mobile.ir - مرجع موبایل ایران

ایده جذاب لنوو در تلفیق ماژول‌های کاربردی در گوشی‌های Moto Z توجه بسیاری از کاربران را بار دیگر به برند فراموش شده موتورولا جلب کرد؛ Moto Z ،Moto Z Play و Moto Z Force به عنوان اعضای سه‌گانه این خانواده همگی بدون نیاز به ایجاد تغییر در گوشی از اتصال قطعاتی جانبی (Moto Mods) از طریق کنتاکت‌های فلزی بخش پشتی پشتیبانی می‌کنند و بدین‌ترتیب امکانات تازه‌ای شامل یک باتری قوی‌تر، یک دوربین حرفه‌ای‌تر، یک اسپیکر و یک پروژکتور را به لیست امکانات دستگاه می‌افزایند. موتورولا علاوه بر این با تکیه بر سابقه طولانی در زمینه کاستومایز کردن بدنه گوشی‌های موبایل از این ویژگی در راستای تغییر شکل ظاهری اعضای این کلاس نیز بهره برده و قاب‌های آهنربایی را برای محافظت و تغییر شکل بخش پشتی این گوشی‌ها در نظر گرفته است. سری Moto Z اما جدا از بحث ماژول‌های اختصاصی که تقریبا همگی هزینه جداگانه‌ای را به کاربران تحمیل می‌کنند شرایط دشواری را این روزها برای بازاریابی و حضور در جمع بزرگان کلاس اندروید تجربه می‌کند؛ هر سه گوشی این رده با قیمت‌هایی در سطح دیگر پرچمداران و حتی فراتر از آنها ارائه شده و بدین‌ترتیب برای کاربرانی که گوشی گرانقیمت را تنها در برندهای تثبیت شده‌ای چون اپل و سامسونگ جست‌وجو می‌کنند انتخاب یک نام جدید (هرچند با سابقه درخشان و گذشته‌ای بی‌نظیر) بسیار مشکل خواهد بود.

راه‌کار اکثر برندهای چینی برای موفقیت در این زمینه در سال‌های گذشته به ارائه طولانی‌مدت گوشی‌های ارزان‌قیمت با ارزش‌ افزوده بسیار بالا و به چالش کشیدن رده پایین و میانی بازار برای شکل گرفتن یک برند در ذهن کاربران بوده است؛ امری که از چندین سال پیش به عنوان نمونه برای هواوی آغاز شده و اینک با تثبیت این برند در ذهن خریداران زمان مناسبی برای ارائه گوشی‌های گران‌قیمت و پرچمدار فرا رسیده است. موتورولا اما طبیعتا به عنوان پر سابقه‌ترین شرکت تولیدکننده موبایل نیاز چندانی به شناساندن برند یا اصطلاحا brand awareness در سطح جهانی و داخلی نداشته و نام این شرکت برای بسیاری از خریداران یادآور خاطرات خوش گذشته خواهد بود؛ از نگاهی دیگر همین مورد یعنی خاطرات خوش "گذشته" و کم‌کاری این برند در طی چند سال اخیر به مانعی برای بازگشت مجدد آن به بالاترین سطح بازار بدل گردیده است. به بیان دیگر پس از مشکلات ایجاد شده برای موتورولا و جابجایی‌های مدیریتی آن در چند سال گذشته، انتظارها از این نام به عنوان شرکتی نوآور و خلاق در سطح اول بازار، به آهستگی به سطح برندی آرام و بی سر و صدا با اکتفا به درصد نچندان بزرگی از سهم بازار آمریکا تقلیل یافت. در این شرایط در حالی‌که تغییرات ساختاری در موتورولا و جابجایی مالکیت آن در اواسط سال 2011 تا حدودی به کندی عملکرد این شرکت منجر شد دیگر شرکت‌های بزرگ فرصتی طلایی برای فعالیت بیشتر و کسب سهم بیشتری از بازار به دست آوردند.

موتورولا در دوره مدیریت گوگل برخلاف انتظارهای اولیه حداکثر در سطح میانی بازار قرار گرفت و جرقه‌های گاه و بیگاه مدل‌هایی در سری Moto X نیز اغلب از مرزهای ایالات متحده و برخی کشورهای اروپایی فراتر نمی‌رفت. با واگذاری Motorola Mobility به لنوو در سال 2014 ایجاد تغییرات مثبت در این مجموعه با توجه به سابقه این شرکت دور از انتظار نبود. تولیدات موتورولا تحت مدیریت لنوو پس از چند مدل مشخص همچون نسل‌های جدیدتر Moto G ،Moto E و Moto X که هنوز ردپای طرح‌های قبلی گوگل در آنها به چشم می‌خورد آرام‌آرام به سمت و سویی تازه و دلخواه لنوو تغییر کرد که نخستین نمونه‌های آن را می‌توان در مدلی همچون Moto G4 Plus با افزوده شدن سنسور اثر انگشت و طراحی جدید لنوو مشاهده کرد.

خلاقیت اصلی اما مطمئنا در سری Moto Z با پتانسیل بالا برای احیای مجدد موتورولا رخ داده است. طبق اعلام لنوو تا به امروز نزدیک به 1 میلیون گوشی Moto Z در سرتاسر دنیا به فروش رسیده که این رقم برای دیوایسی در این سطح از موفقیت نسبی آن سخن می‌گوید. همه چیز نیز در مورد اعضای سه‌گانه Moto Z رویایی و فوق‌العاده به نظر نمی‌رسد و اولین مشکل این سری برای انتخاب شدن در بین دیگر پرچمداران به قیمت نسبتا بالاتر آن تعلق دارد؛ جایی‌که اگر حتی بتوان قیمت نمونه‌ای چون Moto Z را به واسطه پنل QHD و پروسسور Snapdragon 820 تا حدودی توجیه کرد این شرایط برای عضو کوچک‌تر خانواده یعنی Moto Z Play با مشخصاتی در سطح میانه بازار و قیمتی که در برخی موارد دو برابر رقبای آن است چندان آسان به نظر نمی‌رسد.

نسخه دو سیم‌کارت Motorola Moto Z Play با نام مدل دقیق XT1635-03 موضوع بررسی این نوبت است.

جعبه محتویات

Moto Z Play با جعبه مشابهی همچون Moto Z اصلی ارائه شده و در این میان به جز تفاوت‌های اندک در رنگ‌آمیزی نکته متمایز کننده دیگری به چشم نمی‌‌خورد.

محتویات این جعبه در نسخه در اختیار ما برخلاف Moto Z چندان مفصل و متعدد نبوده و به جز خود گوشی، تنها شارژر و آچار دسترسی به کارت حافظه و سیم‌کارت در آن حضور داشتند.

کابل USB Type-C و هدست سیمی در جعبه در اختیار ما وجود نداشت اما حداقل در مورد هدست (در صورت ارائه آن همراه گوشی در بازارهای داخلی) احتمالا هم به لحاظ ظاهری و هم از نظر عملکرد با کیفیت پائین‌تری نسبت به هدست Moto Z روبرو می‌شویم.

شارژر گوشی هیچ تفاوتی با نمونه همراه Moto Z‌ نداشته و در این مورد نیز توانی 15 واتی (5 ولت و 3 آمپر) را با توانایی شارژ سریع در اختیار کاربران قرار می‌دهد. به کیفیت این شارژر در قسمت باتری بازخواهیم گشت.

طراحی ظاهری

تا قبل از در دست گرفتن Moto Z Play تقریبا همه چیز مشابه Moto Z ‌اصلی به نظر می‌رسد؛ حاشیه‌های بزرگ بالا و پایین پنل، حسگر اثر انگشت کوچک زیر صفحه‌نمایش، کناره‌های گرد و نوار نقره‌ای پیرامونی همه از طراحی آشنایی در این رده خبر می‌دهند. با در دست گرفتن Play تفاوت‌های اصلی آن با Moto Z به خوبی آشکار می‌شود. از یک سو نه‌تنها ضخامت گوشی به طرز مشهودی افزایش پیدا کرده و به استاندارد معمول دیگر مدل‌ها نزدیک شده بلکه در زمینه وزن نیز با افزایش کاملا محسوسی روبرو می‌شویم.

کل بدنه به خصوص بخش پشتی مثل گذشته به شدت جذب کننده اثرات انگشت است و در چشم به هم زدنی نیاز به تمییز کردن آن کاملا احساس می‌شود.

برآمدگی مجموعه لنز دوربین در بخش پشتی شباهت کاملی با دیگر اعضای این کلاس دارد و با وجود 1.8 میلیمتر افزایش ضخامت گوشی، لنوو هنوز نیز ترجیح داده تا این برآمدگی که علاوه بر تاثیر در زیبایی ظاهری در مکانیزم اتصال مغناطیسی ماژول‌ها نیز نقشی مهم ایفا می‌کند را حفظ کند.

بخش پشتی با لنز دایره‌شکل برآمده شباهت کاملی با Moto Z‌ اصلی دارد اما در اینجا نیز دو تغییر مهم امکان تشخیص این دو مدل از یکدیگر را در یک نگاه فراهم می‌آورد. از یک سو با در نظر گرفتن یک قسمت پلاستیکی دیگر در محوطه USB Type-C گوشی، ظاهرا نیازی به دو حاشیه تیره در بالا و پایین بخش پشتی برای تبادل سیگنال نبوده و بدین‌ترتیب ظاهر کاملا یک‌دست و براقی در این قسمت دیده می‌شود. از سوی دیگر طرح محو بخش پشتی با دایره‌هایی به مرکز لنز دوربین ترکیب متفاوتی را نسبت به خطوط موازی حاضر در Moto Z تشکیل می‌دهند.

Play در برخی اجزای بدنه جابجایی‌هایی را صورت داده که شامل تغییر مکان فلش دوربین دوم و جایگاه کارت حافظه و سیم‌کارت در بالای گوشی می‌شود که هر دو متفاوت از آنچه در Moto Z‌ دیده بودیم در نظر گرفته شده‌اند.

نشان Moto از پایین صفحه‌نمایش به بالای آن منتقل شده و از میکروفون‌های دو سوی حسگر اثر انگشت نیز یکی کم شده است.

افزوده شدن جک هدست به اجزای اتصالی گوشی خبر خوشی برای علاقه‌مندان به موسیقی محسوب می‌شود که نیاز به تطبیق‌دهنده پورت USB Type-C برای اتصال هدست را از میان برداشته است. در Moto Z به دلیل نبود جک 3.5 میلیمتری، امکان گوش دادن به موسیقی حین شارژ کردن باتری وجود نداشت.

در مجموع از طراحی گوشی با وجود جذب بیش از اندازه اثرات انگشت و حجم نسبتا زیاد آن می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت.

ابعاد و وزن

همانطور که پیش از این نیز اشاره شد، Z Play برخلاف Moto Z گوشی چندان ظریف و باریکی نبوده و از وزن بیشتری نیز برخوردار است. Play حتی قبل از پرداختن به ضخامت نیز گوشی کاملا بزرگ‌تر از برادر نامدار خود به حساب می‌آید. طول و عرض گوشی به ترتیب 156.4 و 76.4 میلیمتر است که در مقایسه با Moto Z نزدیک به 3.1 میلیمتر در ارتفاع و 1.1 میلیمتر در عرض بزرگ‌تر شده است. افزایش ارتفاع در گوشی را می‌توان به فضای بیشتر بالای صفحه‌نمایش (که امکان جاگذاری نشان Moto را نیز فراهم کرده) نسبت داد و در زمینه افزایش عرض نیز طبق معمول مقصر اصلی را باید در افزایش نسبی حاشیه‌های جانبی صفحه‌نمایش جست‌وجو کرد.

Play نزدیک به 7 میلیمتر ضخامت دارد که 1.8 میلیمتر بیش از Moto Z بوده و نوار فلزی پیرامونی تا حدودی این ضخامت را بیشتر نیز نشان می‌دهد. وزن دستگاه با 29 گرم افزایش نسبت به Moto Z به 165 گرم رسیده که در مقایسه با برخی دیگر 5.5 اینچی‌های امروزی همچون Samsung Galaxy S7 edge و Huawei P9 Plus به ترتیب با وزن‌های 157 و 162 گرمی، چند گرمی سنگین‌تر است.

صفحه‌نمایش

سایز 5.5 اینچی صفحه‌نمایش در Play تغییری نسبت به دیگر اعضای این کلاس نداشته اما وضوح آن از Quad HD به فول اچ‌دی کاهش یافته است. این کاهش البته در عمل تفاوت خاصی را ایجاد نمی‌کند و هنوز با تراکم 401ppi کاملا شارپ و بدون مشکل به نظر می‌رسد. فناوری ساخت این پنل از سوی لنوو، Super AMOLED‌ اعلام شده که با وجود آنکه در نگاه اول تفاوتی با پنل AMOLED حاضر در Moto Z ندارد اما به دلیل اینکه این ترکیب یعنی Super AMOLED اختصاصا متعلق به سامسونگ است، می‌توان آن را به معنای ساخته شدن این پنل توسط سامسونگ تعبیر کرد.

کیفیت رنگ و کنتراست این صفحه‌نمایش در سطح بسیار بالایی قرار دارد و با وجود زاویه دید نزدیک به 180 درجه‌ای، در اینجا نیز همانند Moto Z با مشاهده گوشی از کناره‌ها تغییر رنگ مشهودی دیده می‌شود. روشنایی این پنل ظاهرا اندکی کمتر از دیگر اعضای این خانواده بوده و از افزایش مجدد روشنایی پس از تنظیم نور روی حداکثر و قرار گرفتن زیر نور خورشید نیز در آن خبری نیست. محتوای صفحه زیر نور خورشید البته همچنان غیر قابل خواندن نیست. شیشه محافظ روی صفحه‌نمایش در Z Play از نوع Gorilla Glass 3.0 بوده که احتمالا در تغییر رنگ صفحه‌نمایش هنگام مشاهده از کناره‌ها، چندان بی‌تقصیر نیست.

تغییر رنگ ملایم سبز/بنفش صفحه‌نمایش هنگام مشاهده گوشی از کناره‌ها

در مجموع از صفحه‌‌نمایش Z Play به میزان بسیار زیادی در زمینه کیفیت رنگ، کنتراست و حتی زاویه دید می‌توان رضایت داشت و با وجود بازتاب نور از سطح براق شیشه‌ای (که در نور خورشید تاثیر آن را بیشتر می‌توان متوجه شد) و مسئله تغییر رنگ که در بالا به آن اشاره شد نکته منفی چندانی در مورد این پنل وجود ندارد.

زیر صفحه‌نمایش به سنسور مربع‌شکل کوچک اثر انگشت بر می‌خوریم که می‌توان از آن به عنوان ضعف طراحی این گوشی و البته دیگر اعضای سری Moto Z یاد کرد چرا که این دکمه تک منظوره که تنها برای شناسایی اثر انگشت مورد استفاده قرار می‌گیرد در عمل بارها و بارها توسط کاربران با دکمه Home (که به صورت مجازی درون رابط کاربری قرار دارد) اشتباه گرفته می‌شود. برخلاف Moto Z در محوطه پایین این قسمت تنها یک میکروفون قرار دارد.

انتقال نشان Moto و جایجا شدن مکان دوربین دوم و فلش LED نکات قابل اشاره در بالای صفحه‌نمایش Z Play را تشکیل می‌دهند. اسپیکر تماس که همزمان به عنوان اسپیکر اصلی گوشی نیز عمل می‌کند در مرکز این قسمت و بالای نشان Moto قرار دارد که برجسته بودن آن مانع از خفه شدن صدا هنگام قرارگیری گوشی به رو می‌شود.

اجزای جانبی

سمت چپ گوشی بار دیگر خالی از هر المان قابل ذکری است و در سمت راست نیز بدون تغییر از بالا به پایین دکمه‌های مجزای تغییر صدا همراه با دکمه برجسته و شیاردار پاور قرار دارد که بدون نگاه کردن به خوبی در زیر دست پیدا می‌شود.

تغییر بزرگ در پایین گوشی به افزوده شدن جک هدست تعلق دارد که با توجه به ضخامت بیشتر دستگاه مشکلی برای جای‌گذاری آن در این قسمت وجود نداشته است. پورت USB Type-C در این بخش در محوطه‌ای پلاستیکی احاطه شده که احتمالا در ترکیب با معادل آن در بالای دستگاه برای گذر سیگنال در نظر گرفته شده است.

در بخش بالایی با وجود جابجا شدن جایگاه‌ میکروفون با اسلات سیم‌کارت و کارت حافظه ظاهرا هیچ تفاوت دیگری دیده نمی‌شود اما با گشودن اسلات این قسمت قضیه تا حدودی متفاوت می‌شود.

در حالی‌که در Moto Z کاربران از بین کارت حافظه یا سیم‌کارت دوم باید یکی را انتخاب می‌کردند این شرایط در Moto Z Play به گونه بسیار خوشایندتری رقم خورده و در ایده‌ای خلاقانه که کارت حافظه را در یک سو و سیم‌کارت‌های دوگانه را در سوی دیگر tray قرار داده است امکان استفاده همزمان از هر دو گزینه سیم‌کارت دوم و کارت حافظه فراهم آمده است.

این مجموعه کاملا hot swap بوده و برخلاف برندهایی همچون سونی که وارد و خارج کردن سیم‌کارت به آنها منجر به ریستارت شدن خودکار گوشی می‌شود این اتفاق در Moto Z Play رخ نداده و به راحتی می‌توان بدون نگرانی از راه‌اندازی مجدد دستگاه اقدام به وارد و خارج کردن سیم‌کارت یا کارت حافظه کرد. جالب اینکه پس از قرار دادن دو سیم‌کارت‌ در گوشی منوی ویژه‌ای برای شناساندن سیم‌کارت‌ها به دستگاه در سناریوهای مختلف (از جمله انتخاب یک سیم‌کارت به عنوان کار و دیگری به عنوان سیم‌کارت خصوصی، یکی برای تماس، دیگری برای دیتا و ...) ظاهر می‌شود.

بخش پشتی

لنز برجسته همراه با فلش‌های دوگانه چشمگیرترین نکته قابل اشاره در بخش پشتی Moto Z Play به حساب می‌آید.

در پایین این قسمت نیز پین‌های فلزی طلایی برای تبادل اطلاعات با ماژول‌های Moto Mods در نظر گرفته شده‌اند که در Moto Z و Moto Z Force نیز به همین صورت تکرار شده‌اند. سومین میکروفون Z Play نیز در لبه پایینی بخش پشتی قرار دارد.

دوربین

وضوح دوربین اصلی Z Play با تغییر نسبت به دو عضو دیگر این خانواده به 16 مگاپیکسل ارتقا پیدا کرده اما این افزایش رزولوشن طبیعتا با افزایش کیفیت تصاویر ارتباطی نداشته و همانطور که انتظار می‌رود با مجموعه ضعیف‌تری در این بخش نسبت به Z و Z Force روبرو می‌شویم. حذف لرزه‌گیر اپتیکال و کاهش گشودگی دیافراگم از f/1.8 در موتو Z به f/2.0 اولین نشانه‌های کیفیت کمتر این دوربین در مقایسه با دیگر اعضای این کلاس است. سایز پیکسل‌های تصویر البته تا حدودی افزایش یافته و از 1.12 به 1.3 میکرون رسیده است. سیستم اتوفوکوس لیزری و تشخیص فاز بدون تغییر در این دوربین حضور داشته و فلش‌های دوگانه با توناژ رنگی متفاوت نیز در آن دیده می‌شود.

رابط کاربری دوربین هیچ تفاوتی با نمونه حاضر در Moto Z ندارد و از پیچیده‌گی‌های متداول در این قسمت به میزان زیادی پرهیز شده است. در سمت راست این رابط کاربری دکمه شاتر در مرکز و در بالا و پایین آن به ترتیب میانبر تعویض بین حالت‌های مختلف دوربین و سوئیچ مابین دوربین اصلی و سلفی قرار دارد. در سوی دیگر می‌توان تایمر عکاسی اتوماتیک را تنظیم کرد، حالت‌های مختلف فلش را تغییر داد و به گزینه‌های مختلف HDR‌ (اتوماتیک، روشن و خاموش) دست یافت.

یک نکته جالب در این میان به نمایش درنیامدن تصویر کوچک آخرین عکس گرفته شده در این رابط کاربری است که معمولا در تمامی نمونه‌‌های مشابه در این قسمت حضور دارد. برای مشاهده عکس‌های گرفته شده توسط این دوربین (و البته دیگر تصاویر حاضر در گالری) به سادگی می‌توان کناره سمت راست را رو به سمت چپ کشید.

با Swipe یا کشیدن دست از چپ به راست منوی تنظیمات اولیه دوربین ظاهر می شود که موارد نچندان پیچده‌ای همچون صدای شاتر، تغییر محل ذخیره تصاویر (حافظه داخلی یا کارت حافظه) و تغییر رزولوشن عکس و ویدئو در دسترس قرار می‌گیرد. یکی از تنظیمات این قسمت با نام Quick capture امکان فعال کردن دوربین یا سوئیچ بین دوربین دوم و دوربین اصلی را تنها با دوبار چرخاندن سریع گوشی در دست (Twist) فراهم می‌آورد. این قابلیت حتی در هنگام خاموش بودن صفحه‌نمایش نیز قابل استفاده خواهد بود.

در حالی که همه چیز در این رابط کاربری به سادگی هر چه تمام‌تر به نظر می‌رسد؛ با لمس دکمه تعویض بین حالت‌های مختلف دوربین بر بالای شاتر گزینه‌های تازه‌ای پیش روی کاربران قرار می‌گیرد. گزینه‌های حاضر در این بخش شامل عکاسی، فیلم‌برداری، برداشت پانوراما، ویدئوی اسلوموشن و البته مهم‌تر از همه حالت حرفه‌ای یا Professional mode است.

در حالت حرفه‌ای امکان تغییر دستی فوکوس و سرعت شاتر (از 1/6 ثانیه تا 1/4000 ثانیه) همراه با گزینه‌های دیگری نظیر تغییر ISO از 100 تا 3200،‌ تغییر نورگیری و White balance در دسترس قرار دارد. در زمینه سرعت شاتر، Z Play نه‌تنها نسبت Moto Z با حداکثر و حداقل سرعت 1/2 و 1/6000 ثانیه ضعیف‌تر عمل می‌کند بلکه شرایط برای مقایسه آن با نمونه‌‌های هم‌قیمت و حتی‌ارزان‌تری چون هواوی P9 و LG G5 با امکان باز نگه‌داشتن شاتر تا 30 ثانیه نیز فراهم نیست.

دوربین به صورت خودکار در نسبت تصویر 16:9 از وضوح کاهش یافته 11.9 مگاپیکسل بهره می‌برد و تنها در نسبت تصویر 4:3 می‌توان به رزولوشن کامل یعنی 16 مگاپیکسل دست پیدا کرد. عکس‌های این دوربین در فضای باز و در نور کامل خورشید از رنگ‌های جذاب و کیفیت مناسبی نه‌تنها در صفحه‌نمایش خود گوشی بلکه در نمایشگرهای دیگر برخوردارند.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

با کاهش نور و گرفتن عکس به خصوص در محیط‌های داخلی، کاهش جزئیات و نبود لرزه‌گیر اپتیکال تاثیر خود را در افزایش مشهود نویز نشان داده و با وجود آنکه در برخی سوژه‌های نزدیک می‌توان از دو فلش LED سود برد اما در مورد سوژه‌های دورتر، این نورافشانی نیز چاره‌ساز نخواهد بود.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

سرعت شاتر و دقت فوکوس این دوربین به واسطه حضور فوکوس‌های تشخیص فاز و لیزری در سطح مناسبی قرار داشته و از این بابت عملکردی فراتر از رده متوسط بازار را ارائه می‌کند.

فیلم‌برداری این دوربین به عنوان گزینه‌ای کمیاب در رده میانی حداکثر با رزولوشن 4K با 30 فریم در ثانیه انجام می‌شود اما طبیعتا امکان برداشت ویدئو با وضوح 1080p و 720p نیز وجود دارد. در وضوح فول اچ‌دی یا 1080p حداکثر نرخ برداشت ویدئو روی 30fps محدود شده و از نرخ 60 فریم در ثانیه خبری نیست. البته در Moto Z نیز با وجودی که امکان برداشت ویدئوی 1080/60p وجود دارد اما در عمل به دلیل کیفیت پایین ویدئوهای گرفته شده در این وضوح حساب چندانی روی آن نمی‌توان کرد. ویدئوهای 720p البته امکان برداشت با نرخ 120fps را دارند. بیت‌‌ریت ویدئوهای این دوربین در حالت 4K نزدیک به 50Mbps بوده و صدای دو کاناله آن نیز با بیت‌ریتی در حدود 127Kbps برداشت می‌شود. در وضوح فول اچ‌دی بیت‌ریت تصویر به نزدیک 16.7Mbps‌ کاهش پیدا می‌کند ولی تغییری در صدا ایجاد نمی‌شود. کیفیت ویدئوهای این دوربین نسبت به عکاسی آن در سطح مناسبی قرار دارد و بیش از عکاسی می‌توان از آنها رضایت داشت.

در بخش فیلم‌برداری گزینه HDR نیز در دسترس قرار دارد که منجر به گرم‌تر شدن رنگ‌ها و اندکی اغراق‌ در آنها می‌شود. در هنگام فیلم‌برداری می‌توان اقدام به برداشت عکس نیز کرد که وضوح این عکس در فیلم‌برداری 4K در هر دو حالت HDR و معمولی، برابر 8 مگاپیکسل یا 2160×3840 پیکسل است اما این عکس به طرز غریبی در فیلم‌برداری فول اچ‌دی بدون فعال بودن HDR دارای وضوح 2340×4160‌ پیکسل یا 9.7 مگاپیکسل بوده و با فعال کردن HDR‌ نیز وضوح آن به تنها 1080×1920‌ پیکسل می‌رسد. نمونه‌ای از این عملکرد که به روشنی به کیفیت پایین‌تر تصاویر ویدئوی فول اچ‌دی HDR اشاره دارد را در دوربین Moto Z نیز شاهد بودیم. در نهایت ذکر این نکته خالی از اهمیت نخواهد بود که در فیلم‌برداری فول اچ‌دی کادر تصویر کاملا کوچک‌تر از حالت 4K یا عکاسی است و بنابراین ممکن است در کادربندی سوژه کاربران را دچار مشکل کند.

دوربین دوم گوشی ظاهرا بدون تغییر نسبت به قبل، یک نمونه 5 مگاپیکسلی فاقد فوکوس خودکار با میدان دید 85 درجه‌ای و گشودگی دیافراگم f/2.2‌ است که در عکس‌برداری تمام صفحه تنها به وضوح 3.8 مگاپیکسل دست پیدا می‌کند. از کیفیت این دوربین با توجه به حضور فلش LED می‌توان رضایت داشت و نکته خاص چندانی در مورد آن وجود ندارد.

باتری

بزرگ‌ترین انتقاد وارد بر گوشی پرچمدار این مجموعه یعنی Moto Z به ظرفیت باتری آن تعلق داشت که برای هرچه پایین‌تر نگه‌داشتن ضخامت و وزن گوشی،‌ کمتر از حد متوسط این کلاس و برابر 2,600mAh در نظر گرفته شده بود. Moto Z Play‌ با برخورداری از یک باتری 3,510mAh از یک سو و کاهش رزولوشن صفحه‌نمایش از سوی دیگر انتظار دوام بسیار بالاتری را با یک بار شارژ باتری در ذهن ایجاد می‌کند. موتورولا در توصیف این باتری به استفاده ترکیبی 50 ساعته اشاره کرده که در Moto Z تنها 30 ساعت بود. در دنیای واقعی از دوام باتری Z Play کاملا می‌توان رضایت داشت و به پایان بردن روز سوم در یک استفاده ترکیبی امری عادی در مورد آن به حساب می‌آید. در سنگین‌ترین سناریوی استفاده نیز به زحمت بتوان باتری گوشی را زودتر از اواسط روز سوم به زانو درآورد.

تست سرعت شارژ باتری در Moto Z Play را طبق معمول زمانی که گوشی تنها 3 درصد شارژ دارد آغاز می‌کنیم. در این حالت پس از 3، 5 و 10 دقیقه از آغاز شارژ باتری به ترتیب تا 6، 7 و 11 درصد شارژ می‌شود که سرعت چندانی را نشان نمی‌دهد. پس از 10 دقیقه شارژ به 11 درصد، پس از 15 دقیقه به 16 درصد و پس از 20 دقیقه به 22 درصد می‌رسد. گوشی پس از گذشت نیم ساعت از آغاز عملیات شارژینگ، 31 درصد شارژ دارد که رقم کاملا کمتری در مقایسه با Moto Z که در این هنگام تا 50 درصد ظرفیت خود شارژ شده بود محسوب می‌شود. حتی با در نظر گرفتن باتری کاملا حجیم‌تر Z Play نسبت به Moto Z نیز این شرایط به نفع برادر کوچک‌تر تغییری نمی‌کند چرا که 50 درصد باتری موتو Z (با ظرفیت 2600mAh) همچنان چند صد میلی آمپر ساعت بیشتر از 31 درصد باتری Moto Z Play خواهد بود. از این لحظه هر 10 دقیقه بین 10 تا 11 درصد ظرفیت باتری افزوده می‌شود به طوری‌که در دقیقه 40، 50 و 60 ظرفیت باتری به 41، 52 و بالاخره 63 درصد می‌رسد. Moto Z Play هنوز نیز حتی با در نظر گرفتن اختلاف ظرفیت باتری، به میزان کمتری نسبت به Moto Z (که پس از یک ساعت به 90 درصد ظرفیت خود رسیده) شارژ شده است.

کند شدن روند شارژ تقریبا از دقیقه 70 به بعد محسوس بوده به طوری‌که در دقیقه 75 باتری به ظرفیت 82 درصد می‌رسد و در 90 دقیقه نیز تا 94 درصد شارژ می‌شود. پروسه شارژ باتری حجیم موتو Z Play بالاخره پس از 105 دقیقه به پایان می‌رسد که با وجودی که نسبت به بسیاری از نمونه‌های معمول سریع‌تر به نظر نمی‌رسد اما با توجه به ظرفیت بالای باتری می‌تواند به میزان زیادی راضی‌کننده باشد. 

ماژول‌های Moto Mods

همچون Moto Z در اینجا نیز تمامی ماژول‌های پنج‌گانه فعلی این کلاس شامل ماژول پروژکتور (Insta-Share Projector)، ماژول عکاسی هاسلبلاد (Hasselblad True Zoom)، ماژول اسپیکر (JBL Soundboost Speaker)، ماژول باتری (Incipio offGRID Power Pack) و بالاخره ماژول کاور بخش پشتی (Style Shell) برای Moto Z Play نیز در دسترس قرار دارند و در نوع استفاده و عملکرد تفاوتی دیده نمی‌شود. پیش از این در بررسی اسمارت‌فون Moto Z به این ماژول‌های پرداخته شده که در صورت نیاز می‌توان به آن مراجعه کرد.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

Moto Z Play در حالت پیش‌فرض با نسخه 6.0.1 اندروید مارشملو ارائه شده و رابط کاربری آن نیز شباهت فراوانی به لانچر Google Now دارد. زمان بوت سیستم‌ اندکی طولانی بوده و نزدیک 40 ثانیه به طول می‌‌انجامد. در بین انیمیشن‌های بوت Moto Z Play طبق انتظار اشاره‌ای به عنوان موتورولا نشده و در بخشی از آن به صورت کوتاه لوگوی لنوو ظاهر می‌شود.

صفحه قفل بدون تفاوت خاصی نسبت به اندروید خالص حاوی میانبر مستقیمی به دوربین و دستورات صوتی بوده و علاوه بر نوتیفیکیشن برنامه‌ها (قابل مدیریت از منوی Setting)، زمان و تاریخ نیز در آن به نمایش در می‌آید. گشودن قفل جدا از سنسور اثر انگشت با وارد کردن پین، پسورد یا پترن صورت گرفته و پس از آن صفحه Home پیش روی کاربران قرار می‌گیرد.

صفحه‌ هوم نیز تقریبا بدون تفاوت نسبت به لانچر Google Now بوده و طبق معمول پس از ورود به مد ویرایشی امکان تغییر والپیپر، افزودن ویجت و یا ایجاد برخی تغییرات همچون چرخش صفحه Home با چرخش گوشی فراهم می‌شود.

لانچر Google Now برخلاف بسیاری دیگر از نمونه‌‌های این رده هنوز از منوی اصلی یا App drawer بهره می‌برد و طبیعتا این امکان در Z Play نیز وجود دارد. شیوه حرکت در این منو نیز تغییری نکرده و هنوز به صورت عمودی و در یک صفحه مشترک انجام می‌شود.

با قرار دادن دست روی نوار اسکرول جانبی و حرکت دادن آن رو به بالا و پایین، آیکون برنامه‌ها و تنظیمات برحسب حروف الفبا در دسترس قرار می‌گیرند که این مورد نیز از حمله امکانات استاندارد لانچر Google Now به حساب می‌آید. نوار جست‌وجو در بالای صفحه‌نمایش در این منو نیز امکان یافتن مستقیم یک برنامه با تایپ کردن عنوان آن را فراهم می‌آورد.

در منوی اصلی یا App drawer علاوه بر اپلیکیشن‌های پیش‌فرض برنامه‌ای به نام Moto دیده می‌شود که در آن امکانات اختصاصی دستگاه در سه حوزه ژست‌های حرکتی، دستیار صوتی و شیوه خاص نمایش نوتیفیکیشن‌ها روی صفحه‌نمایش در دسترس قرار دارد. تنظیم روشن شدن صفحه‌نمایش هنگام نزدیک شدن دست (و البته هر شیء دیگری) به گوشی در همین بخش در دسترس قرار دارد. یکی از موارد حذف شده از این منو نسبت به Moto Z، گزینه Attentive Display است که امکان روشن نگاه داشتن صفحه‌نمایش تا زمانی که کاربر در حال استفاده از آن است را فراهم می‌آورد.

یکی دیگر از موارد جذاب و اختصاصی موتورولا در این گوشی قابلیتی‌ست که در آن در هنگام دریافت یک نوتیفیکیشن بدون روشن کردن کامل صفحه‌نمایش، اعلان آن را برنامه را با امکان تعامل و بازگشایی در اپلیکیشن اصلی را فراهم می‌آورد.

در Notiofication Shade یا منوی کشویی بالای صفحه‌نمایش نیز همه چیز طبق روال گذشته است و با یک بار اسکرول کردن این منو رو به پایین، اعلان برنامه‌های مختلف و با ادامه اسکرول تاگل‌های مختلف این بخش پدیدار می‌شوند. تاگل‌های این قسمت را با اسکرول دو انگشتی رو به پایین نیز می‌توان مشاهده کرد. در این قسمت علاوه بر دو گزینه وای‌فای و بلوتوث، آیکون دیگری نیز برای مدیریت دیتای سیم‌کارتی جدا از سایرین در بالا قرار دارند و برای دسترسی به تنظیمات آنها نیازی به خارج شدن از این منو نبوده و تنها کافی‌ست فلش رو به پایین کنار هر آیکون را لمس کرد. تنظیم نور بدون امکان فعال و غیر فعال کردن روشنایی خودکار همراه با زمان و تاریخ و آیکونی برای دسترسی به Setting سایر گزینه‌های این بخش را تشکیل می‌دهند.

در بخش تنظیمات یا Setting گوشی علاوه بر موارد معمول برخی گزینه‌های خاص سری Moto Z نیز ارائه شده که مهم‌ترین آنها گزینه Moto Mods است که در آن امکان ایجاد تغییر در گزینه‌های ماژول مورد نظر در دسترس قرار می‌گیرد.

چیپ ست پردازشی – حافظه

بزرگ‌ترین انتقاد بر Z Play به چیپ‌ست بکار گرفته شده در این مدل با توجه به رده قیمتی دستگاه است؛ Moto Z Play‌ با پروسسور 14 نانومتری Snapdragon 625 حاوی 8 هسته 2.0 گیگاهرتزی ARM A53 و گرافیک Adreno 506 ارائه می‌شود که با وجودی که در کلاس میانی یکی از پیشرفته‌ترین چیپ‌ست‌های موبایلی به حساب می‌آید اما در مقایسه با Snapdragon 820 با هسته‌های قدرتمند Kryo و گرافیک Adreno 530 جایگاه چندانی را به خود اختصاص نمی‌دهد. رم گوشی 3 گیگابایت است که در این مورد نیز با وجود آنکه کاهش 1 گیگابایتی این حافظه نسبت به Moto Z در نگاه اول مهم به نظر می‌رسد اما تغییر نوع این حافظه از LPDDR4 به LPDDR3 نکته کاملا مهم‌تری خواهد بود. این مسئله در مورد حافظه داخلی نیز برقراری است و با وجودی که هر دو مدل Moto Z و Moto Z Play توزیع شده در بازارهای ایران از 64 گیگابایت حافظه داخلی (51.9 گیگابایت در اختیار کاربران) برخوردارند اما یک مسئله مهم بار دیگر این دو حافظه را کاملا از یکدیگر تفکیک می‌کند؛ در Moto Z از حافظه بسیار پر سرعت و البته گرانقیمت UFS 2.0 استفاده شده در حالی‌که ظاهرا این حافظه در Z Play ظاهرا به نوع معمول eMMC تغییر پیدا کره است. این تغییر البته برای اکثر کاربران از اهمیت کمتری نسبت به ظرفیت حافظه برخوردار است اما در عمل می‌توان تفاوت سرعت عملکرد این دو نوع حافظه را در برخی کاربری‌ها مشاهده کرد.

یک نکته جالب در این میان تفاوت ورژن واقعی دستگاه با آنچه توسط تست‌ها شناسایی می‌شود است؛ در حالی‌که روی جعبه  ورژن دستگاه XT1635-03 نقش بسته و حتی با و حتی با اجرای کد دستوری درون گوشی نیز همین ورژن اعلام می‌شود که با حافظه داخلی 64 گیگابایتی آن نیز سازگار است تقریبا در تمامی تست‌ها، ورژن این گوشی XT1635-02 اعلام می‌شود که ظاهرا نسخه 32 گیگابایتی این مدل است.

برای مقایسه کیفیت پردازش در Moto Z Play نسبت به Moto Z نخست به سراغ دو تست CPU یعنی آزمون‌های Geekbench و Vellamo می‌رویم که هر دو به صورت جداگانه در حالت‌های تک هسته‌ای و چند هسته‌ای اجرا شده و دیگر سخت‌افزارهای گوشی از جمله گرافیک و رزولوشن صفحه‌نمایش تاثیری در نتایج آنها ندارند. Moto Z در Geekbench 4 در حالت تک هسته‌ای و چند هسته‌ای به ترتیب به امتیازهای 1,482 و 3,996 واحد دست پیدا کرد که اعدادی در سطح پرچمداران سال 2016 به حساب می‌آید. در Moto Z Play امتیازهای این دو تست به ترتیب 793 و 2,522 واحد ثبت می‌شوند که هر دو فاصله فراوانی با پرچمداران داشته و در سطح میانی قرار می‌گیرند.

بر همین منوال در تست‌های Metal و Multicore در آزمون Vellamo که نشانگر عملکرد بخش پردازشی گوشی در حالت تک هسته‌ای و چند هسته‌ای است امتیاز Moto Z به ترتیب به 3,554 و 3,433‌ واحد می‌رسد و در این مورد نیز می‌توان این اعداد را با بهترین‌ اندرویدفون‌های فعلی بازار مقایسه کرد. Moto Z Play‌ در این تست نیز تقریبا حوالی نیمی از امتیازهای Moto Z را کسب می‌کند جایی‌که امتیاز این گوشی در تست Metal به 1,600 و در تست Multicore به 1,956 واحد می‌رسد

در تست چندوجهی AnTuTu v6.2.1 در حالی‌که امتیازهای بالاتر از 120 تا 130 هزار را می‌توان در رده پرچمداران سال 2016 جای داد انتظار دستیابی به امتیازی فراتر از 70 هزار واحد را برای Moto Z Play با توجه به هسته‌های نچندان قدرتمند ARM A53، گرافیک رده میانی و البته رم 3 گیگابایتی LPDDR3 دستگاه نداریم. البته در این میان فرکانس نسبتا بالای 2 گیگاهرتزی هسته‌ها و وضوح تنها فول اچ‌دی صفحه‌نمایش تا حدودی به Moto Z Play برای ارتقا نسبی امتیاز خود در مقایسه با دیگر گوشی‌های رده میانی کمک می‌کند. Z Play در اینجا نیز با امتیاز 63,036 به حوالی 50 درصد امتیاز Moto Z دست پیدا می‌کند و قرار گرفتن آن در کلاس میانی به خوبی در این حالت پدیدار می‌شود.

در نهایت آزمون Sling Shot ES3.1 در بنچ‌مارک 3DMark به خوبی وضعیت بخش گرافیکی گوشی را مشخص می‌کند. در گوشی‌های پرچمدار از جمله Moto Z امتیاز این تست فراتر از 2 هزار واحد ثبت می‌شود و مدل‌های پیشرفته رده میانی همچون Huawei P9 نیز به زحمت امتیازی حوالی 900 تا 1000 واحد را در این تست به دست می‌آورند. در Moto Z Play با نیم‌نگاهی به بخش گرافیکی همراه با حافظه رم و هسته‌های پردازشی نمی‌توان انتظار امتیاز فوق‌العاده‌ای را از آن در این تست داشت و کسب امتیاز تنها 463 واحد در این تست نشانگر قدرت متوسط رو به پایین بخش گرافیکی دستگاه خواهد بود.

ارتباطات

حضور Snapdragon 625 در Moto Z Play حداکثر سرعت تبادلات دیتا تحت شبکه 4G را به LTE Cat.7 یعنی 300Mbps در دانلود محدود می‌کند و در آپلود نیز امکان فراتر رفتن از سرعت 150Mbps وجود ندارد. بلوتوث دستگاه با وجود پشتیبانی چیپ‌ست از نسخه 4.1، همچنان ورژن 4.0 بوده و همین مسئله در مورد وای‌فای 11.n با وجود پشتیبانی پروسسور از وای‌فای 11.ac نیز تکرار شده است. پورت USB Type-C دستگاه از اتصال دیوایس‌های منطبق با فناوری OTG (موس و کیبورد، حافظه فلش، دسته بازی و...) پشتیبانی می‌کند و طبیعتا مسیریاب GPS نیز در آن حضور دارد. اتصال NFC دیگر گزینه ارتباطی Z Play به حساب می‌آید که آنتن آن از کناره سمت چپ بالای صفحه‌نمایش و پشت گوشی در کناره سمت راست لنز دوربین در دسترس قرار دارد.

کلام آخر

Motorola Moto Z Play دیوایسی در رده میانی با قیمتی بیش از میانگین معمول این کلاس است که عامل اصلی افزایش قیمت آن را جدا از طراحی چشم‌نواز و گزینه‌هایی نظیر حافظه داخلی بالا، بیشتر از همه ظاهرا باید در پشتیبانی دستگاه از ماژول‌های Moto Mods جست‌وجو کرد. موتو مادها با اینکه برای خریداران Moto Z سرگرمی‌های تازه‌ای را بدون نگرانی از هزینه نهایی ایجاد می‌کنند، عملا کارکرد یکسانی را برای کاربران Z Play نخواهند داشت چرا که قیمت برخی ماژول‌های اصلی این خانواده از اختلاف قیمت مابین Z Play‌ و Moto Z فراتر رفته و احتمالا بسیاری از کاربران Z Play ارتقا دیوایس خود به Moto Z را (با صفحه‌نمایش، دوربین، حافظه رم و پروسسور قو‌ی‌تر)به تهیه ماژول‌هایی که ممکن است در فاصله زمانی کوتاهی به دست فراموشی سپرده ‌شوند‌ ترجیح خواهند داد.

بدین‌ترتیب با کنار گذاشتن گزینه ماژول‌های Moto Mods توجیه منطقی دیگری برای قیمت در نظر گرفته شده برای این دیوایس که حتی از برخی دیوایس‌های پرچمدار فعلی بازار (همچون هواوی P9 و ال‌جی G5) نیز رقم بالاتری را از کاربران طلب می‌کند دیده نمی‌شود. فول اچ‌دی بودن صفحه‌نمایش و کیفیت نچندان ایده‌آل دوربین اصلی در کنار چیپ‌ست پردازشی سری 6 کوالکام به خوبی از رده قیمتی دستگاه و جایگاه آن در بازار سخن می‌گویند و از سوی دیگر رم 3 گیگابایتی LPDDR3، حافظه داخلی ظاهرا از نوع eMMC و اتصال وای‌فای از نوع 11.n نیز هر سه مانع از مطرح کردن این گوشی به عنوان دیوایسی فراتر از رده میانی به حساب می‌آیند. در سوی نکات مثبت دستگاه باید از پشتیبانی همزمان از کارت حافظه و دو سیم‌کارت سخن گفت و باتری 3,510mAh آن نیز دوام بسیار مناسبی را ارائه می‌کند. از دوربین سلفی می‌توان رضایت داشت و ارائه جک هدست در کنار USB Type-C امکان گوش دادن به موسیقی حین شارژ شدن را فراهم می‌آورد. شارژ سریع و فیلم‌برداری 4K نیز امکانات جذابی برای این مجموعه به حساب می‌آیند. در مجموع با در کنار هم قرار دادن نکات مثبت و منفی Moto Z Play، موفقیت این گوشی بیش از همه چیز به کاهش قیمت آن در بازار بستگی خواهد داشت چرا که در غیر اینصورت در رقابت بی‌رحمانه اسمارت‌فون‌های متعدد رده میانی معمولا قیمت تمام‌شده دستگاه حرف اول و آخر را در انتخاب اکثر کاربران خواهد زد.