واحد خبر mobile.ir : چنان‌چه در 2 سال اخیر اقدام به خرید یک گوشی هوشمند یا لپ‌تاپ رده بالا نموده باشید، به احتمال زیاد با پورت USB-C روی دستگاه جدید خود مواجه گردیده‌اید. پورتی واحد برای شارژ باتری، انتقال فایل، خروجی تصویر و صدا که بر خلاف پورت‌های USB قدیمی‌تر کاملا قرینه بوده و از هر دو جهت قابلیت اتصال دارد. اتصالات USB نوع C با نگاهی به آینده و بر اساس تجربه به دست آمده از نسخه‌های پیشین، به گونه‌ای طراحی گردیده‌‌اند تا نیاز تولیدکنندگان تجهیزات الکترونیکی و کاربران آن‌ها را تا سال‌ها بعد به خوبی تامین نمایند. اگرچه از زمان طراحی نهایی این نوع اتصالات چند سالی می‌گذرد، اما استفاده گسترده از آن‌ها در همین یکی دو سال اخیر اتفاق افتاده است.

لذا اکنون که دستگاه‌های متعددی با این نوع اتصالات وارد بازار گردیده و در اختیار بخشی از کاربران قرار دارند، بهتر دیدیم مطلبی را به بررسی USB-C و مقایسه آن با اتصالات مشابه اختصاص دهیم.

USB-C چیست؟

USB از سال 1996 میلادی تا کنون وظیفه استانداردسازی اتصالات بسیاری از تجهیزات کامپیوتری و دستگاه‌های الکترونیکی را بر عهده داشته است. USB Type-C یا همان USB-C نوع جدیدی از اتصالات فیزیکی برای ارتباطات مبتنی بر استاندارد USB است. بنابراین باید دقت داشت که USB-C تعیین کننده استاندارد ارتباط USB نبوده و صرفا شکل فیزیکی، فناوری ساخت و روش اتصال سیم‌ها را برای فیش‌های واقع در انتهای کابل USB مشخص می‌کند. در واقع می‌توان از اتصالات USB-C برای برقراری ارتباط تجهیزات الکترونیکی بر مبنای استانداردهای مختلفی از جمله USB 2.0، USB 3.x و حتی 3 Thunderbolt استفاده نمود. اتصالات USB-C امکان انتقال و مصرف جریان الکتریکی باس پاور (موسوم به vBUS) با شدت 1.5 و 3 آمپر را دارا هستند و بر اساس استاندارد و تجهیزات مورد استفاده برای تامین ارتباط قادرند داده‌ها را در حالت تئوری با سرعت‌هایی از 480 مگابیت بر ثانیه (با استاندارد USB 2.0) تا 40 گیگابیت بر ثانیه (با استاندارد Thunderbolt 3) انتقال دهند.

خانواده استانداردهای USB از گذشته تا به امروز شامل USB 1.x، UBS 2.0 و USB 3.x می‌شود. در بازه سال‌های 1996 تا 2001 برای ارتباطات مبتنی بر استاندارد USB 1.0 از فیش‌های بزرگ نوع A و B استفاده می‌شد. استاندارد USB 2.0 از سال 2001 تا کنون برای برقراری ارتباط انواع تجهیزات الکترونیکی به کار گرفته شده است. فیش‌های مورد استفاده برای این استاندارد اندازه فیزیکی کوچک‌تری داشته و عبارت بودند از Micro B ،Micro A ،Mini AB ،Mini B ،Mini A و Micro AB. دو مشکل مهم و دردسرساز این اتصالات USB برای تولیدکنندگان و کاربران عبارت بود از: تنوع و ناسازگاری میان انواع فیش‌های مورد استفاده برای اتصالات USB و همچنین لزوم اتصال فیش به پورت در یک جهت مشخص. خوشبختانه هر دو این مشکلات با فراگیر شدن استفاده از USB-C حل خواهد شد. از طرفی تمامی ارتباطات مبتنی بر استاندارد USB 3.x توسط اتصالات USB نوع C برقرار شده‌اند و از سوی دیگر اتصالات USB-C به صورت کاملا قرینه و قابل اتصال در هر دو جهت طراحی گردیده‌اند.

با نهایی شدن طراحی USB-C در ماه آگوست سال 2014، مشخصات آن توسط فروم پیاده‌سازی‌کنندگان USB (یا USB-IF) -- که کار طراحی و استانداردسازی اتصالات USB را انجام می‌دهد – منتشر گردید. فیش USB نوع C یک کانکتور 24 پین دوطرفه است با ابعد 8.4 میلی‌متر در 2.6 میلی‌متر، که از نظر اندازه کلی کمی بزرگ‌تر از فیش‌های پرکاربرد نوع Micro-B یا همان Micro USB محسوب می‌شود. بنابراین برای اتصال فیش‌های قدیمی‌تر به پورت‌های نوع C و برعکس بایستی از مبدل‌های متناسب استفاده نمود. کابل‌های مورد استفاده برای اتصالات USB-C می‌توانند بر اساس نوع استاندارد ارتباط USB ساختار و مشخصات متفاوتی داشته باشند. کابل‌های مورد استفاده برای ارتباطات USB 3.1 کابل‌های تمام عیار نوع C محسوب می‌گردند. این کابل‌ها از زوج سیم‌های SuperSpeed بهره برده و حداکثر طول آن‌ها در نسل اول 2 متر و در نسل دوم 1 متر است. در حالی که کابل‌های مورد استفاده برای اتصالات نوع C در ارتباط‌های مبتنی بر استاندارد USB 2.0 فاقد زوج سیم‌های SuperSpeed و سیم‌های تامین برق اضافه بوده و می‌توانند تا 4 متر طول داشته باشند.

همان‌طور که اشاره شد، اتصالات USB-C از نظر فنی قادرند علاوه بر شارژ دستگاه‌های همراه از طریق اتصال به شارژر یا لپ‌تاپ، امکان انتقال فایل‌ها، خروجی صدا و خروجی تصویر را برای کاربران فراهم آورند. پشتیبانی این نوع اتصالات از سرعت‌های بالا برای انتقال داده‌ها امکان انتقال صدا و تصویر را با کیفیت بالا، حتی هم‌زمان با شارژ شدن دستگاه میسر می‌سازد. کاربران برای دریافت صدا از طریق این پورت‌ها می‌توانند از هدست‌های مجهز به فیش USB-C برای انتقال صدا به صورت دیجیتالی استفاده نموده یا به کمک حالت Audio Adapter Accessory هدست‌های آنالوگ خود را برای ارسال و دریافت صدا از طریق یک مبدل صوتی با جک 3.5 میلی‌متری در یک طرف و فیش USB-C در طرف دیگر، به پورت‌های نوع C متصل نمایند. همچنین حالت Alternate اتصالات USB-C، امکان انتقال داده‌های غیر USB از جمله تصاویر از دستگاه همراه به انواع صفحات نمایش، تلویزیون‌ها و پروژکتورها را به کمک مبدل‌های ویدئویی VGA ،Display Port ،HDMI و MHL فراهم می‌آورد.

علاوه بر این اتصالات USB-C با پشتیبانی از استاندارد USB Power Delivery پتانسیل تامین توان‌های الکتریکی به مراتب بالاتری نسبت به اتصالات قدیمی‌تر را دارند. از طرفی یک پورت USB 2.0 قادر به تامین 2.5 وات انرژی الکتریکی است. این میزان در حدی‌ست که برای شارژ یک دستگاه همراه معمولی با سرعتی نه چندان بالا مناسب باشد. از سوی دیگر، استاندارد USB 3.1 می‌تواند تا 15 وات انرژی الکتریکی تحویل دهد. اما در همین حال USB Power Delivery امکان ارائه حداکثر 100 وات انرژی الکتریکی، یعنی 6 برابر بیش‌تر از USB 3.1 را فراهم آورده است. این قابلیت بالا در تامین توان الکتریکی می‌تواند در زمینه‌های مختلفی همچون تامین برق مورد نیاز پروژکتورها از طریق اتصال USB-C با لپ‌تاپ‌ها مورد استفاده قرار گیرد.

خانواده استانداردهای USB 3.x

USB 3.x شامل مجموعه‌ای از استانداردهای نسل سوم USB برای ارتباط سیمی میان انواع دستگاه‌های کامپیوتری و الکترونیکی است. مهم‌ترین استانداردهای منتشر شده از این خانواده تا کنون عبارتند از USB 3.1 ،USB 3.0 و USB 3.2. استاندارد USB 3.0 که کار طراحی آن در اواخر سال 2008 میلادی به اتمام رسید، نرخ جدید انتقال داده‌ها را تحت نام (SuperSpeed (SS با حداکثر سرعت 5 گیگابیت بر ثانیه یا 625 مگابایت بر ثانیه – معادل 10 برابر سرعت USB 2.0 استاندارد – معرفی نمود. ارتباطات مبتنی بر این استاندارد برای انتقال داده‌ها از دو مسیر یک‌طرفه، یکی برای ارسال و دیگری برای دریافت بهره می‌برند. در حالی که اتصالات USB 2.0 برای این منظور از یک مسیر دوطرفه استفاده می‌نمودند. در واقع اتصالات USB 3.x از نوع full duplex به شمار رفته و قادرند در آن واحد به ارسال و دریافت داده‌ها بپردازند، در حالی که اتصالات سری 2 از نوع half duplex بوده و در هر لحظه تنها قادر به ارسال یا دریافت داده‌ها هستند.

سرعت استانداردهای USB در حالت تئوری (رنگ آبی) و در دنیای واقعی (رنگ قرمز)

استاندارد USB 3.1 در سال 2013 به عنوان جانشین نسخه 3.0 در دو نسل معرفی گردید. نسل اول این استاندارد یعنی USB 3.1 Gen1 از همان حالت انتقال داده SuperSpeed بهره برده و نسل دوم یا USB 3.1 Gen2 قادر است نرخ جدیدی از انتقال داده‌ها به نام SuperSpeed+ و حداکثر سرعت 10 گیگابیت بر ثانیه (1250 مگابایت بر ثانیه) را روی پورت‌های نوع A یا C ارائه نماید. USB 3.2 جدیدترین استاندارد از این خانواده است که در سال 2017 میلادی معرفی گردید. این استاندارد با بهره‌گیری از 2 باند برای انتقال داده‌ها، قادر است پهنای باند و در نتیجه سرعت انتقال داده‌ها را به دو برابر افزایش دهد. به کمک این استاندارد، کابل‌های SuperSpeed امکان انتقال داده‌ها با سرعت 10 گیگابیت بر ثانیه – یعنی دو برابر میزان قبلی -- را به دست آورده و کابل‌های SuperSpeed+ قادر خواهند بود به نرخ انتقالی در حد 20 گیگابیت بر ثانیه دست یابند. انتظار می‌رود که پورت‌های مبتنی بر استاندارد USB 3.2 از سال 2019 میلادی روی دستگاه‌های مختلف وارد بازار شده و در اختیار کاربران قرار گیرند.

استاندارد Thunderbolt 3

Thunderbolt یک استاندارد برای ارتباط سیمی تجهیزات کامپیوتری است که توسط شرکت اینتل و با همکاری شرکت اپل طراحی می‌گردد. نسل اول و دوم از این استاندارد بر مبنای اتصالات Mini DisplayPort شرکت اپل طراحی گردیده‌اند، در حالی که Thunderbolt 3 از اتصالات USB-C استفاده می‌نماید. Thunderbolt قادر است داده‌های مربوط به دو استاندارد ارتباطی PCI Express و DisplayPort را در دو سیگنال سریال ترکیب نموده و همراه با یک جریان برق DC از طریق یک کابل واحد ارائه نماید. بر همین اساس هر پورت Thunderbolt قادر است امکان اتصال هم‌زمان حداکثر 6 دستگاه جانبی را به فراهم آورد. این استاندارد در ابتدا تحت نام Light Peak توسعه یافته و در سال 2009 میلادی توسط شرکت اینتل به نمایش گذاشته شد. نسخه‌های اولیه این نوع ارتباطات از کابل‌های نوری پلاستیکی بهره گرفته و طبق ادعای اینتل در فضای آزمایشگاهی از سرعت اولیه 10 و سرعت نهایی 100 گیگابیت بر ثانیه برای انتقال داده‌ها برخوردار بودند.

در سال 2011 شرکت اپل در جریان معرفی سری جدید لپ‌تاپ‌های MacBook Pro خود اعلام نمود که نام تجاری این فناوری Thunderbolt در نظر گرفته شده و برای اولین بار همراه با این سری از لپ‌تاپ‌های اپل در اختیار عموم کاربران قرار خواهد گرفت. نسل اول Thunderbolt از با بهره‌گیری از کابل‌های مسی و اتصالات Mini DisplayPort، حداکثر سرعت 10 گیگابیت بر ثانیه را از نظر تئوری ارائه می‌نمود. نسل بعدی این اتصالات در سال 2013 توسط شرکت اینتل معرفی و در اواخر همان سال همراه با سری جدید مک‌بوک‌های پرو شرکت اپل وارد بازار گردید. Thunderbolt 2 قادر است تا از طریق همان کابل‌ها و پورت‌های فیزیکی طراحی شده برای نسل قبل، سرعت انتقال داده‌ها را تا 2 برابر افزایش داده و از نظر تئوری به 20 گیگابیت بر ثانیه برساند. این استاندارد همچنین با پشتیبانی از DisplayPort 1.2، امکان انتقال و پخش ویدئو را روی یک نمایشگر با کیفیت 4K یا روی دو نمایشگر با کیفیت QHD فراهم می‌آورد.

Thunderbolt 3 اولین نسل از این استاندارد است که با اتصالات USB کار می‌کند. در این نسل نسبت به نسل قبلی مصرف انرژی الکتریکی نصف گردیده، همچنین پهنای باند انتقال داده‌ها 2 برابر شده و به 40 گیگابیت بر ثانیه (5 گیگابایت بر ثانیه) افزایش یافته است. نسل سوم از این فناوری امکان پخش هم‌زمان 2 ویدئو با کیفیت 4K و فرکانس تصویر 60 هرتز یا پخش یک ویدئو با کیفیت 4K و فرکانس 120 هرتز را فراهم می‌آورد. Thunderbolt 3 قادر است با استفاده از اتصالات USB-C و کابل‌های مسی، از فناوری USB Power Delivery برای دریافت یا ارسال انرژی الکتریکی با توان 100 وات بهره گیرد. به این ترتیب نیاز به منبع تغذیه مجزا برای برخی دستگاه‌ها مرتفع و برق مورد نیاز آن‌ها از طریق همان اتصال واحد تامین خواهد شد. دستگاه‌های مجهز به پورت‌های Thunderbolt 3 از سال 2015 وارد بازار گردیدند. اغلب این دستگاه‌ها عبارتند از لپ‌تاپ‌های رده بالای شرکت‌های مختلفی همچون Dell ،Asus ،HP ،Lenovo ،Acer ،Apple و MSI. با گسترش استفاده از اتصالات USB-C روی گوشی‌های هوشمند و لپ‌تاپ‌ها، در سال جاری میلادی شایعاتی مبنی بر استفاده از این نوع اتصالات روی آیفون‌های آینده مطرح گردیده است. اما با توجه به سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی اپل روی اتصالات ویژه دستگاه‌های همراه خود با نام Lightning، تمایل همیشگی این شرکت بر بسته نگاه داشتن اکوسیستم محصولاتش و همچنین کارآمد بودن اتصالات Lightning، جایگزینی آن‌ها و تجهیز گوشی‌های هوشمند این شرکت به اتصالاتی مشابه دستگاه‌های اندرویدی چندان محتمل به نظر نمی‌رسد.

مشکلات و چالش‌های USB-C

همان‌طور که احتمالا با توجه به اطلاعات ارائه شده در قسمت‌های قبلی مطلب متوجه شده‌اید، تمامی اتصالات USB-C یکسان تولید نگردیده‌‌ و وجود پورت USB-C روی یک گوشی هوشمند یا یک لپ‌تاپ گویای تمامی داستان نیست. کارایی و قابلیت‌های یک اتصال USB-C وابسته به کیفیت و نوع کابل‌های ارتباطی و همچنین فناوری به‌کار رفته توسط تولیدکننده در ساخت پورت مربوطه است. در واقع مجهز بودن یک دستگاه به پورت‌ USB نوع C لزوما به معنی سرعت انتقال داده و سرعت شارژ بسیار بالا برای آن دستگاه نیست. با وجود پشتیبانی USB-C از استانداردهای مختلفی همچون USB 3.x ،USB 2.0 و Thunderbolt 3، هنوز بسیاری از گوشی‌های هوشمند مجهز به این نوع پورت‌ها از همان استاندارد قدیمی USB 2.0 با حداکثر سرعت انتقال 480 مگابیت بر ثانیه استفاده می‌کنند.

مهم‌ترین و اساسی‌ترین هدف از طراحی USB-C، پاسخگویی یک‌پارچه به تمام نیازهای کابلی کاربران از تامین انرژی الکتریکی گرفته تا انتقال داده، صدا و تصویر از طریق یک اتصال واحد است. اما همین نقش اساسی و اولیه در حال حاضر با انبوهی از مشکلات ناسازگاری ناشی از مغایرت در نحوه ساخت این اتصالات و استاندارهای اختصاصی تولیدکنندگان مختلف مواجه گردیده است. این وضعیت در شارژ دستگاه‌های همراه به عنوان یک کاربرد ساده اتصالات USB به وضوح قابل مشاهده است. استفاده از شارژرهای مختلف با شدت جریان و ولتاژ یکسان برای شارژ باتری گوشی‌های هوشمند از طریق اتصالات USB-C هنوز هم تفاوت‌های قابل توجهی را در سرعت شارژ به دنبال دارد. حتی استفاده از کابل‌های مختلف USB-C برای شارژ یک گوشی هوشمند توسط یک شارژر مشخص نیز نتایج کاملا متفاوتی را در پی خواهد داشت. به عنوان نمونه، وب‌سایت AndroidAuthority در یک آزمایش جالب سرعت شارژ 3 گوشی هوشمند رده بالا از تولیدکنندگان مختلف -- که همگی از اتصالات USB-C بهره می‌برند -- را ابتدا با استفاده از کابل و شارژر اصلی، سپس با استفاده از کابل یا شارژر 2 گوشی دیگر و در نهایت با استفاده از پورت USB 3.0 یک لپ‌تاپ، اندازه‌گیری و مقایسه نموده است. نتایج این آزمایش نشان می‌دهد که سرعت شارژ یک گوشی هوشمند با کابل و شارژر اصلی در مواردی می‌تواند تا 7 برابر بیش‌تر از سرعت شارژ آن از طریق کابل یا شارژر USB-C ساخته شده توسط تولیدکننده‌ای دیگر باشد. مشکلی که در اتصالات معمول Micro-B مشاهده می‌شد و انتظار می‌رفت با از راه رسیدن اتصالات نوع C برطرف شده یا تا حد قابل توجهی کم‌رنگ شود.

وضعیت در مورد سرعت انتقال داده‌ها نیز به همین گونه است. با وجود پشتیبانی ذاتی USB-C از سرعت‌های انتقال داده مربوط به استانداردهای USB 3.x ،USB 2.x و Thunderbolt، نوع کابل مورد استفاده و فناوری ساخت پورت تعبیه شده روی دستگاه تاثیر به‌سزایی بر سرعت انتقال داده‌ها دارد. همچنین Alternate Mode و پشتیبانی از پروتکل‌های غیر USB همچون DisplayPort، MHL، HDMI و Ethernet، منوط به این است که هم کابل‌ مورد استفاده و هم دستگاه‌های متصل شده از آن پروتکل پشتیبانی نمایند. بنابراین کاربران نمی‌توانند از تمام دستگاه‌های مجهز به پورت USB-C انتظار پشتیبانی از چنین پروتکل‌هایی را داشته باشند. به عنوان مثال یک گوشی هوشمند با وجود بهره‌مندی از پورت نوع C ممکن است امکان خروجی تصویر HDMI را نداشته باشد. یا شاید کاربر با مشاهده یک لپ‌تاپ که فاقد پورت‌های استاندارد HDMI و Ethernet است، به اشتباه فرض کند که این دو پروتکل از طریق پورت USB-C پشتیبانی می‌شوند.

به این ترتیب بر خلاف انتظار USB-C قابلیت‌های ارتباطی را به نوعی مبهم‌تر و پیچیده‌تر می‌کند. اگرچه گفته می‌شود که این نوع اتصالات قادرند تمامی نیازهای مربوط به ارتباطات سیمی را پاسخگو باشند، اما در عمل هیچ ضمانتی وجود ندارد که دستگاه‌های مجهز به این نوع اتصالات بتوانند پروتکل‌ها و قابلیت‌های عنوان شده را مورد استفاده قرار دهند. حتی مراجعه به لیست مشخصات یک دستگاه هم ممکن است کمکی به رفع این ابهامات نکند. چرا که به طور معمول مشخصات و قابلیت‌های پورت USB در این لیست‌ها موجود نبوده و تنها به ذکر نوع پورت اکتفا می‌شود.

اما شاید مهم‌ترین مشکل اتصالات USB-C برای دستگاه‌های همراه، کمبود آن‌ها روی دستگاه باشد. اختصاص یک پورت واحد روی گوشی‌های هوشمند برای شارژ باتری، انتقال داده‌ها، خروجی صدا و همچنین خروجی تصویر، می‌تواند محدود کننده و دردسرساز باشد. به عنوان نمونه یکی از مشکلات کاربران با گوشی‌های هوشمندی که جک 3.5 میلی‌متری را به بهانه حضور پورت‌های نوع C از دست داده‌اند آن است که در حالت عادی امکان اتصال هدفون‌های سیمی هم‌زمان با شارژ دستگاه وجود ندارد. کاربران این نوع دستگاه‌ها مجبور خواهند بود که یا هدفون‌های سیمی خود را کنار گذاشته و به هدفون‌های بی‌سیم با کیفیت صدای نسبتا پایین‌تر متوسل شوند، یا این‌که برای اتصال هم‌زمان شارژر و هدفون سیمی اقدام به خرید هاب‌ها و دانگل‌های مخصوص این کار نمایند. مضاف بر این‌که راه‌کار دوم کوله‌باری از ملاحظات و دردسرهای دیگر را نیز برای کاربران به ارمغان می‌آورد. از لزوم به همراه داشتن یک قطعه دیگر علاوه بر شارژر، کابل دستگاه و احیانا مبدل‌های مربوطه گرفته تا مساله پشتیبانی این هاب‌ها و دانگل‌ها از فناوری شارژ سریع گوشی هوشمند کاربر و قابلیت‌های دیگری هم‌چون شارژ دوطرفه.

یکی از آزاردهنده‌ترین مشکلات USB-C، مساله سازگاری کابل‌های مورد استفاده برای برقراری اتصال آن‌هاست. کیفیت، رده استاندارد و طول کابل‌‌های مورد استفاده برای برقراری ارتباط، بر سرعت انتقال داده‌‌ها، سرعت شارژ و مجموعه خصوصیات قابل استفاده از طریق اتصالات نوع C تاثیرگذارند. کابل‌هایی که از یک طرف به فیش‌های نوع C و در طرف دیگر به فیش‌های نوع A ختم شده و به طور معمول برای شارژ دستگاه‌های همراه به کار می‌روند، ممکن است بر اساس استانداردهای USB نسل 2.0، 3.0 یا 3.1 تولید گردیده، از سرعت انتقال داده و توان الکتریکی مربوط به هر یک از آن‌ها پشتیبانی نمایند. علاوه بر این، کیفیت ساخت کابل‌ها نیز از عوامل تاثیرگذار بر این موضوع است. برخی استانداردها و فناوری‌های شارژ سریع میزان شدت جریان مناسب و قابل تحمل برای هر کابل را شناسایی نموده و سرعت شارژ را بر همان اساس تنظیم می‌کنند. به عنوان مثال فناوری شارژ سریع هواوی (Super Charge) وابسته به کابل‌هایی در رده 5A است.

با معرفی قابلیت انتقال سریع داده‌ها و انتقال ویدئوی زنده برای اتصالات USB-C، مشکل کابل‌ها از این هم پیچیده‌تر شد. چرا که ارسال بسیار سریع سیگنال‌ها در این حالت، میرایی و تضعیف سیگنال‌ را به دنبال داشته و می‌تواند موجب از دست رفتن داده‌ها در مسیرهای طولانی گردد. برای حل این مشکل دو راه پیش روی تولیدکنندگان و کاربران قرار دارد: استفاده از کابل‌های غیرفعال (passive) کوتاه با طول حداکثر 1 متر یا استفاده از کابل‌های فعال (active) برای فواصل بیش‌تر. کابل‌های فعال یا active برای جلوگیری از افت کیفیت سیگنال و از دست رفتن داده‌ها در مسافت‌های طولانی به تقویت‌کننده‌های سیگنال مجهز هستند. برقراری ارتباطاتی همچون HDMI ،MHL ،DisplayPort و Thunderbolt 20Gbps از طریق کابل‌های passive نوع C با طول کم‌تر از 2 متر با برچسب لوگوی SuperSpeed USB و کوتاه‌تر از 1 متر با لوگوی SuperSpeed+ امکان‌پذیر است. اما برای برقراری همین ارتباطات در مسافت‌های بلندتر لازم است از کابل‌های اکتیو استفاده شود. همچنین برای انتقال داده‌ها با سرعت 40 گیگابیت بر ثانیه از طریق استاندارد Thunderbolt 3 کابل‌هایی با لوگوی Thunderbolt مورد نیاز خواهند بود.

نتیجه‌گیری

اتصالات USB نوع C آمده‌اند تا با حل مشکلات و کمبودهای اتصالات قدیمی‌تر، ارتباطات سیمی میان انواع تجهیزات الکترونیکی را به شکلی صحیح و واقعی استانداردسازی نمایند. حالت ایده‌آل در نظر گرفته شده برای نوع جدید اتصالات USB آن است که تمامی ارتباطات با‌سیم دستگاه‌های همراه از طریق پورت‌های USB-C، با سرعت و کیفیت بالا تامین شود. این مساله مستلزم آن است که انواع دستگاه‌های الکترونیکی از جمله گوشی‌های هوشمند، کامپیوترهای شخصی، هدفون‌ها، نمایشگرها، پخش‌کننده‌های صوتی و تصویری به پورت‌های USB نوع C مجهز گردند. در حالی که انتقال به این استاندارد جدید با توجه به تنوع بالای این تجهیزات، استانداردهای انحصاری تولیدکنندگان مختلف، وابستگی فعلی بازار به پورت‌های Micro USB، هزینه نسبتا بالاتر تولید اتصالات USB-C و برخی مشکلات دیگر، به سختی و کندی بالایی در حال انجام است.

USB-C مزایای مختلفی را برای تولیدکنندگان و کاربران به ارمغان می‌آورد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به سرعت بیش‌تر در انتقال داده‌ها، توان شارژدهی بالاتر، امکان انتقال صدا و پخش ویدئو بر مبنای انواع استانداردهای مهم اشاره نمود. علاوه بر این، اتصالات USB-C به صورت قرینه طراحی شده‌اند تا امکان اتصال فیش و پورت در هر دو جهت فراهم بوده و کاربران دیگر از این نظر دچار دردسر و سردرگمی نشوند. در عین حال، این نوع جدید از اتصالات USB با مشکلات و چالش‌های متعددی نیز مواجه است. سرعت انتقال داده‌ها و سرعت شارژ یک اتصال USB به عوامل زیادی از جمله فناوری به کار رفته در ساخت پورت‌ها، استاندارد و کیفیت کابل مورد استفاده، طول کابل و فناوری شارژ سریع وابسته است. با وجود پشتیبانی ذاتی اتصالات USB-C از قابلیت‌های متعدد و کاربردی، هر پورت نوع C که روی یک دستگاه مشاهده می‌شود ممکن است بنا به نظر تولیدکننده برخی از این قابلیت‌‌ها را پشتیبانی ننماید. همچنین استفاده از یک پورت واحد روی گوشی‌های هوشمند برای شارژ دستگاه، خروجی صدا و انتقال تصویر محدودیت‌هایی را برای کاربران به دنبال داشته و می‌تواند بسیاری از آن‌ها را ناچار به خرید و همراه داشتن هاب‌ها و مبدل‌های مختلف کند.

با وجود تمام این مشکلات، شکی نیست که USB-C بهبودهای چشمگیری نسبت به نسل‌های پیشین داشته و آینده اتصالات سیمی دستگاه‌های همراه را -- حداقل در یک دهه آینده -- رقم خواهد زد. همچون گذشته استانداردهای USB به مرور توسعه و بهبود یافته، اما ساختار فیزیکی اتصالات تا مدت‌ها بر مبنای مشخصه‌های USB Type-C باقی خواهند ماند. همچنین با گذشت زمان، گسترش استفاده از این نوع اتصالات و رفع نیاز به پشتیبانی از دستگاه‌های قدیمی‌تر، بسیاری از مشکلات فعلی اتصالات USB-C به مرور برطرف گردیده یا کم‌رنگ خواهند شد. تا آن زمان بهتر است هنگام خرید دستگاه‌های هوشمند و تجهیزات جانبی مجهز به پورت‌های USB-C جانب احتیاط را رعایت نموده و از مشخصه‌های مختلف پورت‌های به کار رفته در آن‌ها از جمله سرعت انتقال داده‌ها، فناوری شارژ و استاندارهای پشتیبانی شده اطلاع حاصل فرمایید.