 میلی‌متر است که در مقایسه با نمونه‌های 5.2 اینچی دیگر با نسبت تصویر 16:9 مثل Sony Xperia XA2 با عرض 70 میلی‌متری و Motorola Moto E5 Play با عرض 74 میلی‌متری بسیار کوچک‌‌تر است. این کاهش عرض به در دست‌گیری بهتر دستگاه منجر شده و تقریبا بدون مشکل خاصی می‌توان با یک دست از آن استفاده کرد.

با وجود عملکرد مناسب نوکیا 3.1 در زمینه عرض، این ماجرا به دلیل نسبت صفحه‌نمایش، در زمینه طول تکرار نشده و ارتفاع 146.25 میلی‌متری دستگاه با حاشیه‌های بزرگ در بالا و پائین صفحه‌نمایش از اکثر رقبای آن بیشتر است؛ برای نمونه Xperia XA2 با ارتفاع 142 میلی‌متری، بیش از 4 میلی‌متر از نوکیا 3.1 کوتاه‌تر است. ضخامت گوشی 8.7 میلی‌متر است که به لطف لبه‌های خمیده جانبی، در دست کمتر احساس می‌شود.

در زمینه وزن نیز شرایط مناسبی وجود دارد چرا که با وزن تنها 138.3 گرمی با یکی از سبک‌ترین نمونه‌ها در این رده روبرو می‌شویم. برای مقایسه بد نیست بدانید اکسپریا XA2 با صفحه‌نمایش یک‌اندازه و تها 10 درصد ظرفیت بیشتر باتری، 171 گرم وزن دارد!

صفحه‌نمایش

در روزگار صفحه‌نمایش‌های تمام‌صفحه با فناوری‌ ساخت OLED و سنسورهای اثر انگشت زیر پنل، شرایط برای تمجید از یک صفحه‌نمایش 5.2 اینچی IPS کوچک با وضوح تنها 720×1440 پیکسلی چندان فراهم نیست. این صفحه‌نمایش کوچک اما از لحاظ زاویه دید و روشنائی در سطح مناسبی قرار داشته و از کنتراست آن با توجه به کلاس قیمتی دستگاه می‌توان رضایت داشت. سطح این صفحه‌نمایش با نسخه نامشخصی از گوریلاگلس پوشیده شده که از آن در برابر خراشیدگی و آسیب‌های ملایم محافظت می‌کند.

محتوای صفحه‌نمایش در زیر نور مستقیم خورشید، به شرط تنظیم نور روی حداکثر، خوانائی خود را حفظ می‌کند و از این بابت با مشکل خاصی روبرو نمی‌شویم. مشکل اصلی صفحه‌نمایش نوکیا 3.1 را باید در حداقل نور آن جست‌وجو کرد که تا اندازه قابل‌قبولی کاهش پیدا نمی‌کند و استفاده از آن در تاریکی شب باعث خسته شدن چشم خواهد شد. نور حداقلی این صفحه‌نمایش به اندازه‌ای زیاد است که بک‌گراند مشکی و استفاده از حالت شب نیز کمک چندانی به آن نمی‌کند.

زیر صفحه‌نمایش و در حاشیه بزرگ این قسمت به نکته خاصی بر می‌خوریم و در بالا نیز به جز سنسورهای دوگانه معمول این قسمت، محل دوربین دوم، اسپیکر تماس و البته لوگوی نوکیاست.

اجزای پیرامونی

در کناره سمت چپ گوشی دو اسلات با اندازه متفاوت دیده می‌شود که بالائی محل جای‌گیری دو سیم‌کارت نانوی جداگانه بوده و در اسلات پائین نیز کارت حافظه microSD به صورت کاملا مستقل قرار می‌گیرد. ورود و خروج سیم‌کارت به این قسمت منجر به ریستارت شدن خودکار گوشی نشده و سیم‌کارت وارده پس از چند لحظه قابل استفاده خواهد بود.

در سمت راست دکمه‌های تغییر صدا و پاور در زیر یکدیگر قرار دارند که به خصوص دکمه افزایش صدا برای دست‌های کوچک‌تر اندکی از دسترس خارج است.

بالای گوشی محل جک 3.5 میلی‌متری هدست و خطوط آنتنی‌ست که در پائین نیز تکرار شده‌اند. در بخش پائینی نوکیا 3.1 نیز به جز این خطوط آنتن، به اسپیکر اصلی، پورت microUSB و میکروفون تماس بر می‌خوریم. صدای خروجی از اسپیکر اصلی این قسمت از لحاظ قدرت و شدت در سطح مناسب و رو به بالا قرار می‌گیرد.

بخش پشتی

در مرکز بخش پشتی در بالا به دوربین اصلی دستگاه همراه با فلش LED آن بر می‌خوریم و نشان نوکیا نیز در مرکز این قسمت به صورت افقی قرار دارد. میکروفون دوم بر بالای دوربین تنها دیگر نکته قابل در این بخش است.

دوربین اصلی

به عنوان یک رویه نانوشته، دوربین یکی از اولین قسمت‌های سخت‌افزاری گوشی‌ست که با قیمت تمام‌شده آن رابطه مستقیمی دارد و ظاهرا نوکیا 3.1 نیز از این رویه مستثنی نیست. تک دوربین اصلی این مدل یک نمونه 13 مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم f/2.0 و فوکوس خودکار (ظاهرا از نوع تشخیص کنتراست) است که حداکثر وضوح خود را در نسبت 4:3 ارائه داده و برای ثبت یک تصویر واید 16:9 چاره‌ای جز تنظیم رزولوشن روی 8 مگاپیکسل نداریم.

رابط کاربری دوربین شباهت چندانی به آنچه در گوشی‌های اختصاصی گوگل یعنی سری پیکسل دیده‌ایم نداشته و ساختار کاملا ساده‌تر در آن به چشم می‌خورد. در ستون سمت راست این رابط کاربری شاتر عکاسی در مرکز و دکمه سوئیچ به حالت فیلم‌برداری و نمائی از آخرین تصویر گرفته شده در دو سمت آن قرار دارند. در ستون سمت چپ آیکون‌های کوچکی به ترتیب از بالا به پائین برای سوئیچ بین دوربین اصلی و سلفی، تنظیمات فلش (روشن، خاموش، اتوماتیک)، برداشت HDR، تایمر خودکار و زیباسازی چهره دیده می‌شود و با لمس آیکون سه‌خط پائین این قسمت نیز به صفحه سایر تنظیمات وارد می‌شویم.

در قسمت تنظیمات گزینه‌های جداگانه‌ای برای بازگشت به منو و گرفتن عکس یا ویدئو، برداشت پانوراما، تنظیمات حالت دستی یا Manual و گزینه Setting به چشم می‌خورد که با انتخاب این آخری، به مجموعه دیگری از تنظیمات دوربین دست پیدا می‌کنیم.

از جمله تنظیمات قابل دسترس در این بخش می‌توان به به گزینه عکاسی پی‌در‌پی با لمس کردن و نگه‌داشتن دکمه شاتر، حذف صدای شاتر، نمایش خطوط راهنما، افزودن واترمارک به تصویر، تگ مکان و تنظیمات رزولوشن عکاسی و فیلم‌برداری اشاره کرد.

در بخش Manual یا تنظیمات دستی، چهار گزینه Metering (اتوماتیک، اختصاصی و مرکز)، فوکوس (اتوماتیک، بی‌نهایت و ماکرو)، تنظیمات نور سفید و نورگیری در دسترس قرار دارند که برای دوربینی در این رده چندان نامناسب نیز به نظر نمی‌رسند. نکته منفی اصلی در مجموعه این دوربین جدا از نبود گزینه ISO، در دسترس نبودن برداشت HDR خودکار است که هر باید به صورت دستی توسط کاربر تغییر کند.

با تغییر حالت دوربین به ویدئو، گزینه‌های ستون سمت چپ به سه مورد شامل سوئیچ بین دوربین‌ جلو و عقب، تنظیمات فلش و برداشت لایو تغییر می‌کند. با انتخاب گزینه لایو می‌توان اقدام به برداشت ویدئو و ارسال مستقیم آن به صورت زنده روی دو پلتفرم فیس‌بوک و یوتیوب نمود.

دو گزینه جدید در بخش تنظیمات ویدئو شامل برداشت تایم‌لپس و فیلم‌برداری اسلوموشن می‌شود و به جز این دو مورد به تغییر دیگری بر نمی‌خوریم.

اولین تصویر با دوربین نوکیا 3.1 را از منظره‌ای با نور کافی با سایه مناسب جهت آزمون HDR آغاز می‌کنیم. اولین نکته مشخص در حالت برداشت اتوماتیک با HDR غیر فعال، حضور مشهود نویز (حتی قبل از بزرگ‌ کردن تصویر در ابعاد واقعی) و رنگ غیر عادی آسمان است که به وضوح از نورگیری اندک رنج می‌برد. با فعال کردن HDR، قسمت تیره پائین سوژه نورگیری کاملا بهتری را تجربه کرده و با وجود آنکه مسئله نویز هنوز پابرجاست اما در کل رنگ بهتری به تصویر وارد می‌شود.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در دومین سوژه نور نچندان فوق‌العاده محیط تأثیر مشهودی بر میزان جزئیات و نویز برجای گذاشته و مسئله رنگ غیر عادی آسمان هنوز در آن پابرجاست.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در تصویر بعدی با قرارگرفتن در شرایط پشت به نور، از لحاظ جزئیات با شرایط بهتری روبرو می‌شویم و میزان نویز نیز اندکی کاهش پیدا می‌کند.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

از عملکرد دوربین در زمینه ماکرو همانطور که از تصویر زیر مشخص است در صورت تأمین نور مناسب می‌توان رضایت داشت.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در زمینه دقت رنگ به ثبت رسیده توسط این دوربین با وجود آنکه در تصاویر ابتدائی به خصوص در مورد رنگ آسمان با مشکل روبرو شدیم اما در سوژه‌ای از فاصله نزدیک با نورگیری مناسب، شرایط قابل‌قبولی برقرار بوده و رنگ‌های به ثبت رسیده، فاصله چندانی از سوژه اصلی ندارد.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در شب و عکاسی در نور کم همانطور که به راحتی می‌توان انتظار داشت شرایط مطلوبی برقرار نیست و حتی در صفحه‌نمایش کوچک خود گوشی نیز حضور نویز و جزئیات اندک را به سادگی می‌توان مشاهده کرد.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR غیر فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

فیلم‌برداری این دوربین حداکثر با وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریت ویدئویی 17Mbps و بیت‌ریت صوتی 128Kbps به صورت مونو و تک‌کاناله برداشت می‌شود که از همین ابتدا، انتظار بالائی را در ذهن ایجاد نمی‌کند. ویدئوهای این دوربین که با فرمت نازل 3GP برداشت می‌شوند در عمل با لرزش‌های فراوان و رنگ نچندان ایده‌آلی همراه بوده و نویز مشهودی نیز در آن دیده می‌شود از میزان جزئیات این ویدئوها البته می‌‌توان رضایت داشت و در صورت فیلم‌برداری در یک روز روشن و آفتابی برخی مشکلات از جمله رنگ تصویر نیز با بهبود روبرو می‌شود. حین عکاسی می‌توان یک فریم از تصویر را با وضوح 1080×1920‌پیکسل به صورت عکس ذخیره کرد.

دوربین سلفی

دوربین 8 مگاپیکسلی سلفی نوکیا 3.1 برخلاف نوکیا 3 فاقد فوکوس خودکار بوده و از این لحاظ در درجه پائین‌تری نسبت به نسل قبلی آن قرار می‌گیرد. این دوربین که حداکثر وضوح خود را در نسبت 4:3 ارائه می‌کند البته در عمل از کیفیت راضی‌کننده‌ای برخوردار است و به شرط قرار گرفتن در محدود فوکوس ثابت آن و البته حضور نور کافی می‌تواند سلفی‌های مناسبی را برداشت کند.

باتری

ظرفیت 2,990 میلی آمپر ساعتی باتری نوکیا 3.1 ممکن است در نگاه اول نسبت به باتری‌های پر قدرت حاضر در اسمارت‌فون‌های امروزی، اندکی ضعیف به نظر برسد اما با نگاهی به ابعاد و وضوح صفحه‌نمایش، این ظرفیت، حداقل روی کاغذ چندان بد به‌نظر نمی‌رسد. نوکیا زمان‌های رسمی کارکرد گوشی با یک بار شارژ را در حالت ایده‌آل اعلام نکرده اما در دنیای واقعی و با یک استفاده معمول و متوسط، به سادگی می‌توان تا اواسط روز دوم و حتی اواخر آن روی این باتری حساب کرد.

نکته نگران‌کننده اصلی در مورد کیفیت این باتری نه در ظرفیت آن بلکه در لیتوگرافی ساخت پردازنده دستگاه نهفته است؛ جائی‌که پروسسور مدیا MT6750N حاضر در نوکیا 3.1 با فناوری منسوخ 28 نانومتری ساخته شده و به همین علت در زمینه مصرف انرژی چندان اقتصادی عمل نمی‌کند. این نگرانی البته در عمل به شدتی که انتظار آن می‌رود به وقوع نپیوسته و در تست Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark که دوام باتری را از شارژ کامل تا رسیدن به زیر 20 درصد در هنگام اجرای حلقه‌ای از سناریوهای مختلف (مرور وب، نمایش آلبوم عکس، پخش ویدئو و...) بررسی می‌کند به رقم 9 ساعت و 3 دقیقه دست پیدا کردیم که برای مدلی در این رده قیمتی دوام نسبتا مناسبی تلقی می‌شود.

از شارژ سریع در این مدل خبری نیست و شارژر 5 واتی (5 ولت و 1 آمپر) دستگاه به زمانی نزدیک به 2 ساعت برای پر کردن باتری نیاز دارد. از همین رو در این قسمت از تست سرعت شارژ برای نوکیا 3.1 صرفنظر کردیم.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

نوکیا 3.1 با نسخه 8.1 اندروید Oreo و بدون تغییر در پوسته اصلی اندروید خام عرضه شده و از این لحاظ به تجربه پیکسل‌ها در این بخش نزدیک است. به گفته نوکیا، این مدل تا پایان سه‌ماهه اول سال جاری میلادی یعنی حداکثر تا دو ماه دیگر به اندروید 9 پای آپگرید می‌شود و با توجه به حضور در برنامه اندروید وان می‌توان انتظار دریافت نسخه‌های بعدی امنیتی و احتمالا سیستمی اندروید را نیز برای این گوشی داشت. زمان بوت دستگاه نزدیک به 33 ثانیه است که برای یک گوشی ارزان‌قیمت زمان چندان بدی به حساب نمی‌آید.

در صفحه قفل اطلاعات مختصری همچون زمان و تاریخ و نوتیفیکیشن برنامه‌ها در مرکز و دو میانبر دسترسی به دوربین و دستیار Google Assistant در پائین دیده می‌شوند که امکان تغییر این دو نیز ظاهرا در منوی تنظیمات وجود ندارد.

حضور اندروید خالص در صفحه هوم نیز کاملا احساس می‌شود و در این بخش نیز به نکته خاصی بر نمی‌‌خوریم، میانبرهای پنج‌گانه در پائین صفحه دیده می‌شوند و دسک‌تاپ سمت چپ نیز برای سرچ گوگل در نظر گرفته شده است.

با نگه داشتن دست روی صفحه یا نزدیک کردن دو انگشت به یکدیگر به حالت ویرایشی این قسمت وارد می‌شویم که جدا از امکان افزودن ویجت و تغییر والپیپر، بخش مجزایی را نیز برای تنظیمات صفحه‌ هوم ارائه می‌کند؛ گزینه‌های این قسمت تنها شامل چهار مورد یعنی پیشنهاد اپلیکیشن، فعال و غیر فعال کردن دسک‌تاپ سمت چپ برای دسترسی به صفحه جست‌وجوی گوگل، حرکت بین دسک‌تاپ‌های مختلف هوم‌اسکرین به صورت یک حلقه یا لوپ و بالاخره تغییر شکل آیکون برنامه‌ها می‌شود که نسبت به رابط‌های کاربری معمول در برندهای دیگر، تنظیمات اندکی به حساب می‌آیند.

با کشیدن دست از پائین به بالا در صفحه هوم به منوی اصلی یا app drawer وارد می‌شویم که بر زمینه‌ای سفید رنگ و به صورت افقی اسکرول می‌شود. آیکون‌های این قسمت به صورت الفبائی مرتب شده و با نگه داشتن دست روی آیکون برخی از برنامه‌ها به سبک 3D Touch اپل زیر منوهای کاربردی هریک به نمایش گذاشته می‌شود.

با لمس آیکون task switcher در کنار سمت راست صفحه، برنامه‌های جدیدا استفاده شده در یک لیست عمودی به نمایش گذاشته می‌شوند و این بار نیز گزینه Clear all‌ برای بستن همه برنامه‌ها، به جای پائین صفحه در بالا قرار داشته و برای دسترسی به آن باید کل لیست را رو به بالا اسکرول کرد.

امکان نمایش همزمان دو اپلیکیشن در کنار هم طبیعتا در اینجا نیز وجود دارد اما برای ثابت نگه‌داشتن یک اپلیکیشن روی صفحه باید گزینه Screen pinning را از منوی Security فعال کرد.

منوی نوتیفیکیش در بخش بالایی همچنان سادگی اندروید خالص را حفظ کرده و با یک اسکرول کوتاه شش تاگل کاربردی شامل وای‌فای و موبایل‌دیتا، Battery saver، گزینه Do not disturb، چراغ‌قوه و چرخش اتوماتیک تصویر را همراه با تاریخ و آیکون دسترسی به Setting به نمایش می‌گذارد.

با ادامه اسکرول، این شش آیکون در دو ردیف سه تائی در زیر هم قرار می‌گیرند و با اسکرول افقی به 5 آیکون دیگر دست پیدا می‌کنیم. با لمس گزینه ادیت در پائین این بخش می‌توان گزینه‌های دیگری را نیز به این بخش افزود و بدین‌ترتیب تعداد کل تاگل‌ها را به 17 عدد افزایش داد.

ساده‌سازی‌های نرم‌افزاری گوشی در منوی تنظیمات نیز کاملا مشهود است و برخلاف رابط‌های کاربری رنگی و نسبتا شلوغ سایر برندها، ترکیب ساده و سر راستی در این قسمت به چشم می‌خورد. در ردیف بالائی این منو، گزینه‌ای برای جست‌وجوی تنظیم مورد نظر دیده می‌شود و یک ردیف پائین‌تر از آن نیز بسته به شرایط سیستم، پیشنهادها و گزینه‌هائی برای فعال‌سازی ارائه می‌شود.

در مجموع رابط کاربری نوکیا 3.1، طرفداران اندروید خالص را کاملا راضی نگه خواهد داشت اما برای کاربران علاقه‌مند به پوسته‌های پر زرق و برق سایر برندها، خسته‌کننده و بیش از اندازه ساده خواهد بود.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

پاشنه آشیل اصلی گوشی‌های ارزان‌قیمت مثل همیشه در بخش پردازشی آنها نهفته است و طبیعتا نوکیا 3.1 نیز نمی‌تواند از این قاعده پیروی نکند؛ پردازش در این مدل با چیپ‌ست 28 نانومتری مدیاتک MT6750N مجهز به 8 هسته ARM A53 انجام می‌شود که هسته‌های هشت‌گانه آن در دو کلاستر چهارتائی با فرکانس 1.5 و 1 گیگاهرتز به ترتیب برای کارهای سنگین و سبک مرتب شده‌اند. گرافیک این مجموعه از نوع دو هسته‌ای Mali-T860 MP2 بوده که نسبت به گرافیک حاضر در نسل قبلی (MT6750) ظاهرا فرکانس بالاتری دارد. رم دستگاه 2 یا 3 گیگابایت بسته به حافظه داخلی‌ست که در نسخه در اختیار ما این مقدار، 2 گیگابایت بود.

حافظه داخلی گوشی 16 یا 32 گیگابایت است که در نسخه 16 گیگابایتی در اختیار ما در نخستین بوت و پیش از نصب هر برنامه اضافی 7.3 گیگابایت آن در اختیار کاربران قرار دارد. به عنوان یک نکته مثبت، نوکیا 3.1 از امکان استفاده از کارت حافظه (حداکثر 128GB) به عنوان حافظه داخلی پشتیبانی می‌کند که در این حالت بعد از قراردادن کارت حافظه گزینه‌ای تحت عنوان Format as internal در اختیار کاربران قرار می‌گیرد. محتوای کارت حافظه در این حالت به عنوان فضای حافظه داخلی شناخته شده و مشکل حافظه اندک داخلی به این صورت مرتفع خواهد شد البته باید به این نکته توجه داشت که انتخاب حافظه microSD پر سرعت برای این مورد ضروری‌ست و این کارت حافظه نیز دیگر نباید هیچ‌گاه از گوشی خارج شود.

نوع حافظه داخلی دستگاه با توجه به قیمت آن بدون شک از نوع eMMC است که تست AndroBench با ثبت سرعت 262MB/s در نوشتن ترتیبی (Sequential Read) نیز به خوبی این مسئله را نشان می‌دهد.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با توجه به مشخصات پردازشی پائین و در نظر گرفتن تنها 2 گیگابایت رم در نسخه در اختیار ما انتظار چندانی از عملکرد مناسب این گوشی در تست‌های پردازشی و گرافیکی نمی‌رود.

در اولین آزمون طبق معمول از تست Geekbench برای مشخص شدن قدرت هسته‌های پردازشی بهره گرفتیم. این تست که در نسخه 4.3.2 آن اجرا شد، نتایج 641 و 2,520 را به ترتیب در حالت‌های تک و چند هسته‌ای ارائه کرد که در مقایسه با نمونه نسبتا مشابه‌ای چون Honor 7C با امتیازهای 771 و 3,779 به دلیل فرکانس پائین‌تر هسته‌های پردازشی، عملکرد ضعیف‌تری را نشان می‌دهد.

تست AnTuTu در نوکیا 3.1 به دلیل نا مشخصی اجرا نشده و پس از چند لحظه متوقف می‌گردید بدین‌ترتیب امکان بررسی کیفیت کلی گوشی با این بنچ‌مارک وجود ندارد. در این حالت به سراغ یک بنچ‌مارک کلی دیگر یعنی Basemark OS II رفتیم که قسمت‌های مختلف دستگاه را مورد بررسی قرار داده و نتیجه را در قالب یک عدد اعلام می‌کند. نوکیا 3.1 در این تست به دلیل امتیاز عجیب و پائین‌تر از حد انتظار بخش حافظه، به امتیاز کلی تنها 641 واحد دست پیدا می‌کند که با وجود آنکه حتی از نمونه ضعیف‌تری چون Sony Xperia L2 با پروسسور چهار هسته‌ای MT6737T و امتیاز کلی 843 واحد نیز کمتر است اما با کنار گذاشتن امتیاز عجیب حافظه و بررسی امتیازهای تکی، شرایط به نفع نوکیا 3.1 است.

تست گرافیکی Sling Shot Extreme OpenGL ES 3.1 از مجموعه 3DMark به دلیل مشخصات پائین گرافیکی گوشی قابل اجرا نبود و به همین علت به سراغ یک تست سطح پائین‌تر یعنی Car Chase از مجموعه GFXBench رفتیم. نتایج بخش گرافیکی نوکیا 3.1 در این تست در دو حالت Onscreen و Offscreen به ترتیب تنها 4.1 و 2 فریم در ثانیه بود که شرایط ضعیف گرافیکی این مدل را به خوبی به تصویر می‌کشد. در عمل البته نوکیا 3.1 مشکلی در اجرای بازی‌های عادی و اصطلاحا casual ندارد اما حسابی روی آن برای اجرای مناسب بازی‌های با گرافیک متوسط رو به بالا نمی‌توان کرد.

ارتباطات

بالاترین سرعت ارتباطات تحت شبکه در نوکیا 3.1 به LTE Cat.4 با نرخ تبادل 150Mbps در دانلود تعلق دارد و وای‌فای 11.n (ظاهرا تک بانده)، بلوتوث 4.2 و NFC همراه با پورت microUSB اتصالات سیمی با پشتیبانی از OTG و مسیریاب‌های GPS/GLONASS/BeiDou سایر مشخصات ارتباطی این مدل را تشکیل می‌دهند.

کلام آخر

نوکیا 3.1 محصولی ارزان‌قیمت با کاستی‌های معمول گوشی‌های این کلاس مثل صفحه‌نمایش کوچک، پردازنده و گرافیک سطح پائین و حافظه اندک است که از سنسور اثر انگشت در آن خبری نیست و روی دوربین آن نیز حساب چندانی نمی‌توان کرد؛ نوکیا 3.1 اما برای کاربران حرفه‌ای‌تر این کلاس، گزینه‌های جذابی مثل حضور در پلتفرم Android One و امکان آپدیت به نسخه‌های بالاتر سیستم‌عامل اندروید را ارائه کرده و رابط کاربری مبتنی بر اندروید خالص و امکان تلفیق microSD برای عملکرد به عنوان حافظه داخلی نیز به جذابیت آن می‌افزاید. از کیفیت صفحه‌نمایش و عملکرد آن در محیط‌های مختلف می‌توان رضایت داشت اما حداقل روشنائی آن بسیار فراتر از حد انتظار در محیط‌های تاریک است، دوربین اصلی و سلفی از کیفیت متوسط رو به پائینی برخوردار بوده و در نور کامل نیز نویز مشخصی را به تصویر می‌افزایند. پردازنده گوشی چندان پر قدرت و کم‌مصرف نیست اما در عمل تقریبا هیچ تأخیر و کندی خاصی در جابجائی بین منوها و اجرای برنامه‌های معمول دیده نمی‌شود. در زمینه باتری نیز با ظرفیت مناسبی روبرو می‌شویم که با وجود پردازنده پر مصرف به خوبی تا دو روز انرژی مورد نیاز گوشی را تأمین می‌کند. پوشش Gorilla Glass صفحه‌نمایش، پشتیبانی از NFC‌ و حضور ژیروسکوپ در جمع سنسورهای دستگاه دیگر سورپرایزهای نوکیا 3.1 را تشکیل می‌دهند که معمولا در این رده قیمتی خبری از آنها در سایر نمونه‌های هم‌رده به چشم نمی‌خورد.