mobile.ir - مرجع موبایل ایران

نام سونی در صنعت دیجیتال و مولتی‌مدیا ناخودآگاه یادآور شرکتی خوشنام و معتبر با سابقه‌ای درخشان از سال‌های دور تا به امروز است؛ محصولات سخت‌افزاری این شرکت از تلویزیون و سینمای خانگی گرفته تا دوربین عکاسی و فیلم‌برداری، از پخش‌کننده‌‌های حرفه‌ای صدا تا تجهیزات خودرویی و از پلی‌استیشن‌های فوق‌محبوب تا گوشی‌های موبایل ادامه داشته و تقریبا در تمامی این حوزه‌ها هر ساله محصولات متعددی به بازار ارائه می‌شوند. شرایط سونی اما در این حوزه‌ها با یکدیگر یکسان نیست و با اینکه رده‌هایی چون سنسورهای دوربین و کنسول‌های بازی پلی‌استیشن هنوز از جمله سودآورترین کسب و کارهای سونی به شمار می‌روند اما اوضاع برای بسیاری دیگر از بیزینس‌های این شرکت مثل تلویزیون و به خصوص گوشی‌های موبایل چندان ایده‌آل به نظر نمی‌رسد. اوضاع نابسامان کسب و کار اسمارت‌فون سونی به خصوص در یکی دو سال گذشته تا جایی ادامه یافت که چندین بار در برهه‌های زمانی مختلف صحبت از فروش کامل این کسب و کار و خروج سونی از دنیای اسمارت‌فون مطرح شد؛ شایعاتی که البته به حقیقت نپیوست و به گفته Kazuo Hirai مدیرعامل سونی قرار نیست که هیچگاه به واقعیت تبدیل شود. نقشه راه سونی برای آینده پیش رو به گفته مدیرعامل این شرکت، ادامه حضور در این بازار و چشم دوختن به تغییر بزرگ بعدی در دنیای موبایل است که به گفته مدیرعامل سونی هر 10 سال یک بار اتفاق می‌افتد و در صورت خروج سونی از این بیزینس راهی برای بازگشت مجدد و بهره‌برداری از این رویداد برای آن وجود نخواهد داشت.

Kazuo Hirai مدیرعامل سونی

با تحقق این استراتژی جدید، محصولات موبایلی سونی به خصوص در یک سال گذشته تغییرات مشهود و ملموسی را تجربه کردند که حذف برخی گروه‌ها و تولد برخی مدل‌های تازه از جمله این تغییرات است. چندی پیش نیز اطلاعاتی غیر رسمی از تصمیم سونی برای حذف کلاس گوشی‌های پیشرفته سطح میانی و مدل‌هایی همچون XPERIA X منتشر شد که پیش از این همواره در کانون توجه این برند قرار داشت. بدین‌ترتیب با محقق شدن تصمیماتی از این دست می‌توان انتظار داشت که نام سونی را از این پس تنها در گوشی‌های پرچمدار گرانقیمت و گوشی‌های میانی سطح پایین مشاهده کرد. XPERIA L1 جدیدترین اسمارت‌فون معرفی شده سونی است که در این دسته‌بندی دوگانه در جایگاه اسمارت‌فون‌‌های میانی سطح پایین قرار می‌گیرد. این گوشی در برخی جنبه‌ها نکات تازه و جدیدی را ارائه می‌کند که تا به امروز در این کلاس قیمتی از سونی مشاهده نشده است.

Sony XPERIA L1 با نام مدل دقیق G3312 موضوع بررسی این نوبت است.

جعبه محتویات

L1 با جعبه سفید رنگ ساده‌ای عرضه می‌شود که شباهت نزدیکی به جعبه اکسپریا X دارد. محتویات این جعبه با توجه به رده قیمتی دستگاه چندان هیجان‌انگیز نیست و شارژر و کابل USB موارد اصلی حاضر در این باکس را تشکیل می‌دهند. استفاده از پورت USB Type-C در این میان جالب‌ترین نکته قابل اشاره در این قسمت است که L1 را به نخستین گوشی غیر سری X سونی با این پورت بدل می‌سازد.

شارژر دستگاه دارای توان 7.5 واتی (5 ولت و 1.5 آمپر) است که انتظار دیدن اندکی شارژ سریع را در این مدل ایجاد می‌کند.

طراحی ظاهری

L1 از طراحی جدیدی برخوردار است که حداقل در گوشی‌های سونی تا به امروز نمونه دیگری برای آن سراغ نداریم. قسمت رویی دستگاه با حاشیه‌ بسیار بزرگ و غیر ضروری در بالای صفحه‌نمایش همراه شده اما در پایین حاشیه بسیار کمتری دیده می‌شود. سونی در طی سال‌های گذشته همواره حاشیه‌های بسیار بزرگی را در بالا و پایین اسمارت‌فون‌های خود به کار گرفته و تغییر این رویه حدقل در مورد حاشیه پایینی را می‌توان نشانه‌ای از تغییر این دیدگاه در نزد طراحان این شرکت تلقی کرد.

نبود افکت 2.5D و تخت بودن لبه‌های شیشه روی صفحه‌نمایش، L1 را گوشی ارزان‌قیمتی جلوه می‌دهد و اندکی پایین‌تر قرار گرفتن این شیشه نسبت به حاشیه‌های جانبی که تا دورتادور صفحه‌نمایش ادامه پیدا کرده‌اند نیز به این حس اولیه دامن می‌زند.

تغییر بزرگ در طراحی L1 نسبت به گوشی‌های پیشین سونی را باید در بخش پشتی و کناره‌های دستگاه جست‌وجو کرد؛ کاور پلاستیکی این قسمت که از دور شبیه یک ساختار یکپارچه که به کناره‌ها خمیده شده و در بخش بالایی و پایینی نیز پف‌کردگی ملایمی دارد به نظر می‌رسد در عمل از پنج تکه جداگانه (کاور پشتی، دو قطعه جانبی و دو قطعه در بالا و پایین) تشکیل شده که خطوط مجزا کننده آنها به خوبی در زیر دست احساس می‌شود.

شیب ملایم کناره‌ها در کمتر نشان دادن ضخامت دستگاه اندکی موثر بوده اما یکپارچه نبودن این طراحی و زبری مشهود خطوط جدا کننده قطعات از حس مثبت اولیه می‌کاهد.

طراحی اکسپریا L1 با وجود ارائه یک دیزاین جدید در مجموع حرف چندانی برای گفتن ندارد و سونی را در موقعیتی کاملا نابرابر در مقایسه با رقبای تمام‌فلزی و هم‌قیمت این کلاس قرار می‌دهد.

ابعاد و وزن

L1 با وجود حاشیه بسیار بزرگی که در بالای صفحه‌نمایش آن دیده می‌شود در عمل از طول و عرض مناسبی برای یک گوشی 5.5 اینچی رده میانی برخوردار بوده و نسبت به همتایان نزدیک آن اندازه‌های کمتری را ارائه می‌کند طول و عرض این مدل به ترتیب 151 و 74 میلیمتر است که نسبت به نمونه‌ای چون Moto M از موتورولا نزدیک به 1.5 میلیمتر عرض کمتری داشته و در طول نیز چند دهم میلیمتری کوچک‌تر است. با وارد کردن نمونه‌‌های دیگری مثل هواوی Y7 Prime با طول و عرض 153.6 و 76.4 میلیمتر میزان کوچک‌سازی‌های صورت گرفته در این مدل بیش از پیش نمایان شده و مدلی مثل X Power 2 ال‌جی نیز با صفحه‌نمایش یک اندازه حتی از این هم فراتر رفته و 3.7 میلیمتر در ارتفاع و 4.1 میلیمتر در عرض از XPERIA L1 بزرگ‌تر است.

ضخامت 8.7 میلیمتری این مدل در سطح دیگر گوشی‌های هم رده قرار داد اما کناره‌های نیم‌دایره دستگاه، این ضخامت کمتر را کمتر جلوه می‌دهند. گوشی‌های 5.5 اینچی رده میانی معمولا نزدیک به 160 تا 165 گرم وزن دارد اما در XPERIA L1 همانگونه که در اغلب گوشی‌های سونی دیده می‌شود با وزن بیشتری روبرو هستیم و وزن 180 گرمی آن به خوبی در دست حس می‌شود.

صفحه‌نمایش

صفحه‌نمایش L1 دارای ابعاد 5.5 اینچ و وضوح 720p یا 1280×720 پیکسل است که در عمل به تراکم نچندان بالای 267 پیکسل در هر اینچ (267ppi) منجر می‌شود. فناوری ساخت این صفحه‌نمایش از نوع TFT IPS LCD بوده و تنها از 5 اثر انگشت همزمان پشتیبانی می‌کند. میزان نور و زاویه دید این صفحه‌نمایش برای این رده قیمتی مناسب و راضی‌کننده است و از رنگ مشکی و براق بودن تصاویر نیز می‌توان رضایت داشت.

در نور مستقیم خورشید با اینکه محتوای صفحه به خوبی قابل خواندن است اما بازتاب شدید نور از سطح پنل از یک سو و نمایان شدن کاملا مشهود پیکسل‌های تصویر از سوی دیگر نکات منفی مشخصی را برای این پنل در نور خورشید رقم می‌زنند.

سونی در صفحه مشخصات این گوشی به هیچ پوشش محافظی (اعم از گوریلاگلس یا انواع دیگر) اشاره نکرده و بنابراین مجهز کردن سطح پنل به پوشش‌های دفع ضربه و خراشیدگی، نخستین اقدامی ست که باید بعد از خرید L1 صورت داد.

در مجموع با در نظر گرفتن قیمت XPERIA L1، از صفحه‌نمایش این مدل نمی‌توان چندان ناراضی بود و به خصوص برای کاربران علاقه‌مند به صفحه‌نمایش‌های بزرگ، L1 گزینه ارزان‌قیمت راضی‌کننده‌ای به نظر می‌رسد.

زیر صفحه‌نمایش حاشیه باریک و کوچکی دیده می‌شود که هیچ نکته خاصی را در بر ندارد. در بالای صفحه‌نمایش اما با حاشیه بسیار بزرگی نزدیک به 16 میلیمتر روبرو می‌شویم که ظاهر نازیبایی را به خصوص در ورژن‌های غیر مشکی این مدل ایجاد می‌کند. در این بخش طبق انتظار دوربین دوم، حسگر نور و Proximity و اسپیکر تماس در مرکز دیده می‌شود. در کناره سمت چپ این بخش نیز چراغ هشدار ناپیدایی وجود دارد که در مواقع به خصوص روشن می‌شود.

اجزای پیرامونی

در کناره سمت چپ و در زیر یک پوشش پلاستیکی متصل به بدنه درگاه جای‌گذاری سیم‌کارت‌های دوگانه و اسلات حافظه microSD قرار دارد که مجزا بودن آنها از یکدیگر با توحه به حافظه داخلی نچندان بالای گوشی اهمیت بسیار بالایی برای کاربران خواهد داشت. یک نکته جدید برای سونی در این بخش به عکس‌العمل گوشی در قبال خارج کردن اسلات سیم‌کارت تعلق دارد؛ تا پیش از این تقریبا در تمامی گوشی‌های سونی (فارغ از قیمت و رده کاربری) خارج کردن سینی (tray) سیم‌کارت یا جا زدن آن (بدون توجه به اینکه سیم‌کارتی درون این اسلات وجود دارد یا خیر) منجر به ریستارت شدن اجباری گوشی می‌شد اما در L1 سونی حداقل در مورد وارد و خارج کردن سینی (tray) بدون حضور سیم‌کارت تخفیف قائل شده و در نبود سیم‌کارت، جا زدن یا درآوردن tray به ریستارت شدن گوشی نمی‌انجامد. البته همچنان به محض ورود سیم‌کارت گوشی ریستارت می‌شود.

دکمه نسبتا بزرگ تغییر صدا همراه با کلید پاور اجزای سمت راست را تشکیل می‌دهد که در هر دو به خوبی در زیر انگشتان هر دو دست قرار می‌گیرند.

در بالا به جک 3.5 میلیمتری هدست و میکروفون دوم گوشی بر می‌خوریم و در پایین نیز پورت USB Type-C در مرکز، اسپیکر اصلی در سمت چپ و میکروفون تماس در سمت راست قرار دارند.

بخش پشتی

پلاستیک مات بخش پشتی کاملا در برابر ماندن اثرات انگشت مقاوم است و خراشیدگی‌های معمول نیز در آن دیده نمی‌شود. این قسمت همانطور که در بخش طراحی نیز اشاره شد برخلاف انتظار اولیه یک تکه و یکپارچه نبوده و از 5 قطعه متفاوت در مرکز، بالا، پایین و کناره‌ها تشکیل شده است. لنز دوربین اندکی نسبت به سطح دستگاه بالاتر بوده و در پایین آن نیز تک فلش LED دیده می‌شود. نشان XPERIA و لوگوی نشانگر جایگاه آنتن NFC دیگر موارد قابل اشاره در این بخش را تشکیل می‌دهند.

دوربین اصلی

وضوح دوربین اصلی در XPERIA L1 برابر 13 مگاپیکسل (در نسبت تصویر 4:3) با قابلیت فوکوس خودکار و دیافراگم f/2.2 است که از همین ابتدا یک دوربین متوسط و معمولی به نظر می‌رسد. این دوربین در نسبت تصویر 16:9 دارای وضوح 10 مگاپیکسل است.

منوی نسبتا ساده دوربین را پیش از این در دیگر گوشی‌های سونی نیز دیده‌ایم و نکته تازه‌ای حداقل در ابتدا در آن دیده نمی‌شود. در ستون سمت راست این رابط کاربری نمای آخرین عکس گرفته شده، شاتر دوربین و دکمه نمایش تنظیمات دیده می‌شود و در ستون سمت چپ نیز دو آیکون سوئیچ بین دوربین‌ها و تنظیمات فلش در بالا و پایین و اسلایدر تغییر بین عکاسی، فیلم‌برداری و حالت دستی یا Manual در مرکز قرار دارند. اسکرول از بالا به پایین (در حالت عمودی) و از چپ به راست (در حالت افقی) این رابط کاربری امکان سوئیچ سریع بین دوربین اصلی و دوربین دوم را فراهم می‌کند.

حالت‌های مختلف فلش در اینجا چند گزینه متفاوت از گذشته نیز دارد و در آن به جز سه حالت روشن، خاموش و اتوماتیک می‌توان گزینه فلش پر کننده (Fill flash) و کاهش قرمزی چشم را نیز انتخاب کرد.

تنظیمات دوربین در حالت اتوماتیک عکاسی لیست بلندبالایی را تشکیل می‌دهد که از جمله مهم‌ترین آنها باید به تایمر اتوماتیک، تنظیم رنگ و روشنایی، تغییر رزولوشن (10 یا 13 مگاپیکسل)،‌ فوکوس دنبال کننده (Object tracking)، امکان تغییر فوکوس و تنظیم روشنایی با تاچ کردن روی صفحه‌نمایش (Touch to adjust)، تغییر محل ذخیره تصاویر، لمس کردن صفحه برای برداشت تصویر (Touch capture) و تغییر وظیفه دکمه ولوم اشاره کرد. برخی تنظیمات مهم‌تر نظیر تغییر ISO و HDR به سبک سونی در این منو ظاهر نشده و به منوی دستی یا Manual منتقل شده‌اند.

با تنظیم دوربین روی حالت دستی یا Manual و لمس آیکون زیر دکمه شاتر امکان تغییر در 4 گزینه وایت‌بالانس، درجه نورگیری (مابین Ev-2 تا Ev+2)، سرعت شاتر (از 1 ثانیه تا 1/4000 ثانیه) و فوکوس دستی فراهم می‌شود که برای دوربینی در این کلاس قیمتی امکانات جالب‌توجه‌ای به حساب می‌آید.

در تنظیمات این بخش نیز سه گزینه جدید نسبت به حالت اتوماتیک دیده می‌شود که شامل تغییر عدد ISO (از 100 تا 3200)، حالت عکاسی HDR و تنظیمات Metering (چهره، مرکز، نقطه و تاچ) می‌شود و دیگر موارد تغییری نسبت به قبل نداشته‌اند. یک نکته منفی این رابط کاربری از همین ابتدا اجبار به ورود به منوی دستی برای فعال کردن HDR است امری که در کمتر رابط کاربری مدرنی دیده می‌شود. البته ظاهرا دوربین در حالت اتوماتیک خود گونه‌ای از HDR اتوماتیک را اجرا می‌کند.

عکس‌های گرفته شده توسط این دوربین در صفحه‌نمایش خود دستگاه نسبتا با کیفیت به نظر می‌رسد اما با انتقال آنها به نمایشگر خارجی اوضاع متفاوت می‌شود. در فضای باز و در حالت اتوماتیک نخستین نکته مشهود در عکس‌های گرفته شده توسط L1 دقیق نبودن رنگ‌ها و جزئیات نچندان فوق‌العاده است.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با فعال کردن دستی HDR رنگ‌ها کاملا گرم‌تر شده و به همان میزان نیز از دقت آنها کاسته می‌شود. همچنان در این حالت نیز نمی‌توان از جزئیات رضایت چندانی داشت.

برداشت تصویر در حالت دستی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر در حالت دستی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

تأثیر کانال رنگی زرد و شدت نورگیری بسیار بالا با فعال کردن HDR را در تصاویر زیر به خوبی می‌توان مشاهده کرد.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت دستی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

اغراق‌شدگی تصویر در حالت HDR را نیز تنها با مقایسه تصویر آسمان در دو عکس زیر به خوبی می‌توان مشاهده کرد همچنان زردی محسوسی در این تصاویر نیز دیده می‌شود.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت دستی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در فضای داخلی و در تصاویر ماکرو از این دوربین می‌توان تا حدودی رضایت داشت و دقت فوکوس و سرعت شاتر مناسبی از آن دیده می‌شود هرچند در این حالت نیز فعال کردن HDR چندان به نفع کیفیت تصویر تمام نمی‌شود و از حضور مشهود نویز نیز می توان به سادگی گذشت.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در مجموع و با نیم‌نگاهی به تصویر گرفته شده توسط این دوربین امتیاز حداکثر متوسطی را می‌توان به آن اختصاص داد. جزئیات تصویر حتی در روشن‌ترین لحظات روز نیز در سطح متوسطی قرار دارد و گزینه HDR نیز رنگ‌های غیر طبیعی و نورگیری بیش‌ اندازه‌ای را به سوژه اعمال می‌کند؛ نکته‌ای که در گذشته نیز در دوربین‌های سونی دیده بودیم. با کاهش نور تأثیر نویز روی این تصاویر نیز مشهود خواهد بود

فیلم برداری این دوربین حداکثر با وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه انجام شده که بیت‌ریت ویدئویی نزدیک به 17Mbps و بیت‌ریت صوتی 126Kbps را برجای می‌گذارد. کیفیت این ویدئوها از لحاظ جزئیات و دقت رنگ مثل بخش عکاسی در سطح مطلوبی قرار ندارد و با در دسترس نبودن تاچ فوکوس حین فیلم‌برداری عملا امکان بسیار محدودی برای تغییر سوژه و فوکوس روی جسمی دورتر و نزدیک‌تر از آنچه ویدئو در ابتدا با آن آغاز شده است وجود دارد. در این حالت تنها با پر کردن کادر تصویر می‌توان دوربین را وادار به فوکوس روی یک سوژه نزدیک نمود و پس از کنار زدن سوژه نزدیک نیز دوربین تمایلی از خود برای تغییر دادن فوکوس روی منظره پیش رو ندارد. در مجموع از کیفیت این بخش نیز نمی‌توان چندان رضایت داشت. این مشکل البته تا حدودی با فعال کردن گزینه Object tracking برطرف می‌شود.

حین فیلم‌برداری می‌توان تصاویری با وضوح 1920×1080 پیکسل (معادل یک کادر ویدئو) تهیه کرد و امکان Pause کردن ویدئو نیز وجود دارد. به عنوان یک نکته مثبت در این بخش کادر ویدئو حین سوئیچ از عکاسی به فیلم‌برداری تغییر چندانی نمی‌کند.

دوربین سلفی

وضوح دوربین دوم بالای صفحه‌نمایش XPERIA L1 در حالت 4:3 برابر 5 مگاپیکسل است که در نسبت واید 16:9 به 3‌ مگاپیکسل می‌رسد. این دوربین از فوکوس خودکار برخوردار نیست. در اینجا نیز رنگ‌های اغراق‌شده و جزئیات پایین مثل دوربین اصلی به چشم می‌‌خورد اما نسبت به رده قیمتی دستگاه و عملکرد مشابه اکثر گوشی‌های این کلاس نمی‌توان چندان از آن ناراضی بود.

باتری

سونی در XPERIA L1 از یک باتری 2,620mAh استفاده کرده که نسبت به رقبایی که کم و بیش از باتری‌های حداقل 3,000mAh بهره می‌برند ظرفیت کمتری را نشان می‌دهد. زمان‌های رسمی این باتری توسط شرکت سازنده اعلام نشده اما با توجه وضوح HD صفحه‌نمایش و عملگرهای با مصرف بهینه، انتظار دوام مناسبی را از این باتری در دنیای واقعی می‌توان داشت. دوام این باتری در استفاده روزمره در سطح بسیار مناسبی قرار داشته و می‌توان به سادگی روز دوم را نیز با یک استفاده متوسط رو به بالا از آن به پایان رساند.

در تست دوام باتری PCMark Work 1.0، اکسپریا L1 توانست دقیقا 9 ساعت تا قبل از رسیدن به شارژ کمتر از 20 درصد دوام بیاورد این امتیاز مناسب به خوبی دوام بالای این باتری را نشان می‌دهد. برای مقایسه هواوی آنر 6X با باتری 3,340mAh و صفحه‌نمایش هم‌اندازه فول اچ‌دی در این تست تنها 14 دقیقه بیشتر از L1‌ دوام آورد. این عملکرد مناسب L1 بیش از همه چیز به وضوح کمتر صفحه‌نمایش در آن تعلق دارد.

شارژر گوشی همانطور که در ابتدا اشاره شد یک نمونه 7.5 واتی (5 ولت و 1.5 آمپر) است که هرچند در لیست مشخصات گوشی اشاره‌ای به این نکته نشده اما انتظار اندکی شارژ سریع را در آن داریم. ویژگی Qnovo Adaptive Charging نیز در این گوشی حضور دارد که با کمک آن عملیات شارژینگ در طول شب با سرعت بسیار کمتری دنبال می‌شود که که به گفته شرکت سازنده این عمل در عمر و دوام باتری تاثیر مشهودی خواهد داشت.

تست شارژ باتری را در L1 با باتری صفر درصد در حالت خاموش آغاز می‌کنیم. در 5 دقیقه نخست شارژ باتری از 0 به 1 رسید اما در دقیقه 10 با پرشی عجیب شارژ باتری روی 5 درصد قرار گرفت. پس از 20 دقیقه باتری 14 درصد شارژ داشت و پس از 30 دقیقه به شارژ 23 درصد رسیدیم. پس از 40 و 50 دقیقه باتری به شارژ به ترتیب 32 و 43 درصد رسیدیم و رأس یک ساعت نیز گوشی 52 درصد شارژ داشت. سرعت شارژ L1 تا این مرحله نسبتا رضایت‌بخش به نظر می‌رسد چرا که اغلب رقبای معمول آن نیز پس از 1 ساعت تقریبا نیمی از ظرفیت باتری را پر کرده‌اند. البته ظرفیت کمتر باتری L1 نیز در ثبت این نتیجه مناسب بی‌تأثیر نبوده است. پس از گذشت 1 ساعت و 15 دقیقه باتری تا 66 درصد ظرفیت خود پر شد و بعد از 90 دقیقه به شارز 75 درصد رسید. پس از گذشت 2 ساعت از آغاز این آزمایش، شارژ باتری به 89 درصد رسید و پس از 2 ساعت و 30 دقیقه نیز باتری تا 97 درصد ظرفیت خود شارژ شد. در نهایت با گذشت 165 دقیقه از آغاز شارژ گوشی، باتری L1 به طور کامل شارژ شد.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

سونی اکسپریا L1 با نسخه 7.0 اندروید نوقا عرضه شده و رابط کاربری آن نیز همان لانچر همیشگی سونی‌ست که پیش از این در XPERIA XZ نیز به همین صورت تکرار شده بود. زمان بوت دستگاه بسیار زیاد و نزدیک به 47 تا 50 ثانیه است که حتی در این رده نیز در کمتر گوشی دیگری دیده می‌شود. 

صفحه قفل از دو میانبر دسترسی مستقیم به دوربین و دستیار صوتی گوگل در پایین بهره می‌برد و در مرکز تصویر نیز علاوه بر زمان و تاریخ می‌توان نوتیفیکیشن برنامه‌ها (قابل غیر فعال کردن از درون تنظیمات) را مشاهده کرد.

صفحه Home در نگاه اول تغییر خاصی را نسبت به گذشته نشان نمی‌دهد. در این صفحه امکان افزودن حداکثر 20 دسک‌تاپ مختلف برای کاربران فراهم است و دسک‌تاپ‌سمت چپ نیز به صورت پیش‌فرض به اپلیکیشن جست‌وجوی گوگل اختصاص دارد.

با نگه‌داشتن دست روی صفحه یا نزدیک کردن دو انگشت به یکدیگر (Pinch zoom رو به داخل) امکان افزودن یا حذف صفحات دسک‌تاپ وجود داشته و می‌توان اقدام به تغییر بک‌گراند و Theme، ‌انتقال ویجت‌های مختلف به دسک‌تاپ‌ دلخواه و دسترسی به منوی تنظیمات مرتبط با Home Screen کرد.

گزینه Setting یا تنظیمات در مد ویرایشی صفحه Home به مواردی چون تغییر سایز آیکون‌ها، نمایش یا پنهان‌سازی نام اپلیکیشن‌های قرار گرفته در داک پایین صفحه،‌ انتخاب نوع افکت حرکت بین صفحات و حذف برنامه‌های تکراری روی دسک‌تاپ‌ها اختصاص دارد. از طریق گزینه‌ای در این قسمت امکان tap دوگانه روی هر جای خالی صفحات دسک‌تاپ برای خاموش کردن پنل در دسترس قرار دارد. از این ویژگی البته به صورت معکوس برای روشن کردن پنل با دوبار ضربه زدن روی صفحه‌نمایش نمی‌توان استفاده کرد.

Notification Shade یا منوی کشویی بالای صفحه‌نمایش در مقایسه با آنچه در XZ دیده‌ بودیم با تغییراتی همراه شده است. این صفحه با یک بار کشیدن رو به پایین در حالت پیش‌فرض پنج آیکون شامل بلوتوث، وای‌فای، پروفایل صوتی، دیتای موبایلی و Airplane mode را همراه با اعلان برنامه‌‌ها به نمایش می‌گذارد و با ادامه اسکرول یا لمس دکمه فلش رو پایین در این قسمت در حالت پیش‌فرض 4 آیکون دیگر نیز به لیست میانبرهای این بخش افزوده شده و جمعا 9 آیکون مرتب شده در سه ردیف سه تایی را تشکیل می‌دهند. اسلایدر تنظیم روشنایی (بدون دسترسی به حالت روشنایی خودکار) و گزینه Edit در پایین سایر موارد قابل ذکر در این بخش را تشکیل می‌دهند.

با لمس گزینه Edit در این بخش می‌توان 8 تاگل دیگر را نیز به لیست میانبرهای منوی نوتیفیکیشن افزود که در نهایت به صورت افقی اسکرول می‌شوند.

App drawer یا منوی اصلی با برخی تغییرات ظریف نسبت به اکسپریا XZ همراه بود که از آن جمله می‌توان به صفحه پیش‌فرض حاضر در سمت چپ اشاره کرد. برنامه‌های پیشنهاد شده در این صفحه به جای Suggested حالا Recommended نامیده شده و از برنامه‌های نصب شده در درون دستگاه نیز 8 برنامه پیشنهادی در بالا قرار دارند. به این منو در هر قسمتی از App drawer یا صفحه Home با اسکرول از هر قسمتی در میانه صفحه رو به پایین نیز می‌توان دسترسی داشت.

حضور باکس جست‌وجو در بالا یکی دیگر از این موارد است که البته در سری Z5 نیز با یک آیکون ذره‌بین در بالای منوی اصلی حضور داشت.

نمایش داده نشدن نوار بالای صفحه یا Status bar در منوی اصلی که در XPERIA XZ به آن اشاره شده بود در اینجا نیز عینا تکرار شده و همچنان از نگاه طراحان سونی کاربران احتیاجی به دیدن دائمی زمان، شارژ باتری و نوتیفیکیشن برنامه‌ها در هنگام حضور در منوی اصلی ندارند. برای نمایش Status bar باید قسمت بالای صفحه را به صورت کوتاه رو به پایین اسکرول کرد.

منوی تنظیمات در اکسپریا L1 نیز با آنچه در طی یک سال گذشته از سونی دیده‌ایم تفاوت ندارد و همچنان از یک لیست بلندبالا با اسکرول افقی در این قسمت استفاده شده که در بالاترین قسمت آن نیز با کمک آیکون ذره‌بین می‌توان به جست‌وجوی مستقیم یک تنظیم مشخص پرداخت.

کیبورد پیش‌فرض دستگاه از نوع SwiftKey است که امکان تنظیم زبان‌های مختلف، تغییر تم، تغییر در ترکیب کلیدها و نوشتن با کشیدن دست روی صفحه‌کلید را فراهم می‌آورد. یک نکته جالب در این صفحه‌‌کلید که در کمتر کیبورد موبایلی دیگری دیده می‌شود امکان نمایش دکمه‌های جهتی یا Arrow keys است که در ردیف پایین صفحه‌کلید ظاهر می‌شود.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

با توجه به رده قیمتی دستگاه انتظار مشاهده مشخصات پردازشی بالایی را از اکسپریا L1 نداریم. چیپ‌ست پردازشی گوشی از نوع مدیاتک MT6737T حاوی 4 هسته 1.45 گیگاهرتزی ARM A53 با فناوری ساخت 28 نانومتری است و توان گرافیکی آن نیز توسط قطعه Mali-T720 MP2 تأمین می‌شود. حافظه داخلی گوشی تنها 16 گیگابایت در نظر گرفته شده که از این مقدار نیز در اولین بوت تنها نزدیک به 7 گیگابایت در اختیار کاربران قرار دارد. انتخاب این میزان حافظه در حالی که تقریبا تمامی رقبای هم‌قیمت سونی به حافظه 32 گیگابایتی مهاجرت کرده‌اند و با اندکی هزینه بیشتر رسیدن به حافظه 64 گیگابایتی نیز در این کلاس دور از دسترس نیست برگ برنده چندانی برای سونی به حساب نمی‌آید.

برای مشخص شدن نوع حافظه به کار گرفته شده در XPERIA L1 از تست AndroBench‌ بهره گرفتیم. سرعت خواندن ترتیبی اکسپریا L1 در این تست 218MB/s و سرعت نوشتن ترتیبی در آن 42MB/s بود که تقریبا با اطمینان می‌توان از حضور حافظه eMMC 5.1 در این مدل سخن گفت.

بنچ‌مارک‌های پردازشی و گرافیکی

در تست اول مثل همیشه به سراغ Geekbench 4 می‌رویم. این تست کاملا پردازشی عملکرد هسته‌های چیپ‌ست را در هر دو حالت تکی و چندتایی بررسی می‌کند. پرچمداران و بهترین گوشی‌های بازار در این تست امتیازهای حوالی 1,700 تا 2,000 واحد در حالت تک هسته‌ای و 4 تا 7 هزار در حالت چند هسته‌ای کسب می‌کنند. امتیاز XPERIA L1 در این تست 670 در حالت تک هسته‌ای و 1,891 واحد در حالت چند هسته‌ای یا Muti-Core است. برای مقایسه هواوی P10 Lite به عنوان یک گوشی پیشرفته رده میانی در حالت تک هسته‌ای این تست به امتیاز 919 واحد رسید که به خوبی از این طریق می‌توان به معیاری برای کیفیت پردازش در L1 دست پیدا کرد.

تست دوم یعنی Vellamo شرایط مشابه‌ای داشته و در حالی اکسپریا L1 دو تست تک هسته‌ای (Metal) و چند هسته‌ای (Multicore) آن را به ترتیب با امتیازهای 993 و 1,635 واحد به پایان می‌رساند که در P10 Lite با یک جهش بزرگ با امتیازهای 1,609 و 2,438 واحد در این دو حالت روبرو می‌شویم البته بخش بزرگی از امتیاز بیشتر P10 Lite در حالت چند هسته‌ای این تست به دلیل دو برابر بدون تعداد هسته‌های آن (8 در مقابل 4 هسته) است اما اختلاف در حالت تک هسته‌ای کاملا مشخص و مشهود است.

در AnTuTu v.6.2.7 معیاری برای عملکرد کلی این مجموعه با در کنار هم قرار گرفتن کل المان‌‌های سنجش کیفیت از وضوح صفحه‌نمایش، گرافیک و پردازنده گرفته تا حافظه داخلی و سرعت آن به دست می‌آید. برای یک پرچمدار در این تست گذر از امتیاز 160 تا 170 هزار امر آسانی ست و یک پله پایین‌تر و در نمونه‌هایی چون هواوی P10 و HTC U Ultra می‌توان به امتیازهای 130 تا 140 هزار واحد نزدیک شد. گوشی‌های میانی مثل P10 Lite در این تست از 60 هزار واحد عبور نمی‌کنند و بر همین اساس می‌توان انتظار امتیاز بسیار کمتری را در اکسپریا L1 داشت. امتیاز L1 در این تست تنها 38,348 واحد بود که بار دیگر کلاس کاری این گوشی را یادآوری می‌کند.

در تست گرافیکی 3DMark و آزمون دشوار Sling Shot Extreme، گرافیک دستگاه تحت فشار و آزمایش قرار می‌گیرد. در این تست پرچمداران از 3 هزار واحد نیز عبور می‌کنند و مدلی مثل HTC U Ultra با امتیاز 2,242 همچنان توان گرافیکی بسیار بالایی را ارائه می‌دهد. مدلی مثل P10 Lite در این تست امتیاز 398 واحد را کسب می‌کند و می‌توان انتظار داشت که گرافیک 2 هسته‌ای نچندان قدرتمند Mali-T720 MP2 حاضر در L1 حتی از این رقم نیز پایین‌تر خواهد رفت. در عمل امتیاز L1 در این تست به 175 واحد می‌رسد که توان پایین این مجموعه در بخش گرافیک را نشان می‌دهد. هرچند با پایین آوردن جزئیات هنوز نیز مشکل خاصی در اجرای بازی های معمول در این گوشی وجود ندارد

در نهایت آخرین تست صورت گرفته روی L1 به آزمون سنجش میزان قدرت دستگاه در مواردی مثل کیفیت مرور وب،‌ ادیت ویدئو و ویرایش تصویر در بنچ‌مارک Work 2.0 performance تعلق دارد. بهترین گوشی‌های حال حاضر در این تست امتیازهای 5 تا 6 هزار واحد کسب می‌کنند که از آن جمله باید به هواوی P10 با امتیاز 6,202 و U Ultra از اچ‌تی‌سی با امتیاز 5,245 واحد اشاره کرد. P10 Lite نیز با امتیاز 4,583 عملکرد بدی در این میان نداشته است. در XPERIA L1 به امتیاز 3,263 واحد در این تست می‌رسیم که بار دیگر کیفیت متوسط رو به پایینی را نشان می‌دهد.

ارتباطات

پر سرعت‌ترین گزینه ارتباطی تحت شبکه در اکسپریا L1 به شبکه 4G و سرعت 150Mbps در دانلود تحت LTE تعلق دارد. هر دو سیم‌کارت از اتصال 4G LTE‌ پشتیبانی می‌کنند اما در هر لحظه تنها یکی از آنها می‌تواند در این شبکه حضور داشته باشد. بلوتوث دستگاه نسخه 4.2 بوده و اتصال NFC در بخش پشتی نیز نکته بسیار مثبتی برای آن به حساب می‌آید. محدوده آنتن NFC در اکسپریا L1 نیمه بالایی مرکز بخش پشتی دستگاه و محوطه پیرامونی آیکون NFC‌ است. وای‌فای نسخه n، پورت USB Type-C و مسیریاب‌های GPS‌ و GLONASS سایر گزینه‌های ارتباطی L1 را تشکیل می‌دهند.

کلام آخر

Sony XPERIA L1 محصولی در رده میانی رو به پایین بازار با برخی تغییرات امیدوارکننده است. از سایز و طراحی گوشی می‌توان به میزان زیادی رضایت داشت هرچند یکپارچه نبودن کاور پلاستیکی پیرامونی و بخش پشتی همراه با حاشیه بسیار بزرگ بالای صفحه‌نمایش از کیفیت طراحی دستگاه تا حدودی کاسته‌اند. صفحه‌نمایش گوشی نسبتا با کیفیت و با سایز مناسب است و از مجموعه باتری و دوام آن نیز می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت. حضور دو اسلات سیم‌کارت و کارت حافظه جداگانه، پشتیبانی از NFC و درگاه USB Type-C سایر نکات مثبت L1 را تشکیل می‌دهند. در دیگر سو کیفیت دوربین اصلی دستگاه در هر دو بخش عکاسی و فیلم‌برداری حتی در این رده قیمتی نیز چندان قابل‌قبول به نظر نمی‌رسد، حافظه داخلی 16 گیگابایتی برای یک گوشی سال 2017 توجیه‌پذیر نیست و در بخش پردازشی و گرافیکی نیز با قدرت مناسبی روبرو نیستیم.