mobile.ir - مرجع موبایل ایران

دیر زمانی پیش از این و در نخستین سال‌های فراگیری تلفن همراه و مدت‌ها قبل از تولد اولین اندرویدفون‌ها و آیفون، گوشی‌های موبایل هر روزه با طرح‌ها و شکل‌های بدیعی به بازار عرضه می‌شدند و شرکت‌های مطرح و برجسته آن زمان همچون نوکیا، اریکسون و موتورولا هریک با طرحی تازه و چشم‌نواز به سورپرایز کردن دائمی کاربران خود مشغول بودند. رشد خلاقیت در صنعت موبایل در سال‌های درخشان آغاز هزاره جدید بیش از هر چیز در کارکرد اصلی این دستگاه به عنوان وسیله‌ای برای برقراری تماس (و نه حتی ارسال پیام کوتاه) نهفته بود امری که محدودیت‌های انگشت‌شمار ساخت یک گوشی موبایل را در تعبیه یک صفحه‌کلید و یک صفحه‌نمایش کوچک همراه با میکروفون و اسپیکر تماس، خلاصه می‌کرد و از این لحظه به‌ بعد مانع خاصی در افق دید این طراحان پیشرو برای پرواز پرنده خیال و ساخت عجیب‌ترین و خلاقانه‌ترین دیزاین‌های ممکن، به چشم نمی‌خورد.

Samsung P900

با پدیدار شدن دوربین، حضور اسپیکرهای قدرتمند با امکان پخش موسیقی و افزوده شدن رنگ و قابلیت لمسی به صفحه‌نمایش، هر بار گزینه‌های در دسترس برای طراحی یک گوشی موبایل، محدودتر شده و بالاخره با معرفی جنجالی اولین آیفون و نسل اول اندروید، ‌شمارش معکوس برای پایان طرح‌های بدیع و چشم‌نواز در دنیای موبایل آغاز شد؛ روندی که در بیش از یک دهه گذشته، نوآوری در طراحی گوشی‌های موبایل را به افزایش هرچه بیشتر سایز صفحه‌نمایش و کاهش حاشیه‌های پیرامونی آن تقلیل داده است. در این میان از چندین سال پیش زمزمه‌هایی مبنی بر بازگرداندن یکی از محبوب‌ترین فرم‌های ساخت تلفن همراه یعنی موبایل‌های تاشو قوت گرفت و حتی برخی از شرکت‌ها با اتصال یک صفحه‌کلید فیزیکی به یک صفحه‌نمایش بزرگ، نمونه‌های جالب توجه‌ای را در این رده به بازار ارائه کردند که با وجود قیمت بالا،‌ چندان کاربردی به نظر نمی‌رسیدند.

Samsung Galaxy Folder 2

ساخت یک نمونه ایده‌آل با صفحه‌نمایش خم‌شونده اما رویایی بود که تحقق آن تا سال 2019 به تأخیر افتاد؛ سال گذشته دو شرکت سامسونگ و هواوی با معرفی دو مدل Galaxy Fold و Mate X اولین اسمارت‌فون‌های مجهز به پنل‌های خم‌شونده را به بازار ارائه کردند که از فرم گوشی موبایل به تبلت تغییر می‌یافتند. تجربه جریان‌ساز بعدی در این میان به شرکت موتورولا تعلق داشت که با به‌کارگیری فناوری مشابه‌ای، یکی از محبوب‌ترین گوشی‌های تاشوی تاریخ یعنی ریزر را با صفحه‌نمایش خم‌شونده و یک طراحی مدرن با نام RAZR 2019 بار دیگر زنده ساخت. RAZR جدید برخلاف فولد و میت ایکس، یک گوشی موبایل معمولی بود که از مرکز به صورت عمودی تا شده و بدین‌ترتیب ضمن اشغال حجم کمتر، ظاهر فوق‌العاده‌ای را به نمایش می‌گذاشت.

پس از معرفی RAZR 2019 در نوامبر سال گذشته، شرکت سامسونگ نیز در فوریه 2020 همزمان با معرفی سری جدید اسمارت‌فون‌های Galaxy S20 این شرکت از محصول مشابه‌ای در این رده با نام Galaxy Z Flip پرده برداشت که با وجود شباهت به تجربه RAZR، در برخی از جنبه‌ها، در جایگاه بالاتری قرار گرفته و از لحاظ قیمتی نیز با وجود رده قیمتی فراتر از گران‌قیمت‌ترین پرچمداران فعلی بازار، هنوز نمونه‌ ارزان‌تری در مقایسه با RAZR به حساب می‌آمد.

Samsung Galaxy Z Flip با نام مدل SM-F700F موضوع بررسی این نوبت است.

جعبه محتویات

جعبه محتویات Z Flip برای بررسی در اختیار ما قرار نداشت اما طبق تصویری که سامسونگ از آن منتشر کرده در اینجا نیز با همان ترکیب حاضر در دیگر گوشی‌های پرچمدار این برند روبرو می‌شویم. Z Flip در یک جعبه مشکی با علامت Z عرضه می‌شود که درون آن علاوه بر خود گوشی، به کابل USB، هدست سیمی با دو سایز مختلف برای سری‌های درون‌گوشی، شارژر، تبدیل USB-C به USB-A، قاب شفاف و آچار دسترسی به درگاه سیم‌کارت به چشم می‌خورد. قاب شفاف همراه این گوشی از دو تکه مجزا تشکیل شده که هریک در جایگاه مخصوص خود در بالا و پایین دستگاه قرار می‌گیرند.

طراحی ظاهری

اگر تا به امروز با Z Flip حتی در حد خبر و تصویر نیز آشنا نبوده باشید در دست گرفتن این مدل و لمس آن برای اولین بار با حس عجیب و تجربه بی‌بدیلی همراه می‌شود که نمونه آن را با هیچ‌یک از گوشی‌های متداول بازار حتی در پیشرفته‌ترین پرچمداران نیز نمی‌توان مقایسه کرد. طراحی مربعی و قرارگیری کامل گوشی در کف دست، حس جالب دیگری‌ست که از آخرین نمونه نزدیک به آن حداقل یک دهه می‌گذرد.

رنگ طلایی گوشی جذابیت دو چندانی را به این مدل بخشیده و به‌جز نوار ظاهرا فلزی پیرامونی و قسمت مربع‌شکل بالایی با نشان سامسونگ، اثرات انگشت در جای‌جای آن به وفور یافت می‌شود. ضخامت این مدل در حالت بسته از انتظار معمول از یک گوشی پیشرفته بسیار بیشتر است اما این موضوع نه‌تنها با حس منفی همراه نیست بلکه شاید بتوان آن را یکی از جذابیت های دستگاه به حساب آورد.

Z Flip‌ در حالت بسته از دو بخش آینه‌ای شکل در پشت و جلوی دستگاه تشکیل شده که دست در به سینه هیچ آلودگی و اثر انگشتی نمی‌زنند و در صورت استفاده نکردن از قاب،‌ باید به صورت دائم در حال تمییز کردن این دو قسمت باشید. این دو بخش آینه‌ای را یک نوار طلایی سرتاسری در بر گرفته که در حقیقت همان شاسی پیرامونی گوشی در حالت باز است. این قسمت به رنگ دو بخش آینه‌ای‌ست اما جذب اثرات انگشت در آن‌ها کمتر است.

بخش مهمی از طراحی هر گوشی تاشو مطمئنا به قسمت لولای آن تعلق دارد جایی‌که سامسونگ با استفاده از آن‌چه «فیبرهای کوچک» توصیف می‌کند از ورود گرد و خاک جلوگیری کرده و حرکت روانی را ایجاد نموده است. در بخش لولا در هنگام بسته بودن دستگاه، یک نیم‌ استوانه با نشان سامسونگ به چشم می‌خورد که پس از باز شدن در محوطه بین دو قسمت بالایی و پایینی از دید پنهان می‌شود.

Z Flip‌ در حالت باز و در نگاه اول به یک گوشی عادی با صفحه‌نمایش بزرگ سرتاسری تبدیل می‌شود. این شرایط اما با بررسی دقیق‌تر اندکی تغییر کرده و در این بخش نیز با جزییات متفاوتی نسبت به یک گوشی معمولی روبرو می‌شویم. نخستین نکته قابل اشاره در این قسمت، نسبت متفاوت 21.9:9 صفحه‌نمایش است که آن را کاملا بلندقامت‌تر از گوشی‌های عادی با نسبت‌های 19:9، 20:9 و حتی 21:9 نشان می‌دهد. قاب ظاهرا پلاستیکی پیرامونی دیگر نکته متفاوت این بخش است که به جز بخش مرکزی در محوطه لولا، کل دورتادور صفحه‌نمایش را پوشانده و برجستگی آن کاملا در زیر دست احساس می‌شود.

از این قاب برجسته می‌توان تا حدودی به عنوان یک نکته منفی در تجربه کاربری دستگاه تلقی یاد کرد چرا که در برخی موقعیت‌ها مثلا در هنگام پایین‌ کشیدن منوی نوتیفیکیشن از بخش بالایی یا دسترسی به صفحه جانبی Multi-Window تا حدودی مزاحم به نظر می‌رسد و می‌توان امیدوار بود که در نسخه آینده این گوشی شاهد حذف آن باشیم. یکی از علل احتمالی به‌کارگیری این قاب شاید بتوان به پنهان کردن لبه‌های پوشش پلاستیکی روی صفحه‌نمایش اشاره کرد که اشتباه برخی کاربران در کنار زدن آن در گلکسی Fold سال گذشته منجر به از کار افتادن صفحه‌نمایش و به تأخیر افتادن عرضه این گوشی منجر شد.

این لبه‌ها البته از تماس مستقیم دو بخش صفحه‌نمایش در هنگام بسته شدن گوشی نیز جلوگیری می‌کنند و برای محکم‌کاری در این زمینه و پرهیز از هرگونه تماس بین صفحه‌نمایش‌ها، دو برجستگی دیگر نیز در لبه پایینی این نوارها در نظر گرفته شده است.

نکته دیگری که در طراحی گوشی در حالت باز ممکن است در نگاه اول از نظر پنهان شود اما با اولین اسکرول می‌توان متوجه آن شد، فرو رفتگی صفحه‌نمایش در محل لولای گوشی‌ست که در زیر انگشت کاملا احساس می‌شود و با این‌که در هنگام مشاهده محتوای تصویری نشان چندانی از آن وجود ندارد اما ظاهر گوشی در این قسمت را از یک نمونه عادی متمایز می‌سازد.

تجربه استفاده

یکی از علل اولیه طراحی گوشی‌های موبایل به صورت تاشو جدا از زیبایی ظاهری و جذابیت‌های بصری بدون شکل به کوچک‌تر شدن دستگاه در هنگام بسته بودن و راحتی بیشتر در استفاده باز می‌گردد؛‌ به بیان دیگر با توجه به سایز کوچک‌تر این‌گونه گوشی‌ها اغلب می‌توان از آن‌ها با یک دست استفاده کرده و در حالت بسته نیز بهتر درون جیب قرار می‌گیرند. این ماجرا در مورد Z Flip اما تا حدودی متفاوت است و شاید نتوان به‌طور کامل از مزیت‌های یک گوشی تاشو در این مدل سخن گفت. در اولین گام در رابطه با تجربه استفاده از این گوشی باید به عرض نسبتا زیاد آن اشاره کرد که حتی با وجود نسبتا کاملا کشیده 21.9:9 صفحه‌نمایش هنوز از حد مورد انتظار یک گوشی تاشوی کلاسیک بسیار عریض‌تر بوده و همین موضوع در تجربه کاربری آن تا حدودی تأثیر منفی برجای گذاشته است.

یکی دیگر از جذابیت‌های موبایلی‌های تاشو امکان باز و بسته کردن گوشی برای دریافت و رد تماس است که اغلب با یک دست انجام می‌پذیرد؛ این مورد به خصوص در هنگام باز کردن Z Flip چندان آسان نبوده و به دلیل عریض بودن و در اختیار نبودن کامل آن، بدون لمس و حرکت شست دست روی صفحه‌نمایش امکان باز کردن گوشی با یک دست وجود ندارد. در هنگام بستن گوشی البته با شرایط بهتری روبرو می‌شویم و با این‌که هنوز به علت عرض بیش از اندازه گوشی با شرایط چندان stable و با ثباتی روبرو نیستم اما می‌توان آن را با یک دست نیز بست.

ارتفاع بیش از اندازه دستگاه دکمه‌های جانبی آن را کاملا دور از دسترس قرار داده و این بار حتی به زحمت می‌توان دکمه پاور را با هر دو دست لمس کرد. بدین‌ترتیب با توجه به عملکرد دکمه پاور به عنوان سنسور اثر انگشت،‌ شاید بهتر بود که این دکمه در نیمه پایین گوشی تعبیه می‌شد.

لولای مستحکم این مدل عملکرد رضایت‌بخشی را به نمایش گذاشته و با کمک آن امکان قرارگیری گوشی تقریبا در هر زاویه دلخواهی (از حدود 20 درجه تا 180 درجه) فراهم است بدین‌ترتیب شرایط منحصر به فردی مثل اجرای دو برنامه همزمان در نیمه بالایی و پایینی، امکان گرفتن عکس بدون نیاز به پایه و انتقال کنترلرهای برخی اپلیکیشن به صفحه‌نمایش پایینی در دسترس قرار می‌گیرد که تجربه کاربری جالب توجه‌ای را ایجاد می‌کند.

ابعاد و وزن

Z Flip در حالت بسته از طول و عرضی به ترتیب برابر با 87.4 و 73.6 میلی‌متری برخوردار است و بدین‌‌ترتیب برخلاف ظاهر مربعی آن، یک مستطیل به حساب می‌آید. در همین حالت یعنی قبل از باز کردن گوشی، ضخامت بخش پایینی دستگاه 15.4 میلی‌متر اعلام شده که این ضخامت در قسمت لولا به 17.3 میلی‌متر می‌رسد.

با باز کردن دستگاه، عرض گوشی بدون تغییر همان 73.6 میلی‌متر باقی می‌ماند اما طول آن به دلیل فرو رفتن لولای حالت بسته درون بدنه، کمتر از حد انتظار (یعنی دو برابر طول حالت بسته) شده و به 167.3 میلی‌متر می‌رسد. این طول البته همچنان برای یک گوشی 6.7 اینچی بیش از اندازه بوده برای مقایسه، نسبت به یک 6.7 اینچی دیگر در مجموعه سامسونگ یعنی Galaxy A71،‌ نزدیک به 3.7 میلی‌متر بیشتر است. بیشتر بودن این ابعاد البته در نسبت کاملا عریض 21.9:9 صفحه‌نمایش این گوشی نهفته است که البته به کاهش نزدیک به 2.4 میلی‌متری عرض آن نسبت به A71 نیز منجر می‌شود.

ضخامت Z Flip در حالت باز در لبه‌های بالایی، 6.9 میلی‌متر بوده و در مرکز و در محل لولاها نیز 7.2 میلی‌متر است که در هر دو حالت با ضخامت اندکی روبرو می‌شویم. وزن این مدل تنها 183 گرم است که برای یک نمونه تاشو با صفحه‌نمایش بزرگ، وزن مناسبی به حساب می‌آید. برای مقایسه، کافی‌ست بدانید RAZR موتورولا با صفحه‌نمایش 6.2 اینچی و باتری کاملا ضعیف‌تر (البته با صفحه‌نمایش دوم بسیار بزرگ‌تر)،‌ 22 گرم سنگین‌تر بوده و 205 گرم وزن دارد!

صفحه‌نمایش اصلی

مطمئنا مهم‌ترین بخش یک اسمارت‌فون خم‌شونده به تکنولوژی صفحه‌نمایش آن وابسته است؛ فناوری پیشرفته‌‌ای که تا به امروز مانع اصلی ساخت و تولید مدل‌هایی از این دست بوده و هنوز هم با محدودیت‌هایی در طراحی و اجرا روبروست. موتورولا از صفحه‌نمایشی از جنس پلاستیک در RAZR 2019 استفاده کرده و این روند در میت X و حتی گلکسی فولد خود سامسونگ نیز تکرار شده است. این بار اما به گفته سامسونگ، صفحه‌نمایش Z Flip برخلاف گذشته، نه از پلاستیک بلکه از نوعی شیشه ساخته شده که شرکت سازنده از آن با‌ عنوان Ultra Thin Glass یا UTG نام می‌برد.

سامسونگ البته در عمل نیز از یک صفحه‌نمایش شیشه‌ای خم‌شونده در Z Flip استفاده کرده اما این تنها بخشی از ماجراست چرا که این صفحه‌نمایش همانطور که در بخش طراحی نیز اشاره شد با پوششی از جنس پلاستیک پوشیده شده که لبه‌های آن در زیر قاب برجسته پیرامونی، از دید پنهان شده‌اند وجود این لایه پلاستیکی با آن‌که برای عملکرد صحیح این مدل لازم به نظر می‌رسد و در عمل نیز در حین تاچ، در مقایسه با صفحه‌نمایش‌های تمام پلاستیکی، حس کاملا بهتری را به کاربران منتقل می‌کند اما نگفته پیداست که وجود پلاستیک در این صفحه‌نمایش، آن را بسیار بیشتر از نمونه‌های معمول شیشه‌ای، مستعد دریافت خراشیدگی متعدد کرده و بدین‌ترتیب دقت فراوان در حین استفاده از این صفحه‌نمایش، امری مهم و کاملا ضروری به نظر می‌رسد. در عمل حتی کشیدن نسبتا محکم ناخن روی صفحه‌نمایش گوشی نیز خطوط ناخوشایندی را روی این پنل برجای می‌گذارد که با توجه به رده قیمتی دستگاه و ادعای صفحه‌نمایش شیشه‌ای، ناامیدکننده به نظر می‌رسد. جالب‌تر این‌که امکان به‌کارگیری هیچ محافظ صفحه‌نمایشی نیز روی این پنل وجود نداشته و باید با مشکلات و نقاط ضعف گوشی گران‌قیمت خود سر کنید. سامسونگ البته با آگاهی به مشکلات اشاره شده، سرویس تعویض صفحه‌نمایش Z Flip برای یک بار با قیمت 119 دلار را برای کاربران خود در نظر گرفته است.

صفحه‌نمایش گوشی یک نمونه 6.7 اینچی فول اچ‌دی پلاس در نسبت 21.9:9 یا 1080×2636 پیکسلی‌ست که با فناوری Dynamic AMOLED شرکت سامسونگ ساخته شده و مثل دیگر صفحه‌نمایش‌های پرچمدار سامسونگ، کیفیت بالایی را در زمینه روشنایی و کنتراست ارائه می‌دهد. حداکثر روشنایی این صفحه‌نمایش در هنگام روشن بودن قابلیت Adaptive brightness، در سطح متوسط رو به بالایی قرار داشته و در زیر نور خورشید نیز خوانایی خود را حفظ می‌کند در دیگر سو نیز حداقل روشنایی این پنل به خصوص با فعال کردن Dark mode بسیار اندک و مناسب بوده و مشکلی برای استفاده در تاریکی کامل نیز ندارد.

زاویه دید این صفحه‌نمایش نیز در حد ایده‌آلی قرار دارد اما همان سایه سبز رنگ همیشگی، در هنگام مشاهده دستگاه از کناره‌ها، که در اغلب پنل‌های OLED به چشم می‌‌خورد در اینجا نیز تکرار شده است.

یک نکته نچندان جذاب در مورد این پنل همانطور که پیش از این نیز اشاره شد، بخش چین‌خورده مرکزی آن است که با حرکت انگشت روی آن، کاملا حس می‌شود.

مثل دیگر گوشی‌های اخیر سامسونگ، در اینجا نیز از منوی Screen mode در بخش تنظیمات صفحه‌نمایش می‌توان حالت رنگ و گرمای آن را تغییر داد. در این منو، گزینه تنظیمات صفحه‌نمایش در حالت پیش‌فرض روی Vivid قرار دارد که رنگ‌های اشباع‌تری را نسبت به گزینه Natural ارائه می‌دهد. در حالت Vivid در این قسمت می‌توان میزان White banace و گرمای رنگ را از اسلایدر پایین صفحه تغییر داد و لمس گزینه Advances settings نیز امکان تغییر مجزای کانال‌های رنگ آبی، سبز و قرمز را در اختیار کاربران قرار می‌دهد.

دورتادور صفحه‌نمایش گوشی را همانطور که اشاره شد حاشیه برجسته‌ای به اندازه‌ای نزدیک به 3 میلی‌متر در بر گرفته و بدین‌ترتیب حاشیه‌های واقعی پایین و بالا و پیرامونی دستگاه از دید پنهان شده‌اند.

صفحه‌نمایش خارجی

به سبک اکثر دیگر گوشی‌های تاشوی سال‌های دور و نزدیک، Z Flip نیز از یک صفحه‌نمایش کوچک در بخش خارجی دستگاه بهره می‌برد که جدا از نمایش برخی اطلاعات، یک وظیفه مهم دیگر یعنی تسهیل برداشت تصویر سلفی با دوربین‌های اصلی را نیز بر عهده دارد. این صفحه‌نمایش کوچک 1.1 اینچی که از وضوح 112×300 پیکسلی بهره می‌برد با فناوری Super AMOLED ساخته شده و بدین‌ترتیب فشردگی مناسبی برابر با 303ppi را ارائه می‌دهد. در این پنل جدا از زمان و تاریخ امکان نمایش آیکون نوتیفیکیشن برنامه‌ها نیز وجود داشته و با دوبار فشردن پیاپی دکمه پاور نیز تصویر دوربین اصلی در آن پدیدار می‌شود و می‌توان با کمک دکمه ولوم بدون نیاز به باز کردن گوشی، از دوربین اصلی برای گرفتن تصاویر سلفی بهره گرفت. برای نمایش نوتیفیکیشن برنامه‌ها در این صفحه‌نمایش باید آن را پس از روشن کردن به سمت راست کشید. در این حالت با ضربه زدن روی آیکون نوتیفیکیشن دلخواه اطلاعات اندکی از آن ارائه شده و با لمس مجدد می‌توان اطلاعات کامل را با باز کردن گوشی، روی صفحه‌نمایش اصلی مشاهده کرد. ابعاد کوچک این صفحه‌نمایش که در کنار دوربین‌های اصلی دستگاه قرار گرفته شاید یکی از دلائل وزن کمتر Z Flip در مقایسه با رقیب اصلی باشد جایی‌که در Motoroa RAZR در این بخش به یک صفحه‌نمایش کاملا بزرگ‌تر 2.7 اینچی بر می‌خوریم که امکانات بیشتری را نیز در اختیار کاربران قرار می‌دهد. امکانات و قابلیت‌های صفحه‌نمایش خارجی Z Flip در سطح بسیار اندکی قرار داشته و نمی‌توان از آن به‌عنوان یک قابلیت ویژه در این مدل یاد کرد.

اجزای جانبی

در کناره سمت جپ گوشی در هنگام باز بودن دستگاه، اسلات سیم‌کارت نانوی دستگاه قرار دارد که تنها جایگاه سیم‌کارت فیزیکی در این مدل بوده و برای استفاده از دومین شبکه مخابراتی باید از فناوری eSIM و سیم‌کارت الکترونیکی داخلی استفاده کرد که این امر البته در حال حاضر ظاهرا در ایران امکان‌پذیر نیست.

سمت دیگر دکمه‌های تغییر صدا و کلید پاور قرار دارند که این دومی نقش سنسور اثر انگشت را نیز ایفا می‌کند و به همین علت، نسبتا پهن و فرو رفته طراحی شده است. هر دوی کلیدهای این سمت تا حدودی از دسترس خارج بوده و بالاتر از حد انتظار قرار دارند و از سوی دیگر ابعاد و فرو رفته‌گی دکمه پاور نیز با توجه به عملکرد آن به‌عنوان سنسور اثر انگشت، چندان ایده‌آل به نظر نمی‌رسد.

مثل دیگر گوشی‌های اخیر شرکت سامسونگ در این کلاس، در اینجا نیز در هنگام روشن بودن گوشی با فشردن و نگه‌داشتن دکمه پاور، به جای ظاهر شدن منوی خاموش و یا ریستارت کردن دستگاه،‌ دستیار Bixby گوشی احضار می‌شود که رویکردی نچندان کاربر پسند برای استفاده از این دستیار گمنام به نظر می‌رسد. برای خاموش کردن Z Flip در این حالت باید به‌طور همزمان دکمه پاور و ولوم پایین را نگه داشت یا با مراجعه به منوی Side key از تنظیمات گوشی، گزینه Press and hold را روی Power off menu تنظیم کرد.

احضار Bixby به جای منوی خاموش و روشن کردن گوشی، به اندازه‌ای برای سامسونگ اهمیت داشته که گزینه‌‌ای را در این قسمت برای راهنمایی کاربران جهت خاموش کردن دستگاه ارائه کرده که جدا از راه‌کارهایی مثل استفاده از دکمه Power در منوی نوتیفیکیشن یا گرفتن همزمان و نگه‌داشتن کلید پاور و ولوم پایین، گزینه جالب و حتی تا حدودی مضحک گفتن عبارت Turn off the phone به دستیار Bixby نیز مشاهده می‌شود!

بخش بالایی گوشی به جز یکی از میکروفون‌های دستگاه، خالی از هر المان قابل ذکری‌ست و در پایین نیز به میکروفون تماس، اسپیکر اصلی و البته درگاه USB-C بر می‌خوریم و طبق انتظار جک هدست نیز در آن صرفنظر شده است. Z Flip برخلاف نمونه‌ای مثل S20 Ultra 5G از اسپیکر دوگانه محروم بوده و صدای خروجی از آن، تنها از اسپیکر تکی پایین دستگاه به گوش می‌رسد.

بخش پشتی

بخش پشتی گوشی در حالت باز از دو قسمت آینه‌ای در بالا و پایین با دو حاشیه‌ طلایی در مرکز تشکیل شده که هریک در حقیقت ادامه حاشیه پیرامونی دو تکه بالا و پایین دستگاه به حساب می‌آیند. جذب اثر انگشت در این قسمت، بیش از اندازه و مافوق تصور بوده و استفاده از کاورهای ارائه شده در جعبه گوشی یا نمونه‌های کاستوم حاضر در بازار، منطقی‌ترین تصمیم ممکن برای حفظ ظاهر این بخش به نظر می‌رسد. دوربین‌های دوگانه،‌ فلش LED‌ و صفحه‌نمایش دوم، اجزای قابل اشاره در این بخش را تشکیل می‌دهند که همگی در یک ردیف افقی و در لبه بالایی جای گرفته‌اند.

دوربین‌های اصلی

در حالی‌که همه توجه‌ها در یک گوشی تاشوی مدرن و گران‌قیمت به طراحی دستگاه و مکانیزم باز و بسته شدن آن معطوف است طبیعتا نیازی به صرف هزینه و مانور بیشتر پیرامون دوربین‌های دستگاه وجود ندارد؛ امری‌که سامسونگ نیز کاملا بر آن واقف بوده و از همین رو در گلکسی Z Flip تنها از دو دوربین در بخش پشتی استفاده کرده است.

دوربین اصلی دستگاه یک نمونه 12 مگاپیکسلی واید با فوکوس خودکار Dual Pixel و تجهیز به لرزه‌گیر اپتیکال یا OIS است که از پیکسل‌هایی به ابعاد 1.4 میکرون بهره می‌برد و بدین‌ترتیب حداقل تا به اینجا به دوربین اصلی حاضر در گلکسی S10 شباهت دارد. این شباهت البته متأسفانه در گشودگی دیافراگم لنز ادامه نیافته و در حالی‌که در S10 و S9 پیش از آن از دیافراگم متغیر f1.5 و f/1.8 استفاده شده بود در Z Flip از دیافراگم ثابت f/1.8 استفاده شده است. دومین دوربین این مجموعه یک نمونه 12 مگاپیکسلی دیگر با لنز التراواید با میدان دید 123 درجه‌ای‌ست که از دیافراگم f/2.2 بهره می‌برد و با این‌که در مقایسه با دوربین 16 مگاپیکسلی التراواید حاضر در سری S10، از میدان دید و دیافراگم یکسانی برخوردار است اما پیکسل‌های 1.12 میکرونی آن نسبت به پیکسل‌های 1 میکرونی حاضر در خانواده S10، بزرگ‌تر بوده و بدین‌ترتیب احتمالا در برخی موارد عملکرد بهتری را از خود نشان خواهد داد. این دوربین دوم البته مثل گذشته از فوکوس خودکار بهره نمی‌برد.

رابط کاربری دوربین همانی‌ست که در S20 Ultra 5G نیز دیده بودیم و به جز تغییراتی که به نوع دوربین‌های حاضر در S20 باز می‌گردد همه چیز تقریبا سر جای خود قرار دارد. در این رابط کاربری جدا از شاتر دوربین و دو آیکون سوییچ دوربین‌های اصلی سلفی و نمای آخرین عکس گرفته شده در کناره سمت راست، در یک ردیف جلوتر به پنج گزینه عکس، ویدئو، لایو فوکوس، لایو فوکوس ویدئو و More بر می‌خوریم و گزینه‌هایی مثل برداشت Pro، پانوراما، حالت شب، هایپرلپس و سوپر اسلوموشن همگی به گزینه More منتقل شده‌اند. در ردیف بعدی سوییچر جابجایی سریع بین دو دوربین گوشی (عادی و التراواید) دیده می‌شود و بر بالای آن نیز گزینه‌ دیگری جهت تشخیص اتوماتیک صحنه پیش رو و اعمال تنظیمات خودکار به تصویر در نظر گرفته شده که سامسونگ از آن با عنوان Scene optimizer یاد می‌کند اما کارکردی مشابه گزینه‌های AI در سایر دوربین‌ها دارد.

در لیست آیکون‌های حاضر در کناره سمت چپ مثل S20 Ultra علاوه بر فیلترهای لایو و زیباسازی، تغییر نسبت و وضوح تصویر، تایمر، تنظیمات فلش و منوی دسترسی به سایر تنظیمات، گزینه دیگری به نام Motion photo دیده می‌شود که با فعال کردن آن، چهار ثانیه قبل از لمس دکمه شاتر به صورت فیلم ذخیره می‌شود. البته امکان حذف کردن این 4 ثانیه ویدئو بدون حذف شدن عکس اصلی در گالری تصاویر وجود دارد یک تغییر در این بخش حذف دو گزینه AR Emoji و Bixby Vision است که از بخش اصلی رابط کاربری به درون منوی More منتقل شده‌اند و گزینه AR Emoji نیز حالا، AR Zone خوانده می‌شود. در گوشه سمت بالای تصویر در این حالت گزینه‌ای برای فعال کردن صفحه‌نمایش خارجی در نظر گرفته شده است که با لمس آن می‌توان این پنل را خاموش یا روشن نمود.

حالت‌های مختلف برای تغییر وضوح و نسبت تصویر در این بخش برای دوربین اصلی شامل چهار گزینه 22:9 (یا همان تمام‌صفحه)، 1:1، 16:9 و 4:3 می‌شوند که به ترتیب به رزولوشن‌های 6.6 مگاپیکسل (1652×4032 پیکسل)، 9.1 مگاپیکسل (3024×3024 پیکسل)، 9.1 مگاپیکسل (2268×4032 پیکسل) و در نهایت 12.2 مگاپیکسل (3024×4032 پیکسل) منجر می‌شوند. وضوح پیش‌فرض در این دوربین اصلی S20 Ultra همانطور که پیشتر نیز اشاره، همان 12 مگاپیکسل در نسبت 4:3 بوده است و حداکثر وضوح آن در نسبت 16:9 به 9.1 مگاپیکسل می‌رسد. با سوییچ به دوربین واید نیز تغییر بزرگی در این نسبت‌ها و رزولوشن‌های صورت نگرفته و تنها چند پیکسلی از آن‌ها کاسته می‌شود جایی‌:ه برای مثال وضوح کامل دوربین در نسبت 4:3 به 12 مگاپیکسل (3000×4000 پیکسل)،‌ می‌رسد.

در بخش More از رابط کاربری دوربین به گزینه‌هایی مثل عکاسی و فیلم‌برداری حرفه‌ای (Pro)، برداشت پانوراما، عکاسی از خوراکی‌ها، حالت شب، هایپرلپس، اسلوموشن و سوپر اسلوموشن بر می‌خوریم.

در بخش عکاسی حرفه‌ای یا Pro این دوربین امکان تغییر در شش گزینه مستقل در پایین صفحه‌نمایش وجود دارد که شامل تغییر عدد ISO (از 50 تا 3,200)، سرعت شاتر (از 1/24000 ثانیه تا 30 ثانیه)، فوکوس دستی، تنظیمات وایت‌بالانس، تنظیمات نورگیری و یک گزینه جداگانه برای تغییر در شش مورد دیگر (شامل گرما، ته‌رنگ (Tint)، کنتراست، اشباع، های‌لایت و سایه‌ها) می‌شوند. در این مد،‌ امکان عکاسی در حالت RAW نیز در نظر گرفته شده است.

این موارد در منوی Pro Video نیز تقریبا به همین صورت تکرار شده‌اند.

بخش سایر تنظیمات دوربین که با لمس آیکون چرخ‌دنده در کناره سمت چپ ظاهر می‌شود تقریبا به‌طور کامل مشابه آن چیزی‌ست که در S20 دیده‌ایم و تنها در یکی دو موارد، تغییراتی را می‌توان مشاهده کرد. در این منو جدا از تغییر وضوح دوربین اصلی و سلفی، ‌امکان برداشت ویدئو با فرمت HEVC، فعال کردن گزینه لرزه‌گیر دیجیتال و برداشت HDR، گزینه Scene optimizer برای تشخیص اتوماتیک صحنه، Shot suggestions برای نمایش گزینه‌ای جهت تراز کردن تصویر، اسکن QR code، تغییر وظیفه دکمه شاتر و گزینه Save options (برای ذخیره تصاویر با فرمت HEIF و تصحیح تصاویر گرفته شده با لنز واید) در دسترس قرار دارند. از جمله گزینه‌های حذف شده در این بخش نسبت به S20 باید به Selfie tone برای تغییر توناژ رنگی تصویر در دوربین سلفی اشاره کرد که در Z Flip جایی ندارد. البته در این قسمت گزینه جدیدی نیز به چشم می‌خورد که مستقیما با طراحی و شکل ظاهری دستگاه در ارتباط است. قابلیت Tabletop layout در این بخش، صفحه‌نمایش را در هنگام تا شدن گوشی، به دو قسمت تقسیم می‌کند که در بالایی تصویر دوربین و در پایینی کنترلرهای آن به چشم می‌خورد. این گزینه به صورت پیش‌فرض در Z Flip فعال است.

با وجود آن‌که حسگر و مجموعه تصویری به‌کار گرفته شده در Z Flip به نمونه سال گذشته شباهت داشته و دیافراگم لنز آن نیز بسته‌تر از S10 و S9 انتخاب شده اما از کیفیت تصاویر به ثبت رسیده در این دوربین به لحاظ جزییات، طیف گسترده نوری و البته رنگ می‌توان رضایت داشت و در شرایطی که کمتری کاربری، Z Flip را تنها به خاطر دوربین آن انتخاب می‌کند می‌توان از نتیجه به ثبت رسیده در این دوربین در شرایط مختلف به میزان زیادی راضی بود.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

رنگ‌های دوربین اصلی اندکی اشباع‌شده‌تر از حالت عادی هستند اما این نکته برای بسیاری از کاربران نکته مثبتی در کلیت این مدل به حساب می‌آید. مثل دیگر گوشی‌های اخیر سامسونگ، در اینجا نیز گزینه HDR‌ به‌صورت خودکار و به فراخور سوژه تصویر، به عکس اعمال می‌شود و عملکرد مناسبی را از خود در حذف های‌لایت‌های درون کادر نشان می‌دهد.

دوربین واید با دیافراگم بسته‌تر لنز، رنگ‌های اشباع‌تری را نشان می‌دهد و نبود فوکس خودکار نیز در کاهش جزییات آن موثر است. کنارهای کادر تصویر در این دوربین اندکی حالت غیر عادی به خود می‌گیرند اما در مجموع به شرط نور کافی می‌توان از نتیجه این دوربین در حد خود راضی بود.

برداشت تصویر با دوربین التراواید در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین التراواید در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

تصاویر دوربین اصلی در شب از کیفیت چندان فوق‌العاده‌ای برخوردار نبوده و به خصوص از لحاظ میزان جزییات شرایط نسبتا نامطلوبی را با تمایل به soft کردن سوژه‌ها از خود نشان می‌دهند.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

با فعال کردن گزینه حالت شب،‌ کیفیت رنگ و میزان جزییات بهبود می‌یابد اما هنوز با یک نمونه ایده‌آل فاصله مشخصی دیده می‌شود. یک نکته منفی مشهود در این حالت افزایش نویر در قسمت‌های دارای رنگ مشابه (مثلا در آسمان در تصویر زیر) است.

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین واید نیز در حالت عادی در شب چندان فوق‌العاده عمل نمی‌کند و میزان جزییات آن به اندازه‌ای پایین است که شاید در صحنه‌های تاریک‌تر، استفاده از آن چندان توصیه نمی‌شود.

برداشت تصویر با دوربین التراواید در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برای این دوربین نیز اما می‌توان از حالت شب استفاده کرد و نتیجه نسبتا بهتری را در قیاس با حالت عادی به دست آورد. در این حالت با این‌که جزییات بیشتری به تصویر افزوده می‌شود اما حجم نویز در جای‌جای آن حتی قبل از بزرگ‌ کردن کادر تصویر نیز کاملا مشهود است.

برداشت تصویر با دوربین التراواید در حالت شب - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین اصلی این گوشی امکان فیلم‌برداری حداکثر با وضوح 4K با 60 فریم در ثانیه با بیت‌ریت ویدئویی 71Mbps را ارائه می‌دهد که این رقم مکان تقلیل به 4K با 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریت 46Mbps،‌ فول اچ‌دی با 60 فریم در ثانیه با بیت‌ریت 25Mbps و فول اچ‌دی 30 فریم با بیت‌ریت 15 مگابیت بر ثانیه را دارد. برداشت صدا در هر چهار حالت به دو صورت دوکاناله استریو با بیت‌ریتی مابین 230 تا 250 کیلوبایت بر ثانیه انجام می‌پذیرد. در این گوشی نیز گزینه Super Steady در نظر گرفته شده که تنها محدود به وضوح 1080p بوده و برداشت ویدئو در آن با کمک دوربین التراواید صورت می‌گیرد. از کیفیت ویدئوهای این دوربین به خصوص در دو وضوح 4K می‌توان کاملا رضایت داشت و جزییات بالا، رنگ‌های مناسب و داینامیک‌رِنج، قابل‌قبول، نکات مثبت آن را تشکیل می‌دهند. حین فیلم‌برداری با دوربین اصلی با هر دو وضوح 4K‌ و 1080p می‌توان عکس‌هایی با وضوح 9.1 مگاپیسل (2268×4032 پیکسل) را برداشت نمود.

دوربین سلفی

دوربین سلفی 10 مگاپیکسلی دستگاه در حالت پیش‌فرض و در نسبت 4:3 با وضوح 6.5 مگاپیکسل عکاسی می‌کند و برای عکاسی در وضوح کامل 10 مگاپیکسلی در آن مثل دیگر تجربه‌های اخیر سامسونگ باید ابتدا از سوییچ پایین صفحه، گزینه واید را انتخاب کرد و سپس با نسبت تصویر 4:3،‌ تصویری با وضوح 2736×3648 پیکسل یا 10 مگاپیکسل را برداشت نمود. گزینه زیباسازی چهره در این دوربین به‌صورت پیش‌فرض روشن است و بدین‌ترتیب در اینجا نیز پیش از گرفتن عکس برای به‌دست آوردن یک نتیجه طبیعی، شاید بهتر باشد این گزینه‌ را غیر فعال نمود. علاوه بر تصویربرداری با این دوربین می‌توان از صفحه‌نمایش خارجی دستگاه برای کادربندی و برداشت عکس با دوربین اصلی (و البته نه‌ دوربین واید) استفاده کرد،‌ امری‌که نتیجه‌ای به مراتب بهتر از دوربین سلفی به دست می‌دهد و جدا از جزییات بالا و رنگ‌های بهتر، محو شدن پس‌زمینه تصویر نیز از جمله دیگر نکات مثبت آن است. برداشت سلفی با دوربین اصلی البته با یکی دو نکته منفی نیز همراه است جایی‌که تصویر به دست آمده تنها در نسبت 1:1 و وضوح 9.1 مگاپیکسلی‌ست و نکته دیگر اینه به سبب کوچک بودن صفحه‌نمایش خارجی، مشاهده تصویر و کادربندی صحیح آن به خصوص در زیر نور خورشید چندان آسان نخواهد بود.

باتری

یکی از مزیت‌های Z Flip نسبت به رقیب اصلی آن یعنی Motorola RAZR 2019‌ به باتری 3,300 میلی آمپر ساعتی آن باز می‌گردد که نزدیک به 800mAh ظرفیت بیشتری را ارائه می‌کند. در Z Flip‌ مشابه دیگر گوشی‌های تاشو از دو باتری مجزا در بالا و پایین دستگاه استفاده شده که ظاهرا در بخش بالایی به دلیل حضور صفحه‌نمایش دوم و مجموعه دوربین، باتری کم‌حجم‌تری حضور دارد و باتری حجیم‌تر به نیمه پایینی گوشی منتقل شده است این ترکیب، تعادل وزنی Z Flip را نیز به همراه داشت و وزن دو نیمه آن تقریبا یکسان به نظر می‌رسد. سامسونگ به اعداد رسمی دوام باتری این گوشی در محیط آزمایشگاهی اشاره‌ای نکرده و تنها از دوام آن در «کل روز» یاد کرده است. در دنیای واقعی و در یک استفاده متوسط رو به بالا می‌توان از تحقق کامل ادعای سامسونگ یعنی کارکرد در کل روز سخن گفت و با کنترل استفاده شاید این دوام در روز دوم نیز ادامه پیدا کند.

طبق معمول نوبت‌های گذشته در اینجا نیز برای تست دوام باتری دستگاه در دنیای واقعی از آزمون Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark کمک می‌گیریم که با شبیه‌سازی یک سناریوی استفاده عادی از دستگاه متشکل از مرور وب،‌ پخش ویدئو، نوشتن، ویرایش، کات، کپی، paste و جای‌گذاری تصاویر در متن و ویرایش تصاویر، دوام باتری را از شارژ کامل 100 درصدی تا رسیدن به زیر 20 درصد اندازه‌گیری می‌کند. این تست را طبق معمول با غیر فعال کردن روشنایی خودکار و قرار دادن نور صفحه‌نمایش روی 50 درصد انجام می‌دهیم جایی‌که گلکسی Z Flip با رسیدن به امتیاز 10 ساعت و 51 دقیقه، دوام متوسط رو به پایینی را از خود نشان می‌دهد. البته با در نظر گرفتن ظرفیت نچندان بالای باتری دستگاه از یک طرف و ابعاد بزرگ 6.7 اینچی صفحه‌نمای از سوی دیگر شاید بتوان از این دوام تا حدودی رضایت داشت.

برخلاف دیگر پرچمداران جدید سامسونگ، گلکسی Z Flip تنها با یک شارژر 15 واتی عادی ارائه می‌شود و از شارژرهای سریع 25 و 45 واتی سری S20 در آن خبری نیست. این گوشی همچنین از شارژ وایرلس پر سرعت و شارژ معکوس بی‌سیم (Wireless PowerShare برای شارژ کردن دیگر دیوایس‌های منطبق با فناوری شارژ Qi) نیز پشتیبانی می‌کند که این آخری مثل گذشته تنها در صورت وجود حداقل 30 درصد شارژ در باتری، قابل استفاده است. همانطور که در ابتدای این مطلب اشاره شد شارژر این گوشی، برای بررسی در اختیار ما نبود اما با توجه به حجم باتری و عملکرد راضی‌کننده شارژرهای 15 واتی متداول سامسونگ، در اینجا نیز می‌توان انتظار سرعت شارژ مناسبی را داشت.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

گلکسی Z Flip‌ طبق انتظار با سیستم‌عامل اندروید 10 و رابط کاربری One UI 2.1 عرضه می‌شود که از این لحاظ هیچ تفاوتی با Galaxy S20 Ultra 5G ندارد. زمان بوت سیستم نزدیک به 19 ثانیه بوده که رقم بسیار مناسب و سریعی به حساب می‌آید.

OLED بودن صفحه‌نمایش طبق معمول امکان نمایش صفحه همواره روشن یا Always On Display را فراهم آورده که در آن همچون گذشته زمان و تاریخ و برخی اطلاعات دیگر بدون نیاز به روشن کردن صفحه‌نمایش به تصویر کشیده می‌شود. البته این وظیفه در حضور صفحه‌نمایش خارجی بیشتر به عهده این پنل کوچک است.

صفحه AOD برخلاف گذشته در حالت پیش‌فرض به صورت دائم به نمایش در نیامده و برای نمایش آن باید روی صفحه ضربه (tap) زد، در منوی تنظیمات مرتبط با این قسمت، حالت نمایش این صفحه‌ را می‌توان به دو گزینه دیگر یعنی نمایش دائمی (Show always) یا نمایش در زمان‌های مشخص (Show as scheduled) نیز تغییر داد. ظاهر منوی این بخش اندکی تغییر کرده و حالا گزینه Clock Style (شیوه‌های مختلف نمایش ساعت در این وضعیت) و Show music information (نمایش اطلاعات موزیک در حال پخش) به صفحه اصلی این منو، منتقل شده‌اند.

منوی همواره روشن به صورت پیش‌فرض به صورت عمودی روی صفحه‌نمایش قرار می‌گیرد اما می‌توان آن را از طریق گزینه‌ای در تنظیمات این قسمت به صورت افقی یا Landscape نیز به نمایش گذاشت.

صفحه قفل جدا از نمایش زمان و تاریخ در گوشه سمت چپ بالا، از دو میانبر برای دسترسی مستقیم به دوربین و شماره‌گیر تلفن برخوردار است که در تنظیمات این قسمت می‌توان هر میانبر دلخواهی را جایگزین آنها کرد.

در منوی تنظیمات صفحه قفل در بخش layout علاوه بر این می‌توان جایگاه این دو میانبر را در پایین صفحه را نیز تغییر داد و با انتخاب گزینه Touch and hold to show، نمایش آنها در نیمه پایینی صفحه را منوط به لمس و نگه داشتن یک آیکون جدید کرد.

در بخش تنظیمات صفحه قفل مثل قبل گزینه‌ای تحت عنوان FaceWidget در نظر گرفته شده که با فعال کردن آن، مواردی مثل کنترلرهای موسیقی، رویدادهای تنظیم شده برای روز جاری، آلارم بعدی ساعت و وضعیت آب و هوا و Bixby Routines (نمایش رویدادهای حاضر در دستیار هوشمند سامسونگ) مستقیما به صفحه قفل منتقل می‌شوند. این اطلاعات مثل قبل به جز صفحه قفل، در بخش همواره روشن صفحه‌نمایش نیز قابل نمایش هستند.

صفحه هوم طبق معمول از آیکون‌های بزرگی تشکیل شده که رنگ و لعاب بیشتری در مقایسه با ورژن‌های قبلی رابط کاربری One UI ارائه می‌دهند. در اینجا نیز به دلخواه می‌توان ویجت‌ها و آیکون برنامه‌های دلخواه را در صفحات مختلف دسک‌تاپ جای داد و دسک‌تاپ سمت چپ نیز همچنان برای نمایش یک محتوای اختصاصی در نظر گرفته شده است.

این دسک‌تاپ سمت چپ که تا به امروز در گوشی‌های پیشین سامسونگ به Bixby و پیشنهادهای روزمره آن تعلق داشت حالا، Samusung Daily نام دارد و از طریق آن خبرهای مختلف از چند فید دلخواه به صورت روزانه ارائه می‌شود. (این ویزگی البته در نسخه در اختیار ما به علت نامشخصی، در دسترس نبود)

دکمه‌های کنترلی زیر صفحه‌نمایش در زمینه شکل و طراحی بدون تغییر مانده و شامل back، هوم و app switcher می‌شوند که با لمس این آخری در کناره سمت چپ، مجموعه‌ای از برنامه‌های جدیدا اجرا شده همراه با آیکونی برای بستن دسته‌جمعی آنها ظاهر می‌شود و در پایین نیز چهار برنامه بیشتر مورد استفاده قرار گرفته شده را می‌توان مشاهده کرد.

با نزدیک کردن دو انگشت به یکدیگر یا نگه‌داشتن دست روی صفحه‌نمایش، وارد بخش ویرایشی صفحه هوم می‌شویم که طبق معمول چهار گزینه Wallpapers، تم، ویجت و تنظیمات هوم‌اسکرین در پایین آن دیده می‌شود و از طریق آن جدا از حذف و اضافه کردن صفحات دسک‌تاپ می‌توان دسک‌تاپ سمت چپ را غیر فعال کرد.

گزینه‌های حاضر در بخش ویرایشی صفحه هوم را پیش از این به طور کامل در S20 Ultra دیده‌ایم و با تغییر خاصی در اینجا روبرو نمی‌شویم. در این بخش امکان تغییر ساختار صفحه هوم (یک صفحه هوم تکی و صفحه اپلیکیشن‌های جدا یا صفحه هوم قابل اسکرول به سمت چپ و دسک‌تاپ‌های متعدد)، تغییر چینش ماتریسی آیکون‌ها در صفحه هوم و اپلیکیشن‌ها، نمایش یا پنهان کردن دکمه دسترسی به App drawer، گزینه مخفی کردن برخی اپلیکیشن‌ها، App icon badge (شیوه نمایش برچسب آیکون‌ها در مواقع دریافت نوتیفیکیشن)، Add apps to Home screen (افزودن اتوماتیک برنامه‌های جدیدا دانلود شده از پلی‌استور به صفحه هوم)، Swipe down for notification panel (کشیدن دست از هر نقطه هوم اسکرین رو به پایین برای نمایش پنل نوتیفیکیشن) و Rotate to landscape mode (چرخش هوم‌اسکرین با چرخاندن گوشی) و Lock Home screen layout (غیر فعال کردن امکان جایجایی با حذف آیکون‌های روی صفحه‌نمایش) در دسترس قرار دارند.

همچون نسل قبلی Experience UI سامسونگ در اینجا نیز زمانی که قصد حذف یک ایکون یا Uninstall کردن برنامه‌ای را از دسک‌تاپ داریم، با نگه‌داشتن دست روی آیکون مورد نظر، آن آیکون مثل نمونه مشابه در iOS شروع به لرزش می‌کند و یک منو برای انتخاب گزینه‌های مختلف ظاهر می‌شود.

در گلکسی Z Flip‌ به‌جای منوی جانبی Edge panels که این روزها در گوشی‌های رده میانی سامسونگ نیز حضور دارد از منوی دیگری استفاده شده که با وجود آن‌که همچنان مثل Edge panels با کشیدن آیکون آن از کناره سمت گوشی به داخل ظاهر می‌شود اما عملکرد نسبتا متفاوتی را به نمایش می‌گذارد؛‌ این منو که Multi window apps نام دارد با یک بار کشیده شدن رو به سمت داخل، 5 برنامه بیشتر مورد استفاده کاربران را به نمایش می‌گذارد و لمس آیکون پایین این قسمت نیز لیست تقریبا کلیه برنامه‌های حاضر در گوشی را به نمایش می‌گذارد. انتخاب هریک از برنامه‌های حاضر در این منو، طبیعتا به گشوده شدن آن به‌صورت عادی منجر می‌شود اما این تمامی ماجرا نیست و قابلیت‌های جذاب دیگری در این منو نهفته است.

با لمس کردن و نگه‌داشتن هر آیکون دو گزینه‌های پیش روی کاربران قرار می‌گیرد که بسته به محل رها کردن آیکون مذکور در صفحه‌نمایش، متفاوت خواهد بود. در صورت انتخاب مرکز تصویر، برنامه مورد نظر به صورت pop-up به نمایش گذاشته می‌شود جایی‌که نسخه کاملی از برنامه بدون مزاحمت برای دیگر برنامه‌های حاضر در صفحه، به صورت معلق اجرا می‌شود و با کمک دکمه‌های بالای آن امکان بستن، تمام‌صفحه کردن، تغییر میزان شفافیت (transparency) در نهایت مینیمایز کردن آن وجود دارد.

گزینه مینیمایز در این حالت، آیکون کوچک‌تر و متفاوت‌تری را نسبت به آیکون اصلی برنامه ایجاد می‌کند که روی دیگر اجزای حاضر در صفحه هوم و در بخش بالایی قرار می‌گیرد. با اضافه کردن آیکون‌های مینیمایز شده جدید نیز همگی آن‌ها در کادر بیضی‌شکل قابل اسکرولی در بالای صفحه‌نمایش قرار می‌گیرند.

دومین حالت برای کشیدن آیکون برنامه‌ها از منوی Multi window apps، انتقال آن‌ها به بالای صفحه‌نمایش است در این حالت می‌توان دو برنامه مجزا را در بالا و پایین صفحه‌نمایش به‌صورت همزمان اجرا کرد؛ امری که در دیگر گوشی‌های هم‌رده پیشین سامسونگ نیز حضور داشت اما در Z Flip به دلیل نوع طراحی گوشی، جلوه جالب‌توجه‌ای را به خود می‌گیرد.

حالت Flex یکی دیگر از امکانات جالب‌توجه رابط کاربری Z Flip به حساب می‌آید که مشابه نمونه‌ای که از آن در بخش دوربین شاهد بودیم، در برخی از برنامه‌ها، با تا کردن گوشی و قرار دادن آن در زوایای مختلف، قسمت تصویری برنامه، در بالا و بخش‌های کنترلی آن در پایین قرار می‌گیرند، نمونه این مورد را می‌توان در گالری تصاویر مشاهده کرد جایی‌که تصویر در حال مشاهده به بخش بالایی منتقل شده و با کشیدن دست به چپ و راست روی قسمت تیره پایینی می‌توان بین عکس‌ها حرکت کرد. برخی برنامه‌های دیگر نیز برای این کارکرد گوشی بهینه‌سازی شده‌اند که از آن جمله باید به اپلیکیشن Google Duo اشاره کرد که با قرار گرفتن گوشی در حالت تا شده تصویر مخاطب در بالا قرار گرفته و می‌توان از صفحه‌نمایش پایینی برای کارهای دیگر مرتبط با اپ بهره گرفت.

منوی قابل اسکرول بالای صفحه‌نمایش یا Notification shade در Z Flip هیچ تغییری نسبت به S20 Ultra نداشته و در اینجا نیز با یک بار اسکرول صفحه‌نمایش از بالا به پایین، مثل قبل، درصد ذخیره باتری همراه با آنتن موبایل و وای‌فای در بالا ظاهر شده و در زیر آن زمان و تاریخ با فونت درشت‌تر به تصویر کشیده می‌شوند. درست مقابل زمان و تاریخ و کنار آیکون دسترسی به منوی Setting، دکمه‌ای برای خاموش و روشن کردن دستگاه در نظر گرفته شده که با توجه به وظیفه عجیبی که سامسونگ برای دکمه پاور فیزیکی گوشی در نظر گرفته، راه‌کاری ساده‌تری برای تسهیل خاموش و روشن کردن دستگاه به نظر می‌رسد. شش آیکون زیر این قسمت بدون تفاوت نسبت به گذشته، شامل وای‌فای، بلوتوث، پروفایل صوتی، چرخش خودکار صفحه‌نمایش، Airplane mode و چراغ قوه می‌شوند. اعلان برنامه‌های مختلف نیز در زیر این بخش به نمایش گذاشته می‌شود.

اما پیش از آنکه سری به دیگر تاگل‌های منوی نوتیفیکیشن بزنیم بهتر است با دو آیکون جدید در پایین این قسمت آشنا شویم؛ این دو آیکون که با عنوان Devices و Media شناخته می‌شوند در حقیقت راه‌کاری برای دسترسی آسان‌تر به دستگاه‌های متصل به گوشی (از طریق بلوتوث) و کنترل مدیای در حال پخش در آن‌هاست. دستگاه‌های متصل به گوشی با نصب اپلیکیشن SmartThings سامسونگ مجموعه وسیعی از دیوایس‌های هوشمند را در بر گرفته و بدین‌ترتیب کنترل پخش مدیا روی این دیوایس‌ها به امر آسانی بدل می‌شود.

با ادامه اسکرول این بخش 23 آیکون جدید در ردیف‌های چهارتایی با امکان اسکرول افقی به این جمع افزوده می‌شوند که همه آنها را در S20 Ultra نیز دیده‌ایم.

گزینه حالت تمرکز یا Focus mode در این بخش برای غیر فعال کردن گزینه‌های مرتبط با سرگرمی و مولتی‌مدیا در دستگاه و تمرکز روی کار و فعالیت‌های شخصی‌ست که با لمس آن و انتخاب یکی از دو گزینه Work time یا Me time، تنها قابلیت‌های اصلی گوشی مثل تماس و پیام، ساعت، تنظیمات و Play Store در دسترس قرار داشته و بقیه به صورت سیاه‌ و سفید و غیر فعال به نمایش در می‌آیند.

نوار تغییر روشنایی صفحه‌نمایش در پایین این بخش قرار دارد که امکان فعال‌سازی روشنایی خودکار نیز در آن فراهم است.

در رابط کاربری‌های قبلی سامسونگ، در این بخش گزینه تغییر مکان اسلایدر روشنایی (نشان دادن این گزینه حتی قبل از باز کردن کامل منوی نوتیفیکیشن) نیز به نمایش گذاشته می‌شد که این منو حالا با لمس آیکون سه‌نقطه بالای منوی نوتیفیکیشن و انتخاب گزینه Quick panel layout در دسترس قرار دارد. در این منو می‌توان نمایش یا حذف دو گزینه media و devices از بالای منوی اعلان‌ها را نیز کنترل نمود.

منوی اصلی که با کشیدن رو به بالا یا پایین هوم‌اسکرین پدیدار می‌شود از ساختار ساده‌ای برخوردار بوده و به لطف ارتفاع گوشی امکان نمایش آیکون‌ها در 6 ردیف و 4 ستون را دارد. قسمت جست‌وجو در بالا به جای خود باقی‌ست که با لمس آن به بخش Finder برای جست‌وجوی متنی و صوتی کلیه قسمت‌های گوشی (اعم از فایل‌ها، تنظیمات و اپلیکیشن‌ها) می‌رویم.

موارد ظاهر شده پس از لمس منوی سه‌نقطه بالای صفحه‌نمایش تغییر خاصی نسبت به گذشته نداشته و همان موارد قبلی از جمله Clean up pages برای پر کردن جای خالی‌های ایجاد شده در منوی اصلی ناشی از حذف و اضافه در آن حضور دارند و این بار مجددا گزینه Contact us یا تماس با ما از آن حذف شده است.

منوی تنظیمات یا Setting گوشی مثل گذشته از آیکون‌های رنگی و قسمت‌های مجزا، برای دسترسی آسان‌تر تشکیل شده که شامل گزینه‌های ارتباطی یا Connections، گزینه‌های مربوط به صدا و لرزش و اعلان برنامه‌ها، تمامی بخش‌های مرتبط با صفحه‌نمایش، گزینه‌های امنیتی همراه با حساب‌های کاربری و گوگل، بخشی تحت عنوان ویژگی‌های پیشرفته یا Advances features، سه قسمت مرتبط با اپلیکیشن‌ها، تنظیمات عمومی مرتبط با زبان و تاریخ و گزینه‌های کمکی برای افراد توان یاب و بالاخره قسمت اطلاعات کلی گوشی و آپدیت نرم‌افزار می‌شوند.

یک گزینه جدید در این بخش، زیر منوی تازه‌ای به نام Privacy است که در آن موارد مرتبط با حریم خصوصی افراد از مدیریت دسترسی‌ها تا ارسال اطلاعات بازاریابی و عیب‌یابی به شرکت سازنده و اطلاعات و فعالیت‌های به اشتراک گذاشته شده با گوگل در دسترس قرار دارد.

منوی Location یا مسیریابی به صورت یک گزینه مستقل در پایین گزینه Privacy افزوده شده که در آن جزییات بیشتری در مورد مکان کاربر در دسترس قرار می‌گیرد.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

پردازش در Z Flip برخلاف انتظار با آخرین و جدیدترین پروسسورهای فعلی بازار یعنی Snapdragon 865 یا Exynos 990 انجام نشده و ظاهرا برای کنترل بهتر قیمت از نسل قبلی پروسسورهای کوالکام یعنی Snapdragon 855 Plus در آن استفاده شده است. این چیپ‌ست پردازشی البته همچنان یکی از قدرتمندترین و توانمندترین چیپ‌ست‌های موبایلی بازار بوده و در مقایسه با Snapdragon 710 حاضر در موتورولا RAZR 2019، شرایط بسیار بهتری را نشان می‌دهد. در این چیپ‌ست پردازشی از یک هسته قدرتمند Kryo 485 (مبتنی بر ARM Cortex-A76) با فرکانس 2.96 گیگاهرتز در بالاترین سطح استفاده شده و 3 هسته مشابه (با کش کمتر) با فرکانس 2.42 گیگاهرتز در رده میانی آن قرار دارند. در نهایت چهار هسته ضعیف‌تر Cortex-A55 نیز با فرکانس 1.8 گیگاهرتز، مجموعه پردازشی این چیپ‌ست را تکمیل می‌کنند. گرافیک این مجموعه از نوع Adreno 640 است و 8 گیگابایت رم و 256 گیگابایت حافظه داخلی غیر قابل ارتقاء دارد.

از 256 گیگابایت حافظه داخلی گوشی در بوت اولیه و قبل از نصب یا آپدیت هرگونه برنامه و انتقال هر نوع اطلاعاتی به حافظه داخلی، تنها 224.6 گیگابایت در دسترس کاربران قرار داشته و بیش از 31 گیگابایت آن را سیستم‌عامل و فایل‌های غیر قابل حذف دستگاه اشغال کرده‌اند. این رویه اشغال بیش از اندازه حافظه داخلی با این‌که در دیگر گوشی‌های سامسونگ نیز به همین ترتیب تکرار شده اما در Z Flip رکورد منحصر به فردی را به نام خود ثبت کرده است چرا که برای نمونه در Galaxy S20 Ultra 5G، این میزان 22.2 گیگابایت بود که خود در مقایسه با نمونه‌های مثل Huawei P30 Pro با اشغال تنها 13.3 گیگابایت، رقم بالایی محسوب می‌شد.

نوع حافظه داخلی دستگاه اما با استانداردهای سال 2020 هماهنگ بوده و با ثبت سرعت 1,447MB/s در تست خوانش ترتیبی (Sequential Read) در تست AndroBench به روشنی از حضور UFS 3.0 در این گوشی خبر می‌دهد.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

با این‌که Snapdragon 855 Plus در مقایسه با Snapdragon 865 در جایگاه پایین‌تری قرار می‌گیرد اما این به معنای عملکرد ضعیف‌‌ آن در دنیای واقعی نیست و در عمل همانطور که در ادامه خواهیم دید با نمونه‌ای بسیار قدرتمند و پر توان در هر دو بخش پردازشی و گرافیکی روبرو می‌شویم.

در اولین تست طبق معمول به سراغ اپلیکیشن Geekbench برای تست قدرت هسته‌های پردازشی دستگاه می‌رویم. این تست را مثل همیشه در ابتدا در نسخه قدیمی‌تر 4.4.2 اجرا می‌کنیم چرا که بدین‌ترتیب می‌توان معیاری برای مقایسه قدرت پردازشی این مدل با نمونه‌های پیشین را در اختیار داشت. Z Flip در این تست در دو حالت تک و چند هسته‌ای به ترتیب به امتیازهای 3,614 و 11,157 واحد دست پیدا کرده که تنها چند درصدی نسبت به Galaxy S20 Ultra 5G با پروسسور Exynos 990 و امتیازهای به ترتیب 4,823 و 12,147 فاصله دارد.

در نسخه جدیدتر این تست یعنی ورژن 5.1.0 که الگوریتم متفاوتی را برای امتیاز بخش پردازشی دستگاه به‌‌کار می‌گیرد به امتیازهای 765 و 2,632 واحد به ترتیب در حالت‌های تک و چند هسته‌ای دست می‌یابیم که بازهم اختلاف نچندان بزرگی را با S20 Ultra با امتیازهای 930 و 2,825 واحد نشان می‌دهد. برای مشخص شدن میزان بزرگی امتیاز به دست آمده از سوی Z Flip کافی‌ست بدانید که یک مدل رده میانی مثل Galaxy A51 در این تست تنها به امتیازهای نزدیک به 340 و 1,200 واحدی بسنده می‌کند.

در تست کلی AnTuTu v8.2.8 در حالی‌که برترین پرچمداران حال حاضر بازار امتیازهایی بالاتر از 510 هزار واحد را ثبت می‌کنند، Z Flip با پروسسور SD855 Plus‌ خود امتیاز راضی‌کننده بسیار مناسب 452,813‌ واحدی را به خود اختصاص می‌دهد که تنها اندکی پایین‌تر از برترین پرچمداران بازار است.

با این‌که کمتر کاربری در حین خرید Z Flip‌ کاربری بازی و قدرت گرافیکی دستگاه را مد نظر قرار می‌دهد اما در این زمینه نیز با یکی از بهترین نمونه‌های رده بالای بازار روبرو می‌شویم. Z Flip در تست Sling Shot Extreme از مجموعه 3DMark به امتیاز مناسب 4,653 واحدی دست پیدا می‌کند که در سطح بهترین پرچمداران سال گذشته و نمونه‌ای مثل گلکسی Note10+ با امتیاز 4,900 واحدی قرار می‌گیرد. برای مقایسه بازهم به سراغ گلکسی A51 می‌رویم که با گرافیک Mali-G72 MP3 خود تنها به امتیاز 1,584 واحد در این تست دست می‌یابد.

ارتباطات

Z Flip در زمینه گزینه‌های ارتباطی با دیگر پرچمداران معمول بازار تفاوت خاصی نداشته و به جز یکی دو مورد به نکته منفی دیگری در این بخش نمی‌توان اشاره کرد. حداکثر سرعت دانلود 4G LTE این گوشی با حضور مودم Snapdragon X24 روی کاغذ به 1 گیگابیت بر ثانیه تحت LTE Cat.16 رسیده و نگفته پیداست که از 5G نیز در آن خبری نیست. وای‌فای گوشی از نوع دوباند ac در نظر گرفته شده که در این مورد نیز در مقایسه با سری S20 با وای‌فای 6 یا ax، تفاوت مشهودی دیده می‌شود. بلوتوث نسخه 5، اتصال NFC و مسیریاب‌های GPS/GLONASS/Galileo/BeiDou سایر موارد حاضر در بخش ارتباطات دستگاه را تشکیل می‌دهند و جای خالی جک 3.5 میلی‌متری هدست نیز به‌خوبی در آن احساس می‌شود.

کلام آخر

از Samsung Galaxy Z Flip،‌ می‌توان به‌عنوان اسمارت‌فونی خاص و منحصر به‌فرد با طراحی زیبا و چشم‌نواز و ظرافتی مثال‌زدنی یاد کرد که نگاه هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌سازد. مکانیزم تاشو و صفحه‌نمایش انعطاف‌پذیر این مدل تجسم دل‌انگیزی از یک رویای دیرین چندین و چند ساله برای بازگشت گوشی‌های تاشو به دنیای مدرن امروزی‌ست؛ رویایی‌که حداقل روی کاغذ با ترکیب خلاقانه‌ای از هنر و فناوری به تعبیر خود کاملا نزدیک شده است. با عبور از این تعابیر شاعرانه در عمل نیز با اسمارت‌فونی متفاوت و جذابی روبرو می‌شویم که با یک طراحی متفاوت، امکانات ویژه‌ای را در اختیار کاربران قرار می‌دهد. این طراحی خاص البته، هنوز در ابتدای راه تکامل خود به نظر می‌رسد و به احتمال فراوان در نسخه‌های آینده بهینه‌سازی‌های گسترده‌ای در آن صورت می‌پذیرد.

از کیفیت ساخت بدنه به میزان زیادی می‌توان رضایت داشت و شکل ظاهری متفاوت آن نیز احتمالا در جلب توجه بسیاری از کاربران موفق عمل خواهد کرد. در این میان اما برخی نکات منفی نیز خودنمایی می‌کنند که از آن جمله باید جذب شدید اثرات انگشت روی بدنه آینه‌ای دستگاه از یک سو و تردیدها در رابطه با عملکرد لولای میانی گوشی در طولانی مدت به‌خصوص در برابر نفود گرد و خاک اشاره کرد. نبود استاندارد IP برای یک گوشی پرچمدار و مقاوم نبودن آن در مقابل آب و گرد و خاک دیگر نکته قابل اشاره در مورد بدنه دستگاه است.

Z Flip برخلاف انتظار (حداقل به راحتی) امکان گشوده شدن با یک دست را ندارد و از این لحاظ با انتظار معمول از یک گوشی تاشو در تضاد قرار می‌گیرد. صفحه‌نمایش دستگاه با وجود آن‌که در عمل نیز مطابق ادعای سامسونگ از جنس شیشه ساخته شده اما این صفحه‌نمایش، این بار هم مثل Galaxy Fold، با کاوری از جنس پلاستیک پوشیده شده که با یک تماس نسبتا محکم با یک شیء نوک تیز حتی در حد ناخن دست نیز خراشیده می‌شود. سامسونگ این بار برای جلوگیری از به‌اشتباه افتادن کاربران و کنار زدن کاور پلاستیکی روی صفحه‌نمایش (که منجر به خرابی کامل صفحه‌نمایش و احتمالا شکستگی آن می‌شود)، یک حاشیه نسبتا ضخیم برجسته در دورتادور صفحه‌نمایش در نظر گرفته که لبه‌های پلاستیک صفحه‌نمایش را در خود پنهان می‌سازد. این حاشیه برجسته جدا از تأثیر منفی در ظاهر محوطه پیرامون صفحه‌نمایش، در زمان کشیدن دست از بیرون به سمت داخل صفحه‌نمایش نیز اندکی مزاحم عملکرد صحیح دستگاه است.

استفاده از سنسور اثر انگشت خازنی در کناره گوشی و پرهیز از تعبیه یک نمونه درون صفحه‌نمایشی، برای دستگاهی کاملا گران‌قیمت و اشرافی (با وجود آن‌که از لحاظ سرعت و دقت، حتی از حسگرهای التراسونیک سری S و Note سامسونگ نیز شرایط بهتری را نشان می‌دهد) حداقل از دید بسیاری از خریداران نکته چندان مثبتی به حساب نمی‌آید به‌خصوص آن‌که این سنسور در نیمه بالایی قرار داشته و با یک دست در حالت باز نمی‌توان به آن دسترسی داشت. دوربین‌ اصلی این مدل از لحاظ وضوح در سطح پرچمداران یکی دو سال گذشته سامسونگ قرار دارد و با آن‌که دیافراگم آن بسته‌تر نیز شده اما در عمل می‌توان از کیفیت این دوربین تا حدود زیادی رضایت داشت.

از کیفیت صفحه‌نمایش اصلی کاملا رضایت داشتیم اما نسبت بسیار عریض 21.9:9 این صفحه‌نمایش به‌خصوص برای مشاهده محتوای تصویری مثل فیلم‌های معمول 16:9 مناسب نبوده و در این حالت در دو سمت کادر آن حاشیه‌های مشکی‌رنگ ضخیمی ایجاد می‌شود. صفحه‌نمایش 1.1 اینچی کوچک خارجی با وجود کیفیت و حفظ خوانایی در محیط‌های مختلف، تنها مناسب اطلاعاتی مثل زمان و تاریخ و درصد شارژ باتری‌ست و عملا کارکرد خاص دیگری برای آن نمی‌توان متصور شد. عملکرد این صفحه‌نمایش به عنوان چشمی دوربین‌های اصلی برای گرفتن تصویر سلفی البته اندکی به کارایی این پنل افزوده است اما در این مورد نیز به دلیل کوچک بودن صفحه‌نمایش به‌خصوص در زیر نور خورشید در محیط‌های خارجی با دقت چندان بالایی روبرو نمی‌شویم و محدودیت عکاسی (و نه فیلم‌برداری) با دوربین اصلی و نسبت 1:1 نیز دیگر نکات منفی قابل ذکر در این قسمت را تشکیل می‌دهند.

در نهایت به‌عنوان بخشی دیگر از موارد نچندان راضی‌کننده در مجموعه Z Flip باید از مواردی مثل نبود جک هدست، چین‌خوردی مرکز صفحه‌نمایش در زمان باز بودن گوشی، پشتیبانی نکردن از کارت حافظه و تک سیم‌کارته بودن آن (به‌دلیل در دسترس نبودن قابلیت سیم‌کارت دوم الکترونیکی در ایران) و ارائه نشدن با نسل جدید شارژرهای سریع سامسونگ یاد کرد.

Galaxy Z Flip با وجود تمامی موارد اشاره شده همچنان اسمارت‌فونی خاص با کارکردی منحصر به فرد است که جذابیت‌های ظاهری آن برای اغلب خریداران از اهمیت بسیار بالاتری نسبت به نکات فنی و المان‌های داخلی دستگاه قرار دارد؛ جذابیت‌هایی که نه‌تنها قیمت بالای این مدل بلکه کاستی‌های ریز و درشت آن را نیز به‌خوبی توجیه می‌کنند.