mobile.ir - مرجع موبایل ایران

برخلاف روزگار تملک گوگل بر موتورولا، برند خوشنام و دیرپای دنیای موبایل این روزها با مدیریت لنوو روزهای امیدوار‌‌کننده‌ای را پشت سر می‌‌گذارد. خرید بخش موبایل موتورولا یا Motorola Mobility تنها با قیمت 2.91 میلیارد دلار در سال 2014 توسط لنوو در نگاه اول بیش از اندازه رویایی و فوق‌العاده به نظر می‌رسد؛ این خرید اما با در نظر گرفتن اینکه تقریبا تمامی مایملک اصلی موتورولا یعنی پتنت‌های ارزشمند این برند همچنان در اختیار گوگل باقی مانده است آرام‌آرام کاملا منطقی و شاید حتی تا حدودی گران تلقی ‌شود. سودای لنوو برای موتورولا اما با رویاهای گوگل برای کسب درآمد از پتنت‌ها یا حقوق ثبت اختراع کاملا متفاوت بوده و این موضوع را می‌توان از همان نخستین دیوایس‌های تولیدی موتورولا تحت مدیریت لنوو همچون موتو X Play و موتو X Style‌ مشاهده کرد که تفاوت‌های بزرگی را نسبت به پرچمدار قبلی این خانواده یعنی Moto X نسل دوم ارائه می‌کردند.

لنوو در اواسط سال جاری سری تازه‌ای را به سبد کالای موتورولا در بالاترین رده بازار افزود که نه‌تنها در زمینه مولتی‌مدیایی و پردازشی بلکه از لحاظ طراحی و نوآوری (که همواره نقشی اساسی در اکثر تولیدات موتورولا ایفا کرده است) نیز حرف‌های فراوانی برای گفتن دارد. Moto Z را در میزان قدرت، نوآوری و جایگاه آن در محصولات موتورولا می‌توان به نوعی با مدل خاطره‌انگیز Motorola Atrix در سال 2011 مقایسه کرد؛ Atrix نخستین گوشی دو هسته‌ای موتورولا و اولین اسمارت‌فون پشتیبانی‌کننده از شبکه HSDPA+ به حساب می‌آمد که دو سال قبل از iPhone 5s به سنسور اثر انگشت مجهز شده بود. موتورولا در طی سال‌های بعد با وجود جرقه‌های گاه و بی‌گاه مدل‌هایی نظیر سری X و سری G نسل اول و دوم تقریبا هیچگاه موفق به ساخت مدلی با نوآوری‌های خاص و امکانات ویژه نشد و آرام‌آرام در مهم‌ترین بازار یعنی ایالات متحده نیز جنبه رقابتی خود را در مقابل برندهایی نظیر اپل، سامسونگ و ال‌جی از دست داد.

موتورولا Atrix 4G

سری Moto Z اما در پی تجدید حیات این M دوست‌داشتنی و بازگرداندن جنبه نوآورانه محصولات موتورولا به این خانواده است. لنوو البته در تصمیمی بحث‌برانگیز اقدام به حذف نام موتورولا از روی گوشی و ساختار منویی دستگاه کرده و تنها به عنوان Moto و لوگوی خفاشی این برند بسنده کرده است. جعبه گوشی البته هنوز اشاراتی هرچند کوتاه به نام موتورولا دارد. این خانواده در حال حاضر در سه مدل Moto Z ،Moto Z Play و Moto Z Force ارائه شده که هر سه در یک ویژگی مهم و کلیدی یعنی پشتیبانی از اتصال ماژول‌هایی موسوم به Moto Mods مشترک هستند. موتو مادها امکانات تازه‌ای همچون اسپیکر، پروژکتور و دوربین عکاسی حرفه‌ای را به لیست امکانات دستگاه افزوده و برخلاف نمونه نسبتا مشابه‌ای همچون LG G5 تغییر و جابجایی ماژول‌ها نیاز به خاموش کردن دستگاه و درآوردن باتری نخواهد داشت.

نسخه 64 گیگابایتی دو سیم‌کارت Motorola Moto Z با نام دقیق مدل XT1650-05 موضوع بررسی این نوبت است.

جعبه محتویات

Moto Z در جعبه کاملا بزرگ سفید و بنفشی ارائه می‌شود که تنها نام مدل و مشخصات آن همراه با تصاویری از ماژول‌های استاندارد موسوم به Moto Mods را به تصویر می‌کشد.

درون این جعبه اکسسورهای متعدد و فراوانی دیده می‌شود که یافتن نمونه دومی برای آن در دیگر برندها تقریبا غیر ممکن به نظر می‌رسد. در این باکس به جز خود گوشی و المان‌های سه‌گانه شارژر، کابل USB و هدست یکی از ماژول‌های مهم خانواده Moto Mods یعنی ماژول باتری موسوم به Incipio offGRID Power Pack همراه با تبدیل پورت USB Type-C به جک 3.5 میلیمتری هدست، یک بامپر شفاف و البته آچار مخصوص دسترسی به جایگاه سیم‌کارت و کارت حافظه قرار دارد.

شارژر گوشی با طراحی جذاب مربع‌شکل از خروجی قدرتمند 15 واتی (5 ولت و 3 آمپر) پشتیبانی کرده و شارژ پر سرعتی را برای دستگاه فراهم می‌کند. به کیفیت این شارژر در بخش باتری باز خواهیم گشت. سیم این شارژ متصل به آن و غیر قابل جدا شدن طراحی شده و با طول 1.5 متر بر مشکل همیشگی این رده یعنی کوتاه بودن سیم‌ شارژر به خوبی فائق آمده است.

برای اتصال گوشی به کامپیوتر یک کابل USB دیگر در جعبه قرار دارد.

هدست سیمی گوشی یک نمونه نسبتا معمولی با سیم‌های مشکی و خروجی‌های سفید رنگ است که روی سیم‌های آن یک کنترلر تک دکمه‌ای برای برقراری و رد تماس دیده می‌شود.

خروجی‌های صدا در این هدست از طراحی ارگونومیکی مطلوبی برخوردار بوده و از لحاظ ظاهری به هدست‌های جدید سامسونگ در مدل‌هایی همچون خانواده S7 بی‌شباهت نیست.

طراحی ظاهری

Moto Z حتی با در نظر گرفتن استاندارد گوشی‌های Slim سال 2016 نیز بیش از اندازه باریک به نظر می‌رسد؛ ضخامت 5.18 میلیمتری گوشی البته بدون هزینه نیز نبوده و مجموعه لنز دوربین و المان‌های آن در بخش پشتی بیش از 1 میلیمتر از کف دستگاه بیرون زده‌اند. Z‌ علاوه بر باریکی،‌ وزن بسیار سبکی نیز داشته و از این لحاظ برتری محسوسی بر رقبای خود دارد.

بخش پشتی و فریم پیرامونی هر دو از جنس فلزی ساخته شده‌اند و قسمت رویی نیز با شیشه‌ای با لبه‌های گرد (2.5D) محافظت می‌شود. رنگ فریم رز-گلد پیرامون گوشی در نسخه در اختیار ما در حلقه پیرامون لنز نیز تکرار شده و به نوعی این لنز بیرون زده را به جذابیتی در طراحی دستگاه بدل کرده است.

نشان فرو رفته M‌ در بخش پشتی که در مدل‌های متعدد Moto G ،Moto E و Moto X ‌در سال‌های اخیر حضور داشت اینک جای خود را به نشانی تخت و نسبتا ناپیدا در زیر لنز دوربین داده است. کاور فلزی این قسمت در برابر جذب آلودگی مقاوم نبوده و در زمانی کوتاه با اثرات انگشت پوشیده می‌شود. البته پاک کردن این اثرات انگشت نیز به دلیل برق بودن این کاور چندان مشکل نخواهد بود.

دکمه کوچک مربعی در زیر صفحه‌نمایش نشان از حضور سنسور اثر انگشت در Moto Z‌ دارد و دو حفره کوچک حاضر در دو سمت این دکمه نیز دو عدد از 4 میکروفون حاضر در این مدل به حساب می‌آیند.

دیگر جذابیت طراحی Moto Z به کنتاکت‌های فلزی بخش پشتی تعلق دارد که امکان اتصال ماژول‌های Moto Mods را بدون نیاز به خاموش و روشن کردن دستگاه در ساختاری آهنربایی فراهم می‌آورند.

طراحی Moto Z‌ در مجموع، یکی از چشم‌نوازترین ساختارهای اسمارت‌فون در سال 2016 را به نمایش می‌گذارد و نوآوری‌های جذابی همچون طراحی خاص لنز دوربین، کنتاکت‌های اتصال در بخش پشتی و استفاده از 4 میکروفون در ساختار دستگاه بار دیگر زنده‌کننده گوشی‌های خاطره‌انگیز و پر طرفدار موتورولا در سال‌های دور هستند.

ابعاد و وزن

Moto Z با حاشیه‌های بزرگ در بالا و پایین صفحه‌نمایش گوشی کاملا بلندقامتی نسبت به دیگر رقبای 5.5 اینچی خود به حساب می‌آید؛ ارتفاع 153.3 میلیمتری دستگاه در مقایسه با نمونه‌ای چون Galaxy S7 edge از سامسونگ نزدیک به 2.4 میلیمتری بیش‌تر بوده و مقایسه آن با Moto X Play سال گذشته با 0.2 اینچ صفحه‌نمایش بزرگ‌تر نیز تنها 0.6 میلیمتر ارتفاع کمتری را نشان می‌دهد. عرض دستگاه 75.3 میلیمتر اعلام شده که از این لحاظ دقیقا هم‌اندازه Huawei P9 Plus بوده و در حدود 0.4 میلیمتر از Google Pixel XL کوچک‌تر است. اما برتری اصلی Moto Z ‌در بخش ابعاد و اندازه‌ها،‌ بی‌شک به ضخامت غیر قابل باور 5.19 میلیمتری آن تعلق دارد. این ضخامت نه‌تنها به بیرون‌زدگی لنز دوربین بلکه به قیمت حذف جک هدست انجام پذیرفته است. به عنوان نمونه‌‌هایی برای مقایسه ضخامت P9 Plus برابر 7 میلیمتر، Galaxy S7 edge برابر 7.7 میلیمتر و گوگل Pixel XL برابر با 8.5 میلیمتر است.

در نهایت در حالی‌که وزن متوسط اندرویدفون‌های 5.5 اینچی امروزی حوالی 150 تا 170 گرم است، Moto Z با تکیه بر ضخامت اندک و البته تا حدودی ظرفیت کمتر باتری به وزن فوق‌العاده 136 گرمی دست پیدا کرده که حتی از گلکسی S7 با صفحه‌نمایش 5.1 اینچی نیز 16 گرم سبک‌تر خواهد بود. این وزن اندک، در دست کاملا احساس شده و می‌توان آن را به جرأت سبک‌ترین گوشی اندرویدی 5.5 اینچی حداقل در سال جاری تلقی کرد.

صفحه‌نمایش

مرور مشخصات صفحه‌نمایش در Moto Z شرایط ایده‌آلی را برای رقابت موتورولا با دیگر بزرگان به نمایش می‌‌گذارد. پنل 5.5 اینچی AMOLED با وضوح 2560×1440 پیکسل و فشردگی 535 پیکسل در هر اینچ در سطح بهترین پرچمداران سال جاری و مدل‌هایی همچون Galaxy S7 edge و Google Pixel XL قرار دارد.

در عمل از رنگ‌های زنده، کنتراست فوق‌العاده و تا حدودی روشنایی پنل طبق انتظار از یک نمونه AMOLED می‌توان رضایت کامل داشت. برتری این پنل بر نمونه‌‌های LCD در خاموش نگه‌داشتن پیکسل‌های مشکی و تنها نمایش پیکسل‌های روشن در زمینه مصرف انرژی و دوام باتری نیز امری واضح و غیر قابل انکار است.

همانند اکثر نمونه‌های مشابه، Moto Z نیز هنگام فعال بودن روشنایی خودکار یا Adaptive brightness با قرارگیری در زیر نور خورشید امکان ارتقا روشنایی حتی بالاتر از سطح ماکزیمم خود را خواهد داشت و بدین‌ترتیب استفاده از دستگاه در یک روز کامل آفتابی نیز چندان مشکل نخواهد بود.

تنها نکته نسبتا منفی در مورد این پنل به زاویه دید آن تعلق دارد. زاویه دید این پنل در حالت عادی و حتی از کناره‌ها تا زوایای 150 تا 160 درجه‌ای نیز کاملا مطلوب و در سطح یک پنل AMOLED ‌پرچمدار است اما با مشاهده از زوایای تیزتر نزدیک به 170 تا 180 درجه تغییر رنگ محسوسی در محتوای تصویر به خصوص در تصاویر با پس‌زمینه سفید رخ می‌دهد که برای اسمارت‌فونی در این سطح نکته چندان دلچسبی به حساب نمی‌آید. این مورد البته می‌تواند تا حدودی به شیشه محافظ Gorilla Glass 4 که منجر به شکسته شدن نور در این زوایا می‌شود نیز مرتبط باشد.

در مجموع از صفحه‌نمایش Moto Z با نمایش رنگ‌های زنده و کنتراست فوق‌العاده می‌توان به میزان بسیار زیادی رضایت داشت.

سنسور اثر انگشت و دو میکروفون از مجموع چهار میکروفون حاضر در Moto Z اجزای قابل اشاره در زیر صفحه‌نمایش را تشکیل می‌دهند. نشان Moto نیز در همین بخش و بالای حسگر اثر انگشت قرار دارد.

در بالای دستگاه به اسپیکر تماس، دو سنسور تنظیم نور و Proximity و البته لنز دوربین دوم و تک فلش LED آن بر می‌‌خوریم. اسپیکر اصلی دستگاه نیز در همین بخش و درون اسپیکر تماس طراحی شده است.

یک نکته جالب در مورد این بخش به عملکرد حسگر Proximity تعلق دارد که وظیفه اصلی آن غیر فعال کردن صفحه‌نمایش حین تماس و نزدیک کردن گوشی به صورت است. این حسگر هنگام قرارگیری گوشی بدون حرکت روی یک سطح به محض نزدیک کردن دست، زمان و تاریخ را برای چند لحظه کوتاه روی صفحه‌نمایش نشان داده و بدین‌ترتیب برای مشاهده ساعت حتی نیاز به لمس کردن گوشی نیز نخواهد بود. این قابلیت البته با نزدیک شدن هر شیء دیگری به جز دست به گوشی نیز فعال می‌شود.

سنسور اثر انگشت

افزوده شدن سنسور اثر انگشت به فرم یک دکمه کوچک مربعی در زیر صفحه‌نمایش را می‌توان از جمله تأثیرات برند لنوو بر محصولات موتورولا تلقی کرد. این حسگر در گوشی‌های لنوو تقریبا همیشه در بخش پشتی و زیر دوربین قرار دارد و تنها در سری پیشرفته و پریمیوم ZUK به فرم یک دکمه جداگانه به زیر صفحه‌نمایش منتقل شده است. تصمیم لنوو برای موتورولا تا حدودی مشابه سری ZUK است. یک نکته جالب در مورد این دکمه حضور نداشتن دکمه‌های لمسی در دو سوی آن مشابه نمونه‌های دیگری در این زمینه مثل Samsung Galaxy S7 و HTC 10 بوده و با وجودی که طراحان فضای بسیار زیادی در زیر صفحه‌نمایش و در دو طرف این دکمه برای جایگذاری کلیدهای لمسی back و recent داشته‌اند اما همچنان ترجیح داده‌اند تا این دو دکمه و میانبر Home را به صورت مجازی به درون رابط کاربری منتقل کنند. این تصمیم نه‌تنها باعث شده نوار کوچکی از زیر صفحه‌نمایش به ردیف دکمه‌‌های سه‌گانه اندرویدی اختصاص پیدا کرده و فضای کلی صفحه‌نمایش کوچک‌تر شود بلکه به دفعات باعث به اشتباه افتادن کاربران و لمس سنسور اثر انگشت به جای دکمه Home می‌شود.

کیفیت و سرعت شناسایی اثر انگشت در این سنسور در سطح بسیار مناسبی قرار دارد و برخلاف بسیاری از نمونه‌های مشابه، امکان استفاده از آن برای باز کردن قفل صفحه‌نمایش حتی در هنگام خاموش بودن پنل نیز وجود دارد. به عنوان یک نکته مثبت دیگر در مورد این سنسور باید به امکان خاموش کردن صفحه‌نمایش با گرفتن و نگه‌داشتن این سنسور اشاره کرد که در این حالت نیازی نیز به ثبت شدن اثر انگشت از قبل وجود ندارد. 

اجزای جانبی

با حذف جک هدست از Moto Z ساختار یکدست‌تری در پیرامون دستگاه به چشم می‌خورد. سمت چپ گوشی به طور کامل خالی از هر المان قابل ذکری ست و در سمت راست نیز دکمه‌‌های مجزای تغییر صدا و کلید پاور قرار دارند.

دکمه پاور در این بخش برای تفکیک از دکمه‌های جداگانه تغییر صدا به صورت برجسته با سطحی شیار مانند طراحی شده‌ است.

پایین گوشی تنها به پورت USB Type-C دستگاه بر می‌خوریم که علاوه بر شارژر و کابل اتصال کامپیوتر برای مرتبط کردن هدست دستگاه (از طریق رابط ارائه شده در جعبه محتویات) نیز به کار می‌رود.

در نهایت در بخش بالایی یکی دیگر از میکروفون‌های دستگاه و اسلات جای‌‌گذاری سیم‌کارت و کارت حافظه قرار دارد. جداکننده پلاستیکی حاضر در این قسمت در ترکیب با نوارهای تیره بخش پشتی به احتمال فراوان برای گذر سیگنال‌های ارتباطی در نظر گرفته شده است.

اسلات سیم‌کارت و کارت حافظه در Moto Z به صورت ترکیب طراحی شده بدین‌معنا که از بین سیم‌کارت دوم یا کارت حافظه تنها باید یکی را برگزید.

بخش پشتی

جذاب‌ترین نکته در بخش پشتی به دوربین برآمده و فلش‌های دوگانه آن تعلق دارد که به شکلی هنرمندانه با محصور شدن در محوطه‌ای‌ دایره‌ شکل نه‌تنها به عنوان یک نکته منفی بلکه از نگاه بسیاری به عنوان جذابیتی در طراحی از آنها یاد می‌شود.

16 کنتاکت فلزی کوچک (pogo pins) در پایین این قسمت اتصال دستگاه با ماژول‌های Moto Mods را فراهم می‌آورند و در بالا و پایین نیز دو قسمت پلاستیکی تیره رنگ برای دریافت و ارسال سیگنال رادیویی در نظر گرفته شده است.

در پایین‌ترین قسمت این بخش چهارمین میکروفون دستگاه در کناره سمت راست قرار دارد.

دوربین اصلی

دوربین برجسته حاضر در Moto Z یک نمونه 13 مگاپیکسلی با لرزه‌گیر اپتیکال، سایز پیکسل 1.12 میکرونی و گشودگی دیافراگم حداکثر f/1.8 است که حداقل روی کاغذ نمونه نسبتا موفقی به نظر می‌رسد.

ساختار منویی این دوربین در نگاه اول ساده و سر سراست و بدون المان‌های دست‌وپاگیر معمول طراحی شده و از همین رو مشکلی در برداشت تصویر حتی برای کاربران آماتور نیز به همراه نخواهد داشت. در سمت راست این رابط کاربری دکمه شاتر در مرکز و در بالا و پایین آن به ترتیب میانبر تعویض بین حالت‌های مختلف دوربین و سوئیچ مابین دوربین اصلی و سلفی قرار دارد. در سوی دیگر می‌توان تایمر عکاسی اتوماتیک را تنظیم کرد، حالت‌های مختلف فلش را تغییر داد و به گزینه‌های مختلف HDR‌ (اتوماتیک، روشن و خاموش) دست یافت.

یک نکته جالب در این میان به نمایش درنیامدن تصویر کوچک آخرین عکس گرفته شده در این رابط کاربری است که معمولا در تمامی نمونه‌‌های مشابه در این قسمت حضور دارد. برای مشاهده عکس‌های گرفته شده توسط این دوربین (و البته دیگر تصاویر حاضر در گالری) به سادگی می‌توان کناره سمت راست را رو به سمت چپ کشید.

با Swipe یا کشیدن دست از چپ به راست منوی تنظیمات اولیه دوربین ظاهر می شود که موارد نچندان پیچده‌ای همچون صدای شاتر، تغییر محل ذخیره تصاویر (حافظه داخلی یا کارت حافظه) و تغییر رزولوشن عکس و ویدئو در دسترس قرار می‌گیرد. یکی از تنظیمات این قسمت با نام Quick capture امکان فعال کردن دوربین یا سوئیچ بین دوربین دوم و دوربین اصلی را تنها با دوبار چرخاندن سریع گوشی در دست (Twist) فراهم می‌آورد. این قابلیت حتی در هنگام خاموش بودن صفحه‌نمایش نیز قابل استفاده خواهد بود.

در حالی که همه چیز در این رابط کاربری به سادگی هر چه تمام‌تر به نظر می‌رسد؛ با لمس دکمه تعویض بین حالت‌های مختلف دوربین بر بالای شاتر گزینه‌های تازه‌ای پیش روی کاربران قرار می‌گیرد. گزینه‌های حاضر در این بخش شامل عکاسی، فیلم‌برداری، برداشت پانوراما، ویدئوی اسلوموشن و البته مهم‌تر از همه حالت حرفه‌ای یا Professional mode است.

در حالت حرفه‌ای امکان تغییر دستی فوکوس و سرعت شاتر (از 1/2 ثانیه تا 1/6000 ثانیه) همراه با گزینه‌های دیگری نظیر تغییر ISO از 100 تا 3200،‌ تغییر نورگیری و White balance در دسترس قرار دارد. در زمینه سرعت شاتر، Moto Z نسبت به رقبای اصلی آن عملکرد نسبتا ضعیف‌تری دارد جایی‌که گلکسی S7 امکان باز نگه داشتن شاتر برای 10 ثانیه و هواوی P9 پلاس و LG G5 تا 30 ثانیه را ارائه می‌دهند.

دوربین به صورت خودکار در نسبت تصویر 16:9 از وضوح کاهش یافته 9.7 مگاپیکسل بهره می‌برد و تنها در نسبت تصویر 4:3 می‌توان به رزولوشن کامل یعنی 13 مگاپیکسل دست پیدا کرد. تصاویر این دوربین در نور کامل روز در فضای آزاد از جزئیات بسیار مناسب و رنگ‌های زنده‌ای برخوردارند و می‌توان امتیاز بالایی برای آنها متصور شد. در این حالت HDR نیز موفقیت بالایی در پر کردن سوژه‌های در سایه بدون ایجاد اختلال در میزان کنتراست یا رنگ دارد.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در سوژه‌های با نور کمتر شرایط اندکی متفاوت است و نه‌تنها در حالت عادی بدون فعال کردن HDR رنگ‌ها نیازمند دقت بیشتری به نظر می‌رسند بلکه با فعال کردن HDR نیز برای سوژه‌های دارای نورگیری زیاد رنگ‌های کاملا غیر واقعی ثبت می‌شود. نمونه این مسئله را می‌توان در دو عکس زیر به خوبی مشاهده کرد.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در محیط‌های داخلی با نور کمتر از میزان جزئیات کاسته شده و تاثیر نویز بیشتر می‌شود.

فیلم‌برداری این دوربین حداکثر با وضوح 2160p یا 4K با 30 فریم در ثانیه انجام شده و طبیعتا رزولوشن‌ 1080p با 30 و 60 فریم نیز در آن پیش‌بینی شده است. بیت‌ریت ویدئویی در وضوح 4K به حوالی 48Mbps می‌رسد و در حالی‌که این بیت‌ریت در وضوح 1080/30p مابین 14 تا 16 مگابیت در ثانیه متغیر است در کمال تعجب میزان آن در رزولوشن 1080/60p تقریبا بدون تغییر نسبت به 1080/30p تنها حوالی 17Mbps اندازه‌گیری می‌شود. این میزان در دوربین‌های مشابه معمولا بیش از 25 تا 30 فریم در ثانیه است که به عنوان نمونه‌ای در این زمینه می‌توان به دوربین Sony XPERIA XZ با بیت‌ریت 30Mbps در حین فیلم‌برداری 1080/60p‌ اشاره کرد. علت این موضوع را باید در کیفیت پایین‌تر تصاویر ثبت شده توسط دوربین در نرخ 60 فریم در ثانیه جست‌وجو کرد که با وجود آنکه نرخ تصویر دو برابر حالت 30 فریم در ثانیه است اما نتیجه نهایی حتی کیفیت پایین‌تری را نسبت به فول ا‌چ‌دی عادی نشان می‌دهد. از این گذشته لرزه‌گیر اپتیکال دست نیز ‌تنها فول اچ‌دی 30 فریم در ثانیه در دسترس قرار دارد و بدین‌ترتیب به جز این وضوح حساب چندان دیگری روی رزولوشن‌های دیگر در ثبت یک تصویر با کیفیت و بدون لرزش نمی‌توان کرد.

در هر سه حالت فیلم‌برداری می‌توان حین برداشت ویدئو با لمس دکمه شاتر از سوژه پیش رو عکس نیز تهیه کرد اما وضوح این عکس در این سه حالت متفاوت است؛ جایی‌که در وضوح 4K، طبق انتظار یک کادر تصویر یعنی عکسی با وضوح 2160×3840 پیکسل یا 8 مگاپیکسل تهیه می‌شود و در وضوح 1080/30p نیز عکسی با بالاترین رزولوشن یعنی 9.7 مگاپیکسل در اختیار کاربران قرار می‌گیرد. نکته جالب در این میان به حالت 1080p با 60 فریم در ثانیه تعلق دارد که همانطور که پیش از این نیز اشاره شد دوربین در این حالت تصاویر نازل‌تری نسبت به وضوح فول اچ‌دی 30 فریم در ثانیه برداشت کرده و از همین رو با لمس دکمه شاتر برای گرفتن یک عکس حین فیلم‌برداری با این وضوح نیز تصویر برداشت شده به جای رزولوشن 9.7 مگاپیکسلی تنها با وضوح 1920×1080 پیکسل ثبت می‌شود! که این همان دلیل پایین‌ بودن بیش از اندازه بیت‌ریت تصویر در وضوح 1080/60p است.

صدای استریوی دو کاناله با بیت‌ریتی حوالی 120Kbps در حالت‌های مختلف فیلم‌برداری توسط این دوربین در دسترس قرار دارد.

ویدئوهای برداشت شده توسط Moto Z در هر دو وضوح 4K و 1080/30p از جزئیات بالا و کنتراست بالاتری نسبت به عکس‌های آن برخوردارند و رنگ‌ها تا حدودی گرم‌تر از حالت طبیعی آنها ثبت می‌شود که تمامی این موارد را می‌توان از جمله نکات مثبت این بخش تلقی کرد.

دوربین سلفی

حضور یک فلش LED در کنار دوربین سلفی 5 مگاپیکسلی Moto Z‌ بر بالای صفحه‌نمایش انتظار برخورد با نمونه‌ای راضی‌کننده را در این زمینه در ذهن ایجاد می‌کند. این دوربین با وجودی که همانند اغلب نمونه‌‌های مشابه فاقد فوکوس خودکار است اما در عمل و در حضور نور مناسب تصاویر کاملا قابل قبولی را ثبت می‌کند. در محیط‌های با نور کمتر نیز می‌توان روی نورافشانی فلش LED حساب کرد و حتی در تاریکی نیز شرایط برای گرفتن یک سلفی مناسب تا حدود زیادی وجود دارد.

باتری

در یک گوشی سبک و باریک مطمئنا اولین فاکتور قربانی شده ظرفیت باتری خواهد بود و Moto Z نیز طبیعتا در این زمینه استثنا نیست. ظرفیت 2600mAh باتری در Moto Z در قیاس با تقریبا تمامی رقبای اصلی این کلاس با باتری‌های فراتر از 3000mAh، ظرفیت پایین‌تری‌ست و از این رو انتظار دوام فوق‌العاده‌ای را از آن نمی‌توان داشت. شرکت سازنده در توصیف این باتری به دوام 30 ساعته در یک استفاده ترکیبی اشاره کرده که نگفته پیداست در شرایطی ایده‌آل و متفاوت از دنیای واقعی اندازه‌گیری شده است. در حالت عادی دوام این باتری مثل همیشه به نوع استفاده کاربران بستگی دارد. در یک استفاده معمولی از دستگاه با حضوری حداکثر یکی دو ساعته در شبکه‌های اجتماعی، برداشت چند عکس و مکالماتی نچندان طولانی می‌توان تا اواسط یا حتی اواخر روز دوم نیز روی شارژ این باتری حساب کرد اما در صورت شدت یافتن نوع استفاده کاربران به خصوص میزان حضور آنها در شبکه‌های اجتماعی با وای‌فای یا شبکه‌های موبایلی این استفاده حتی به زیر یک روز نیز می‌تواند کاهش پیدا کند.

تست باتری PCMark موسوم به Work battery life 1.0 مثل گذشته معیاری برای مقایسه دوام این باتری با دیگر رقبا خواهد بود. این تست برای ساعت‌های متمادی با نمایش محتوای گوناگون اجرا شده و زمان ثبت شده برای رسیدن باتری از دوام 100 درصد به زیر 20 درصد مورد بررسی قرار می‌گیرد. چون گذشته حین انجام این تست، نور صفحه‌نمایش را روی 50 درصد تنظیم می‌کنیم. رقبای اصلی این گوشی یعنی دیگر پرچمداران دارای صفحه‌نمایش‌های QHD و چیپ‌ست Snapdragon 820 شامل LG G5 و HTC 10 به ترتیب به زمان‌های 6 ساعت و 12 دقیقه و 6 ساعت و 27 دقیقه در این تست دست پیدا کردند و از این روز با توجه به کمتر بودن ظرفیت باتری انتظار نتیجه ضعیف‌تری را از این مدل در مقابل رقبا داریم. در عمل امتیاز Moto Z در این تست به 6 ساعت و 24 دقیقه رسید که با در نظر گرفتن ظرفیت پایین‌تر باتری، عملا هر دو رقیب خود را پشت سر گذاشته است. البته نگفته پیداست که این بهترین نتیجه در تست باتری PCMark نبوده و به عنوان نمونه نسخه 8 هسته‌ای Galaxy S7 در شرایطی نسبتا مشابه زمانی معادل 7 ساعت و 9 دقیقه را در این تست ثبت می‌کند.

در جعبه محتویات گوشی همانطور که اشاره شد از یک شارژ قدرتمند 15 واتی (5 ولتی و 3 آمپری) موسوم به TurboPower استفاده شده که شارژ سریع گوشی وظیفه اصلی آن به حساب می‌آید. تست سرعت این شارژر را مثل گذشته زمانی که باتری تنها 3 درصد شارژ دارد آغاز می‌کنیم. این شارژر قدرتمند در 3، 5 و 10 دقیقه اول موفق شد باتری را به ترتیب به 8، 11 و 19 درصد شارژ کند که در نوع خود ارقام بسیار مناسبی به حساب می‌آیند. پس از گذشت 15 دقیقه شارژ باتری به 27 درصد رسید و پس از 20 دقیقه باتری تا 35 درصد ظرفیت خود شارژ شد. در 25 دقیقه شارژ به 42 درصد و در 30 دقیقه به 50 درصد رسید. برای مقایسه HTC 10 پس از 30 دقیقه به شارژ 42 و گلکسی S7 پس از 30 دقیقه به 45 درصد شارژ خود رسیده بود البته ذکر این نکته نیز ضروری‌ست که ظرفیت باتری Moto Z از رقبای خود به طرز مشهودی کمتر است. سرعت شارژ گوشی حتی پس از این نیز کند نشده و پس از گذشت 40 دقیقه میزان شارژ به رقم 66 درصد رسید. از این لحظه بالاخره شیب نمودار شارژ اندکی کمتر شده و در دقیقه پنجاهم شارژ گوشی به 79 درصد می‌رسد. S7 پس از 50 دقیقه 70 درصد و HTC 10 تا 68 درصد شارژ می‌شوند. رأس یک ساعت باتری Moto Z به شارژ تقریبا باور نکردنی 90 درصد می‌رسد در حالی که S7 و HTC 10 در این وضعیت به ترتیب 81 و 78 درصد شارژ دارند. وضعیت رویایی Moto Z تا جایی ادامه پیدا می‌کند که پس از 70 دقیقه شارژ گوشی به 98 درصد رسیده ئ تنها پس از گذشت 73 دقیقه از شروع پروسه شارژ باتری تا 100 درصد ظرفیت خود شارژ می‌شود. این در حالی ست که S7 و HTC 10 به ترتیب به زمان‌های 88 و 95 دقیقه برای کامل شدن شارژ خود نیاز دارند.

ماژول‌های Moto Mods

همانطور که در مقدمه نیز اشار شد موتو مادها یا ماژول‌های قابل نصب روی Moto Z (که البته به همین صورت روی مدل Moto Z Play و Moto Z Force نیز قابل نصب خواهند بود) یکی از برتری‌های مهم این خانواده در مقایسه با دیگر پرچمداران بازار به حساب می‌آید. در حال حاضر 5 ماژول مختلف برای این سری در دسترس قرار دارد که شامل ماژول پروژکتور (Insta-Share Projector)، ماژول عکاسی هاسلبلاد (Hasselblad True Zoom)، ماژول اسپیکر (JBL Soundboost Speaker)، ماژول باتری (Incipio offGRID Power Pack) و بالاخره ماژول کاور بخش پشتی (Style Shell) می‌شوند. Moto Modهای موتورولا درست همانند اتفاقی که در مورد LG G5 به وقوع پیوست تنها در صورتی به موفقیت و مقبولیت در بین کاربران دست پیدا می‌کنند که از یک سو در تمامی بازارها با قیمت مناسب در دسترس قرار بگیرند و از سوی دیگر هر از چند گاهی با حمایت شرکت سازنده در فرم‌ها و کاربری‌های تازه به بازار عرضه شوند.

ماژول باتری Incipio که در جعبه محتویات نسخه در اختیار ما حضور داشت دارای یک باتری 2220mAh بوده و با اتصال آن به دستگاه ظرفیت کلی باتری به 4820mAh می‌رسد. پس از اتصال این ماژول به دستگاه عملیات شارژ باتری گوشی در دو حالت قابل انجام است که در حالت اول تا پایان یافتن شارژ ماژول، باتری گوشی روی 100 درصد شارژ باقی می‌ماند و در حالت دوم امکان ثابت نگه‌داشتن شارژ باتری Moto Z روی 80 درصد وجود دارد.

ماژول پروژکتور با Insta-Share Projector که به پایه یا استند برای قرارگیری روی میز نیز مجهز شده است همانطور که می‌توان حدس زد محتوای صفحه‌نمایش را با پروژکتور کوچکی با روشنایی 50 لومن و کنتراست 400:1 با وضوح 480×854 پیکسل روی پرده‌ای به ابعاد 70 اینچ منتقل می‌کند. البته نگفته پیداست که از لامپ کوچکی در این سایز انتظار چندانی برای عملکرد فوق‌العاده در محیط‌های با نور زیاد وجود نداشته و عملا برای دریافت نتیجه‌ای مناسب نیاز به محیطی کاملا تاریک خواهد بود. درون این ماژول یک باتری 1100mAh قرار گرفته که به گفته شرکت سازنده تا قبل از آنکه از باتری داخلی گوشی استفاده کند تا 1 ساعت قادر به پخش محتوا از طریق پروژکتور است.

ماژول دوربین که عنوان هیجان‌انگیزترین عضو خانواده Moto Mods را به خود اختصاص می‌دهد در همکاری با شرکت سوئدی با سابقه و معتبر Hasselblad توسعه داده شده و از طریق آن یک دوربین عکاسی 12 مگاپیکسلی با 10 برابر زوم اپتیکال در اختیار کاربران Moto Z قرار می‌گیرد. سایز سنسور این دوربین 1/2.3 اینچ بوده و پیکسل‌های آن 1.55 میکرون اندازه دارند. یک فلش زنون، دکمه‌ شاتر جداگانه همراه با کلید پاور و چرخ زوم همراه با امکان عکاسی در حالت RAW برخی دیگر از امکانات این دوربین را تشکیل می‌دهند.

فیلم‌برداری در این مجموعه با وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه انجام می‌شود و حداکثر گشودگی دیافراگم نیز به عنوان نکته‌ای معمول و استاندارد در رده سوپر زوم، f/3.5 در نظر گرفته شده است. درون این ماژول از باتری استفاده نشده و برای تامین انرژی آن از باتری داخلی Moto Z استفاده می‌شود.

تصاویر زیر نمونه‌ای از عکس‌های گرفته با دوربین هاسلبلاد است.

تصویر برداشت شده با دوربین هاسلبلاد - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

پس از 10 برابر زوم اپتیکال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برای دوست‌داران موسیقی و مبحث صدا، ماژول JBL Soundboost Speaker مجهز به پایه نگه‌دارنده یا استند رومیزی ارائه شده که با برخورداری از دو کانال 3 واتی در مجموع صدایی به قدرت 6 وات RMS را ارائه می‌کند. درون این ماژول یک باتری 1000mAh جداگانه قرار دارد که به گفته موتورولا 10 ساعت در پخش موسیقی دوام خواهد داشت.

در نهایت کاورهای پوشاننده بخش پشتی با نام Style Shell ابزاری برای تغییر در ظاهر دستگاه است که در شکل، رنگ و جنس‌های مختلف در دسترس قرار خواهد داشت. این کاورها تنها 2 میلیمتر ضخامت داشته و بسته به نوع از 25 تا 32 گرم وزن دارند.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

Moto Z در حالت پیش‌فرض با نسخه 6.0.1 اندروید مارشملو ارائه شده و رابط کاربری آن نیز شباهت فراوانی به لانچر Google Now دارد. زمان بوت سیستم‌ اندکی طولانی بوده و نزدیک 39 ثانیه به طول می‌‌انجامد. در بین انیمیشن‌های بوت Moto Z طبق انتظار اشاره‌ای به عنوان موتورولا نشده و در بخشی از آن به صورت کوتاه لوگوی لنوو ظاهر می‌شود.

صفحه قفل بدون تفاوت خاصی نسبت به اندروید خالص حاوی میانبر مستقیمی به دوربین و دستورات صوتی بوده و علاوه بر نوتیفیکیشن برنامه‌ها (قابل مدیریت از منوی Setting)، زمان و تاریخ نیز در آن به نمایش در می‌آید. گشودن قفل جدا از سنسور اثر انگشت با وارد کردن پین، پسورد یا پترن صورت گرفته و پس از آن صفحه Home پیش روی کاربران قرار می‌گیرد.

صفحه‌ هوم نیز تقریبا بدون تفاوت نسبت به لانچر Google Now بوده و طبق معمول پس از ورود به مد ویرایشی امکان تغییر والپیپر، افزودن ویجت و یا ایجاد برخی تغییرات همچون چرخش صفحه Home با چرخش گوشی فراهم می‌شود.

لانچر Google Now برخلاف بسیاری دیگر از نمونه‌‌های این رده هنوز از منوی اصلی یا App drawer بهره می‌برد و طبیعتا این امکان در Moto Z نیز وجود دارد. شیوه حرکت در این منو نیز تغییری نکرده و هنوز به صورت عمودی و در یک صفحه مشترک انجام می‌شود.

با قرار دادن دست روی نوار اسکرول جانبی و حرکت دادن آن رو به بالا و پایین، آیکون برنامه‌ها و تنظیمات برحسب حروف الفبا در دسترس قرار می‌گیرند که این مورد نیز از حمله امکانات استاندارد لانچر Google Now به حساب می‌آید. نوار جست‌وجو در بالای صفحه‌نمایش در این منو نیز امکان یافتن مستقیم یک برنامه با تایپ کردن عنوان آن را فراهم می‌آورد.

در منوی اصلی یا App drawer علاوه بر اپلیکیشن‌های پیش‌فرض برنامه‌ای به نام Moto دیده می‌شود که در آن امکانات اختصاصی دستگاه در سه حوزه ژست‌های حرکتی، دستیار صوتی و شیوه خاص نمایش نوتیفیکیشن‌ها روی صفحه‌نمایش در دسترس قرار دارد. تنظیم روشن شدن صفحه‌نمایش هنگام نزدیک شدن دست (و البته هر شیء دیگری) به گوشی در همین بخش در دسترس قرار دارد.

یکی دیگر از موارد جذاب و اختصاصی موتورولا در این گوشی قابلیتی‌ست که در آن در هنگام دریافت یک نوتیفیکیشن بدون روشن کردن کامل صفحه‌نمایش، اعلان آن را برنامه را با امکان تعامل و بازگشایی در اپلیکیشن اصلی را فراهم می‌آورد.

در Notiofication Shade یا منوی کشویی بالای صفحه‌نمایش نیز همه چیز طبق روال گذشته است و با یک بار اسکرول کردن این منو رو به پایین، اعلان برنامه‌های مختلف و با ادامه اسکرول تاگل‌های مختلف این بخش پدیدار می‌شوند. تاگل‌های این قسمت را با اسکرول دو انگشتی رو به پایین نیز می‌توان مشاهده کرد. در این قسمت مثل همیشه دو گزینه وای‌فای و بلوتوث جدا از سایرین در بالا قرار دارند و برای دسترسی به تنظیمات آنها نیازی به خارج شدن از این منو نبوده و تنها کافی‌ست فلش رو به پایین کنار هر آیکون را لمس کرد. تنظیم نور بدون امکان فعال و غیر فعال کردن روشنایی خودکار همراه با زمان و تاریخ و آیکونی برای دسترسی به Setting سایر گزینه‌های این بخش را تشکیل می‌دهند.

در بخش تنظیمات یا Setting گوشی علاوه بر موارد معمول برخی گزینه‌های خاص Moto Z نیز ارائه شده که مهم‌ترین آنها گزینه Moto Mods است که در آن امکان ایجاد تغییر در گزینه‌های ماژول مورد نظر در دسترس قرار می‌گیرد. به عنوان نمونه در این قسمت امکان ایجاد در سبک شارژ شدن باتری دستگاه از طریق ماژول Incipio ارائه شده است.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

مثل اغلب دیگر پرچمداران 2016، در Moto Z نیز از پروسسور پیشرفته Snapdragon 820 با هسته‌های چهارگانه Kryo و گرافیک Adreno 530 استفاده شده و حافظه رم آن 4 گیگابایتی‌ست. حافظه داخلی دستگاه در دو ورژن 32 و 64 گیگابایتی ارائه شده که نسخه انتخاب شده برای بازار ایران 64 گیگی است. این حافظه همانطور که اشاره شد می‌تواند از طریق اسلات microSD تا 2 ترابایت (روی کاغذ و 256 گیگابایت در واقعیت) افزایش پیدا کند البته بین سیم‌کارت دوم یا کارت حافظه باید یکی را برگزید. از 64 گیگابایت حافظه داخلی گوشی پس از بالا آمدن دستگاه برای اولین بار و قبل از نصب هرگونه برنامه و آپدیتی، 10.58 گیگابایت توسط سیستم‌عامل اندروید و 1.07 گیگابایت دیگر توسط برنامه‌های پیش‌فرض غیر قابل حذف کردن پر شده و اندکی بیش از 52 گیگابایت روی حافظه داخلی در اختیار کاربران قرار دارد.

در تست نخست، آزمون Geekbench 4 کیفیت هسته‌های پردازشی را در هر دو حالت تک‌هسته‌ای و چند هسته‌ای بررسی می‌کند. در حالت تک هسته‌ای این آزمون امتیاز 1,482 واحد برای Moto Z ثبت شد که کاملا در سطح دیگر گوشی‌های دارای این چیپ‌ست همچون نسخه 4 هسته‌ای Galaxy S7 edge با امتیاز 1,446 واحد قرار دارد. در تست Multi-Core امتیاز دستگاه 3,996 واحد محاسبه شد که باv دیگر قابل مقایسه با Galaxy S7 edge با امتیاز 3,812 است.

در تست Vellamo بار دیگر شرایط برای سنجش کارایی هسته‌های پردازشی بدون دخالت دادن سایر عوامل از جمله وضوح صفحه‌نمایش، کیفیت گرافیک و مواردی از این دست فراهم می‌شود. در آزمون Metal در این تست که چندین تست پردازشی را به صورت تک هسته‌ای اجرا می‌کند امتیاز Moto Z برابر با 3,554 واحد بود که مقایسه آن با نمونه‌ای چون Sony XPERIA XZ با مجموعه پردازشی یکسان و امتیاز 3,488 شرایط بهتری را برای Moto Z نشان می‌دهد. این اختلاف در آزمون چند هسته‌ای یا Multicore نیز تکرار شده و امتیاز 3,433 واحدی Moto Z اندکی بیشتر از امتیاز 3,229 واحدی XPERIA XZ‌ ارزیابی می‌شود. هسته‌های پردازشی حاضر در Moto Z همانطور که از دو آزمون اخیر به خوبی مشخص است در سطح بهترین‌های بازار در این زمینه قرار می‌گیرند.

در تست AnTuTu v6.2.1 با حضور گرافیک Adreno 530، رم 4 گیگابایتی و هسته‌های Kryo انتظار دستیابی به رقمی بیش از 120 هزار واحد را داریم امری که در عمل نیز با امتیاز 126,782 واحدی به وقوع می‌پیوندد. XPERIA XZ همین تست را با مجموعه پردازشی یکسان و امتیاز بالاتر 128,935 واحدی پشت سر می‌گذارد که تاثیر رزولوشن پایین‌تر صفحه‌نمایش در XPERIA XZ در ارتقا امتیاز آن در این آزمون به‌رغم 1 گیگابایت رم کمتر را به خوبی نشان می‌دهد.

تاثیر رزولوشن بیشتر صفحه‌نمایش در کاهش نتایج Moto Z در تست‌های گرافیکی را به خوبی در آزمون Sling Shot 3.1 از مجموعه 3DMark می‌توان مشاهده کرد. در این تست اکسپریا XZ به امتیاز بالاتر 2,390 و Moto Z‌ به امتیاز 2,150 واحد دست پیدا کرد که البته هنوز نیز یکی از بهترین امتیازها در آزمون دشوار به حساب می‌آید.

ارتباطات

پر سرعت‌ترین گزینه ارتباطات تحت شبکه در Moto Z به علت حضور Snapdragon 820 به دانلود در شبکه 4G با سرعت 600Mbps تحت استاندارد LTE Cat.12 تعلق دارد. بلوتوث دستگاه نسخه 4.1 بوده و وای‌فای ac نیز در آن حضور دارد. مسیریاب‌های ماهواره‌ای GPS و GLONASS همراه با اتصال NFC و پورت USB Type-C ‌با پشتیبانی از OTG سایر گزینه‌های ارتباطی Moto Z را تشکیل می‌دهند. جایگاه آنتن NFC در Moto Z در بخش پشتی در کناره سمت راست بالا قرار دارد که از بخش جلویی و محوطه دوربین دوم در بالای صفحه‌نمایش نیز سیگنال آن قابل دریافت خواهد بود.

کلام آخر

Motorola Moto Z حرکت بزرگی از جانب لنوو برای احیای ماهیت پیشرو و نوآورانه موتورولا در سطح جهانی به حساب می‌آید. طراحی زیبا در کنار ضخامت و وزن بسیار اندک، اکسسوری‌های متنوع و ماژول‌های جذاب بخش مهمی از جذابیت Moto Z را در بین انبوه رقبای این کلاس تشکیل می‌دهند. در زمینه صفحه‌نمایش و دوربین با وجود برخی نکات قابل مرتفع شدن همچنان با نمونه‌های قابل‌قبول و مناسبی روبرو هستیم و گزینه‌های پردازشی و گرافیکی نیز در سطح پرچمداران سال جاری قرار می‌گیرند. باتری دستگاه از ظرفیت حداکثر متوسطی برخوردار بوده و نیاز به ایجاد تغییر در این بخش در نسخه‌های آینده به خوبی احساس می‌شود. جایگاه سنسور اثر انگشت نیز در زیر صفحه‌نمایش چندان مناسب نیست و به دفعات امکان اشتباه گرفتن آن با دکمه Home‌ وجود دارد.