mobile.ir - مرجع موبایل ایران

از HTC در گذشته‌ای نچندان دور به عنوان قدرت جدید دنیای اسمارت‌فون‌ها یاد می‌شد. این برند نسبتا جوان تایوانی با تکیه بر کیفیت بالای ساخت،‌ اجزای سخت‌افزاری پیشرفته و به خصوص رابط کاربری متفاوت در سیستم‌عامل‌های ویندوز و اندروید توجه بسیاری را به خود جلب کرد و با وجود چالش‌ها و مشکلات کوچک و بزرگ حتی در برخی از برهه‌های زمانی مختلف روند رو به رشدی را نیز تجربه کرده بود. در اواخر سال 2010 یک تصمیم‌ جنجالی و به ظاهر اشتباه در سرمایه‌گذاری گسترده روی سیستم‌عامل ویندوزفون چالش بزرگی را پیش روی مدیران و سهام‌داران این شرکت قرار داد. HTC که افتخار ساخت اولین گوشی اندرویدی و نیز اولین گوشی نکسوس را در کارنامه داشت بار دیگر با چرخشی به موقع به سمت سیستم‌عامل اندروید نه‌تنها به کسب و کار خود رونق بیشتری بخشید بلکه نام این شرکت را در ذهن خریداران به عنوان یکی از عرضه‌کننده‌گان برتر اندروید مطرح کرد. ارائه سری One در ابتدای سال 2013 اچ‌تی‌سی را بار دیگر به روزهای طلایی این شرکت نزدیک کرد. One M8 در سال 2014 و One M9 در سال 2015 شاخص‌ترین تولیدات این برند در طی سال‌های بعد بودند که هریک با فراز و فرودهای مشخصی در میان کاربران روبرو شدند. M9 در این میان برخلاف دیگر تولیدات مشابه HTC با استقبال بالایی در میان خریداران روبرو نشد و به طبع آن ارزش و سهام شرکت در فاصله کوتاهی پس از عرضه این مدل به بازار افت محسوسی را تجربه کرد. HTC برای جبران فروش ضعیف One M9 در فاصله 8 ماه پس از حضور این مدل در بازار یعنی از مارچ تا نوامبر 2015 نزدیک به 9 گوشی دیگر در خانواده One ارائه کرد که تقریبا همگی در رده میانی رو به بالا قرار داشتند و برخی برای جبران رزولوشن فول اچ‌دی صفحه‌نمایش One M9 از وضوح بالاتر QHD برای صفحه‌نمایش بهره می‌بردند. HTC One E9+ یکی از این مدل‌هاست که با صفحه‌نمایش 5.5 اینچی QHD و مشخصاتی پیشرفته در کنار قیمتی رقابتی حداقل روی کاغذ انتخاب جذابی به نظر می‌رسد. این گوشی دو سیم‌کارته با نام کامل One E9+ dual sim موضوع بررسی این نوبت است.

جعبه محتویات

One E9+ با جعبه‌ای کاملا مشابه با M9 اصلی ارائه می‌شود. این جعبه سفید رنگ کم ارتفاع به جز خود گوشی، موارد قابل انتظاری همچون کابل USB، شارژر و هدست را در خود جای داده‌اند البته هدست این گوشی از طرف نمایندگی HTC‌ در ایران در اختیار ما قرار نگرفت و به همین علت در مورد ظاهر و کیفیت آن نمی‌توان اظهارنظر صحیحی انجام داد.

شارژر گوشی یک نمونه 5 واتی (5 ولت و 1 آمپر) است که ضعیف‌تر از شارژر 7.5 واتی ارائه شده همراه با One M9‌ بوده و به همین علت زمان شارژ طولانی‌تری را ارائه می‌کند. در مورد این شارژر در بخش باتری بیشتر سخن خواهیم گفت.

طراحی ظاهری

ابعاد بزرگ، ضخامت کم و ترکیب خوشایند پلاستیک مات پشت دستگاه از جمله موارد مثبت قابل ذکر پس از در دست گرفتن One E9+ به شمار می‌روند. وزن گوشی به نسبت سایز آن مناسب به نظر می‌رسد و حذف برآمدگی بخش پشتی نیز به جلوه مدرن این مدل کمک فراوانی کرده است. حضور دو اسپیکر استریو در بالا و پایین صفحه‌نمایش با وجود افزایش بیش از اندازه ارتفاع گوشی،‌ برای بسیاری از کاربران نکته مثبت مهمی محسوب می‌شود و از طراحی مینیمالیستی اجزای جانبی نیز می‌توان به میزان زیادی رضایت داشت.

لنز بسیار بزرگ و برآمده دوربین اصلی در پشت دستگاه از معدود موارد منفی در طراحی این مدل به حساب می‌آید؛ این دوربین با بیرون زدگی نزدیک به 1 میلیمتری، نه‌‌تنها تاثیری منفی در قرارگیری کامل دستگاه روی سطوح صاف دارد بلکه جایگاه در نظر گرفته شده برای آن نیز در هنگام استفاده از دوربین در حالت معمول افقی تا حدودی مشکل‌آفرین می‌شود. در این حالت انگشتان دست به سادگی در مقابل لنز دوربین قرار می‌گیرند.

در یک نگاه کلی One E9+ طراحی مدرن و قابل‌قبولی را ارائه می‌کند و با وجود برخی نکات نچندان مثبت همچون استفاده از پلاستیک و جایگاه دوربین در بخش پشتی، شرایط برای مثبت قلمداد کردن این طراحی به خصوص در ترکیب رنگ روشن این گوشی کاملا فراهم است.

ابعاد و وزن

حضور اسپیکرهای استریو و دو فضای تیره بدون استفاده در بالا و پایین صفحه‌نمایش، ارتفاع گوشی را به میزان بسیار زیادی نسبت به حد معمول این کلاس افزایش داده است. ارتفاع 156.5 میلیمتری دستگاه در مقایسه با Huawei Mate S و LG G4 با صفحه‌نمایش‌های یک اندازه به ترتیب 6.7 و 7.6 میلیمتر بزرگ‌تر است و مقایسه آن با یکی از بلند‌قامت‌ترین اسمارت‌فون‌های اندرویدی 5.5 اینچی یعنی Sony XPERIA Z5 Premium با ارتفاع 154.4 میلیمتری نیز بیش از 2 میلیمتر اختلاف را نشان می‌دهد. در دو طرف صفحه‌نمایش حاشیه‌های جانبی نسبتا زیادی دیده می‌شود و از همین رو در زمینه عرض گوشی نیز با ابعاد بیشتری نسبت به حد معمول روبرو می‌شویم. عرض دستگاه 76.5 میلیمتر اعلام شده که بار دیگر چند دهم میلیمتری از نمونه‌های معمول این رده بزرگ‌تر است. ضخامت 7.5 میلیمتری One E9+ اما بسیار مناسب بوده و گوشی را در دست بسیار Slim جلوه می‌دهد.

One E9+ تنها 150 گرم وزن دارد که 30 گرم سبک‌تر از XPERIA Z5 Premium بوده و مقایسه آن با نمونه‌های نسبتا سبکی همچون G4 و Mate S نیز وزن کمتری را نشان می‌دهد.

صفحه‌نمایش

E9+ در حال حاضر تنها اسمارت‌فون‌ اندرویدی حاضر در بازار HTC با صفحه‌نمایش 5.5 اینچی QHD یا 2560×1440 پیکسلی است و از این لحاظ می‌توان آن را به نوعی برترین پنل این برند در کلاس اندروید نیز به حساب آورد. فشردگی پیکسلی این پنل 534 پیکسل در هر اینچ اندازه‌گیری می‌شود که کاملا فراتر از حداکثر فشردگی قابل تشخیص توسط چشم انسان در فاصله معمول استفاده از گوشی است.

فناوری ساخت این پنل از نوع IPS TFT LCD بوده و از همین رو زاویه دید و رنگ‌های بسیار مناسبی را ایجاد می‌کند. سطح رنگ مشکی و کنتراست پنل برای کلاس LCD‌ بسیار مناسب است جایی‌که برخلاف اکثر پنل‌های موبایلی LCD که رنگ مشکی در آنها به ترکیب خاکستری تیره شباهت دارد، در One E9+ با رنگ مشکی مناسبی روبرو می‌شویم. بالا بودن کنتراست البته به قیمت روشنایی نچندان فوق‌العاده این پنل تمام شده و با وجود آنکه در اکثر محیط‌های نوری حتی در زیر نور خورشید مشکل خاصی از لحاظ دیده شدن محتوا وجود ندارد اما نور پنل تا حدودی نسبت به گذشته کاهش یافته است. در کل از این صفحه‌نمایش با وضوح و حساسیت بالا و کیفیت رنگ و کنتراست بیش از حد انتظار، رضایت داشتیم.

در زیر صفحه‌نمایش به یکی از اسپیکرهای استریوی دستگاه همراه با میکروفون تماس و نشان HTC بر می‌خوریم و در بالا نیز دومین اسپیکر استریو،‌ حسگرهای تنظیم نور و Proximity‌ همراه با دوربین دوم قرار دارند. وضوح دوربین دوم در نمونه در اختیار ما 4 مگاپیکسل با فناوری التراپیکسلی اختصاصی HTC‌ است که در بخش دوربین بیشتر به آن خواهیم پرداخت.

اجزای جانبی

در سمت چپ گوشی و در زیر یک کاور باریک متصل به بدنه سه اسلات مجزا برای قرار دادن دو سیم‌کارت نانو و کارت حافظه Micro SD قرار دارد. مجزا بودن اسلات‌های سیم‌کارت از کارت حافظه یکی از برتری‌های E9+ نسبت به برخی از رقبای اصلی آن در بازار به حساب می‌آید و بدین‌ترتیب کاربران بر سر دوراهی انتخاب گزینه دو سیم‌کارت یا کارت حافظه جانبی قرار نمی‌گیرند.

در سوی دیگر و در سمت راست دکمه دوگانه تغییر صدا و کلید پاور قرار دارند که در این میان کلید پاور با انتخاب جایگاهی مناسب و برجستگی‌های دایره‌شکل به راحتی در زیر انگشت شست دست راست یا انگشت اشاره دست چپ قرار می‌گیرد. کلید دوگانه تغییر صدا اما بالاتر از حد معمول قرارگیری انگشتان دست قرار داشت و دسترسی به آن به خصوص در حین تماس چندان به آسانی انجام نمی‌شود.

در پایین به پورت Micro USB اتصالات سیمی بر می‌خوریم و بخش بالایی نیز تنها به جک اتصال هدست تعلق دارد.

پشت دستگاه

استفاده از پلاستیک در بخش پشتی گوشی ظاهری همانند مدل‌های سری دیزایر HTC‌ به این مدل بخشیده است. مات بودن این پلاستیک از ماندن اثرات انگشت مشهود روی سطح جلوگیری می‌گیرد اما با مشاهده این قسمت در نور نیز آلودگی و اثرات انگشت فراوانی را روی آن می‌توان یافت که پاک کردن آنها نیز به سادگی سطوح براق نیست. بدین‌ترتیب برای کاربران حساس به اثرات انگشت تهیه نسخه سفید رنگ گوشی کاملا توصیه می‌شود. نشان HTC در مرکز همراه با لنز برآمده و بزرگ دوربین و تک فلش LED آن در بالا نکات اصلی قابل اشاره در بخش پشتی One E9+ را تشکیل می‌دهند.

دوربین اصلی

دوربین همواره یکی از نقاط بحث‌برانگیز گوشی‌های سری One‌ در یکی دو سال اخیر بوده است. ایده انقلابی افزایش سایز زیرپیکسل‌های تصویر و معرفی فناوری التراپیکسلی در One M7 و استفاده از دو لنز مجزا برای تغییر فوکوس و عمق میدان در One M8 از جمله این موارد به حساب می‌آیند. در One M9 اما اچ‌تی‌سی با به کنار گذاشتن ایده التراپیکسلی در دوربین اصلی، به سراغ یک ماژول متداول‌تر 20 مگاپیکسلی رفت. در One E9+ نیز به یک دوربین 20 مگاپیکسلی برمی‌خوریم که قادر به ایجاد تصاویری حداکثر با وضوح 3024×5376 پیکسل (16 مگاپیکسل) در نسبت تصویر 16:9 و 3744×5376 پیکسل (20 مگاپیکسل) در نسبت تصویر نچندان متداول 10:7 است. این دوربین از سنسور 1/2.3 اینچی توشیبا با لنز 27.8 میلیمتری F/2.2 بهره می‌برد که شباهت نزدیکی با دوربین حاضر در One M9 ‌داشته و مقایسه آن با نمونه‌های پرچمداری همچون LG G4 و Huawei Mate S با گشودگی‌های دیافراگم به ترتیب F/1.8 و F/2.0 سرعت و نورگیری کمتری را ارائه می‌کند. این نکته البته با در نظر گرفتن رده قیمتی بسیار پایین‌تر دستگاه در مقابل پرچمداران به خوبی قابل اغماض و چشم‌پوشی است.

رابط کاربری دوربین شباهت نزدیکی با آنچه پیش از این از یک گوشی HTC دیده بودیم دارد؛ المان‌های دوربین در این رابط کاربری در چهار گوشه تصویر تقسیم شده‌اند جایی‌که در کناره سمت راست به ترتیب از بالا به پایین نمای آخرین عکس گرفته شده، شاتر دوربین، دکمه کوچک‌تر آغاز فیلم‌برداری و دکمه تغییر حالت (سلفی، عکاسی، پانوراما) قرار دارند. در سمت راست در بالاترین قسمت تنها دکمه‌ای برای تنظیمات فلش در نظر گرفته شده و در نوار بالای صفحه نیز هنگام گشودن اپلیکیشن دوربین تعداد عکس باقی مانده و زمان قابل فیلم‌برداری با توجه به حافظه داخلی دستگاه به نمایش گذاشته می‌شود.

تنظیمات و قابلیت‌های اصلی این دوربین در نوار افقی پایین صفحه قرار گرفته‌اند. در این نوار که با آیکون سه‌نقطه حاضر در کناره سمت چپ می‌توان اقدام به مخفی کردن آن کرد شش آیکون مختلف جای دارد که به ترتیب از چپ به راست شامل تنظیمات مرتبط با عکاسی، تنظیمات فیلم‌برداری، تغییر عدد ISO، تغییر میزان نورگیری، وایت‌بالانس و در نهایت دسترسی به سایر تنظیمات می‌شوند. در نخستین منو یعنی در بخش عکاسی تنظیمات مرتبط با سوژه (منظره، ‌شب، متن، پرتره و ماکرو)، گزینه HDR و از همه جالب‌تر تنظیمات دستی یا Manual دوربین قرار گرفته است.

در تنظیمات دستی دوربین می‌توان پنج گزینه فوکوس، سرعت شاتر (از 2 تا 1/8000 ثانیه)، عدد ISO (از 100 تا 1600)، میزان نورگیری (Ev+2 تا Ev-2) و در نهایت وایت‌بالانس را به صورت دستی تنظیم کرد و از این لحاظ تفاوتی با One M9 ندارد با بررسی دقیق‌تر اما می‌‌توان به یک تفاوت نسبتا مهم اشاره کرد؛ One E9+ برخلاف One M9 از برداشت تصویر در حالت RAW (با فرمت DNG) پشتیبانی نمی‌کند و تنها می‌توان با فرمت JPEG با آن به عکاسی پرداخت.

در بخش فیلم‌برداری تنها سه گزینه برداشت ویدئو به صورت عادی، به صورت اسلوموشن (720p با 49 فریم در ثانیه) و دور تند (1080p با 25 فریم در ثانیه) در دسترس قرار دارد.

در بخش تنظیمات عمومی این دوربین به‌جز یکی دو مورد از جمله امکان قفل کردن فوکوس در حین برداشت ویدئو به نکته خاص دیگری بر نخوردیم.

در حالت Auto‌ تصاویر گرفته شده توسط این دوربین از رنگ‌های نسبتا طبیعی و نورگیری مناسبی برخوردارند و در صورت برخورداری از یک نور کافی با نویز چندانی نیز روبرو نمی‌شویم. در سوی نکات منفی این تصاویر بی‌شک باید به کنتراست پایین‌تر از حد انتظار که در میزان جزئیات نیز تاثیر منفی برجای گذاشته است اشاره کنیم.

تصویر در حالت Auto بدون HDR - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی در حالت Auto بدون HDR

برش اندازه واقعی در حالت Auto بدون HDR

با فعال کردن حالت HDR، به یک باره کنتراست و درصد جزئیات با بهبود قابل ملاحظه‌ای روبرو می‌شود اما در سوی دیگر با تاثیر مشهود کانال رنگی قرمز، کلیه رنگ‌های تصویر تا حدودی غیر واقعی شده و اندکی نویز نیز به تصاویر افزوده می‌شود. ارتقا کنتراست و جزئیات تصویر در منظره برداشت شده در حالت HDR البته ارزشمندتر از نکات منفی به نظر می‌رسد.

تصویر در حالت Auto با HDR فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی در حالت Auto با HDR فعال

برش اندازه واقعی در حالت Auto با HDR فعال

تصاویر بالا را در یک منظره برفی یک دست و تقریبا تنها با رنگ‌های سفید و سیاه تکرار کردیم. بار دیگر در حالت اتوماتیک نویز کمتر و رنگ‌های صحیح‌تری دیده می‌شود اما جزئیات چندان بالا به نظر نمی‌رسد و از کنتراست نیز نمی‌توان راضی بود.

تصویر در حالت Auto بدون HDR - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی در حالت Auto بدون HDR

برش اندازه واقعی در حالت Auto بدون

با فعال کردن HDR با وجود آنکه کنتراست بسیار بهتر می‌شود اما یک ته‌رنگ قرمز غیر واقعی به تصویر افزوده می‌شود که با وجود آنکه برای یک منظره تمام رنگی جذابیت بیشتری را ایجاد می‌کند اما برای یک سوژه یک دست سفید چندان مناسب نیست.

تصویر در حالت Auto با HDR فعال - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی در حالت Auto با HDR فعال

برش اندازه واقعی در حالت Auto با HDR فعال

در کل از کیفیت عکس‌های این دوربین به میزان زیادی رضایت داشتیم اما هر دو حالت اتوماتیک و HDR به نظر احتیاج به برخی تغییرات در نرم‌افزارهای ویرایش تصویر وجود دارد،‌ تغییراتی که به دلیل نبود حالت RAW چندان نیز گسترده نخواهند بود.

فیلم‌برداری این دوربین حداکثر با وضوح 2160/30p صورت می‌پذیرد و در این میان طبیعتا امکان برداشت ویدئوی معمول 1080/30p نیز وجود دارد. حداکثر زمان برداشت یک ویدئوی 4K‌ در این دوربین برای یک نوبت 6 دقیقه است و در طی آن میدان دید بسیار بسته‌تری نسبت به حالت فول اچ‌دی در دسترس قرار می‌گیرد بطوریکه ممکن است بخش‌هایی از سوژه مورد نظر پس از لمس دکمه رکورد از کادر خارج شوند. بیت‌ریت ویدئوهای 4K این دوربین حوالی 54Mbps است که این میزان در حالت فول اچ‌دی به نزدیک به 17Mbps می‌رسد. صدا در هر دو حالت به صورت دوکاناله برداشت می‌شود و بیت‌ریت صوتی در حالت فول اچ‌دی نیز به 200Kbps می‌رسد. ویدئوهای این دوربین با جزئیات بالا، رنگ‌های صحیح و کیفیت مناسبی برداشت شده و در هر دو حالت فول اچ‌دی و 4K به مدل‌های برتر این کلاس نزدیک می‌شوند.

دوربین دوم

One E9+ بسته به مناطق جغرافیایی توزیع دستگاه ظاهرا از دو ترکیب متفاوت برای دوربین دوم بالای صفحه‌نمایش خود بهره می‌برد. برخی از نمونه‌های این مدل با دوربین 13 مگاپیکسلی و برخی دیگر مشابه One M9 از یک دوربین 4 مگاپیکسلی با فناوری التراپیکسلی بهره می‌برند که نمونه در اختیار ما و توزیع شده در بازارهای داخلی نیز به دسته دوم تعلق دارد. این دوربین درست همانند One M9 فاقد فوکوس خودکار بوده و گشودگی دیافراگم آن نیز F/2.0 است. کیفیت تصاویر به ثبت رسیده توسط این دوربین در این کلاس نسبتا مناسب و رضایت‌بخش است و با اینکه برخی دیگر رقبا در این قسمت، شفافیت بیشتر و نویز کمتری را ارائه می‌کنند اما تصاویر دوربین دوم E9+ نیز در نور مناسب چندان بی‌کیفیت به نظر نمی‌رسند. از جمله ایرادهای وارد بر این دوربین که با نبود فوکوس خودکار نیز چندان بی‌ارتباط نیستند باید به soft شدن سوژه‌ها و مکانیزم سخت‌گیرانه حذف نویز اشاره کرد.

باتری

باتری استفاده شده در One E9+ دارای ظرفیت 2800 میلی آمپر ساعت است که مقایسه آن با One M9 با باتری 2840mAh اندکی کاهش را نشان می‌دهد. این کاهش با نگاهی به افزایش سایز و وضوح صفحه‌نمایش انتظار دوام کمتری را از این مجموعه ایجاد می‌کند؛ انتظاری که در عمل با تفاوت‌هایی همراه می‌شود. در دنیای واقعی با نتیحه متوسطی از این باتری روبرو می‌شویم و با آنکه هنوز نسبت به One M9 نتیجه ضعیف‌تری را ایجاد می‌کند اما این اختلاف عمدتا به لطف حضور چیپ‌ست پردازشی کم‌مصرف‌تر در E9+ چندان زیاد نیست و هنوز نیز می‌توان با یک بار شارژ در یک استفاده ترکیبی متوسط رو به بالا، تا اواسط روز دوم نیز بدون نیاز به اتصال شارژر از گوشی استفاده کرد.

شارژر 5 واتی همراه گوشی همانطور که پیش از این نیز اشاره شد از قدرت فوق‌العاده‌ای برخوردار نیست و طبیعتا امکان شارژ سریع نیز برای آن در نظر گرفته نشده است. این شارژر به زمانی بیش از 3 ساعت برای شارژ کامل باتری نیاز دارد.

سیستم‌عامل-رابط کاربری

E9+ در زمانی نزدیک به 25 ثانیه بوت می‌شود که چند ثانیه‌ای سریع‌تر از One M9 به حساب می‌آید. سیستم‌عامل دستگاه نسخه 5.0.2 اندروید لالی‌پاپ است و پوسته HTC Sense 7.0 نیز همانند One M9 رابط کاربری گوشی را تشکیل می‌دهد بدین‌ترتیب ساختار منویی دستگاه تقریبا هیچ تفاوت خاصی با گذشته ندارد.

صفحه قفل در این رابط کاربری اطلاعات زمان، تاریخ، آب و هوا و چهار میانبر در بخش پایین صفحه را به نمایش می‌گذارد. بازگشایی قفل با اسکرول دست روی صفحه‌نمایش در جهت دلخواه صورت می‌پذیرد.

صفحه Home مثل گذشته شامل 5 دسک‌تاپ مختلف همراه با یک دسک‌تاپ مجزا در سمت چپ برای Blinkfeed است. در اینجا نیز همانند M9 با اینکه می‌توان بلینک‌فید را به طور کامل حذف کرد اما از جای خالی آن استفاده دیگری نمی‌توان کرد.

در بین ویجت‌های قابل انتخاب برای صفحه Home یک گزینه جدید به نام Sense Home دیده می‌شود که با انتخاب آن سه گزینه Out، Home و Work به نمایش در می‌آید. در هریک از این سه حالت، سیستم‌عامل به صورت خودکار میانبر و فولدرهایی را نمایش می‌دهد که متناسب با وضعیت انتخاب شده، بهینه‌سازی شده‌‌اند. به عنوان نمونه در وضعیت Home، میانبرهای Music و YouTube دیده می‌شوند، در وضعیت Work، گوگل درایو و Mail به نمایش در می‌آیند و در حالت Out نیز موارد متناسبی چون Car و Maps را می‌توان مشاهده کرد. فولدرهای Downloads، Suggestion و Google در هر سه حالت حضور دارند.

App drawer یا منوی اصلی در M9 تغییر نداشته و همان حالت اسکرول عمودی همیشگی برای آن در نظر گرفته شده است.

در Notification Area چه به لحاظ کاربری و چه از نظر ظاهری تغییر خاصی را مشاهده نکردیم و هنوز با اسکرول تک انگشتی، به نوتیفیکیشن برنامه‌ها و با ادامه اسکرول یا اسکرول دو انگشتی به میانبر یا تاگل‌های 12 گانه این قسمت دست پیدا می‌کنیم. امکان تغییر و جابجایی آیکون‌های این قسمت از یک لیست 22 عددی،‌ با لمس گزینه ادیت در بالای صفحه‌نمایش امکان‌پذیر است.

چیپ‌ست پردازشی-حافظه

یکی از تغییرات اصلی در One E9+ نسبت به One M9 به جز صفحه‌نمایش و برخی موارد دیگر، به قسمت پردازشی گوشی مرتبط است. HTC در E9+ از چیپ‌ست نسبتا جدیدی از شرکت مدیاتک موسوم به MT6795M استفاده کرده که از آن با عنوان Helio X10 نیز یاد می‌شود. این چیپ‌ست با وجود آنکه در غیاب هسته‌های قدرتمند ARM A57 تنها از هسته‌های نسبتا ضعیف‌تر ARM A53 استفاده می‌کند اما برخلاف Snapdragon 810 و دیگر چیپ‌ست‌های مشابه از معماری big.LITTLE بهره نبرده و تمامی 8 هسته آن در یک لحظه فعال و قابل استفاده هستند. این نکته در کنار فرکانس 2 گیگاهرتزی هسته‌ها،‌ برتری مشهودی را برای این مجموعه ایجاد می‌کند که همانطور که در قسمت باتری مشاهده شد خوشبختانه تاثیر منفی چندانی نیز بر مصرف انرژی دستگاه بر جای نمی‌‌گذارد. حافظه رم گوشی 3 گیگابایت بوده و گرافیک آن نیز توسط قطعه PowerVR G6200 تامین می‌شود. حافظه داخلی گوشی 32 گیگابایت است که از این مقدار نزدیک به 22 گیگابایت در دسترس قرار دارد.

در نخستین تست پردازشی این مدل به سراغ بنچ‌مارک Geekbench 3 برای بررسی کیفیت هسته‌های پردازشی می‌رویم. این تست تنها کیفیت هسته‌های پردازشی را مورد بررسی قرار می‌دهد و فاکتورهای دیگر همچون وضوح صفحه‌نمایش و گرافیک تاثیری در آن ندارند. امتیاز One E9+ در این تست در دو حالت تک هسته‌ای و چند هسته‌ای به ترتیب 925 و 4785 واحد بود که در مقایسه با Sony XPERIA Z5 با چیپ‌ست Snapdragon 810 و امتیازهای 1349 و 4152 با وجود آنکه در حالت تک هسته‌ای (به دلیل حضور هسته‌های قوی‌تر ARM A57 در Z5) امتیاز کمتری کسب می‌کند اما در حالت چند هسته‌ای به لطف فعال بودن همه هسته‌ها و فرکانس بالاتر آنها امتیاز بهتری توسط E9+ ثبت می‌شود.

در تست دوم به سراغ AnTuTu v.5.7.1 می‌رویم که یک تست کلی با لحاظ کردن تقریبا تقریبا تمامی فاکتورهای تاثیر گذار در پرفورمنس دستگاه از جمله وضوح صفحه‌نمایش، کیفیت پردازشگر گرافیکی، توان هسته‌های پردازشی، میزان حافظه رم و سرعت حافظه داخلی است. HTC One M9 با صفحه‌نمایش فول اچ‌دی و چیپ ست Snapdragon 810 به امتیاز 48027 در این تست دست پیدا کرد اما امتیاز One E9+ در این تست کاملا افزایش یافته و به 50466 واحد رسید. علت اصلی این بهبود عملکرد را با وجود وضوح بالاتر صفحه‌نمایش باید به فرکانس بالاتر هسته‌ها و فعال بودن همزمان تمامی آنها مرتبط دانست. مسئله کاهش پرفورمنس چیپ‌ست Snapdragon 810 پس از گرم شدن این مجموعه نیز در کاهش امتیاز One M9 و برتری One E9+ بی‌تاثیر نبوده است.

در نهایت در آخرین تست به سراغ مجموعه گرافیکی این گوشی و بنچ‌مارک 3DMark می‌رویم. در این تست از همین ابتدا انتظار مشاهده نبرد نابرابری مابین One E9+ و One M9 می‌رود. از یک سو گرافیک Adreno 430 حاضر در One M9 از کیفیت و کلاس بالاتری نسبت به PowerVR G6200 برخوردار است و از سوی دیگر پایین‌تر بودن وضوح صفحه‌نمایش One M9 شرایط را برای گرافیک گوشی تسهیل کرده و بار دیگر اوضاع را روی کاغذ به نفع این مدل نشان می‌دهد. در عمل در آزمون Ice Storm Unlimited از بنچ‌مارک 3DMark امتیاز One E9+ برابر 11435 واحد اندازه‌گیری شد در حالی‌که One M9‌ همین تست را با امتیاز بسیار بهتر 20875 به انتها رسانید.

ارتباطات

همانند سال گذشته و رابطه مابین One E8 و One M8، امسال نیز One E9+ از امکانات ارتباطی به نسبت کمتری نسبت به One M9‌ برخوردار شده است؛ این امکانات کمتر البته چندان تعیین‌‌کننده و بزرگ به نظر نمی‌رسند. در پله اول گزینه ارتباطی LTE در One E9+ به Cat.4 و سرعت 150Mbps‌ در دانلود تقلیل یافته و از درگاه اینفرارد یا مادون قرمز نیز در کنار خروجی تصویر MHL خبری نیست. به جز این دو مورد تفاوت خاصی مابین One E9+ و One M9‌ در گزینه‌های ارتباطی دیده نمی‌شود و همچنان وای‌فای ac دو بانده، بلوتوث 4.1، اتصال NFC، مسیریاب GPS و پورت Micro USB با پشتیبانی از OTG در آن دیده می‌شود. هر دو سیم‌کارت دستگاه در E9+ از اتصال 4G پشتیبانی می‌کنند.

کلام آخر

HTC One E9+ محصولی بی سر و صدا با امکاناتی راضی‌کننده و قیمتی مناسب است. صفحه‌نمایش 5.5 اینچی QHD‌ دستگاه، ابعاد و کیفیتی در سطح پرچمداران ارائه می‌کند و از کیفیت دوربین عکاسی و فیلم‌برداری آن نیز با نادیده گرفتن برخی موارد می‌توان به میزان بسیار زیادی رضایت داشت. واحد پردازشی گوشی سرعت و عملکرد مطلوبی دارد و حافظه رم و حافظه داخلی نسبتا حجیمی در آن (به نسبت قیمت) به چشم می‌خورد. اسپیکرهای استریو در بالا و پایین صفحه‌نمایش، پشتیبانی از دو سیم‌کارت 4G و اسلات حافظه مستقل از سیم‌‌کارت دیگر نکات مثبت این گوشی را تشکیل می‌دهند. بدین‌ترتیب به نوعی می‌توان One E9+ را ارزان‌قیمت‌ترین اسمارت‌فون اندرویدی مجهز به صفحه‌نمایش QHD و دو سیم‌کارت مستقل 4G تلقی کرد. در سمت نکات منفی بیش از همه چیز باید به ارتفاع بیش از اندازه دستگاه، جایگاه نامناسب لنز دوربین و دسترسی نداشتن به باتری اشاره کرد.