mobile.ir - مرجع موبایل ایران

تا همین یکی دو سال پیش تهیه یک گوشی اقتصادی در رده پایین بازار عملا به معنای چشم‌پوشی از امکاناتی بود که غیبت آن‌ها ضربه مستقیمی به تجربه کاربری دستگاه وارد می‌کرد؛ در لیست امکانات حذف شده از گوشی‌های ارزان‌قیمت بیش از همه چیز باید به موارد مرتبط با صفحه‌نمایش اشاره کرد که با اندازه کوچک یا وضوح پایین (و یا هر دو) تفاوت محسوسی را با گوشی‌های رده بالاتر ایجاد می‌کردند. استفاده از پردازنده‌های ضعیف و پر مصرف، رم پایین و حافظه‌های داخلی اندک دیگر مشکلات گوشی‌های ارزان‌قیمت را تشکیل می‌دادند و در زمینه دوربین نیز شرایط کاملا به ضرر مصرف‌کنندگان این‌گونه دستگاه‌ها بود. در نهایت دوام و ظرفیت باتری آخرین جزیی بود که از ارزان‌بودن دیوایس‌های حاضر در رده پایین بازار لطمه جبران‌ناپذیری را دریافت می‌کرد.

این شرایط اما با پایان یافتن مسابقه کمیت در اغلب زمینه‌های سخت‌افزاری و تمرکز سازندگان بر ارتقاء کیفیت با تغییر مشهودی روبرو شد؛ جایی‌که برای نمونه اندازه صفحه‌نمایش‌های موبایلی برای اغلب رده‌ها مابین 6.5 تا 6.8 اینچ ثابت ماند و نمونه‌های پرچمدار و گران‌قیمت به‌جای اندازه نمایشگر بر مباحث مهم‌تری مثل فناوری ساخت، نرخ به‌روزرسانی و سرعت دریافت تاچ متمرکز شدند. در این شرایط امکان دسترسی به صفحه‌نمایش‌های بزرگ با وضوح بالا برای کاربران گوشی‌های ارزان‌قیمت‌تر نیز فراهم شد و با وجود آن‌که در این‌گونه محصولات از پنل‌های OLED پیشرفته، نرخ رفرش بالا و تاچ‌های سریع خبری نیست اما شرایط برای رضایت از کیفیت نمایشگر (با توجه به رده قیمتی دستگاه) کاملا فراهم است.

Xiaomi Redmi Note 8 Pro

با نگاهی به بقیه المان‌های سخت‌افزاری حاضر در یک گوشی هوشمند، این روند را می‌توان در اکثر دیگر موارد از جمله حافظه‌های داخلی (با فراگیر شدن حافظه‌های حجیم 64 یا 128 گیگابایتی eMMC 5.1 با اختلاف سرعت نسبت به نمونه‌های UFS حاضر در مدل‌های گران‌قیمت‌تر)، حافظه رم (بهره‌گیری از نمونه‌های LPDDR4X نسبت به LPDDR5 پرچمداران)، پردازنده‌ (با حضور پروسسورهای همچنان قوی و کم‌مصرف اما قدیمی‌تر نسبت به مدل‌های جدید)، باتری (با ظرفیت بالا اما با شارژ سریع ضعیف‌تر) و تا حدودی دوربین مشاهده کرد.

بدین‌ترتیب در زمانی نسبتا کوتاه تحول بزرگی در بازار گوشی‌های پایین‌رده به‌وقوع پیوست که در طی آن برای در اختیار داشتن تمامی امکانات (ظاهری) مورد انتظار از یک گوشی با کیفیت نیازی به پرداخت هزینه چندان بالایی نبوده و امکاناتی مثل صفحه‌نمایش‌های بزرگ با وضوح فول اچ‌دی، دوربین‌های با وضوح بالا، حافظه‌های داخلی حجیم و باتری پر ظرفیت همگی در غالب یک مدل نسبتا ارزان‌قیمت ارائه شدند. برندهای چینی بازار و در صدر آن‌ها شیائومی نقش بسیار پر رنگی در ارائه و تثبیت این روند ایفا کرده‌اند و نمونه‌هایی کاملا محبوبی چون Redmi Note 8 (که چندی پیش نسخه آپدیت شده‌ای از آن به مناسبت رکورد فروش 25 میلیونی ارائه شد) توجه بخش بزرگی از خریداران با بودجه‌های محدود رو به این رده تازه معطوف کردند.

Xiaomi Redmi Note 8

در ساختار این گوشی‌ها به‌گزینه‌های مهم برای کاربران عادی از جمله صفحه‌نمایش بزرگ و قابل‌قبول، دوربین با وضوح بالا، حافظه حجیم و باتری پر ظرفیت پرداخته شده اما در پس پرده از برخی گزینه‌های بعضا مهم نیز صرفنظر شده است. از جمله مواردی که معمولا جایی در گوشی‌های این کلاس ندارد جدا از گزینه‌های مشهودی مثل فناوری OLED صفحه‌نمایش و پردازنده‌های مدرن باید به حافظه‌های سریع UFS، شارژ سریع باتری با توان بیشتر از 18 وات، لرزه‌گیر نوری (OIS) برای دوربین و اسپیکرهای استریو اشاره کرد و در زمینه نرم‌افزاری نیز معمولا شانس کمتری برای این گوشی‌ها جهت آپدیت به ورژن‌های بالاتر اندروید وجود دارد.

گوشی‌های تک رقمی سری Redmi شیائومی از جمله بارزترین نمونه‌های قابل ذکر در این خانواده به حساب می‌آیند؛ مدل‌هایی که با تکیه بر سابقه پر افتخاری از سال‌های دور همچنان به روند رو به رشد خود ادامه می‌دهند. از این خانواده در سال 2019 گوشی Redmi 8 معرفی شد که با وجود قیمت مناسب هنوز در قسمت‌هایی مثل صفحه‌نمایش و پردازنده با ضعف روبرو بوده و از استانداردهای یک گوشی ارزشمند فاصله مشخصی داشت.

Xiaomi Redmi 8

سال گذشته در چنین روزهایی گوشی تازه‌ای در این خانواده معرفی شد که طبیعتا Redmi 9 نام گرفت و مقایسه آن با Redmi 8 تغییرات بسیار زیادی را به نمایش می‌گذاشت؛ Redmi 9 حالا به صفحه‌نمایش بزرگ‌تری با وضوح فول اچ‌دی مجهز بوده و پردازنده‌ Helio G80 آن نیز دنیایی از تفاوت را نسبت به پروسسور کم‌توان Snadragon 439 حاضر در ردمی 8 ارائه می‌کند. طراحی بدنه گوشی در بخش پشتی با تغییر روبرو شده و کاور برجسته مات این قسمت با رنگ‌آمیزی متمایز به جذابیت این مدل افزوده است.

Redmi 9 حداقل از روی مشخصات با وجود نقاط ضعف قابل‌انتظار برای این رده قیمتی، گوشی ارزشمندی برای رده پایین بازار به نظر می‌رسد؛ مدلی‌که با تکیه بر یک قیمت کاملا رقابتی از جمله پرفروش‌ترین‌های حال حاضر بازار ایران نیز به حساب می‌آید. Redmi 9 با نام مدل M2004J19G موضوع بررسی این نوبت است.

جعبه محتویات

جعبه ردمی 9 با تصویر بزرگی از این گوشی در رنگ‌های مختلف آن ارائه می‌شود که در دیگر گوشی‌های این برند نیز تکرار شده است.

درون این جعبه با محتویات معمول و متداول این رده قیمتی شامل شارژر، کابل USB، قابل شفاف،‌ پین دسترسی به سیم‌کارت و نوشته‌های راهنما بر می‌خوریم و از هدست نیز در آن خبری نیست.

شارژر همراه گوشی یک نمونه ساده با توان 10 واتی‌ست اما با توجه به پشتیبانی گوشی از شارژر سریع‌تر 18 واتی می‌توان به‌صورت جداگانه این شارژر را تهیه کرد. در مورد توان این شارژر و تفاوت‌های آن با شارژر 18 واتی در بخش باتری سخن خواهیم گفت.

طراحی ظاهری

Redmi 9 در بخش رویی از طراحی استاندارد و متداولی برای یک گوشی ارزان‌قیمت بهره می‌برد که نشانه‌های آن را می‌توان در حاشیه‌های نچندان باریک پیرامونی و ناچ قطره‌ای بالایی مشاهده کرد. زیر نمایشگر با این‌که هنوز با حاشیه نسبتا بزرگی روبرو می‌شویم اما این حاشیه در مقایسه با ردمی 8 ظاهرا کوچک‌تر شده و نشان Redmi نیز دیگر در این قسمت جایی ندارد. روی صفحه‌نمایش پوشش پلاستیکی ناپیدایی کشیده شده که با توجه به حضور شیشه گوریلا کلس روی نمایشگر نیاز به یک گلس قطور و نازیبا را تا حدودی مرتفع می‌کند.

در بخش پشتی با جذابیت تازه‌ای برای این کلاس روبرو می‌شویم که به‌خصوص در مقایسه با ردمی 8 تفاوت بزرگی را رقم زده است؛ قاب پلاستیکی این قسمت برخلاف ردمی 8 به‌صورت مات و برجسته طراحی شده که بافت‌های دایره‌ای‌شکل آن در زیر دست حس بسیار مثبتی را ایجاد می‌کنند و مقاومت آن در برابر اثرات انگشت (و حتی تا حدودی خراشیدگی) از حد مورد انتظار این رده قیمتی فراتر می‌رود.

مجموعه دوربین‌های این قسمت درون دایره‌ای هم‌سطح با بدنه در نیمه بالایی جای گرفته‌اند که از خطوط برجسته و طرح‌دار در آن استفاده نشده اما هنوز مات و مقاوم در برابر اثرات انگشت است.

سنسور اثر انگشت به سبک Redmi Note 8 Pro (و البته ردمی 8) همراه با مجموعه دوربین در یک قاب عمودی با برجستگی چند دهم میلی‌متری قرار گرفته و بدین‌ترتیب مشکل نوت 8 پرو یعنی لمس اشتباهی لنزهای دوربین به‌جای سنسور اثر انگشت و در نتیجه کثیف شدن سطح دوربین‌‌ها در این‌جا نیز تکرار شده است.

لبه‌های عمودی کاور بخش پشتی اندکی خمیده طراحی شده‌اند و بدین‌‌ترتیب ضمن راحتی بیشتر در استفاده، ضخامت گوشی نیز از این طریق کمتر به‌نظر می‌رسد.

یک نکته بسیار مثبت دیگر در طراحی ردمی 9 به هم‌رنگ بودن نوار پیرامونی دستگاه تعلق دارد که به‌خصوص در دو نسخه سبز و ارغوانی جلوه دوچندانی را به این مدل می‌بخشند.

در اجزای پیرامونی دستگاه هیچ تغییری نسبت به گذشته دیده نمی‌شود و همان اجزای قبلی حاضر در ردمی 8 از جمله درگاه سیم‌کارت در سمت چپ و جک هدست در بخش پایینی، در این‌جا نیز تکرار شده‌اند.

طراحی ردمی 9 در یک نگاه کلی با وجود آن‌که در زمینه‌هایی مثل جنس و متریال پلاستیکی و استفاده از المان‌های متداول در گوشی‌ها رده بالاتر (همچون حفره پانچی دوربین سلفی و سنسور اثر انگشت جانبی) چندان موفق ظاهر نمی‌شود اما در مجموع با نیم‌نگاهی به مقوله تعیین‌کننده قیمت، نسبتا موفق ظاهر شده و با رنگ‌آمیزی زیبا و به‌خصوص جنس و طراح برجسته بخش پشتی نگاه خریداران را به خود جلب می‌‌کند.

ابعاد و وزن

ردمی 9 به‌گفته شرکت سازنده از طول و عرض به‌ترتیب 163.3 و 77 میلی‌متر بهره می‌برد که آن را در مقایسه آن با ردمی نوت 8 پرو با همین سایز و نسبت صفحه‌نمایش با طول و عرض 161.3 و 76.4 میلی‌متری، نمونه بزرگ‌تری نشان می‌دهد. اختلاف اصلی مابین این دو گوشی البته در حاشیه ضخیم‌تر زیر صفحه‌نمایش نهفته است که ردمی 9 را گوشی بلندقامت‌تری نشان می‌دهد.

ضخامت این مدل 9.1 میلی‌متر اعلام شده که بازهم نسبت به نوت 8 پرو با ضخامت نزدیک به 8.8 میلی‌متری اندکی بیشتر است. ردمی 9 البته هنوز نسبت به ردمی 8 با ضخامت 9.4 میلی‌متری در جایگاه بهتری قرار می‌گیرد و خمیده بودن لبه‌های بخش پشتی نیز در کمتر به‌نظر رسیدن این ضخامت نقش مهمی ایفا می‌کنند.

ردمی 9 در زمینه وزن عملکرد نسبتا مناسبی داشته و با حضور باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی و صفحه‌نمایش بزرگ‌تر از 6.5 اینچ، وزن خود را زیر 200 گرم حفظ کرده است؛ وزن 198 گرمی این گوشی هنوز حوالی 2 گرم سبک‌تر از ردمی نوت 8 پرو بوده و با وجود 0.31 اینچ بزرگ‌تر شدن صفحه‌نمایش، تنها 10 گرم سنگین‌تر از ردمی 8 است.

صفحه‌نمایش

جدا از رنگ‌آمیزی زیبا، صفحه‌نمایش مهم‌ترین برگ برنده ردمی 9 در مقایسه با ردمی 8 و البته تعداد بی‌شماری از دیگر گوشی‌های مشابه در این رده قیمتی‌ست. نمایشگر LCD این مدل یک نمونه 6.53 اینچی با وضوح 1080×2340 پیکسل (فول اچ‌دی پلاس در نسبت 19.5:9) بوده که تا به این‌جا تفاوتی با صفحه‌نمایش حاضر در در ردمی نوت 8 پرو ندارد و کنتراست 1,500:1 نیز دیگر شباهت‌ آن‌ها را تشکیل می‌دهد

شباهت‌های این دو اما به همین‌جا خاتمه پیدا می‌کند و در زمینه میزان نور و دقت رنگ طبیعتا با نمونه ضعیف‌تری در ردمی 9 روبرو می‌شویم. این صفحه‌نمایش که به‌گفته شیائومی 89.83 درصد از روی دستگاه را پوشانده، 70 درصد از طیف NTSC را پوشش می‌دهد و این در حالی‌ست که این رقم در نوت 8 پرو 84 درصد بود. انتظاری برای پشتیبانی از HDR در این صفحه‌نمایش نمی‌رود و غیبت آن نسبت به نوت 8 پرو تفاوت دیگری را به تصویر می‌کشد. نکته جالب‌تر دیگر در رابطه با این پنل به شیشه محافظ روی آن تعلق دارد که با وجود آن‌‌که هنوز ساخت کمپانی کورنینگ است اما ورژن آن با عقب‌گرد نسبت به ردمی 8 به Gorilla Glass 3 تنزل پیدا کرده است. البته حضور همین شیشه نیز نکته کاملا مثبتی به حساب می‌آید چرا که بسیاری از پایین‌رده‌های گران‌قیمت‌تر از ردمی 9 نیز بدون این شیشه محافظ عرضه می‌شوند.

مهم‌ترین نکته منفی در رابطه با این صفحه‌نمایش در دنیای واقعی به میزان روشنایی آن تعلق دارد که طبق انتظار چندان فوق‌العاده نبوده و با این‌که در محیط‌های داخلی مشکل چندانی را ایجاد نمی‌کند اما خوانش آن را در زیر نور مستقیم با مشکل روبرو می‌سازد. با فعال کردن گزینه روشنایی خودکار و البته حالت نور خورشید (Sunlight mode) اندکی با نور بیشتری روبرو می‌شویم اما هنوز تفاوت چندان بزرگی را ایجاد نمی‌کند. حداقل روشنایی این پنل البته نسبتا مناسب بوده و در تاریکی کامل نیز مشکلی را برای چشم ایجاد نمی‌کند.

در زمینه دقت رنگ نیز بار دیگر طبق انتظار شرایط چندان ایده‌آل نیست و با وجود آن‌که از منوی Display می‌توان با تغییر نوع و گرمای رنگ، این شرایط را اندکی تغییر داد اما همچنان دقت رنگ فوق‌العاده‌ای در آن به چشم نمی‌خورد.

زیر صفحه‌نمایش نزدیک به 5 میلی‌متر حاشیه در نظر گرفته شده که در مقایسه با گوشی‌های رده بالاتر کاملا بزرگ به‌نظر می‌رسد در کناره‌ها و بخش بالایی نیز با حاشیه نزدیک به 2 میلی‌متری روبرو می‌شویم که ابعاد مناسبی در این رده به حساب می‌آیند. اسپیکر تماس در لبه بالایی گوشی تعبیه شده و سنسورهای تنظیم اتوماتیک نور و Proximity (برای خاموش کردن صفحه‌نمایش حین نزدیک شدن آن به صورت در زمان تماس) نیز در محوطه ناپیدای این قسمت جای دارند.

اجزای جانبی

در کناره سمت چپ گوشی به اسلات جای‌گذاری سیم‌کارت‌های دوگانه و کارت حافظه گوشی بر می‌‌خوریم که کاملا از هم مستقل بوده و امکان قرارگیری دو سیم‌کات مجزا و یک کارت حافظه microSD را به کاربر می‌دهد.

در سمت راست طبق انتظار دکمه دوگانه تغییر صدا و کلید پاور قابل مشاهده است که به‌جز ولوم بالا تقریبا به‌راحتی در زیر دست جای می‌گیرند.

در بالا یکی از میکروفون‌های گوشی و درگاه اینفرارد جای دارد که این آخری را مدت‌هاست در برند دیگری به‌جز شیائومی نمی‌توان پیدا کرد.

اجزای بخش پایینی گوشی نیز تغییری نسبت به ردمی 8 نداشته و در این‌جا نیز تک اسپیکر اصلی، میکروفون تماس، جک هدست و پورت USB-C قرار دارند. کیفیت و قدرت صدای خروجی از اسپیکر اصلی گوشی در سطح نسبتا مناسبی قرار دارد و با این‌که نمی‌توان آن را خیلی بلند یا بسیار با کیفیت توصیف کرد اما برای این رده قیمتی نمونه رضایت‌بخشی به‌نظر می‌رسد.

بخش پشتی

جذابیت بصری اصلی ردمی 9 را بی‌شک باید در بخش پشتی آن جست‌وجو کرد جایی‌که کاور برجسته این قسمت از خطوط دایره‌شکل هم‌مرکزی بهره می‌برد که در زیر دست حس شده و در برابر اثرات انگشت نیز مقاومند. این قسمت البته اندکی آلودگی را به خود جذب می‌کند اما پاک کردن آن به‌آسانی صورت می‌پذیرد. نسخه خاکستری و سبز دستگاه از رنگ‌آمیزی یک‌دست و بدون تغییری در بالا و پایین بهره می‌برند اما در ورژن ارغوانی موسوم به Sunset Purple از ترکیبی پلکانی استفاده شده که از آبی تیره در بالا آغاز شده و تا ارغوانی در پایین ادامه پیدا می‌کند. این تغییر رنگ در کناره گوشی نیز به همین ترکیب تکرار شده و جلوه زیبایی را از خود بر جای گذاشته است.

محوطه دوربین و سنسور اثر انگشت که در یک‌سوم بالایی این قسمت و درون دایره‌ای ساده و بدون خطوط برجسته جای گرفته، چند دهم میلی‌متری از سطح فاصله دارد و در کنار آن فلش LED‌ و یکی از لنزهای دوربین به چشم می‌خورد. بخش پشتی ردمی 9 در هنگام قرار گرفتن زیر بار (انجام بازی‌، تماشای ویدئو و مواردی از این دست) به میزان متعادل و قابل‌قبولی گرم شده و مشکل چندانی را ایجاد نمی‌کند. این حرارت با وجود آن‌که تقریبا به‌صورت یکسان در سطح این بخش توزیع می‌شود اما نقطه تمرکز آن در کناره سمت چپ دوربین‌ها و اندکی بالاتر از آن‌ها قرار گرفته است.

دوربین‌های اصلی

نگفته پیداست که از یک گوشی ارزان‌قیمت پایین‌رده انتظار چندانی در زمینه دوربین نمی‌رود و جدا از ضعیف‌تر بودن دوربین‌های اصلی، از دوربین‌های جانبی متعدد نیز معمولا در آن‌ها خبری نیست؛ در ردمی 9 اما برخلاف ردمی 8 با مجموعه نسبتا کاملی روبرو می‌شویم که جدا از دوربین اصلی و ماکرو، دوربین اولتراواید و سنسور عمق میدان را نیز در بر می‌گیرد. دوربین اصلی گوشی یک نمونه 13 مگاپیکسلی‌ست که با وجود آن‌که نسبت به 12 مگاپیکسلی حاضر در ردمی 8 اندکی با ارتقاء در رزولوشن روبرو شده اما دهانه دیافراگم آن کاملا بسته‌تر شده و از f/1.8 به f/2.2 ‌رسیده است. این دوربین که بین دو لنز دوربین دیگر در بالای سنسور اثر انگشت قرار دارد از میدان دید 75.2 درجه‌ای برخوردار است و فوکوس خودکار نیز طبیعتا در لیست امکانات آن جای دارد. دوربین دوم که در بالاترین قسمت دیده می‌شود یک 8 مگاپیکسلی اولتراواید بدون فوکوس خودکار با f/2.2 و میدان دید 118 درجه‌ای‌ست و یک 5 مگاپیکسلی ماکرو با f/2.4 و بدون فوکوس خودکار که بالای فلش LED جای دارد نیز لیست دوربین‌های این گوشی را تکمیل می‌کند. سنسور عمق میدان نیز در این مدل فراموش نشده و درست بالای سنسور اثر انگشت قرار گرفته است.

رابط‌ کاربری دوربین بدون در نظر گرفتن برخی تغییرات مرتبط با MIUI 12 تقریبا همانی‌ست که در نسخه قبلی این پوسته و در نمونه‌ای مثل Redmi Note 9S دیده‌ایم. در این رابط کاربری در حالت پیش‌فرض برداشت 4:3 نوار مشکی بزرگی در سمت راست و نوار مشکی دیگری در سمت چپ حضور دارند که با تغییر نسبت به 16:9 باریک‌تر شده و با انتخاب گزینه فول‌اسکرین کاملا شفاف و ناپیدا می‌شود شاتر دوربین، سوییچ تعویض بین دوربین‌های اصلی و سلفی و نمایی از آخرین عکس گرفته شده، اولین ستون این نوار مشکی در کناره سمت راست را تشکیل می‌دهند و یک ردیف جلوتر نیز به حالت‌های مختلف دوربین شامل عکاسی و فیلم‌برداری، برداشت پرتره، حالت Pro و گزینه More بر می‌خوریم. با لمس آیکون کوچک دیگری در مقابل این قسمت می‌توان مابین دوربین اصلی، نمای زوم‌شده‌ای از این دوربین با بزرگ‌نمایی دیجیتال 2 برابر و دوربین اولتراواید جابجا شد. المان‌های حاضر در سوی دیگر نیز لیستی نسبتا آشنا را تشکیل می‌دهند که از آن جمله باید به برداشت HDR، گزینه هوش‌ مصنوعی یا AI برای تشخیص خودکار صحنه‌ها، تنظیمات فلش، Google Lens و فیلترهای رنگی یا زیباسازی چهره اشاره کرد.

با لمس آیکون سه‌خط این قسمت امکان تغییر نسبت تصویر از 4:3 پیش‌فرض به 1:1، 16:9 یا فول وجود داشته و یک پله پایین‌تر نیز تایمر عکاسی اتوماتیک به چشم می‌خورد. در پایین‌ترین قسمت این بخش گزینه‌هایی مثل محو کردن پیرامون کادر (Tilt-shift)، گزینه کمکی افقی گرفتن دوربین (Straighten)، ‌خطوط راهنمای گرفتن صحیح عکس،‌ برداشت ماکرو و فریم سینمایی (سیاه شدن بالا و پایین کادر در نسبت 16:9) قرار دارند. میانبری برای دسترسی به دیگر تنظیمات دوربین نیز در همین بخش قرار گرفته است.

این منو در حالت ویدئو تغییر کرده و در بالای آن تنها امکان انتخاب وضوح دیگری به‌جز 1080p/30fps پیش‌فرض یعنی 720p/30fps وجود دارد و در پایین به‌جز Settings به خطوط راهنمای تصویر، گزینه کمکی افقی گرفتن دوربین و برداشت ماکرو بر می‌خوریم. در دسترس بودن دوربین ماکرو برای برداشت ویدئو گزینه برجسته‌ای‌ست که حتی در گوشی‌های پیشرفته نیز اغلب غایب است.

بخش More از رابط کاربری دوربین تنها شامل چهار گزینه برداشت اسلوموشن، تایم‌لپس، برداشت پانوراما و Short video می‌شود که این دوتای آخر پیش از این و در رابط کاربری MIUI 11 در صفحه اصلی در کنار گزینه‌های عکاسی و فیلم‌برداری قرار داشتند.

گزینه Short video امکان تهیه ویدئوهای 15 ثانیه‌ای (با وضوح 720p/30fps) را با هر دو دوربین اصلی و سلفی فراهم می‌کند. در این بخش سرعت برداشت ویدئو از بین دو پله کندتر و دو پله سریع‌تر قابل انتخاب بوده و پس از تهیه آن نیز گزینه‌ای برای آپلود مستقیم در شبکه‌های اجتماعی در نظر گرفته شده است. به این ویدئوها می‌توان موزیک پس‌زمینه نیز افزود که گزینه‌ای برای آن جهت دسترسی به موارد پیش‌فرض و انتخاب موزیک دلخواه در بالا در نظر گرفته شده است.

در بخش فیلترهای همین قسمت گزینه کلایدسکوپ (Kaleidoscope) نیز ارائه شده که با ترکیب کردن تصاویر در هر دو دوربین اصلی و سلفی، جلوه جالب توجه‌ای را ایجاد می‌کند.

در حالت حرفه‌ای یا Pro که به صورت جداگانه برای هر سه دوربین اصلی، واید و ماکرو در دسترس قرار دارد می‌توان چهار گزینه وایت‌بالانس، فوکوس، سرعت شاتر (از 1/4000 ثانیه تا 30 ثانیه)، عدد ISO (از 100 تا 3,200) و میزان نورگیری را به صورت مستقل تغییر داد و به نتایج متنوعی در هر حالت دست یافت. ‌در دوربین التراواید و ماکرو طبیعتا گزینه فوکوس دستی غیر فعال است اما سایر گزینه‌ها در دسترس قرار دارند. ردمی 9 امکان عکاسی در حالت RAW را ارائه نمی‌کند اما از منوی بالای صفحه می‌توان گزینه‌های Metering آن را تغییر داد.

گزینه‌های متعددی در منوی تنظیمات حضور دارند که البته اغلب آن‌ها را پیش از این نیز دیده‌ایم؛ از جمله موارد حاضر در این بخش می‌توان به اطلاعات مکانی تصویر، خاموش کردن صدای شاتر، تصحیح اختلال گوشه‌های تصویر در دوربین اولتراواید، افزودن واتر مارک به تصویر، فعال بودن خودکار اسکن QR codeها، تغییر وظیفه دکمه ولوم و برخی گزینه‌های دیگر اشاره کرد. از همین قسمت، امکان تغییر وضوح عکس نیز فراهم است اما به جای عدد و رقم در بخش Picture quality تنها می‌توان از بین سه گزینه Standard، High و Low یکی را انتخاب کرد.

عکاسی با ردمی 9 را در یک روز آفتابی و گرم بهاری آغاز می‌کنیم و در اولین گام به سراغ دوربین اصلی می‌رویم. کیفیت تصاویر این دوربین با نیم نگاهی به قیمت دستگاه مناسب ارزیابی شد و با این‌که از نظر میزان جزییات با نمونه فوق‌العاده‌ای روبرو نمی‌شویم اما هنوز می‌توان از کیفیت آن تا حدود زیادی رضایت داشت.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در حضور سوژه‌های پیچیده‌تر با این‌که هنوز در صفحه‌نمایش خود گوشی شرایط برای رضایت فراهم است اما با برش اندازه واقعی اندکی در زمینه کنتراست و جزییات با افت روبرو می‌شویم این افت البته هنوز در حد قابل‌قبولی قرار داشته و سوژه دشواری مثل شاخ و برگ درختان در آن هنوز جزییات مناسبی را نشان می‌دهد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

گزینه HDR در این دوربین در حالت پیش‌فرض روی گزینه اتوماتیک قرار دارد اما این گزینه همانطور که در تصاویر زیر می‌توان مشاهده کرد همواره بهترین نتیجه را به دست نداده و در سوژه‌های نیازمند به این گزینه بهتر است آن را به وضعیت همواره روشن تغییر دهیم.

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با HDR اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با HDR اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین 8 مگاپیکسلی اولتراواید با وجود سنسور کوچک‌تر و نبود فوکوس خودکار عملکرد قابل‌قبولی در زمینه رنگ و میزان جزییات داشته و به‌خصوص از نظر دقت رنگ تفاوت چندانی با دوربین اصلی ندارد. این موضوع را به‌روشنی در تصاویر زیر می‌توان مشاهده کرد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

گزینه تصحیح اعوجاج یا Correct distortion در منوی تنظیمات دوربین عملکرد کاملا مناسبی در جلوگیری از خمیدگی کناره‌های تصویر ایفا کرده و برخلاف A32 که نتیجه ناخوشایندی را در این حالت ایجاد می‌کرد در ردمی 9 با مشکل چندانی از این لحاظ روبرو نشدیم.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین 5 مگاپیکسلی ماکرو فاقد فوکوس خودکار است و بدین‌ترتیب باید آن را به‌صورت دستی در فاصله مناسبی از سوژه مورد نظر قرار داد. این تنظیم فاصله به‌خصوص در زیر نور مستقیم خورشید با توجه به دید نچندان ایده‌آل صفحه‌نمایش در این حالت چندان آسان نبوده و گه‌گاه همچون تصویر سوم با سوژه‌‌ای خارج از فوکوس روبرو می‌شویم.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین ماکرو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین ماکرو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین ماکرو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در شب با توجه به نبود گزینه Night mode انتظار چندانی از این مجموعه نمی‌رود و به‌کارگیری گزینه هوش مصنوعی یا AI نیز تفاوت خاصی را ایجاد نمی‌کند. دوربین اصلی ردمی 9 در شب عملکرد فوق‌العاده‌ای نداشته و با این‌که هنوز حداقل در صفحه‌نمایش خود گوشی می‌توان از نتیجه نسبتا قابل‌قبولی سخن گفت اما حضور بیش از اندازه نویز و جزییات کم، امکان استفاده از این تصاویر در نمایشگرهای بزرگ‌تر خارجی را کاملا محدود کرده است.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 13 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اولتراواید طبیعتا به‌دلیل سنسور کوچک‌تر و نبود فوکوس خودکار عملکرد ضعیف‌تری داشته و نویز بیشتر و جزییات کمتری را ثبت می‌کند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اولتراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

حداکثر وضوح فیلم‌برداری دوربین اصلی ردمی 9 فول اچ‌دی با 1080×1920 پیکسل با 30 فریم در ثانیه است که با بیت‌ریت ویدئویی نزدیک به 20Mbps و صدای مونو و تک کانال 128 کیلوبیت بر ثانیه انجام می‌شود. تک کاناله بودن صدای برداشت ویدئو در این دوربین در هر دو وضوح HD و FHD در حالی‌که ویدئوهای کوتاه 15 ثانیه‌ای (Short video) آن از صدای استریوی دو کاناله بهره می‌برند علامت سوال عجیبی را در این قسمت ایجاد می‌کند.

کیفیت ویدئوهای دوربین اصلی در سطح ایده‌آلی قرار نداشته و جدا از جزییات متوسط رو به پایین، انتقال کوچک‌ترین لرزش‌های دست به نتیجه نهایی در غیبت هرگونه لرزه‌گیر نیز کاملا محسوس است. نکته مثبت در این میان امکان فیلم‌برداری با هر دو دوربین دیگر یعنی اولتراواید و ماکرو است که این آخری به‌خصوص در کمتر نمونه دیگری یافت می‌شود.

دوربین سلفی

ردمی 9 با دوربین سلفی 8 مگاپیکسلی با f/2.0 و بدون فوکوس خودکار ارائه می‌شود که از همین ابتدا انتظار چندانی از آن نمی‌رود. در عمل اما از نتیجه این دوربین در زمینه کیفیت رنگ و کنتراست رضایت داشتیم و هرچند جزییات فوق‌العاده‌ای را ارائه نمی‌کند اما نتیجه نهایی تا حدودی از رده قیمتی دستگاه فراتر می‌رود. پشتیبانی از HDR در این دوربین گزینه مثبت دیگری‌ست که در برخی شرایط با حضور نور پس‌زمینه شدید به کمک کاربر می‌آید.

باتری

ردمی 9 با باتری حجیمی با ظرفیت 5,020 میلی آمپر ساعت ارائه می‌شود که از همین ابتدا انتظار مشاهده دوام بالایی را در ذهن ایجاد می‌کند. این باتری البته در کنار پروسسور نچندان کم‌مصرفی با لیتوگرافی 12 نانومتری قرار گرفته که خواه ناخواه چند درصدی در نتایج این باتری تأثیر منفی بر جای می‌گذارد. شیائومی این باتری را برای 31 ساعت تماس، 185 ساعت پخش موسیقی، 19 ساعت نمایش ویدئو و به همین میزان یعنی 19 ساعت مسیریابی مناسب می‌داند که همگی زمان‌های مناسبی برای یک گوشی پایین‌رده به حساب می‌آیند. در عمل با وجود آن‌‌که میزان دوام باتری کاملا به نوع استفاده افراد وابسته است اما در یک استفاده متوسط رو به بالا می‌توان انتظار رسیدن به اواسط یا حتی پایان روز سوم را نیز با یک بار شارژ داشت. در یک استفاده کاملا سنگین با ساعت‌های طولانی در شبکه‌های اجتماعی، پخش موسیقی و نمایش فیلم و مرور وب نیز به‌زحمت می‌توان تا قبل از پایان روز اول، باتری دستگاه را به‌زانو درآورد.

برای تست میزان دوام این باتری طبق معمول به سراغ تست Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark می‌رویم که مجموعه‌ای از تست‌های مختلف را به‌صورت مداوم و پشت سر هم برای رساندن باتری از 100 به زیر 20 درصد تکرار می‌کند. این تست را مثل همیشه با غیر فعال کردن روشنایی خودکار و رساندن نور صفحه‌نمایش به 50 درصد انجام می‌دهیم. ردمی 9 در این تست به امتیاز 15 ساعت و 24 دقیقه‌ای دست پیدا کرد که در مقایسه با نسخه 4G گلکسی A32 با صفحه‌نمایش کوچک‌تر 6.4 اینچی با باتری 5 هزار و پردازنده مشابه که در این تست با نرخ رفرش 60 هرتزی صفحه‌نمایش به دوام 16 ساعته دست پیدا کرد تفاوت چندانی ندارد.

تست شارژ باتری در ردمی 9 را یک بار با شارژر 10 واتی همراه دستگاه و بار دیگر با شارژر 18 واتی یعنی حداکثر توان مورد پشتیبانی باتری به انجام می‌رسانیم؛ آزمونی که بدون شک به نتیجه بهتری در حضور شارژر 18 واتی می‌انجامد. شارژ باتری در هر دو حالت در ابتدا صفر بوده و عملیات شارژ را نیز در هنگام خاموش بودن گوشی انجام می‌دهیم. ردمی 9 با شارژ 10 واتی پیش‌فرض خود پس از 5، 10 و 15 دقیقه به‌ترتیب به شارژهای 2، 6 و 9 درصد رسید حال آن‌که شارژر 18 واتی در همین زمان‌ها باتری را به‌ترتیب به شارژهای 4، 9 و 14 درصد رساند. پس از 30 دقیقه شارژر 10 واتی تنها 19 درصد از ظرفیت باتری را پر کرد و شارژر 18 واتی با رساندن باتری به 30 درصد اختلاف بزرگی را رقم زد. پس از یک ساعت شارژرهای 10 و 18 واتی به‌ترتیب باتری را به شارژهای 40 و 57 درصد رساندند که به‌روشنی به برتری جالب توجه شارژر قوی‌تر اشاره می‌کنند. پس از 75 و 90 دقیقه اختلاف عمیق‌تر نیز شده و در حالی‌که شارژر 10 واتی در این دو زمان به‌ترتیب به شارژرهای 51 و 61 درصدی می‌رسد با به‌کارگیری شارژر 18 واتی می‌توان شارژ باتری را در این دو لحظه به‌ترتیب به 70 و 82 درصد ارتقاء داد. از این لحظه به بعد طبق انتظار سرعت شارژ در شارژر 18 واتی نیز کم شده و شیب نمودار کاهش پیدا می‌کند. پس از 2 ساعت به شارژهای 82 و 95 درصدی در این دو شارژر می‌رسیم و در حالی‌که شارژر 10 واتی تنها 8 دقیقه زودتر از 3 ساعت باتری را پر می‌کند این زمان در شارژر 18 واتی نزدیک به 2 ساعت و 20 دقیقه است.

اهمیت شارژر 18 واتی بدین‌ترتیب بیش از آن‌که در پر کردن کامل و 100 درصدی باتری جلوه‌گر شود بیشتر در پله‌های میانی شارژ پر رنگ به‌نظر می‌رسد جایی‌که برای مثال پس از یک ساعت باتری دستگاه از این طریق تا 57 درصد و در 105 دقیقه تا نزدیک 90 درصد شارژ می‌شود اما در صورت استفاده از شارژر 10 واتی همراه گوشی در این دو زمان تنها به شارژرهای نزدیک به 40 و 70 درصدی دست پیدا می‌کنیم.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

ردمی 9 با سیستم‌عامل اندروید 10 و رابط کاربری EMUI 12.0.4 ارائه می‌شود که یکی از آخرین نسخه‌های پوسته کاربری EMUI شیائومی به حساب می‌آید. زمان بوت سیستم چیزی نزدیک به 22 ثانیه به‌طول می‌انجامد که با توجه به پردازنده و حافظه دستگاه بسیار سریع بوده و از A32 با پردازنده مشابه و زمان بوت 30 ثانیه‌ای شرایط کاملا بهتری را نشان می‌دهد. MIUI 12 یکی از کامل‌ترین و به‌نوعی شلوغ‌ترین رابط‌های کاربری اندروید بود و تنظیمات متعدد و بی‌شماری در قسمت‌های مختلف آن به چشم می‌خورد.

این پوسته نرم‌افزاری همچنین برنامه‌های اختصاصی مختلفی را نیز در دل خود پنهان کرده که اغلب غیر قابل حذف کردن بوده و برخی از آن‌ها چندان بدون مشکل نیز ظاهر نمی‌شوند.

صفحه قفل در حالت پیش‌فرض، زمان و تاریخ را در بالا به نمایش گذاشته و نوتیفیکیشن برنامه‌ها نیز در مرکز آن حضور پیدا خواهند کرد. در پایین این قسمت دو میانبر یکی برای دوربین و دیگری برای دسترسی مستقیم به Mi Home و Mi Remote در نظر گرفته شده که برای استفاده از آن‌ها باید صفحه را به سمت مخالف کشید. چراغ‌قوه نیز در همین بخش و در گزینه دوم قرار دارد.

صفحه هوم تغییر بزرگی را شاهد نبوده و در بخش پایینی آن همچنان می‌توان پنج میانبر مختلف را جای داد. سمت چپ‌ترین دسک‌تاپ در این بخش به Google Discover تعلق دارد که در آن جدا از برخی خبرها، گزینه‌ای برای سرچ مستقیم در گوگل نیز در نظر گرفته شده است.

با نگه داشتن دست روی صفحه یا نزدیک کردن دو انگشت به هم وارد مد ویرایشی این قسمت می‌شویم که از طریق آن جدا از تغییر تصویر پس‌زمینه و ویجت‌ها می‌توان اقدام به گروه‌بندی برنامه‌ها یا uninstall کردن دسته‌جمعی یا تکی اپلیکیشن‌ها کرد. با انتخاب هر برنامه در این حالت پیش‌نمایشی از صفحات مختلف دسک‌تاپ در پایین به نمایش گذاشته می‌شود.

لمس گزینه Settings در این حالت، تنظیمات دیگری را به تصویر می‌کشد که شامل تغییر افکت حرکت بین صفحات، انتخاب صفحه دسک‌تاپ پیش‌فرض، تغییر چینش آیکون‌های هوم‌اسکرین (6×4 یا 6×5)، پر کردن خودکار جای خالی برنامه‌های حذف شده و قفل کردن چیدمان (layout) صفحه‌ هوم می‌شوند.

با انتخاب گزینه More از این منو تنظیمات دیگری ظاهر می‌شود که از طریق آن‌ها تغییر لانچر، حضور یا غیبت منوی اصلی (App drawer)، حذف دسک‌تاپ Google Discover، تغییر اندازه آیکون‌ها و برخی موارد کوچک و بزرگ دیگر در دسترس قرار می‌گیرد.

با لمس دکمه recent در سمت چپ پایین صفحه‌نمایش، برنامه‌های جدیدا اجرا شده در یک لیست عمودی قابل اسکرول به نمایش گذاشته می‌شوند که با زدن دکمه × پایینی، همه آنها به صورت یک‌جا بسته می‌شوند؛ برای بستن تکی هر برنامه نیز کشیدن آن به کناره‌های گوشی کفایت می‌کند.

گزینه split screen بر بالای این قسمت برای اجرای همزمان دو برنامه در کنار هم طراحی شده که برنامه اول را با drag کردن به سمت بالا و برنامه دوم را با انتخاب از لیست برنامه‌ها، می‌توان در این قسمت جای داد.

منوی نوتیفیکیشن در بالا که با یک بار کشیدن رو به پایین نمایان می‌شود در حالت پیش‌فرض پنج آیکون وای‌فای، دیتا، پروفایل صوتی، اسکرین‌شات و چراغ‌قوه را به نمایش گذاشته و گزینه‌ای برای دسترسی به منوی تنظیمات و نوار تنظیم روشنایی نیز در بالا و پایین آن به چشم می‌خورند.

با ادامه اسکرول 19 آیکون دیگر در دو صفحه قابل اسکرول در ردیف‌های چهارتایی ظاهر می‌شوند که تقریبا همه آن‌ها را پیش از این نیز دیده‌ایم و با لمس گزینه Edit نیز می‌توان برخی موارد دیگر را به این قسمت اضافه کرد یا جایگاه آیکون‌های فعلی را تغییر داد.

از طریق منوی تنظیمات گوشی همچنین می‌توان این قسمت را تغییر داد و ظاهری مشابه iOS به آن بخشید.

منوی تنظیمات گوشی لیستی بلند بالا و پر پیمان با منوهای تو در تو و المان‌های متعدد است که جایگاه آنها بعضا هیچ شباهتی با اندروید خام نداشته و به همین علت ممکن است اندکی گیج‌کننده به نظر برسند. گزینه‌های متعدد این منو تقریبا همانی‌ست که در نسخه قبلی EMUI نیز دیده‌ایم اما این‌جا و آن‌جا با برخی تغییرات نیز روبرو می‌شویم. .بالاترین قسمت در این رابط کاربری (جدا از نوار جست‌وجو) برخلاف انتظار به اطلاعات دسستگاه و نرم‌افزار و آپدیت سیستم‌عامل تعلق دارد و پس از آن به تنظیمات شبکه‌ای، گزینه‌های شخصی‌سازی (تنظیمات صفحه‌نمایش، صفحه قفل، صدا، ویبره و نوتیفیکیشن‌ها)، تنظیمات امنیتی و عملکردی، بخش Digital Wellbebing و ویژگی‌های خاص و بالاخره تنظیمات حساب‌های کاربری می‌رسیم.

منوی Privacy protection‌ در این قسمت برنامه‌هایی که به موارد حساسی نظیر مکان، دفترچه تلفن، لیست تماس‌ها و میکروفون دسترسی دارند را لیست کرده و از طریق گزینه همه دسترسی‌ها (All permissions) نیز می‌توان سایر اپلیکیشن‌های دارای دسترسی به قسمت‌های مختلف گوشی را مشاهده کرد.

منوی ویژگی‌های خاص یا Special features همچنان یکی از جذابیت‌های این رابط کاربری به حساب می‌آید که در آن به جز گزینه‌های قبلی همچون Game Turbo (ارائه قابلیت‌های خاص برای بازی‌های نصب شده) و Second space (برای تعریف یک فضای کاملا جدا از فضای اصلی گوشی) حالا گزینه‌های تازه‌ای نظیر Floating window (گرفتن و نگه داشتن اعلان برنامه‌ها و سپس پایین کشیدن آن برای نمایش اطلاعات)، Lite mode (برای نمایش نسخه ساده‌تری از رابط کاربری با آیکون‌های بزرگ‌تر) و در نهایت Video toolbox (گزینه‌هایی در کناره کادر ویدئو برای ارائه خدماتی مثل اسکرین‌شات، ریکورد، Cast و پخش صدا با خاموش کردن تصویر) را ارائه می‌کند.

بخش کنترل اپلیکیشن‌ها یا Manage apps از دیگر قسمت‌های جالب توجه منوی تنظیمات گوشی است که در آن طبق معمول لیستی از برنامه‌های نصب شده درون گوشی به نمایش گذاشته می‌شود. نکته متفاوت در این قسمت گزینه Dual apps در بالای این منو است که با انتخاب آن می‌توان تقریبا برای هریک از برنامه‌های نصب شده کاربر، یک نسخه دوم مستقل نیز نصب نمود که این مورد به‌خصوص برای اپلیکیشن‌های پیام‌رسان گزینه کاربردی جالب‌توجه‌ای به حساب می‌آید.

لیست قابلیت‌‌ها و امکانات MIUI 12 از موارد اشاره شده در بالا کاملا فراتر بوده و تقریبا در هر منو و زیر منویی جزییاتی متفاوت از اندروید خام و خالص را می‌توان یافت. حضور این حجم عظیم از تنظیمات با این‌که برای کاربران علاقه‌مند به جست‌وجو، کاملا جذاب به‌نظر می‌رسد اما از دیگر سو برای کاربران عادی اندکی بیش از اندازه و گیج‌کننده است.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

در حالی‌که هنوز هم بسیاری از گوشی‌های ارزان‌قیمت نزدیک به ردمی 9 از راه‌کارهای پردازشی قدیمی با هسته‌های Cortex-A53‌ به‌صورت منفرد یا حداکثر در ترکیب با هسته‌های A73 بهره می‌برند، ردمی 9 با به‌کارگیری پروسسوری نسبتا قوی‌تر شرایط متمایز و قابل‌قبولی را ارائه می‌کند. چیپ‌ست پردازشی این گوشی که در ساختار Galaxy A32 نیز شاهد حضور آن بودیم از نوع Helio G80 شرکت مدیاتک است که با وجود آن‌که از لحاظ لیتوگرافی ساخت 12 نانومتری چندان درخشان ظاهر نمی‌شود اما 2 هسته 2 گیگاهرتزی A75 و 6 هسته 1.8 گیگاهرتزی A55 آن نسبت به بسیاری دیگر از مدل‌های هم‌قیمت عملکرد بهتری دارند. این ادعا را در زمینه گرافیک البته نمی‌توان چندان ادامه داد و گرافیک تنها 2 هسته‌ای Mali-G52 آن انتظار چندانی را از این گوشی در تست‌های گرافیکی و متعاقب آن در بازی‌های پیشرفته ایجاد نمی‌کند. شیائومی در توصیف این مجموعه پردازشی از 82 و 309 درصد سرعت بیشتر به‌ترتیب در بخش پردازش و گرافیک نسبت به ردمی 8 سخن می‌گوید.

ردمی 9 با 3 یا 4 گیگابایت رم LPDDR4X ارائه می‌شود که نسخه در اختیار ما از نوع 4 گیگابایتی بود. حافظه داخلی دستگاه نیز متناسب با رم 32 یا 64 گیگابایت است که حافظه 64 گیگابایتی همراه با رم 4 گیگابایتی ارائه می‌شود. از این میزان حافظه در اولین بوت و پیش از هرگونه تغییر روی حافظه، 47.4 گیگابایت در اختیار کاربران قرار دارد که از این لحاظ با نمونه‌‌ای مثل Galaxy A32 تقریبا هیچ تفاوتی ندارد.

نوع این حافظه eMMC 5.1 اعلام شده که نتیجه تست AndroBench با رسیدن به سرعت خوانش ترتیبی به حوالی 300 مگابایت بر ثانیه‌ای نیز آن را تأیید می‌کند.

در حین استفاده از گوشی با سرعت قابل‌قبولی در آن روبرو شدیم و تأخیر چندانی حداقل در حین گشت و گذار در منوهای آن به چشم نمی‌خورد.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

باتوجه به حضور Helio G80، رم 4 گیگابایتی و حافظه داخلی eMMC 5.1 انتظار نتیجه کاملا مشابه‌ای را از Redmi 9 در مقایسه با نسل فور جی Galaxy A32 سامسونگ داریم امری که در عمل نیز به واقعیت می‌پیوندد.

در اولین تست از نسخه 5.4.1 آزمون Geekbench بهره می‌بریم که در یک نگاه وضعیت و کیفیت هسته‌های پردازشی دستگاه را به نمایش می‌گذارد؛ در A32 4G در این تست به امتیازهای 340 و 1,276 واحدی در این تست دست پیدا کردیم و از ردمی 9 نیز نتیجه کاملا مشابه‌ای را انتظار می‌کشیم؛ ردمی 9 این تست را با امتیازهای 349 و 1,335 واحدی به اتمام می‌رساند که مطابق انتظار قبلی‌ست و جایگاه متوسط رو به پایینی را برای این مدل به نمایش می‌گذارد.

در تست AnTuTu v9.0.8-OB در حالی در ردمی 9 به امتیاز 182 هزار واحدی دست پیدا می‌کنیم که همتای سامسونگی آن نیز با 184 هزار واحد تقریبا شرایط مشابه‌ای دارد. برای مشخص شدن جایگاه این عدد در بین دیگر گوشی‌ها، بد نیست بدانیم که ردمی نوت 8 پرو با پردازنده‌های قوی‌تر، گرافیک پیشرفته‌تر و حافظه‌ سریع‌تر در این تست به امتیاز 320 هزار واحدی می‌رسد و گوشی پرچمدار گلکسی S21 سامسونگ (با پردازنده Exynos 2100) نیز آن را امتیاز 638 هزار واحدی به اتمام می‌رساند. بدین‌ترتیب نگفته پیداست که نتیجه به‌دست آمده از ردمی 9 در این تست آن را در جایگاه نسبتا پایینی قرار می‌دهد.

در آزمون گرافیکی Sling Shot Extreme OpenGL ES 3.1 از تست 3DMark که کیفیت گرافیک ردمی 9 را به بوته آزمایش می‌گذارد، امتیاز این مدل به 1,325 واحد می‌رسد که با 1,320 واحد گلکسی A32 طبیعتا تفاوتی ندارد. این امتیاز نیز ردمی 9 را در رده پایین بازار قرار می‌دهد چرا که گوشی‌های پیشرفته میان‌رده در این تست به امتیازهایی نزدیک به 2,500 ‌واحد دست پیدا می‌کنند. پایین بودن این امتیاز البته به معنای اجرا نشدن بازی‌های پیشرفته‌تر در این گوشی نبوده اما باید انتظار اندکی لگ و وضوح پایین‌تر را در حین اجرای این بازی‌ها داشت.

راه‌های ارتباطی

حداکثر سرعت تبادلات تحت شبکه ردمی 9 با توجه به حضور پروسسور Helio G80 به 300 مگابیت بر ثانیه در دانلود تحت LTE Cat.7 و 150 مگابیت بر ثانیه تحت LTE Cat.13 می‌رسد و از انتقال صدای مکالمه بر بستر LTE یا VoLTE روی هر دو سیم‌کارت نیز پشتیبانی می‌کند. وای‌فای گوشی از نوع نسخه n با پشتیبانی از هر دو باند 2.4 و 5 گیگاهرتز بوده و بلوتوث آن نیز نسخه 5 است. از NFC در نسخه در اختیار ما خبری نبود اما ظاهرا در برخی بازارها، این گزینه نیز در لیست ارتباطات دستگاه به چشم می‌‌خورد. جک هدست، پورت USB-C،‌ درگاه اینفرارد، مسیریاب‌های ماهواره‌ای تک فرکانس GPS/GLONASS/BeiDou و رادیوی FM بدون نیاز به اتصال هدست دیگر نکات قابل اشاره در این قسمت را تشکیل می‌دهند.

کلام آخر

شیائومی Redmi 9 را باید گوشی ارزشمندی در رده میانی رو به پایین بازار دانست که با وجود کاستی‌های معمول و قابل انتظار از این رده قیمتی، در بسیاری از موارد موفق ظاهر می‌شود؛‌ از طراحی گوشی به‌خصوص در بخش پشتی با حذف پلاستیک براق و استفاده از بدنه مقاوم در برابر اثر انگشت کاملا رضایت داشتیم و نسخه ارغوانی با رنگ‌آمیزی پلکانی نیز به این جذابیت کاملا افزوده است. از نظر ابعاد و وزن با نمونه فوق‌العاده‌ای روبرو نمی‌شویم اما هنوز در حد قابل قبولی قرار دارد و خمیده بودن کناره‌های کاور بخش پشتی نیز به خوش‌دستی این مدل افزوده‌اند.

صفحه‌نمایش دستگاه با ابعاد 6.53 اینچی و وضوح فول اچ‌دی فراتر از حد معمول گوشی‌های ارزان‌قیمت عمل می‌کند اما در دیگر سو در زمینه روشنایی فوق‌العاده نبوده و در زیر نور مستقیم خورشید شرایط دشواری را برای استفاده ارائه می‌کند. دوربین 13 مگاپیکسلی اصلی در روز و شرایط نوری مطلوب با وجود دیافراگم بسته‌تر f/2.2 (در مقایسه با دوربین ردمی 8) عملکرد متعادل و قابل‌قبولی دارد و از دوربین اولتراواید نیز در زمینه کیفیت رنگ و فائق آمدن بر مشکل اعوجاج کناره‌های تصویر می‌توان رضایت داشت. دوربین ماکرو فاقد فوکوس خودکار است و این مسئله گرفتن عکس با این دوربین را به‌خصوص در زیر نور خورشید مشکل می‌کند. در سوی دیگر این دوربین به امکان برداشت ویدئو مجهز است که امکانی کمیاب بین دوربین‌های ماکرو به‌شمار می‌رود.

مکانیزمی برای برداشت شب در هیچ‌یک از سه دوربین این گوشی پیش‌بینی نشده و در تاریکی نه‌تنها دوربین‌های ماکرو و اولتراواید بلکه دوربین اصلی نیز کیفیت مناسبی ندارد. فیلم‌برداری دوربین اصلی حداکثر با وضوح 1080p/30fps انجام می‌شود که با وجود آن‌که نویز کمی را ارائه می‌کند اما جزییات بالایی نداشته و رنگ‌ها نیز در آن از واقعیت به‌دورند. نبود مکانیزم لرزه‌گیری در این گوشی منجر به انتقال کوچک‌ترین لرزش‌های دست به ویدئوهای ردمی 9 شده و از این لحاظ نیز امتیاز پایینی را کسب می‌کند.

از کیفیت تصاویر دوربین سلفی گوشی در زمینه رنگ و کنتراست رضایت داشتیم و با این‌که جزییات بالایی را ارائه نمی‌کند اما حضور HDR در آن گزینه مثبتی به حساب می‌آید.

پردازنده Helio G80 گوشی از لحاظ لیتوگرافی ساخت 12 نانومتری و گرافیک دو هسته‌ای Mali-G52 چندان فوق‌العاده نیست اما هسته‌های پردازشی A75 و A55 آن برای این کلاس قیمتی سرعت و کیفیت مناسبی داشته و لگ و تأخیر چندانی را در رابط کاربری و حداقل به‌هنگام اجرای برنامه‌های معمول مشاهده نکردیم. ردمی 9 در زیر بار چندان گرم نمی‌شود که این موضوع را نیز به لیست نکات مثبت آن افزود.

حافظه داخلی گوشی در نسخه 64 گیگابایتی در اختیار ما مناسب به‌نظر می‌رسد و رم 4 گیگابایتی آن حجم مطلوبی را در این رده ارائه می‌کند. ترکیبی نبودن حافظه و امکان افزودن microSD بدون فدا کردن هیچ‌یک از سیم‌کارت‌های دوگانه دیگر نکته مثبت این گوشی در زمینه حافظه است.

باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی دستگاه برگ برنده بزرگی برای این مدل محسوب می‌شود و با این‌که پردازنده G80 آن چندان کم‌مصرف نیست اما دوام شارژ بالایی را ارائه می‌دهد. شارژر همراه گوشی تنها 10 وات قدرت داشته و چیزی نزدیک به 3 ساعت برای شارژ دستگاه نیاز دارد اما با تهیه یک شارژر 18 وانی می‌توان سرعت شارژ کاملا بهتری را به‌دست آورد.

در نهایت باید به رابط کاربری MIUI 12 دستگاه اشاره کرد که یکی از کامل‌ترین و پر جزییات‌ترین پوسته‌های نرم‌افزاری اندروید به حساب آمده و امکانات متعددی را در اختیار کاربران قرار می‌دهد این پوسته البته واجد پیچیدگی‌های فراوانی‌ست که شاید برای کاربران عادی‌تر نکته چندان مثبتی به حساب نیاید.