mobile.ir - مرجع موبایل ایران

شرکت GLX که با عنوان General Luxe نیز شناخته می‌شود، از مدت‌ها پیش به‌عنوان یک برند ایرانی ارائه‌کننده گوشی‌های هوشمند با نشان"ساخت ایران" مشغول به‌کار بوده اما طیف محصولات آن تا به امروز در اکثریت قریب به اتفاق موارد تنها به گوشی‌های رده پایین تا نمونه‌های میانی کاملا اقتصادی محدود شده است.

شرکت GLX ظاهرا مدعی ساخت گوشی‌های این برند در داخل کشور است امری که مستقلا امکان تأیید یا رد آن از سوی ما وجود ندارد اما حداقل از روی ظواهر امر، نگفته پیداست که قطعات داخلی گوشی‌های این برند نیز مثل تقریبا همه سازندگان دیگر، خود ساخته شرکت‌های بزرگِ مادر، با مبدأ عمدتا آسیایی‌ هستند و از این بابت تفاوت خاصی مابین GLX و دیگران دیده نمی‌شود؛ این قطعات که لیست بلندبالای آن‌ها از صفحه‌نمایش و باتری آغاز شده و تا اجزای حساس‌تری مثل سنسور و لنزهای دوربین، چیپ‌ست پردازشی (حاوی پردازنده، حافظه رم و رام و در برخی موارد مودم ارتباطی)، میکروفون و اسپیکر، ویبراتور،‌ حسگر اثر انگشت و ده‌ها مورد دیگر ادامه پیدا می‌کند، هریک سازندگان مشخص و معینی داشته و طبیعتا هیچ‌یک از برندهای بزرگ تولیدکننده اسمارت‌فون نیز خود سازنده همه این قطعات به حساب نمی‌آیند. بدین‌ترتیب طبیعتا انتظاری از GLX در مورد ساخت قطعات داخلی گوشی‌های آن در این مجموعه نمی‌رود و حتی شرکت‌های بزرگ تولیدکننده موبایل نیز به دیگر سازندگان برای برخی قطعات داخلی خود نیازمندند. این اما تنها یک روی سکه ماجرای تولید گوشی‌های هوشمند بوده و در مورد شرکتی مثل GLX، انتقادهای اصلی به مواردی مثل استفاده از قطعات با کیفیت پایین‌تر (حداقل در مورد گوشی‌های گران‌قیمت‌تر)، سیاست قیمت‌گذاری نچندان رقابتی و شاید از همه مهم‌تر تردید در مورد داخلی بودن خط تولید و مونتاژ همه محصولات این شرکت، باز می‌گردد. البته طبیعتا زمینه برای پاسخگویی شرکت GLX (ارتباط همراه گویا اروند خرمشهر) در این رابطه همواره گشوده بوده و ابهام‌زدایی در این رابطه بی‌شک به ارتقاء جایگاه این شرکت در بین کاربران داخلی خواهد انجامید.

شاهین 2 (که در رابطه با نام‌گذاری آن در ادامه خواهیم گفت) یکی از جدیدترین گوشی‌های عرضه شده از سوی این کمپانی‌ست که روی کاغذ امکانات جالب‌توجه‌ای را برای یک مدل رده میانی ارائه می‌دهد و در صورت عملکرد مناسب و البته تعیین یک قیمت رقابتی، شاید بتوان بازاری را برای آن در بین خیل رقبای متعدد حاضر در این رده متصور بود؛ این گوشی با یک صفحه‌نمایش بزرگ با حاشیه‌های اندک و ناچ قطره‌ای، دوربین‌های سه‌گانه بخش پشتی با دوربین اصلی 48 مگاپیکسلی، حافظه داخلی 128 گیگابایتی و باتری حجیم تصورات تازه‌ای را از یک گوشی هوشمند داخلی (حداقل طبق ادعای GLX) ارائه می‌دهد که تا همین جا یعنی تا مرور مشخصات اصلی آن نیز با آنچه تا به امروز از گوشی موبایلی با برچسب "ساخت ایران" در ذهن داریم متفاوت است.

در ادامه با نگاه کاملی به این محصول و نقاط ضعف و قوت آن، شانس بقا و امکان رقابت شاهین 2 با دیگر بزرگان این رده را بررسی خواهیم کرد. Shahin 2 از طرف شرکت GLX (ارتباط همراه گویا اروند خرمشهر) برای بررسی در اختیار ما قرار گرفت.

جعبه محتویات

نسخه دوم گوشی شاهین در جعبه سفید‌رنگ نسبتا بزرگی با تصویر برجسته‌ای از گوشی در بخش رویی ارائه می‌شود و بخشی از مشخصات اصلی دستگاه نیز در پشت آن نقش بسته است. عبارت "ساخت ایران" در کناره این باکس یکی از نکات جالب‌توجه در این قسمت به حساب می‌آید اما از آن جالب‌تر اسم گوشی‌ست که در سایت GLX با نام فارسی و انگلیسی شاهین 2 و Shahin 2 شناخته می‌شود اما روی جعبه این اسم به Shahin II تغییر پیدا کرده است!

محتویات دست‌ودل‌بازانه این جعبه جدا از خود گوشی شامل شارژر، هدست سیمی، کابل USB، یک قاب شفاف انعطاف‌پذیر، آچار دسترسی به درگاه سیم‌کارت، لایه محافظ روی صفحه‌نمایش، دفترچه راهنما و کارت گارانتی می‌شود که تنوع و تعدد بالایی را ارائه می‌دهند. نکته منفی اصلی در مورد این وسائل جانبی، در نظر گرفته نشدن جای خاصی برای آن‌ها در جعبه دستگاه و قرار گرفتن آن‌ها به صورت درهم در قسمت پایینی جعبه است. حضور رطوبت‌گیرهای ژل سیلیکا در این جعبه نیز جالب توجه به نظر می‌رسد.

هدست سیمی دستگاه از نوع in-ear یا درون گوشی‌ست که با وجود شباهت به برخی تولیدات دیگر سازندگان، طراحی جالب‌توجه‌ای را ارائه می‌کند و می‌توان از آن به عنوان گزینه مثبتی در این بخش یاد کرد. میزان بلندی صدای این هدست در سطح مناسبی قرار دارد اما طبیعتا مثل اکثر دیگر هدست‌های درون جعبه‌ای، از لحاظ کیفیت صدا به خصوص در فرکانس‌های بالا امتیاز چندان بالایی را کسب نمی‌کند.

شارژر گوشی که حداقل در نمونه در اختیار ما با پوشش پلاستیکی ناامیدکننده‌ای ارائه شده، طبق اطلاعات درج شده روی آن سه خروجی مختلف را شامل 3.6 تا 6.5 ولت (با جریان 3 آمپر)، 6.5 تا 9 ولت (با جریان 2 آمپر) و 9 تا 12 ولت (با جریان 1.5 آمپر) ارائه می‌کند که ظاهرا بالاترین میزان توان آن 19.5 وات (6.5 ولت و 3 آمپر) است. توان و عملکرد این شارژر را در بخش باتری بیشتر بررسی خواهیم کرد.

طراحی ظاهری

در اولین برخورد با شاهین 2، صفحه‌نمایش بزرگ دستگاه و نوار نقره‌ای پیرامون آن جلب نظر می‌کنند که این دومی برخلاف تصور اولیه، پلاستیکی بوده و از این لحاظ استحکام بالایی از آن در مواقعی مثل افتادن گوشی از دست انتظار نمی‌رود. صفحه‌نمایش گوشی در حالت خاموش به سبک مدل‌های چند سال گذشته تیره‌تر از حالت عادی به نظر می‌رسد که این موضوع ظن استفاده نشدن از شیشه محافظ روی این پنل را کاملا تقویت می‌کند امری که با مراجعه به صفحه‌ مشخصات این گوشی و غیبت آن از این صفحه، تأیید می‌شود و ارائه پوشش محافظ صفحه‌نمایش در جعبه محتویات دستگاه نیز چندان بی‌ارتباط با این موضوع به نظر نمی‌رسد.

بالا و پایین صفحه‌نمایش حاشیه‌های اندکی به چشم می‌‌خورد که در پایین نزدیک به 5 میلی‌متر و در بالا و کناره‌ها حوالی 3 میلی‌متر است. از ناچ قطره‌ای بخش بالایی نیز می‌توان به‌عنوان یک نکته نسبتا مثبت در طراحی دستگاه یاد کرد.

بخش پشتی گوشی در نگاه اول با دوربین‌های سه‌‌گانه، سنسور اثر انگشت و دو فلش LED منظره جذاب‌تری را به نمایش می‌گذارد و خمیده بودن حاشیه جانبی آن نیز در کمتر به نظر رسیدن ضخامت و ارتقاء هدلینگ دستگاه تأثیرگذار بوده است. این البته ظاهر ماجراست و جدا از جذب بالای اثرات انگشت (که البته در نسخه سفید رنگ آن چندان به چشم نمی‌آید)، جنس این قسمت اصلی‌ترین انتقاد وارد بر آن را تشکیل می‌دهد؛ استحکام این کاور پلاستیکی در مقایسه با رقبا در سطح نسبتا پایینی قرار گرفته و و نه‌تنها احتمالا به مرور زمان، اثرات خراشیدگی‌ها و صدمات فیزیکی در آن پدیدار می‌شود بلکه به دلیل ضخامت اندک، کوچک‌ترین فشار دست برای متمایل شدن این کاور رو به داخل کفایت می‌کند! اوج این مسئله را می‌توان در محوطه اطراف کلید پاور مشاهده کرد که با فشردن نوار نقره‌ای پیرامون گوشی در این قسمت، صدای تیک‌تاک‌مانندی از بخش پشتی نزدیک به آن به گوش می‌رسد.

ابعاد لنزهای سه‌گانه دوربین در بخش پشتی کوچک‌تر از حد معمول است؛ امری‌که از متفاوت بودن نوع این لنزها نسبت به رقبا حکایت داشته و احتمالا در کیفیت تصاویر برداشت شده توسط این مجموعه بی‌تأثیر نخواهد بود.

بدین‌ترتیب با توجه به موارد اشاره شده، Shahin 2 را از لحاظ طراحی می‌توان به دو مجموعه‌ متضاد شامل آنچه در نگاه اول به نظر می‌رسد و آنچه پس از بررسی بیشتر مشخص می‌شود تقسیم‌بندی کرد؛ جایی‌که در بخش اول با گوشی نسبتا جذابی با طراحی مدرن، صفحه‌نمایش فول‌اسکرین و دوربین‌های سه‌گانه روبرو می‌شویم اما در سمت دیگر جنس پلاستیکی بدنه به خصوص در بخش پشتی از جذابیت اولیه به میزان بسیار زیادی می‌کاهد و لنزهای کوچک‌تر از حد انتظار دوربین‌های بخش پشتی نیز نشانه چندان مثبتی از کیفیت دوربین به نظر نمی‌رسند.

ابعاد و وزن

طول و عرض گوشی به ترتیب 157 و 75.06 میلی‌متر اعلام شده که هر دو با توجه به سایز پنل، اندازه‌های مناسبی به شمار می‌روند و به روشنی از تأثیر حاشیه‌های اندک پیرامون صفحه‌نمایش در کاهش ابعاد دستگاه حکایت دارند.

ضخامت این مدل 8.75 میلی‌‌متر است که تا حدودی نسبت به رقبا ضخیم‌تر به نظر می‌رسد اما این مورد نیز به لطف خمیدگی ملایم کناره‌های بخش پشتی، تا حدود زیادی تعدیل شده و در دست، حس یک گوشی ضخیم را به کاربران منتقل نمی‌کند.

وزن شاهین 2 به 170 گرم می‌رسد که با وجود آن‌که سبک‌ترین نمونه‌ در این رده به حساب نمی‌آید اما در دست چندان سنگین نیست و توزیع وزن در قسمت‌های مختلف آن نیز تقریبا به خوبی صورت پذیرفته است.

صفحه‌نمایش

در شاهین 2 از یک صفحه‌نمایش 6.3 اینچی IPS LCD با وضوح فول اچ‌دی پلاس در نسبت 19.5:9 (یا 1080×2340 پیکسل) استفاده شده که همانطور که در بخش طراحی نیز اشاره شد ظاهرا از شیشه‌های محافظ گوریلاگلس و موارد مشابه در آن‌ها خبری نیست. میزان روشنایی این صفحه‌نمایش در سطح مطلوبی قرار می‌‌گیرد و زیر نور خورشید نیز مشکل خاصی برای استفاده ندارد.

از لحاظ زاویه دید نیز با مشکل خاصی در این صفحه‌نمایش روبرو نشدیم و حداقل نور در محیط‌های کاملا تاریک نیز تا حد راضی‌کننده‌ای اندک است. در مقابل دقت رنگ این صفحه‌نمایش چندان فوق‌‌العاده به نظر نمی‌رسد و برخلاف اکثر رقبا، امکانی در بخش نرم‌افزاری برای تنظیم گرمای رنگ آن نیز در نظر گرفته نشده است.

فضای خالی زیر صفحه‌نمایش همانطور که اشاره شد، نزدیک به 5 میلی‌متر است و در بالا نیز جدا از دوربین سلفی جای گرفته در محوطه ناچ، به اسپیکر تماس در لبه بالایی و سنسورهای معمول این بخش (Proximity و تنظیم نور) بر می خوریم.

اجزای جانبی

در کناره سمت چپ گوشی به درگاه دسترسی به سیم‌کارت و کارت حافظه دستگاه بر می‌‌خوریم که پذیرای دو سیم‌کارت همزمان (بدون کارت حافظه) و یا یک سیم‌کارت و یک کارت حافظه بوده و نمی‌توان دو سیم‌کارت و یک کارت حافظه را به صورت همزمان در آن جای دارد.

در سمت راست دکمه بزرگ تغییر صدا و کلید پاور قرار گرفته که تقریبا همگی به خوبی در زیر انگشتان هر دو دست پیدا می‌شوند.

بالای گوشی محل یکی از میکروفون‌های گوشی بوده و در پایین نیز به میکروفون تماس، جک هدست، اسپیکر اصلی و البته پورت USB-C بر می‌خوریم.

بخش پشتی

با این‌که در هنگام مشاهده بخش پشتی دستگاه، نگاه‌ها در ابتدا روی دوربین‌های سه‌‌گانه در کناره سمت چپ معطوف می‌شود اما آرام‌آرام جنس نازل کاور پلاستیکی این قسمت و ضخامت اندک آن (که به‌راحتی در زیر دست فشرده می‌شود) است که جلب نظر می‌کند. طرح بیضی‌شکل حسگر اثر انگشت و نوار برجسته پیرامون آن نیز به‌خوبی یادآور نمونه مشابه‌ای در یکی از برندهای اصلی بازار است. نشان General Luxe در مرکز و جی‌ال‌ایکس در پایین دیگر موارد قابل اشاره در این قسمت را تشکیل می‌دهند.

دوربین‌های اصلی

در شاهین 2 از سه دوربین در بخش پشتی استفاده شده که شامل یک دوربین اصلی 48 مگاپیکسلی در پایین، یک دوربین 8 مگاپیکسلی واید در بالا و یک دوربین 2 مگاپیکسلی (ظاهرا) تعیین عمق در وسط می‌شوند. گشودگی دیافراگم دوربین اصلی از سوی شرکت سازنده،‌ f/1.79 اعلام شده اما جالب این‌که با مراجعه به اطلاعات فایل تصویر، این رقم، f/1.4 اعلام می‌شود! دوربین واید از دیافراگم f/2.2 برخوردار بوده و طبق انتظار از فوکوس خودکار نیز در آن خبری نیست. در مورد نوع سنسور این گوشی اطلاعاتی از سوی GLX‌ منتشر نشده و هنوز مشخص نیست که پای کدام حسگر 48 مگاپیکسلی (سونی IMX 586 یا سامسونگ ISOCELL GM1 یا یک سنسور گمنام دیگر) در میان است. در این مجموعه در هنگام سوییچ از دوربین اصلی به دوربین واید یک تأخیر نزدیک به دو ثانیه‌ای ایجاد می‌شود و زمان بازگشت از دوربین واید به دوربین اصلی نیز علاوه بر این تأخیر، یک صدای تیک واضح نیز از سمت دوربین‌ها به گوش می‌رسد که هر دو در تنزل تجربه کاربری دوربین‌های این مجموعه نقش ایفا می‌کنند.

در کناره سمت راست رابط کاربری دوربین (در هنگام در دست‌گیری گوشی به‌صورت افقی) شاتر برداشت تصویر در مرکز، دکمه سوییچ بین دوربین‌های اصلی و سلفی بر بالای آن و نمایی از آخرین عکس گرفته شده در پایین دیده می‌شود و یک ردیف جلوتر نیز به حالت‌های مختلف تصویربرداری این مجموعه از عکاسی و فیلم‌برداری گرفته تا برداشت HDR، حالت شب و برداشت عکس ترکیبی 108 مگاپیکسلی بر می‌خوریم.

سمت راست‌ترین گزینه این قسمت که در کنار Beauty جای دارد به صورت چرخشی بوده و با انتخاب یکی از گزینه‌های شش‌گانه حاضر در منوی سمت راست، وظیفه آن از بین برداشت GIF، فیلترهای رنگی، پانوراما، اسلوموشن، اسکن QR Code‌ و حالت Pro تغییر می‌کند.

در سمت دیگر و در کناره سمت چپ به جز شش گزینه اشاره شده در بالا به تنظیمات فلش، گزینه AI و دیگر تنظیمات دوربین بر می‌خوریم که در این آخری امکان تغییر نسبت تصویر و رزولوشن (48 و 12 مگاپیکسل در نسبت 4:3 و 12 و 9 مگاپیکسل در نسبت 16:9)، اطلاعات مکانی کاربر، افزودن واترمارک، تایمر، خطوط راهنما، تغییر وظیفه دکمه ولوم و گزینه ZSD یا ظاهرا Zero Shutter Delay دیده می‌شوند که فعال یا غیر فعال کردن این آخری حداقل از نگاه ما تغییر خاصی در سرعت برداشت تصویر ایجاد نمی‌کند.

یک نکته کاملا عجیب در این مجموعه که تقریبا نمونه دیگری برای آن در دیگر دوربین‌های موبایلی 48 مگاپیکسلی و بالاتر نمی‌توان یافت، پیش‌فرض بودن وضوح 48 مگاپیکسلی در این دوربین است که این عملا به معنای ترکیب نشدن پیکسل‌های چهارگانه برای عملکرد بهتر در محیط‌های با نور کم با وضوح 12 مگاپیکسل در حالت پیش‌فرض است؛ امری‌که در ادامه بیشتر در مورد آن سخن خواهیم گفت. تصمیم به پیش‌فرض کردن وضوح 48 مگاپیکسلی این دوربین از آن جهت اهمیت دارد که تعداد زیادی از کاربران گوشی‌های هوشمند، معمولا تغییری در گزینه‌های پیش‌فرض دوربین ایجاد نمی‌کنند و این قضیه نه‌تنها احتمالا به معنای عملکرد ضعیف‌تر دوربین در محیط‌های با نور کمتر است بلکه به ایجاد تصاویری با حجم کاملا بالاتر خواهد انجامید. برای مقایسه بد نیست بدانید یک عکس 12 مگاپیکسلی در همین دوربین تنها حوالی 3 مگابایت حجم دارد اما با تغییر وضوح به 48 مگاپیکسل این حجم از 8 تا 11 و حتی 15 مگابایت افزایش پیدا می‌کند.

حالت Pro در این رابط کاربری تنها امکان تغییر وایت‌بالانس، عدد ISO (از 100 تا 800) و میزان نورگیری را ارائه کرده و در آن از گزینه‌های جدی‌تری مثل تغییر دستی فوکوس و سرعت شاتر خبری نیست. در این منو همچنان امکان برداشت تصویر در حالت RAW نیز ارائه نشده است.

در اولین گام برای تست کیفیت تصویربرداری شاهین 2 به سراغ یک سوژه باز در روز با نور نسبتا کافی می‌رویم و آن را با دو وضوح یکی رزولوشن پیش‌فرض 48 مگاپیکسلی و دیگری 12 مگاپیکسلی برداشت می‌کنیم. در تصویر 48 مگاپیکسلی اول تأثیر نویز و جزییات اندک را حتی پیش از بزرگنمایی در ابعاد واقعی نیز می‌توان مشاهده کرد و نگفته پیداست که با نمونه راضی‌کننده‌ای روبرو نمی‌شویم. البته از لحاظ کنتراست، شرایط نسبتا مناسبی برقرار است.

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 48 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با تغییر وضوح به 12 مگاپیکسل شرایط تغییر خاصی نمی‌کند هرچند می‌توان تا حدودی از جزییات بیشتر (به دلیل وضوح پایین‌تر) سخن گفت.

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

این وضعیت در مورد دو سوژه زیر نیز که یکی 12 مگاپیکسلی و دیگری 48 مگاپیکسلی‌ست، تکرار شده و در اینجا نیز در هر دو مورد با میزان نچندان بالایی از جزییات و سطح مشخصی از نویز روبرو می‌شویم که فارغ از وضوح، تفاوت خاصی با یکدیگر ندارند.

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 48 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 48 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در برداشت HDR با نتیجه نسبتا عجیبی در این دوربین روبرو می‌شویم جایی‌که در هنگام غیر فعال بودن HDR، برخلاف انتظار سوژه‌های درون سایه نور بیشتری را نسبت به سوژه‌های پر نور دریافت می‌کنند و با فعال کردن HDR با وجود آن‌که جزییات بیشتری از سوژه پر نور به نمایش گذاشته می‌شود (به شکل ابرها در آسمان در عکس زیر دقت کنید) اما سوژه‌های حاضر در سایه، حتی بازهم تیره‌تر از گذشته به تصویر کشیده می‌شوند. بدین‌ترتیب همانطور که در زیر قابل مشاهده است فعال کردن HDR در این دوربین چندان به نفع کیفیت تصویر (حداقل برای سوژه‌های تیره‌تر و درون سایه) نمی‌انجامد.

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

عملکرد دوربین در سوژه‌های از فاصله نزدیک در زمینه سرعت و دقت فوکوس چندان مناسب نبوده و اغلب به زحمت و با پوشاندن پس‌زمینه می‌توان تصاویری همچون عکس‌های زیر را برداشت کرد.

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 48 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

حدس و گمان اولیه در مورد تأثیر منفی اندازه کوچک‌تر لنز دوربین اصلی در مقایسه با سایز نرمال لنزهای معمول موبایلی، در عمل به حقیقت پیوسته و همانطور که در تصویر زیر می‌بینیم حداقل در حین عکاسی از یک سوژه فلت از فاصله نزدیک، میزان جزییات و کیفیت عکس در مرکز کادر، قابل مقایسه با کناره‌ها نبوده و اعوجاج و کاهش جزییات مشهودی در این حالت در لبه‌های کادر ایجاد شده است.

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 48 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا از مرکز

برش اندازه واقعی تصویر از کناره کادر

از دقت رنگ دوربین اصلی می‌توان اندکی رضایت داشت و با وجود آن‌که هنوز اندکی تمایل به سمت پر رنگ‌تر نشان دادن سوژه‌ها در آن دیده می‌شود اما نمونه چندان بدی نیز در این رده به حساب نمی‌آید.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین واید طبق انتظار میدان دید کاملا وسیع‌تری را در مقایسه با دوربین اصلی به نمایش می‌گذارد و با کمک آن می‌توان سوژه‌های بسیار بیشتری را درون یک کادر قرار داد. این دوربین البته طبق انتظار مثل اکثر دیگر نمونه‌های مشابه واید، در نبود فوکوس خودکار جزییات فراوانی را ثبت نمی‌کند و از لحاظ دقت رنگ و میزان نویز نیز شرایط چندان ایده‌آلی در آن دیده نمی‌شود.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین واید در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در محیط‌ داخلی و در شرایط نوری نسبتا کم از نتیجه دوربین اصلی می‌توان تا حدودی رضایت داشت و سطح مناسبی از جزییات در آن به چشم می‌‌خورد. در اینجا نیز شباهت کاملی بین تصویر برداشت شده در دو وضوح 12 و 48 مگاپیکسل در زمینه نور، رنگ و جزییات به چشم می‌‌خورد که ظن استفاده نشدن از فناوری ترکیب پیکسل‌ها در وضوح 12 مگاپیکسلی این دوربین را کاملا تقویت می‌کند و این شاید همان علتی‌ست که وضوح پیش‌فرض دوربین برخلاف انتظار روی 48 مگاپیکسل (و نه مثل بقیه دوربین‌های هم‌رده، روی 12 مگاپیکسل) قرار گرفته است. برای بررسی این موضوع در سوژه زیر نخست تصویری با وضوح کامل 48 مگاپیکسل تهیه می‌کنیم که برش اندازه واقعی آن را نیز در زیر مشاهده می‌کنید.

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح پیش‌فرض 48 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با تغییر وضوح به 12 مگاپیکسل و برش اندازه واقعی، ظاهرا همان تصویر بالا اما با کاهش وضوح پیش روی ما قرار دارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برای اثبات شباهت این دو تصویر و اعمال نشدن هیچ نوع ترکیب پیکسلی (در کاهش وضوح از 48 به 12 مگاپیکسل) تنها کافی‌ست عکس برداشت شده در وضوح 12 مگاپیکسلی را به صورت دستی در فتوشاپ، به وضوح 48 مگاپیکسل (6000×8000 پیکسل) برسانیم و بار دیگر از همان زاویه پیشین یک برش اندازه واقعی تهیه کرده و با برش اندازه واقعی عکس 48 مگاپیکسلی اولیه مقایسه کرد که نتیجه آن تصاویری با شباهت‌های فراوان است که در زیر مشاهده می‌کنید. بدین‌ترتیب می‌توان با درصد اطمینان بالایی به اعمال نشدن ترکیب پیکسل‌ها در وضوح 12 مگاپیکسلی دوربین این گوشی اشاره کرد و چه‌بسا از نرم‌افزاری بودن افزایش وضوح 48 مگاپیکسلی در این دوربین سخن گفت.

شباهت برش اندازه واقعی در دو وضوح 12 و 48 مگاپیکسلی

فیلم‌برداری این مجموعه حداکثر با وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریت ویدئویی 17 مگابیت بر ثانیه و بیت‌ریت صوتی 133Kbps به صورت تک کاناله مونو انجام می‌شود. استریو نبودن صدای ضبط شده در فیلم‌برداری این دوربین نکته عجیب و کاملا منحصر به فردی برای یک گوشی ساخته شده در سال 2019 است که با حضور آن‌چه در بخش بالایی گوشی ظاهرا میکروفون دوم دستگاه به نظر می‌رسد، نمی‌توان برای آن دلیل منطقی خاصی را ذکر نمود. ویدئوهای برداشت شده در این دوربین از لحاظ جزییات و کنتراست در سطح معمول و نسبتا قابل‌قبولی قرار می‌گیرند اما از لحاظ دقت رنگ و به خصوص با انتقال مشهود لرزش‌های دست در شرایط عادی (همچون راه‌ رفتن) به نتیجه نهایی، نمی‌توان از آن‌ها رضایت داشت. در حین فیلم‌برداری با این دوربین می‌توان یک فریم از تصویر را به صورت عکس با وضوح 1080×1920 پیکسل ذخیره کرد. تغییر نکردن قاب تصویر در حین سوییچ از عکاسی (با نسبت 16:9) به فیلم‌برداری یکی از معدود نکات مثبت این بخش به حساب می‌آید.

دوربین سلفی

دوربین سلفی این مدل یک نمونه 16 مگاپیکسلی فاقد فوکوس خودکار با گشودگی دیافراگم f/2.0 است که از میزان جزییات به تصویر کشیده شده در آن برای یک نمونه فاقد فوکوس، می‌توان به میزان زیادی رضایت داشت. این دوربین امکان فیلم‌برداری فول اچ‌دی داشته و به عنوان یک نکته جالب امکان غیر فعال کردن میکروفون در حین برداشت ویدئو در آن وجود دارد.

باتری

ظرفیت باتری اعلام شده برای این گوشی، 3,950mAh است که ظرفیت نسبتا مناسبی برای این رده به حساب می‌آید. شرکت سازنده اشاره‌ای به زمان‌های رسمی دوام این باتری نکرده اما در دنیای واقعی با کنترل مصرف شاید بتوان به اواسط روز دوم نیز با یک بار شارژ آن دست پیدا کرد.

برای مشخص شدن میزان دوام این باتری در دنیای واقعی طبق معمول از تست Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark کمک می‌گیریم و آن را مثل همیشه با غیر فعال کردن روشنایی خودکار و قرار دادن نور صفحه‌نمایش روی 50 درصد اجرا می‌کنیم. شاهین 2 در این تست به دوام تقریبا 10 ساعته (دقیقا 9 ساعت و 58 دقیقه) دست پیدا کرد که در این رده، دوام متوسط رو به پایینی به حساب می‌آید. برای مقایسه، بد نیست بدانید، سامسونگ گلکسی A30 با 0.1 اینچ صفحه‌نمایش بزرگ‌تر و باتری تقریبا مشابه 4,000mAh در این تست، با دوام 13 ساعت و 17 دقیقه‌ای تقریبا، 3 ساعت و 20 دقیقه دوام بالاتری را ارائه می‌کند. در این مقایسه با وجود آن‌که صفحه‌نمایش OLED در A30 مصرف انرژی پایین‌تری داشته و باتری نیز 50mAh ظرفیت بیشتری دارد اما در عوض صفحه‌نمایش آن بزرگ‌تر است و لیتوگرافی 14 نانومتری پروسسور Exynos 7904 آن نیز در مقابل P60 با لیتوگرافی 12 نانومتری در جایگاه پایین‌تری قرار می‌گیرد.

شارژ این گوشی جدا از شارژ بی‌سیم (که به گفته شرکت سازنده برای اولین بار در یک گوشی GLX ظاهر می‌شود)، با شارژری با حداکثر توان 19.5 وات (6.5 ولت و 3 آمپر) تأمین می‌شود که می‌توان انتظار شارژ سریع مناسبی را از آن داشت. تست شارژ سیمی این گوشی را طبق معمول از شارژ صفر درصد و در حالت خاموش آغاز می‌کنیم. در این حالت پس از گذشت 5، 10 و 15 دقیقه، شارژ باتری به ترتیب به 4، 9 و 14 درصد رسید و از این پس تقریبا تا یک ساعت اول هر پنج دقیقه، 5 درصد به شارژ آن افزوده شد؛ به‌طوری‌که پس از 30 دقیقه، شارژ به 28 درصد و پس از 50 و 60 دقیقه به 49 و 59 درصد رسید. برای مقایسه، گلکسی A30 با باتری 4,000mAh و شارژر 15 واتی خود پس از 30 دقیقه به شارژ 30 درصد و پس از 60 دقیقه به شارژ 61 درصدی می‌رسد. روند شارژ در شاهین 2 از این پس اندکی کند می‌شود و در حالی پس از 90 دقیقه به شارژ 84 درصد می‌رسد که شارژ A30 در این لحظه، 90 درصد است. شاهین 2 پس از 100 دقیقه به شارژ 90 درصد می‌رسد اما A30 در این زمان، 97 درصد شارژ داشته و 6 دقیقه بعد یعنی در دقیقه 106 شارژ خود را کامل می‌کند. پرنده شکاری GLX اما به زمان طولانی‌تری برای کامل شدن شارژ خود نیاز دارد و پس از گذشت 110 و 120 دقیقه نیز با رسیدن به شارژهای 94 و 97 درصدی، این روند را ادامه داده و در نهایت در دقیقه 131 شارژ خود را تکمیل می‌کند. روند شارژ شاهین 2 با این‌که نسبت به نمونه‌ای مثل A30 (با باتری حجیم‌تر و شارژر ضعیف‌تر)، سرعت کمتری دارد اما می‌توان از آن به میزان زیادی رضایت داشت.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

شاهین 2 با سیستم‌عامل اندروید 9 و پوسته‌ بی‌نامی، متفاوت از اندروید خام ارائه می‌شود که ظاهرا پیش از این نیز در دیگر گوشی‌های این برند به کار گرفته شده است. زمان بوت سیستم، بسیار سریع و تنها حوالی 17 ثانیه است که با توجه به مشخصات پردازشی گوشی، زمان بسیار مناسبی به حساب می‌آید.

صفحه قفل از طراحی ساده و استانداردی برخوردار است جایی‌که اطلاعات زمان و تاریخ همراه با نوتفیکیشن برنامه‌ها (قابل حذف از طریق منوها) در بالا و مرکز و دو میانبر دسترسی به دوربین و شماره‌گیر تلفن در دو گوشه سمت راست و چپ پایین صفحه جای دارند. امکان تغییر این دو میانبر ظاهرا وجود ندارد.

طراحی ساده و استاندارد منوی قبلی، در صفحه هوم نیز تکرار شده و در اینجا منظره آشنایی شامل باکس جست‌وجوی گوگل در بالا و چهار میانبر در پایین به چشم می‌خورد که البته تعداد آن‌ها غیر قابل تغییر بوده و همواره چهار عدد است. از برنامه‌های اضافه در این منو خبری نیست و حتی با پرهیز از نصب یک گالری تصویر اضافه تنها به همان اپلیکیشن Photos گوگل، (آن‌هم درون فولدر گوگل و نه‌حتی خارج از آن در صفحه هوم) بسنده شده است. در این مجموعه حتی از پخش‌کننده موزیک نیز خبری نیست و برای پخش موسیقی باید از اپلیکیشن Files استفاده کرد. دست‌تاپ سمت چپ در صفحه اصلی نیز به باکس جست‌وجو و خبرهای گوگل تعلق دارد.

برای ورود به بخش ویرایشی صفحه هوم تنها می‌توان از نگه داشتن انگشت روی صفحه‌نمایش استفاده کرد و به هم نزدیک کردن انگشت‌ها روی صفحه‌نمایش، موجب تغییری در این بخش نمی‌شود. در این حالت تنها سه گزینه یعنی تنظیمات هوم، ویجت‌ها و والپیپرها ارائه می‌شود و حتی نمی‌توان از صفحات دسک‌تاپ کاست یا به آن‌ها اضافه کرد.این ترکیب البته به آنچه در اندروید خام و در گوشی‌های اندروید وان دیده‌ایم کاملا شباهت دارد.

در بخش Home Setting نیز برخلاف تصور تنظیم خاصی انتظار شمار را نمی‌کشد و در آن امکان غیر فعال کردن دسک‌تاپ گوگل سمت چپ، حدف نقطه‌های روی آیکون‌ اپلیکیشن‌ها (در مواقع فعال بودن و دریافت نوتیفیکیشن) و تغییر حالت دسک‌تاپ فراهم است که با انتخاب این آخری می‌توان جدا از صفحه هوم، یک صفحه اضافه برای منوی اصلی (App drawer) نیز به رابط کاربری گوشی افزود.

Notification shade یا منوی کشویی اعلان‌ها بر بالای صفحه‌نمایش (حداقل در نسخه در اختیار ما) ظاهرا به دلیل باگ ناشناخته‌ای هر از چند گاهی با کشیدن آن رو به پایین دوباره بسته می‌شود و برخی مواقع برای باز کردن این منو باید این کار را دو یه سه بار تکرار کرد. در حالت اولیه این منو جدا از اعلان برنامه‌ها در پایین به شش آیکون شامل اتصال دیتا، وای‌فای، بلوتوث، پروفایل صوتی، چراغ‌قوه و Super Screenshot بر می‌خوریم که در زیر زمان و تاریخ، آنتن سیم‌کارت و وای‌فای و نشانگر باتری قرار گرفته‌اند. به این منو می‌توان با اسکرول رو به پایین از هر نقطه صفحه هوم نیز دسترسی داشت.

با ادامه اسکرول و گشودن این منو به صورت کامل، 9 آیکون دیگر نیز به این جمع افزوده می‌شوند و در بخش Edit نیز می‌توان پنج آیکون دیگر به این بخش افزود. غیبت آیکون NFC از این بخش با وجود پشتیبانی گوشی از این قابلیت ارتباطی از نکات منفی و در عین حال عجیب این قسمت به حساب می‌آید.

یکی از گزینه‌های جالب توجه این بخش، Super ScreenShot نام دارد که با انتخاب آن سه گزینه برای گرفتن اسکرین‌شات طولی، نوشتن روی صفحه‌نمایش و اسکرین‌ریکورد در دسترس قرار می‌گیرد که هر سه گزینه‌های کاربردی جالبی به نظر می‌رسند.

از Gboard به‌عنوان صفحه‌‌کلید پیش‌فرض دستگاه استفاده شده اما نکته جالب این‌که به‌عنوان یک “گوشی ایرانی"، زبان فارسی در این صفحه‌کلید نصب نشده و باید به صورت دستی اقدام به نصب آن کرد.

منوی Setting در رابط کاربری این مدل از طراحی متفاوتی برخوردار بوده و شباهت چندانی به اندروید خام و رابط کاربری‌های دیگر ندارد. این منو به سه قسمت کلی Network & internet (برای دسترسی به تنظیمات سیم‌کارت و شبکه)، Basic setting (برای دسترسی به تنظیمات صفحه‌نمایش، موارد امنیتی، حافظه و دیگر بخش‌های سخت‌افزاری) و More settings (برای تنظیمات دیگری مثل حساب‌های کاربری، منوی گوگل و Dgital Wellbeing) تقسیم شده که با وجود برخی جابجایی‌ها نسبت به اندروید خام، اغلب گزینه‌های آشنایی به حساب می‌‌‌آیند. بالای این منو کادر جست‌وجویی برای پیدا کردن تنظیمات در نظر گرفته شده که به راحتی با نوشتن بخشی از اسم تنظیم مورد نظر، می‌توان آن را پیدا کرد.

یک گزینه جدید در این منو، DuraSpeed نام دارد که با فعال کردن آن می‌توان فعالیت برنامه‌‌ها، در پس‌زمینه را محدود کرد. در این منو البته امکان استثنا قائل شدن برای یک برنامه جهت محدود نشدن در پس‌زمینه نیز وجود دارد.

در منوی Intelligent assistance یا دستیاری هوشمند گزینه‌‌هایی برای استفاده از اثر انگشت برای گرفتن عکس، اسکرین‌شات از صفحه‌نمایش، بازگشت به صفحه هوم، پاسخ‌ دادن به تماس و انجام عمل دکمه back در نظر گرفته شده (که البته همگی با هم قابل فعال شدن نیستند) و می‌توان قابلیت لمس همزمان سه انگشت روی صفحه‌نمایش برای گرفتن اسکرین‌شات را نیز فعال کرد. گزینه Lift to wake برای روشن شدن صفحه‌نمایش با برداشتن گوشی نیز از دیگر گزینه‌های حاضر در این منو به حساب می‌آید.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

پردازش در شاهین 2 با پروسسور 12 نانومتری مدیاتک Helio P60 با چهار هسته ARM Cortex-A73 و چهار هسته Cortex-A55 با حداکثر فرکانس 2 گیگاهرتز انجام می‌پذیرد و گرافیک آن نیز از نوع Mall-G72 MP3 است. رم دستگاه 4 گیگابایت بوده و 128 گیگابایت نیز حافظه داخلی دارد. این مجموعه پردازشی برای مدلی در رده میانی رو به پایین، از شرایط نسبتا قابل‌قبولب برخوردار است چرا که برای مقایسه، پروسسور 14 نانومتری Exynos 7904 حاضر در گلکسی A30 از سامسونگ تنها دارای دو هسته قدرتمندتر Cortex-A73 است و گرافیک Mali-G71 MP2 آن نیز کاملا ضعیف‌تر به نظر می‌رسد.

حافظه داخلی دستگاه همانطور که اشاره شد 128 گیگابایت است که از طریق اسلات حافظه به مقادیر بالاتر قابل ارتقاء خواهد بود. از این میزان حافظه در اولین بوت نزدیک به 116 گیگابایت در دسترس کاربران قرار داشته و 11.52 گیگابایت آن به سیستم‌عامل و فایل‌های داخلی آن تعلق دارد که از این لحاظ نیز به نسبت رقبا با شرایط بهتری روبرو می‌شویم.

نوع این حافظه همانطور که با چشم بسته نیز قابل حدس خواهد بود از نوع eMMC 5.1 است که این موضوع با دستیابی به سرعت 296MB/s در تست Sequential Read (خوانش ترتیبی) در تست AndroBench اثبات می‌شود.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با حضور P60 در شاهین 2 انتظار عملکرد متوسط راضی‌کننده‌ای از این مجموعه می‌رود که احتمالا در بخش گرافیکی شرایط مناسب‌تری نسبت به رقبا دارد. این عملکرد البته با در نظر گرفتن تنها 4 گیگابایت رم ممکن است تا حدودی تضعیف شود.

در تست نخست یعنی Geekbench که کیفیت و نوع هسته‌های پردازشی در آن مورد بررسی قرار می‌گیرد، در نسخه قدیمی‌تر 4.4.2 امتیاز دستگاه در آزمون‌های تک و چند هسته‌ای به ترتیب به 1,473 و 5,791 واحد می‌رسد و این در حالی‌ست که A30، این تست را با امتیازهای 1,320 و 4,155 واحد پشت سر می‌گذارد. پیش افتادن P60 از Exynos 7904 را جدا از بالاتر بودن فرکانس پردازنده‌ها بیش از همه چیز باید به دو برابر بودن هسته‌های A73 مرتبط دانست. برای مقایسه با یک گوشی پیشرفته‌تر در رده میانی می‌توان از Xiaomi Mi 9 SE نام برد که با پروسسور Snapdragon 712 حاوی دو هسته A75 و شش هسته A55، به امتیازهای 1,913 و 6,033 واحد در این تست دست پیدا می‌کند.

در نسخه جدیدتر این تست یعنی ورژن 5.0.3 که به کل شرایط متفاوتی را از نسخه چهارم ارائه می‌دهد، امتیاز شاهین 2 در حالت‌های تک و چند هسته‌ای به ترتیب 278 و 1,391 واحد ثبت شد که بازهم به روشنی به جایگاه متوسط رو به پایین این مجموعه اشاره می‌کند. برای مقایسه، مدل پیشرفته‌تری در رده میانی یعنی ردمی نوت 8 پرو با هسته‌های دوگانه ARM A75 و شش‌گانه A55 در این تست به امتیازهای به ترتیب 488 و 1,621 واحد دست پیدا کرده و پرچمداری مثل گلکسی نوت10 پلاس در آن به امتیازهای 728 و 2,084 واحدی می‌رسد.

در دومین تست به سراغ نسل جدید آزمون AnTuTu یعنی ورژن v8.0.3-0B می‌رویم که قسمت‌های چهارگانه مهم گوشی از رابط کاربری و حافظه گرفته تا گرافیک و پردازنده را به صورت جداگانه بررسی کرده و نتیجه را در قالب یک عدد منفرد اعلام می‌کند. پیش از این در این تست در گوشی‌های پیشرفته رده میانی به امتیازهای فراتر از 280 هزار واحد دست پیدا کردیم که از آن جمله باید به Redmi Note 8 Pro با امتیاز 284 هزار واحدی اشاره کرد. گوشی‌های پیشرفته و پرچمدار نیز در این تست به امتیازهایی نزدیک به 400 هزار واحد دست پیدا می‌کنند. در شاهین 2 با توجه به نوع پردازنده و حافظه رم می‌توان نتیجه متوسط رو به پایینی را در این تست انتظار کشید؛ امری‌که در عمل نیز با رسیدن به امتیاز 167,356 واحدی تا حدود زیادی برآورده می‌شود.

در تست گرافیکی Sling Shot Extreme OpenGL ES 3.1 از آزمون 3DMark امتیاز شاهین 2 در حالی به 1,154 واحد رسید که نمونه‌ای مثل A30 با گرافیک ضعیف‌تر دو هسته‌ای خود تنها امتیاز 635 واحدی را در این آزمون کسب کرده و شرایط کاملا به گلکسی A50 با گرافیک مشابه Mali-G72 MP3 و امتیاز 1,282 واحدی نزدیک است. برای مشخص شدن میزان بزرگی این امتیاز بهتر است بدانید مدلی مثل ردمی نوت 8 پرو با گرافیک پیشرفته Mali-G76 MC4 این تست را امتیاز 2,376 واحد ترک می‌کند و یک گوشی پرچمدار مثل گلکسی نوت10 پلاس نیز در آن به امتیاز 4,920‌ واحدی می‌رسد.

شاهین 2 با تکیه بر پردازنده و گرافیک نسبتا مناسب خود مشکلی در اجرای بازی‌های پیشرفته‌ای همچون آسفالت 9 ندارد و با وجود آن‌که حضور حداقل 6 گیگابایت رم شرایط بهتری را برای آن فراهم می‌ساخت اما در شرایط فعلی نیز لگ و تأخیر خاصی در مجموعه دستگاه دیده نمی‌شود. تمرکز ایجاد گرما در این گوشی در بخش پشتی در مجاورت سنسور اثر انگشت و متمایل به بالای گوشی است که البته این حرارت در حالت عادی (مثلا پس از حدود نیم ساعت باز آسفالت 9) از حد "گرم" فراتر نمی‌رود

ارتباطات

در لیست گزینه‌های ارتباطی اعلام شده برای شاهین 2 به حداکثر سرعت پشتیبانی در مودم LTE دستگاه اشاره‌ای نشده اما با توجه به پشتیبانی از LTE Cat.12 در Helio P60 می‌توان روی کاغذ سرعت دانلود در شبکه 4G این گوشی را حداکثر 600Mbps تلقی کرد. بلوتوث نسخه 4.2، وای‌فای نسخه n (نامشخص در دو باند یا تک باند بودن)، NFC و مسیریاب‌های GPS/GLONASS/BeiDou سایر گزینه‌های ارتباطی این گوشی را تشکیل می‌دهند.

کلام آخر

GLX Shahin 2  با وجود ایجاد امیدواری و تغییر مشهود در روند ساخت گوشی‌هایی با برچسب "ساخت ایران" هنوز در بسیاری از موارد، نیاز به تغییرات بزرگ و اساسی را احساس می‌کند. از کیفیت صفحه‌نمایش، مجموعه پردازشی گرافیکی و سرعت شارژ باتری می‌توان رضایت داشت و حضور امکاناتی مثل شارژ بی‌سیم و اتصال NFC نیز جایگاهی فراتر از نام این گوشی را برای آن به همراه می‌آورند. نکات مثبت این مدل اما متأسفانه در همین جا متوقف شده و مواردی مثل بدنه تمام پلاستیکی با کاور نازک و ضعیف بخش پشتی، دوربین‌های اصلی با لنزهای کوچک (با تأثیر مستقیم در تجربه تصویربرداری)، پیش‌فرض بودن وضوح 48 مگاپیکسلی دوربین اصلی (برخلاف تمامی دیگر دوربین‌های هم‌رده)، کیفیت عکاسی و فیلم‌برداری نازل برای هر دو دوربین اصلی و واید و ساختار منویی با امکاناتی پایین‌تر از حد انتظار اصلی‌ترین انتقادها به این گوشی را از نگاه ما تشکیل می‌دهند.

در سمت نکاتِ منفیِ جزیی‌ترِ این مدل نیز مواردی مثل کیفیت نچندان راضی‌کننده مونتاژ قطعات، تأخیر در سوییچ بین دوربین‌ اصلی و سلفی (با ایجاد یک صدای تیک از سمت دوربین‌ها در هنگام این سوییچ)، استفاده نکردن از سیستم ترکیب چهار پیکسل‌ مجاور روی سنسور دوربین (به عنوان یک قابلیت حتمی در همه گوشی‌های مجهز به دوربین‌های 48 مگاپیکسلی)،‌ مشخص نبودن نوع حسگر دوربین اصلی و برخی تردیدها در مورد native بودن وضوح 48 مگاپیکسلی این دوربین و در نهایت استریو نبودن صدای برداشت شده در حین فیلم‌برداری به چشم می‌خورند که در تنزل تجربه کاربری این مدل نقش مهمی را ایفا می‌کنند. شرکت GLX تا زمان نگارش این مطلب هنوز قیمتی برای شاهین 2 اعلام نکرده اما با توجه به سوابق قیمت‌گذاری قبلی این شرکت، احتمالا شرایط دشواری پیش‌روی این مدل در رقابت با مدل‌های پرشمار رده میانی قرار خواهد گرفت.