mobile.ir - مرجع موبایل ایران

درست هشت سال پیش بود که شرکت شیائومی به عنوان استارت‌آپی ارزشمند به جمع سازندگان گوشی‌های هوشمند پیوست و در اندک زمانی با تکیه بر گوشی‌های ارزشمندی که با قیمتی بسیار کمتر از حد انتظار به بازار عرضه شده بودند توانست در مقطعی، عنوان بزرگ‌ترین سازنده اسمارت‌فون در کشور چین را به خود اختصاص دهد. این عنوان با اینکه در سال‌های بعد کمتر تکرار شد اما حضور پر رنگ شیائومی در سطح جهانی و در برخی بازارهای کلیدی و مهم به تقویت هرچه بیشتر این برند انجامید تا جایی‌که طبق گزارش IDC از بازار اسمارت‌فون هند در سه‌ماهه نخست سال 2019، شیائومی بالاتر از سامسونگ در جایگاه نخست بازار هند قرار گرفت و در سطح جهانی نیز طبق گزارش IDC از بازار اسمارت‌فون در سه‌ماهه نخست 2019، شیائومی جایگاه چهارم را پس از سامسونگ، هواوی و اپل به خود اختصاص داده است.

موفقیت شیائومی در بازار موبایل شاید بیش از همه چیز در استراتژی سود کمتر و فروش بیشتر این برند نهفته باشد، سیاستی که در سال‌های معدود حیات این کمپانی در رده‌های کاربری مختلف ادامه داشته و نه‌تنها گوشی‌های رده پایین و میانی، بلکه پرچمداران را نیز شامل شده است. در نقطه مقابل، برندهایی همچون هواوی جای دارند که با وجود آغاز کار خود بر پایه سیاستی مشابه در عرضه گوشی‌های ارزشمند با قیمت مناسب، از یکی دو سال پیش با جداسازی رده‌های کاربری، افزایش قیمت چشمگیری را در گوشی‌های پرچمدار خود اعمال نمودند. سری Mi در محصولات شیائومی به رده پرچمدار این برند تعلق دارد که در کنار سری Mix بالاترین امکانات ممکن را در اختیار کاربران قرار می‌دهند. از این خانواده تا به امروز هشت مدل اصلی به بازار ارائه شده که تقریبا همگی در سطح دیگر پرچمداران هم‌رده خود قرار دارند.

Xiaomi Mi Mix 3 5G

مسیر تحول در اسمارت‌فون‌های سری Mi از اواخر سال 2013 و معرفی Mi 3 آغاز شد جایی‌که صفحه‌نمایش فول اچ‌دی، پردازنده سری 8 کوالکام، حافظه داخلی بالا و باتری حجیم، آن را در برخی موارد حتی در جایگاه برتری نسبت به پرچمدار آن زمان سامسونگ یعنی Galaxy S4 قرار می‌داد. این رویه در سال‌های بعد در Mi 5 ،Mi 4 و Mi 6 نیز ادامه یافت جایی‌که با تکیه بر صفحه‌نمایش‌های با کیفیت، جدیدترین پردازنده‌های سری 8 کوالکام و گزینه‌های متعدد ارتباطی از یک سو و قیمت رقابتی از سوی دیگر، جایگاه مستحکمی برای این سری در بین کاربران ایجاد شد.

Xioami Mi 6

از این خانواده در سال گذشته، Mi 8 و چهار زیر مجموعه دیگر شامل Mi 8 Pro ،Mi 8 SE ،Mi 8 Lite و Mi 8 Explorer معرفی شد که در بالاترین مشخصات نیز از قیمتی بسیار کمتر از رقبا برخوردار بودند.

Xiaomi Mi 8 SE

Mi 9 جدیدترین عضو این خانواده که در اوائل سال جاری میلادی به بازار ارائه شد جدا از تغییرات ظاهری، برای اولین بار از دوربین‌های سه‌گانه در بخش پشتی بهره برده و با تکیه بر صفحه‌نمایش OLED، سنسور اثر انگشت درون صفحه‌نمایش، پردازنده Snapdragon 855 و شارژ بی سیم سریع، در کنار برترین پرچمداران سال جدید قرار گرفت. امسال نیز علاوه بر Mi 9 اصلی مدل‌های دیگری مثل Mi 9 SE و Mi 9T نیز از این خانواده ارائه شدند که در سطح میانی رو به بالا با قیمت‌های رقابتی جای می‌گیرند. Mi 9 SE که می‌توان آن را جایگزینی برای Mi 8 SE سال گذشته تلقی کرد همچنان ارائه‌دهنده مشخصاتی برتر در یک بدنه کوچک با قیمتی نسبتا مناسب است و می‌توان آن را رقیب سرسختی برای بسیاری از گوشی‌های فعلی رده میانی دانست.

Mi 9 Explorer در مرکز، Mi 9 در سمت چپ و Mi 9 SE در سمت راست

Xiaomi Mi 9 SE با نام مدل M1903F2G موضوع بررسی این نوبت است. Mi 9 SE از طریق فروشگاه آمیتیس برای بررسی در اختیار ما قرار گرفت.

جعبه محتویات

Mi 9 SE‌ در جعبه‌ نسبتا بزرگی عرضه می‌شود که مثل Mi 9 اصلی تنها نام مدل یعنی 9 SE روی آن دیده می‌شود و در بخش پشتی نیز اطلاعات مختصری در مورد مشخصات سخت‌افزاری دستگاه به چشم می‌خورد.

درون این جعبه به شارژر، کابل USB، تبدیل USB-C به جک هدست، یک قاب انعطاف‌پذیر، آچار دسترسی به سیم‌کارت و نوشته‌های راهنما بر می‌خوریم و در این میان خبری از هدست نیست.

شارژر پیش‌فرض همراه دستگاه از توان 18 واتی (9 ولت و 2 آمپر یا 12 ولت و 1.5 آمپر) برخوردار است و از شارژرهای سریع مبتنی بر استاندارد PD یا پاور دلیوری نیز در این مدل پشتیبانی می‌شود.

طراحی ظاهری

اولین نکته مثبت پس از در دست گرفتن Mi 9 SE‌ به ابعاد و سایز دستگاه تعلق دارد که در میان گوشی‌های معمول این روزها با صفحه‌نمایش‌های بزرگ‌تر از 6 اینچ و ابعاد بیش از اندازه بزرگ، نمونه‌ای متفاوت و کوچک به حساب می‌آید که در دست به خوبی جای می‌گیرد و امکان استفاده از آن با یک دست نیز وجود دارد. Mi 9 SE با وجود افزایش ابعاد صفحه‌نمایش نسبت به Mi 8 SE سال گذشته در ارتفاع تقریبا بدون تغییر مانده و عرض آن بیش از 2 میلی‌متر کاهش یافته است که این نشان از طراحی برتر این مدل می‌دهد.

ناچ بزرگ و ذوزنقه‌ای Mi 8 SE حالا جای خود را به یک ناچ نیم‌دایره کوچک داده که تنها دوربین سلفی را در خود جای داده و شکل ظاهری بهتری را به این مدل بخشیده است.

حاشیه‌های پیرامون صفحه‌نمایش، به وضوح کمتر از گذشته بوده و این بار در بخش پایینی نیز با حاشیه‌ای بسیار باریک‌تر از قبل روبرو می‌شویم.

بخش ظاهرا پلاستیکی پشت گوشی از طراحی شیشه‌ای براقی برخوردار است که در دو نسخه آبی و ارغوانی دستگاه، در نور تغییر رنگ داده و جلوه زیبایی را ایجاد می‌کند اما در نسخه مشکی مشکی در اختیار ما از این تغییر رنگ خبری نبوده و اثرات انگشت نیز بسیار بیشتر از دو رنگ دیگر در آن خودنمایی می‌کنند. کناره‌های بخش پشتی با وجود حالت نیم‌دایره 2.5D و ایجاد نکردن لبه‌های تیز در زیر دست، برخلاف Mi 9 اصلی خمیده نبوده و همین مسئله، نوار نقره‌ای پیرامونی را ضخیم‌تر از آنچه که هست نشان می‌دهد.

شیشه گوریلا گلس 5 روی صفحه‌نمایش نیز دقیقا به همین ترتیب با وجود لبه‌های 2.5D، به صورت تخت و بدون خمیدگی در نظر گرفته شده است که با وجود آنکه نسبت به مدل‌هایی مثل S10 و S10+ سامسونگ و P30 Pro، جذابیت ظاهری کمتری دارد اما در عمل، مشکل معمول صفحه‌نمایش‌های خمیده یعنی تاچ تصادفی، کمتر در آن رخ می‌دهد.

دوربین‌های سه‌گانه این قسمت، نزدیک به 1 میلی‌متر بالاتر از بدنه بوده و با قرارگیری گوشی به پشت روی میز و فشردن کناره‌های دستگاه، موجب لق خوردن مشهود دستگاه می‌شوند. دوربین واید در بالای این قسمت صرفا به دلیل زیبایی با یک حاشیه رنگی از سایرین متمایز شده است.

دکمه‌های تغییر صدا و پاور، به دلیل ارتفاع مناسب گوشی کاملا در دسترس قرار داشته و با هر دو دست ارگونومی قابل‌قبولی را ارائه می‌کنند. در این مدل برخلاف Mi 9 از دکمه اختصاصی برای دستیار هوشمند در کناره چپ خبری نیست و اسلات سیم‌کارت/کارت حافظه تنها مورد قابل اشاره در این بخش است.

طراحی Mi 9 SE با وجود برخی نکات منفی مثل جذب بالای اثرات انگشت و برآمدگی لنزهای دوربین همچنان به لطف ابعاد مناسب، رنگ‌آمیزی متنوع، کاهش حاشیه‌های جانبی صفحه‌نمایش و کنار گذاشتن ناچ غول‌آسای مدل قبلی جالب توجه به نظر می‌رسد و می‌توان از آن به عنوان نمونه‌ای خاص و کمیاب در میان دیگر گوشی‌های پیشرفته رده میانی یاد کرد.

ابعاد و وزن

Mi 9 SE با ابعاد 7.45×70.5×147.5 میلی‌متر ساخته شده که به دلیل سایز منحصر به فرد 5.97 اینچی صفحه‌نمایش، به سختی می‌توان این ابعاد را با نمونه‌های هم‌رده مقایسه نمود. اما در یک مقایسه نسبتا نزدیک با Samsung Galaxy A40 با طول و عرض به ترتیب 144.4 و 69.2 میلی‌متری و صفحه‌نمایش کوچک‌تر 5.9 اینچی، می‌توان از عملکرد راضی‌کننده طراحان Mi 9 SE به خصوص در زمینه عرض سخن گفت. در یک مقایسه دیگر Mi 8 SE سال گذشته با وجود صفحه‌نمایش کوچک‌تر 5.88 اینچی تنها 0.2 میلی‌متر ارتفاع کمتری نسبت به Mi 9 SE داشته و در زمینه عرض نیز 2.4 میلی‌متر بزرگ‌تر است.

Mi 9 SE در زمینه ضخامت نیز گوشی موفقی‌ست و با وجود آنکه به دلیل خمیده نبودن کناره‌های دستگاه، ضخامت 7.45 میلی‌متری آن اندکی بیش از اندازه به نظر می‌رسد اما روی کاغذ همچنان یکی از Slimترین نمونه‌ها در این رده به حساب می‌آید. وزن Mi 9 SE به 155 گرم می‌رسد که در دست چندان سنگین احساس نمی‌شود.

صفحه‌نمایش

Mi 9 SE از یک صفحه‌نمایش 5.97 اینچی برخوردار است که به گفته شیائومی، 90.47 درصد از روی دستگاه را پوشانده و حاشیه‌های پیرامونی اندک آن (نزدیک به 4 میلی‌متر در پایین و نزدیک به 2 میلی‌متر در کناره‌ها و بخش بالایی)، در کاهش کلی ابعاد دستگاه تأثیر محسوسی بر جای گذاشته‌اند؛ فناوری ساخت این صفحه‌نمایش از نوع AMOLED و ساخت شرکت سامسونگ بوده و با وضوح فول اچ‌دی پلاس (یا 1080×2340 پیکسل در نسبت 19.5:9) به فشردگی 432 پیکسل در هر اینچ دست پیدا می‌کند. روشنایی این پنل به گفته شرکت سازنده حداکثر به 600nits می‌رسد و از لحاظ طیف رنگ نیز از 103.8 درصد طیف رنگی NTSC پشتیبانی می‌کند که هر دو به همین صورت در صفحه‌نمایش Mi 9 نیز تکرار شده‌اند. حداکثر میزان روشنایی ذکر شده برای این صفحه‌نمایش البته به هنگام فعال بودن روشنایی خودکار و استفاده از گوشی در زیر نور مستقیم خورشید حاصل می‌شود و در حالت عادی و با خاموش بودن گزینه Automatic brightness، روشنایی پنل نزدیک به یک سوم این مقدار است.

سطح رنگ مشکی و کنتراست صفحه‌نمایش مثل دیگر پنل‌های OLED در اینجا در بهترین حالت خود قرار داشته اما از لحاظ دقت رنگ با شرایط متفاوتی روبرو می‌شویم؛ در بخش Contrast & colors از منوی Display دستگاه، سه گزینه مختلف شامل پیش‌فرض، گرم و سرد برای رنگ در نظر گرفته شده که هرکدام را با تغییر نشانگر درون پالت رنگ می‌توان به دلخواه تغییر داد. در پایین این بخش نیز گزینه‌های تغییر کنتراست به چشم می‌خورد که به جز حالت اتوماتیک شامل کنتراست افزایش یافته (Increased contrast) و حالت استاندارد می‌شوند. نکته گیج‌کننده در این بخش، به تغییر مشهود رنگ با تغییر کنتراست باز می‌گردد و این در حالی‌ست ‌که با انتخاب هریک دو گزینه دیگر به جز اتوماتیک، دیگر امکان انتخاب گرمای رنگ از بالا وجود ندارد!

در زیر نور مستقیم خورشید به شرط تنظیم نور روی حالت اتوماتیک، با نتیجه ایده‌آلی روبرو می‌شویم که برای یک گوشی رده میانی کمتر انتظار آن می‌رود.

نکته منفی پنل‌های OLED سامسونگ یعنی سایه سبز رنگ هنگام مشاهده گوشی از کناره‌ها به خصوص در تصاویر با پس‌زمینه سفید، در اینجا نیز وجود دارد اما این موضوع برای اغلب کاربران مشکل چندانی را ایجاد نمی‌کند.

از حداقل نور این پنل در تاریکی مطلق می‌توان رضایت داشت و حضور فیلتر رنگ آبی نیز از فشار به چشم کاربران جلوگیری می‌گیرد. گزینه حالت تاریک یا Dark mode از دیگر نکات مثبت نرم‌افزاری در رابطه با صفحه‌نمایش است که با فعال کردن آن، منوی تنظیمات و بخش نوتیفیکیشن بالای صفحه‌نمایش همراه با برنامه Notes به رنگ مشکی در می‌آیند اما به جز این سه مورد ظاهرا هیچ‌یک از دیگر برنامه‌های داخلی گوشی تغییری نکرده و پس‌زمینه آن‌ها همچنان روشن باقی می‌ماند.

پایین این صفحه‌نمایش در حاشیه نزدیک به 4 میلی‌متری به نکته خاصی بر نمی‌خوریم و در بخش بالایی نیز به جز دوربین سلفی درون ناچ، اسپیکر تماس در لبه بالایی دستگاه همراه با سنسورهای تنظیم نور و Proximity قرار دارند.

صفحه‌نمایش همواره روشن

به لطف فناوری ساخت OLED صفحه‌نمایش، در Mi 9 SE نیز مشابه آنچه در گوشی‌های سامسونگ با نام Always on display می‌شناسیم امکان نمایش اطلاعاتی روی صفحه، در هنگام خاموش بودن پنل وجود دارد؛ این گزینه که در منوی دستگاه با عنوان Ambient display شناخته می‌شود برخلاف تجربه سامسونگ، چندان قابل شخصی‌سازی نبوده و با فعال کردن آن با وجود امکان انتخاب از بین 16 طرح رنگی جالب‌توجه، نوع اطلاعات به نمایش درآمده را نمی‌توان به دلخواه تنظیم نمود.

این گزینه به صورت پیش‌فرض، زمان، تاریخ، آیکون نوتیفیکیشن برنامه‌ها و درصد باتری باقی‌مانده را به نمایش گذاشته و برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی می‌توان زمان روشن و خاموش شدن آن را در منوی Ambient display به صورت دستی تنظیم کرد.

سنسور اثر انگشت درون صفحه‌نمایش

برخلاف Mi 8 SE سال گذشته، حسگر اثر انگشت در Mi 9 SE مثل Mi 9 اصلی به صورت نوری به درون صفحه‌نمایش منتقل شده و هر بار با قرار دادن انگشت روی ناحیه مشخص شده روی صفحه‌نمایش، با تابیده شدن نور به سطح انگشت، عملیات شناسایی انجام می‌شود. سرعت و دقت بازگشایی در این حسگر از نمونه مشابهی مثل Galaxy A50 سامسونگ کاملا بالاتر بوده و با اینکه هنوز برای اطمینان از بازگشایی قفل، باید انگشت را کاملا به سطح کوچک مورد نظر فشار داد، اما با یکی از نمونه‌های سریع و قابل‌قبول در این رده روبرو هستیم.

پروسه شناساندن انگشت به این سنسور به نزدیک به 25 تا 30 ثانیه زمان نیاز دارد و در دو مرحله یکی برای اسکن مرکز و دیگری برای شناساندن کناره‌ها انجام می‌پذیرد. یک نکته جالب در این میان، نمایش اخطاری مبنی بر استفاده نکردن از از پوشش‌های محافظ معمول (پلاستیکی یا گلس) برای صفحه‌نمایش و با انتخاب پوششی مخصوص و ویژه است که در عملکرد سنسور اثر انگشت اختلالی ایجاد نکند.

در هنگام بازگشایی قفل از این طریق،‌ تصویر متحرکی در اطراف سنسور به نمایش در می‌آید که می‌توان آن را از بین چهار انیمیشن مختلف به دلخواه انتخاب کرد.

گزینه میانبرها یا Shortcuts در بخش اثر انگشت امکان دسترسی به میانبرهای سه‌گانه تقویم، جست‌وجوی مرورگر و بارکدخوان را فراهم می‌کند که به دو طریق یکی با نگه‌داشتن انگشت برای چند ثانیه روی صفحه و دیگر قراردادن انگشت و کشیدن انگشت به کناره‌ها انجام می‌پذیرد. از سنسور اثر انگشت علاوه بر وظیفه اصلی آن برای بازگشایی قفل برنامه‌های دلخواه نیز می‌توان استفاده کرد.

اجزای جانبی

در کناره سمت چپ گوشی به اسلات ترکیبی سیم‌کارت دستگاه بر می‌خوریم که تنها پذیرنده دو سیم‌کارت نانو بوده و طبق انتظار از درگاه کارت حافظه در آن خبری نیست.

سمت راست، دکمه‌های تغییر صدا و پاور جای دارند که همانطور که اشاره شد در جای مناسبی از لحاظ ارتفاع قرار گرفته و به خوبی در زیر انگشتان دست پیدا می‌شوند.

بالای گوشی محل درگاه اینفرارد و میکروفون دوم است و در پایین نیز به تک اسپیکر اصلی، میکروفون تماس و البته درگاه USB-C بر می‌خوریم. غایب اصلی این مجموعه همچنان جک 3.5 میلی‌متری هدست است که در Mi 8 SE سال گذشته نیز حضور نداشت که این غیبت با وجود فضای فراوان برای جای‌گذاری این المان و مقاوم نبودن گوشی در برابر نفوذ آب از یک سو و کاهش یافتن ظرفیت باتری نسبت به سال قبل از سوی دیگر،‌ علامت سوال بزرگی را پیش روی طراحی Mi 9 SE قرار می‌دهد. صدای خروجی از تک اسپیکر اصلی این مدل از قدرت بالایی برخوردار است و با وجود آنکه از کیفیت آن نیز نمی‌توان چندان ناراضی بود اما هنوز با نمونه‌های برتر در این زمینه، فاصله مشخصی احساس می‌شود.

بخش پشتی

Mi 9 SE از یک پوشش براق به ظاهر شیشه‌ای در بخش پشتی بهره می‌برد که شرکت سازنده با سکوت در مورد جنس آن، تنها به «طراحی شیشه‌ای براق» یا Glossy glass design بسنده کرده و بدین‌ترتیب می‌توان حدس زد که برخلاف صفحه‌نمایش که پوششی از جنس Gorilla Glass 5 از آن در برابر صدمات ملایم فیزیکی محافظت می‌کند در اینجا با درصد اطمینان بالایی، صرفا با یک جنس پلاستیکی روبرو هستیم که اثرات انگشت را به خوبی جذب می‌کند. دوربین‌های سه‌گانه دستگاه همراه با فلش LED مهم‌ترین نکات قابل اشاره در این بخش را تشکیل می‌‌دهند و در پایین نیز به نشان Mi و برخی نوشته‌های دیگر بر می‌خوریم. حذف سنسور اثر انگشت و انتقال آن به درون صفحه‌نمایش نیز کاملا به نفع طراحی یک‌دست‌تری این بخش تمام شده است.

دوربین‌های اصلی

در بخش پشتی Mi 9 SE از سه دوربین مختلف شامل یک دوربین 48 مگاپیکسلی اصلی با گشودگی دیافراگم لنز f/1.75، یک دوربین 13 مگاپیکسلی واید با میدان دید 120 درجه‌ای و گشودگی دیافراگم f/2.4 و بالاخره یک دوربین 8 مگاپیکسلی تله‌فتو با دو برابر زوم و دیافراگم f/2.4 استفاده شده است.

سنسور دوربین اصلی این مجموعه ظاهرا همان Sony IMX586 حاضر در Mi 9 است که پیکسل‌هایی به ابعاد 0.8 میکرون دارد اما با ترکیب پیکسل‌های جانبی و افزایش نرم‌‌افزاری ابعاد پیکسل‌ها به 1.6 میکرون، وضوح آن به صورت پیش‌فرض در نسبت 4:3 به 12 مگاپیکسل کاهش می‌یاد جالب‌ اینکه در صورت انتخاب نسبت تصویر 16:9، وضوح پیش‌فرض دوربین در بالاترین مقدار به 2250×4000 پیکسل یعنی تنها 9 مگاپیکسل می‌رسد! از طریق رابط کاربری دوربین همچنان امکان برداشت عکس با وضوح کامل 48 مگاپیکسلی وجود دارد اما نگفته پیداست که در این وضوح به دلیل ابعاد کوچک‌ پیکسل‌‌ها، به خصوص در محیط‌های با نور کم، نتیجه مناسبی حاصل نمی‌شود. دوربین اصلی و دوربین تله در این مجموعه به فوکوس خودکار مجهزند اما در دوربین واید از این قابلیت استفاده نشده است. یک نکته جالب در رابطه با دوربین تله‌فتوی Mi 9 SE به وضوح آن در عمل تعلق دارد جایی‌که با وجود اعلام شرکت سازنده مبنی بر 8 مگاپیکسلی بودن آن، تصاویر به دست آمده از این دوربین از وضوح 12 مگاپیکسلی (3000×4000 پیکسل) برخوردارند. این مسئله به احتمال فراوان برای یکی شدن وضوح دوربین تله و دوربین اصلی به صورت نرم‌افزاری صورت پذیرفته است.

مثل اکثر دیگر گوشی‌های چینی، رابط کاربری دوربین Mi 9 SE نیز پر از جزییات فراوان و تنظیمات متعدد است که استفاده از آن را اندکی مشکل می‌کند. این ترکیب را پیش از این در Redmi Note 7 نیز دیده بودیم با این تفاوت که این بار برخی موارد جدید از جمله منوی عکاسی حرفه‌ای یا Pro به آن افزوده شده است؛ در این رابط کاربری، شاتر عکاسی همراه با سوییچر تعویض بین دوربین‌های اصلی و سلفی و نمایی از آخرین عکس گرفته شده در ستون سمت راست قرار دارند و یک ردیف جلوتر نیز حالت‌های مختلف دوربین از عکاسی، فیلم‌برداری و پرتره گرفته تا عکاسی در شب، عکاسی مربعی (Square)، پانوراما و حالت Pro دیده می‌شوند. یک گزینه نا آشنا در این قسمت، Short video نام دارد که با انتخاب آن، هر بار 15 ثانیه امکان فیلم‌برداری وجود داشته و در مقایسه با حالت فیلم‌برداری عادی، میدان دید نسبتا بازتری را ارائه می‌کند.

در حالت پیش‌فرض Photo، در ستون سمت چپ از پایین به بالا تنظیمات فلش (خاموش، اتوماتیک، روشن و چراغ‌قوه)، تنظیمات HDR (خاموش، روشن، اتوماتیک)، گزینه هوش‌ مصنوعی یا AI برای تشخیص خودکار صحنه‌ها، فیلترهای رنگی لایو و بالاخره گزینه‌ای برای سایر تنظیمات در نظر گرفته شده است.

با لمس آیکون سه‌خط این بخش، چندین تنظیم دیگر در دسترس قرار می‌گیرد که شامل سوییچ به وضوح 48 مگاپیکسلی، گزینه Straighten (برای گرفتن تصاویری بدون زاویه نسبت به افق)، Tilt-shift (برای محو کردن کناره‌ها در دو حالت خطوط موازی و دایره‌ای)، تایمر اتوماتیک، گوگل لنز و سلفی دسته‌جمعی می‌شود که این دو تای آخری نسبت به Redmi Note 7 موارد تازه‌ای به حساب می‌آیند.

در منوی عکاسی حرفه‌ای یا Pro برای اولین بار می‌توان هریک از تنظیمات این بخش را به صورت مستقل برای هریک از دوربین‌های سه‌گانه یعنی دوربین اصلی، دوربین واید و دوربین تله اعمال نمود. یکی از این تنظیمات یعنی فوکوس دستی البته برای دوربین واید در دسترس نیست. چهار تنظیم ارائه شده در این بخش شامل وایت‌بالانس، تغییر دستی فوکوس، تنظیم سرعت شاتر (از 1/1000 ثانیه تا 32 ثانیه) و تنظیم حساسیت یا عدد ISO (از 100 تا 3,200) می‌شود. در این حالت ظاهرا از برداشت تصاویر در حالت RAW خبری نیست.

در منوی Settings با تنظیمات متعدد و متنوعی روبرو می‌شویم که اغلب آن‌ها در Note 7 نیز تکرار شده بود. از جمله تنظیمات قابل اشاره می‌توان به ثبت اطلاعات مکانی تصویر گرفته شده، حذف صدای شاتر، حفظ آخرین حالت برداشت تصویر، اضافه کردن واترمارک و استمپ زمان روی تصویر، نشان دادن خطوط راهنمای عکاسی، بهبود کیفیت چهره افراد حاضر در کنار کادر در تصاویر دسته‌جمعی، Focus & shot (یک بار لمس صفحه برای فوکوس و بار دوم برای گرفتن عکس)، اسکن QR code، تغییر وظیفه دکمه شاتر در هنگام فشرده شدن (فوکوس یا عکاسی پی در پی)، حالت آینه‌ای دوربین سلفی، و تغییر وظیفه دکمه‌های ولوم (شاتر، شاتر با تایمر،‌ زوم یا تغییر صدا) اشاره کرد.

در همین منو می‌توان کنتراست، اشباع رنگ و شارپ‌نس را به صورت مستقل تنظیم نمود و تنظیماتی برای نورگیری و حذف خطوط روی تصویر (خطوطی که برای نمونه در هنگام گرفتن عکس از مانیتور دیده می‌شود) نیز در نظر گرفته شده است. یک نکته منفی این رابط کاربری نشان داده نشدن رزولوشن‌های عکاسی به صورت دقیق و بسنده کردن به عناوینی مثل High، استاندارد و Low در بخش Picture quality است. در مقایسه با نوت 7 گزینه‌های Pocket mode و Quick snap mode از این رابط کاربری حذف شده و دو گزینه Correct face distortion و Save original photos به آن افزوده شده‌اند.

در یک روز تابستانی با آفتاب شدید و کامل ظهر، تصویربرداری با Mi 9 SE را آغاز کردیم. در اولین تصویر برداشت شده توسط این دوربین همانطور که از صفحه‌نمایش خود گوشی نیز کاملا مشخص و مشهود بود با رنگ‌هایی کاملا اشباع شده‌تر از حالت عادی روبرو می‌شویم که با وجود آنکه عملا تصویر گرم‌تر و جذاب‌تری را به نمایش می‌کشند اما ارتباط چندانی با واقعیت نداشته و ظاهری غیر طبیعی به عکس گرفته شده می‌بخشند. در زمینه جزییات البته همانطور که از برش اندازه واقعی تصویر زیر بر می‌آید با نمونه راضی‌کننده‌ای روبرو می‌شویم که در برخورد با سوژه دشواری مثل شاخ و برگ درختان نیز نسبتا موفق عمل می‌کند.

برداشت تصویر اتوماتیک در وضوح 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با تکرار این عکس در وضوح کامل 48 مگاپیکسلی، طبق انتظار در زمینه جزییات با پیشرفته بزرگی روبرو نمی‌شویم و اثرات کوچک شدن پیکسل‌های سنسور را با کاهش جزییات در آن به خوبی می‌توان مشاهده کرد.

برداشت تصویر اتوماتیک در وضوح 48 مگاپیکسلی با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

آنچه دوربین واید از این صحنه برداشت می‌کند چنگی به دل نمی‌زند و در نبود فوکوس خودکار نه‌تنها جزییات در حداقل خود قرار می‌گیرند بلکه رنگ‌های تصویر نیز با اشباع بیش از حد، تا حدودی آب‌رنگی به نظر می‌رسند.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با دوربین واید - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برای مقایسه عملکرد دوربین اصلی و دوربین تله به سراغ سوژه دیگری می‌رویم. در این سوژه دوربین اصلی در وضوح 12 مگاپیکسلی، تصویر نسبتا با کیفیتی را از لحاظ جزییات ارائه می‌کند و با وجود آنکه رنگ‌ها در آن پُرتر از حالت عادی هستند از نتیجه نهایی حتی در برش اندازه واقعی نیز می‌توان رضایت داشت. در دوربین تله اما رنگ‌ها تا حدودی سردتر شده و برش اندازه واقعی نیز جزییات کمتر و نویز مشهودی را به نمایش می‌گذارد.

برداشت تصویر اتوماتیک در وضوح 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین تله‌فتو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

گزینه HDR در Mi 9 SE تأثیر چندانی در تصویر نهایی نداشته و همانطور که در سه تصویر زیر به وضوح قابل مشاهده است روشن، خاموش یا اتوماتیک بودن آن در عمل تفاوت بزرگی را ایجاد نمی‌کند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی با HDR اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اصلی Mi 9 SE در زمینه رنگ همانطور که اشاره شد موفقیت چندانی نداشته و رنگ‌ها را کاملا اشباع‌شده‌تر برداشت می‌کند؛ به‌عنوان نمونه در تصویر زیر رنگ آسمان، چمن، درخت و گل‌های زرد، در واقعیت بسیار کم‌رنگ‌تر از چیزی هستند که به تصویر کشیده شده است.

برداشت تصویر اتوماتیک در وضوح 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

عملکرد این دوربین در برداشت تصاویر ماکرو از لحاظ سرعت و دقت در سطح مناسبی قرار داشته و با اینکه هنوز برای فوکوس صحیح سوژه مورد نظر نیاز به اندکی دقت و حوصله است اما در این بخش می‌توان از آن رضایت داشت.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

دوربین، در حالت برداشت پرتره از دوربین تله‌فتو استفاده کرده و کادر آن به میزان زیادی نسبت به دوربین عادی بسته‌تر می‌شود. این اختلاف کادر را در تصاویر زیر می‌توان به وضوح مشاهده کرد. عملکرد دوربین در این حالت در سطح متوسطی قرار دارد و همانطور که در تصویر سوم قابل مشاهده است لبه‌های کادر سوژه اصلی نیز دچار اندکی محو شده‌اند.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت پرتره - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در این حالت میزان محو شده‌گی تصویر پس‌زمینه و عدد f دیافراگم را می‌توان به صورت نرم‌افزاری از f/1.0 تا f/16 تغییر داد و حالت‌های نورگیری (درست مشابه آنچه در گوشی‌های آیفون دیده می‌شود) و درجات مختلف زیباسازی چهره نیز در دسترس هستند.

در محیط‌های داخلی با نور نسبتا کم، دوربین اصلی با وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسلی عملکرد مناسبی داشته و با وجود آنکه در برش اندازه واقعی، اثرات نویز را می‌توان مشاهده کرد اما هنوز با تصویر قابل‌قبولی روبرو می‌شویم. با به‌کارگیری دوربین تله‌فتو به دلیل بسته‌تر بودن دیافراگم، از جزییات کاسته شده و به نویز افزوده می‌شود در این حالت همانطور که از برش اندازه واقعی می‌توان مشاهده کرد حجم وسیعی از نویز به کادر هجوم می‌‌آوردند.

برداشت تصویر اتوماتیک در وضوح 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین تله‌فتو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

در شب و در سوژه‌های از نزدیک در حالت اتوماتیک با نتیجه فوق‌العاده‌ای روبرو نمی‌شویم و همانطور که در تصویر زیر قابل مشاهده است حتی قبل از برش اندازه واقعی نیز کاهش جزییات مشهود است.

برداشت تصویر اتوماتیک در وضوح 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

با فعال کردن گزینه عکاسی در شب، سوژه‌های تیره، به خوبی از سایه خارج می‌شوند اما با کنتراست زیاد و رنگ‌های اشباع‌شده با تصویری نسبتا کارتونی روبرو می‌شویم.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

این مسئله را دو تصویر زیر نیز می‌توان مشاهده کرد.

برداشت تصویر اتوماتیک در وضوح 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در شب و در برداشت منظره، جزییات اندک در هنگام عکاسی اتوماتیک را به وضوح می‌توان مشاهده کرد.

برداشت تصویر اتوماتیک در وضوح 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با استفاده از دوربین تله نیز با وجود آنکه امکان نزدیک‌تر شدن به سوژه فراهم می‌شود اما عملا جزییات اندک و نویز فراوان، نتیجه نهایی را کاملا تحت تأثیر قرار می‌دهند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین تله‌فتو - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

با فعال کردن مد عکاسی در شب اما با نتیجه بهتری روبرو می‌شویم و به لطف باز ماندن دریچه دیافراگم برای مدتی طولانی‌تر، از نویز کاسته و به جزییات افزوده شده است. البته نگفته پیداست که این حالت تنها برای سوژه‌های ثابت و بدون حرکت کاربرد دارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

حداکثر وضوح فیلم‌برداری این مجموعه 4K با 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریت ویدئویی 41Mbps است و صدای آن نیز با بیت‌ریت 188Kbps به صورت دو کاناله استریو برداشت می‌شود. در وضوح 1080/30p، بیت‌ریت ویدئویی به حوالی 19Mbps کاهش پیدا می‌کند. با تغییر استاندارد کدک از H.264 به H.265، تغییر ملایمی در بیت‌ریت و حجم فایل نهایی در هر دو وضوح 4K و فول اچ‌دی ایجاد شده و به ترتیب به بیت‌ریت‌های 38 و و 15 مگابیت بر ثانیه کاهش پیدا می‌کنند. از کیفیت ویدئوهای برداشت شده در این دو وضوح می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت و با آنکه هنوز مسئله رنگ‌های اشباع‌شده به قوت خود باقی‌ست اما با ثبت جزییات مناسب، شرایط قابل‌قبولی ایجاد می‌شود. نبود لرزه‌گیر دست (اعم از دیجیتال یا اپتیکال) مشکل اصلی بخش فیلم‌برداری این دوربین است که لرزش‌های مشهودی را به تصویر منتقل می‌کند.

حین فیلم‌برداری با وضوح 4K می‌توان تصاویری را با وضوح 8 مگاپیکسل ذخیره کرد که این وضوح در فیلم‌برداری فول اچ‌دی به 2 مگاپیکسل (1080×1920 پیکسل) کاهش می‌یابد. یکی دیگر از قسمت‌های جالب‌توجه در بخش فیلم‌برداری Mi 9 SE به برداشت اسلوموشن آن تعلق دارد که در سه حالت 120، 240 و 960 فریم در ثانیه انجام می‌شود که هرچند برای انجام این آخری نیاز به نور کاملی وجود دارد اما به ندرت در گوشی‌های رده میانی ظاهر شده و قابلیتی‌ست که معمولا تنها در پرچمداران بازار یافت می‌شود.

دوربین سلفی

وضوح دوربین سلفی Mi 9 SE برابر با 20 مگاپیکسل (3880×5184 پیکسل) در نسبت 4:3 است که با فعال کردن نسبت 16:9 به 15 مگاپیکسل (2916×5184 پیکسل) کاهش پیدا می‌کند. در مقابل سنسور این دوربین لنزی با گشودگی f/2.0 قرار دارد و بدین‌ترتیب شرایط کاملا به آن‌چه در Mi 9 سراغ داریم شباهت پیدا می‌کند. حالت زیباسازی چهره این دوربین در حالت پیش‌فرض فعال است و بنابراین برای نتیجه طبیعی‌تر غیر فعال کردن گزینه زیباسازی چهره در این دوربین ضروری به نظر می‌رسد. از کیفیت تصاویر این دوربین سلفی در محیط‌های با نور مناسب می‌توان رضایت داشت و با وجود نبود فوکوس خودکار، جزییات مطلوبی را به تصویر می‌کشد.

باتری

Mi 9 SE در زمینه باتری با پس‌رفت روبرو شده و در حالی‌که Mi 8 SE سال گذشته از باتری نچندان حجیمی با ظرفیت 3,120mAh برخوردار بود، این ظرفیت بار دیگر کاهش Mi 9 SE کاهش یافته و به تنها 3,070mAh رسیده است. این ظرفیت در حالی‌که رقبایی مثل Galaxy A50 و Galaxy A70 از باتری‌هایی به ترتیب با ظرفیت‌های 4,000mAh و 4,500mAh بهره می‌برند چندان بالا به نظر نمی‌رسد و روی کاغذ می‌توان از آن به عنوان نقطه ضعف اصلی این مدل در مقابل دیگر رقبا یاد کرد. شرکت سازنده اشاره‌ای به زمان‌های رسمی این باتری در محیط‌های آزمایشگاهی نکرده اما در دنیای واقعی با وجود ظرفیت نچندان بالا، به دلیل صفحه‌نمایش نسبتا کوچک و پروسسور 10 نانومتری کم‌مصرف با نمونه چندان بدی روبرو نمی‌شویم و در یک استفاده متوسط رو به بالا حداقل تا 1.5 روز امکان استفاده از آن با یک بار شارژ وجود دارد.

برای مشخص شدن میزان دوام باتری این گوشی در دنیای واقعی مثل همیشه به سراغ تست Work battery life 1.0 از آزمون PCMark می‌رویم که در چهار مد شامل مرور وب، پخش ویدئو، ویرایش متن و ویرایش در یک چرخه تکرارشونده و دوام باتری را از شارژ 100 درصد باتری تا رسیدن به زیر 20 درصد اندازه‌گیری می‌کند. این تست را چون همیشه با روشنایی 50 درصد صفحه‌نمایش انجام می‌دهیم. Mi 9 SE این تست را با زمان 11 ساعت و 15 دقیقه پشت سر می‌‌گذارد که برای این ظرفیت باتری، رقم کاملا مناسبی محسوب می‌شود چرا که گلکسی A50 با باتری 4 هزار میلی آمپر ساعتی، در این تست به دوام 12 ساعت و 41 دقیقه‌ای رسیده و هواوی P30 Lite با باتری 3,340mAh نیز به زمانی بهتر از 10 ساعت و 50 دقیقه در این آزمون دست پیدا نمی‌کند. علت موفقیت نسبی Mi 9 SE در این بنچ‌مارک را جدا از پردازنده کم‌مصرف باید در صفحه‌نمایش کوچک‌تر آن نیز جست‌وجو کرد.

Mi 9 SE همراه با یک شارژر سریع (ظاهرا مبتنی بر Quick Charge 4) با توان 18 واتی ارائه می‌شود که انتظار سرعت شارژ بالایی از آن می‌رود. تست شارژینگ این گوشی را مثل همیشه به صورت خاموش آغاز می‌کنیم جایی‌که شارژ گوشی در این حالت ظرف تنها 3 دقیقه از 1 به 6 درصد رسید و بعد از 5 دقیقه نیز باتری 10 درصد شارژ داشت! پس از 10، 15 و 30 دقیقه شارژ باتری به ترتیب به 16، 24 و 48 درصد رسید که عملکرد بسیار مناسبی را از این شارژر نشان می‌دهد. برای مقایسه، Galaxy A50 پس از گذشت 30 دقیقه، تنها به شارژ 32 درصدی دست پیدا می‌کند. شارژ Mi 9 SE پس از یک ساعت به 88 درصد رسید که در مقابل Galaxy A50 با شارژ 60 درصدی در این لحظه اختلاف بزرگی را نشان می‌دهد. این شارژ پس از 75 دقیقه به 96 درصد رسیده و پس از 88 دقیقه کامل می‌شود؛ این در حالی‌ست که دو دقیقه بعد یعنی در دقیقه 90، گلکسی A50 به شارژ 86 درصدی رسیده و تا پایان شارژ خود به 18 دقیقه دیگر زمان نیاز دارد. بدین‌ترتیب از پروسه شارژ سریع Mi 9 SE می‌توان به عنوان یکی از سریع‌ترین نمونه‌های حاضر در رده میانی یاد کرد.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

Mi 9 SE با سیستم‌عامل اندروید 9 پای و رابط‌ کاربری MIUI 10.2 ارائه می‌شود که تجربه‌ای پیچیده و کاملا متفاوتی را نسبت به به اندروید خام ارائه می‌دهد. بوت سیستم از لحظه فشردن دکمه پاور و لرزش اولیه تا ظاهر شدن صفحه قفل، نزدیک به 18 ثانیه به طول می‌انجامد که یکی از سریع‌ترین زمان‌های بوت به حساب می‌آید.

صفحه قفل اطلاعات زمان و تاریخ را در بالا و دو میانبر در پایین ارائه می‌دهد که میانبر سمت راست برای دسترسی به دوربین و میانبر سمت چپ برای دسترسی به اپلیکیشن Mi remote دستگاه در نظر گرفته شده است. برای استفاده از هرکدام از این میان‌برها باید آیکون‌ آنها را به صورت افقی به سمت مخالف کشید.

در صفحه هوم شرایط به همان صورتی‌ست که انتظار آن می‌رود و چهار آیکون ) که امکان افزایش آنها به پنج آیکون نیز وجود دارد)، در پائین دیده می‌شود. در بخش تنظیمات هوم‌اسکرین از منوی Setting می‌توان دکمه‌های اندرویدی زیر صفحه‌نمایش را حدف کرده و به جای آن از ژست‌های حرکتی استفاده کرد جایی‌که حرکت دادن دست از پایین به بالا برای دسترسی به صفحه هوم، کشیدن از پائین به بالا و نگه داشتن برای نمایش برنامه‌های جدیدا اجرا شده (recent) و کشیدن دست از هر دو کناره عمودی به سمت داخل برای اجرای عمل back به‌کار می‌رود. در این منو همچنین امکان پنهان کردن ناچ و جابجا کردن جایگاه دکمه‌های back و منو با یکدیگر نیز وجود دارد.

با لمس دکمه recent در سمت چپ پایین صفحه‌نمایش، برنامه‌های جدیدا اجرا شده در یک لیست عمودی قابل اسکرول به نمایش گذاشته می‌شوند که با زدن دکمه × پایینی همه آنها به صورت یک‌جا بسته می‌شوند؛ برای بستن تکی هر برنامه نیز کشیدن آن به کناره‌های گوشی کفایت می‌کند. در همین صفحه چهار میانبر برای پاک کردن سریع فایل‌های اضافی (Cleaner)، اسکن امنیتی (Security scan)، خالی کردن حافظه (Deep clean) و بالاخره مدیریت اپلیکیشن‌ها (Manage apps) در دسترس قرار دارد.

با نگه داشتن انگشت روی هر یک از اپلیکیشن‌های این منو، سه گزینه شامل قفل کردن برنامه، انتقال به Split screen و دکمه مشاهده اطلاعات برنامه در دسترس قرار می‌گیرد.

گزینه split screen بر بالای این قسمت برای اجرای همزمان دو برنامه در کنار هم طراحی شده که برنامه اول را با drag کردن به سمت بالا و برنامه دوم را با انتخاب از لیست برنامه‌ها، می‌توان در این قسمت جای داد.

در دسک‌تاپ سمت چپ هوم‌اسکرین، صفحه‌ای تحت عنوان App vault وجود دارد که اطلاعات متنوع و مختلفی را در قالب کارت‌هایی با اسکرول عمودی ارائه می‌کند. از جمله اطلاعات قابل دسترسی در این قسمت می‌توان به رویدادهای تقویم، پیشنهاد برای اپلیکیشن‌های جدید، گزینه‌های امنیتی برای حفاظت از دستگاه، دفترچه یادداشت و اطلاعات بازار سهام اشاره کرد که با انتخاب گزینه Customize از پایین، می‌توان آن‌ها را ویرایش نمود

با نگه داشتن دست روی هوم اسکرین یا نزدیک کردن دو انگشت به یکدیگر، به بخش ویرایشی صفحه هوم وارد می‌شویم که در آن می‌توان برنامه‌ها را به صورت تکی یا دسته‌جمعی uninstall کرد یا درون فولدرهای دلخواه جای داد و از طریق سه گزینه بخش پایینی نیز تغییر والپیپر و ویجت و همچنین دسترسی به تنظیمات این بخش امکان‌پذیر است.

در این بخش سه گزینه در بالای صفحه‌نمایش دیده می‌شوند که از چپ به راست اولی امکان تشکیل گروه با برنامه‌های انتخاب شده، دومی برای uninstall کردن تکی و دسته و جمعی اپلیکیشن‌ها و سومی نیز برای اعمال تغییرات در نظر گرفته شده است.

با انتخاب گزینه Setting، افکت‌های حرکتی، تعیین صفحه هوم پیش‌فرض، ترکیب چینش آیکون‌های صفحه هوم (6×5 یا 6×4) پر کردن خودکار جای خالی‌ها و قفل نمودن ساختار صفحه هوم امکان‌پذیر است و با انتخاب گزینه More از این بخش نیز می‌توان به برخی گزینه‌های دیگر از جمله تغییر لانچر پیش‌فرض، حذف دسک‌تاپ App vailt و غیر فعال کردن گزینه کشیدن صفحه‌نمایش رو به بالا برای نمایش بخش جست‌وجو دست یافت.

منوی کشویی نوتیفیکیشن در بخش بالایی که برای دسترسی به آن می‌توان از هر نقطه صفحه‌نمایش دست را به سمت پایین کشید، در مرحله اول و قبل از ادامه اسکرول برای باز شدن کامل، زمان، تاریخ و اطلاعات باتری را همراه با میانبری برای دسترسی به Setting به نمایش می‌گذارد. گزینه دسترسی به تنظیمات گوشی در این بخش را می‌توان با آیکون جست‌وجو جایگزین نمود.

پنج آیکون حاضر در منوی نوتیفیکیشن با یک بار پایین کشیدن این منو شامل برداشت اسکرین‌شات، پروفایل صوتی، چراغ‌قوه، وای‌فای و دیتای موبایلی می‌شود و یک ردیف پایین‌تر از آن نیز به اسلایدر تغییر روشنایی بدون امکان دسترسی به گزینه روشنایی خودکار بر می‌خوریم. با ادامه اسکرول در این قسمت 13 تاگل دیگر نیز در دو ردیف قابل اسکرول به این جمع افزوده می‌شوند که تقریبا تمامی موارد مورد نیاز کاربران را در بر می‌گیرند. با انتخاب گزینه Edit در این بخش می‌توان 1 آیکون دیگر را نیز به این جمع افزود تا جمع تاگل‌های این بخش به 19 عدد برسد.

منوی تنظیمات گوشی لیستی بلند بالا و پر پیمان با منوهای تو در تو و المان‌های متعدد است که جایگاه آنها بعضا هیچ شباهتی با اندروید خام نداشته و به همین علت اندکی گیج‌کننده به نظر می‌رسد. گزینه‌های متعدد این منو جدا از بخشی که در بالا برای دسترسی به اطلاعات گوشی، آپدیت و وضعیت امنیتی در نظر گرفته شده در پنج قسمت مجزا شامل وایرلس و شبکه‌ها (Wireless & Networks)، گزینه‌های شخصی (Personal)، سیستم و دستگاه (Systen & Device)، حساب‌های کاربری (Accounts) و تنظیمات اپلیکیشن‌ها (App Settings) مرتب شده‌اند و در بالا نیز بخشی برای جست‌وجوی تنظیمات مورد نظر دیده می‌شود که احتمالا پر کاربردترین بخش منوی Setting خواهد بود!

بخش Second space یا فضای دوم از جمله بخش‌های جذاب رابط کاربری MIUI محسوب می‌شود که دو فضای کاملا متفاوت را در یک گوشی در اختیار شما قرار می‌دهد. این دو فضا که می‌توان آنها را برای تفکیک امور شخصی و اداری مورد استفاده قرار داد کاملا از هم مستقل بوده و اپلیکیشن‌های نصب شده و حتی تصاویر ذخیره شده در هریک، در دیگری ظاهر نمی‌شود. پیش از این در Redmi Note 7 با یک محدودیت در این بخش یعنی ممکن نبودن استفاده از سنسور اثر انگشت و فناوری تشخیص چهره برای هر دو فضای گوشی روبرو بود و فضای دوم تنها با پترن یا رمز عبور محافظت می‌شد. در Mi 9 SE اما این محدودیت حداقل در مورد سنسور اثر انگشت وجود ندارد و درست همانند آنچه در هواوی Mate 20 Pro و P30 Pro در قابلیت PrivateSpace دیده بودیم، در اینجا نیز می‌توان از دو اثر انگشت مختلف برای دسترسی به این دو فضا استفاده کرد. یک نکته منفی در این بخش تأخیر نسبی گوشی در حین سوییچ بین این دو فضاست که هر بار تصویر محوی از فضای پیشین را برای یکی دو ثانیه به نمایش می‌گذارد. این فضای دوم البته هنوز با محدودیت‌هایی روبروست که از آن جمله می‌توان به غیر فعال بودن گزینه Split screen اشاره کرد.

یک نکته آزاردهنده در مورد رابط کاربری این گوشی در زمان نصب یک برنامه جدید از Play Store ظهور می‌کند جایی‌که گوشی در آخرین مرحله نصب با افزودن یک صفحه اضافی، تبلیغی را در مرکز تصویر به نمایش می‌گذارد!

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

Mi 9 SE در زمینه پردازشی با حضور پروسسور Snapdragon 712 تغییر چندان بزرگی را نسبت به Mi 8 SE سال گذشته با چیپ‌ست Snapdragon 710 تجربه نکرده است؛ پردازش در این پلتفرم 10 نانومتری با 2 هسته 2.3 گیگاهرتزی Kryo 380 (مبتنی بر ARM A75) و 6 هسته ضعیف‌تر (مبتنی بر ARM A55) با فرکانس 1.7 گیگاهرتز انجام می‌شود که تنها تغییر آن در مقایسه با Snapdragon 710 به افزایش جزیی فرکانس هسته‌های قوی‌تر از 2.2 به 2.3 گیگاهرتز باز می‌گردد. پردازش گرافیکی در این مجموعه نیز بدون تغییر نسبت به گذشته بر عهده Adreno 616 است. این مجموعه با اینکه در مقایسه با پروسسور Snapdragon 675 حاضر در برخی رقبای Mi 9 SE از لحاظ نوع هسته‌های اصلی (ARM A76 در مقابل A75) ضعیف‌تر است اما این ضعف به دلیل فرکانس بالاتر هسته‌ها و به خصوص گرافیک قوی‌تر Snapdragon 712 در اغلب موارد جبران می‌شود.

حافظه رم دستگاه 6 گیگابایت از نوع LPDDR4x بوده و 64 یا 128 گیگابایت حافظه داخلی بدون امکان ارتقاء دارد. در نسخه 128 گیگابایتی در اختیار ما، در اولین بوت گوشی و قبل از نصب هرگونه برنامه و آپدیتی، تنها نزدیک به 11 گیگابایت از حافظه، به سیستم‌عامل اختصاص پیدا کرده و 116.96 گیگابایت از آن در دسترس قرار داشت. بدین‌ترتیب، Mi 9 SE از این نظر در بین دیگر 128 گیگابایتی‌های هم‌رده در جایگاه بسیار بهتری قرار می‌گیرد چرا که برای نمونه در Huawei P30 Lite نزدیک به 14.13 گیگابایت از حافظه داخلی به سیستم‌عامل اختصاص پیدا کرده و Samsung Galaxy A50 نیز با اختصاص 19.3 گیگابایت بدترین شرایط را ارائه می‌دهد.

نوع حافظه داخلی این مدل از طرف شرکت سازنده، UFS 2.1 اعلام شده که اغلب تنها در گوشی‌های پرچمدار و نمونه‌های خاص دیده می‌شود و در صورت صحت، فاصله Mi 9 SE از رقبای آن را به شدت افزایش می‌دهد. در عمل اما با انجام چندین باره تست AndroBench صحت این ادعای شیائومی تأیید نشده و با ثبت سرعت حداکثر 466 مگابایت در ثانیه در هنگام خواندن ترتیبی یا Sequential Read، نوع حافظه داخلی به جای USB 2.1، یک پله پایین‌تر یعنی UFS 2.0 تعیین می‌شود.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با توجه به کلاس کاری Snapdragon 712، انتظار مشاهده نتایج متوسط رو به بالایی از Mi 9 SE در تست‌های پردازشی و گرافیکی داریم.

در تست اول یعنی Geekbench 4.3.4 که در آن تنها نوع، تعداد و فرکانس هسته‌های پردازشی، نقش ایفا می‌کنند، امتیاز Mi 9 SE در دو حالت تک هسته‌ای و چند هسته‌ای، در حالی به 1,913 و 6,033 می‌رسد که این رقم در گلکسی A50 با پروسسور Exynos 9610 (مجهز به 4 هسته 2.3 گیگاهرتزی ARM A73 و 4 هسته 1.6 گیگاهرتزی ARM A53)، بسیار پایین‌تر و برابر با 1,681 و 5,357 بود. در P30 Lite نیز این وضعیت ادامه داشته و پروسسور Kirin 710 این مدل با ثبت امتیازهای 1,537 و 5,373 هنوز فاصله فراوانی با Snapdragon 712 دارد.

در دومین تست یعنی AnTuTu که در نسخه 7.2.2 اجرا می‌شود، امتیاز نهایی Mi 9 SE به 179,755 واحد می‌رسد که جایگاه متوسط رو به بالای این مدل در بین رقبا را به خوبی نشان می‌دهد. جهت مقایسه این امتیاز با دیگر نمونه‌های رده میانی بهتر است بدانید گلکسی A50 این تست را با امتیازی نزدیک به 143 هزار واحد و هواوی P30 Lite آن را با امتیاز 133 هزار واحد به پایان می‌رساند. علت اختلاف بزرگ Mi 9 SE با دیگر رقبا در این تست را بیش از همه چیز باید در گرافیک آن جست‌وجو کرد شاهد این‌که در امتیازهای تکی این بنچ‌مارک در حالی‌که دو مدل A50 و P30 Lite به ترتیب به امتیازهای 27 و 39 هزار در زمینه گرافیک دست یافته‌اند، این امتیاز برای Mi 9 SE به بیش از 56 هزار واحد رسیده است.

قدرت اصلی گرافیک Adreno 616 حاضر در Mi 9 SE در آزمون Sling Shot Extreme OpenGL ES 3.1 از تست 3DMark مشخص می‌شود. گوشی‌های پرچمدار در این تست به امتیازی حوالی 4 هزار واحد دست پیدا می‌کنند و گوشی‌های رده میانی رو به پایین نیز معمولا از حوالی هزار واحد در آن فراتر نمی‌روند. برای نمونه سامسونگ گلکسی S10 پلاس و هواوی P30 Pro به عنوان گوشی‌های پرچمدار فعلی حاضر در بازار در این تست به ترتیب به امتیازهای 4,377 و 3,972 واحد دست پیدا کرده و دو مدل میانی رو به پایین Galaxy A50 و P30 Lite نیز آن را با امتیازهای به ترتیب 1,282 و 958 به پایان می‌رسانند. Mi 9 SE اما طبق انتظار بسیاری بهتر از رقبای خود در این رده عمل کرده و با امتیاز 2,114، در جایگاه بهترین‌های رده میانی قرار می‌گیرد.

ارتباطات

پروسسور Snapdragon 712 حاضر در Mi 9 SE از حداکثر سرعت دانلود 800Mbps تحت LTE Cat.15 پشتیبانی می‌کند و آپلود در آن نیز حداکثر با سرعت 150Mbps انجام می‌شود. بلوتوث دستگاه پنجم بوده و از وای‌فای دو باند ac نیز پشتیبانی می‌کند. اتصال NFC، درگاه اینفرارد و پورت USB-C دیگر گزینه‌های ارتباطی این مدل را تشکیل می‌دهند و برای مسیریابی نیز چهار گزینه GPS/GLONASS/Galileo/BeiDou در دسترس قرار دارند. GPS این مدل البته برخلاف Mi 9 دو بانده نبوده و بدین‌ترتیب دقت کمتری را ارائه می‌دهد. از جک هدست نیز همانطور که پیش از این اشاره شده بود در این مدل خبری نیست.

کلام آخر

Xiaomi Mi 9 SE محصولی شایسته احترام با مشخصاتی در سطح بهترین‌های رده میانی بازار است؛ صفحه‌نمایش کوچک و طراحی کامپکت، Mi 9 SE را به مدلی خوش‌دست و ارگونومیک بدل کرده و با وجود آنکه خمیده نبودن لبه‌های کناری بخش پشتی، منجر به ضخیم‌ به نظر رسیدن آن شده است اما در عمل حس مثبتی را به کاربران منتقل می‌کند. از جمله نکات منفی در طراحی این مدل باید به جذب بالای اثرات انگشت (به خصوص در نسخه مشکی) و جنس ظاهرا پلاستیکی بخش پشتی اشاره کرد.

از کیفیت صفحه‌نمایش OLED دستگاه به طور کامل رضایت داشتیم و در زیر نور مستقیم خورشید نیز با نمونه توانمندی روبرو می‌شویم. سنسور اثر انگشت درون صفحه‌نمایش از سرعت و دقت بالاتری نسبت به نمونه‌های هم‌رده خود برخوردار است و با وجود آن‌که هنوز نسبت به یک سنسور اثر انگشت عادی خازنی،‌ سرعت و کیفیت پایین‌تری دارد اما در مجموع مشکل خاصی را برای کاربران ایجاد نمی‌کند.

دوربین 48 مگاپیکسلی این مدل که به صورت پیش‌فرض با وضوح 12 مگاپیکسلی عکاسی می‌کند به شرط حفظ این وضوح و البته در نور کافی، تصاویر مناسبی را به لحاظ جزییات و کنترل نویز ایجاد می‌کند اما رنگ‌های آن، اشباع‌شده‌تر از حالت عادی بوده و کاملا گرم‌تر ثبت می‌شوند. دوربین تله‌فتو با زوم دو برابری و تجهیز به فوکوس خودکار، عملکرد مناسبی در درشت‌نمایی تصویر دارد اما به دلیل بسته‌تر بودن دیافراگم، نویز بیشتری را ایجاد کرده و جزییات کمتری را نسبت به دوربین اصلی ثبت می‌کند. امکان فیلم‌برداری با این دوربین نیز وجود ندارد. کیفیت و عملکرد دوربین واید این مجموعه به دلیل نبود فوکوس خودکار، چندان فوق‌العاده نبوده و از کیفیت آن با کاهش نور نیز کاملا کاسته می‌شود.

Mi 9 SE در زمینه پردازشی، گوشی موفقی به حساب می‌آید و به خصوص در زمینه گرافیک، از سطح میانی فراتر می‌رود. حافظه رم 6 گیگابایتی دستگاه برای اکثر کاربران کافی به نظر می‌رسد و با وجود آنکه از کارت حافظه در آن خبری نیست اما حداقل در نسخه 128 گیگابایتی، مشکل خاصی از لحاظ کمبود حافظه وجود نخواهد داشت. نوع حافظه داخلی گوشی توسط شیائومی، UFS 2.1 اعلام شده اما طبق بررسی انجام شده در بالا، این حافظه از نوع کندتر UFS 2.0 است که البته هنوز از حافظه‌های معمول eMMC حاضر در اغلب دیگر گوشی‌های این کلاس سرعت بالاتری دارد.

پشتیبانی از NFC و درگاه اینفرارد، گزینه‌های مثبت این مدل را تشکیل می‌دهند و در سوی مقابل نبود جک هدست و GPS تک باند نیز در زمره نکات منفی آن قرار می‌گیرند. باتری گوشی ظرفیت چندان بالایی ندارد اما به لطف پردازنده کم‌مصرف و صفحه‌نمایش نسبتا کوچک،‌ دوام مناسبی داشته و سرعت شارژ بسیار مطلوبی را نیز ارائه می‌کند. رابط کاربری MIUI این مدل بسیار پیچیده و با جزییات فراوان است که با وجود امکاناتی بسیار فراتر از اندروید خام، از لحاظ راحتی در استفاده، شرایط مطلوبی را عرضه نمی‌کند و از این گذشته نمایش تبلیغ در حین نصب برنامه‌های جدید نیز کاملا آزاردهنده به نظر می‌رسد.